Op zijn zij gelegen, een arm onder zijn hoofd met het kussen daar tussenin, keek hij in het halfduister van de kamer naar Alaric. Hij was ook weer gaan liggen, de dekens opgetrokken. Hij hoorde hem zacht fluisteren maar onthield hem niet even van een antwoord. Voorzichtig had zijn andere arm zich naar hem uitgestrekt, hem dichterbij zich trekkend. Het was vreemd. Eerder die avond had hij hem ook vaak genoeg tegen zich aangetrokken maar dit voelde… anders. Misschien omdat hij normaal gesproken nooit bleef liggen naast de ander. Of… misschien, omdat dit Alec was. Hij merkte de steeds rustiger wordende ademhaling van de man. 'My heart comes home when you do,' fluisterde hij hem eindelijk zacht een antwoord toe al betwijfelde hij of Alaric dat nu nog zou horen.

Hij leek zo rustig te slapen dat hij redelijk vlug zijn hand weer terug getrokken had. Hij had hem niet willen wekken. En op deze manier kon hij nog even blijven kijken. Hoe hij zichzelf gedurende de nacht in de dekens had gewikkeld en alleen zijn haar daar een beetje bovenuit piekte. Ronodan lachte, zonder geluid te maken bij het zien van de rimpeling toen Alec reageerde op zijn aanraking, maar durfde eigenlijk niet opnieuw zijn hand uit te steken. Bang dat de realiteit die hij inmiddels aangenomen had alsnog stukgegooid zou worden. Aan scherven om je daarna alleen maar aan open te halen. Maar hij kon niet anders dan blijven kijken naar de blonde man. Hoe er steeds meer beweging in kwam, een frons in het voorhoofd verscheen, en hij zich dichter zijn kant op bewoog. Het was niet eerder dan het moment dat hij Alec zacht zijn naam hoorde prevelen, en hij nu echt tegen hem aan lag, dat Ronodan met zijn hand de zachte, blonde lokken vond, en hier teder doorheen streek met zijn vingers. Het enige waar hij eigenlijk nog bij kon. Uit het niets keken de twee blauwe ogen hem ineens aan. 'Morning,' fluisterde hij zacht terug terwijl zijn hand stil bleef liggen. Inmiddels wilde hij wel geloven dat het echt Alec was die zich nu uit de dekens probeerde te bevrijden. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst zo… prettig was wakker geworden. Normaal gesproken moest hij zich 's ochtends het bed uit forceren. Maar nu, nu hoopte hij morgen op exact dezelfde wijze wakker te mogen worden. Lichtelijk rillend van de kou misschien, aangezien Alaric zichzelf zo vakkundig in de dekens had gewikkeld dat er niet eens een vrij puntje overgebleven was, maar zelfs dat kon hem niet schelen.
Hij uitte een zachte “oef” toen Alec zich in zijn bevrijdingspoging zichzelf bovenop hem rolde. Het duurde even voordat hij volledig had ontcijferd wat de man in zijn haastige onverstaanbaarheid had gezegd. Even bleef hij stil. Dat hij sliep was meestal al een wonder. Maar hij had nog nooit zo diep geslapen. In elk geval niet onder normale omstandigheden. Meestal hadden de kleinste dingen hem wakker gemaakt. Maar vanaf het moment dat hij toch in slaap gevallen was, had hij aan een stuk door geslapen. Dat was een geheel nieuwe gewaarwording voor hem. 'I.. I have,' klonk het daarom redelijk verbaasd. Zijn blik was naar het planfond gegaan. 'Alec…,' begon hij zacht. Iets in zijn stem was veranderd. Een serieuze ondertoon, met nog iets erin verwoven. Het was geen echte angst of nervositeit. Maar het kwam dicht in de buurt. Hij viel stil. Langzaam zochten zijn ogen de ander weer op. Er lag twijfel in zijn ogen. Moest hij dit wel zeggen. Hij kon nu nog terug. Nee! Hij zou zichzelf nog meer haten dan anders als hij nu niet doorzette. Dit maalde al door zijn hoofd sinds de vorige avond. Hij gaf zichzelf een mentale tik voor zijn achterhoofd en slikte even. 'Stay with me?' bracht hij uiteindelijk uit. Dat was misschien niet duidelijk genoeg. 'I mean not just today. But also… tommorrow? And… the day after,' het kwam er een beetje onbeholpen uit. 'What I'm trying to say is… I would like to wake up like this, next to you, everyday. If you want me to,' fluisterde hij uiteindelijk zijn laatste woorden zo zacht dat, als Alec niet zo dicht bij hem had gelegen, hij had waarschijnlijk niet eens meer had kunnen horen.

