Some rest...

Toen haar lichaam de warmte van de deken die opnieuw goed gelegd werd voelde kwam er een slaapdronken gemompel bij Ephony vandaan, die nog wat ineen kroop en rustig verder sliep. Automatisch rolde ze richting de warmte toen Zalas haar voorzichtig tegen zich aan drukte. Nu haar slaap weer rustig was, was haar gezicht ook weer onstpannen en haar ademhaling rustig en regelmatig. Langzaam drong de geur van Zalas tot haar door, de kleine zonnenstralen die zich tussen de stoffen gordijnen door durfte te bewegen en de geluiden van buiten kwamen daar vaagjes bij. Langzaam opende haar ogen zich, nog niet echt bewust dat ze echt wakker was. Haar eerste blik dat tot haar door drong was het onderste gedeelte van Zalas gezicht, niet dat ze hem in eerste instantie herkende. Ze sloeg haar blik verder op, totdat ze bij zijn ogen kwam. De wazige blik erin gaf aan dat ze nog niet geheel terug was op aarde. In een moment leken haar ogen iets te vergroten en had de wazigheid plaats gemaakt voor de natuurlijke schittering in haar ogen, die iets versterkt werd omdat haar mondhoeken zich lichtjes krulde. 'Volgens mij droom ik nog,' kwam het er zachtjes uit, waarbij ze haar armen omhoog stak en zich uitrekte.

Toen Ephony wakker werd kon Zalas het niet laten zacht te glimlachen. Ze zag er gewoon zo schattig uit als ze net wakker werd. Zijn glimlach werd ook iets breder toen hij om haar mondhoeken een klein lachje zag verschijnen. 'Moet ik je dan wel wakker maken?' vroeg hij zachtjes op haar woorden met een kleine grijns. Hij gaf Ephony een kus op haar voorhoofd terwijl hij iets mompelde wat op 'Goeie morgen' leek. Hij liet haar daarna maar los zodat ze alle ruimte had om zich uit te rekken. Hij twijfelde even of hij haar over het meisje zou vertellen die hij nou al twee keer gezien had. Het was misschien beter om er met Deshas over te praten. Hij herinnerde zich gek genoeg over het algemeen meer over het verleden dan Zalas. Maar dat kon ook komen omdat het voor hem korter geleden leek. Het laatste wat Deshas gezien had was deze school driehonderd jaar geleden tot het punt waarop hij wakker werd. Zalas had alle veranderingen in de wereld meergemaakt. Hij had zoveel gezien dat het moeilijk was om nog herinneringen van vroeger naar boven te halen.

Het kleine, slaperige glimlachje op haar mond werd ietsjes breder bij het horen van Zalas stem, pas daarna drong de betekenis van zijn woorden tot haar door. 'Jij mag alles,' mompelde ze bij haar glimlach, waarbij ze half een geeuw onderdrukte. Soms had ze van die momenten dat ze zo loom wakker werd dat het waarschijnlijk een vol uur zou duren voordat er iets van leven bij haar te vinden was. 'Een hele goeie morgen,' antwoorde ze zijn gemompel waarbij ze zich op haar rug draaide, maar er voor zorgte niet van Zalas weg te rollen. Ze keek wel uit, elk moment dat ze nu met hem kon doorbrengen zou dicht bij hem zijn, vooral na de afgelopen gebeurtenissen. Slaperig keek ze naar het plafon, probeerde zich te oriënteren alsof ze drie dagen van de wereld was geweest, waarbij haar blik wat loom heen en weer ging. Misschien zou ze, nu ze toch in een kamer was wat je als geheel huis kon beschouwen, snel onder de douche springen. 'Is er hier toevallig een badkamer?' vroeg ze maar aan Zalas, als opvulling bij haar gedachtes. Ze kon wel leuk bedenken om onder een douche te springen, maar als er geen douche was werd het behoorlijk moeilijk. Niet dat ze voorlopig van plan was in beweging te komen, dit waren een van die ochtens waarbij ze makkelijk het komende kwartier naar het plafon kon staren zonder zich te vervelen.

