Some rest...

Zalas had, zoals Ephony hem min of meer bevolen had, de weg geleid naar Dorchadas, de kamer van Deshas zelf. Voor een grote, zwarte eikenhouten deur bleef hij staan. Hij keek naar de deurklink die de vorm van een gedetailleerde slang had. De ogen leken rood op te lichten maar dat had ook even zijn verbeelding kunnen zijn. Zalas opende de deur en liep het eerste vertrek in. Hij was wel vaker in Dorchadas geweest. Deshas had verschillende kamers. Een slaapkamer, een woonkamer waa ze zich nu bevonden, een studeerkamer en twee geheime kamers waarvan Zalas er eentje ooit had mogen zien. Daarbij moest hier ergens ook nog een keuken bevinden bedacht hij zich. Daar was Marina altijd. Hij liep door naar Deshas' slaapkamer. Het was wel gek om in Dorchadas te zijn zonder Deshas. Hoewel je zijn aanwezigheid overal kon voelen. Magie liet zijn sporen na. En zulke sterke magie als die van Deshas kon je vanaf een kilometer afstand nog voelen.

~ Sorry, was even eten :3.

Vrolijk trippelde ze met Zalas mee, ervoor zorgend dat ze hem geen moment uit het oog verloor. Zodra hij tekenen van oververmoeidheid zou vertonen zou ze het zien, en waarschijnlijk zou ze er alles aan doen om hem dan veilig in de kamer te krijgen. Al moest ze hem zelf optillen en erheen slepen. Haar blik bleef bewonderend op de deur van de kamer hangen, waarbij haar hoofd draaide zodat ze de deur kon blijven bekijken terwijl ze de kamer inliep. Toen haar blik doorgleed naar de kamer zelf stond ze weer eventjes verbaasd. Het zag er behoorlijk groot uit. Toch kroop er een onzichtbare rilling door haar ruggengraat bij de atmosfeer die in de kamer hing. Ze moest de neiging onderdrukken om pardoes naar buiten te rennen en overal bloemetjes neer te zetten en alles op te vrolijken. Niet dat de kamer er zo somber uitzag, het had een bepaalde elegantie. Zonder geluid te maken liep ze achter Zalas aan toen hij naar een andere kamer liep. Toen ze zag dat het de slaapkamer was kwam ze bijna meteen in actie. Ze liep door naar het raam, sloot de gordijnen en keerde zich om naar Zalas. 'Zo,' zei ze met een glimlach op haar mond waarna ze demonstratief zachtjes tegen zijn rug duwde richting het bed. 'Hup, erin. En laat mij je maar verzorgen,' verklaarde ze vrolijk waarbij ze gauw een kusje op zijn wang drukte en de kamer uitliep. Tenminste, ze bleef in de deuropening staan waarbij ze zich half omdraaide. 'Is er hier een keuken?' vroeg ze verlegen, waarbij ze Zalas half over haar schouder aankeek.

Als Zalas heel eerlijk was voelde hij zich wel thuis in Dorchadas. Maar wat wou je. Zalas, als volbloed Shadraan in een omgeving die op een huis uit zijn jeugd leek, in het gezelschap van duistere magische tintelingen die door hem heen kropen. Dit was gewoonweg de ideale plaats voor elke doorsnee Shadraan.
Zalas keek even op toen Ephony langs hem de kamer in schoot en de gordijnen sloot. Hij lachtte zachtjes toen ze hem in zijn rug richting het bed duwde. 'Ik ga al, rustig maar' grijnsde hij terwijl hij zelf zijn benen in beweging zette en naar het bed liep. Hij begon de knopen van zijn bovenkleding los te maken en gooide die over de armleuning van een stoel. Eronder had hij nog gewoon zijn shirt aan, maar anders zou hij het onder de dekens veelste warm krijgen. Terwijl hij zijn schoenen uit deed keek hij Ephony aan die hem vroeg naar de keuken. 'Ik geloof van wel. Ik ben er nooit echt geweest, dat is Marina's terrein en zij dult niet veel mensen in haar keuken. Maar ik geloof dat hij daar is' zei Zalas en wees naar een gesloten deur die vanuit de deuropening te zien was aan de andere kant van de woonkamer.

