In een kalme pas beende de Heer van het Water over het buitenterrein van de school. Voor het eerst sinds dagen was er geen wolkje aan de lucht en lachte de blauwe tinten daarboven hem toe. Alsof hij een palet vol verse kleuren bewonderde, staarde hij er even naar, ieder detail in zich opnemend, waarna zijn blik verschoof naar het wonderschone schilderij rondom hem. Velen jongeren hadden zich weliswaar nog binnen verschanst, vanwege de nog reeds aanwezige sneeuw, maar zelfs de weinige zonnestralen van deze dag had enkelen van hen naar buiten geloodst. Glimlachend keek Alaric toe hoe sommigen elkaar achterna zaten met hompen ijs en sneeuw. De watermagiërs pikte hij er zo uit, aangezien deze er niet voor terugweken ruimschoots van hun krachten gebruik te maken. Hijzelf kon het daarom ook niet laten hier en daar geheel… per ongeluk ook wat van het witte, bevroren water op te laten stijgen, om vervolgens een willekeurige leerling uit het niets te raken, waardoor nieuwe gevechten rondom hem volop ontstonden, zonder dat ook maar één iemand durfde te beweren dat in feite de Legendarische Magiër erachter zat. Ach, zeg nou zelf… een eeuwenoude, wijze man als hij.. die zou toch nimmer aan een sneeuwballengevecht meedoen~?
Hehe…
Het bracht het speelse en jeugdige in Alaric naar boven, terwijl hij onverstoord verder slenterde, een turquoise boek onder zijn arm vastgeklemd, wat naadloos leek aan te sluiten bij zijn lichtblauwe tuniek en al even heldere, blauwe ogen. Zijn asblonde lokken maakte dat hij haast opging in het winterse landschap. De voorzichtige zonneschijn was wat werkelijk zijn aandacht trok naast-
Onverwacht hield Alec ineens zijn pas in, waarbij hij zijn blik oprichtte. Daar, vlak voor hem, torende het kasteel hoog boven hem uit en precies in zijn blikveld ook: De Toren, oftewel de huidige verblijfplaats van zijn collega’s en hemzelf. En daar, ergens in het midden van zijn uitzicht: de ramen van Dorchadas. De “Kamer van het Duister”. Zijn nieuwste collega en oud bekend gezicht Alandria Fedotova zou daar zeer recentelijk ingetrokken zijn, vlak voor zijn eigen komst naar Starshine Academy.
Interessant, zeer interessant… Hij had de jonge vrouw al eens mogen… “bewonderen” (als hij het zo mocht noemen…) toen ze nog in opleiding was van haar voorganger en ergens diep in zijn gedachten waren haar pit en gedrevenheid hem zeker bijgebleven... Hierdoor had hij haar puur ter “wederkennismaking” en wellicht bescheiden toenadering een enkele, rode roos gezonden bij het Valentijnsdag-evenement, met de brandende vraag of ze hem gemist had. Het kostte enige kennis rond Alaric’s bijzondere gevoel voor humor (wat vaak gepaard ging met een uitdagend randje), om vast te stellen dat hij zijn eigen aanwezigheid op de school zo even op geheel eigen wijze en.. subtiel kenbaar had gemaakt aan de jonge Vrouwe van het Duister. Wat ze ermee zou doen? Waarschijnlijk niets, maar… een beeld was wellicht geplant… Een idee. Een herinnering… opgehaald, áls ze hem ook nog zou herinneren tenminste.