(Sorry voor de late reactie. Ik was al twee keer begonnen met schrijven maar moest telkens halverwege stoppen en dan had ik geen zin meer om opnieuw te beginnen)

Zalas was op zijn zij gaan liggen en streelde Ephony zachtjes door haar haren. Hij glimlachte opnieuw toen hij haar mompelende woorden hoorde. Om een of andere reden was Ephony's haar altijd zacht. Zelfs nu hij er voorzichtig doorheen ging om niet op klitten te stuiten voelde het zacht. In tegenstelling tot zijn eigen haar die altijd een en al klit was. Dat was een nadeel aan haar hebben dat tot je knieholtes reikte. Het was nooit klitloos. Maar gelukkig hielp het feit dat het bijna altijd in een vlecht zat wel mee. Zalas draaide terug op zijn rug bij het horen van Ephony's vraag. 'Het is vroeg in de ochtend. Moet je mijn eeuwenoude hersenen nu al aan het werk zetten?' vroeg hij zachtjes met een plagende grijns. 'Ik geloof van wel. Dat lijkt me eigenlijk van wel als je ervan uit gaat dat Deshas hier woont en werkt als hij niet in zijn eigen rijk is' zei hij daarna serieuzer. Hij richtte zich weer wat op en steunde op zijn ellebogen. 'Ik geloof dat daar ergens de badkamer is' zei hij met een achteloos gebaar naar een deur, half verscholen in de schaduw van het vertrek.

( Maakt niet uit Wink

, kan me wel inleven in je situatie, haha xD )

Ze kon het niet laten zachtjes te grinnike op Zalas zachte woorden. Met lome bewegingen kwam ze om hoog op haar elleboog en keek hem met een onschuldig lachje aan. 'Je moet ze toch wakker houden, voordat ze niet meer te gebruiken zijn. Dat krijg je bij ouderdom,' grapte ze vrolijk terug waarbij haar vinger speels in zijn borst prikte. Bij zijn serieuzere antwoord bleef er een glimlach op haar gezicht hangen, en knikte ze. Ze volgde met haar blik zijn wazige gebaar, en zag nog net de deur, waarna ze weer knikte. 'Dat komt straks. Ik zal ik waarschijnlijk onze opa het bed uit moeten helpen en z'n wandelstok aangeven,' plaagde ze vrolijk verder, met een brede lach op haar gezicht. Nonchalant, alsof ze net niets had gezegt, steunde ze nu op haar hand. Even keek ze met een even onschuldig lachje op Zalas neer. Ze ging zometeen wel douche, er was geen

Zalas lachte even zachtjes om Ephony's woorden. 'Geef me een kop koffie en mijn bejaarde hersenen doen het weer' grijnsde hij. Hij pakte haar hand die in zijn borst prikte en gaf er een kus op. Daarna liet hij haar hand weer los. 'Als je dat voor me zou willen doen...' grinnikte hij op Ephony's plagerijen over de wandelstok. Hij leunde met zijn hoofd naar achteren maar steunde nog steeds op zijn ellebogen. 'Ik ga wel even douchen' zei hij na een tijdje. Hij draaide zich nog even om naar Ephony en drukte een zachte kus op haar lippen. Daarna stond hij op uit het bed en bleef even staan tot hij zijn evenwicht hervonden had. Daarna liep hij door naar de badkamer. Hij deed de deur dicht maar niet op slot. Even later was het geluid van stromend water te horen.

Met een quasi overdreven zucht reageerde ze op zijn woorden. 'Word ik ook alweer als dienstmeid ingezet..' mompelde ze gemaakt boos waarbij ze van hem weg keek. Maar toen Zalas haar hand pakte brak haar toneelstukje en kwam er een klein, verlegen glimlachje op haar mond. 'Pas maar op meneertje,' waarschuwde ze hem streng toen hij lollig door ging op haar woorden. Toch lag de glimlach nog steeds op haar lippen. Zelf zakte ze weer terug totdat ze weer op haar rug lag. 'Hee, dat is niet eerlijk,' Ephony schoot overeind en keek Zalas met een pruillipje na toen hij besloten had eerst te gaan douche. Bij het geluid van stromend water liet Ephony zichzelf weer rustig terug zakken in het bed. Met haar armen wijd uitgestrekt en de deken half over zich heen staarde ze naar het plafon. Haar gedachtes vaarde weer terug naar de vorige dag, naar de gebeurtenissen. Ze schudde met haar hoofd, daar moest ze niet aan terug denken. Hij leefde, iedereen leefde nog en daar ging het om. Marcus was weg, tenminste grotendeels. Ze vertrouwde, nee geloofde met heel haar hart in Deshas en zijn woorden dat hij Marcus niet terug liet komen.

Ook toen hij onder het hete water van de douche stond kon Zalas Gwenith maar niet uit zijn hoofd zetten. Hij moest en zou te weten waar hij haar van kende. Waarom ze hem zo bekend voor kwam. Zalas wreef even over zijn nek. Toen hij met zijn vingers lang zijn kaaklijn gleed voelde hij nieuwe stoppels. Erg vaak hoefde hij zich niet te scheren. Minstens één keer in de twee à drie dagen in tegenstelling tot Deshas die zich elke dag moest scheren bedacht Zalas zich met een lichte grijns.
Toen hij de douche uit had gezet en de helft van zijn kleding weer aan had kneep hij zoveel mogelijk water uit zijn haar waarna hij de vochtige lokken over zijn schouders naar achteren gooide. Met een kleine, sierlijke beweging van zijn hand liet hij een klein mes verschijnen waarna Zalas zich begon te scheren. Toen hij daar klaar mee was verving hij het zilverwitte mes voor een haarborstel. Stuitend op duizenden klitten die hij er met veel pijn en moeite, en dan vooral pijn, eruit probeerde te halen, liep hij de slaapkamer weer in en legde zijn zwarte shirt met korte mouwen op de stoel waar ook zijn andere overige kleding lag. Het had geen nut gehad zijn shirt alvast aan te trekken. Zolang zijn haar zo vochtig was zou zijn shirt alleen maar doorweekt raken. Zacht vloekend probeerde Zalas de zoveelste klit uit zijn haar te krijgen.

Met gesloten ogen bleef Ephony naar het geluid van het kletterende water luisteren dat uit de badkamer afkomstig kwam. Met haar gedachtes op nul hielp dit haar ze zo te houden. Doodstil lag ze midden op het bed, bedacht zich opeens dat ze met haar gewone kleding in slaap was gevallen. Haar spijkerbroek schuurde nogal langs haar huid, die stof was niet bedacht om een nachtrust in te houden. Toen het stromende water ophield opende ze automatisch haar ogen en staarde naar het plafon. Zodra het geluid ophield kwamen haar gedachtes ook weer terug. Langzaam kwam ze omhoog, vouwde haar benen in en sloeg haar armen er omheen. Met een starende blik naar het dekbed luisterde ze naar de ochtendgeluiden. Haar blonde haar zat wat verwilderd, dat zou ze zometeen wel wassen. Haar blik gleed naar het geluid toe, toen de badkamerdeur werd open gedaan. Meteen schoot haar blik de andere kant op, toen ze Zalas zonder shirt naar binnen zag lopen. Waarom ze zich opeens ontzettend verlegen voelde was voor haar een raadsel. Bij zijn zachte gevloek kroop haar blik weer terug, waarbij er een grijns op haar gezicht kwam toen ze zag waar hij mee bezig was. Zachtjes liet ze zich op haar knieën vallen en kroop naar de bedrand waarbij ze Zalas aan zijn broek naar haar toe trok. 'Meneer is dodelijk met een zwaard, bezit eeuwen aan kennis over van alles en nog wat. Maar haren borstelen is nog steeds een van de moeilijkste taken,' plaagde ze hem zachtjes waarbij ze hem aan zijn heupen naar het bed trok, hem bijna dwingde te gaan zitten. Ze boog zich over hem heen, plaatste een zacht kusje op zijn wang en pakte de borstel uit zijn handen. 'Misschien is het handiger om het te knippen, of gaat dat niet?' vroeg ze hem, duidend op de betekenis van zijn haar. Ze pakte voorzicht zijn haar, en begon met geoefende handelingen bij de puntjes van zijn haar om langzaam naar boven te werken en de klitten eruit te halen.

Zalas had niet eens gemerkt dat Ephony de andere kant op had gekeken toen hij binnen kwam lopen. Hij had het iets te druk met de worsteling met zijn haar. Een gevecht dat hij scheen te verliezen en vrijwel bijna had opgegeven als hij niet iets aan zijn broek had voelen trekken. Wankelend, omdat hij nu niet kon zien waar hij heen ging, zette Zalas een paar passen achteruit terwijl hij naar Ephony's woorden luisterde. Met een schaapachtige grijns ging Zalas zitten toen Ephony hem zowaar op het bed duwde door hem aan zijn heupen naar haar toe te trekken. 'Ik weer het, ik kan er nog steeds niet goed mee overweg. Hoe jij jouw haar elke dag zo mooi houd..,' verzuchtte hij waarna hij haar lippen even op zijn wang voelde. Maar door die afleiding ook meteen de haarborstel kwijt raakte. 'Knippen kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Je wilt niet weten hoe vaak dat haar mijn leven heeft gered' grijnsde hij maar ergens was hij wel serieus. Dat haar was de tussenweg voor de spreuk die hem al anderhalve eeuw in leven hield. Daarbij had het hem in benarde situaties ook geholpen om zijn vijanden van hun leven te ontdoen.

Ze kon haar zachte lach niet onderdrukken na Zalas' woorden. 'Het is... een ware kunst,' antwoorde ze deftig alsof je haar borstelen iets van levensbelang was. Niet dat haar haar nu charmant zat na het slapen. Met rustige halen was ze al op de helft van zijn haar, het nu geborstelde gedeelte was klitloos en voelde een stuk zachter aan ondanks dat het nog nat was. Ze schoof wat naar hem toe om er beter bij te kunnen en luisterde naar Zalas. Even speelde er een glimlach op, haar blik nog steeds gericht op de eentonige handelingen van haar handen. Ze pakte het nu geborstelde gedeelte in haar handen en hield het voor Zalas' gezicht waarbij ze zelf opzij leunde om hem aan te kunnen kijken. 'Maar je haar word hier ook niet zo blij van, of wel soms?' ging ze met een glimlach tegen hem in. De dode puntjes waren duidelijk zichtbaar, evenals de haperige stukken waar hij blijkbaar zelf haren had afgebroken om de klitten eruit te halen. Ze kon moeilijk elke ochtend voordat hij zich naar de lessen zou begeven zijn haar gaan borstelen.

Zalas lachte zachtjes toen hij Ephony's deftig uitgesproken woorden hoorde. Hij had een van zijn benen opgetrokken en zijn armen eromheen geslagen zodat zijn hiel op de bedrand steunde. Hij keek met een lichte zucht naar de punten van zijn haar toen Ephony die voor zijn gezicht hield. 'Goed, ik ga binnenkort wel naar een kapper. Maar alleen de dode punten gaan eraf' zei hij als compromis om toch een beetje overwinning te hebben. Ineens pakte hij Ephony's pols beet en zette tegelijkertijd zijn voet weer op de grond waarna hij Ephony op zijn schoot trok. Hij sloeg zijn armen om haar heen en moest nu omhoog kijken om haar aan te kijken. Hij grijnsde even kalm naar haar. 'Ik moet toch eerlijk zeggen dat jouw haar ook betere dagen heeft gekend' grijnsde hij om haar wel nog terug te pakken voor het commentaar op zijn verwilderde lokken.

Zalas compromis deed Ephony glimlachen. 'Nou, dat is tenminste iets. Moet ik soms mee gaan om er zeker van te zijn dat je niet voorbij de kapper sluipt?' vroeg ze grinnikend, waarna ze rustig doorging met zijn haar. Haar ogen verwijde zich zichtbaar toen ze opeens een ruk aan haar lichaam voelde. De verbaasdheid was van haar gehele gezicht af te lezen toen ze opeens op Zalas schoot zat, op hem neer kijkend met de borstel nogal dwaas omhooghoudend. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, waarna haar blik weer rustig en vrolijk werd en ze hem aankeek. Bij Zalas' woorden draaide ze beschaamd haar hoofd weg, waarbij ze haar wangen alweer warm voelde worden. 'Ik moet nog douche,' mompelde ze als zwakke verdediging waarbij ze probeerde ongezien haar haar wat plat te strijken, haar blik strak op haar schoot gericht. Toen ze merkte dat dit geen nut had hield ze haar handen op haar benen, en keek Zalas vanuit haar ooghoeken aan.

Zalas grijnsde even om Ephony's eerdere opmerking over de kapper. 'Rustig maar, dat zal echt niet nodig zijn' zei hij zacht. Al was dat misschien wel verstandiger. Zalas zag zichzelf al nonchalant met zijn handen in zijn zakken fluitend langs de kapper lopen in plaats van er naar binnen te gaan. Daarna zou hij de dode punten met zijn eigen wapens bijwerken en vervolgens tegen Ephony zeggen dat de kapper maar amateuristisch was. Hij moest zich inhouden om niet te grinniken bij dat idee. Gelukkig kon hij ook zeggen van die grinnik dat hij bedoeld was om haar afgewende blik. 'Ik weet niet. Ik vind dit ook wel wat hebben' zei hij met een plagende grijns en een bekritiserende blik op haar blonde lokken gericht.

Met een scherpe en bijna onderzoekende blik bleef ze Zalas aankijken toen hij haar verzekerde dat het niet nodig was. 'Dat zien we dan wel,' concludeerde ze ter afsluiting, met een vrolijke grijns op haar lippen. Als een klein kind schoot haar quasie boze blik terug naar Zalas na zijn plagende woorden. Hierna frummelde ze zichzelf uit zijn armen terwijl ze al bezig was haar blonde lokken met die zelfde borstel te bewerken. 'Dan denk ik maar dat het beter is als ik eens onder de douche spring,' mopperde ze, terwijl ze een strenge blik over haar schouder naar Zalas wierp en met opgeheven hoofd de badkamer inliep. Daar wurmde ze zich uit haar t-shirt, waarbij haar blik werd getrokken door haar spiegelbeeld, en dan voornamelijk een heup. Langzaam liep ze erop af, haar blik op de donkere, ronde littekens die zich als een wolvenbeet op haar heup hadden geplaats, en gedeeltlijk over de zijkant van haar buik liepen. Evenwijdig aan de achterkant wist ze dat er daar nog zo'n rij tanden liep. Het was het enige bewijs van de avond na het mislukte feest van haar vader, het enige bewijs van de aanval van de schaduwhonden waarbij Savador haar leven had gered. Met een zucht haalde ze met haar hand een paar blonde lokken uit haar gezicht en keek toen op zich heen. 'Zalas, waar liggen de handdoeken?' riep ze naar hem, aangezien ze nu rondjes stond te draaien maar nergens een schone kon vinden. Het was handiger om dat nu alvast te hebben dan achter die conlcusie te komen als ze druipend en rillende van de kou de douche uit kwam.

PROFILE MAGICIAN

» can't rest
» Get some rest to think
» Searching for my own rest
» A moment rest
» A moment of rest

Some rest...

Some rest...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen