Het was nacht. In de jongens-slaapzaal van de Gren etage was het rustig. Geen beweging te bekennen. Althans, geen? 1 bed lag onrustig te bewegen. Heen en weer. Op je zij, dan weer op je rug. Mitsu kon slaap niet vatten en kon onmogelijk stil blijven liggen. Hij voelde zich zeer onrustig. Zijn ogen opende zich opeens. Dan maar een wandeling maken in de nacht. Geen probleem toch? Mitsu trok zijn kleding aan. Deed het raampje zachtjes open zodat hij de rest niet wakker maakte. En liet zich langs de verschillende etage's naar beneden vallen. Daar landde hij keurig met een zachte doffe plof op de grond. Het raam was ondertussen weer gesloten. Mitsu vond het geen ramp. Met kalme passen liep hij over het terrein. Tot hij bij de oude ruïnes kwam. Ze leken zwak licht uit te stralen. Mitsu glimlachte. Rustig liep hij door de doolhof van puin en ouder brokken steen. Sommige waren begroeid met mos. Mitsu zelf gaf er niet veel om. Hij wilde nu op een pilaar klimmen die schuin was gevallen. Eenmaal boven bleef hij op de rand zitten. Een been liet hij hangen. De andere had hij omhoog getrokken. Hij legde zijn kin op zijn knieën en keek naar het schoolgebouw. Hij genoot er van. Het was een heldere nacht. Geen regen, eveneens geen wolkje te bekennen. De lente was echt onderweg. Zijn ogen sloten zich en hij genoot van de rust. De rust in de omgeving stond echter heel erg in contrast met zichzelf. Hij voelde zich zeer onrustig, maar waarom? Die rede was voor hem een raadsel. Hij wist niet of hij er achter zou komen. Misschien, misschien ook niet. Zijn ogen opende zich toen hij zachte voetstappen hoorde. Negeerde ze eerst maar een stem deed hem toch opkijken.

Haar blote voeten maakte de gebruikelijke, zachte ploffende geluidjes op het gras. Een versneld tempo waarbij de wind haar blonde lokken achter haar aan deed golven en haar nachthempt speels langs haar benen liet draaien. Haar ogen die voor de zoveelste keer het luchtruim af zochten, op zoek naar de nu grotere gestalte van Ené. Een zacht fluitje dat van haar afkomstig was weerklonk door de stille nacht, waarbij een zachte grom haar antwoord gaf. Geïrriteerde zuchtte ze, liet haar rennende passen langzamer gaan totdat ze liep. Ze had de blauwe draak al een tijd lang niet meer gezien, en het zachte gesnuif van het dier achter het raam had haar wakker gemaakt. In stilte, om de rest en voornamelijk Laurens niet wakker te maken was ze de Etage af geslopen. Hopend dat ze Savador niet tegen zou komen, zou niet verbaasd zijn als hij haar ook weer linea direct met een norse blik terug naar boven zou sturen. 'Ené!' haar fluisterende toon verhard tot een mislukte roep poging, haar grijsblauwe ogen tuurde nog steeds het luchtruim af. 