Met lood in zijn schoenen was hij het krappe, donkere huis binnengewandeld. Enkel bijgelicht door het voorzichtige schijnsel van de kaarsen, moest hij zich met handen en voeten de juiste richting op begeven naar het bed. De enkele personen die er omheen stonden, keken hem met een kleine, maar warme glimlach aan. Hij beantwoordde deze met eenzelfde lach, al lag er niets anders dan verdriet in zijn blauwe ogen beslagen. Eerbiedig en haast… voorzichtig waande hij zich verder naar het bed toen hij erbij werd gelaten. Zijn blik zocht naar het bekende, oude gezicht wat op de vele kussens te rusten lag. Als hij zich concentreerde kon hij haar ademhaling nog horen. Het enige wat hem vertelde dat ze… nog leefde. Voor nu. Verder lag ze er rustig bij. Te rustig. Het kon nu niet lang meer duren…
Schoorvoetend had hij zich het laatste stuk naar voren gewaagd en slikte hoorbaar. De ogen van de oude vrouw waren gesloten, alsof ze ieder moment in een eindeloze slaap kon sussen.
Zijn voet deed de houten ondergrond kraken in de laatste stap die hem bij haar bracht, waardoor één oog zich toch aarzelend opende. Als donderslag bij heldere hemel, schoten direct haar beide ogen open en probeerde ze met de laatste kracht die ze bezat overeind te komen om hem te begroeten, bezorgd teruggehouden door één van haar dochters die aan de andere zijde van het bed stond. “Uncle Alec! You came…” klonk de zwakke stem met een kinderlijk enthousiasme waardoor zelfs op de betraande gezichten een oprechtere lach doorbrak.
Kort van de adem benomen door de onverwachte begroeting, hurkte Alaric langzaam bij haar neer om haar recht aan te kunnen kijken en nam één van de dunne, koude handen in zijn warme, beschermende handen. “Hello, darling.” Voorzichtig bracht hij de hand naar zijn lippen om er een vluchtige kus op te drukken.
“Uncle…” Tranen van blijdschap stonden in de wazige ogen waar met de minuut het levenslicht meer uit verdween. “I was just dreaming about you.”
“Were you now?” Met een liefdevolle glimlach was hij iets overeind gekomen om bij haar op het matras te gaan zitten. Zorgzaam streek hij een lok grijs haar uit haar gezicht. “What did you dream?” Zijn stem was zacht, teder, bijna onhoorbaar, alsof zijn woorden alleen voor haar waren bestemd.
Met moeite wist ze iets overeind te komen, tegen de gefluisterde adviezen van haar dochters in. “I dreamt about the swing we used to have in the backyard and you pushing me higher and higher. It felt like I could touch the sky…” Ze viel even stil om op adem te komen en rustte dankbaar met haar wang tegen zijn vingers die een verdwaalde traan wegveegden. “Do you remember?”
Hij slikte het brok in zijn keel weg bij het beeld van een lachende, hoogblonde zesjarige die kirde van plezier toen ze door hem hoger en hoger werd geduwd op de schommel. Als hij zich concentreerde, kon hij zich nog steeds de roze strik in haar lokken herinneren, de knalgele zomerjurk… zelfs de geur van het vers gemaaide gras op die prachtige zomerdag. “Of course. You were so little still… Your mother was afraid you’d get hurt, so she made me promise over and over again to keep you safe, at all cost.” Hij lachte een oprechte lach, maar voelde de tranen nu ook achter zijn ogen prikken.
De oude vrouw knikte bevestigend en liet zich tevreden weer in de kussens zakken. “But I always felt so safe with you… It was a beautiful day, wasn’t it? A perfect day. Then again… all days were when you stopped by.” Ze zuchtte en moest haar ogen van vermoeidheid weer sluiten. “I hope that when I go… the rest of my days will be that peaceful.”
Onbewust was zijn grip op haar trillende hand verstevigd. “I’m… sure they will be.” reageerde hij onvast.
“Uncle?”
“Yes, dear?” Een eerste traan rolde over zijn wang.
“Can you sing for me once again? Like you did back then?” Een korte stilte volgde waarin alle ogen op hem werden gericht. Alec nam een moment om zich te herpakken en de pijn in zijn hart zoveel mogelijk te onderdrukken...voor nu. “Of course.” Zijn lippen sperden zich langzaam van elkaar waarop hij een oud Cassiaans liedje begon te zingen. Een lied wat hij sinds haar geboorte sussend voor zijn jongere zus Glenna had gezongen en voor haar dochter, kleindochter… en alle generaties die er sindsdien waren gekomen, zo ook… voor haar wiens hand hij nu stevig vasthield. En op dit moment, alléén voor haar.

Spoiler:

De inmiddels vele tranen op zijn wangen negerend, zong hij verder, net zolang tot hij haar grip om zijn handen voelde verslappen, er tussendoor geen bemoedigende kneepjes meer werden gegeven, net zolang tot hij haar trage ademhaling… niet langer kon horen. Zelfs toen zong hij nog even door, alsof hij haar ergens… nog niet los kon laten.
Uiteindelijk trok hij zich langzaam terug nadat hij nog een vluchtige kus op haar voorhoofd had gedrukt. “Sleep now and may the rest of your days be peaceful and bright...” Zichtbaar met moeite was hij weer opgestaan om haar directe gezinsleden erbij te laten. Eén van de dochters had nog vlug zijn kant op geblikt. “Thank you, uncle.”
Met een pijnlijk gezicht knikte hij voorzichtig, zich stilletjes afvragend over hoeveel tijd hij hier weer zou verschijnen om van de volgende generatie afscheid te moeten nemen…

Zijn hoofd was gebogen terwijl hij eerbiedig voor de grafstenen was blijven staan. Het duurde toch zeker een minuut of tien langer voor hij de moed op kon brengen daadwerkelijk op te kijken en de rijen… en rijen… en rijen aan stenen te bekijken, allen even verschillend als de personen die daar voor eeuwig te rusten waren gelegd en de tijden waarin ze waren opgegroeid. Zijn ogen gleden weemoedig van steen naar steen, terwijl hij zich bij eenieder inbeeldde hoe een kind, een jonge vrouw of man hem lachend had begroet op zonovergoten dagen, op hem had gesteund tijdens donkere tijden… Hij herinnerde zich ieder en allemaal tot in het diepst van zijn ziel, van de eerste keer dat hij de kleine, breekbare baby’s had vastgehouden, tot het moment waarop het levenslicht hun ogen tenslotte had verlaten…
Zijn blik bleef uiteindelijk steken bij de nieuwste steen. “Sleep now and may the rest of your days be peaceful and bright.” herhaalde hij bijna onhoorbaar tegen allen, voor hij zich met onvaste benen had omgedraaid en was weggelopen, tot het volgende moment dat hij wederom afscheid moest nemen.