Ze leunde wat bedenkelijk tegen de deurpost aan en staarde naar een willekeurig punt. 'Dan zal ik Marina maar heel lief aan moeten kijken,' mompelde ze haar conclusie waarbij ze zich omdraaide en naar de gesloten deur liep. Het was toch wel gek om in het woongedeelte van de Heer der Duisternis rond de lopen. Hierbij waren al haar bewegingen nogal gecontroleerd, ze had geen zin om de woede van Deshas over zich heen te krijgen omdat ze perongelijk iets omgestoten had. Ze werd opgeschrikt toen de gestalte van Marina plots tevoorschijn kwam. Even voelde ze door het schrikmoment haar hart in haar keel kloppen, maar zodra ze Marina herkende werd ze alweer rustig. Zonder een woord uit de vrouws mond te horen overhandigde ze Ephony een ketel warm water, wat waarschijnlijk thee zou zijn, en een beker. 'Dank je,' kwam het nogal zwakjes uit Ephonys keel, aangezien dit precies was geweest wat ze van plan was te halen. Toen ze haar blik weer opsloeg van de theepot af was Marina alweer verdwenen. Hoofdschuddend liep ze terug naar de slaapkamer. Ze was een betoverend mooie vrouw, iets wat niet moeilijk te bedenken was aangezien ze zelf gecreëerd was door Deshas. Als je zoiets tot je macht had maakte je geen oud vrouwtje met een slecht humeur. Toch lag er weer een glimlach op haar gezicht toen ze binnen kwam lopen en de deur achter zich sloot, Deshas bleef een man. Het was toch wel grappig dat hij zo'n iemand had gecreëerd. Ze zette de thee op het nachtkastje, liep zonder veel na te denken door naar het kledingstuk dat Zalas over de stoelleuning had gedrapeerd en vouwde hem gedachteloos op. 'Verder nog iets nodig, mijnheer?' vroeg ze met een klein grijnse terwijl ze naast het bed stond en haar handen op haar rug in elkaar vouwde.

Zalas glimlachte nog even naar Ephony waarna hij zijn schoenen en sokken uit trok. Als laatste haalde hij de vlecht los die door het vechten en later al het gedoe op de ziekenzaal slordig en half uitgehaald was, en maakte opnieuw een strakke, nette vlecht die hij naar achteren gooide. Bijna direct nadat hij dat had gedaan was Ephony alweer terug. Marina moest vast en zeker geweten hebben dat ze hier waren. Hoe zou ze dat ook kunnen missen, zo muisstil waren Zalas en Ephony nou ook weer niet geweest. Hij pakte de beker op toen Ephony die had neergezet. Hij blies voorzichtig en nam een klein slokje. De warme thee verwarmde hem direct en gaf het niet hetzelfde prettige gevoel als drank. Toen hij Ephony's vraag hoorde zette hij zacht de beker terug op het nachtkastje terwijl een kleine grijns om zijn lippen speelde. 'Jazeker...' begon hij zachtjes terwijl hij Ephony's hand vastpakte. '...Wat gezelschap' glimlachte hij terwijl hij Ephony naar zich toe trok, zijn arm om haar middel sloeg en haar samen met zichzelf het bed op rolde tot ze naast hem lag. Hij keek haar glimlachend aan terwijl hij een lok blond haar achter haar oor streek.

Met nog steeds die zelfde grijns op haar gezicht bleef ze Zalas aankijken, in die zelfde statige houding met haar handen op haar rug. Maar bij het zien van zijn grijns en zijn woorden waren haar conclusies net iets langzamer dan de handelingen van Zalas zelf. Voordat ze het wist voelde ze hoe haar lichaam naar voren werd getrokken, waarbij ze haar evenwicht verloor en er een klein zacht gilletje van verbazing over haar lippen sprong. Het eerder geproduceerde geluid ging over tot een lachje toen ze naast Zalas op het bed lag. 'U heeft wel veel eisen voor iemand die zijn rust nodig heeft, meneer Zalas,' sprak ze hem bestraffend toe hoewel er een grijns op haar lippen speelde terwijl ze terugrolde zodat ze half op Zalas lag. 'Maar...' vervolgde ze terwijl ze haar armen langs zijn hoofd legde en met haar gezicht dichterbij kwam, '...Ik zal doen wat ik kan,' eindigde ze zachtjes waarna ze haar lippen op die van hem drukte. Sinds het moment dat ze de grot uitwaren had ze zich niet meer zo ontspannen gevoeld. Iets wat haar nu duidelijk werd, en ze maar al te fijn vond. Geen kans dat ze werden aangevallen, geen kans dat een van hun levens in gevaar was of dat er een of andere reddende actie moest worden uitgevoerd. Zalas hart klopte, en dat was alles wat nodig was om haar gerust te stellen op dit moment.

