Met de oproep had ze direct het medelijden gevoeld voor de Centauren. Een heel deel van je gebied kwijt raken door stomme struiken was niet niets. Penny was hier misschien nog niet zo lang op school aanwezig, maar zelf vond ze dat ze goed in staat was om de wezens een helpende hand te bieden. Het was duidelijk dat die het niet in hun eentje konden, dus sprong ze graag bij. Dus nu was het meisje onderweg naar de bossen. Als ze monsters kon verslaan, dan kon ze ook prima een paar struiken weg snijden zodat anderen, centauren in dit geval, zich er weer rustig konden verplaatsen.
Het begin van het pad dat het bos in leidde, kwam haar bekend voor. Ze was hier eerder geweest met de wandeling toen ze het monster tegen het lijf aan was gelopen. De schaduwen van de bomen zorgde voor een verkoeling die Penny graag verwelkomde. Al in de verte kon ze de struiken zien zitten. Tegen bomen en stenen opgekropen, verstrengelt met alles wat het maar tegen kwam op zijn pad. Geen wonder dat de centauren hier niet meer goed doorheen konden lopen. Het verbaasde Penny dat de dryaden die dit hadden veroorzaakt er ook geen last van hadden. Dit was toch totaal onbegaanbaar? Eenmaal aangekomen bij de plek bleef het meisje peinzend staan, bijtend op haar onderlip. Ze zette haar handen in haar zij terwijl ze aandachtig de plek bekeek. Dit ging lastiger worden dan gedacht. Ze wilde de natuur om de doornstruiken heen niet beschadigen, maar de struiken leken echt, maar dan echt, overal te zitten. Na een tijdje peinzen rolde Penny toch maar haar mouwen op, haalde een hand door haar haren en zette een paar stappen achteruit.
Als iemand dit kon, was zij het wel. Een beetje zelfverzekerd zijn mocht wel. Ze haalde een diepe teug adem voor ze haar armen uitstrekte, richting de struiken. Als ze de meeste natuur nog intact wilde laten houden, dan leek dit de beste oplossing. Een lichte frons van concentratie verscheen op haar voorhoofd terwijl ze haar magie zijn werk liet doen. Langzaam, heel langzaam, leken de struiken te krimpen. De kleur van de bladeren leek lichter te worden, de takken donkerder. Beetje bij beetje zoog Penny het water bij de struiken weg, ervoor zorgend dat de toevoer er ook niet meer bij kon. De struiken verdorde terwijl Penny het overige water wat ze opzoog naar de planten en bomen om haar heen stuurde. Een soort weg omleiding. Langzaam maar zeker leek de weg weer begaanbaar te worden, alsof de planten er nooit waren geweest in de eerste plaats.
Penny knielde neer en drukte haar handpalmen tegen de grond. Ze voelde de wortels van de doornstruiken snakken naar water. Het was bijna alsof ze aan het schreeuwen waren, smekend. Jammer voor hen zouden ze dat voorlopig, en als het aan haar lag nooit, niet meer krijgen. Haar watermagie veranderde in lichtmagie, dat snel door de grond kronkelde, de wortels vond en ze doorsneed. Zo ging ze heel de omgeving af. Zweet stond op haar voorhoofd tegen de tijd dat ze klaar was. Ze voelde hoe haar hoofd lichtjes bonkte en haar benen moeite hadden met recht staan. Haar ogen dwaalde over de verdorde boel. De centauren konden het vast wel opruimen, want daar had ze geen puf meer voor. Penny draaide zich om, om richting de school terug te lopen en te melden dat de opdracht was voltooid.