1… 2… 3…! Links en rechts worstelde hij om zich uit de dekens te kunnen bevrijden, waardoor hij in eerste instantie nu met zijn kaak op Ro’s borst klapte. Hoe had hij dit nou weer voor elkaar gekregen? “Good.” kwam er moeizaam uit, aangezien zijn lippen momenteel aan Ro’s sleutelbeenderen vastgeplakt zaten. Nog een keer: 1… 2- “Hm?” Verbaasd keek hij, zo goed en kwaad als ging, op naar het gezicht boven hem toen hij plots zijn naam hoorde. De toon was hem niet ontgaan. Moest hij… Kon hij nu beter stil blijven liggen of…?
Uiteindelijk wist hij onopvallend eindelijk zijn rechterarm te bevrijden, waardoor de rest al snel volgde. Half op Ronodan gelegen, zijn kin steunend op zijn borst, bleef hij onverstoord omhoog kijken, wachtend op wat hij hem wilde vertellen. De stilte, samen met de blik die hem geschonken werd, deden hem acuut stilvallen en zijn hartslag verhogen. Wacht… Wat wilde Ro hem precies zeggen? In eerste instantie had hij iets in de trant van ontbijt of een andere huishoudelijke mededeling verwacht. De ondertoon wekte de indruk dat het mogelijk meer zou gaan om het feit dat Ro zo zou moeten vertrekken voor werk, jammer genoeg. Maar dit… Dit had Alec duidelijk niet verwacht, waardoor hij enkel zijn blauwe ogen in de zijne kon haken en ademloos afwachtte. De aarzeling die volgde, liet hem zijn hoofd iets oplichten. Zijn mond opende zich om aan te geven dat hij niet hóefde te zeggen wat hij maar niet over zijn lippen leek te kunnen krijgen, maar de ander was hem voor.
Langzaam zakte hij daarom weer terug en bleef als verstijfd liggen toen Ro stukje bij beetje aan zijn… vraag begon. Aan zijn wens misschien wel… Een glimlach was onbewust even op zijn gezicht geslopen bij de gedachte dat Ro hem enkel vroeg de dag met hem hier in Angani door te brengen, maar deze versmalde naarmate hij verder sprak. Nee… Nee wacht, dat was niet wat hij werkelijk wilde-
O-oh... Oh.
“You want me to…” Hij slikte merkbaar. “You want ús to be… I mean…” Hij wilde… Ronodan wilde… Geleidelijk aan kwam Alec overeind en ging op zijn knieën naast de ander zitten, zijn handen aan weerszijde van het naakte lichaam onder hem steunend. “You want us to be together.” concludeerde hij een stuk zachter dan hij eerder gesproken had, meer tegen zichzelf dan tegen hem.
Een innige stilte volgde waarna nog van alles kon gebeuren. Zijn blik leek al evenmin weg te geven wat er op dat moment precies door Alec's hoofd spookte. Was hij overdonderd? Dat zeker. Tegelijkertijd was hij zich er maar al te goed bewust van dat het exact was wat hij het liefst van hem had willen horen voor hij de vorige avond zijn ogen had gesloten en in een diepe slaap was gesust. Het was een vraag die eveneens op zijn eigen lippen gebrand had, maar die hij nog niet gewaagd had te stellen uit angst voor afwijzing, omdat het zomaar te snel… te vroeg zou kunnen zijn. Dat hij de dag ervoor had geuit van hem te houden, was al genoeg geweest om Ro bij hem weg te jagen als het niet welkom was. Laat staan-
Maar Ronodan was niet weggegaan. Integendeel… Het had hen uiteindelijk hierheen geleid voor een nacht die hij niet meer zou kunnen vergeten, zelfs als hij dat wilde.