Zalas had even breed gegrijnsd toen hij het gilletje van Ephony had gehoord wat daarna was overgegaan tot gelach. En die grijns was in de vorm van een vage glimlach nog steeds niet weg bij het horen van haar latere bestraffende woorden. En liet zich terug rollen en moest nu omhoog kijken om Ephony aan te kunnen kijken. Dat moest hij toch wel want hij lag op zijn rug nu. Als ze wou uittesten of zijn hart het nog wel goed deed dan was haar dat nu gelukt. Zalas voelde zijn hart twee slagen sneller slaan toen Ephony haar armen langs zijn hoofd legde en dichterbij kwam. Hij kuste haar zachtjes terug toen hij haar lippen op de zijne voelde terwijl zijn vingers langs haar lichaam streken en bij haar middel bleven rusten. Na een tijdje week Zalasa een beetje naar achteren om Ephony recht aan te kijken. 'Als je zo doorgaat, gaat je dat geheid lukken' grinnikte hij zacht. Zijn ene arm legde zich iets straker om Ephony's middel terwijl zijn andere zacht door haar lokken streek. Hij gaf haar nog een klein kusje op haar lippen.

Het voelde heerlijk om zijn lippen op de hare te voele, nu niet als wanhopige uitting van blijdschap toen hij weer tot leven was gekomen. Maar gewoon ontspannen zonder enige zorg in de wereld. Ze moest een gelukzalig zuchtje onderdrukken toen ze zijn vingers zowat door de stof van haar kleding voelde. Ze was weer eens dolblij met de zachte kant van Deshas, en dat hij de kamer tot hun beschikking had gesteld. Ze had hem anders waarschijnlijk meegesleept naar de Lucht Etage, en hoewel ze een van de weinige was die de meidenslaapzaal gebruikte had ze niet het risico willen nemen dat er plots leerlingen binnen zouden kunnen lopen. Ze vertrouwde Marina wel dat ze het verstand van Deshas had gekregen niet binnen te komen banjeren. Met een vlaag teleurstelling kwam haar hoofd wat terug toen Zalas zijn lippen losmaakte van die van haar, maar die vlaag was ook zo weer verdwenen. 'Pas maar op, straks word het te gezellig,' grijnsde ze terug naar Zalas op zijn woorden waarna ze weer gelukzalig zijn lippen voor een moment voelde. 'Maar eigenlijk moet jij slapen...' haar wenkbrauwen fronste zich lichtjes, maar ze deed verder geen poging om uit de greep van hem los te komen. De drang om hem aan zijn rust te laten komen was net niet sterk genoeg om haar van hem af te doen laten rollen en hem met rust te laten.

Zalas moest een zacht lachje onderdrukken om Ephony's woorden. Waarschijnlijk was het al te gezellig. 'Dan had je dat toch echt iets eerder moeten zeggen. M'n lijf barst van de adrenaline op het moment' zei hij met een serieus en ergens bestraffend gezicht. Maar een kleine grijns verried dat hij het helemaal zo niet meende. Maar wat wel waar was, was dat hij nu veel te veel adrenaline door zijn lichaam had stromen als gevolg van Ephony die half bovenop hem lag. En het feit dat Ephony niet eens de moeite deed om hem nu met rust te laten was voor Zalas genoeg om daar zelf ook geen aanleiding toe te geven. Hij kuste haar nogmaals zachtjes op haar lippen. Maar daarna streek hij haar blonde lokken uit haar nek om haar zachte kusjes in haar nek te geven. Zijn andere hand, die eerder verstrengeld had gelegen met haar haren, streelde nu langs haar middel.

Er kwam een quasi teleurgestelde blik op haar gezicht bij de woorden van Zalas. 'Aah, daar gaat mijn plan om uw goed te verzorgen,' kwam het teleurgesteld uit haar keel waarbij ze haar slechte toneelstukje met een kort snifje afmaakte. Maar door Zalas woorden had ze moeite om haar lach de onderdrukken. Ze vond het wel amusant dat zij de gene was die de oorzaak van zijn reacties was. Gewillig kwam ze weer dichterbij om de ruimte tussen hun lippen sneller op te vullen. Ze liet haar hoofd een beetje hangen, waarbij haar mond tussen zijn schouder en zijn nek kwam te liggen op het moment dat Zalas lippen haar nek bezegelde. Het was niet eerlijk wat hij deed. Op zulke momenten was ze niet in staat om te bewegen, een gevoel wat een zachte zucht weerspiegelde. Haar arm vouwde iets, waarbij haar hand op zijn borst kwam te liggen. Hoewel het een behoorlijk drukke nacht was geweest was er op dit moment geen spoorte vermoeidheid in haar lichaam te vinden waarna ze geheel op hem rolde. 'Je maakt me af en toe helemaal gek, wist je dat,' mompelde ze zachtjes in zijn oor, genietend van zijn handelingen.

