Hij had niet gezien hoe Ro had gereageerd op die vier simpele, maar allesomvattende woorden. Met zijn hoofd afgewend, staarde hij voor zijn gevoel minutenlang naar een… hele interessante sneeuwvlok vlak naast zijn schoen. Zijn keel voelde gortdroog. Zijn hart maakte overuren, net als zijn ademhaling. Wachtend op verlossende woorden die hem zouden vertellen wat er op dit moment door Ronodan’s hoofd spookte, kon hij niet anders dan… staren, zwijgen…
“Het…”
Vanuit zijn ooghoeken keek hij voorzichtig op en luisterde.
“Het is lang geleden geweest dat ik zoveel slapeloze nachten heb gehad.”
Wat? Verwonderd richtte Alec zijn gezicht nu helemaal op en keek de ander ademloos aan. Er leek nog meer te komen…
Bij de zin die volgde, liet hij pas weer wat lucht tussen zijn lippen door ontsnappen. Betekende dat… Was dat… Bedoelde hij…?
“Ro… Ik- Hmmm..” Zijn halfbakken reactie werd plots onderbroken door de overweldigende tinteling die door zijn lichaam schoot bij het voelen van Ro’s zachte lippen. In een automatisme sloten zijn ogen zich en kuste hij hem terug, alsof… geen kracht ter wereld hem daarvan had kunnen beletten.
Het duurde nog zeker een paar seconden langer nadat Ro zich weer had teruggetrokken voordat Alec zijn ogen pas weer opende, ergens compleet overdonderd en tegelijkertijd… zo hoopvol. Een trillerige zucht rolde over zijn lippen. Zijn vingers waren onbewust afgegleden naar Ro’s kaaklijn en streken er zachtjes langs. Ze waren nog zo dicht bij elkaar dat hij zijn warme adem op zijn gezicht kon voelen…
Ondanks alles, ondanks… de aanrakingen, de manier waarop Ronodan naar hem keek (zelfs als hij niet doorhad dat Alec hem zag staren), zijn toon… Ondanks alles lag er enige onzekerheid in Alaric’s blik verscholen, gewoonweg omdat hij zich nog nooit zó kwetsbaar had opgesteld tegenover iemand anders. Hij had ooit van iemand mogen houden, maar daar had het bij moeten blijven. Op geen enkele manier mocht ook daadwerkelijk uiting worden gegeven aan die gevoelens, van beide kanten niet. Alles moest indirect, onopvallend, omhuld in gissen en heimelijke verlangens…
Maar nu… Nu had hij hardop uitgesproken wat hij precies voor de ander voelde. Als Ro het wenste, kon hij hem daarom meer pijnigen dan wie dan ook, hem… breken, omdat het al te laat was, omdat Alec zich al had overgegeven aan zijn gevoelens voor hem…
Dit alles -elke onzekerheid, elke… vertwijfeling, elke… breekbaarheid- viel dan ook in één klap van hem af toen Ronodan weer begon te spreken en woorden sprak waar onmogelijk om heen te komen was: Hij… hield ook van hem.
Hij hield ook van hem?
Hij hield ook van hem…
Het zou waarschijnlijk nog vele nachten door zijn hoofd gonzen en het beeld van de uitdrukking op Ro’s gezicht stond als in zijn geheugen gegrift, vanaf dit moment.
Vanuit opluchting, vanuit liefde, vanuit… impulsiviteit misschien wel (Wie had dat gedacht bij uitgerekend Alaric Ëlmaere?) schoot Alec spontaan naar voren om de man weer in zijn armen te nemen en dicht tegen zich aan te drukken. “M'anam tha agad gu bràth.” fluisterde hij hem in een vlaag van overgave toe, zo zacht, zo… warm zoals hij zijn eigen stem nog nooit had gehoord, maar het was vooral de lichte trilling die erin verweven was wat hemzelf verraste… Zijn ogen sloten zich terwijl hij zich meer en meer begon over te geven aan de vele tintelingen die nu door zijn gehele lijf schoten.
En dat… was dat. Vanaf dit moment, vanaf… deze ene minuut voelde hij zich voor altijd… anders.
Was dit hoe het voelde om… te leven..?
Terwijl hij Ronodan voor even niet meer los leek te kunnen laten en zijn handen hem liefdevol en teder streelden, was er ook een verandering in de omgeving merkbaar. Waar eerder de sneeuw al iets verschoven was, begon het nu duidelijker te bewegen. Het begon bij één sneeuwvlok die als eerste op een onnatuurlijke manier vanaf de grond weer omhoog zweefde en op ongeveer anderhalve meter hoogte bleef steken. Net zo plotseling maakte het wit van de vlok plaats voor… blauw. Helder blauw. IJsblauw... Exact de kleur van Alec’s ogen. Met een al even blauwe gloed omrand, kolkte het door de lucht. Het was slechts een kwestie van een minuut voordat meer sneeuwvlokken opstegen, begonnen te gloeien en ronddansten als een zwerm vuurvliegjes in het holst van de nacht. Enkelen bleven steken in de takken van de eikenboom op het plein, waardoor deze ineens versierd leek te zijn met honderden, minuscule lampjes. Anderen begonnen alleen op te lichten zonder van de grond af te komen, waardoor Alec en Ronodan zich uit het niets bevonden in een hemel van licht en in het hart van de puurste magie.
De dansende vlokken begonnen steeds heviger te bewegen en namen zelfs vormen aan van allerlei flora, fauna en andere wonderlijke taferelen uit legendes afkomstig. Eén stroom richtte zich volledig op de twee mannen, cirkelden even nieuwsgierig om hen heen als tot leven gekomen, voordat ze heel voorzichtig de mantel van Ro’s schouders lieten afglijden en zich op de brandwond nestelden.
Nog helderder, nog intenser begonnen ze als reactie daarop te stralen, vervuld van energie, waardoor Alec zich iets terugtrok om te kunnen bekijken waar de gloed die zelfs door zijn gesloten oogleden heen kwam, precies vandaan kwam. Waar zijn eigen ogen alleen al qua kleur leken op te gaan in de kleur van de omringende vlokken, lichtten deze ook op, exact gelijkend aan de sneeuw, begonnen ze te glunderen en waren ze omrand van een vredige, geruststellende gloed.
Zijn gezicht richtte zich even naar beneden, richting Ro’s wond, waar nu enkel nog een stuk ongeschonden huid was te zien zodra de sneeuwvlokken zich weer verder spoedden om de kleine schaafwonden op zijn eigen rug te genezen. Alec sloeg het glimlachend gade en leek slechts weinig verbaasd. De tederheid van zijn blik suggereerde dat hij eerder naar een levend wezen keek dan iets anders.
Nadat ook de laatste wond genezen was, hief hij plotseling zijn hand iets om alle sneeuwvlokken tegelijkertijd omhoog te laten zweven, terug de lucht en de wolken in, alsof ze er nooit geweest waren. Even, heel even had het iets weg van een blauwe sterrenregen. Net zo was alle pracht binnen een oogwenk geheel verdwenen…
Opnieuw slaakte Alec een gedempte zucht voor hij zich weer tot Ro richtte. “Ga je mee?” fluisterde hij hem zachtjes toe terwijl zijn eigen ogen tenslotte ook weer hun magische gloed verloren.

Het was een vreemde gewaarwording om complete stilte te hebben in zijn hoofd. Alleen die paar woorden die Alec tegen hem had uitgesproken schenen maar door zijn hoofd te blijven malen. Hij had het eerder ervaren. Destijds op het grasveld toen hij zelf naar voren was gebogen en de man had gekust. Maar dat was slechts enkele seconden van stilte geweest. Dit... Hij had zich nog nooit zo kalm en relaxt gevoeld. Het trok uiteindelijk weer weg en de gebruikelijke chaos keerde terug. Maar dat ene moment sereniteit had hem ervan weerhouden direct antwoord te kunnen geven. Nu dat moment voorbij was wist hij langzaam de woorden te vinden om de blonde man te antwoorden. Zijn stem klonk een beetje onvast bij de eerste paar woorden, al herstelde hij zich naarmate hij verder sprak en zijn blik was strak gericht op Alaric al keek de man in eerste instantie niet zijn kant op. Pas na zijn eerste zin keek de man op naar hem wat genoeg aansporing was om verder te spreken. Er was ondertussen een voorzichtige glimlach op zijn gezicht verschenen. Hij was een beetje aan het doorratelen. De enige manier waarop hij zichzelf zijn mond kon laten houden en vertellen wat hij Alec wilde zeggen was door zich voorover te buigen en de man tegenover hem te kussen.
Toen hij hem weer losliet leken de woorden die hij had willen zeggen als vanzelf te komen en met die woorden alle twijfel die nog op het gezicht van Alaric had gelegen liet verdwijnen. Hij liet zich dichterbij trekken, al was hij enigszins verrast door de spontane actie. Zijn armen vonden als vanzelf Alec en sloegen zich stevig om de man heen. Een berustende glimlach stond op zijn gezicht. Het gevoel alsof iemand zijn keel dicht probeerde te knijpen bekroop hem even. Hij had niet meer gedacht iemand ooit nog op deze manier vast te houden. Hij had dat zo lang niet meer gewild. Zichzelf wijsgemaakt dat hij het niet nodig had. Dat het alleen maar ellende kon opleveren. Hoe had hij dat ooit kunnen denken? Hij wilde Alec niet meer loslaten. Dat zou hem niet weer overkomen. Onbewust was zijn grip even verstevigd. Het was Alaric's stem die Ronodan half zijn ogen weer deed openen en hem terug uit zijn gedachten haalde. Hij had geen idee wat de man zei. Nog minder wat het betekende, al herkende hij enkele Cassiaanse klanken erin terug die Alec ook in zijn stem had als hij tijdens vergaderingen namen van hooggeplaatsen of steden noemde. Wat hij ook zei, de toon die in zijn stem lag zorgde ervoor dat Ronodan hem meer wilde horen zeggen. Hij kon uren naar hem luisteren.
Een scherpe pijn bracht hem terug naar de realiteit. Zijn gezicht vertrok een beetje toen hij net een verkeerde beweging maakte en de beschadigde huid daartegen protesteerde. Maar hij weigerde om Alaric los te laten, hoe naar de pijn ook mocht worden. Het duurde daarom even voordat hij doorhad wat er in de omgeving gebeurde. Met half geopende ogen zag hij de sneeuw van kleur veranderen waardoor hij opschrok en naar achteren week. Iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen. De plotselinge beweging werd genadeloos afgekeurd door zijn lichaam die hem nog steeds duidelijk probeerde te maken dat hij gewond was. Maar Ronodan had voor nu alleen even oog voor de ongewone weersverschijnselen, al had hij genoeg met magie gewerkt om te weten wat het was. 'Alec...,' klonk zijn stem onzeker terwijl hij nog een stap achteruit zette bij het zien van de blauwe vlokken die nu iets te dichtbij kwamen om nog comfortabel te voelen. Hij onderdrukte zijn eigen stemgeluid toen de vlokken zich op zijn huid legde. 'Alec, wat i-..,' had hij geprobeerd maar toen hij opkeek en dezelfde blauwe gloed van Alaric's ogen zag komen was de rest van de zin onuitgesproken gebleven. Hij volgde langzaam Alec's blik om te zien waar hij naar keek. Zijn beide wenkbrauwen gingen even omhoog bij het zien van de brandwond, of het gebrek daaraan eigenlijk. Hij streek voorzichtig langs de huid en in zijn ogen verscheen een nog grotere argwaan toen hij geen pijn meer door zijn lijf voelde trekken. Zijn blik volgde de vlokken toen ze op commando van Alec weer omhoog verdwenen, de nachtelijke hemel tegemoet. Langzaam zakte zijn blik weer af naar de ander. Ook zijn ogen leken weer normaal. Het was duidelijk aan Ronodan te zien dat hij even nodig had om de juiste woorden te formuleren. 'Kan... kan je me in het vervolg misschien.. een kleine waarschuwing geven?' vroeg hij zacht terwijl hij het lichtelijke ongemak uit zijn stem en blik weg probeerde te houden. Niet met al te veel succes. Vervolgens knikte hij op de vraag die Alec hem stelde. Toen hij zich omdraaide struikelde hij bijna over de mantel die eerder om zijn schouders had gelegen maar afgegleden moest zijn. Met een gecontroleerde windstoot trok hij het ding omhoog en gooide het over zijn arm. Daarna gaf hij een klein gebaar dat Alec voor mocht gaan, al bleef hij naast de man lopen.
Hun eerste paar meter, weg van het dorp bleef hij even zwijgen. Hij zou ook niet goed weten wat hij zou moeten zeggen terwijl zijn hoofd maar niet leek te kunnen stoppen met razen. Pas toen ze het dorp hadden ingeruild voor de relatieve geborgenheid van het bos leek Ronodan zijn stem weer hervonden te hebben. 'Bedankt,' begon hij zacht. 'Voor vanavond. Misschien dat het niet helemaal ging zoals... gepland. Maar ik ben blij dat je me meegesleurd hebt,' een poging tot een glimlach verscheen even op zijn gezicht. 'Ik had het nodig,' eindigde hij zacht. Zijn dag was verre van goed verlopen. Al werd het sinds Alec Angani in was gelopen met de minuut beter bedacht hij zich met een korte blik op de man naast hem. De bomen om hen heen begonnen steeds meer te wijken voor zacht gras. Hier was niks meer van de sneeuw in het dorp te merken. 'Je was behoorlijk goed in die arena. Niet dat ik dacht dat je niet kon vechten maar...,' hij viel stil en wendde zijn blik af. Hij begon weer te ratelen. Iets wat hem nooit overkwam. En nu twee keer in één avond. Misschien kon hij maar beter zijn mond houden.

Waar hij zelf zo kalm was als een voortkabbelende rivier, leek Ro juist op te schrikken bij het zien van de oplichtende sneeuwvlokken. In concentratie en bestudering, had Alec het in eerste instantie nauwelijks in de gaten en focuste hij zich volledig op de helende sneeuw. Maar de kleine glimlach die op zijn gezicht had gelegen verbreedde even toen Ronodan moeizaam zijn naam sprak. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar hem, maar hield een uitleg of geruststelling voor nu achterwege. Hij zou vanzelf merken wat er precies gebeurde. Alec’s eigen rust was daarbij teken genoeg dat er niets viel te vrezen.
Nog net wist hij een lach te onderdrukken bij Ro’s verblufte uitdrukking zodra zijn wond genezen was. Zwijgend had hij de sneeuwvlokken teruggestuurd naar waar ze thuishoorden voor hij zich weer op de ander had gericht en hem gevraagd had mee te gaan. Deze leek echter mentaal nog niet… daar om zijn lichaam ook maar in beweging te brengen.
Met één opgetrokken wenkbrauw keek hij hem zwijgend aan en wachtte geduldig. Nu kon hij toch een gedempte lach niet onderdrukken bij het verzoek hem volgende keer even te waarschuwen, al was het vooral de opmerkelijke nervositeit in Ro’s blik wat Alec’s aandacht trok. Oh? Hm… Als hij niet beter zou weten leek het wel alsof…
Hij bleef hem nog even langer bestuderen. Zijn ogen waren iets meer opengesperd dan normaal en stonden… verwilderd. Hier en daar leek hij nog even schichtig om zich heen en naar de lucht te kijken, alsof de vlokken uit het niets weer naar beneden zouden kunnen komen zeilen en hij dat liever niet zag gebeuren.
Wacht… Was Ro… bang van de sneeuwvlokken?
Abrupt maakte zijn glimlach plaats voor een stiekeme grijns. Ronodan Ágústson… Dé Ronodan Ágústson was nerveus rond helende magie? Onschuldige, helende magie. Nee maar…
“Waarom?” kwam er daarom ietwat geamuseerd uit als reactie op het ‘waarschuwen in het vervolg’. “Je gezicht nu is veel leuker…” Alec toch! Hehe.
Schuldig grijnsde hij hem toe voor hij soepel de fles gin weer oppakte en lachend een arm rond Ro’s schouders sloeg zodra ze beiden begonnen te lopen. Een zucht ontsnapte hem, waarbij hij nog één maal een vluchtige blik opzij wierp naar de lichtelijk ongemakkelijke houding van de ander die er zeker geen bezwaar tegen leek te hebben hier weer zo snel mogelijk weg te gaan. “Ro…” Hij grinnikte voor hij er erg in had. Het was werkelijk gewoon te… aandoenlijk om hem zo te zien. Hij kon het niet laten. Hij- “Het zijn helende sneeuwvlokken. Geen bloeddorstige piranha’s.” Ennn… daar was het al. Het was er weer uit geschoten. Oeps. Hm… Die grijns erbij zou hem misschien nog weleens duur kunnen komen te staan…
Voor hij inderdaad per ongeluk te ver zou zijn gegaan en een (toekomstige) wraakactie over zichzelf zou afroepen, trok Alec Ro daarom vlug nog wat dichterbij, zodat hij zijn lippen even dicht bij zijn oor kon hangen. “Geen zorgen… Ik bescherm je wel.” fluisterde hij hem aanlokkelijk toe, waarbij zijn warme adem Ro’s hals kietelde net voor hij zich weer iets terugtrok. Hopelijk zou dat de pijn iets verzachten…

