Op een drafje, terwijl de wolkjes uit zijn mond kwamen liep Drake het veld over. In zijn hand de notities die hij had genomen voor deze missie. Drake wist wel het een en ander van het duistere woud, maar er waren veel ondoorgronde gedeeltes vol gek gespuis. Je wilde niet verdwaald raken op deze plek, geruchten gingen soms dat leerlingen er in waren verdwenen. Het was zelfs eens gebeurd dat er een lijk was gevonden. Maar, dat mocht de pret niet drukken want Drake had eigelijk best zin in deze opdracht. Het eerste wat hij moest doen nu hij in het woud was, was het vinden waren de centaurs zich op dit moment bevonden. Drake snoof de lucht en keek om zich heen. Na een tijdje lopen, vond hij de hoefsporen in de zachte aarde gedrukt staan. Hij besloot deze te volgen, op die manier hoopte hij ze te vinden. Uiteindelijk zag hij in de verte beweging, ze kwamen op hem af lopen, het waren drie grote en majestueuze wezens. Drake moest toegeven dat hij even moest slikken. Heel ongewoonlijk voor Drake, maar ze kregen het voor elkaar om hem een klein buiginkje te laten maken. Dit was niet gevraagd, maar Drake wist dat je tegen centaurs erg respectvol moest wezen, ze beliepen deze werelden met verstand, al lang voordat de mens dat deed. Hij had een kort gesprek met ze, wat de precisie van de opdracht was en waar hij de doornstruiken kon vinden. Na dit gesprek nam hij afscheid van de centaurs en liep naar de plek toe. Hij zag waar ze last van hadden en raakte zelf bijna met zijn schoen in de knel. Drake dacht na over de beste oplossing, keek rond en bedacht zich, je moet naar de kern waar de plant uit vandaan groeit. Deze was niet makkelijk te vinden, dus besloot Drake met een rustig vuur al een stuk af te branden. Hierdoor hij hij zich wel al beter voortbewegen.

Na een uur, wat een dag leek vond Drake deze kern. Hier zat een milde beschermspreuk op en het groeide vanuit een kleine dorre open plek. Opeens hoorde hij achter zich geluid. Toen hij zich omdraaide zag hij de verschijning van een prachtige jonge vrouw, bedekt met bladeren en ranken van een boom. Drake stapte even achteruit en slikte. Hij kon haar taal niet verstaan maar je zag dat ze iets van hem wilde. Ze was prachtig, Drake kon zijn ogen niet van haar af houden. Hij werd gevangen door haar blik, hoe ze steeds dichterbij kwam. Als bijna gehypnotiseerd keek Drake haar aan, niet meer bewust van zijn omgeving. Hij hoorde enkel het geritsel van de bladeren, vogels en het felle licht van de zon. Het feit was alleen dat dryaden niet daadwerkelijk konden hypnotiseren. Drake was gewoon gevoelig voor mooie dames, daarom had hij het ook door toen er een plantenrank zijn voet omsloot. Drake keek naar beneden, maar op dat moment vloog hij al omhoog. Van nature waren dryaden niet per se agressief of kwaadaardig, maar als je de natuur zelf aanviel, of iets wat daarmee temaken had dan konden ze wel eens terug vechten. Drake bungelde ondertussen ondersteboven aan een rank. Hij zwaaide wat met zijn armen, hij hoorde het wezen een geluid maken, was dat nou lachen? Drake keek haar aan. ''Zet me neer!'' En vanuit daar schoot hij een vuurbal op haar af. Het wezen schrok en dook weg, met een harde klap kwam hij op de grond terug. Boos even over zijn hoofd wrijvend keek hij om zich heen, zag haar achter een boom. Ze verschool zich zodat ze niet weer misschien geraakt zou worden. Zo te zien had het wezen eindelijk door dat Drake een directe tegenpool van haar was, hij keek haar boos aan. Drake snoof en keek weer naar de kern van de doornstruik. ''Je laat me geen andere keus.'' Drake slikte en hief zijn hand op hier uit vandaan ontstond een brandend vuur. Met een langs straal gooide hij het op de kluit takken. Hij hoorde het wezen mompelen. Het vuur leek eerst te worden verweerd door de beschermspreuk, maar Drake zette kracht bij, waardoor het wel bleef branden. Hij bedacht zich, dat dit niet genoeg zou zijn. Ondertussen had hij een cirkel vuur om hem heen gemaakt zodat de dryade hem niet nog een keer kon aanvallen. Hij bedacht zich een spreuk, die hij ironisch genoeg ooit had geleerd in ditzelfde bos. Drake sloot zijn ogen en concentreerde zich diep. Vanuit zijn telepatisch vermogen in de magie bracht hij zijn energie door de grond heen, alsof hij het naar beneden, door de aarde stuurde. In de weg van dit ondergronds vuur, werden al sommige wortels geraakt. Drake bewoog met zijn handen, tot hij zijn oogleden omhoog deed en zijn dichte hand opende in een snelle beweging. Op dat moment was de energie precies op de plek waar hij het wilde hebben. Het zorgde voor een grote explosie. Er vlogen takken en bladeren door de lucht heen. Drake had ondertussen dat de versterkte beschermingsspreuk van buitenaf werkte. Nu Drake een vuur explosie had gemaakt vanuit het binnenste, was er niks meer aan te doen. De dryade had harde geschreeuwd, maar was verjaagd door de dezelfde harde knal. Drake keek rond en zag hoe er overal brandende stukken hout lagen, maar ook hoe het vuur zich naar de rest van het bos verspreidde. Vuur was vreselijk onvoorspelbaar. Drake snoof en begon zich weer op zijn energie te concentreren, maar dit keer volgde het tegenovergestelde. Je zag hoe alles stukjes vuur zich langzaam doofde en er enkel een rookpluimpje over bleef. De chaos die was veroorzaakt, hoefde echter niet te worden opgeruimd, omdat het bos hier zelf voor zou zorgen door de jaren heen. Drake liep terug naar de centaurs om het nieuws te brengen, waar ze erg blij mee waren. Tegen de tijd dat Drake naar het kasteel terug liep was het alweer avond, de hemel was oranje gekleurd. Hij verdween terug in het kasteel om zijn reward op te halen.