'Hagedis waar zit je?' brommend liep ze door, haar armen strak over elkaar geslagen tegen de kou, merkte niet dat ze de hoek om liep en in haar rug de jongen op het muurtje zat. Mitsu, een van de eerste personen die ze had leren kennen in de gymzaal toen deze aan het trainen was geweest. Hoog in de lucht, tegen de zwarte hemel aan werd het blauwe gestalte van de draak verlicht als een zuivere schaduw die bewegingsloos door het luchtruim gleed. Ephony zelf bleef staan, haar zich af en toe ontnomen door de voorbij glijdende lokken haar die zorgeloos mee gingen op de luchtstromen evenals haar nachtjapon. Een zacht en laag brommend geluid werd harder hoorbaar, een geluid dat bij haarzelf een glimlach op haar lippen riep. Alles was goed, dat was duidelijk. De draak, met de afmetingen van een fors paard waarbij de vleugels en de staart eigenlijk te groot waren in verhouding met haar lichaam sloeg een paar keer krachtig met haar vleugels. Cirkelend boven de plek waar Ephony stond, en de jongen zat, zette ze de landing in. Met een paar krachtige slagen waarbij Ephony's hand automatisch naar haar jurkje greep om deze niet spontaan omhoog te laten waaien ving de draak zichzelf boven de grond op, om daarna met een dreunende bonk op de grond neer te komen. Op een afstand van Mitsu richtte het dier zijn kop op, hield haar vleugels nog statig wat opgeheven waarbij haar staart ontspannen heen en weer sloeg een stukje boven de grond. 'Waar ben jij geweest?' Ephony's strenge stem klonk zacht, en de tedere glimlach op haar lippen gaf aan dat ze veel te blij was het dier weer te zien dan boos te zijn. De inktblauwe ogen van Ené waren voor dat moment naar haar baasje geschoten, om zich daarna op de jongen te richten en strak aan te blijven kijken. Iets waardoor Ephony zelf nog met opgeheven hand om de blonde lokken uit haar gezicht te houden omkeek. Tussen de haarstrengen door keken haar grijsblauwe ogen verbaasd naar het nog donkere gestalte, omhuld door de schaduw van het licht in zijn rug, zoekend naar een vastgrijp punt bij het gevoel dat ze hem kende.

Mitsu zijn ogen waren kort op Ephony gericht maar negeerde haar daarna weer. Hij keek strak voor zich uit. Alsof ze er niet was. Het was dat er een duidelijke windvlaag langs kwam dat hij opkeek. Hij voelde achter zich een grote energiebron. Het was duidelijk niet menselijk. Mitsu zijn ogen sperde zich wijd. Draak? Kalm ging hij op de rand van de pilaar staan en bewaarde zijn evenwicht. Zette zich af en maakte een salto naar achteren om daarna de omgevallen pilaar die op een wankelend muurtje stond af te rennen en beneden af te remmen. Rustig bleef hij staan. Keek kort naar Ephony. Zijn geheugen liet hem in de steek. Hij herinnerde haar niet meer. En toch, die blonde haren en dat vrolijk gezicht. Iets zei hem dat hij het eerder gezien had. Mitsu glimlachte vriendelijk naar Ephony. Zag hoe ze stond in haar dunne nachtjapon. De wind was niet rustig vannacht en had zelfs een kille onderkant. Mitsu keek haar even vragend aan. "Is dat niet koud, zo in je nachtjapon?" sprak hij kalm en keek haar aan met een vriendelijke blik. Mitsu had zelf een wat langere jas aan. Een zwarte met geel omrande lijnen. Hij knoopte deze vloeiend los en trok deze simpel uit. Hij stond nu nog in een donkergroen shirt en een zwarte broek. Al zou alles met dit licht donkergrijs zijn. Mitsu legde deze over de schouders van Ephony en glimlachte. "Aan een koudje heeft niemand niets..." sprak hij kalm.