Nog zeker enige tijd langer had hij zijn arm zo rond Ronodan’s schouders gelaten en had deze uiteindelijk teruggetrokken toen ze de rand van het dorp naderden. Al die tijd was het stil gebleven. Van beide kanten. Voor Alec was er nooit echt de noodzaak te spreken. Sowieso luisterde hij veel liever naar wat de ander te vertellen had en zag hij ook de schoonheid in de stilte en het beluisteren van de omgevingsgeluiden. Het was daarom wellicht ook niet verrassend te noemen dat Ronodan tenslotte degene was die de stilte doorbrak toen ze eenmaal het bos in liepen en ze stukje bij beetje de bewoonde wereld weer achter zich lieten.
Al kwam wat er precies gezegd werd, alsnog duidelijk als een verrassing voor Alaric. Verwonderd richtte hij zijn hoofd naar opzij. Ro… bedankte hem? Naarmate hij vervolgens verder sprak en zichzelf uitlegde, was er ook weer een vredige glimlach op Alec’s gezicht verschenen, één die er niet meer vanaf te branden leek te zijn. Het was eigenlijk precies wat hij heimelijk had willen horen. De hele reden waarom ze zich eerder door heel Oak’s Field gesleept hadden en in het hart van de “onderwereld” van deze plek terecht waren gekomen, was om Ro voor even de ergernissen, irritaties, frustraties en zorgen van eerder die dag te laten vergeten. Om… hem even helemaal weg te halen uit het milieu waar hij zich gezien zijn functie wel vaak in móest begeven, maar wat hem niet per se tot in detail op het lijf geschreven stond. Het was Alec’s eigen manier geweest om hem op te vrolijken en… stoom af te laten blazen. Om hem voor deze ene avond… weer mens te laten zijn.
In eerste instantie had hij enkel glimlachend geknikt op de woorden, ten teken dat het goed was en niet in staat direct te spreken. Pas toen ze het bos verruilden voor de open vlakte, richtte hij zich weer tot de ander. “Het is mij ook beter bevallen dan ik dacht.” Zijn ogen vonden de horizon waar ze even bleven hangen, bedachtzaam… “Ik kon me niet meer herinneren hoe het was…” Langzaam zoog hij wat lucht zijn longen in. “… hoe het was om… me zo te voelen, zo… levend.” Hij lachte schaapachtig door zijn eigen ongelukkige woordkeuze, maar toch was ‘levend’ het enige woord wat werkelijk paste. “Ik heb al jaren het gevoel alsof ik net één van de perkamentrollen in mijn boekenkast aan het worden ben; uit vergeten tijden overgebleven, slechts een schim van wat het ooit betekent heeft… Tot op de letter gelezen, bestudeerd… Tot het enkel nog ter decoratie in een verzameling blijft staan om daar stof te verzamelen tot het einde der dagen. Ik…” Zijn blik verschoof naar de grond onder zijn voeten. “Ik wist niet eens meer hoe het voelde om mijn leven alleen voor… mij te leven. Ik wérd geleefd. Tot nu. Tot ik jou ontmoette en vanavond…” Zijn hoofd draaide zich weer naar opzij. “…was het alsof ik weer iets van mijn oude zelf had teruggevonden, hoe ik was voor alles veranderde. En daar moet ik ook jou voor bedanken.”
Een korte stilte viel waarna Ro deze opvulde met een compliment over zijn vechtkunsten in de arena. Alec zag het met een vertederde blik aan, al leek de ander hier heel anders over te denken, alsof hij eigenlijk al te veel aan het woord was. Maar dat was juist wat het... schattig maakte.
Alec wachtte daarom expres even voor hij reageerde en liet Ro uit ratelen zolang zijn lippen zich zouden bewegen en zijn stembanden geluid zouden produceren. Pas hierna pakte hij zelf zacht zijn onderarm beet om zijn aandacht te trekken. “Kom…” fluisterde hij hem enkel toe, waarbij hij hem verder het grasveld optrok, net zolang tot ze bij een lage heuvel arriveerden met uitzicht op hun ontmoetingsplek: het Stille Meer. Hier maakte hij zorgvuldig de mantel los uit Ro’s greep, sloeg deze rond hun beide schouders en trok de man mee om in het zachte gras te gaan zitten. Door de beperkte grootte van de mantel, was Alec hierbij gedwongen iets Ro’s kant op te leunen om zoveel mogelijk van het stuk stof gebruik te kunnen maken met de ijzige wind die inmiddels was opgestoken. Niet dat hij dat erg vond…
Zonder zijn ogen van Ro af te wenden, maakte hij vervolgens de fles drank open, drukte deze in Ro’s handen en sloeg zijn arm opnieuw stevig rond zijn schouders enkel om hem nog iets dichter tegen zich aan te drukken -wat een acute, lichte versnelling van zijn hartslag tot gevolg had- voor hij hem weer losliet. “Je hoeft me niet te bedanken. Je hoeft niet eens te spreken of iets te doen.” fluisterde hij hem zacht toe waarbij zijn lichaam zich als vanzelf nog iets opzij bewoog, zodat hij zijn hoofd nu net op Ro’s schouder kon laten rusten. “Het is al genoeg dat je… hier bent. Bij mij. Nu…” Zijn ogen sloegen zich op naar de prachtige, nachtelijke lucht bezaaid met sterren die zich nu aan hen openbaarde. Samen met het adembenemende uitzicht op het meer, waande Alec zich spontaan in een levend schilderij.
Ja… Dit.. Híj… was genoeg. Het was genoeg. Het was… alles wat Alaric wilde. Voor het eerst in eeuwen was hij tevreden en zelfs… gelukkig. Hij leefde weer… Eindelijk.

De stiekeme grijns op het gezicht van Alec was bewijs genoeg dat Ronodans poging ontspannen over te komen mislukt was. Hopeloos als hij het zo hoorde. Nieuwe woorden werden weer ingeslikt terwijl hij even zijn blik afwendde en de mantel weer oppakte. Zijn blik was op de weg voor hem gericht, om af en toe even vluchtig omhoog te schieten niet de nachtelijke hemel. Alsof hij er zeker van wilde zijn dat er niet nog meer onverwacht oplichtende sneeuwvlokken uit de lucht zouden vallen. Iets wat niet onopgemerkt bleef door Alaric, al kon dat ook komen door zijn opspringende gedrag zodra de man zijn arm om de schouders heen sloeg. Met een bespiedende zijlingse blik keek hij naar de man naast zich toen hij zijn naam over diens lippen hoorde komen. 'Ik ben niet…,' maar hij werd onderbroken toen Alec hem dichterbij trok. Wat hij had willen zeggen, zijn drang om te willen weten wat magie precies deed en dan vooral wanneer het zich ineens aan zijn lichaam leek te hechten, was compleet uit zijn gedachten verdwenen. De warme adem van de man liet een rilling door zijn lijf trekken en hem direct vergeten wat hij had willen zeggen tegen hem. Hij bleef even stil. 'L..laten we maar gewoon gaan,' wist hij uiteindelijk uit te brengen bij gebrek aan betere woorden.

De stilte had eindeloos gevoeld. Vooral voor iemand die slecht tegen stilte kon. De stilte gaf zijn gedachten de kans om te razen, te stormen en chaos te verspreiden. Anderen geluiden, stemmen, gaven hem de kans om die chaos te negeren. Maar in de stilte hoorde hij dingen die hij probeerde te onderdrukken. Toen hij er echt niet meer tegen kon had hij zelf zijn mond open getrokken. Al had hij Alec ook echt willen bedanken. Zolang hij in de arena had gestaan had hij geen moment gedacht aan Torson, of wie dan ook, op dat moment. De dingen die gebeurd waren, die waren op dat moment niet meer van belang geweest. En zonder Alaric was dat waarschijnlijk niet gebeurd. De man had meer voor hem gedaan dan hij zich misschien besefte. Het bleef weer even stil na die woorden. Pas toen de bomen weken en het grasveld meer en meer zichtbaar werd hoorde hij de inmiddels zo vertrouwde stem naast hem. Langzaam was zijn blik weer naar Alec gegleden en bleef daar hangen, zelfs toen hij zijn eigen blik afwendde. Pas toen de man uitgepraat was wendde hij zijn blik weer af. Niet in staat om met iets beters te komen begon hij opnieuw te ratelen. Om het feit te verbergen dat de woorden van Alaric iets in hem geraakt hadden en uit vreemd nieuwe nervositeit. Uiteindelijk dwong hij zichzelf om te stoppen met praten. Na die “maar” had er niks intelligents meer uit kunnen komen. Zijn adem verd verder verspilt aan een zachte zucht en keek naar de grond om zijn hoofd pas weer voorzichtig iets op te richten toen hij de warme handen van Alaric zijn onderarm beet voelde pakken. Half verdoofd liet hij de mantel los en zich op het grasveld trekken, naast Alec. Zijn blik ging even kort over het meer wat er nu verlaten bij lag voordat hij weer terug keek naar de man naast hem. Hij liet de fles bijna vallen toen deze ineens in zijn handen gedrukt werd maar omklemde hem daarna stevig. Al was het maar omdat Alaric zich dicht tegen hem aandrukte voor dat ene moment. Hij voelde het lichaam van de ander tegen zich aanleunen en opnieuw ontspande zijn lichaam iets. Ook Ronodans blik had zich op het meer gefocust. De eerste plek waar hij Alec was tegengekomen. Het had toen ook gesneeuwd…
Hij bracht de fles naar zijn lippen en nam een slok. Langzaam liet hij het ding weer zakken en keek hij zijlings terug naar Alaric die zijn aandacht ook op de omgeving had gevestigd. Voorzichtig bewoog zich de arm van de schouder waar hij zijn hoofd op te rusten had gelegd. Even twijfelde hij maar streek toen zacht met zijn vingers door een paar van de blonde lokken om zijn hoofd daarna kort te rusten te leggen tegen de ander. Hij bewoog zich wat, draaide een kwartslag zodat hij schuin achter Alaric kwam te zitten. De hand die net nog door zijn lokken had gestreken legde zich nu zacht om de middel van de man en trok hem dichter tegen hem aan. Opnieuw viel de stilte neer zoals de dwarrelende sneeuw in Oak's Field had gedaan. Hij nam een nieuwe slok. De stilte had hij niet lang vol kunnen houden. 'Ik weet wat je bedoeld,' begon hij zacht. 'Over dat… levend voelen. Soms.. weet ik niet eens meer of ik er nog wel ben. Alsof elke dag onderdeel is van dezelfde comateuze koortsdroom en ik straks een keer wakker wordt,' mompelde hij verder. Dan bleef hij liever slapen. Onbewust was de arm die hij eerder om Alec's middel had geslagen daar blijven liggen en trok hem nu zelfs nog iets dichter tegen hem aan. Alsof hij weigerde de man los te laten en wakker te worden.

Genietend van Ro’s warmte, merkte hij aan zichzelf hoe hij onbewust steeds dichter tegen hem aankroop. Met een kleinere mantel had ze het ook nog prima gered, al… had Alec op dit moment in feite niet eens meer een mantel nodig. Ro’s lichaamswarmte en de vele tintelingen die om de seconde door zijn hele lijf trokken waren meer dan voldoende om hem uitstekend op temperatuur te houden. Dit vertienvoudigde alleen maar toen ook Ronodan in beweging kwam. “Oh. Sorry. Ik-” ontschoot hem direct, waarbij Alaric in een reflex overeind wilde schieten, er automatisch vanuit gaand dat dit een subtiel signaal vanaf de ander was dat zijn actie niet gewend was. Maar het tegenovergestelde gebeurde: Met enige verwondering voelde hij vervolgens hoe Ro’s vingers… zachtjes door zijn haar streken.
En dat, die ene aanraking, was voldoende om een Legendarische Magiër te vellen. Geen spier leek nog in beweging te komen. Zijn lichaam was als aan de grond genageld en zijn ene helft volledig tegen Ro aangeplakt. Enkel op zijn gezicht voltrok zich nog enige dynamiek in het kleinste detail: een voorzichtige opwaartse beweging van zijn mondhoeken in een voorzichtige, maar gelukzalige glimlach, twee stralende ogen die het glanzende meer verderop evenaarden en een lichte blos op zijn wangen. Hij grinnikte even zachtjes door zijn eigen verwarring waarbij zijn stem onbedoeld oversloeg. Hm. Het had een gedempte, ietwat beschaamde kuch tot gevolg, welke daaropvolgend weer ruw werd onderbroken nadat Ro zijn hoofd op het zijne liet rusten en… hij… nog verder bewoog. Wat ging hij doe- Oh.
Het was de arm. Ook nog de gespierde arm stevig rond zijn middel geslagen, dreigde Alec even te veel te worden. Zijn mond opende zich iets om een flauwe grap te plaatsen om de sfeer ook maar iets te verlichten, hopelijk, maar… uitte enkel een trillerige zucht. ‘Oke, Alaric,’ sprak hij zichzelf streng in gedachten toe, de manier waarop zijn moeder dat twee eeuwen geleden zou hebben gedaan, ‘Je bent de Heer van het Water, verdomme.’ Oké, misschien dat zijn moeder de ‘verdomme’ achterwege had gelaten. Hoewel…
Maar in ieder geval: ‘Je kan een man niet zo-‘
…
Sorry voor deze korting onderbreking, maar hij werd zowaar nóg dichter tegen Ro aangetrokken.
Waar was hij ook alweer gebleven?
…Oh ja: ‘Je kan een man niet… niet..’
Hm… Ro rook eigenlijk best lekker. Vast een restant van wat hij eerder die dag had moeten dragen naar de chique bijeenkomst. Waar had hij dat niet eerder gemerkt en-
‘Alec, focus.’
Ah… Ja. Niet dat hij dacht deze innerlijke discussie ooit werkelijk van zichzelf te gaan winnen, maar…
Oh! Ro begon te spreken. Dank de Goden hij sprak, zodat Alaric even geluidloos een grote hap lucht kon nemen. Helaas dat frisse lucht weinig veranderde aan een hart dat bonkte als een losgeslagen stormram, maar dat moest hij dan maar op de koop toenemen.
Nee… Wacht. Ho! De man sprak niet zozeer… Hij flúisterde. In zijn oor nog wel…
Het deed zelfs de kleinste haartjes in Alec’s nek acuut overeind schieten, op de best mogelijke manier.
Om zichzelf iets te doen te geven terwijl hij aandachtig luisterde -behalve stilstaan bij hoe goddelijk Ro’s spieren aanvoelden in zijn rug- greep hij min of meer Ro’s hand vast om gedachteloos met zijn vingers te spelen en zijn eigen er doorheen te rijgen.
De betekenis achter de woorden, zorgde ervoor dat enige kalmte toch nog terugkeerde. Het duurde dan ook even voor hij wist te reageren. In eerste instantie knikte hij, waardoor zijn blonde lokken kort langs Ro’s kaak schuurden. “In een mensenleven word je vanaf je geboorte voor allerlei dingen klaargestoomd: opgroeien, volwassen worden, trouwen, kinderen, oud worden… Ook al ben je niet van plan iedere fase te doorlopen, je hebt er meestal wel íets over gehoord. Maar in ons geval zijn er maar weinig of geen personen die werkelijk weten hoe het is om een leven zoals het onze te leiden.” Onbewust leunde hij nu zelf meer achterover, zich langzaamaan overgevend aan Ro’s grip. “Je kan het bijna geen leven meer noemen, want er is geen einde. Alles is door de war gehaald… En soms… Soms heb ik het gevoel alsof mijn geest een loopje met me neemt, me wil straffen dat ik geen… ‘natuurlijk leven’ leid.” Hij haalde langzaam zijn schouders op, waardoor de spieren van zijn bovenrug langs Ronodan’s lichaam gleden. “Misschien is het gewoon de prijs die we betalen…” Het vormde een aanvulling op de angst die Ro zojuist had geuit. Een angst die hij ten zeerste deelde, dat met zijn bevestiging toegevend.
“Toch…” ging hij echter plotseling nog verder. “… sterf ik morgen liever of word ik nú wakker om erachter te komen dat dit alles maar een droom was, dan dat ik jou helemaal nooit had gekend, droom… of niet.” maakte hij bijna onhoorbaar af, waarbij hij zijn gezicht iets had gekanteld om naar Ro te kunnen staren… Hij meende ieder woord en dat viel te lezen in zijn blik en de voorzichtige lach die al snel verscheen.
Stilte. Maar dit keer… had het ook een geheel andere lading gekregen, sinds het moment dat ze van positie waren veranderd en Alaric nog steeds een doorgaande discussie met zichzelf voerde. Eén die hij met de minuut dreigde te verliezen. Eén die hij, zo besefte hij nu, eigenlijk al verloren had nu hij Ronodan’s ogen had getroffen…
“Ro…” Het klonk eerder als een smachtende zucht dan iets anders, alsof hij het ergens nog had willen inhouden. Hij was ondertussen de tel verloren hoeveel tijd er was verstreken eer hij zijn naam had kunnen spreken. Met zijn hand nog om die van de ander geklemd, de vingers met elkaar verweven, liet hij Ro’s handpalm over zijn borst omhoog glijden om ter hoogte van zijn snel bonkend hart te stoppen. Zijn lippen leken een uitleg te willen prevelen wat er nu door hem geen ging. Welk overweldigend gevoel en… verlangen, maar woorden schoten hem tekort. Dat was… nieuw. Echter moesten de hevige trillingen waar Ro’s vingertoppen zich bevonden meer dan genoeg zeggen…
Om er zeker van te zijn dat hij het zou voelen -als hij het niet al gehoord had- wachtte Alec nog wat langer voor hij Ro’s hand een laatste maal verplaatste en deze naar zijn lippen bracht om er een tedere kus op te plaatsen… en nog één… en een laatste ter hoogte van zijn pols…
Onderwijl hadden zijn ogen zich onlosmakelijk vastgepind op de intrigerende irissen voor hem.