Onbewust was hij inmiddels al enige tijd op dezelfde plek blijven staan, zijn nieuwsgierige ogen nog altijd op dat ene raam gericht. Om hem heen had het geleken alsof de geluiden van knerpende voeten in de sneeuw, gelach en geroep volledig waren weggestorven, maar het nu weer in volle vaart terugkwam. In een oogwenk was Alaric terug bij de realiteit. Precies op tijd om een witte puntje in zijn ooghoek op te merken die met gevaarlijke snelheid zijn kant opkwam... Zonder daadwerkelijk op of om te kijken, knipperde Alec enkel met zijn ogen, waardoor de sneeuwbal op ongeveer drie centimeter afstand van zijn gezicht plotsklaps tot stilstand kwam en doodstil in de lucht bleef zweven. Nu pas draaide hij zijn hoofd gestaag naar de drie tieners die met een mengsel van lichte doodsangst, onrust en brandend schuldgevoel naar hem keken... Stiekem enigszins genietend van de nerveuze blikken van het dynamische drietal, nam de man ruim de tijd te reageren. De eerste seconden tikten voorbij, waarbij hij enkel van de één, naar de ander… en de derde keek, héél nauwkeurig, alsof hij in zijn geest een plan beraamde hoe hij ze het beste zou kunnen opdienen: aan het spit met een appel in de mond, ter decoratie in de garnituur of.. mmm.. gewoon rauw en van het bot~
Op het moment dat de kleinste van hen wat blauw aanliep van de onbewust ingehouden adem, toonde Alaric hen als een plotselinge doorbraak van de zon door de wolken zijn charmante, vriendelijke glimlach. Direct leek heel zijn gezicht op te lichten en zijn ogen zoals voorheen te stralen, wat je haast deed afvragen of hij werkelijk al enkele eeuwen over de planeten struinde...
Een ander… plan… was ondertussen in zijn gedachten opgedoemd. “Wie als eerste dat raam daar…”, Eén van zijn grote handen wees naar het grootste en opvallendste raam van Dorchadas, “weet te raken, krijgt van mij vijf talons.” klonk het uiteindelijk uiterst geamuseerd.
Alsof ze water zagen branden, keek het drietal hem verslagen aan. Hun angst was in één klap omgeslagen in oprechte verbazing. Het duurde dan ook zeker zo’n… tien seconden voor één van hen dapper in beweging kwam. Aarzelend deed de jongen een stap naar voren, alsof hij hiermee nogmaals Alec’s goedkeuring wilde vragen, maar ook nog ergens verwachtte dat hij daarmee een oorveeg zou ontvangen... Toen deze echter uitbleef en de man hem enkel uitnodigend toeknikte, boog de leerling zich voorzichtig voorover. Geen tel week zijn blik van die van de statige magiër voor hem. Op dezelfde bedachtzame, ietwat achterdochtige manier, ging hij tenslotte weer rechtstaan, een flinke hoop sneeuw in zijn hand. Met een paar keer stevig kneden, was de ijzige ammunitie klaar voor gebruik. Met nog een laatste verwonderde observatie naar Alec toe, gooide de jongen de sneeuwbal uiteindelijk in volle vaart richting het raam en…
Mis. Jammer!
Een zacht, aanstekelijk lachje ontsnapte Alaric’s lippen, waarbij hij ook de andere twee met een enkel knikje aanmoedigde de strijd om de talons aan te gaan. Nu de eerste bal gelanceerd was, brak het gevecht in alle geweld los: al snel werd de ene, na de andere sneeuw- of ijsbal richting het raam gegooid. Toch duurde het zeker tien goeie pogingen, voor wederom de kleinste erin slaagde een zeer aanzienlijke ijskogel vol op het glas uiteen te laten spatten. “Uitstekend!” lachte Alec duidelijk tevreden. Nu was het zijn beurt vlug in actie te komen: zo snel hij kon, griste hij vervolgens de talons uit zijn zak, stopte de winnaar deze toe en gebood de jongeren haastig uit het zicht te verdwenen voor wellicht… Ja, daar was ze al. Zijn glimlach ging als vanzelf over in een genoegzame grijns bij het herkennen van haar lichte gezicht wat achter de wegglijdende sneeuw tevoorschijn kwam. Het glas verhulde nog enigszins haar ravenzwarte lokken, maar die twee scherpe, groene ogen zouden wellicht nog in de duisterste nachten zichtbaar zijn... Zoals verwacht, leek Alandria heel wat minder… “geamuseerd” met de toch redelijk indrukwekkende prestatie van de leerlingen, maar het deerde niet. Het was namelijk enkel Alaric’s wederom… “eigenzinnige” wijze geweest om vast te stellen of ze zich op dit specifieke moment in haar vertrekken bevond. Aan de andere kant.. werd er hier en daar wel gefluisterd dat de jonge Legendarische Magiër weinig de Toren verliet, behalve voor verplichtingen, dus was dit ook weer niet zó’n grote verrassing… Of het waar was, kon Alec echter niet zeggen.