Zalas kon het niet laten zacht te lachen om Ephony's toneelstukje. Ondertussen drukte hij een zachte kus op haar sleutelbeen. Toen ze bovenop op hem rolde liet hij zacht wat lucht ontsnappen omdat er nu iets meer gewicht op zijn borstkas drukte. Maar hij ging gewoon door met zachtjes kusjes geven tot hij bij Ephony's oor was. 'Jij maakt mij af en toe ook wel een beetje gek' fluisterde hij glimlachend terug in haar oor waarna hij een kus op haar oorlel drukte. Plagend sabbelde hij een beetje aan haar oorlel waarna hij weer een kusje op haar kaaklijn gaf. Zijn hand zocht Ephony's hand op die niet op zijn borstkas lag en vlocht zijn vingers tussen de hare waarna hij haar hand naar zijn lippen bracht en er zacht een kus op drukte. 'Ik hou van je' zei hij haast geluidloos tegen haar. Hoewel zijn hart als een gek bonkte, was dit misschien wel ontspannender dan slapen.

Ze zuchtte weer quasi wanhopig op zijn handelingen. Ook bij zijn woorden kwam er niet meer uit dan een zwak gemurmel, niet in staat volledige zinnen te voltooien. Ze liet een opstandige en zacht kreuntje horen toen zijn lippen doorgingen, haar plaagte en niet ophielden. Hij was gemeen, daar was geen twijfel mogelijk aan. Aan de ene kant was ze weer blij dat ze kon ademen toen hij zijn lippen van haar hals afhaalde, aan de andere kant was het ook wel weer jammer. Maar dat laatste gevoel werd geheel weggehaald toen hij haar hand pakte en die woorden zei. Met een kleine, tedere glimlach keek ze op hem neer waarna haar lippen geluidsloos de woorden 'ik ook van jou' vormde. Daarna strekte ze haar arm naar boven, nam zijn hand mee en drukte haar lippen weer op die van hem waarbij ze haar andere hand zachtjes in de zijkant van zijn nek legde. Zachtjes, maar deze keer ook speels door de verkregen zelfvertrouwen, streelde het puntje van haar tong zijn lippen waarbij haar hand weer teruggleed naar zijn borst. Zo kon ze nog wel een tijdje liggen. Ze hoopte dat de vermoeidheid bij Zalas van zijn bijna... eigenlijk gehele dood-ervaring niet te gauw boven zou komen drijven.

Zalas grijnsde inwendig toen Ephony hem duidelijk liet merken wat voor effect zijn handelingen hadden. Zijn amberkleurige ogen hadden een kalme glans over zich heen toen hij Ephony aankeek en haar geluidloze woorden ontcijferde. Hij had zich in geen jaren zo kalm gevoeld. Al zijn spieren waren volledig ontspannen. Hoe lang was het geleden dat hij zich zo ontspannen had gevoeld? Dat ging wel heel erg ver terug. Altijd was hij alert op onbekende geluiden, want zo'n wantrouwen bouw je op als militair leider. Maar nu zou hij zelfs te traag reageren als er iemand met opgeheven zwaard binnen zou komen lopen om hen het hoofd af te hakken. Nu zou dat niet zo snel gebeuren, maar waarschijnlijk zou hij het pas te laat door hebben.
Zalas kuste Ephony weer terug. Hij beantwoordde haar soort onuitgesproken vraag door met zijn tong het puntje van de hare even aan te raken.