Misschien dat hij te ver ging door Alaric zo tegen zich aan te trekken. Hij leek er een beetje nerveus van te worden als dat het juiste woord was. Al had Ronodan zich in moeten houden niet zacht te lachen bij de haastige excuses toen hij met zijn vingers door Alec's lokken streek. De aanraking alleen al leek hem echter het zwijgen op te leggen terwijl Ronodan de zachte blonde lokken door zijn vingers voelde gaan. Zijn blik trok zich even los van het landschap voor hen toen hij Alec een zucht hoorde uiten en richtte zich even op de man. En hij bleef kijken. Hij volgde de lijnen van het gezicht wat hij zo vaak voor zich zag de laatste tijd als hij ook maar voor een moment zijn ogen sloot en had zich onbewust iets meer voorover gebogen. Opnieuw werd zijn aandacht getrokken naar het contrast tussen de donkere wenkbrauwen en de lichte haren en de kleine littekens die in hun subtiliteit toch verrieden dat er zoveel meer verscholen lag achter die glimlach. Hij kon bijna weer voelen hoe de kleine haartjes van de baard langs zijn gezicht streken toen hij zijn lippen had geproefd. In stilte telde hij de kleine, donkere vlekjes op zijn huid. De kleine verkleuringen die bijna met een fijn penseel op het gezicht aangebracht leken te zijn en waar hij zijn lippen zacht op had willen drukken als hij zichzelf niet op tijd had tegen gehouden. Hij slikte even voorzichtig terwijl hij weer een beetje ontwaakte uit de trance waar hij bijna in verkeerd had. Hij boog zich weer een klein stukje terug naar achteren, ontwaakt toen hij de hand van Alaric op de zijne had gevoeld. Zijn grip verstevigde bij het voelen van de vingers die zich met de zijne verstrengelde en begon te spreken. Het was duidelijk dat hij zijn eigen stemgeluid niet vertrouwde toen zijn gesproken woorden niets meer bleken te zijn dan een zachte fluistering in het oor van de ander. Hij had zijn blik weer los weten te trekken van Alec. Het was de enige manier geweest om een heldere gedachtenstroom te behouden tijdens het praten. Ook om daarna naar de woorden van Alaric te luisteren. Een nieuwe slok van de fles was bedoeld om zijn eigen versnelde hartslag weer tot bedaren te brengen, maar veel hielp het niet. Heel even schoten zijn ogen weer naar Alaric en beet hij even zacht op zijn lip terwijl hij de woorden overdacht. Waren er geen momenten geweest waarop hij liever had gehoopt weer wakker te schrikken, het touw van de strop om zijn hals strak te voelen trekken en dat het dan maar voorbij zou zijn? Al… was dat gevoel nu geheel afwezig.
Bijna alsof Alec zijn gedachten had kunnen horen ging hij plotseling verder waardoor Ronodan zijn blik nu volledig op de man richtte. Als de woorden hem niet al tot zwijgen hadden gebracht dan was het de blik wel die hij trof toen hij opzij had gekeken. Zijn lippen hadden zich iets van elkaar geweken, in afwachting van een gesproken reactie. Maar zijn stem weigerde dienst te doen. Misschien was dat al reactie genoeg. Er leek pas weer wat leven in hem terug te vloeien toen Alec in beweging kwam en zijn hand omhoog begeleidde waar hij het duidelijk bonkende hart van de ander onder zijn hand kon voelen. Het ritme wat perfect aansloot bij waar hij al de hele tijd naar aan het luisteren was. Onbewust had hij de fles losgelaten en streken zijn vingers langs de kaaklijn van de blonde man die zijn lippen op Ronodans pols had gedrukt. Zijn eigen vingers vonden Alaric's hals en hij trok de man nog dichterbij. De kus op zijn lippen was vluchtig en verplaatste zich. Steeds verder langs zijn wang, zijn oor, om daarna enkele haren uit zijn nek weg te strijken en zijn lippen daar op de warme huid te plaatsen, zijn ogen gesloten. De fles was inmiddels omgevallen en een gestage stroom gin vloeide over het gras. Hij had het niet eens in de gaten.

Een siddering schoot als een bliksemschicht langs zijn ruggengraat bij het voelen van Ro’s vingers langs zijn kaak. Plagend hapte hij er even naar omdat het hem ervan belette zijn lippen nogmaals op de hand die hij geconfisqueerd had te drukken. Maar waar zijn tanden speels naar het lichaam van de ander waren geschoten, zo zette ze zich vlak daarna in zijn eigen onderlip toen Ro nog niet klaar leek te zijn met hem… Gewillig liet hij zich dichterbij trekken om te zien wat de ander van plan was en kuste hem vurig terug. Een teleurgestelde zucht klonk toen Ro zich daarop te snel terugtrok naar zijn zin, maar deze stokte halverwege in zijn keel toen in plaats daarvan de zachte lippen op zijn wang… zijn oor… en…
“Dammit, Ro.” bromde hij zacht met zijn ogen gesloten terwijl zijn arm acuut naar beneden schoot om hem zo stevig beet te pakken dat hij genoeg houvast had aan Ro’s beenspieren alleen. “Don’t make me want you even more…” fluisterde Alec er nog achteraan, duidelijk meer tegen zichzelf. Het had dan ook eigenlijk een gedachte moeten zijn in plaats van- Oh shit.
Onbewust kantelde zijn hoofd zich echter weer iets om nog meer van zijn hals bloot te leggen, zodat de man er makkelijker bij kon. De hand die hem ferm vasthield, maakte zich nu af en toe iets los om afwezig over zijn been te strelen. Zijn andere hand had inmiddels Ro’s hand losgelaten, zodat zijn vingers trillend het gras naast hem vast konden grijpen. Het mocht niet veel baten, want binnen de kortste keren had hij de grassprieten al losgetrokken en haakte zijn handpalm zich daarom maar in de aarde vast.
Ook hij had niet in de gaten gehad hoe de fles drank ondertussen was omgevallen. Het enige waar zijn wazige gedachten nog plek voor leken te hebben waren de ongecontroleerde bewegingen waarin zijn borstkas op en neer schoot en zijn hart haast uit zijn lichaam leek te bonken. Zijn hele lijf leek niet langer onder zijn controle, maar werd puur geleid door wat de man achter hem in hem losmaakte.

Een kleine glimlach had op zijn gezicht gestaan op het moment dat Alec had geprobeerd zacht naar zijn vingers te happen op het moment dat ze langs zijn kaaklijn streken, de ruwe baardharen onder zijn vingertoppen voelde gaan. Vingers die verder waren gegleden langs de warme huid van de ander om zijn gezicht nog dichterbij te krijgen. Dichtbij genoeg om zelf genoeg voorover te buigen en zijn lippen weer te raken. De glimlach bleef op zijn gezicht staan toen hij de bijna onhoorbare zucht van Alaric hoorde op het moment dat hij zich terug trok. Hij was iets anders van plan geweest waar de man snel genoeg achter zou komen. Op sommige plekken langs zijn hals raakte zijn lippen de huid alleen maar lichtjes, net niet genoeg om het een kus te noemen, om daarna op een andere plek duidelijk gedrukt te worden en warme adem langs zijn huid te blazen.
Zijn ogen openden zich half toen hij de zacht brommende stem van de man hoorde. Al moest hij zelf ook even naar adem happen toen hij stevig bij zijn been gegrepen werd en happerde hij in zijn beweging waardoor hij zichzelf even genoodzaakt zag om te stoppen. Met zijn ogen nu weer volledig geopend gleed zijn blik even naar het gezicht van de man toen hij nog een vocale uiting gaf. Het klonk zacht maar Ronodan zat dichtbij genoeg om het zelfs zonder verscherpt gehoord te hebben opgevangen. Het was niet iets wat hij had mogen horen, zover was duidelijk. Iets wat alleen maar een grotere grijns op zijn gezicht had laten verschijnen. Nu Alaric ook zijn andere hand had losgelaten had hij de volledige vrijheid om te bewegen. Hij streek met zijn vingers zachtjes langs Alec's hals nu hij er beter bij kon. 'I can't help it,' fluisterde hij zelf in Alec's oor. Zijn lage stem bevatte een aangenaam sensuele toon. Hij drukte een nieuwe kus op zijn oorlel, en een op zijn oorschelp. 'It's just what you do to me,' vervolgde hij op dezelfde fluistertoon waarna hij even zacht zijn tanden in de oorschelp van de ander zetten. Hij liet hem snel weer los, zichzelf tot de orde roepend.
Maar zelfbeheersing werd steeds moeilijker en moeilijker om te behouden. Nog voor hij het zelf door had, had een van zijn handen de broekrand van Alarics kleding gevonden om hem het laatste stukje dichterbij te trekken zodat hij nu volledig tegen hem aanrustte. Nog dichterbij en Alec had bij hem op schoot moeten klimmen. Strelend langs zijn zij had zijn hand alweer zijn weg omhoog gevonden en zich verstrengeld met de blonde lokken van de ander. Zijn andere arm had zich om de schouders van Alec heen geslagen. Hij draaide voorzichtig het hoofd van de man weer opzij naar hem toe zodat hij hem opnieuw aan kon kijken. Zodat hij zich opnieuw dat eindeloze blauw goed in kon printen. Hij draaide nogmaals zijn lichaam wat zodat hij nu rechter voor de man zat en zich niet meer zo ver naar voren hoefde te buigen om een kus op zijn lippen te drukken. Het duurde nu een stuk langer voordat hij weer losliet en plaatste zijn voorhoofd zacht tegen die van Alaric aan, zijn duim langs diens wang strijkend. 'I could stare at you forever,' zijn stem klonk inmiddels zo zacht dat je het niet eens meer oprecht fluisteren mocht noemen.

Net toen hij dacht weer enigszins zijn ademhaling onder controle te kunnen krijgen, gaf Ro antwoord op de woorden die hij in eerste instantie helemaal niet had mogen horen. Schokkerig zoog Alec wat lucht naar binnen, waardoor zijn schouders iets opveerden. De toon van de stem was onmiskenbaar. Het bronzen timbre maakte het geheel af en deed zijn spieren in één klap aanspannen, op de goede manier. Maar… hierdoor waren Ro’s aanrakingen des te gevoeliger…
Nog-
Zonder het zelf echt door te hebben beet hij zodanig door op zijn onderlip tot hij bloed proefde en boorden zijn vingers zich onderwijl in de ijzerharde spieren van het been waar hij zijn houvast had gezocht. Hij… wist niet hoe lang hij hier nog tegen kon vechten…
Alsof Ronodan zijn gedachten had gehoord, voelde hij daarop de tanden in zijn oorschelp. “Hmmm…” Het had niet meer dan een seconde geduurd, maar het brommende geluid was er niet minder aanwezig om geweest. Het was zijn mond uit gegleden voor hij er erg in had. Gelijktijdig had zijn hand zich omhoog verplaatst richting Ro’s broekrand, maar stopte toen de man zich snel weer terugtrok en gleed vervolgens terug naar zijn oude plek. Jammer…
Wacht… ‘Jammer’..?
Een verraste lach klonk toen Ronodan enigszins hetzelfde idee als hij leek te hebben en hem eveneens aan zijn broekrand het laatste stuk tegen hem aantrok, waardoor geen vorm van zijn lichaam nog langer verborgen bleef voor zijn aanraking. Zelfs bij de kleinste beweging kon hij zijn huid, spieren…, pezen… langs de zijne voelen glijden. Het zorgde ervoor dat Alec zich met elk laatste stukje controle wat hij nog bezat in bedwang moest houden zich niet regelrecht om te draaien en Ro zo tegen het gras te pinnen. Zijn mond opende zich weliswaar in protest, maar zijn lijf liet zich gemakkelijk meevoeren wat de ander maar wenste te doen. Als verdoofd werd zijn hoofd daarom naar Ro toegedraaid en staarde hij hem weer diep in de ogen aan. Verloren in zijn blik, kon hij hem enkel blijven aankijken en… hem laten begaan. Als in een trance gevangen slag hij gade hoe de man zichzelf rechter voor hem positioneerde. Hij leek pas weer iets wakker te schrikken bij het voelen van zijn zachte lippen die direct bestempeld werden met de rode vloeistof wat uit de kleine bijtwond in Alec’s onderlip stroomde. Na nog even doorvechten, ietwat tegenstribbelen zelfs, sloten zijn ogen zich toch geleidelijk aan, zodat hij stukje bij beetje vol overgave in de kus kon opgaan, hij hem kon proeven en hij zijn handen ondertussen vrij spel gaf om Ro’s borstkas te verkennen.
Door de inspanning en de gierende adrenaline door zijn aderen, moest Alec enigszins op adem komen toen Ro zich uiteindelijk weer terugtrok en met zijn voorhoofd tegen het zijne steunde. Damn…
De plotselinge opmerking deed hem enigszins opschrikken als een wild dier wat een onverwacht geluid waarnam. Het koste hem dan ook een seconde of tien om genoeg bij zinnen te komen er op in te gaan. Langzaam -zodat Ronodan alle kans had het aan te zien komen, het te aanschouwen, maar toch moest afwachten- schoof Alec zelf dit keer naar voren, zodat hij tenslotte soepel bij hem op schoot kon klimmen, hun gezichten nog altijd naar elkaar toe gericht wat het des te intiemer en sensueler maakte. Zijn getrainde armen hadden Ro ondertussen als in een houdgreep stevig vastgepakt. Zijn vingers zonken als ankers in zijn rugspieren.
Enkel aan de lichte aarzeling en bedachtzaamheid in zijn blik viel af te lezen dat het geheel compleet nieuw was voor Alaric en hij hier en daar nog zoekende was wat te doen. Daarom geleid door puur instinct, boog hij uiteindelijk ver voorover. “You know exactly what to say and do to make a guy…” Zijn lippen waren ondertussen bij Ro’s oor aangekomen en bleven hier vlakbij hangen. “…go crazy.” hijgde hij nog verslagen. Als er al enig sprankje protest en zelfbeheersing over waren gebleven, een vlaag van normen en waarden, van wat ‘hoorde’, dan wilde hij er simpelweg niet meer van weten. Niet meer. Alec gaf zich gewonnen. Alweer. Maar dit keer… met een geheel andere lading en… gevolgen, althans dat was zijn verwachting… en hoop.
Alsof hij in gedachten zelf een stap terugdeed en zijn lichaam het over liet nemen, zakte Alec nog een laatste stukje verder voorover om zijn tanden even zacht en speels in Ro’s hals te zetten, hem nu uit te dagen de touwtjes weer in handen te nemen, waarbij zijn blonde lokken zijn warme huid kietelden. Hierna bleef hij met zijn voorhoofd op Ro’s schouder steunen, zich overgevend, en lachte even zachtjes en verbijsterd.
Hij… gaf zich echt over aan de ander… Dit had hij nog nooit zo meegemaakt.
En het beviel hem maar al te goed…

Hij had even zijn tanden op elkaar geklemd toen Alec grip vond bij zijn been en grip grip wel heel stevig werd. Het hield het niet tegen. Het spoorde hem, samen met de andere kleine dingen die de ander weggaf, alleen maar meer aan om verder te gaan. Het onverwacht happen naar lucht. Het zachte geluid dat van ergens achter uit zijn keel moest komen. Hij had zelf zijn hart een slag voelen missen toen de hand van Alaric steeds verder omhoog was gegaan, al moest hij zijn adem voorzichtig laten ontsnappen toen de man zijn hand weer terug trok. Opnieuw kwam hij daarna in beweging. Zo leek het de hele tijd door te gaan. Op een gegeven moment stopte heen van hen waardoor ze beiden weer even adem konden halen. Maar hij had geen adem meer nodig. Hij wilde zichzelf niet meer tegenhouden, terug fluiten en tot de orde roepen. Zelfs het proeven van de metalige smaak van bloed die op Alec's lippen had gelegen hield hem niet tegen de man te kussen en ondertussen zijn spieren aan te voelen spannen toen de man zijn handen over zijn lichaam liet dwalen. Het was bijna alsof hij het niet merkte. De enige reden waarom hij hem uiteindelijk wel waar had moeten laten gaan was omdat het fysieke ademhaling nog steeds iets was wat zijn lichaam hem nog altijd op kon leggen en waar hij weinig tegenin te brengen had.
Langzaam liet hij Alaric los toen de man zelf in beweging kwam. Hem volgend met zijn ogen waar een nu hongerige blik in lag waarvan hij niet langer de moeite deed die te verbergen bleef hij zwijgend toekijken hoe de man bij hem op schoot klom. Hij slikte even. Het leek wel een reflex om te voorkomen dat zijn hart te snel zou slaan en zijn ademhaling te oppervlakkig zou worden.
Toen Alaric zich voorover boog kantelde hij zijn hoofd een klein beetje. Alsof hij hem daardoor beter kon horen wat Ronodan ook prima kon zonder dat te hoeven doen. Hij wilde geen lettergreep missen. Hij keek hem daarna voorzichtig van opzij aan, al draaide zijn hoofd automatisch weer terug toen Alec zich iets meer voorover liet zakken en hij even later de tanden in zijn nek voelde. Hij uitte een zacht geluid wat hij eigenlijk had willen onderdrukken in de vorm van iets wat nog het meeste leek op een grom. Hij haalde iets duidelijker adem dan daarvoor. Zijn vingers streken door de lichte blonde lokken en langs de warme huid van Alaric's rug. 'Good,' was het enige wat hij met zijn uitademing kon uitbrengen. 'Because it's gonna cost me my sanity if I hold back any longer now,' fluisterde hij verder voordat hij een nieuwe hap lucht moest nemen. Zijn andere hand had op Alec's been gelegen en begon zich langzaam omhoog te bewegen. Zijn lippen drukten zich op de schouder van de man, langzaam verder. Af en toe vonden zijn tanden de huid van de ander, nooit langer dan een paar seconden. Bij zijn hals blies hij zachtjes een paar haren opzij om er zo beter bij te kunnen. Met Alec stevig tegen zich aangetrokken zocht hij zijn gezicht weer op. Heel even happerde hij. Er was maar één ander geweest die een gevoel als dit bij hem had weten op te roepen. Misschien was dit zelfs sterker. Zijn hand was even stil komen te liggen terwijl er zich voor dat ene, kleine moment iets in hem in discussie leek te zijn. Een zachte bries streek langs zijn wang. Bijn troostend. Ze was haast onmerkbaar, maar haar aanwezigheid was genoeg. Minder heftig dan eerder, maar daardoor niet minder intens, zocht Ronodan opnieuw Alaric's lippen. Met zijn ogen half gesloten was het eerst nog een beetje terughoudend. Maar met het verstevigen van zijn grip werd ook de kus heviger. Met zijn ogen gesloten leek er iets van hem af te vallen. Iets wat hem al die tijd figuurlijk aan de grond genageld had gehouden en hem tegenhield zich volledig over te geven. Iets wat nu… verdwenen leek te zijn zodat hij Alec in een omhelzing hield zoals hij lang niet meer bij iemand gedaan had. Een druppel viel uit de hemel. Hij merkte het niet. Een tweede volgde. Pas toen het volledig losbarstte en ze beiden al zo goed als doorweekt waren trok hij zich terug. 'Are… you doing this?' vroeg hij met een flauwe grijns.