Bang om gespot te worden, was hij allerminst. Als ze hem al zou opmerken, volledig in zijn element (… letterlijk), dan zou ze hem enkel enige minuten eerder hebben opgemerkt dan anders. Noch voor ze echter door leek te hebben dat hij er stond, beende Alaric al verder naar binnen, in een ietwat… vluggere pas dan voorheen, alsof hij plotseling een duidelijk doel voor ogen had. Soepel, toch statig wandelde hij door de vele gangen, passeerde lokalen en andere ruimtes, tot hij uiteindelijk de trappen van de Toren bereikte. Normaal gesproken zou hij een geruime afstand naar boven moeten afleggen om Ilma, de Kamer van het Water, te bereiken, maar nu hield hij iets eerder halt… Met in zijn ene hand nu het boek, ging zijn andere naar het hout van de zware deur en klopte hij driemaal luid en duidelijk om zichzelf aan te kondigen. Algauw klonk daar een bekende stem die hem binnen vroeg. Voor het eerst was het nu Alec die wat verrast zijn donkere wenkbrauwen iets optrok, ergens verwachtend dat Alandria aan de deur zou verschijnen. Enigszins verheugd met deze juist wat onconventionele benadering, twijfelde hij geen moment en opende de deur ruimschoots om zijn grote gestalte naar binnen te laten. Een echo schoot als een klap van donder door de ruimte, op het moment dat zijn eerste stap Dorchadas in werd gezet.
Het serene, koele uiterlijk van de plek daalde als een rustgevende deken over hem neer, terwijl Alaric zijn ogen goed de kost gaf. Het was dan geen Ilma, maar afgezien aan het gebrek van blauw- en zilvertinten, hadden deze vertrekken zo ook hun eigen charme. Net toen Alec zich onwillekeurig afvroeg of zich hier ook een rijkelijk bad zou bevinden -je zou je haast afvragen waarom juist die gedachte hem te binnen schoot… - toonde de huidige bewoonster van de Kamer van het Duister zich naast hem. Twijfel was duidelijk hoorbaar in haar stem toen ze zijn naam sprak of eigenlijk… bijna vroeg. Een schappelijk persoon zou dit waarschijnlijk direct weg proberen te nemen met een beleefde glimlach ter geruststelling, een… vriendelijk knikje voor de gemoedsrust...
Hmhm… “een schappelijk persoon”…
Zonder al deze dingen, wandelde de man in kwestie echter zonder pardon verder de ruimte in en keek maar al te geïnteresseerd en nieuwsgierig in het rond. “Alandria.” prevelde hij onderwijl met zijn doorgaanse, aanlokkelijke Cassiaans accent, afkomstig van de eeuwenoude moedertaal die hij bezat. Het had uitermate bekoorlijk geklonken. Plotseling hield hij halt bij het opmerken van één klein -niet onbelangrijk- detail verderop… Het schone, elegante uiterlijk van een piano werd nog extra opgehaald met een enkele, rode roos die daar bovenop in een vaas de kamer verder decoreerde.
Een schappelijk persoon zou niet speels grijnzen, het enkel opmerken, in gedachten. In stílte. Waarschijnlijk.
Hmhm…
Juist.
“Ik zie dat je mijn roos hebt ontvangen?”
Hmhmmm...