En nu... Nu had de ander zijn eigen gedachten hardop uitgesproken. Voor wie in Alec’s hoofd had kunnen kijken was het daarom niet verrassend te noemen dat een opgeluchte zucht zijn mond verliet nog voor zijn hand zich uitstrekte naar het gezicht onder hem. Zijn vingertoppen gleden liefdevol over Ro's wang en legden de weg af naar zijn lippen voor ze verruild werden voor zijn eigen mond. Haast nog tederder dan ooit daarvoor kuste hij hem, ogen gesloten, voor hij zich langzaam iets terugtrok. “I want to wake up like this, next to you, every day too.” begon hij bijna fluisterend te spreken terwijl zijn vingers een lok rood haar hadden gevonden en deze voorzichtig voor zijn ogen wegstreken. “But that’s not all I want…” Opnieuw boog hij zich voorover om dit keer zijn lippen zacht op zijn kaak te drukken. “I want to be the one who wishes you good night every night as well…” Zijn mond gleed af naar zijn hals... “I want to be the one who makes you laugh even when you don’t feel like it.” En verder naar beneden naar zijn schouder... “I want to hold you when you're feeling down, lift you up when you can’t escape the darkness on your own and lead you back to the light.” En nog iets verder richting zijn borst... "I want you to make love to me like you did last night for the rest of our eternal lives." Hij stopte even voor hij zich weer iets terugtrok, enkel om hem recht aan te kunnen kijken. “But most of all…" Daar ging die dan. "I want to be yours and yours alone and for you to be… mine.” besloot hij plots met een lichte trilling in zijn stem. Een warme glimlach sierde echter nog steeds zijn gezicht en evenaarde de al even heldere glinstering in zijn ogen terwijl hij de man die hij liefhad aandachtig observeerde. Zijn hart bonsde ondertussen maar al te hevig in zijn keel, maar het maakte hem niet uit. Het was het waard. Hij had het moeten zeggen, even open en eerlijk als Ronodan naar hem was geweest. Het was nu of nooit… “Do you think…” Hij kuchte om de onvastheid in zijn stemgeluid zoveel mogelijk te maskeren. “…you can live with that..?” Mede door zijn eigen onhandigheid en overweldigende emoties, verbreedde zijn stralende lach zich zodanig dat zijn witte tanden zich ontblootten en kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen.
Zou hij daarmee kunnen leven..?

Het had hem veel overredingskracht gekost om zichzelf er toe te zetten verder te spreken. Hoe onbeholpen of lomp de woorden er misschien ook uit waren gekomen, toch moest hij verder praten. Hij kon niet meer stoppen totdat hij had gezegd wat hij had willen zeggen. Alle woorden die hem eventueel nog hadden willen ontglippen verstomden toen Alec zich oprichtte en, veel duidelijker dan Ronodan zelf waarschijnlijk ooit had gekund, verwoordde wat hij zojuist aan de man gevraagd had. In de daaropvolgende stilte kon hij alleen roerloos omhoog blijven kijken. Durfde zelfs amper te knipperen. Enigszins onzeker omdat een reactie van de ander voor een geruime tijd uitbleef en de stilte pas weer doorbroken werd met een zucht waarin hij dacht opluchting te horen maar niet met zekerheid kon zeggen of dat werkelijk zo was, of enkel zijn hoofd die verkeerde signalen oppikte. Nog een beetje voorzichtig daarom, kuste hij Alec terug toen hij de lippen van de man zacht en teder de zijne voelde raken. Bijna had hij zelf een zucht van opluchting geslaakt bij het horen van de eerste woorden die de ander sprak. Maar dat bleef steken toen hij verder ging. Met zijn adem nog altijd ingehouden luisterde hij naar de rest wat Alaric hem te zeggen had. Langzaam gleden zijn ogen naar de ander. Nu pas liet hij zacht zijn adem ontsnappen nu het zuurstoftekort hem daar wel toe dwong. Voorzichtig ging hij ook overeind zitten, zijn blik op Alec gericht.

'Well… can you live with that?'
De kamer, het bed… zelfs Alec… het was even allemaal verdwenen. Het enige andere wat er was was… 'Hal.. I.. I..,' stamelde Ronodan zacht, maar de zwartharige man schudde zijn hoofd. 'It has been quite some time you thought about me. I thought you had forgotten me,' ging hij onverstoorbaar verder. Ronodan slikte even. 'I.. I didn't mean to. I just…,'
'You're finally accepting I'm gone Ro. Your finally doing the healthy thing. Moving on,' de woorden klonken beschuldigend en in contrast met wat hij daadwerkelijk zei. Ronodan bleef stil. Hij kon zichzelf er niet toe zetten zijn blik op de doordringende groene ogen te vestigen. Hij hoorde Haraldur zuchten. 'Then only one question remains. Can you?'
Ronodan keek op. 'Can I what?' vroeg hij fluisterend. 'Can you live with that? Wasn't that what you always wanted? What was it you used to say? Love is like magic. The purest form of energy?' Hij bleef de roodharige man afwachtend aankijken zodat Ronodan uiteindelijk wel op moest kijken.
'I don't know if I can,' sprak hij met schorre stem. 'Why?'
'I always thought… no. I always knew I was bad. I saw this as punishment. Now I know those thoughts are true. I mean… look at him! He is so… I'm can't even compare with that. If I could even be half the things the thinks of me…,' Hij stamelde, wendde zijn blik weer af.
'But he didn't say any of those things. He is not asking you to be like him. He's asking you to stand by him. Could you do that?'
Stilte.
'Let me put it different. Would you want that?'
'More than anything,'
Een nieuwe stilte viel. Zwaar en drukkend. Alsof geen van beiden nog echt wist wat ze moesten zeggen. In de stilte was alleen de wind te horen. 'This is a last chance you know,'
'What do you mean?'
'If you're not ready yet… to let go…,'
Ronodan's blik ging even kort naar zijn hand waar de ring nog steeds ontbrak. De ring die in de huiskamer op de schouw boven de haard lag. De ring die hij voor het eerst in jaren had afgedaan. 'Looks to me like you already made your decision yesterday. So why are we doing this again?'
'I can live with that,'
'Don't tell me…,'

Of het gesprek ook echt daadwerkelijk had plaatsgevonden wist hij niet. Dat in realiteit niet meer dan enkele minuten gepasseerd waren evenmin. Hij knipperde even en richtte zijn blik weer op Alaric. Hij leek even… afwezig te zijn. 'There isn't a day, that I wouldn't want to spend with you. Not a night where I wouldn't want to lie next to you. No one… in this entire universe who can make me feel the way you do. And nothing can change that,' Hij viel weer even stil waarna een glimlach op zijn gezicht verscheen. 'I wouldn't want to live any other way,' eindigde hij zacht.

Hij dacht dat hij er ergens klaar voor was geweest om Ronodan te vertellen hoe hij zich voelde, wat er werkelijk door hem heen ging op dat moment. Zijn aanhoudend zwijgen deed Alec echter in één klap beseffen hoe groot zijn kwetsbaarheid in die paar minuten werkelijk was. Waar Ro voorzichtig de deur op een kier had gezet, een eerste opening had getoond, had Alaric de kans gegrepen zijn hele hart bloot te leggen, wat betekende dat Ro er nu alles mee kon doen wat hij wilde. Het zwijgen stak hem daarom in eerste instantie, maar niet omdat hij hem niet gunde er goed over na te denken en de woorden op zich te laten inwerken, maar omdat hij eindelijk… volledig… de controle moest loslaten. Het was nu niet langer aan hem om te spreken. Hij kon enkel… luisteren en afwachten.
Terwijl de tijd doortikte en een reactie uitbleef, had Alec zich onbewust iets naar achteren bewogen alsof hij fysiek ruimte wilde scheppen voor de ander. Wie weet had hij er zodanig tijd voor nodig dat hij beter op een ander moment op kon terugkomen. Misschien was het verkeerd nu een antwoord te verwachten.
Zijn hoofd wendde zich tenslotte af toen Ro als versteend bleef zitten. “I’m sorry. I shouldn’t-“ Een zucht ontsnapte zijn lippen. Hij kwam niet verder. Wat had hij dan ook willen zeggen? Dat hij zijn woorden terugnam nu hij geen antwoord kreeg? Onmogelijk. Wat was gezegd, was gezegd en hij zou het ook niet willen terugdraaien als hij kon. Zou hij zich dan moeten verontschuldigen dat hij het “zomaar” had gezegd? Zou hij moeten aanbieden voor nu-
Wacht… Waarom reageerde Ronodan nog steeds niet? Ook niet op zijn gestamel en halfslachtige excuses, gepreveld uit eigen verwarring. Vanuit zijn ooghoeken bestudeerde hij hem: Zijn lippen waren iets van elkaar gesperd alsof hij ieder moment iets zou gaan zeggen, maar er kwam geen geluid uit.
“More than anything.” klonk het plots toch zo zacht dat Alec het gevoel kreeg dat het niet voor hem bedoeld was.
Verwonderd draaide hij zijn gezicht toch weer geheel naar de man toe, maar bleef zwijgen. Hij kwam pas weer in beweging toen Ro hem uit het niets weer aankeek en tenslotte toch tegen hem begon te spreken. Nu was het Alec die verstijfde en hem enkel verbaasd kon aankijken door de plotselinge.. confessie, welke hem zichtbaar raakte. “Really..?” fluisterde hij daarom in eerste instantie enkel verslagen. Pas bij zijn laatste opmerking leek het echt tot hem door te dringen dat Ro ieder woord had gemeend en er… geen enkele aarzeling in zijn stem te horen was geweest. Hij… Echt..?
Hij schoot naar voren. Geen gedachte die hem nog tegen kon houden. Binnen de kortste keren hadden zijn armen Ro’s lichaam al gevonden en nam hij hem in een stevige omhelzing die ieder ander even de adem zou benemen. Het was dat hij en Ro in postuur en atletisch vermogen redelijk gelijk waren… “Hjarta mitt kemur aftur þegar þú gerir það.” kwam er onbeholpen uit in zeer gebrekkig Puffoons, maar hij deed duidelijk zijn best het net zo uit te spreken als Ro de vorige avond had gedaan. De lading was in ieder geval zonder enige twijfel… gelijk.
Niet in staat hem direct weer los te laten, bleef Alec zo met Ro in zijn armen zitten, tot een zacht geluidje zijn aandacht trok. Hm? Hij spitste zijn oren en trok zich, duidelijk met de nodige tegenzin, iets terug om nog beter te kunnen luisteren. Ja… Daar was het weer. Wat-
Het geluidje nam in volume toe en leek… recht hun kant op te bewegen. Al snel vermengde het zich met krassen aan de slaapkamerdeur, waardoor deze langzaam geopend werd en zo een kleine, bruine, harige gestalte toonde die zijn veel te nieuwsgierige kopje om de hoek van de deur stak om uit te vinden waar alle commotie door was ontstaan. Alec keek er grijnzend naar en kon het niet helpen even zacht in de lach te schieten door de eerdere, ingehouden spanning. “Morning to you too, Vidar.” groette hij het dier geamuseerd en vriendelijk.
Wacht… Betekende dat nu dat hij co-verzorger was van deze kleine haarbal..? Hm…

Hij leek even compleet van de wereld te zijn. Niet langer vindbaar in de bestaande realiteit al zat zijn lichaam nog altijd roerloos op dat bed als enige bewijs dat hij er fysiek wel was. Dat hij toch bestond. Zijn glazige ogen maakte kleine, spastische bewegingen. Alsof hij zwaar aan het dromen was. Soms leken zijn lippen woorden te fluisteren, maar geluid bleef afwezig. Tot die ene, zacht uitgesproken zin. Bijna niets meer dan een gedachteloze fluistering waarvan hij niet door had dat hij hem wel degelijk op harder volume had uitgesproken. En toen, ineens, leek hij te zijn terug gekeerd uit die trance. Zijn blik stond weer helder en gericht op Alaric. Wetend wat hij nu tegen hem wilde zeggen. Zijn stem bevatte zoveel meer zekerheid als eerder, toen hij nog zoekende was geweest naar de juiste woorden. Geen twijfel. De woorden, ondanks zacht uitgesproken, bevatte een bepaalde kracht die door heel zijn houding verwoven zat.
Zijn lichaam dreigde voor een moment achterover te hellen en terug op het matras te vallen toen Alaric uit het niets weer naar voren geschoten was en hem nu in een stevige omhelzing hield. Zijn eigen armen omsloten daarop het lichaam van de blonde man, om zijn omhelzing te beantwoorden en hem daarmee te vertellen dat hij er niet langer over hoefde te twijfelen. Dat hij dat zelf ook allang niet meer deed.
Echter, toen Alec vaag bekende woorden uitsprak, richtte Ronodan zijn hoofd even op en keek hem tersluiks van opzij aan. Even dacht hij het zich verbeeld te hebben. Hij kon zweren dat Alec hem zojuist had toegesproken in de taal waarin hij zijn eerste woorden had leren spreken. Een uitgestorven taal die meestal alleen nog maar begrepen werd door Puffoonse taalkundigen. Hij probeerde te verwerken wat hij hem had horen zeggen. Eerst verscheen een frons, gevolgd door een glimlach die uiteindelijk over ging in een zachte grinnik die hij niet langer binnen kon houden. Het zachte grinniken veranderde al snel in een iets luider lachen. Het klonk verbaasd en geamuseerd. Ronodan trok zich een beetje terug uit de omhelzing, maar liet Alec niet los. Zijn lachen had hij inmiddels weer onder controle al wist hij nog steeds niet hoe hij de grote grijns van zijn gezicht moest poetsen. 'You just told me… that your goat has three hearts,' sprak hij zacht, maar er lag een bepaalde warmte in zijn stem. Hoe de man het voor elkaar gekregen had wist hij niet. Hij had eigenlijk gedacht dat hij al zo diep weg gezakt was in het kussen dat hij de woorden niet meer meegekregen had. En al had hij de uitspraak in brand gestoken, de as gekookt en het geserveerd als soep van de dag, dan nog wist Ronodan éxact wat hij had bedoeld en was hij totaal overdonderd om het van Alaric te horen. Hij trok hem weer wat dichter naar zich toe. 'It's an old saying you know. Based on an old story where two people loved each other against the wishes of their family. So she went to a witch, and asked her to remove her heart, so she could never feel again. Because she rather didn't feel, than not being able to love him. The witch felt sorry for the two. She removed the girls heart and gave it to her, saying that whoever held it, held all the love she could give. She gave her heart to him so that, when he returned, her heart did as well and with it her love for him. This way… she could always love him. That is why we say… my heart returns when you do. Hjarta mitt kemur aftur þegar þú gerir það,' vertelde hij zacht waarbij hij de oud Puffoonse woorden een stuk trager en duidelijker uitsprak. Hij bleef nog even zwijgend zitten, totdat zacht gekrabbel bij de deur hem toch op liet kijken. Hij had er eigenlijk niet verbaasd meer over moeten zijn. Met een lichte zucht maakte hij zich los van Alec. 'I think he's hungry,' mompelde hij zacht waarna hij voorzichtig opstond. 'I'm going to feed him. You're hungry as well?' vroeg hij met een korte blik over zijn schouder terwijl hij een broek zocht om aan te trekken. Vidar was ondertussen als een pijl uit een boog weg geschoten richting de keuken waar hij inmiddels dondersgoed wist dat daar het eten te vinden was. Op zijn eigen tempo volgde Ronodan de jonge hond. 'You can say there if you want, this'll only take a minute,' zei hij nog vluchtig voordat hij de slaapkamer uit verdween.

Misschien dat hij iets zekerder van zijn zaak was geweest dan hij had moeten zijn, bedacht hij zich terwijl hij naar Vidar keek die met gulzige happen zijn eten naar binnen schrokte. De laatste keer dat hij echt gekookt had was… Ja, wanneer eigenlijk? Hij wist het niet zo goed meer. Wel dat dat een van de laatste keren was geweest omdat het, zacht gezegd, niet echt een succes was geweest. Ook sinds hij weer op vrije voeten was kookt hij amper zelf besefte hij zich nu. Dit was misschien niet zo'n goed idee geweest. Met nog redelijk wat zelf vertrouwen wist hij het fornuis aan te krijgen. Maar de twijfeling sloeg toe op het moment dat hij de eerste pan erop had staan. Niet veel later verdween de twijfel om plaats te maken voor totale frustratie gecomponeerd met het symfonische geluid van vallende voorwerpen, brekend glas en gevloek wat gestaag leek toe te nemen in veelvuldigheid en volume. Ingeleid door een reeks onverstaanbare scheldwoorden begon een rookachtige geur van verbranding zich langzaam door Angani te verspreiden. Misschien kon hij beter alles het raam uit flikkeren en even snel op en neer vliegen naar Oak's Field. Vidar had ondertussen weer de benen genomen om in hetzelfde absurde tempo als waarmee hij naar de keuken was gerend, terug te racen naar een van zijn favoriete personen die hij ooit was tegengekomen… Alaric. Hij hoopte ten zeerste dat de man zijn laarzen ook mee had genomen.

Hij had het gezegd, met volle overtuiging. Het maakte niet uit dat de zin, uit zíjn mond, haast aan een martelwerktuig onderhevig leek te zijn geweest of dat zijn tong drie keer met zichzelf en zijn tandvlees in de knoop was geraakt terwijl hij sprak. Hij had tenminste een poging gedaan de bijzondere zin net zo te formuleren zoals Ro dat de vorige avond had gedaan. Zichtbaar triomfantelijk keek hij de ander daarom aan, wachtend op een reactie. Zou het hem raken dat hij hem in zijn moedertaal toegesproken had? Zou het iets in hem losmaken dat hij juist die zin herhaald had? Wie weet… Alec had het in ieder geval wel zo verwoord alsof hij iedere -zeer lastig uit te spreken klank- meende.
En kijk! Daar verscheen al een lach. Een goed teken. Maar wacht… Wat gebeurde er nu? De lach verbreedde zich, waardoor ook die van Alec iets duidelijker zichtbaar werd. Bij de grinnik… was de zijne echter in één klap verdwenen. Maar… Maar het was toch helemaal niet grappig wat hij had gezegd? Het had een bijzonder serieuze ondertoon gedragen, zijn hart en ziel blootgelegd en-
“You just told me… that your goat has three hearts.”
Ho. Hè? Wat? Opgeschrokken keek hij de ander ongelovig aan. “D-Did I…?” Zijn blik wendde zich af aangezien hij zijn wangen abrupt een helder rood voelde kleuren. Shit. Handig, Alec. Daar ging zijn romantische uiting, weggeveegd door de openhartige confessie dat zijn niet-bestaande geit maar liefst drie harten bezat. Geweldig. Super! Als donderslag bij heldere hemel begon zijn mond zich daarop weer te vervormen. Van de eerdere glimlach was geen sprake meer. Langzaam tuitten de lippen zich in plaats daarvan iets en gleed zijn onderlip over de ander heen tot een… jawel… pruillip ontstond. Het was een aangezicht wat hij normaal gesproken zeer zelden zodanig aan de buitenwereld toonde en meer weg had van de versie van zichzelf die maar liefst zo’n 220 jaar jonger was. Echter maakte juist zijn volwassen uiterlijk en grote-mannen baardje dat het des te… aandoenlijker oogde hoe de Heer van het Water op het matras zat te mokken over zijn onbedoelde misvatting. Zijn getrainde armen sloegen zich koppig over elkaar. “Well, it happens to be a very… special goat.” kwam er uiteindelijk toch nog droger dan de droogste woestijn op Erd uit, omhuld in een poel van geamuseerdheid en zelfspot. Met de welbekende speelse glinstering in zijn blauwe ogen keek hij daarom weer op en duwde hij Ro zachtjes tegen zijn schouder. “I can’t wait to hear you speak old Cassian. I expect to be impressed now.” voegde hij er plagend aan toe om toch nog iets om zijn aan diggelen gegooide trots te redden.
Het verhaal achter de bijzondere zin zorgde ervoor dat de pruillip weer als sneeuw voor de zon verdween en zijn interesse in alles wat “anders” en “nieuw” was het overnam. “That’s… really beautiful actually.” Aandachtig had hij nog even geluisterd naar de zin en nam dit keer nog beter de klanken in zich op, al gunde hij het zijn tong niet om deze ochtend nog een keer over zijn tanden te struikelen, dus hield hij een nieuwe oefenpoging voor nu wijselijk nog achterwege.
De haarbal die hun gesprek abrupt onderbrak kwam dan ook als geroepen en werd lachend verwelkomd door de blonde man die op zijn beurt plat op zijn buik op het matras plofte om zijn armen naar het dier uit te kunnen strekken. “Who’s a good, brown, furball of cuteness? Yes! You are!” Zijn vingers kriebelden de zachte kop. “And who’s a pain in Ronodan’s ass, but secretly the apple of his eye as well?” De grijns die ondertussen stiekem op zijn gezicht was gekropen verbreedde. “Oh wait… That would be both of us, I guess.” Bij Ro’s vraag, had hij zich gelijktijdig met de pup op zijn rug gedraaid en keek hij hem ondersteboven aan, waardoor zijn ogen zich in eerste instantie vastpinden op… blote benen die in een broek schoten. Jammer. Hij had net zo’n mooi uitzicht gehad vanaf hier.
Vraag… Oh ja! Vraag. Er was hem iets gevraagd. “Well…” Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen wat er vast nog… bijzonderder uit moest zien nu hij ondersteboven lag, zijn hoofd enigszins over de bedrand hing en zijn blonde lokken als gevolg alle kanten uit stonden. “I surely wouldn’t mind if you… fed me as well~” Zijn witte tanden ontblootten zich. Alec… Stop. Niet- “I mean… I did have quite the workout last night, so…” Ennnn daar was het al. Met een goedkeurende blik had hij de ander daarop even nagekeken en kon zich nog net inhouden te fluiten. Zodra Ro geheel uit het zicht verdwenen was, kwam hij langzaam overeind en ging met een hand door zijn lichte haar. “I’m gonna hop in the shower real quick, if you don’t mind.” riep hij vervolgens terwijl hij zichzelf ook uit bed hees en naar de aangrenzende badkamer sleepte.
Al snel ging hierdoor het geluid van stromend water gepaard met… kletterende pannen? Brekend glas? Gescheld…? “Ehh… Is.. everything alright over there?” klonk het daarom aarzelend vanuit de badkamer. Geen reactie. Of wacht! WHOA! Was dat wel verstandig om te zeggen waar een puppy bij was…? “Ro..?” Weer geen reactie. Waren… waren er soms gewonden gevallen? Het had tenminste akelig bekend geklonken, een beetje als een milde vorm van de Cassiaanse Clanoorlog, maar dan met… pannen. Ahum. In ieder geval…
Ietwat gehaast had Alec uiteindelijk dan maar de kraan dichtgedraaid, sloeg enkel een handdoek om zijn middel en was zonder zich ook maar af te drogen naar de plaats delict gesjeesd. “HOLY SHIT!” Hij wist niet of hij nu in lachen uit moest barsten of hij voor de zekerheid maar heel Starshine Academy moest gaan evacueren bij wat hij daar aantrof. Pannen leken eerder decoratie met hoe ze ondersteboven en in andere, onnatuurlijke posities op de vloer en het aanrecht lagen. De grond leek van water door hoe het gebroken glas helder glinsterde in het zonlicht. Een kleine steekvlam had zich inmiddels meester gemaakt van het fornuis en wenste te transformeren in een vrijelijk vreugdevuur zoals ze enkel op Razen kende. En… hij had zeker geweten dat het plafond ooit wit was geweest of in ieder geval… niet gitzwart als de rook dat het nu verduisterde… “What in Luna’s beard happened here?!” Met ogen zo groot als schoteltjes probeerde Alec als eerste prioriteit het omringende gevaar in te schatten en was daarmee zowaar blij te zien dat het kleine roofdier opnieuw jacht maakte op zijn schoenen en daardoor veilig de slaapkamer in was gesneld. Half lachend, half… lichtelijk in paniek rakende, baande hij zich op blote voeten een weg door de vlijmscherpe glasscherven, hees Ro direct op zijn rug (ook deels om de sfeer iets te verlichten en voor het theatrale effect) en zette hem zorgvuldig pas weer op eigen benen ter hoogte van de ongeschonden slaapkamer. Hierna was hij weer terug gesneld naar de vlam die inmiddels haast aan de spullen likte om deze te doven. Zuurstof. Hij moest het de zuurstof ontnemen. Eh… Deksel? Verbrand. Oké… Theedoek? Verkoold. Ai…
Hij moest iets bedenken en snel en dus… WHOOSH! werd daar plots de eigen handdoek van zijn middel afgenomen om de vlam te doven, waarna hij het stuk stof (nu inclusief nasmeulende uiteindes) terug om zijn reeds vochtige lijf knoopte. Met een versnelde hartslag en ademhaling draaide hij zich tenslotte weer naar Ro toe, nu het grootste gevaar geweken was. “On a scale of 1 tot 10: What are your cooking skills… exactly?” klonk het geamuseerd en nog ietwat geschrokken. Een schaapachtige grijns sierde zijn gezicht.

De ongelovige blik van de ander liet hem nog harder lachen. Hij had niet verwacht dat Alec door had gehad wat hij exact gezegd had en eigenlijk had Ronodan zich voor te houden om niet te lachen. Maar hij had zichzelf niet in kunnen houden. Hij probeerde te stoppen en langzaam werd het gelach zachter tot hij met een diepe ademteug alleen nog maar met een grijns op zijn gezicht de ander aankeek. Al bracht de nieuwe opmerking van Alec wederom een kleine lachbui met zich mee. Eentje die ook redelijk snel weer verdween bij zijn tweede opmerking. 'If me absolutely butchering ancient Cassian is impressive to you then... sure,' grijnsde hij zacht voordat hij Alec weer tegen zich aantrok. De grijns was versmolten tot een zachte glimlach terwijl hij zich het oude verhaal herinnerde wat zich achter de uitspraak verschool. Een verhaal waar vroeger elk Puffoons kind mee opgroeide.
Hij had Alaric nog een kleine glimlach toegeworpen voordat Vidar had besloten dat ze nu wel lang genoeg wakker waren geweest en hem niet langer meer mochten negeren. En gelukkig voor de hond werd hij overspoeld door knuffels en aandacht van Alaric. De staart van het jonge dier leek een eigen leven te zijn gaan leiden, of dat zou je denken zo snel als hij kwispelde.  
Ronodan was inmiddels opgestaan om zich deels aan te kleden. Iets waar Vidar direct op reageerde al weigerde hij bij Alec vandaan te rennen voordat hij zeker wist dat Ronodan inderdaad naar de keuken ging. Hij bleef echter even staan na Alaric's opmerking met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw. 'Then I actually should have told you to earn your breakfast... since that would surely work up your apatite a bit more,' Met die woorden, en een grijns op zijn gezicht, was hij naar de keuken gelopen, Vidar voor hem uit geschoten.

Hij had niet lang nodig gehad om de keuken te veranderen in een slagveld. Zijn eigen... "kooktalent" overschat had er een kettingreactie plaatsgevonden aan vallende en brekende voorwerpen, voedsel en vuur. Afgewisseld met de frustratie van Ronodan zelf die de situatie niet echt verbeterde. Te druk met de chaos om hem heen had hij Alec's roepen compleet gemist. Hij draaide zich pas om toen hij de stem van de blonde man achter zich hoorde. Met zwarte vegen op zijn gezicht hief hij zijn handen op. 'It looks way worse than it is...Woah! Alec..,' Het had geen zin om er iets tegenin te brengen. 'Alec...,' maar hij was alweer terug gerend naar de keuken. Ronodan liep erachteraan. 'Listen to m-...,' Oh... Wat had hij ook alweer willen zeggen?
Hij leek pas weer bij zinnen te komen toen Alec zich weer tot hem keerde. 'On a scale of one to ten? I'm like a: Ronodan Ágúston, stay the hell out of my kitchen you bloody pryomaniac. Or I swear to the gods I will bury you alive!' Oké, zijn impressie van Elva was misschien niet heel goed, maar het volstond.
'Maybe... I should just go get something what I.. didn't make,' ging hij door met een onhandige glimlach.