Wat onhandig tussen de lokken door kijkend die niet stil leken te blijven hangen zag ze het gestalte van de jongen van de pilaar af bewegen, was het voor een moment kwijt waarna het plots een stuk dichterbij weer opdook. Uiteindelijk met haar hand die naar haar nek gleed hield ze haar haren in bedwang, wapperde alleen haar pony af en toe nog mee in de wind naast haar nacht japon. Zodra Mitsu's gelaat zichtbaar werd voor haar glansde haar grijsblauwe ogen op, lag er een licht ongemakkelijk glimlachje op haar lippen bij het feit dat ze er met een wapperende nachtjapon en een grote draak naast zich midden in de nacht bij stond. Bij zijn vraag schoten haar ogen naar haar eigen kleding en half ontblote benen, om daarna wat zenuwachtig te grinniken. 'Misschien,' murmelde ze als antwoord, gaf verder geen verklaring waarom ze er zo bij liep. De inktblauwe ogen van Ené bleven als pijlen op Mitsu gericht, volgde elke kleine beweging van zijn lichaam toen hij zijn jas los maakte. Haar vleugels waren tegen haar lichaam aan gezakt waarbij ze nu rustig tegen haar blauwe, glimmende schubben aan lagen. Ondanks de wat rustigere houding bleef haar kop opgeheven en haar staart zachtjes heen en weer zwaaien terwijl Ephony naar de uitgestoken armen van Mitsu keek. Haar ogen verwijdde zich ietsjes, waarbij haar wangen spontaan een tintje donkerder kleurde toen ze doorkreeg wat hij deed en de jas rond haar schouders lag. Meteen was het probleem van haar haren ook verholpen, staarde ze nu ongemakkelijk naar de grond waarbij haar handen gekruist voorlangs de loshangende delen van de jas vast pakte. 'Dat hoeft niet,' murmelde ze in een poging zijn jas weer terug te geven, waarbij haar onzekere blik nu naar zijn ogen schoot. 'Straks heb jij het koud alleen maar omdat ik dingen vergeet,' vervolgde ze haar zwakke opstandige moment om daarna naar Ené te kijken die Mitsu nog steeds in de gaten hield en een stap dichterbij had gedaan zodra deze zijn armen had uitgestoken naar haar bazin. 'Doe eens rustig muts,' sprak ze zachtjes tegen het grote dier dat spontaan stopte met staren en haar inktblauwe ogen op Ephony richtte waarbij haar kop lager kwam te hangen. Hoewel de statige en waakzame houding nu wat leek af te druipen bleef haar staart heen en weer slaan. Met een glimlach waarvan af te lezen was dat ze wat meer ontspannen was richtte ze haar aandacht weer op Mitsu. 'Ené heeft een nogal grote ego als het gaat over beschermen enzo,' legde ze verontschuldigend uit waarbij haar glimlach wat breder werd omdat ze de chagrijnige blik van de draak in haar rug voelde prikken. 'Iets waarbij langdurige wantrouwen komt spelen,' haar mondhoeken omhoog gekruld tot een grijns, de blik van Ené weggezakt naar een geïrriteerde uitdrukking waarbij de draak spontaan met een dreun ging liggen en haar staart rond zich heen sloeg. Even schoten de grijsblauwe ogen van Ephony naar het dier, om haar mondhoeken met moeite op hun plaats te houden en ze weer op Mitsu te richtten. 'En wat doe jij hier midden in de nacht? Ik neem aan dat je deze keer niet aan het trainen was?' vriendelijk keken haar ogen hem aan, haar handen hielden de jas uit dankbaarheid dicht om de warmte om zich heen te houden en de kou van buiten keen kans te geven veel invloed uit te oefenen.

Mitsu zijn haren wapperde af en toe ook mee op de wind. Echter minder dan die van Ephony. Die waren langer en hadden daarbij dus meer speling. Mitsu had zijn hoofd lichtjes geschud om haar woorden. "Misschien?" sprak hij kalmpjes. "Nee, ik denk dat jij na vijf minuten hier sta te verkleumen...' sprak hij kalm en glimlachte. Hij keek de draak gemakkelijk aan. Hij had wel door dat die doordringend keek. Begrijpelijk. Zowel baasje als huisdier hadden een sterke band. En dat werd hierin duidelijk. Mitsu grinnikte even om de woorden van Ephony. Mitsu keek kort naar de lucht na de vraag van Ephony. "Trainen? Heb ik jou eens gezien tijdens dat ik aan het trainen was?" vroeg Mitsu. Hij kon haar niet meer herrineren. Mitsu dacht kort na. Ineens schoot hem een flashback binnen. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Nu je het zegt..." sprak hij. "Ephony, jou heb ik al een tijd lang niet gezien...' sprak hij kalm. "Hoe is het er mee?" sprak hij ineens. "Oh ja, wat ik midden in de nacht doe.." sprak hij. "Even mijn rust opzoeken..." sprak hij kort als antwoord. Misschien de echte kern ontwijkend. Mitsu zijn ogen gingen naar de draak die zich had opgerold. Hij liep langs Ephony heen en kwam bij de kop van de draak en zakte door zijn knieën. Riskant als de draak je niet kende. Maar Mitsu was niet bang. Hij legde zijn hand zachtjes op de snuit van de draak om even rustig te strijken over de onderkaak. Hij moest laten merken aan het dier dat hij geen kwaad in de zin had. En dit was een van de weinige manieren om dat te doen.