Zijn handen wisten niet hoe vlug ze over Ro’s gehele bovenlijf moesten strelen, zijn vlees moesten grijpen voor zover zijn getrainde bouw hem dat toestond, alle vormen en lijnen tot in detail volgen... Zijn lippen leken als een magneet naar zijn warme huid en mond toegezogen te worden. Zijn tanden beten zich er maar al te graag in vast. Maar het was de kreun, nee… grom, van Ro’s kant die hem ook even zijn nagels in Ro’s rug deed zetten. Geheel onbedoeld. Puur… instinctief.
Al even impulsief was hij nog verder op zijn schoot geschoven waardoor de ruimte tussen hun lichamen geen naam meer mocht hebben en het directe contact van huid-op-huid onvermijdelijk was. Zijn blonde lokken lagen wild om zijn hoofd, maar het was nog niets in vergelijking met de rode manen die dankzij Alec’s gretige vingers behoorlijk door de war werden geschopt. De gefluisterde opmerking deed een heerlijke rilling langs zijn ruggengraat lopen, al zou enkel het horen van de sonore, strelende stem al genoeg zijn om hem geluidloos te laten happen naar adem.
Pas bij de lichte hapering die hij bij Ro zelf bemerkte, leek ook Alec zich net genoeg terug te trekken om de ander aan te kunnen kijken. Een genietende grijns lag om zijn lippen. Zweet parelde op zijn blote bast ondanks de lagere temperaturen van de buitenlucht. Zijn mond opende zich om een vraag te prevelen, om te achterhalen wat de plotselinge blik bij de ander betekende, maar… hij kwam niet verder. Het blauwe en bruine oog legden hem net zo makkelijk compleet het zwijgen op, bogen hem naar hun wil… Ze hield zijn volledige aandacht net zolang vast totdat Alaric als uit een trance ontwaakt maar een zestal woorden als in een enkele ademtocht kon spreken: “Gods, I love you so much…” Het laatste werd nog enigszins weggemoffeld door de lippen die weer op de zijne werden gedrukt. Mm… Er was geen betere manier om hem te onderbreken.
Waar een onmiskenbare passie nog altijd gepaard ging met vurige intensiteit, lag er dit keer ook iets anders beslagen in de nieuwe kus: spontane tederheid. Het uitte zich in de kleinste details, zoals zijn vingers die niet langer de rode haren vastgrepen, maar even zacht langs zijn kaak streelden, bijna… geruststellend. De andere hand die onzichtbare figuren tekenden op zijn bovenrug en hem als in een innige omhelzing dicht tegen zich aandrukte. Waarom het dit precies in hem losmaakte, kon Alec echter niet met zekerheid zeggen. Het was enkel een gevoel wat sprak die zijn gedachten, overpeinzingen, mijmeringen geheel en zonder pardon aan de kant schoof.
Maar al na de eerste tien seconden kwamen beide handen abrupt… stil te liggen bij het bemerken van de kleine, toch voor hem nog duidelijk voelbaardere verandering bij de ander. Alec kon er niet precies zijn vinger op leggen, maar iets… was anders, was nog steeds in beweging. Alsof… Ronodan hem kuste met het idee hem nooit meer los te laten. Alsof het tegelijkertijd de eerste en laatste kus was die ze elkaar ooit zouden geven. Alsof dit moment, een herinnering voor altijd zou blijven… Alsof-
Zijn bevindingen vervaagden acuut bij het heviger worden van de kus en daarmee de aanrakingen van beide kanten. Als vanzelf sloegen zijn armen zich direct stevig om Ro’s hals heen op een manier waarop personen dat in de verhalen deden als ze elkaar jaren niet hadden gezien en vlak daarvoor naar elkaar waren toe gesprint uit pure vreugde. ‘Gods, I love you so much…’ galmde het ondertussen nog in zijn hoofd na. Wanneer was de laatste keer geweest dat hij zoiets eruit gegooid had? Of ook maar… gedacht had? Alaric kon zich niet heugen dat hij ook maar iets verwants ooit op zo’n manier, met zo’n… overgave, tegen Helena had gezegd of heimelijk gefluisterd had in haar passeren, enkel tegen zichzelf. Noch kon hij het gevoel wat nu in zijn binnenste woedde vergelijken met wat hij eerder ooit voor iemand had gevoeld. Zelfs het gevoel voor de vrouw die hij ooit tot in het diepst van zijn ziel lief had gehad, leek slechts een vonk vergeleken bij de zengende hitte die hij nu ervoer en binnenin hem brandde. Ergens had hij daarom onbewust haast verwacht dat de plotselinge, vallende druppels gelijk zouden sissen en verdampen op zijn kokende huid, maar in plaats daarvan stroomde het water al binnen de kortste keren rijkelijk van zijn gehele lichaam af, zoals het altijd had gedaan.
Het deerde hem niet. De Heer van het Water leek zich voor de verandering niet eens te interesseren in het natuurverschijnsel, het element waar hij in levende lijve het vleesgeworden toonbeeld van behoorde te zijn. Doordat hij lichtelijk over Ronodan heen gebogen zat, sloegen de druppels luid en duidelijk op zijn rug om zijn aandacht te trekken, maar noch besteedde hij er niet eens een vluchtige blik aan.
Als Ro zich uiteindelijk niet had teruggetrokken en verbaasd een vraag had geopperd, had Alec waarschijnlijk pas opgekeken tegen de tijd dat ze… lang en breed samen in het gras lagen en de grassprieten overal aan hun lichamen plakten…
Zijn blik volgde de blik van de ander naar de rommelende lucht en de stromende regen. Hij fronste en glimlachte schaapachtig. “I… don’t think so.” Alsof hem spontaan het ongelijk moest worden bewezen, begon de regen abrupt nog harder te stromen. Wat..? “Or maybe… a bit?” Alec keek er verslagen naar, schudde lachend zijn hoofd en richtte zich weer tot Ro. Werkelijk..? Interessant… “I can’t even remember the last time I wasn’t in control of my powers. Not like this.” Controle, rust, kalmte… Waren dat juist niet de dingen waar hij bekend om stond? Als iemand zijn hoofd er ten alle tijden bij hield, zou hij het moeten zijn. Maar één kus… Eén gevaarlijk betekenisvolle kus van deze man en de hemel was spontaan opengebroken. Zeer interessant…
Hierdoor met enig schuldgevoel, had hij zijn ogen weer in die van de ander geboord en leek te aarzelen. Een ‘Sorry’ bleef achterwege, aangezien beiden er niet bepaald een probleem mee leken te hebben dat zijzelf en hun kleding compleet doorweekt raakten. Toch kon Alec niet ontkennen dat het niet bepaald… aangenaam voelde zijn eigen broek in zo’n mate te voelen plakken… op dit specifieke moment…op bepaalde, concrete plekken…
“Ik weet niet of ik regen van deze hevigheid direct kan stoppen, maar… ik kan je op z’n minst wel een handdoek aanbieden?” vulde hij daarom zijn woorden toch nog enigszins geamuseerd aan en streek enkele lokken voor Ro’s ogen weg. “En…” Opnieuw aarzelde hij… en aarzelde hij nog wat langer en- Oh. Ohh, wat was dat? Waar hij het al behoorlijk… warm leek te hebben, nam deze warmte zeer plaatselijk nog iets toe in de vorm van een onbedoelde blos op zijn wangen, één die zelfs in het donker behoorlijk zichtbaar was op deze zeer geringe afstand. Shit. Niet nu… “… ik…” Zijn blik wendde zich af, ging weer naar Ro, wendde zich weer af… en ging toch weer naar Ro. Onbewust beet hij even op zijn onderlip in een laatste vertwijfeling, maar- “Enikkanjeweluitdienatteklerenhelpennatuurlijk.” gooide hij er dan toch maar in sneltreinvaart uit, waardoor Alec zelf al even met een ongemakkelijk geluidje in de lach schoot.
Oké. Ja. Dit was nieuw. Héél nieuw. Niet in zijn totaliteit, maar… En… op zo’n manier. En met… hem vooral. Niet te vergeten… dat…
Ahum.
Maar hij had het gevraagd. Daar had zelfs de stromende regen hem niet van weten te weerhouden.
Hij had het gevraagd…

Een voorzichtig binnengezogen teug lucht ontsnapte vrijwel direct weer in de vorm van een zachte, trillerige zucht op het moment dat hij de nagels van Alaric in de beschadigde huis van zijn rug voelde verdwijnen. Het stuurde prikkels door zijn lijf die de kleine haartjes op zijn lichaam haast hardhandig overeind trokken samen met een adrenalinestroom die bijna schokkend door zijn aderen stroomden. Waarschijnlijk zonder het door te hebben wist de blonde man exact die punten te raken die Ronodans handelingen alleen maar intenser maakte.
Zijn haren moesten er inmiddels uitzien als een ontploft vogelnest, maar er was geen enkele gedachte die daar bij stilstond. Niet als Alec zo dicht tegen hem aan zat dat het kloppen van zijn hart net zo goed die van Ronodan zelf had kunnen zijn. Qua afstand was dat verschil toch al amper meer dan de illusie van hun lichamen zelf.
Dat was het moment geweest dat hij zijn lippen op die van de ander had willen drukken. Vol passie. Vol intensiteit. Maar iets in hem had daar verandering in gebracht. Het had een happering veroorzaakt. Een vertraging van zijn hartslag die evengoed een vertraging van tijd had kunnen betekenen. Een oogwenk waarin hij wat langer naar de ander keek, hem echt zag, en een rust over zich voelde neerdalen. Een acceptatie die veel te lang op zich had laten wachten en, ondanks de onverwachte rust die het mee bracht, hem een stekende pijn liet ervaren. Een pijn die drukte op zijn borst en hem het ademen bemoeilijkte. Een pijn waar hij zich doorheen beet om aan de andere kant verzachtende verlossing te voelen in de vorm van Alaric's lippen die de zijne raakte. De druk op zijn borst nam af en maakte plaats voor een ongekend aangename warmte. Zijn hart leek zich weer te versnellen. Roffelend op de mantra in zijn hoofd, gefluisterd in diepe, warme tonen.
De sfeer was veranderd. Zijn kus werd beantwoord met tedere strelingen. Zachte aanrakingen langs zijn kaaklijn die rilling na rilling langs zijn ruggengraat stuurde. Maar met het steeds meer bewust worden van de onregelmatigheid waarmee zijn lichaam het gevoel voor deze man leek te uiten, nam ook de hevigheid van zijn doen en zijn handelen toe. Iets wat ook niet door de ander onopgemerkt bleef. Twee paar sterke armen werden stevig om zijn hals geslagen terwijl hij Alec zelf vasthield alsof hij weigerde om hem ooit nog los te laten. Zelfs de regen was niet genoeg om hem ervan te overtuigen de ander te laten gaan. Binnen een paar minuten was zijn gloeiende huid afgekoeld en leken zijn lokken bijna zwart van kleur. Pas toen zijn lippen het koude hemelwater proefde, opende zijn ogen zich en week zijn hoofd iets terug. Zacht, en met een flauwe grijns, had hij een vraag gepreveld naar de ander. De regen scheen het niet eens te zijn met het antwoord, daar ze haar eigen reactie gaf door zich nog uitbundiger over hen uit te storten. Even waagde hij het om Alaric los te laten zodat hij met een hand zijn doorweekte lokken uit zijn gezicht kon strijken. Een beweging die langzaam werd afgemaakt na Alec's bekentenis. Hij kon zich de laatste keer nog aardig goed herinneren. De plaatselijke sneeuwbui van eerder die avond zou hem waarschijnlijk nog wel wat langer bij blijven.
Voor een moment zaten ze zo in stilte, met alleen de oorverdovende symfonie van de regen om hen heen totdat Alec besloot daar zijn eigen stemgeluid weer aan toe te voegen terwijl hij de laatste paar eigenwijze plukken rood haar uit zijn gezicht verwijderde en zo de verkleuring op het gezicht van de blonde man nog beter zichtbaar maakte. Een kleine grijns had zich meester van hem gemaakt terwijl Ronodan in stilte verder luisterde naar wat Alaric nog meer wilde zeggen, al slikte hij even en dwong zichzelf hem niet te onderbreken totdat hij uitgesproken was. Hoe verleidelijk hij er ook uit mocht zien terwijl hij gedachteloos zo op zijn lip beet.
Hij had even een moment nodig gehad om de woorden, die in hetzelfde genadeloze ritme als de regen uit hem gevloeid waren, uit elkaar te trekken en zich te beseffen wat Alec nou eigenlijk had gezegd. Daarop werd de grijns die al op zijn gezicht had gestaan aanzienlijk breder, al had Ronodan het zelf niet door. De enige reactie van zijn kant was het korte afwenden van zijn blik. Zijn ogen vestigde zich op de Toren en zijn gedachten begonnen berekeningen te maken. 'I can make that,' fluisterde hij zacht en overduidelijk meer tegen zichzelf dan tegen Alaric. Zijn blik ging terug naar de blonde man en zijn handen lieten hem eindelijk gaan. Op de tast zocht hij naar de mantel die ergens in de afgelopen minuten van zijn schouders moest zijn gegleden en vonden daarbij de omgevallen fles gin. Zijn hoofd draaide zich terwijl hij de hals vastpakte en de fles even schudde. Er was flink wat uit gegestroomt. Slechts de helft van de oorspronkelijke inhoud zat er nog in. Zonde, maar onvermijdelijk. Hij draaide zich terug naar Alaric, een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht. In een rode flits braken zijn vleugels dwars door de waterige deken heen die op hen neerdaalde en gaven hen voor enkele seconde een droge overkapping. Hij duwde Alec de spullen in handen. Voordat er verder nog iets gezegd kon worden sloeg hij zijn armen stevig om de middel van de man en hielp een krachtige luchtstoot, veroorzaakt door zijn vleugels, hen overeind. Eén knippering en een vleugelslag later en ze waren van de grond. Zijn grip verstevigend had Ronodan het misschien toch beter een tweede keer kunnen overdenken. Hij schoot ervandoor. Zijn vleugels leken overuren te maken terwijl zijn armen de man in een ijzeren greep hielden.
Het balkon van Angani had niet veel verder moeten zijn. Zodra hij met Alec over vaste grond zweefde liet hij de man los, enkele centimeters boven het stenen balkon. Met een licht wankelende pas landde hij naast hem 'Dat had soepeler gekund,' gaf hij zacht en met een kleine grijns toe. Daarna trok hij de enige barriére opzij tussen het balkon en Angani, de gordijnen die nu de regen buitenhielden. Hij stapte opzij om Alec door te laten voor hij zelf de kamer betrad. Meteen liep hij door naar de haard, een spoor van regenwater achter zich latend. Hij knielde neer en knipte hard met zijn vingers waarop een kleine vlam verscheen die meteen gulzig zijn weg naar het hout vond. Met nog een paar keer had hij genoeg kleine vlammen gecreëerd voor het haardvuur om zichzelf verder te onderhouden. Zelfs na al die jaren voelde vuurmagie vreemd en onnatuurlijk in zijn vingers. Langzaam kwam hij weer overeind waarop zijn blik direct naar Alaric zocht.

Duidelijk ietwat gespannen wachtte Alec op reactie van Ro. Nog steeds kon hij het nauwelijks beseffen dat hij de ander voorgesteld had om… zich samen ergens terug te trekken met de goden wisten wat in het verschiet. Zijn blik, enigszins onzeker maar oh zo hongerig, was vastgepind op het gezicht voor hem wat zich afwendde. Waarom? De vraag was nog maar net zijn gedachten binnen beslopen, of de man gaf hem al enige duidelijkheid in de vorm van een gefluisterde mijmering. Al was duidelijkheid misschien een groot woord. “What do you-“ Abrupt viel hij stil toen de twee priemende ogen hem vastgrepen en het zwijgen oplegden. Ook de grijns trok zeer zeker zijn aandacht. “Ro, what are you up to…?” was het zijn beurt een overpeinzing hardop uit te spreken, waarvan het einde half in zijn keel bleef steken door de plotselinge flits van rood. Opgeschrokken staarde hij omhoog de nachtelijke lucht in. Zijn vleugels… Hij had zijn- Wacht. “Ro, no.” Hij lachte echter nog kenbaarder dan het paraderen van de regendruppels op de grond. “Wait.” Juist ja. En hij beweerde de man tegenover hem de afgelopen tijd beter te hebben leren kennen? Als dat werkelijk het geval was, zou juist hij moeten beseffen dat zijn “bezwaren” op dit moment weinig zin zouden hebben. Niet… dat hij dat nou heel erg vond… Zijn handen grepen de spullen die hem werden toegestopt in een automatisme stevig maar wat ongelukkig vast. “My legs work just fine. We don’t… You don- WHOA!” Nog voor zijn hart een volgende slag had kunnen slaan, stoven ze omhoog, recht de regen in, het grasveld eenzaam en alleen achterlatend. Voor een rasechte Cassiaan zonder ook maar een sprankje luchtmagie ging er daarom direct een wereld voor hem open wat zich vermengde met een verrast, brommend geluid. Met de spullen nog altijd ferm in zijn handen geklemd -het enige helpende wat zijn lichaam op dit moment nog leek te kunnen doen- staarde hij Ro met grote ogen aan. “Okay, fine! You deserve that towel.” kwam er uiteindelijk in dermate droog uit alsof het spontaan de helse regenbui zou kunnen doen stoppen. Een brede, verblufte grijns sierde zijn gezicht als de manifestatie van zijn ongecontroleerde hartslag, het toonbeeld van zijn verwachtingen voor… het verdere verloop van de avond, als dit een voorbode genoemd mocht worden. Hij… hoopte van wel in ieder geval.
Tegen de tijd dat zijn voeten eindelijk weer vaste grond voelden, was het alsof Alec mee was gevoerd naar een andere werkelijkheid. Compleet overdonderd, totaal uit het veld geslagen en vooral… innig genietend keek hij naar de roodharige man naast hem bij zijn landing en kon eerst niets anders doen dan lachend zijn hoofd schudden. Met zijn ogen strak op hem gericht waagde hij zich toch even dichterbij. “Soepel genoeg voor mij. Ik kan niet zeggen dat het me eerder is overkomen dat een man me naar zijn kamer heeft gedragen, met of zonder vleugels…” klonk het toen zachtjes in zijn oor. “Nu moet ik me wel aan mijn… beloftes houden. Denk je niet?” stopte hij hem nog vlug toe waarna hij Ro voorging diens vertrekken in.

Het voelde… gek, onwennig om ineens vanaf deze kant Angani binnen te komen, los van het overduidelijke feit dat hij niet iedere dag via iemand’s balkon binnentrad. Hoewel… misschien op die ene zomerse nacht op Razen na dan, zo’n honderd jaar geleden en-
Maar dat deed er nu niet toe. Het was niet alleen de binnenkomst die anders was, maar de hele sfeer. Alsof Alec plotseling… met andere ogen naar de ruimtes keek, alsof hij onbewust zocht naar hints van Ro’s aanwezigheid, van… tekens van leven, dingen die hem aan de man deden denken… Zo stapte hij net een tred langzamer in zijn weg naar de tafel waar hij de mantel en fles zorgvuldig neerzette en keek hij al even bedachtzaam omhoog, zijn blik vastpinnend op Ro die nu de haard aanmaakte.
‘Gods, I love you so much’, weerklonk het wederom in het diepst van zijn gedachten als een eindeloze echo. Hij bevond zich op een drempel. Niet ervoor, nog… net niet erover, maar hij keek al een tijdje over de rand om te bepalen of hij die stap wilde zetten. En vanavond, vannacht, was het moment waarop hij of een stap voorwaarts, of een stap terug zou zetten… Gevangen in zijn gevoel had hij het zich misschien niet eens zo beseft, maar… los van woorden, los van conversaties, los van gedachtes, zouden zijn ácties vanaf nu voor hem spreken. Wat hij vanaf nu zou doen zou bepalen of dit… verder ging of hier stopte, voor er geen weg meer terug was. Zijn hart was allang verloren. Die drempel had hij bij zijn bekentenis onder de eikenboom gepasseerd. Maar deze… Deze was nog levensecht en op dit specifieke moment kon hij het bijna voor zich zien…
Te lang had hij gekeken, naar hem gestaard om het nog onopvallend te laten blijven, maar het maakte niet uit. Ro wist van de eventuele onzekerheden en reserveringen die ergens nog verscholen in hem konden zitten, opgelegd door opvoeding, cultuur, plicht en… zelfbeeld. Hij had het eerder gerespecteerd en leek ook nu ergens… te wachten of een volgende stap zou volgen nu Alec’s vorige stap hen hierheen had geleid.
Hij wachtte, zelfs toen Ro zijn blik weer opzocht. Waarop? Dat leek zijn gezicht niet te verraden. Maar acties… zouden spreken. Daarop kwamen zijn benen weer in beweging en leidden hem juist weg van Ro, richting een andere kamer, enkel om hem even later terug te voeren met nu een schone handdoek in zijn handen geklemd en een berustende glimlach op zijn gezicht. “Beloofd is beloofd.” Zijn stem klonk onvast, …verwachtingsvol. Hij liep verder… en verder… net zolang tot hij achter Ro kwam te staan en met zijn armen rond zijn middel zijn blote borst stukje bij beetje droog kon deppen met de handdoek. Terwijl hij hem zo van het zweet en water ontdeed, legde hij zijn hoofd op zijn schouder te rusten, zodat hij kon in de gaten kon houden wat hij deed. Hierdoor leek hij bewust stukje bij beetje de doek verder naar beneden te bewegen tot op het punt dat het Ro’s broekrand raakte. Opnieuw wachtte hij… heel even, voor hij de handdoek toch nog een kleine centimeter of twee de broek liet binnenglijden, begeleid door zijn vingers…
Zijn rug was niet meer te redden doordat het tegen Alec’s eigen doorweekte bast aan stond geklemd. Hierdoor nam Alec genoegen met wat hij nu had bereikt en trok tenslotte de handdoek en zijn handen weer terug. Het ding werd verrassend doelgericht aan de kant geworpen, alsof daarmee een definitieve beslissing eindelijk was gemaakt. Nog geen tel daarop volgde het verlossende antwoord door de twee grote, ruwe handen die opnieuw de broekrand grepen om Ro dit keer met zijn gezicht naar hem toe te draaien. “Beloofd is beloofd…” herhaalde hij gefluisterd, dit keer… met een geheel andere ondertoon. Het tweede deel van zijn beloftes.
Zonder zijn ogen van de zijne af te wenden, gleden zijn vingers ondertussen naar de rits van de broek om deze langzaam te openen. De knoop sprong tegelijk vanzelf gemakkelijk open zonder dat Alec enige moeite had hoeven doen.
Nog een laatste, allerlaatste keer wachtte hij. Dit keer niet alleen om zijn voet voorgoed over de drempel te zetten, maar ook om te peilen in hoeverre Ro zijn acties goedkeurde.
Hierdoor duurde het toch zeker een halve minuut van doordringend staren voor zijn handen weer verschoven en zich vrijelijk langs de broekrand bewogen, hier en daar er net tussen schietend om zijn warme huid te voelen. Het was ook wel nodig wilde hij enige beweging in het natte kledingstuk krijgen.
Toen zijn handen eenmaal aan de achterzijde verder de broek in waren gegleden, wist hij het zodanig los te trekken dat hij het stukje bij beetje iets naar beneden kon schuiven. Hierbij kon tevens niet voorkomen worden dat ook het onderliggende kledingstuk gelijktijdig mee schoof, alsof ze aan elkaar vastgemaakt waren door de lijmende regendruppels.
Nog altijd was zijn blik niet verschoven.
Nog een stuk verder werd het kledingstuk verder naar beneden getrokken, waarna hij een moment nam om de Ro de kans te geven zijn schoen uit te schoppen.
En nog verder… Zodanig dat Alec op een gegeven moment voor hem moest neerknielen om er nog goed bij te kunnen, maar… niet één keer had hij zijn ogen van de zijne afgewend.
Langzaam maar zeker was de broek afgegleden naar zijn enkels tot Alec het laatste stuk mee hielp het volledig… te verwijderen en het samen met het onderliggende kledingstuk naast de handdoek weg te werpen. Toch leek hij hierna niet direct weer overeind te komen en bleef in plaats daarvan op zijn knieën voor de ander zitten. Nog steeds was zijn gezicht omhoog gericht… Zelfs toen zijn hoofd iets voorover boog om zijn lippen teder en eenmalig op Ro’s onderbuik te drukken. Een heldere blos was ondertussen wederom op zijn wangen geslopen welke innig verhevigde toen hij zichzelf tenslotte… eindelijk… toestond zijn ogen verder… af te laten glijden en hem abrupt even de adem ontnomen werd. “There… you go.” kwam het er daarom ademloos en hakkelend uit, terwijl hij -met een gezicht wat inmiddels ongeveer de kleur van Ro’s haar bevatte- weinig onopvallend grijnzend zijn blik op de haard vestigde.
Damn…

Er was waarschijnlijk niks geweest wat hem tegen had kunnen houden om Alaric stevig om zijn middel te grijpen en mee de lucht in te trekken en hem pas op het balkon van Angani los te laten. Hij haalde kort een hand door zijn vochtige lokken terwijl hij weer op adem probeerde te komen al probeerde hij dat zoveel mogelijk te verbergen. Ronodan keek op toen Alec dichterbij kwam. Hij slikte even kort maar kon een kleine grijns niet onderdrukken toen hij de zacht gesproken woorden hoorde. Zijn ogen volgden de man toen hij langs hem de vertrekken betrad en moest zich enigszins inhouden hem niet direct op de voet te volgen.

Met zwachte dwang had hij zichzelf richting de haard gecommandeerd om het vuur aan te steken en Angani een beetje te laten opwarmen. Hij keek even toe hoe het voorzichtig de houtblokken aftastte voordat ze het gulzig begonnen te verteren. Daarna greep hij de stenen schouw vast om zichzelf weer overeind te trekken. Langzaam lieten zijn vingers de gepolijstte stenen weer los en draaide zijn hoofd zich terug naar Alec. Hij had zijn blauwe ogen in zijn rug voelen branden. Zijn hoofd draaide zich automatisch mee toen Alec… langs hem liep. Naar de ruimte die was ingericht tot badkamer. Pas toen hij door de deur was verdwenen wendde hij zijn blik weer af. Terug naar het vuur. De flikkering van de vlammen weerkaatste in zijn ogen. Een eeuwigheid leek voorbij te gaan voordat er eindelijk weer beweging in zijn lijf kwam in de vorm van zijn hand die de ring van zijn andere voorzichtig verwijderde. Het voelde bijna onnatuurlijk. Even bleef hij twijgeld staan met de ring in handen voordat hij hem zachtjes op de schouw legde. Er zaten diepe krassen in. Ooit had het de afbeelding van een feniks gehad al was dat er nu nauwelijks meer in terug te vinden. In de reflectie van het gouden sierraad zag hij de donkere omlijning van de pianovleugel achter zich. Hij schrok op toen hij de deur van de badkamer weer hoorde gaan en trok zijn hand terug van de ring. Zijn blik volgde niet veel later om Alec met de schone handdoek op hem af te zien lopen. Hij bleef net zo lang naar de man kijken tot hij uit zijn blikveld was verdwenen en hij verder af moest gaan op wat hij kon voelen en horen. Pas bij het voelen van Alaric's hoofd op zijn schouder keek hij voorzichtig weer opzij. Hij hapte onbewust zacht naar adem toen hij Alec's vingers samen met de handdoek een stukje onder zijn broekrand voelde verdwijnen. Hij liet zijn adem pas weer ontsnappen toen de doek aan de kant werd geworpen. Hij werd weer terug in de realiteit geworpen toen Alec de rand van zijn broek opnieuw vastgreep en hem dit keer omdraaide. Gevangen door het heldere blauw kon hij zijn blik niet afwenden. Zijn hartslag ging als een bezetene omhoog naarmate Alec langer met zijn handen bij de doorweekte stof van zijn broek bezig was. Vanzelf leunde hij steeds verder naar voren, een van zijn handen had hij voorzichtig in Alec's nek gelegd. Zijn lippen raakte bijna die van de ander totdat Alaric weer in beweging kwam. Ondertussen zocht zijn andere hand op de tast naar zijn schoenen om deze uit te trekken en ook achteloos opzij te gooien. Die hand die tot dan toe in Alec's nek had gelegen moest hem wel laten gaan toen de man neer knielde om hem verder uit het inmiddels aardig ongemakkelijk zittende kledingstuk te helpen. Hij kon voor even niks anders dan de ander zwijgend aankijken. Een korte rilling trok door zijn lijf bij het voelen van Alec's lippen op zijn huid. Waar de ander zijn blik afwennde kon Ronodan niet stoppen met naar hem te kijken. Met verlanging die duidelijk van zijn gezicht te lezen was zakte hij zelf ook langzaam door zijn knieën en steeds verder naar voren, Alaric daarmee achteruit dwingend totdat hij niet verder zou kunnen en een zachte duw van Ronodans kant hem op zijn rug kon duwen. Hij nam met beide handen Alec's gezicht vast en drukte een hongerige kus op zijn lippen. Koude druppels uit zijn nog steeds vochtige haar stroomde langs de huid die nog langzaam aan het opdrogen was in de warmte van het haardvuur. Een van zijn handen liet hem zachtjes los om al dwalend langs het lichaam van de ander zijn overige kleding stuk te zoeken. Met één hand wist hij de knoop open te trekken en de rits los te maken. Daarna moest hij zijn lippen losscheuren van de ander al bleef hij half over hem heen hangen, zijn ademhaling versneld en oppervlakkig. Ook zijn andere hand dwaalde nu af naar beneden waar hij met gecontroleerde bewegingen Alaric uit zijn doorweekte kleding hielp. Iets waardoor hij uiteindelijk wel moest gaan verzitten om het ding volledig uit te krijgen en aan de kant te gooien. Hij liet zijn blik even dwalen voordat hij weer eindige bij de intens blauwe ogen waarvan de kleur bijna nog feller leek zoals het afstak tegen het oranje licht van de vlammen. 'You have no idea how badly I want this,' fluisterde hij zacht met een smalle grijns op zijn gezicht terwijl hij zich weer voorover boog en ook enkele lokken vochtig haar uit Alaric's gezicht streek. Zijn lippen hadden inmiddels weer de warme huid van zijn nek gevonden waar hij zijn lippen op drukte, zacht in beet en de laatste waterdruppels uit zijn blonde lokken weg likte. Zijn hand had langzaam de lijnen van het lichaam van de ander gevolgd en was bij zijn middel stil komen te liggen waarbij hij Alec iets dichterbij trok. 'But...only if you want it too,' fluisterde hij zacht achter zijn eerste woorden in het oor van de ander.

Hij merkte pas dat hij zijn adem had ingehouden toen Ro ook door zijn knieën zakte en steeds verder naar voren boog. In een reflex schoot zijn borstkas iets naar vooruit zodat hij een grote hap lucht kon binnenhalen voor zijn longen nog uit elkaar zouden klappen. Onderwijl bewoog zijn lichaam braaf naar achteren op de onverwachte sturingen vanuit Ronodan, net zolang totdat hij niet verder kon buigen en er ook maar iets voor nodig was om-
Met een zachte plof kwam hij op zijn rug op de grond terecht en bleef een tel verwonderd liggen. W-Wat..? …Oh. Een brede grijns sierde zijn gezicht terwijl hij verslagen omhoog staarde. Veel tijd om te verwerken wat er zojuist precies gebeurd was kreeg hij niet toen hij binnen de kortste keren Ro’s lippen opnieuw proefde en- Mm… Gretig kwam zijn bovenlijf automatisch al iets omhoog, vastgezogen in de kus. Zijn handen grepen onderwijl naar hem en pakten de eerste houvast die ze maar konden vinden stevig vast; één greep een schouder, de ander legde zich in zijn nek. Ongemerkt deed hij zo een poging Ro nog dichter naar zich toe trekken en hem zo dichtbij mogelijk te houden terwijl zijn vingers met het heviger worden van de kus, ook heftiger over zijn rug klauwden en rode strepen achterlieten overal waar ze zijn huid vonden.
Hij leek zich echter even te willen terugtrekken toen Ro’s hand plotseling verder begon te dwalen… Zijn alerte blik volgde waar de vingers naar reikten waarbij hij ongemerkt in zijn lip beet zodra de knoop van zijn broek al open was gemaakt voor hij het besefte. Hij gunde zichzelf een moment om vast te stellen of hij hier bezwaar tegen had…
Het had niet meer dan een seconde geduurd voor hij Ro hierop juist nodig vuriger weer naar zich toetrok om de kus voort te zetten net zolang totdat de ander zich wel moest terugtrekken om zich anders te positioneren en Alec geheel van zijn kleding te ontdoen. Zijn schoenen waren allang uitgeschopt zonder dat hij het zelf helemaal door had gehad. De blos die ondertussen nog altijd op zijn wangen had gestaan, verhevigde binnen een ademteug toen hij Ro’s blik vervolgens over zijn naakte lijf heen voelde dwalen. Zijn lippen leken een vraag te willen prevelen, een verzoek misschien wel, maar.. er kwam geen geluid uit zijn keel, al helemaal niet toen de ander hem voor was met woorden die waarschijnlijk nog uren, al dan niet dagen in zijn hoofd zouden weerklinken.
“I…” probeerde hij. Maar nee. Stilte. Hij kwam niet verder. Nog niet…
Alec slikte even hoorbaar, vervloekte zijn eigen gestuntel en sloot dan zijn ogen langzaam maar bij de strelende lippen en de prikkelende aanrakingen... Het enige geluid wat hij wel wist te produceren was een gedempte zucht die hij simpelweg niet binnen had kunnen houden.
Zijn grip rond Ro’s schouder verstevigde abrupt toen ook zijn hand zijn lichaam verder begon te verkennen. Hierdoor had hij bijna gemist wat er nog aan de eerdere opmerking werd toegevoegd. “I…” Alec, hele zinnen. Poging twee. Kom op. Maar het kostte hem nog zeker een halve minuut voor hij zichzelf voldoende tot de orde had geroepen met meer te reageren dan enkel een zucht, een blos en… onsamenhangend gestamel. “Yes...” klonk het als eerste vol overgave waarbij zijn ogen plotseling weer openschoten en zich recht in de zijne boorden. Hij grijnsde even breed en dwong zichzelf niet weg te kijken. Niet nu… Hierdoor was zijn blik alleen al eigenlijk antwoord genoeg geweest, aangezien het brandend verlangen nog maar weinig verborgen bleef in het heldere blauw. “I want this. I…” sprak hij toch ietwat schor. Nogmaals gleden zijn ogen nauwkeurig over zelfs het kleinste detail van het gezicht wat nu recht boven hem hing en… nog een keer, net zolang totdat hij het niet meer trok zodra ze ook maar de indringende irissen vonden: Uit het niets was het nu Alec’s beurt om de ander een andere kant op te loodsen. Door twee handen rond zijn bovenarmen te klemmen en één been rond de zijne te slaan, wist hij Ro vrij gemakkelijk op zijn rug te draaien, waardoor hijzelf geheel bovenop hem kwam te liggen. Met daarom een triomfantelijke en tevens… uitdagende uitdrukking staarde hij hem recht aan… en bleef staren. Zijn hart bonkte bijna uit zijn borst door de plotselinge sensatie van hun nieuwe… positie en het onvermijdelijke contact wat dit met zich meebracht.
Uiteindelijk boog hij zich gestaag voorover. “I want… you.” hijgde hij in zijn oor, kortademig door de adrenaline die door zijn hele lichaam gierde en hem bij de keel greep. Alsof hij zich gewoonweg niet langer in kon houden, alsof wederom zijn instinct het overnam, streek hij even met zijn lippen van zijn kaak tot zijn schouder en weer terug… hier en daar een zachte afdruk van zijn tanden achterlatend. Op deze wijze boog hij iets terug, zodat hij zijn mond verder kon laten afglijden naar beneden, naar Ro’s borst, buik… Daar stopte hij. Met zijn kin steunend op Ro’s onderbuik, keek hij opnieuw omhoog. Nog een laatste keer dan… “And if you really want me too…” fluisterde hij hem toe met een kenmerkende, speelse lach rond zijn lippen. Zijn blik had haast iets ondeugends op een manier die maar zeer weinig mensen bij hem kregen te zien. “.. come find me and… prove it.” maakte hij tenslotte… uitnodigend af, een uitdagende voorwaarde scheppend. Nog voor hij het laatste woord volledig had uitgesproken, trok hij zich nog iets verder terug, net genoeg om Ro een plagende kus aan de binnenzijde van zijn dijbeen te geven voor hij geheel achteruit schoof.
Buiten klapte de regen ondertussen rijkelijk tegen de ruit, zo luid dat het menig persoon verbaasd zou doen opkijken. Het leek zelfs met de minuut te verergeren. Net zo plotseling als de regen wederom in hevigheid toenam en tegen de ramen klopte, was ook Alec als donderslag bij heldere hemel… verdwenen… Enkel de regendruppels en zijn kleren op de grond verraadden dat hij er ooit geweest was.
Maar waar was hij heen? Tja… Dat was voor Ro om uit te vinden…
Alec zorgde ervoor dat zijn hartslag en ademhaling in ieder geval niets zouden verraden dankzij een klein sprankje magie. Echter kon hij per ongeluk niet voorkomen dat de vloer gedempt kraakte onder het gewicht van zijn voet toen hij een plek innam naast een kledingkast, aangezien hij vanaf hier perfect uitzicht had op het zachte matras én de deur…
Hm…
Met zijn getrainde armen over elkaar geslagen, zijn rug tegen de ijskoude muur leunend en de breedst mogelijke grijns op zijn gezicht bleef Alaric staan waar hij stond, omhuld in de duisternis van de donkere slaapkamer.

De verwonderde blik en de grijns op zijn gezicht had als vanzelf Ronodans mondhoeken ook om laten krullen voordat hij de man weer dichterbij had getrokken om hem, misschien iets ruwer dan de bedoeling was geweest, een kus op zijn lippen te drukken. Hij liet zich steviger in Alaric's omhelzing trekken terwijl hij voelde hoe de vingers van de blonde man zijn lichaam grepen. Het zorgde ervoor dat bij het terug trekken hij een paar seconde nodig had om weer op adem te komen voordat zijn hand verder naar beneden dwaalde. Zijn blik bleef al die tijd strak op Alec gericht om elke minuscule verandering in zijn gezicht, zijn blik en zijn houding op te merken. Ondanks dat had zijn hand de broek van de ander al losgemaakt voordat hij er zelf maar bij stil had kunnen staan waardoor zijn beide handen langzaam verder gingen met het afstropen van de natte stof. Iets wat even onderbroken werd toen hij weer terug getrokken werd door Alaric. Een nieuwe kus die hij met spijt moest onderbreken om wat rechter te gaan zitten zodat hij de kans kreeg de broek van de ander ook ergens de vergetelheid in te gooien. Hij nam de tijd om met zijn ogen elke lijn van Alaric's lichaam te volgen tot hij weer uitkwam bij zijn ogendie zich direct in de zijne vast leken te pinnen. Zijn lichaam bracht zichzelf weer in beweging aangezien zijn brein een paar stappen achter scheen te lopen voordat hij de zacht gefluisterde woorden uitte met een verlangde, honerige grom door zijn stem verwoven. Zijn lippen stopte niet, ook niet toen hij Alec's stem een poging hoorde wagen zelf iets te zeggen. Niets meer dan een zachte "hmm" verliet zijn keel. Ronodans eigen fluisterende stem vulde de ruimte weer. Uiteindelijk kwam er meer uit dan een enkele lettergreep waardoor Ronodan zich even oprichtte om meteen de intense blauwe ogen van de ander te treffen. Zijn handen vergaten even wat ze aan het doen waren terwijl hij naar de man bleef staren. Hij kon niet wegkijken van de blik die hij in de blauwe ogen trof. En voor hij het wist voelde hij zelf de houten vloer van Angani in zijn rug. Het parelmoere plafond boven hem en de realisatie dat de ene helft van zijn lichaam nu kouder voelde, nu het weg gedraaid lag van het haardvuur. Maar die dingen waren onbelangrijk. Ze verdwenen naar de achtergrond omdat al zijn aandacht verschoof naar de man die nu bovenop hem lag en zich langzaam steeds meer naar voren boog. De bijna onhoorbare woorden van de man was genoeg om hem gek te maken. Zijn lippen die daarna aftastend de huid afgingen duwde hem daar alleen nog maar verder in. Onbewust had hij zich bovenlichaam iets opgericht. Steunend op zijn ellebogen lukte het hem om Alec zo aan te kunnen kijken. Zijn lippen weken al van elkaar om om een uitleg te vragen, maar zijn stem viel stil bij de kus op het gevoelige stuk huid. De adem die bedoeld was om de vraag te stellen ontsnapte in de vorm van een zachte zucht terwijl zijn hoofd zich even naar achteren kantelde. Toen hij terug keek was Alaric verdwenen. Hij keek even rond en liet zich toen weer volledig op zijn rug vallen. 'Oh, he's wicked,' fluisterde hij zacht met de breedst mogelijke grijns op zijn gezicht terwijl hij met een hand langs zijn gezicht wreef. Nog even bleeg hij liggen, luisterend naar zijn omgeving. Een frons verscheen in zijn voorhoofd. Hij kon hem niet langer horen. Dit ging iets moeilijker worden dan gedacht.
Traag hees hij zichzelf weer overeind. Deed niet eens meer de moeite om nog een hand door zijn verwilderde lokken te halen. Hij sloot zijn ogen en bleef luisteren. Met langzame passen bewoog hij zich door Angani, elk geluid analyserend. Uiteindelijk liep hij naar de slaapkamer, maar bleef in de deuropening stilstaan. Zijn hoofd maakte een minieme beweging bij het krakende geluid van de vloer. Het was zacht geweest en gedempt en makkelijk af te schrijven aan de leeftijd van de Toren. Hij bleef nog even langer staan voordat hij zich weer omdraaide de slaapkamer liet voor wat het was. Hij had drie passen naar achteren gedaan, een onmiskenbare glimlach op zijn gezicht. De gordijnen werden ruw opzij getrokken door een plotselinge windvlaag. Meegevoerd op de zachte bries vervaagde hij. Onzichtbaar gedragen op de wind wist de rook ongezien de slaapkamer binnen te treden. 'Found you,' weerklonk zijn stem nog voordat hij zijn volledige vaste vorm weer had aangenomen. Op nog geen twee centimeter afstand van Alaric's gezicht stond Ronodan tegenover hem, zijn handen zacht strelend langs de armen van de ander om daarna zijn polsen beet te pakken en tegen de muur achter hem te drukken. 'Now to prove it,' grijnsde hij zachtjes. Terwijl hij de ander kuste liet hij voorzichtig zijn polsen weer los zodat zijn handen af konden dwalen naar Alec's middel. Zodra hij weer terug boog stond een gevaarlijke grijns op zijn gezicht waarna hij zijn grip om Alec's mddel verstevigde en hem opnieuw optilde, iets meer berekend dit keer. Zijn eindbestemming was nu een stuk dichterbij aangezien hij de man op het bed weer liet vallen om hem daar meteen weer vast te grijpen. Hij drukte een kus op Alaric's schouder, verder naar zijn borst, buik en moest uiteindelijk zijn polsen ook op het bed weer loslaten.

Hij was benieuwd hoe lang het hem zou kosten voordat hij hem gevonden had. Op zich was de locatie waar hij zich bevond niet moeilijk te raden gezien… de enkele minuten hiervoor. Toch kon Alec het niet helpen dat hij met een zekere nieuwsgierigheid naar het gat van de deur bleef staren en afwachtte of hij daar wel degelijk een bekende verschijning zou zien.
Toen hij uiteindelijk een flits van rood zag, hield hij dan ook abrupt zijn adem in, al had hij er juist voor gezorgd dat zijn ademhaling wel het laatste was wat hem weg zou geven. Een zachte grijns stond om zijn lippen toen Ro hem inderdaad niet direct in de gaten leek te hebben en net zo langzaam weer weg wandelde tot- Zijn blik schoot opzij toen de gordijnen uit het niets bewogen. Wacht… Wat? Zijn ogen hadden zich er net op vastgepind toen een koele bries kippenvel op zijn huid deed verschijnen. Maar nog voor hij zijn armen van elkaar af kon trekken, was hij uit het niets voor hem verschenen. “Whoa.” ontsnapte hem daarom nog gedempt, gepaard met een verraste lach terwijl hij automatisch een stap achterwaarts had gedaan en expres zijn armen weer stevig over elkaar vouwde bij wijze van tegenstribbelen. Maar hij kon niet verder. De muur in zijn rug hield hem tegen… Het had sowieso weinig zin gehad oordelend aan de aanzienlijke kracht waarmee hij vervolgens stug aan zijn polsen werd beetgegrepen en tegen de muur klem werd gezet. Damn… He found him alright.
Zijn mond opende zich al om iets te zeggen, om… nog enige controle te uiten op die manier, maar Ro leek niets meer er tussen in te willen laten komen. Hmn… Vooruit dan… Heimelijk gewillig kuste hij hem terug en bleef enigszins in zijn omhelzing hangen, waardoor het des te onverwachter kwam toen hij toch werd losgelaten en ineens weer aan zijn middel werd opgetild. “RO!” Ai. Dat hadden de buren misschien kunnen horen… Hij lachte zacht en greep de schouders van de ander speels vast alsof hij zich wilde loswurmen tot hij wel gedwongen was los te laten toen hij op zijn rug op het zachte matras belandde. Nu was er geen weg meer terug… Het belette hem er niet van om snel toch niet iets verder achteruit te kruipen en de ander daarmee verder het bed op te lokken. “Yes, you got m-“ Hij slikte hoorbaar door alleen al de hongerige blik van de ander die alleen maar intenser leek te worden met de minuut. “…me.” kwam er onvast uit bij het voelen van de bekende lippen op zijn schouder. “So what-“ …en op zijn borst.. “I mean…” en op zijn buik… “What is-“ Zijn tweede mislukte poging tot spreken werd ruw onderbroken toen Ro nog een laatste stuk naar beneden afgleed en hij… abrupt naar adem moest happen. W-wacht… Tot hoe ver zou hij precies gaan..? “Ro…” herhaalde Alec, maar nu op een geheel… andere toon. In feite klonk het meer als een genietend geluid, een zware brom, dan iets anders. En nog verder gleden de lippen, genadeloos, totdat-
Niet wetend wat hij met zichzelf aan moest, grepen zijn handen de lakens rondom direct zo stevig beet dat hij even bang was het te scheuren. Hevige tintelingen schoten acuut door hem heen en schokten als stroomstoten door zijn aderen, zijn lijf voor even compleet lam leggend. Zijn ogen knepen zich kort stijf dicht voor ze juist weer in een schok open schoten en naar beneden gleden. Zijn ene hand volgde al snel om eenmalig gedachteloos over de rode lokken te strelen. Een diepe zucht rolde als vanzelf over zijn lippen en werd halverwege weer schokkerig naar binnen gezogen. Iedere keer als hij dacht ook maar enigszins op adem te kunnen komen, enige controle te herwinnen, schoot een nieuwe, allesoverheersende sensatie door zijn lichaam om hem keihard het tegendeel te bewijzen. Hierdoor min of meer onbewust hadden de eens strelende vingers de halflange lokken stevig vastgegrepen, alsof het, samen met het matras waar zijn andere hand nu zijn heil zocht, zijn enige houvast was.
Hoe heviger de sensaties, hoe meer zijn grip verstevigde, al probeerde hij erop te letten de ander geen pijn te doen of… in ieder geval niet te veel… Dit werd belemmerd toen Alec zich wel gedwongen zag zich weer achterover op het bed te laten zakken en hij enkel nog met een verzwaarde ademhaling en ongecontroleerde hartslag naar het plafond kon staren. Eigen schuld. Hij had er zelf om gevraagd dat Ro het zou bewijzen en… dat deed hij. Meer nog dan waar Alaric van te voren op geanticipeerd had. Hot damn…

Nee, hij was niet bepaald van plan om Alaric weer te laten gaan. Dat was duidelijk aan zijn blik af te lezen. Hij sprong er zelf nog net niet achteraan toen hij de man op het bed had gegooid, al zat het er niet ver vandaan. Half over hem heen gebogen had hij al snel de polsen van de ander weer gevonden al was zijn grip minder strak dan daarvoor. Gewoon om hem even op zijn plek te houden. Voor nu dan. Ronodans bewegingen waren, voor zover hij dat nog kon, beheerst toen hij zich weer naar voren boog om de warme huid van de ander met zijn lippen te strelen en daarna verder af te dwalen. Al was aan zijn ademhaling duidelijk te merken hoeveel adrenaline zijn bloed door zijn lijf pompte en ook het hevig kloppen van zijn hart was niet te missen met deze geringe afstanden. In stilte grijnsde hij om elke hapering die Alec maakte. Het had iets. Tot het moment dat Ronodan zijn polsen zacht weer liet gaan en verder naar beneden afdwaalde.
Hij voelde de vingers door zijn haren gaan. Een afwisseling van zachte strelingen en ruw vastgrijpen. Het onlokte een zacht, gesmoord geluid aan hem wat alles behalve onaangenaam klonk waarbij hij zelf ook steun moest vinden door zich vast te grijpen aan Alec's been. Op het moment dat hij de ander vanuit zijn ooghoek achterover op het bed zag zakken richtte hij zich voorzichtig weer wat op. De snelle beweging van de rug van zijn hand die langs zijn mondhoek ging was nauwelijks zichtbaar terwijl hij, wederom voorover gebogen en steunend op zijn onderarm Alec's gezicht met zijn ogen weer opzocht. Hij legde zijn hand op het gezicht van de man en streek zachtjes met zijn duim langs Alec's wang, een glimlach op zijn gezicht. 'Stay with me now,' sprak hij zacht waarbij de glimlach over ging in een grijns. Zo bleef hij even naast hem liggen, nog altijd steunend op zijn arm, zijn vingers gedachtenloos strelend langs de huid van de ander. Langs de ruwe baardharen, de overblijfselen van littekens die meer voelbaar dan zichtbaar waren. Alsof het hem niet kon schelen dat ze buiten deze slaapkamer, over een paar uur zelfs, elk weer hun eigen verantwoordelijkheden hadden die hun onontkombaar waren met hun werk. Al zou hij vanacht helemaal niet slapen. Al zou hij de rest van de dag zelfs Angani niet uitkomen. Het kon hem niet meer schelen. Waar zou hij heen willen gaan? Op het moment wilde hij toch nergens anders zijn dan hier. Voor zo lang als het kon.
Hij streek een paar van de blonde lokken opzij en liet zich helemaal op het bed zakken waarbij hij Alec dichterbij zich trok. Even in die omhelzing genomen begroef hij zijn gezicht in de hals van de man. Zijn geur verdreef elke andere gedachten die nog door zijn hoofd dwaalde, verving elk gezicht wat hij tot dan toe gekend had. In elk geval voor nu. Buiten hoorde hij de wind aan de ramen en de gordijnen trekken. Misschien zelfs het zachte rommelen van de donder ergens ver weg. Het liet het vuur in de haard opflikkeren en knetteren. 'Come here you,' fluisterde hij zacht waarna hij zich op zijn rug rolde en Alec met zich mee trok, bovenop hem, zodat Ronodan nu omhoog moest kijken om Alaric's gezicht te zien. Zijn handen waren langzaam langs de rug van de blonde man gegleden. Bedachtzaam en nadrukkelijk. Hij wilde elke spier in het lijf van de ander voelen. Zijn handen bleven rond Alec's middel liggen. Met aangespannen buikspieren duwde hij zijn eigen bovenlichaam omhoog om hem een nieuwe kus te geven voordat hij zich weer voorzichtig terug liet zakken in de kussens. And? Did I prove it? Or should I prove it some more?' vroeg hij zacht fluisterend.

Hij hoorde het bed kraken waar zijn breedgeschouderde lijf het matras raakte nu hij er door Ro op gegooid was. Zelfs al hadden de handen hem niet op zijn plaats gehouden, leek het erg onwaarschijnlijk dat Alec overeind was gekomen. Helemaal toen hij vanwege… andere redenen als aan het bed genageld bleef.
Even was hij bang dat zijn grillige vingers -die inmiddels een eigen leven leken te leiden- de rode lokken te hard vast zouden grijpen en hij iets te veel kracht zou uitoefenen op zijn ondergrond. Echter leek het Ro weinig te kunnen deren, leek het matras ervoor gemaakt en week het nauwelijks voor zijn ferme grip. Alleen het laken protesteerde even toen Ro een gesmoord geluid liet horen wat ook bij Alec een zekere… reactie teweeg bracht. Het daaropvolgende vastpakken van zijn been, deed zijn bovenlijf als in een reflex iets omhoog komen, waarna hij zich echter weer met een gedempte kreun achterover liet zakken, overgeheveld aan Ro’s overweldigende aanrakingen.
Zodra de man even later zijn blik weer opzocht, was Alec nog een seconde langer met half dichtgeknepen ogen blijven liggen en staarde daarom als verdoofd omhoog naar het bekende gezicht. Toch tekende een speelse grijns zich direct om zijn lippen bij de opmerking die hem toegespeeld werd. “Your fault.” klonk het enkel zwakjes waarbij hij plagend de duim zacht en kort met zijn tanden vastpakte, aangezien de rest van zijn lichaam niet mee leek te willen werken. Voor nu. Hierna liet hij de strelende vingers weer begaan en maakte hij handig gebruik van het moment door weer enigszins op adem te komen, net zolang als hem gegund werd.
Alsnog weinig tegenstribbelend liet hij zich dichterbij trekken zodra Ro bij hem op het bed was gestapt en vleide zich als in een automatisme in zijn veilige armen. Zonder dat hij het zelf gewild had, ontsnapte een zacht, verbijsterd lachje hem, alsof zijn brein nog niet helemaal kon verwerken wat er zojuist gebeurd was en nu nog steeds aan de gang was. Al voelde de warme armen om hem heen nog zo levensecht, evenals de geruststellende hartslag vlakbij zijn oor... Zijn heldere lach nam enigszins in volume toe toen hij daarop uit het niets weer omgedraaid werd en zo opnieuw bovenop Ro kwam te liggen. Damn. Ro knew what he wanted alright. Een brede grijns sierde zijn gezicht terwijl hij verwonderd naar beneden staarde. Waar Ronodan’s handen direct hun eigen weg gingen, deden de zijne dat -al dan niet een paar seconden later- ook. Eén hand zocht steun bij Ro’s schouder om stil te kunnen blijven liggen, terwijl de ander in eerste instantie wat afwezig over zijn borstkas dwaalde. In zijn blik viel een hint van ongecontroleerde begeerte terug te lezen welke hij simpelweg niet langer kon verbergen, zelfs als hij Ro niet recht in de ogen aankeek.
Zijn onderzoekende hand kwam echter abrupt even stil te liggen bij de kus die hij zonder enige twijfel beantwoordde en de onverwachte vragen. Hm… Of hij het genoeg bewezen had..? Eens zien…
Bewust zijn tijd nemend, sloeg Alec nu zijn ogen op en leek de opmerkingen eerst ten zeerste te moeten overdenken. “I think…” begon hij na enige tijd pas te spreken om de spanning nog meer op te voeren, waarna hij dit keer op zijn zij naast Ro ging liggen, dicht tegen hem aangedrukt. Een stilte. Een korte, maar een duidelijk voelbare en prikkelende stilte. Onderwijl gleed de hand nu verder af over Ro’s borst, buik en… nog verder naar beneden. Zijn ogen waren vastgepind in de zijne terwijl hij zijn vingers volledig de vrije loop liet en geen ruimte leek over te laten voor onderbrekingen vanuit de ander. “…you already proved quite… a lot.” That he did. Zachtjes beet hij op zijn onderlip terwijl hij verder voorover boog om zijn mond op Ro’s hals te drukken en ook hier even voorzichtig in te bijten, of misschien… iets minder voorzichtig dan de bedoeling was geweest... “Nonetheless…” hijgde hij plots verder in zijn oor waarbij hij nog iets dichter tegen hem aan ging liggen en zijn hand nog steeds vrij spel had. “Don’t stop.” was het laatste wat hij uitbracht voor hij zijn hand weer langzaam terugtrok en… afwachtte.

De grijns bleef op zijn gezicht staan terwijl zijn duim gedwongen was te stoppen met zacht langs de wang van Alec te strelen. Gevangen tussen zijn tanden. Hij was bereid om de volle verantwoordelijkheid te nemen voor wat in dit geval “His fault” was. Genietend van zijn warmte had hij hem in een omhelzing getrokken. Zijn hoofd richtte zich een heel klein stukje weer op toen hij uit de ander een zachte, verbijsterde lach horen komen waarop hij hem nog even extra dicht tegen zich aantrok. Al kon dat ook een afleiding zijn om hem daarna verder mee te trekken, dit keer bovenop hem, waardoor Ronodan weer die heldere blauwe ogen en de grijns op zijn gezicht kon zien. Zijn handen dwaalden meteen weer af. Onderzoekend en verlangend. Misschien iets ruiger na het zien van de blik die in Alaric's ogen weerspiegelt stond. Onbewust had hij op zijn onderlip gebeten totdat zijn lichaam hem bijna als vanzelf omhoog geduwd had om hem nog een kus op de lippen te drukken waarna hij weer langzaam terug viel op het matras. Een kus die de strelende hand van een ander tot een halt had geroepen en aan hemzelf zachte woorden ontlokt had gevolgd door een veelzeggende glimlach. Het duurde even voordat Alec antwoord gaf, al was Ronodan alle besef van tijd toch vergeten. Dat soort waren onbelangrijk geworden. Wat hem betrof hadden ze een eeuwigheid.
Zijn ogen volgde de man toen hij zich verschoof en dicht tegen hem aan nu op zijn zij lag, zijn gezicht nog geen eens enkele centimeters verwijderd van het zijne. Ondertussen schoten kleine tintelingen door zijn lijf waar Alec's hand was begonnen af te dwalen. Als hij nog iets had willen zeggen dat waren de woorden voorgoed in zijn keel blijven steken terwijl hij zijn adem als schokkerige zucht liet ontsnappen. Ondertussen ging Alec onverstoord verder waar hij gebleven was. Ronodan waagde het een nieuwe poging te doen om er een opmerking tegenin te brengen. Maar ook deze poging mislukte en ging verloren in, niet een zucht, maar een zachte kreun die hij uitte op het moment dat Alaric's lippen zijn hals weer gevonden hadden. Iets wat niet zacht bleef toen hij nog geen seconde later ook de tanden van de man in zijn nek voelde. Pas zodra hij zich terug trok merkte Ronodan hoe oppervlakkig zijn eigen ademhaling was geworden. De grip rond Alec's middel verstevigde zich weer. 'I wasn't planning on it,' Zijn stem klonk zacht maar had een soort rauwe ondertoon erin die meer verried over wat er door zijn lijf gierde dan hij misschien toe had willen geven. Hij trok Alec weer terug. Stevig tegen zich aan en met zijn blik naar boven gericht. Hij kon niet langer wegkijken van de ander. Even leken zelfs alle geluiden om hem heen te zijn verdwenen, tot hij even naar adem moest happen. Toen hoorde hij de regen weer tegen het raam. De wind langs de Toren gieren. Zelfs de adrenaline in zijn eigen lijf die zijn hart zowat stil liet staan was duidelijk hoorbaar voor hem… evenals het protesterende bed.

Een schokje trok merkbaar door zijn lijf bij het horen van de geluiden die Ronodan produceerde als gevolg van zijn strelingen. “Gods… You’re sexy..” klonk het begerig waarbij hij zijn grip iets verstevigde om hem nog wat extra te plagen. Hij had wel gemerkt hoe Ro hem leek te willen antwoorden, in ieder geval enigszins wilde reageren, maar er iedere keer -toen puntje bij paaltje kwam- al net zo verdoofd bleef liggen als Alec eerder had gedaan. Mooi… Het voelde verrassend goed om hem in die positie te hebben. Het leek hem in zekere zin aan te moedigen over zijn eigen drempels heen te blijven stappen en zich volledig over te geven aan het moment. Hierdoor bemerkte hij al enigszins meer controle bij zichzelf bij het horen van Ro’s stem, alsof hij nu het voortouw nam en-
Zijn gedachte verstomde. In feite… liep alles even vast als een wiel wat klem kwam te staan. Zijn brein stopte met werken. Zijn hand was -zonder het te beseffen- losgeraakt. Enkel zijn ogen kregen nog iets mee van de impulsen uit de omgeving zodra Ro met een duidelijke daadkracht weer de leiding had genomen en hem terug op zijn plek had getrokken, niet al te zachtzinnig.
Het duurde dan ook even voor de rest van zijn lichaam de memo had meegekregen over wat er precies gebeurd was in.. het konden niet meer dan tien seconden bij elkaar zijn geweest… Al leek de tijd voor nu haast stil te staan, simpelweg… afwezig. Net als al het andere wat zich voortzette buiten de muren van de slaapkamer.
Met een gezicht wat verried dat hij nog het één en ander moest verwerken, probeerde te bevatten en vooral… toe te laten, staarde hij daarom naar beneden. Beverig haalde hij adem, waarbij zijn handen Ro’s schouders hadden gevonden alsof dat zijn enige steunpunten waren om te voorkomen dat hij zijn gezond verstand nu compleet zou verliezen. Waar er eerst nog enigszins sprake was geweest van terughoudendheid, boorden zijn nagels zich nu uit een impuls in zijn vlees en lieten duidelijke markeringen achter overal waar ze zijn huid vonden, krasten, graaiden… Markeringen welke nog zeker enige tijd hierna zichtbaar zouden zijn. Het feit dat Alec niet eens een poging deed zich hiervoor te verontschuldigen of om te peilen of Ro… oké was, zei eigenlijk al genoeg. Zijn ogen knepen zich zo stevig dicht dat spanning op zijn gezicht viel te lezen. “Ro…” klonk het enkel ietwat onvast, waaruit weinig op te maken viel. Het was zo zacht gesproken dat het bijna overstemd dreigde te worden door het toenemende geluid van het krakende matras.
Hij slikte, maar zijn keel voelde kurkdroog. Zijn vingers gleden af naar zijn borst, genadeloos, alsof ze hem heimelijk straften voor wat hij in hem losmaakte op dit moment. Ze zouden zich als ankers in zijn lichaam blijven vasthaken als Alec uiteindelijk niet zijn ogen voorzichtig had geopend. Zweet parelde inmiddels op zijn naakte borstkas en gleed geleidelijk aan naar beneden.
Pas op het moment dat hij zijn blik weer vond, leek eindelijk iets van de spanning van hem af te vallen, om vervolgens volledig plaats te maken van de gezonde nervositeit en adrenaline die zich meester van hem hadden gemaakt. Zijn schouders ontspanden zich als eerste, evenals zijn bovenrug. Stukje bij beetje leek Alec meer mee te deinen op Ro’s bewegingen en liet de laatste terughoudendheid tenslotte volledig varen. Op datzelfde moment had hij zich weer voorover gebogen om zijn lippen passievol op de zijne te drukken en ze te laten afglijden naar de vele plekken die hij eerder had bezeerd, zo zag hij nu, om daarbij slechts hier en daar door zichzelf onderbroken te worden dankzij de vocale uitingen van puur genot en goedkeuring die hem onbedoeld ontsnapten.
Hij liet hem begaan, ging met hem mee, totdat zijn stem tenslotte een volume dreigde aan te nemen wat de onderburen mogelijk zou kunnen… alarmeren, waardoor hij zich in eerste instantie ogenschijnlijk noodgedwongen terugtrok en iets van Ro af bewoog. Maar schijn bewoog, deels…
Het had nog geen halve minuut -van hevig, oppervlakkig ademhalen- geduurd voor zijn handen hem daarop opnieuw hadden gegrepen met de vastberadenheid die Ro eerder andersom had getoond. Zelfs in de beweging waarop hij de ander op zijn buik draaide, zat niet langer een aarzeling. Enkel de korte pauze tussen het bestuderen van Ro’s gehavende rug en het naar voren bewegen, verried dat Alec wederom een drempel, een… grote drempel was overgestapt.
Zijn handen gleden af naar zijn middel waar ze berustend op bleven liggen, voor hij uiteindelijk de laatste afstand overbrugde en het voor even voelde alsof alle lucht acuut uit zijn longen werd geslagen. Het was merkbaar aan de diepe zucht die hij uitte, als bij een uitademing na bijna te lang onder water te hebben verkeerd.