In zijn welbekende kalme tred, draaide de Heer van het Water zich vervolgens weg van de roos en begaf zich zonder aarzeling richting de zwartharige vrouw. Zijn blik vond nu de hare en bleef hier ongegeneerd in hangen. “Het is goed je weer te zien.” lispelde hij onverstoord door, waarbij die mondhoeken uit overmaat van ramp nog verder omhoog durfden te krullen om zijn al reeds aanwezige eigenwijze uitdrukking als het ware te versterken. “En kijk toch eens…” klonk het met een zekere… ondertoon die even innemend, als wellicht ietwat… uitdagend gezien kon worden. “…Legendarische Magiër.” Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, cirkelde Alaric eenmaal om Alandria heen, voor hij tenslotte pal voor haar neus halt hield. “Well, you certainly look the part…” was het laatste wat hij er op te zeggen had. Aangezien hij het meende, had het zeker oprecht geklonken. Werkelijk, zelfs in “rustmodus” leek ze klaar om zo ten strijde te trekken in haar gemakkelijke, maar… interessante donkere kleding. Grappig… haar verschijning leek haast precies zoals hij zich herinnerde van enige tijd geleden. Hij was dan ook benieuwd in hoeverre haar pit en durf van toen ook nog steeds aanwezig waren sinds ze haar huidige positie had verworven en ze collega’s waren geworden… Alec kon het daarom simpelweg niet helpen dat zijn blik nog altijd met dezelfde al dan niet goedmoedige, maar duidelijke uitdaging in de hare was geboord…

Alaric onderdrukte een uitgebreide gaap. Het was een redelijk lange reis geweest naar Shadra, waarin hij zich vooral had beziggehouden met papierwerk door te nemen. Niet het meest spannende wat je kon doen in een shuttle. Hm… Niet dat er heel veel anders te doen viel…
Gelukkig had hij eindelijk na zo’n vijftig jaar het voor elkaar weten te krijgen niet meer als een vrolijk kind zijn genoegen te uiten wanneer de shuttle ook maar bewoog. Door de vele reizen die zijn meester maakte, was hij er inmiddels wel aan gewend geraakt, enigszins.
Ogenschijnlijk geduldig (maar in zijn hoofd wat rusteloos) wachtte hij af tot Tyr zijn (al uren durende) gesprek met zijn collega Jules had afgerond. Zelf stond hij ook in de kamer, al dwaalden zijn gedachten met de minuut vaker af, nu de vriendschappelijke conversatie steeds meer de indruk van een borrel begon te krijgen…
Toen Tyr daarom uiteindelijk met een kort gebaar van zijn hand duidelijk maakte dat Alaric wel kon gaan, moest de beste man zich inhouden niet al te vlug de ruimte uit te schuifelen.
Eindelijk..! Met een spontane glimlach rond zijn lippen, knikte hij de heren (iets te gretig) toe en begaf zich naar de deur.

Eenmaal buiten in de frisse, Shadraanse… hm.. wat donkere buitenlucht, nam de raadsgever een moment zijn longen te vullen met zuurstof en eens rustig om zich heen te kijken. Hij had nu vermoedelijk nog minimaal een uur voor zichzelf. Het hing er even vanaf in hoeverre de drank wel of niet rijkelijk zou vloeien binnen.
In principe.. genoeg tijd om.. eens uitgebreid rond te neuzen op het onbekende terrein…
Zou hij..?
Eigenlijk was het niet de bedoeling. Eigenlijk…
Ach, niet dat iemand hem zomaar zou betrappen als hij eventjes.. slechts héél eventjes.. een wandeling maakte. Toch?
Volledig in zijn nopjes begaf de blonde Cassiaan zich daarom verder de omgeving in, koppig als altijd.
Maar waar naartoe? Er was in werkelijkheid zoveel te zien. Oh, misschien naar dat gebouw verderop of dat raar ogende.. uhm.. wat was het eigenlijk… nja, dat Shadraanse.. ding rechts van hem of-
Zijn gedachten verstomden abrupt van het horen van een stem. Een.. vrouwenstem. Al waren het meer.. “klanken van hevige inspanning” die werden geuit. Hm..?
In een vlaag van nieuwsgierigheid draaide Alec zich geleidelijk aan richting het geluid.