Haar vingers speelde langzaam met de stof van zijn t-shirt terwijl haar lippen die van hem streelde. Rustig, zonder enige vaart speelde haar tong met de zijne. Kuste hem, zoende hem. 'Deshas vermoord me straks nog als hij merkt dat je geen rust krijgt,' mompelde ze zachtjes toen haar lippen even van die van hem los kwamen, zonder haar ogen te openen. Loom drukte ze haar lippen vervolgens weer op die van hem waarna ze weer met haar hoofd wat omhoog kwam. De vingers van de hand die die van Zalas mee had genomen streelde deze zachtjes, maakte kringeltjes terwijl ze met een dromerige blik in haar ogen haar hoofd neerlegde op zijn schouder. Haar lippen streelden langs zijn nek, zachtjes en bijna zonder echt een aanraking te maken waarna ze haar hoofd weer neerlegde. 'Hmm, zeg Zalas,' begon ze mijmerend, wat duidelijk aangaf dat ze half afwezig was. Door het ontspannen gevoel was elk tekentje van drukte uit haar lichaam verdwenen, waarbij ze loom en gelukkig op hem lag. 'Hoe oud was je eigenlijk toen je besloot dat de dood niets voor jou was?' haar vraag kwam zachtjes, behoedzaam terwijl ze haar ogen opende en naar de huid van zijn nek keek. De vraag had al een tijdje in haar gedachtes rondgespookt. Ze vroeg zich af hoe oud Zalas werkelijk was geweest, aangezien hij na al die jaren moeilijk de geest kon hebben van een achttien jarige.

Zalas' gedachten stonden op nul. Het enige besef dat hij eigenlijk nog had was dit ene moment met Ephony. Al het andere wat anders als irritante bijen door zijn gedachten zoemde waren verdwenen. Hij kon weer ademen! Bij wijze van spreken dan. Door altijd zo gespannen en alert te zijn had hij een drukkend gevoel over zich heen gehad. Maar nu voelde hij zich voor het eerst verlost van die druk. Hij kuste Ephony terug, gaf zichzelf geheel aan haar over. Hij had zijn ogen gesloten. Maar hij glimlachte even om de woorden van Ephony. 'Dan bescherm ik je wel' zei hij zachtjes tegen haar en drukte haar nog iets steviger tegen zich aan om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij streelde nu zachtjes door haar haren heen. 'Hmm' maakte hij enkel als geluid om aan te tonen dat hij naar haar luisterde toen ze zijn naam zei. Na haar vraag was de rust verdwenen en was de druk op zijn schouders terug. Zijn ogen schoten open en keken Ephony recht aan. Daarna keek hij naar het plafon. Over die vraag moest hij lang nadenken. Hoe oud was hij geweest? 'Het was tijdens een staatsgreep. Als Eerste Wacht en generaal was ik verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat het koningshuis ongedeerd bleef. Maar ze braken door de verdediging en bestormden het paleis. Timor et Odium, zo heette hun leider. We raakte verwikkeld in een gevecht. Toen ik in die oorlog al die doden zag, besloot ik dat ik nooit zo wou eindigen. Maar in dat gevecht stierf ook ik. Dat was de eerste keer het ik het lichaam van iemand anders overnam. Ik was 43 geloof ik' mompelde hij uiteindelijk.

Bij zijn concluderende woorden verscheen er even een glimlachje op haar mond, waarbij ze haar gezicht in zijn nek begroef toen ze zijn greep steviger voelde worden. Het klonk nu heel verleidelijk hem de hele nacht wakker te houden, maar ze wist dat hij nodig aan rust moest komen. Wat zijn lichaam, en geest, de afgelopen uren heeft doorgemaakt is voor geen een persoon goed. Maar nog even wachten kon geen kwaad, als je het haar vroeg. Ze voelde meteen de golf van spijt door haar heen gaan toen ze de reactie van Zalas zag op haar vraag. Even slikte ze toen hij haar aankeek, haar eigen blik bijna verontschuldigend. Ze voelde de spanning in zijn lichaam, een lichte maar toch duidelijk voelbaar voor haar op dit moment. Ze legde haar hoofd terug, haar neus zachtjes tegen zijn nek en sloot haar ogen terwijl hij haar antwoord gaf. Bij zijn laatste zinnen, vooral het gedeelte 'stierf ik ook', kwam haar hoofd weer overeind en keek ze hem met grote ogen aan. 'drieënveertig?' mompelde ze daarna wat verdwaasd. Ze voelde zich opeens behoorlijk jong, met haar zeventien, bijna achttien, jaartjes. Technisch gezien was Zalas drieënveertig, geestelijk nog wel ouder. Langzaam legde ze haar hoofd weer terug in die zelfde positie, haar mond deze keer bij zijn oor. 'Als je het voorlopig maar laat het loodje te leggen en een ander lichaam te kiezen. Ik hou van dit gezicht, van dit lichaam en van jou. Maar ik zou het nogal onhandig vinden als je opeens als iemand anders zou komen aanzetten... Misschien herken ik je dan niet eens' mompelde ze zachtjes, waarna ze zachtjes haar lippen op zijn kaak drukte om haar woorden kracht bij te zetten. 'Gewoon blijven wie je nu bent,' fluisterde haar stem erachteraan waarbij ze half naast hem zakte en zich half opkrulde op zijn borst. 'Ben ik even blij dat je in al die levens niet aan iemand bent blijven hangen,' kwam het er in een halve geeuw uit, waarna ze met een brede glimlach naar hem opkeek en haar benen weer strekte om weer half op hem te komen liggen.

Zalas keek Ephony weer aan toen ze zijn leeftijd herhaalde. Nou ja, de leeftijd dat hij voor het eerst was gestorven. 'Drieenveertig is nog een reccord. Als krijger begon je op je dertigste al met het schrijven van je testament bij wijze van spreken' zei hij zachtjes. Als krijger was het wel bekend dat je geen lang leven beschoren was, of je moest echt ongelofelijk goed zijn, maar er waren er maar weinige die zo goed waren om als oude man in hun bed te sterven. Daarbij was een dood op het slagveld een eervolle dood. Zalas bleef liever leven...
Zalas glimlachte vaagjes op de woorden van Ephony. 'Ik denk er niet aan. Dit lichaam bevalt me wel. Ik moest er wel weer aan wennen dat ik leerplicht had, maar dat was het allemaal waard om jou te mogen ontmoeten' zei hij zachtjes tegen haar. Ineens grinnikte Zalas zachtjes. 'Ik moet door jouw woorden ineens denken aan iets wat Deshas me laatst zei. Hij vertelde me dat ik vroeger bruin haar had. Ik weet het niet eens meer, hoe ik er driehonderd jaar geleden uitzag' zei hij zachtjes. Hij had een arm om Ephony heen geslagen en streek zachtjes met zijn duim over haar schouder terwijl hij een kus op haar voorhoofd drukte.

Wat verbrouwereerd keek ze Zalas aan bij zijn woorden over de leeftijd van krijgers. 'Jeetje..' mompelde ze alleen maar als reactie hierop. In gedachte staarde ze voor zich uit, waarbij ze even op haar onderlip beet. Hoewel ze het idee over Zalas leeftijd weg had gedrukt kwam het rare gevoel in haar buik altijd weer omhoog als het onderwerp besproken werd. Deze keer was het haar eigen schuld, dat wist ze. Maar het was en bleef een rare gedachte. Ephony glimlachte wat verlegen waarbij ze haar hoofd weer optilde om Zalas aan te kijken. 'Lang leven de leerplicht,' mompelde ze wat verlegen. Bij het gegrinnik van Zalas liet ze zijn hand los en steunde met haar hoofd op haar eigen hand om hem aan te kunnen blijven kijken. Er kwam bij zijn woorden een brede grijns omhoog, waarbij ze hem met een bijna speelse blik aankeek. De hand die op zijn borst lag pakte de lange vlecht en hield het puntje naar boven, waarbij ze er met een nadenkende blik naar keek. 'Bruin zeg je hè...' mompelde ze grinnikend. 'Eigenlijk vraag ik me best wel af hoe je er toen uitzag,' ging ze plagend door, hoewel ze het wel meende. Het was wel leuk om te bedenken hoe zijn uiterlijk er toen uitzag. 'Is het niet vervelend om telkens met een andere identiteit te lopen?' vroeg ze vervolgens terwijl ze weer naar de punt van zijn vlecht in haar hand keek die ze om zijn as liet draaien door haar vingers te bewegen.