Na nog een laatste zucht te hebben geuit had hij Alec weer stevig vast gegrepen en de man, met een klein zetje van zijn heup, weer zo gedraaid dat Ro wederom omhoog moest kijken om de blauwe ogen als uitgestrekte hemel boven hem te zien. Waar zijn handen hem eerst nog losjes had vastgehouden, oefende zijn vingers nu kracht uit op het lichaam van de ander en dreigden tergend langzaam hun grip te verliezen. Voor even bevond hij zich in een tijdloze staat, nog abstracter dan het idee van onsterfelijkheid. Een moment waarin alles stil stond en waarin hij toch de energie als een razende storm door hem heen voelde bruisen. Het kostte hem elk greintje zelfbeheersing om zich niet volledig te laten gaan. Nog niet. Nog… niet.
Voordat het begrip tijd hem te onbekend kon raken trok Alaric hem ruw daarin terug. De wijzers van de klok leken weer te lopen. Zijn schouders werden stevig in het matras gedrukt. Overgeleverd aan de ijzeren greep van Alec. Het gekras van de nagels liet zijn bovenlichaam even omhoog schokken, samen met een onderdrukte, vocale uiting. Een halve grijns probeerde zich op zijn gezicht te vormen. Wanneer was de laatste keer dat hij zich zo levend had gevoeld?
Bij het horen van de onvaste lettergrepen die de afkorting van zijn naam moesten vormen keek hij weer terug naar Alec, probeerde te peilen wat er door hem heen ging. Zijn ogen troffen die van de blonde man toen hij de zijne met enige voorzichtigheid weer opende en daarop steeds meer en meer leek te ontspannen. Een aanzicht waarop Ronodan zich juist meer en meer liet leiden door een natuurlijk ritme wat nu in tempo toe leek te nemen. Zijn grip leek te verstevigen toen de man zich weer naar voren boog en een van zijn handen dwaalden terug naar Alaric's hals. Langzaam streken zijn vingers door de inmiddels extreem warrige, blonde lokken om vervolgens zijn blik op het plafond te richten toen Alec's lippen zich weer van de zijne verwijderde. Alsof hij daar meer zuurstof zou vinden om zijn longen mee te vullen. Zijn blik keerde langzaam terug. Heel even flitste er de gedachte door hem heen dat het bed een geluid maakte wat niet goed voor de houten poten kon zijn. Maar zo snel als die gedachten op was komen zetten, was deze ook weer verdwenen. Luisterend naar Alaric vervaagde elke gedachte.
Hij liet zijn adem in de vorm van een zware zucht ontsnappen toen Alec zich terug trok en nam dat moment aan om zijn eigen, op hol geslagen hartslag weer onder controle te krijgen. Een nobele poging die waarschijnlijk niet veel resultaat zou hebben.
Steunend op zijn ellebogen, kwam hij half overeind. Zijn blik leek wel op de ander vast gesmeed. Zijn eigen borstkas ging hevig op en neer, ondanks de pogingen om zichzelf een adempauze te gunnen. Met een lichtelijk vragende glinstering in zijn ogen voelde Ronodan de handen van Alaric zijn lijf weer omvatten met een vastberadenheid die hij in deze context nog niet van de man had mogen zien, maar die hem onbewust liet grijnzen. In de korte momenten daarop voelde hij niet langer het matras in zijn rug, maar nu onder zijn buik. Opnieuw steunend op zijn armen hees hij zichzelf enigszins overeind. De stilte was oorverdovend al was er genoeg geluid om hen heen. Hij wierp een halve blik over zijn schouder, zag de ander staren, maar zijn stem weigerde dienst. Hij had ook niet genoeg tijd gehad om een goede vraag te formuleren. Het enige wat er uit zijn keel kwam was wat hij bijna alleen maar had kunnen uitbrengen vanaf het moment dat zijn lichaam het matras geraakt had.
Een luid, scheurend geluid vertelde hem dat hij zojuist zijn eigen lakens vernagelt had. Maar het was het waard geweest. Hij liet de reep stof die hij nu in zijn hand klemde voorzichtig los om iets stevigers te zoeken waarbij zijn hand het hoofdeinde van het bed vond en zich daaraan vastklampte tot de knokkels wit wegtrokken. Uiteindelijk moest hij rechtop gaan zitten, zich daarmee losmakend van Alec's grip. Hij draaide zich om naar de man en duwde hem ruw met zijn rug op het bed waarna hij er zelf achteraan klom. In het schemerlicht, afkomstig van het vuur uit het woonkamer gedeelte en de maan door het raam, parelde het zweet op zijn lichaam. Maar hij leek het niet te merken. Zijn handen zochten steun bij het matras, verlieten regelmatig hun plek om te gaan dwalen over het lichaam van de man onder hem tot zelfs de geluiden van het bed vervaagden. Uiteindelijk beet hij zo hard op zijn lip tot hij zijn eigen bloed proefde. Als het had moeten voorkomen dat de onderburen hem zouden horen dan was dat mislukt. Nog steeds over Alaric heen gebogen hijgde hij uit. Zijn handen streelden zacht de blonde lokken uit Alec's gezicht, nog steeds niet helemaal in staat om te spreken. Er was ook niks wat hij nu kon zeggen wat van enige betekenis zou zijn na.. net.

Het geluid van scheurende stof deed het gekreun dat zijn keel in een steeds rapper tempo verliet kort happeren en plaatsmaken voor een tevreden lach, maar verder ging iedere invloed van buitenaf compleet aan hem voorbij. Zijn ogen gleden afwisselend van het lichaam onder hem, naar de rode lokken bij het hoofdeind, waar een doordringende blik af en toe zijn kant op geworpen werd. Zijn eigen ogen hadden een seconde vragend gestaan om te checken of het werkelijk oké was dat hij Ro uit het niets had omgedraaid, maar dit was al snel verdwenen bij het horen van de… goedkeurende kreten. Hierdoor verliep het opvoeren van het tempo en de intensiteit haast natuurlijk en dreigde Alaric nagenoeg een hoogtepunt te bereiken toen Ro zich plotseling terugtrok. Daarom ietwat warrig had hij opgekeken en week zelf iets terug. Was hij toch te ver gegaan? Te snel of te ruw..? Misschien- WHOA!
Zijn grote lijf veerde iets op toen het het matras met zijn rug raakte door de goede vering die erin zat. Tijd om te verwerken wat er zojuist precies gebeurd was, werd hem niet gegund toen Ro daarop al bovenop hem kroop. Zijn handen zochten automatisch naar de eerste houvast die hij kon maar kon vinden.
Door met zijn ellenbogen op de deinende ondergrond te steunen, wist Alec zichzelf net ver genoeg omhoog te duwen om zijn lippen op Ro’s borstkas te drukken en de zoutige druppels met zijn tong te verwijderen.
Zo was hij blijven zitten tot zijn spieren bijna begonnen te trillen van de hevige inspanning. Net op tijd kwam alles uiteindelijk abrupt… stil te vallen.

In eerste instantie kon hij niets anders doen dan verslagen omhoog staren naar het al even verbijsterde gezicht recht boven hem. Hij grijnsde hem toe en knipperde vluchtig toen de blonde lokken uit zijn ogen werden gestreken. Woorden schoten tekort. Het leek de ander al niet veel beter af te gaan, waardoor hij tenslotte (na toch zeker een paar minuten op adem te moeten komen en vooral… zijn hartslag naar een gezonde snelheid te reduceren) Ro zachtjes van zich af liet glijden en naast zich op het bed neerlegde. Automatisch draaide hij op zijn zij om hem alsnog recht aan te kunnen kijken. “That was…” Hij lachte. Ja… Hoe ging hij dát… dat wat hem compleet overdonderd had, waarvan hij toch zeker enkele dagen (of langer) zou moeten herstellen en wat zeer zeker in zijn geheugen gegrift stond… in slechts een paar woorden omschrijven..? Het oogde zo… incompleet. Onmogelijk zelfs. “Damn.” maakte hij daarom af met een diepe brom die door de slaapkamer rolde. Meer had hij ook niet kunnen uitbrengen, aangezien hij binnen de kortste keren weer op zijn rug viel en enkel met opengesperde ogen naar het plafond kon staren, alsof zijn brein was gestopt met werken, zijn lichaam… uitgeteld.
Damn indeed...

Het duurde even voordat hij in staat was om weer in beweging te komen. Steun zoeken bij de ander was hij als verdoofd blijven zitten, starend naar de man onder hem. De grijns op het gezicht van Alaric liet bijna als vanzelf een even grote grijns bij hemzelf verschijnen. Uiteindelijk ging hij weer van de man af waarna hij op zijn rug op het bed bleef liggen, zijn blik naar boven gericht. Maar toen hij alec vanuit zijn ooghoek zag draaien keek hij traag opzij. Het was zijn reactie in combinatie met de blik die hij had die hem even zachtjes liet lachen. Een zachte, oprechte lach die overging in een voldane zucht terwijl hij nu zelf zijn eigen lokken wegstreek. 'Yeah…,' mompelde hij zacht. Nog even bleef hij liggen, zijn hart langzaam terug kerend naar zijn normale ritme. Ook zijn borstkas ging niet meer zo rap op en neer en een lichte huivering trok over zijn lichaam nu hij afkoelde. Langzaam ging hij overeind zitten, één been over de rand van het bed. Meestal was dit het moment waar de ander in slaap viel, hij nog een blik wierp, maar daarna opstond om na een flink shotglas van het een of ander achter zijn bureau te gaan zitten en aan zijn werk van die dag te beginnen.
Hij blikte even half opzij naar Alec. Daarna gooide hij ook zijn tweede been over de rand van het bed en stond op. Met een paar passen was hij bij de tafel waar een fles met een sterkruikende vloeistof stond. Hij greep een van de schone glazen die ernaast stond en schonk hem half in waarna Ronodan de inhoud bijna in een keer achterover gooide. Hij schonk nog een keer in, waarna hij zich weer omdraaide… en terug liep naar het bed. Voorzichtig boog hij zich voorover om een kus op de lippen van de blonde man te drukken en hem tegelijkertijd voorzichtig het glas in handen te drukken voordat hij weer overeind kwam. Hij greep de kussens bij het hoofdeinde vandaan en gooide de aan de andere kant van het bed neer voordat hij zijn uitgeputte lichaam weer op het bed liet zakken en een poging deed de dekens over hen heen te gooien. Waarschijnlijk zou hij niet slapen, maar hij wilde ook niet opstaan. Het bed lag een stuk comfortabeler vanavond dan het ooit had gedaan. 'Hjarta mitt kemur aftur þegar þú gerir það,' fluisterde hij zacht, bijna onhoorbaar.

Hij moest uiteindelijk toch in slaap gevallen zijn. Het was het geluid van de vogels van buiten wat hem wakker maakte. Zijn blik ging naar het raam waar de gordijnen nooit van dicht getrokken waren. Zijn hoofd bonkte een beetje en het lukte Ronodan niet meteen om zich te herinneren wat hij de vorige dag gedaan had waardoor zijn spieren protesteerden. Hij wreef even over zijn gezicht, tot hij zich besefte dat hij meet zijn hoofd aan de verkeerde kant van het bed lag. Eigenaardig. Hoe dronken was hij geweest?
Starend naar het plafond besefte hij zich ook… dat hij niet alleen was. Zijn hoofd draaide zich opzij. In één klap kwam de vorige avond terug. Een avond waarvan hij er zeker van was geweest dat hij het zich ingebeeld had. Verstijfd bleef hij kijken naar Alec voordat hij uiteindelijk ontdooide en hij zich op zijn zij durfde te draaien. Traag zocht zijn hand zachtjes het gezicht van de ander, durfde hem eigenlijk niet aan te raken. Te bang dat zijn hand er dwars doorheen zou gaan en zou bevestigen dat het niet echt Alaric was die naast hem lag. Maar gewoon een hallucinatie. Dan bleef hij liever nog even in dat waanbeeld leven, waarbij hij gewoon naar hem kon blijven kijken. Even… heel even, dacht hij erover zijn hand toch weer terug te trekken. Maar uiteindelijk raakte zijn vingers het slapende gezicht. Hij voelde de warme huid, de zachte lokken. Trillend trok hij zijn hand al even stilletjes weer terug terwijl zijn brein probeerde te bevatten dat het geen teisterende gedachte was zoals hij die wel vaker had gehad. Op nachten waar hij wakker schrok en in zijn half slaperige toestand opzij keek om daar zijn gezicht te zien. Alleen maar om er daarna achter te komen, dat hij het helemaal niet echt was.
Dit keer niet. Hij hoefde hem niet naast hem te denken. Hij lag er echt. Ronodan ging weer liggen, zijn blik naar Alec gericht.

Met een liefdevolle glimlach keek hij opzij om… om gewoon naar hem te kijken eigenlijk. Meer niet. Het was al wat hij wilde op dat moment. Zonder zijn blik los te kunnen scheuren, volgde hij hem daarom nauwlettend met zijn ogen toen Ro langzaam overeind kwam en opstond uit het bed. Opnieuw kon hij het toch niet helpen dat de lucht even uit zijn longen werd geslagen toen het weinige licht door de ramen precies zijn lichaam bescheen. Zwijgend en onopvallend nam hij ieder detail in zich op, heimelijk wensend dat dit niet de laatste keer was dat hij zo naar hem mocht kijken, dat dit alles geen droom was geweest wat hij met het eerste morgenlicht compleet uit zijn herinneringen moest bannen. Dat… dit voor hem net zoveel had betekend als voor Alec en hij zich hierna niet-
Zijn blik wendde zich af en richtte zich op het plafond. Nee… Nee het kon niet dat Ro… dat niet zo had ervaren, toch? Dit alles was niet… eenzijdig. De woorden die eerder gesproken, gefluisterd waren, zeiden genoeg.
…Toch?
Dit was niet eenmalig geweest…
Zijn ogen sloten zich terwijl hij een onopvallende zucht uitte om zijn eigen wervelwind van emoties, iets wat hij allerminst van zichzelf kende. Ze werden pas weer geopend toen hij hem voelde naderen. Vragend keek hij op, maar nam het aangereikte glas glimlachend aan. Voorzichtig kwam hij iets overeind om het in één keer achterover te slaan, aangezien de sterke drank inmiddels meer dan welkom was om meerdere redenen.
‘Do you..?’ schoot het onbedoeld door hem heen terwijl hij observeerde hoe de kussens en dekens werden verplaatst. ‘Do you really love me the way I love you…? Or was this all just-‘ Zijn gedachte werd onderbroken toen Ro weer naast hem kroop. Het lege glas werd op de grond gezet, waarna Alec zich tevreden achterover liet zakken en de dekens nog wat verder optrok, maar zijn beweging kwam abrupt stil te vallen bij de woorden in een taal niet hij niet verstond, noch herkende. “What… What did you say?” vroeg hij daarom net zo zacht voor hij onbewust iets dichterbij was gekropen, zoekend naar zijn beschermende aanraking. Het was het laatste wat hij had gezegd voor slaap zijn uitgeputte geest en lichaam overmeesterd had.

Hoelang was het precies geleden sinds hij zo vredig had geslapen? Zonder nachtmerries en stormende gedachten in het duister? Een maand? Een jaar? Langer..? Als men het hem zou vragen, zou Alec er waarschijnlijk geen antwoord op kunnen geven. In slaap komen was niet zozeer het probleem. Het was het spelletje wat zijn geest met hem speelde vanaf het moment dat zijn ogen gesloten waren. Nachten waren voorbij gegaan waarin hij zijn keel schor had geschreeuwd als hij uit een verschrikking was ontwaakt, het angstzweet parelend op zijn borst.
Maar nu…? Nu was zijn ademhaling rustig, gelijkmatig, als het ritme van de duwende en trekkende golven. Enkel zijn ogen bewogen af en toe schichtig achter zijn oogleden ten teken dat hij wel degelijk droomde, maar zelfs zijn spieren ontspanden zich volledig in plaats van de kussens vast te grijpen alsof het zijn laatste redding was…
Ineens… een aanraking, ergens in de verte. Nog in een andere realiteit verzeild, kon Alec het duidelijk niet plaatsen. Nog net was te zien hoe zijn neus rimpelde van verwondering. Het was vrijwel het enige wat zichtbaar was, aangezien de zachte dekens ongeveer tot zijn bovenlip waren opgetrokken, terwijl hij zich als een slapend, jong dier op zijn zij erin gekruld had.
Hij snoof diep, murmelde wat onafgemaakte woorden, voor zijn gezicht zich in zijn slaap omhoog reikte, op zoek naar de aardige hand die hij had gevoeld. Een diepe frons als van een klein, ontevreden kind tekende zich dan ook direct in zijn voorhoofd toen deze echter in eerste instantie onvindbaar bleek. Pff!
Nog een keer werd er gezocht, dit keer met zijn neus dapper vooruit gestoken, waardoor hij niet een hand, maar… iets anders vond. Hm? Wederom kon hij het niet plaatsen, nog te zeer in zijn dromen verwikkeld. Maar de geur… Die geur… “Ro…” klonk het daarom goedkeurend en teder waarbij Alec met het puntje van zijn neus net aan Ronodan’s borst raakte. Ongemerkt waren zijn mondhoeken direct omhoog gekruld. Maar wacht… Daar wilde hij meer van: En verder kroop hij min of meer als een rups naar voren, omdat de dekens hem van veel andere bewegingen beletten en stootte zo tenslotte ook met zijn voorhoofd tegen de warme huid. “Roro…” bromde hij nu bijna onverstaanbaar voor de gemiddelde mens, aangezien zijn gezicht nu iets naar beneden was gericht en de dekens hem geheel dreigden om te slokken. Enkel de kenmerkende, asblonde lokken die als vrolijke grassprietjes boven de stof uitstaken, verrieden dat een Ëlmaere in het bed lag te slapen.
Hierdoor duurde het niet lang voor een schokje door zijn lijf trok bij acuut zuurstoftekort in zijn zelfgecreëerde cocon. Het geritsel van de dekens volgde als snel. En nog meer geritsel en… PLOP!
Ineens staken ook twee geopende heldere, blauwe ogen boven de lakens uit en keken de persoon boven recht aan. Zijn kin prikte ondertussen in Ro’s borst, waardoor Alec’s hoofd haast verstopt leek te zitten onder Ro’s kaak en makkelijk gemist kon worden door ieder ander persoon. “…Morning!” Aan zijn vrolijke stemgeluid was te horen dat hij vanonder de dekens breed grijnsde, zich stukje bij beetje weer in het hier-en-nu wanend, ondanks dat zijn ogen nog een beetje dichtzaten en ietwat wazig knipperden. Ook de herinneringen van de vorige avond kwamen maar al te duidelijk terug, waardoor het matras even zachtjes trilde door Alec’s ingehouden lach.
De pure onschuld in het eeuwige blauw toonde dat de beste man zich ondertussen werkelijk van geen kwaad bewust was en totaal geen weet had wat hij zojuist in zijn slaap allemaal had gezegd en gedaan. Wel deed hij een halfslachtige poging zichzelf uit de ijzeren grip van de dekens te wurmen, maar zonder al te veel succes, aangezien hij zo min mogelijk van Ro wilde wijken, waardoor hij na wat klungelig heen en weer rollen uiteindelijk pardoes met zijn wang vastgeplakt aan Ro’s borstkas kwam te liggen. Oh…
“Didyousleepwell?” brabbelde hij daarom met moeite en vrijwel onverstaanbaar.