Waar kwam het precies vandaan?
Voetje voor voetje wandelde hij er stilletjes naartoe, zijn eigen aanwezigheid daarmee bewust nog niet kenbaar makend. Een hoek werd omgeslagen, wat objecten gepasseerd voor hij.. haar zag, tenslotte.
Een schokje trok door hem heen bij het zien van een plotselinge verschijning. Voor zover dat mogelijk was, wendde hij zijn grote lijf zo, dat hij enigszins achter een trainingspop kwam te staan die gebruikt leek te worden voor.. voor ehm.. het oefenen met vlijmscherpe wapens.. en.. en toebrengen van levensgevaarlijke schade aan het lichaam..
Oh.
Interessant…
Laten we hopen dat ze hém er niet per ongeluk mee zou verwarren, aangezien de jonge vrouw in kwestie ondertussen uiterst geconcentreerd bezig was, slechts enkele meters bij hem vandaan. Met een.. iets te aanlokkelijke grijns op zijn snoet, boog Alaric zich nét iets verder voorover om haar eens beter te kunnen bekijken...: Korte, wilde, ravenzwarte lokken dansten hevig in de luchtstroom die ze zelf creëerde door haar doeltreffende bewegingen. Twee groene ogen staken er als glinsterende smaragden tegen af door de felheid van haar blik die het gezegde “als blikken konden doden” meer dan eer aandeed. Haar slanke, getrainde lichaam leek perfect in controle door de souplesse waarin het zich voortbewoog…
Well well.. Hello there~
Oh nee. Nee, nee, hij zou niet zo mogen staren, zeker niet met zijn functie en op een officieel bezoek als deze…
Echt. Totaal niet.
Nope.
..Maar hij deed het toch. En met goede redenen! Want:
1. Hij bleef een man, 214 jaar of niet.
2. I mean… just look at her…
3. ..W-wat was drie ook alweer? Hij was het alweer glad vergeten toen ze net een vlugge draai maakte…
Seconden van staren nauwlettend observeren gingen over in minuten, voor hij uiteindelijk toch puur vanuit plichtsbesef zijn mond maar open trok: “Alandria was het toch?” klonk het plotseling luid en duidelijk, waarbij hij de trainingspop direct als een schild voor zijn lichaam hield, voor het geval ze onverhoopt zodanig van zijn aanwezigheid zou schrikken, dat ze haar.. “speeltjes” op hem af zou vuren. Ai.. Dat zou ongemakkelijk.. en pijnlijk.. zijn.
Echter stak zijn grijnzende hoofd nog net boven de pop uit, vanwege zijn aanzienlijke lengte. Zijn mondhoeken waren daarbij zodanig charmant omhoog gekruld als van een persoon in een film die een net íets te uitdagende opmerking had geplaatst en ergens al een klap in het gezicht verwachtte.
Aangenaam, Alandria… Zeer, zeer aangenaam…

En daar stond ze dan: tien jaar later, precies hoe hij haar herinnerde, al was ze nog wel enigszins in.. ahum.. “vrouwelijkheid” toegenomen in de loop der tijd.. als hij dat zo mocht zeggen.. of heimelijk mocht denken…
Zijn blik volgde haar beweging toen ze tegen het bureau leunde, maar vestigde zich al snel weer op haar gezicht toen ze tegen hem sprak. Bij haar “hooggeëerd bezoek”-opmerking, had hij even luchtig een beweging met zijn hand gemaakt om het vluchtig weg te wuiven, ten teken dat die beschrijving niet nodig was, al was hij uiteraard gevleid.. of ze het nou sarcastisch had bedoeld of niet.
Oké, nee, ze wist duidelijk níet van de sneeuwballen af…
Hm.. Jammer~
Een lichte frons verscheen bij hemzelf bij het bemerken van de slaperigheid op haar lichte gezicht. “Lange nacht gehad?” prevelde hij direct, waarbij zij zich naar de keuken begaf om zichzelf wat moed in de schenken in de vorm van een warme vloeistof met dezelfde kleur als haar haren, waar hij zelf ook maar al te bekend mee was. ..Met de koffie. Niet met haar haren… Hehe.
Zijn doordringende, blauwe ogen volgden haar toen ze van hem wegliep net zolang tot ze uit het zicht was verdwenen.

Zodra ze even later de kamer weer binnenkwam, volgde hij haar voorbeeld en nam kalm plaats aan de eettafel, de mok met een dankbaar knikje in ontvangst nemend, al was zijn eigen lichaam verrassend wakker. Bij de “Dus” trok hij even vragend een wenkbrauw op en keek haar zijdelings aan. Alsof hij in werkelijkheid al tijden elke week zo bij haar op de koffie kwam, had hij het zich ondertussen gemakkelijk gemaakt op de stoel. Terwijl ze sprak, luisterde hij aandachtig en bracht de koffie naar zijn lippen, maar net toen hij een slok wilde nemen, klonk daar haar laatste opmerking, waardoor Alec het gewoonweg niet kon laten haar even van over de rand van zijn mok recht aan te kijken, zijn ogen weer schaamteloos in de hare borend… Het contrast met de donkere vloeistof en mok zorgde ervoor dat zijn irissen nog feller tegen de rest afstaken. Of was het misschien die speelse glans wat ze deed opvallen…?
“Je zou kunnen zeggen dat ik meer een.. noodoplossing ben,” prevelde hij, toch enigszins geamuseerd vanwege de woordkeus. “Maar dan nog doet het me goed via deze weg jou weer eens tegen het lijf te lopen, ..Alandria.” Zijn toon verdronk haast in de zelfspot en daarmee plagende manier waarop hij had gesproken. De manier waarop hij haar naam uitsprak had enigszins aanlokkelijk geklonken door de laag die zijn accent er aan toevoegde.
Hij wachtte even, zijn tijd nemend, haar observerend, even een slok van.. de (Holy- !) .. in-your-face sterke koffie nemend. Yum, precies hoe hij het lekker vond…
Alaric deed moeite zijn gezicht in de plooi te houden toen de koffie brandend zijn slokdarm instroomde en zijn smaakpapillen eindelijk wat rust gunde.
“Laat me..” Hij moest even kuchen. “Laat me je dan nog een keer verrassen…” begon hij plotseling het idee uit te spreken wat ondertussen zijn gedachten was ingeslopen op het moment dat hij de vermoeidheid op haar gezicht had gelezen. Oké… En omdat hij werkelijk benieuwd was hoe ze erop zou reageren. Vooruit.
Expres liet hij een stilte vallen, waarin hij zowaar de fout maakte ondoordacht nóg een grote slok koffie te nemen.
Oh dear Cassia..!
Alec schudde onopvallend zijn hoofd om het van zich af te zetten en focuste zich op de groene ogen naast hem. Zijn mond opende zich weer iets: “Je ziet eruit alsof je wel een goede morgen kan gebruiken.” Toegegeven: misschien niet de meest handige manier om het te brengen. Maar het was slechts het begin van zijn voorstel..! “En aangezien ik toevallig…” Zo toevallig.. Eghem. “.. al van plan was in Oak’s Field te gaan eten deze morgen..” Ja, sinds drie minuten geleden ongeveer.. “Waarom kom je niet met me mee?” Het was een vraag, dat zeker, maar iets aan zijn uitdagende blik verraadde dat hij niet zomaar ‘nee’ zou accepteren. “Gewoon even de Toren uit, een frisse neus halen…” voegde hij er nog aan toe, alsof hij haar in werkelijkheid het aanbod van haar.. onsterfelijk.. leven deed. Met een uiterst.. innemende glimlach staarde hij haar daarom nog even recht in de ogen aan, voor hij zich weer op de mok koffie in zijn hand focuste, aangezien zijn slokdarm en smaakpapillen nu toch wel weg geschroeid leken te zijn inmiddels, dus kon hij de zwarte benzine maar beter beleefd opdrinken ook…