Ietwat verschrikt schoten haar ogen naar die van hem, om hem bijna paniekerig aan te kijken. 'Nee nee, hier neem je jas terug voordat je het koud krijgt,' met een moeilijk gezicht haalde ze de jas na wat onhandige bewegingen omdat hij achter haar schouders bleef haken van haar lichaam af om daarna spontaan kippenvel te krijgen door de omgrijpende kou die zijn kans zag. Haar armen hielden de jas strak naar voren, om in haar bijna verontschuldigende poging hem zijn jas terug te geven. Ze wilde het niet op haar geweten hebben dat hij stond kou te kleumen terwijl zij genietend onder zíjn jas stond. Enés ogen leken iets te versmallen toen Mitsu haar kalmpjes aankeek, keek nog door haar lange nek op het tweetal neer. Haar blik niets anders dan neerbuigend onder het vleugje ego dat van haar gehele houding afstraalde. Een houding die nog amper bij Ephony doordrong, was de kapsones-oma-houding van de draak gewend. Zachtjes snoof het dier, een teken dat hij niet moest gaan staren als hij geen staart tegen zijn achterhoofd aan wilde krijgen. Na haar woorden bleef ze hem glimlachend aankijken, had haar armen nog steeds voor zich met de jas erin. Nutteloos, aangezien ze nu beide in de kou stonden. 'Je herinnerd me niet meer, natuurlijk niet,' alsof zij de gene was die fout zag wapperde ze verontschuldigend met haar hand. Maar zijn gezicht leek al op te klaren, waarna haar naam uit zijn mond kwam. Haar lippen krulde om in een brede glimlach die werd weerspiegeld in haar ogen bij de conclusie dat hij haar weer herinnerde. 'Met mij gaat het goed, na enige tijd gelukkig weer wel,' geen spoortje van de zware ziekte was in haar humeur te vinden, alleen haar lichaam die nog wat aan de magere kant was. 'En jij? Dat beeld van die lopende bomen zit nog steeds in mijn geheugen geprent. Een van de eerste dagen op school en kennis maken met de andere magie soorten, huppelen er in een gymzaal bomen voorbij,' haar mondhoeken waren doorgekruld in een brede, tandenontblotende grijs bij de pretlichtjes in haar ogen. Het was een tijd geleden, zijzelf had meer kennis over de magie soorten en een veel betere band met haar eigen soort gevonden. Haar grijns zakte weer af in de vrolijke glimlach toen hij antwoord gaf op haar vraag. 'De ruïnes is daar een perfecte plek voor, hoewel het tijdstip wat ongebruikelijk is,' grinnikte ze, waarbij haar ogen van Mitsu afgleden en over de afgebrokkelde stukken muur gingen. Stilletjes bleef ze staan toen Mitsu langs haar heen liep, wist niet of wat hij deed wel zo'n goed idee was. Enés blik was weer strak op de jongen gericht, was nu gaat liggen maar richtte haar kop op zodra de jongen in beweging was gekomen. Haar kop op hoofd hoogte van hem, haar inktblauwe ogen kil in die van hem. Een zachte snuif was te horen, afkeurend toen de jongen door zijn knieën zakte. 'Ené,' klonk Ephony's zachte stem kleintjes streng, keek de draak met een al even mislukte boze blik aan om haar houding af te straffen. De ogen van de draak vestigde zich op zijn hand, haar lichaam verder doodstil naast het puntje van haar staart dat naast haar lichaam lag en op een snel tempo op en neer tikte. Haar arrogante houding verdween als sneeuw voor de zon, zakte weg in een droog hoofd met een uitdrukking alsof ze wilde vragen "Wat denk je dat ik ben? Je puppy?". Een blik waarbij Ephony's maag ineen kromp. Nog voordat ze haar mond kon openen was de harde snuif van Ené al te horen, om de hete stoom ongegeneerd in Mitsu's gezicht te blazen en haar kop weer hoog te brengen zodat ze boven hem uit torende. 'Ené Duvessa,' Ephony's verschrikte stem galmde door de stilte waarna ze naar Mitsu toe rende. 'Sorry, ze is nogal koppig als het gaat om nieuwe mensen. Eigenlijk is ze aandachtsverslaafd... élk soort van aandacht,' het laatste kwam er brommend uit, waarbij ze even via haar ooghoeken het dier bestraffend aankeek die haar alleen maar even onschuldig terug aankeek en haar kop daarna ongeïnteresseerd afwende. Met haar hand op zijn schouder keek ze bezorgt over zijn gezicht. 'Alles goed? Ze is dan wel een lucht draak maar vuur spuwen kan ze in dit soort momenten als de beste,' haar ogen gingen elk stukje huid van zijn gezicht af, zoekend naar enige verbranding door de stoom.

Mitsu zijn ogen gingen kort naar de jas en schudde zijn hoofd opnieuw. Hij pakte de jas van haar handen. Liep naar haar toe en deed net alsof hij zijn jas weer aantrok maar deed hem daarna over haar schouders. Zijn armen vlak langs haar hoofd af om de middelste twee knopen vast te knopen. Ter hoogte van haar buik. Daarna was hij naar Éne gelopen. Hij had de draak zijn kop gezien. Hij zag de ogen strak in die van hem. De kop werd geheven. Mitsu voelde zich iets kleiner dan de draak maar verroerde geen spier. Mitsu zijn ogen verwijdde zich ineens. De draak ademde diep in. Mitsu bracht zijn armen nog voor zijn gezicht en voelde een hete adem langs hem stromen. Hij viel achterover en rolde op zijn buik. Zijn armen stoomde kort. Dat was heet geweest. Maar Mitsu liet zich niet kennen. Hij zette zijn armen tegen de grond. Dit was nog niet niet eerste graads verbrand. Maar het zat er niet ver vandaan. Kalm duwde Mitsu zich wat omhoog en draaide zich naar de draak. Mitsu hoorde Ephony's bezorgde woorden. Hij grinnikte even. Hij legde zijn hand op haar schouder die nu een warmere temperatuur had door de adem van Éne. "Maak je geen zorgen om mij. Ik denk dat ik op had moeten passen als het echt vuur was..." sprak hij kalm. Hij ging rechter zitten en stond weer op. Toch liep Mitsu dichter bij Éne. Hij liep wat dichterbij en op vijf meter van de draak af zakte hij door zijn knieën. Er was een kleine plas te zien waar hij de reflectie van de draak in zag. Hij hield het in de gaten en zijn hoofd was gebogen. Hij zou kunnen zien als de draak aan zou vallen. En zou er op kunnen reageren. Daarentegen zou Mitsu geen angst tonen voor de draak. Hij was een oprecht persoon en dat moest Éne inzien.

Met een zenuwachtige blik in haar ogen had ze Mitsu zijn jas weer aangereikt, haar grijsblauwe ogen bijna verontschuldigend bij het feit dat ze zijn jas afgepakt had. Haar mond krulde om in een kleine glimlach toen hij zijn jas weer terug leek te nemen. Haar ogen volgde hem toen hij langs haar heen liep, maar haar blik schoot met een ruk weer naar voren toen ze zijn tegengestelde bewegingen zag. Alleen klein protesterend geluidje was te horen vanuit haar keel toen zijn armen plots langs haar heen bewogen nadat het gewicht van de jas weer op haar schouders leunde. 'Stommerd,' mompelde ze met neergeslagen blik waarbij haar hoofd wat volgde terwijl hij de knopen dicht deed. Haar armen om haar middel heen geslagen onder de jas, zodat ze nu in een halve dwangbuis zat doordat ze haar armen vergeten was door de mouwen te steken. Met moeite frunnikte ze haar armen nu omhoog terwijl ze met haar ogen Mitsu volgde die naar Ené was gelopen. Terwijl Ephony in gevecht was met de jas had Ené haar kop opgeheven om Mitsu al even onhartelijk als Savador aan te kijken. Enés humeur was er niet beter op geworden toen zij het idee kreeg dat Mitsu haar als een hondje gerust wilde stellen. Hield de wat-denk-je-wel-niet-dat-ik-ben-houding stijfjes vast om hem daarna op geheel gepaste wijze hem op zijn plek te wijzen. Bij het feit dat Ephony bijna geen ego had, droeg Ené die van haar als een ere paardje op haar schouders alsof het niets was. Haar hete, stomende adem had ze in zijn gezicht geblazen, eigenlijk over zijn armen die hij beschermend omhoog had gehouden. Tevreden, iets wat duidelijk in haar inktblauwe ogen te zien was, tilde ze haar kop weer op toen Mitsu achterover viel en op zijn buik rolde. Daar in tegen slaakte Ephony een verschrikt kreetje om Ené op haar plaats te wijzen en naar Mitsu toe te hobbelen. Op haar hurken en haar handen op zijn schouders keek ze verschrikt naar zijn gezicht en armen, op zoek naar iets wat er niet gezond uit zag. Haar ogen bleven verwijd bij het horen van zijn gegrinnik waarbij haar blik naar zijn ogen schoot. 'Het spijt me zo, Ené is soms nogal snel aangebrand,' murmelde ze verontschuldigend waarbij ze een verontwaardigde snuif van Ené achter zich negeerde. Het was dat ze streng nogal komisch overkwam, anders had ze al lang iets proberen te doen aan de houding van Ené naar vreemde. Zelf bleef ze nog eventjes op haar hurken zitten toen Mitsu overeind kwam, om daarna haar eigen benen te strekken en met een toegeknepen blik naar de draak keek. Deze had haar ogen wat omhoog gericht, kalm en ontspannen in het niets starend waarbij het puntje van haar staart vrolijk heen en weer zwiepte naar haar klauwen. 'Ené, kom op zeg. Doe eens volwassen hier,' bromde ze geïrriteerd naar het dier, dat als reactie haar ogen even naar haar bazig toe liet schieten en haar donkere tong langs de vlijmscherpen tanden liet gaan in een halve geeuw. Als ze wenkbrauwen had gehad was er nu eentje omhoog geschoten toen de jongen het nog waagde weer dichterbij te komen. De hooghartige blik kwam weer terug op haar gezicht, om de jongen van bovenaf weer aan te kijken. Haar gezicht kalmeerde wat, haar ogen strak op de jongen gericht zonder amper te knipperen. 'Mitsu,' ontzet klonk Ephony's stem zachtjes, haar armen - die nu eindelijk góed in de mouwen zaten - tegen haar borst gedrukt bij het zien van de buigende houding tegenover de draak. In haar eigen ogen verdiende Ené dit niet, was de draak ronduit onbeschoft bezig. Een zachte snuif, nog deels afkeurend was te horen uit Enés neus, hoewel haar blik nu ontspannen was naast het staren. Nog een keer gleed haar tong zichtbaar langs haar tanden, om daarna geheel door haar voorpoten te zakken en haar klauwen over elkaar te slaan in de ontspannen lig houding. Een zachte grauw kwam diep vanuit haar keel omhoog, bracht hierbij haar kaken een klein stukje van elkaar om Mitsu op ooghoogte aan te kijken. Het puntje van haar staart lag nu stil op de grond. Haar nek krulde wat in, draaide haar hoofd weg om deze naast haar lichaam op de grond neer te leggen en haar ogen te sluiten. Geen buiging vanaf haar kant, maar dit was het meeste wat hij zou krijgen voor acceptatie voor nu. Hij was geen Laurens die haar bij het eerste ogenblik had aanbeden als een god, iets wat de draak veel liever had. Ephony's humeur was er niet beter op geworden, keek met opeen geperste lippen naar de draak. 'Ik moet haar op puppy cursus zetten,' bijna grommend draaide Ephony zich scherp naar Mitsu om, om zachtjes een zucht te slaken. 'Alles goed met je armen?' klonk het weer bezorgt, haar armen nog steeds tegen haar borst aan gedrukt met haar handen naar boven.