Zalas glimlachte even om Ephony's woorden over zijn haar. 'Vraag het Deshas. Hij herinnert het zich beter dan ikzelf. Ik heb er op zoveel verschillende manieren uit gezien. Ik heb zelfs een keer blond haar gehad geloof ik' grijnsde hij. 'Dat valt eigenlijk wel mee. Zo heel veel veranderd ik niet. Het lichaam dat ik over neem veranderd een beetje met me mee. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit een andere kleur ogen gehad. Ze zijn altijd deze kleur gebleven' zei hij. Hij keek even met een kleine glimlach opzij naar Ephony. In een flits was Ephony plots verdwenen en had ze plaatsgemaakt voor een bleek meisje met chocolade bruine lokken. Haar ogen hadden haast de kleur van stroop en ze had beige kleurige lippen die een halve glimlach vertoonde. Maar in diezelfde seconde was ze ook weer weg en keek Zalas weer naar de blauwe ogen van Ephony. Zalas hield zich voor dat het door de vermoeidheid moest komen. Hij keek weer even naar het plafon. Gwenith ging er door zijn gedachte. Hij wist niet wie dat was. Dat het een naam was, was wel duidelijk. Maar toch kwam die naam Zalas ergens bekend voor. 'Gwen' mompelde hij zonder geluid en haast zonder zijn lippen te bewegen. 'Misschien is het verstandig als ik ga slapen. Ik begin dingen te zien' zei hij zachtjes nu wel tegen Ephony gericht.

Ze glimlachte even, half door Zalas woorden en half door haar eigen gedachtes. Volgende keer als ze Deshas tegen zou komen en het moment rustig genoeg was zou ze het hem zeker vragen. Dit was iets wat ze dolgraag wilde weten. 'Mooi, dan weet ik tenminste wanneer ik echt tegen Zalas aan kruip,' grijnsde ze zachtjes terwijl haar hoofd weer op haar hand steunde en haar hand weer op zijn borst lag. Ze merkte niet de verandering van zicht bij Zalas op, keek eventjes dromerig voor zich uit aangezien ze Zalas met kort, bruin haar probeerde voor te stellen. Ze wist niet of hij toen kort haar had gehad, maar het was iets extra's wat ze erbij verzonnen had op dat moment. Toen ze Zalas weer hoorde spreken ging haar blik weer terug naar hem waarna ze even bevestigend knikte. 'Dat is een heel goed plan,' antwoorde ze hem terwijl ze demonstratief over hem heen kroop en het bed half uitrolde. Hierna greep ze de deken en legde hem over Zalas heen. Nu pas drongen de laatste woorden van hem door, waarbij ze met licht gefronste wenkbrauwen de deken netjes neerlegde. Dingen zien? Waar had hij het over. Even stond ze twijfelend naast het bed, haar ogen gleden erover heen. Toen liep ze naar de andere kant, kroop onder de deken en rolde door totdat ze weer tegen Zalas aanlag. 'Ik ga niet op een bank liggen als dit er zo verleidelijk uitziet,' geeuwde ze zachtjes waarna ze met een laatste zuch haar ogen weer sloot. Het was een lange dag geweest, eentje die haar nog lang bij zou staan.

Zalas kroop onder de dekens en legde zijn hoofd neer op het kussen. Hij had ineens vreselijke hoofdpijn. Hij keek er niet verbaasd van op toen Ephony onder de dekens bij hem kroop. Hij legde zijn armen om haar heen en trok haar iets dichter tegen zich aan. 'Ik had je ook nooit laten gaan' zei hij met half gesloten ogen. Pas na een tijdje sloot Zalas ook zijn eigen ogen, niet helemaal zeker of wat hij zou gaan zien. Gelukkig bleef het meisje van daarnet nu weg uit zijn gedachte. Zalas luisterde naar Ephony's ademhaling en het ritmisch kloppen van haar hart. Niet heel erg lang daarna was hij weggezakt in een vrij lichte slaap. Zijn grip om Ephony's middel die iets verslapte toonde dat aan.

Er lag nog een flauw glimlach rond haar lippen toen ze nog vaagjes, ergens ver weg de woorden van Zalas hoorde. Met haar hoofd op zijn borst nam de slaap beslag over haar lichaam en geest. De vermoeidheid van de gehele dag was als een zweepslag door haar lichaam gegaan, en de gebeurtenissen van al die uren herhaalde zich in een warrige en agressieve droom. Eentje waar je gaan touw aan vast kon knopen, maar toch - op een gekke manier - begreep. In haar slaap was ze op haar rug gaan liggen, waarbij ze van Zalas afgerold was en haar arm langs haar hoofd gevouwen omhoog lag, haar gezicht van Zalas af. Het begon mooi, de grot met de duizende kleuren die zich op magische manier voortbewoog. Maar hoe verder de flitsen van de droom zich vormde, hoe meer de duistere kant ervan omhoog kwam. Marcus kwam voorbij, het moment in de ziekenzaal die drie keer zo lang deed te duren in haar droom. Op haar gespannen gezicht was te zien dat haar diepe slaap gedeeltelijk verstoord werd. Hierbij waren zelfs haar wenkbrauwen lichtelijk gefronst, was haar ademhaling zwaar en ietsjes versneld omdat ze zich in de beelden in haar hoofd ontzettend drukt maakte om meerdere redenen. Een bijna gefrustreerde en pijnlijke maar zachte kreun kwam over haar lippen, waarbij haar hand zich even sloot in een vuist en de gespannen trekken op haar gezicht hierbij nog ietsjes sterker zichtbaar werden.

Zalas had het niet echt door dat Ephony bij hem vandaan gerold was. Hij had zijn eigen dromen die hem wel bezig hielden. Hij zag een aantal bekende plaatsen terug. Zijn eigen huis. De barakken waar hij altijd trainde. Met Deshas, in zijn eentje of verschillende troepen aan het werk zette. Hij zou haast zweren dat hij de muffe geur van zweet, vochtig hout en metaal haast kon ruiken. Maar het gekke was nog wel het einde van zijn droom, vlak voor hij wakker werd. Hij stond op het strand al hing er zo'n dikke mist dat hij niet eens zijn voeten kon zien. Hij wist dat hij op het strand stond omdat hij het ruisen van de branding hoorde. En ineens stond het meisje tegenover hem met de donkerbruine haren. Ze glimlachte vaagjes naar hem. 'Hey Zalas' haar stem echode minstens drie na. 'Wie ben je?' vroeg Zalas en merkte meteen zijn stem geen galm had. 'Je herinnert me niet. Dat komt wel' zei het meisje enkel. En precies op z'on moment werd Zalas wakker.
Hij schoot overeind, zijn ogen open en de zwarte pupillen van de slangachtige, amberkleurige ogen groter dan normaal. 'Gwen' mompelde hij opnieuw. Dat moest haar naar zijn. Gwentih. EN hij kende haar. Haar naam, haar postuur, haar stem. Hij kende haar. En het irriteerde hem alleen maar meer dan hij niet kon bedenken waarvan. Nog half overeind, steunend op zijn ellebogen, keek Zalas even opzij naar Ephony. Ook zij leek last te hebben van nare dromen.

Ephony draaide zich, opgenomen in haar eigen droom, weer om waarbij ze haar knieën wat omhoog bracht en ze haar armen voor haar gezicht ineen gebogen had. Nog steeds was de gespannen blik op haar gezicht te lezen. Haar ene arm strekte zich alsof ze naar iets zocht, of het in haar droom was of dat ze voor een andere onbewuste reden het deed was niet echt duidelijk. Na een paar samenhangende woorden waar vaag een paar namen uitgehaald konden worden, onderanderen de naam van haar moeder, Aislin, Zalas en Marcus was het mompel niet goed te verstaan. Hierna leek haar gezicht langzaam te ontspannen, alsof ze uit haar droom ontsnapte en speelde er een vaag glimlach je op haar mond die bijna niet zichtbaar was. Waarschijnlijk als ze wakker zou worden zou ze zich de droom niet meer herinneren, waarschijnlijk zou dat het beste zijn. De hand aan de arm die wat uitgestrekt was, was ook weer onstpannen en lag nu half geopend op het bed. Langzaam, zonder dat ze het merkte drongen de geluiden van de ochtend haar geest binnen. Maar haar lichaam liet het maar half toe, wat haar nog steeds in een lichte slaap toestand hield.

Zalas bleef de hele tijd naar Ephony kijken nadat hij zich op zijn zij had gedraaid. Haar droom leek beter af te lopen dan de zijne. Hij voelde een vertederend gevoel door zijn lichaam heen gaan als een soort rilling bij het zien van Ephony die zo vredig lag te slapen. Hij ging zachtjes weer liggen en schikte de dekens beter over hen heen. Voorzichtig trok hij haar naar zich toe, in de hoop haar daar niet wakker mee te maken en legde zijn hoofd weer neer op het kussen terwijl hij naar Ephony bleef kijken. De slaap wou niet meer komen. Dat had hij ook niet verwacht. Zalas zag al vage kleine lichtstrepen door de gordijnen naar binnen sluipen. Zalas hield zijn ogen half open, pikte een beetje de vertrouwde geur van Ephony op. Haar haren kriebelde een beetje in zijn gezicht maar dat feit negeerde hij.

PROFILE MAGICIAN

» Get some rest to think
» can't rest
» No rest for the restless
» Pleaze a little rest
» Searching for my own rest

Some rest...

Some rest...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen