[Fusieles Fire & Light magic] Celestial Meteorshower

De zon scheen fel aan de hemel. Er was geen wolkje aan de lucht. De hitte brandde heerlijk op de witcher’s gehavende huid, terwijl hij zich soepel door het zachte gras voortbewoog. Ondanks zijn lengte en afgetrainde lichaam, maakte Geralt nauwelijks geluid toen hij verder stapte. Deze manier van lopen had hij zich al zo lang geleden eigen gemaakt (hij zou nooit toegeven hoelang geleden precies… Mensen vond hem toch al snel een ouwe lul), dat hij het nu niet meer kon afleren. De tred van een witcher scheen wat weg te hebben van een prooidier op jacht: geruisloos, vlug en gevaarlijk.
De grote, witharige man hield pas halt ergens in het midden van het grasveld. Zijn doordringende blik speurde de omgeving af. Nog niemand te zien... Hm…
Een grom verliet zijn lippen. Ach, als zijn studenten en collega maar stipt op tijd waren, dan zou hij er niet moeilijk over doen. Zelf was hij te vroeg, omdat hij zich eerst wat meer eigen wilde maken met het terrein waar zo dadelijk de fusieles zou plaatsvinden. Hoeveel bewegingsruimte was er bijvoorbeeld? En was er geen brandgevaar door het gras? Allerlei dingen die het waard waren om even bekeken te worden.
Geralt boog wat door zijn knieën, rukte een handvol grassprieten uit de grond en verfrommelde het in zijn hand. Droog, door het warme weer van de laatste tijd, maar niet te droog waardoor het snel vlam zou vatten. Prima.
Opnieuw speurden zijn gouden ogen de omgeving af. Nog steeds was er niemand te zien. Bovendien leek het veld verder ook vrij van onhandige obstakels. Mooi. Het zou zo vervelend en onnodig zijn als tijdens de aankomende les een celestial meteor op iets als een boom of een willekeurig persoon zou belanden. Dat leverde gewoon zoveel gedoe op…

Met een kort, goedkeurend knikje -niets meer, niets minder- liet Geralt zich tenslotte in het gras zakken en wachtte hij in kleermakerszit, met zijn handen op zijn knieën tot de rest van de groep zou arriveren.
Het was nu ongeveer een week geleden dat hij op Starshine Academy was aangekomen en dat de docentenvergadering had plaatsgevonden. Zodoende was toen ook ter sprake gekomen hoe Geralt zijn eerste les op de academie vorm zou gaan geven. Helaas werd zijn eerste idee met minder enthousiasme in ontvangst genomen dan verwacht. Geralt had simpelweg bedacht om de eerste les er gewoon precies uit te laten zien, zoals de eerste vuurmagielessen er op de witcheracademie hadden uitgezien, namelijk door de leerlingen eerst beter bekend te laten worden met het element “vuur”. Hier was tijdens de vergadering nog wel enigszins bevestigend op geknikt, totdat Geralt eraan toevoegde dat witcher-leerlingen hierbij een parcours moesten afleggen vol levensgevaarlijke hindernissen die in het teken stonden van het element vuur. Dat er hier en daar gewonden vielen of mensen afhaakten, hoorde er gewoon bij. Geralt zag werkelijk het probleem niet: wanneer leerlingen eenmaal het parcours hadden volbracht -met of zonder brandwonden, andere verwondingen of bijna-doodervaringen-, dan hadden ze gelijk al een beter idee wat het element wat ze in zijn lessen zouden bestuderen en leren beheersen precies inhield. Bovendien leerde ze hun eventuele angst ervoor overwinnen door er letterlijk en figuurlijk aan blootgesteld te worden. Simpel, maar effectief toch?
Echter dacht het management op Starshine er toch iets anders over en had hij zijn idee iets moeten bijstellen. Geralt had daarom uiteindelijk maar het aanbod van de jonge lichtmagie docente Aurora in ontvangst genomen om voor zijn eerste les een fusieles te organiseren met haar. Aangezien er een “meteorenregen de luxe” bij kwam kijken, kon hij er zich aardig in vinden.

Geralt haalde eens diep adem en liet een grote teug lucht naar binnen glijden. Juist op dat moment hoorde hij het gras achter zich zachtjes ritselen. Automatisch was zijn aandacht gewekt. De witcher bromde iets binnensmonds en concentreerde zich op hetgeen dat naderde. Voetstappen…
In plaats van op te staan of direct om te draaien, bleef hij kalm zitten en besloot het nog even aan te kijken. Hij was nou niet bepaald het type dat gelijk opschrikte en wegschoot bij het minste of geringste geluid…
Niet veel later merkte hij een verandering op in de aanwezigheid achter zich. Ietwat verwonderd trok hij een wenkbrauw op, totdat een koele bries hem vanachter bereikte en een bekende, zoete geur met zich meebracht. Ah, het was dus de lichtmagie docente die achter hem was aan komen lopen. In zijn hoofd puzzelde hij nog even door waarom hij haar eerder niet had herkend, maar hij besloot er verder niet te veel aandacht meer aan te besteden. “Aurora.” was zijn manier om haar te groeten met zijn diepe, dragende stem. Kort, krachtig, duidelijk. Precies zoals het hem betaamde. Het had bijna als een lage brom geklonken. Geralt deed geen poging zich naar haar toe te draaien, maar zijn priemende ogen gleden geleidelijk aan iets opzij, zodat hij haar vanuit zijn ooghoeken zou kunnen bestuderen. Ze was in ieder geval op tijd.

Notice:
- De acties van Miss Aurora zijn goedgekeurd door de schrijver van Miss Aurora.
- Miss Aurora zal nu als eerste reageren. Hierna is de postvolgorde voor de deelnemende leerlingen [Syrax, Drake, Celia & Kriss] vrij!

Het was een zeer warme dag dus had Aurora zich wat zomers en losjes gekleed. Toch was de kleding die ze aan had verrassend beschermend tegen vuur. De delen van haar lichaam die niet bedekt waren werden ook beschermt door een speciale gel die ze vanochtend had gebruikt. Deze gel zorgden er tevens ook voor dat haar huid niet zou verbranden van de zon. Ze had veel zin in de fusie les aangezien het met die nieuwe docent was, Geralt ofzo, hij qua eerste indruk wel een beetje op Iro, hij was nors, en klonk niet al te vrolijk, maar net als bij Iro voelde Aurora gewoon dat ook deze docent weer een verhaal had. "Hey Rosa, vandaag neem ik je niet mee naar de les, maar je kan je vast hier wel vermaken met iets, en zo niet dan mag je de school gaan verkennen." zei Aurora tegen haar fairy. Vervolgens liep ze met rustige passen door de gangen van school naar de deur toe. De les zou zich afspelen op het grasveld dus ze zou niet al te ver hoeven te lopen. Desalniettemin veranderde ze in haar dierlijke vorm. In deze vorm voelde ze zich altijd fris en had ze geen last van de hitte. Terwijl ze over het pad liep keken er veel mensen naar haar om. Je zag tenslotte niet vaak een tijger met een vacht gemaakt van licht over straat lopen zonder baasje.
In de verte zag Aurora Geralt al op het grasveld zitten, hij had een mooi, rustig plekje gevonden en Aurora liep rustig zijn kant op. Toen ze achter hem stond transformeerde ze geruisloos terug in haar menselijke vorm, kort daarna begroette Geralt haar. "Goedemiddag Geralt. Heb je zin om te beginnen met deze les?" vroeg ze met haar gebruikelijke vrolijkheid. Daarna ging Aurora naast Geralt zitten en haalde ze een boterham met appel uit haar pocket dimensie. "Goed nog even snel lunchen." zei Aurora waarna ze begon te eten. Toen ze net de laatste hap op had verscheen de eerste leerling in het zicht. Aurora zou iedere leerling op maat begroeten.

outfit:

Het was al weer een tijdje geleden dat hij vuurles had gehad, maar al die tijd had hij lekker kunnen door brengen met Dregoe, maar ook met zijn zelf studie. Voornamelijk Sarkas magie. Die moest hij ook bij houden natuurlijk. Gelukkig was het met zijn persoonlijke contact leggen ook steeds beter gegaan. Al had hij zo nu en dan een terug val moment. Goed uit geslapen was hij onder de douche gestapt en had zich even gewassen, voor Syrax zichzelf aan kleden en met een half vol gepakte rugzak zich eerst richting de stallen begaf. Hij wilde heel even nog de deuren open zetten zodat Dregoe vrij rond kon vliegen wanneer deze dat wilde. Toen Dregoe zijn baasje al aan hoorde komen sprong hij vrolijk op en kwispelde zacht terwijl Syrax aan kwam gelopen. 'He vriend, ik zal de deur voor je open zetten, maar je moet me beloven me niet tijdens de les te storen okay?' zei Sy en aaide zijn draaks neus. Heel even keek de zwarte draak schuld bewust, maar hij knikte toch even. Syrax glimlachte en opende daarna de deur en weg was zijn draak. Het was een lief beest. Thuis op Razen zou hij hem gewoon ook avonds los laten, maar dat mocht hier op Star shine helaas niet. Syrax zetten zich richting het grasveld. Dit keer zou hij niet te laat komen dat vertikte hij! Dus ook al was het niet nodig, toch begon Syrax te rennen, nou ja meer joggen. Dregoe zag dit en dacht dat Syrax voor de zoveelste keer te laat zou zijn. Hij bedoelde het goed dus dook Dregoe halverwege het grasveld naar beneden om zijn baasje op te pikken. In zijn duik wipte hij Syrax op die toch lichtjes schrok al had Dregoe dit vaker bij hem gedaan als ze aan het racen waren wie nu het snelste was, maar onverwachts bleef het toch schrikken. 'Dregoe! Halve...!' Riep hij en kon zich nog net vast grijpen voor hij weer van de gladde geschubde huid af gleed. Dregoe zag er de lol wel van in en maakte vrolijke geluidjes. Syrax kon niet echt boos op zijn draak blijven hierdoor en vergaf hem dus deze interruptie. Het duurde nu eigenlijk niet meer dan een paar vleugel slagen, maar toch stuurde Syrax er op aan dringend aan dat Dregoe niet te dicht bij de docenten landen zou. Hij wist nog hoe Master Savador hierop gereageerd had, maar er was iets aan Dregoe waardoor de draak hierdoor zelf al enige afstand van de docenten hield. Syrax begreep eerst niet waarom, maar dat zou snel nog blijken, toch wat de reden eigenlijk was... Toen Sy van de rug van Dregoe af gleed begon Dregoe zacht te grommen. Syrax snapte er niets van en aaide zijn draak eventjes die hem daarna smekend aan keek. 'Het is goed jochie. Voor uit ga nu maar.' zei Syrax geruststellen en wilde zich net om draaien, maar nu deed Dregoe iets wat hij nog nooit eerder had gedaan en pakte hem bij zijn hand vast en weigerde die los te laten. Hij wilde Syrax beschermen om wat de vuur docent was, niet meer nog minder. Syrax voelde de bezorgdheid van zijn beste vriend en knuffelde hem even. Dregoe liet los en keek na los lating van Syrax nog even scherp naar de grote man die naast Miss Aurora zat en weer zwaar bezorgd terug naar zijn baasje. 'Het is goed joh, veel erger dan Master Savador kan hij toch niet zijn?' fluisterde Sy geruststellend tegen zijn draak, hopend dat de andere twee docenten hem niet horen zouden.

XD

Ze was al vroeg wakker geweest. Eerlijk gezegd had ze amper geslapen. Ze was de vorige avond met een shuttle naar Razen vertrokken en die ochtend vroeg met de allereerste shuttle die terug vloog pas weer aangekomen. Celia had nog wel geprobeerd om nog wat te rusten maar haar hoofd had te vol gezeten. De slaap was niet gekomen en toen de zon op begon te komen had ze besloten dat de rust die ze onderwijl had weten te pakken maar genoeg moest zijn. Ze zou zich waarschijnlijk tijdens de pauze wel ergens terug trekken voor een hazenslaapje. Tot dan toe zou ze maar op haar tanden moeten bijten en doorzetten. Daarom liep de witharige jongedame nu door de gangen van de school, op weg naar het buitenterrein en het grasveld. Ze was een onbekende verschijning in de school, maar wel een die nooit gezien scheen te worden. Iets wat apart was gezien haar abnormale lengte van één meter negentig. Maar niet ongewoon aangezien ze er zelf voor zorgde weinig met anderen in contact te komen. De meeste andere studenten zag ze enkel tijdens de lessen. Ze wist dat Augustus haar naar de school had gestuurd juist om socialer te worden. Maar Celia wilde het liefste zo snel mogelijk weg van deze plek. Ze bezocht haar lessen en verdween daarna weer. Ze zat haar tijd uit...

Toen het grasveld in zicht kwam zag ze drie figuren staan. Twee van hen waren volwassen. Waarschijnlijk de docenten en als ze zich hun namen correct herinnerd had dan was de man Master Geralt en de vrouw Miss Aurora. Ze waren als dag en nacht. Hij een oudere man met witte haren en een gehavend gezicht al wist Celia zelf beter dan wie dan ook dat witte lokken niet altijd hoefde te betekenen dat iemand oud was. Zij had vurig oranje haar en een zeer jeugdige uitstraling. Vooral als ze naast hem stond. De derde persoon leek een stuk jonger en kon niet anders zijn dan een leerling. Ze kende hem niet, noch zijn naam. Maar dat was ook niet belangrijk om de les te kunnen volgen. Ze hield stil bij het groepje. Haar armen, lang en tenger, net als de rest van haar lichaam, sloeg ze over elkaar. Ondanks dat aanzicht bewoog Celia zich niet slungelig wat je wel zou verwachten van iemand met haar lengte. Haar bewegingen waren afgemeten en toonde zich soepel en weloverwogen. Haar groene ogen, fel als vergif keken van de ene docent naar de ander en ze knikte hen beleefd toe. 'Celia Cartagos,' stelde ze zichzelf daarna kort voor om aan te geven dat ze present was.

Het was een bijna ritmische tred hoe hij zich door de gangen verplaatste. Dit kwam ook omdat hij muziek in zijn oren had, hij knipte in zijn vingers op het ritme van de muziek en hij genoot van de heerlijke klanken die zijn oren binnen drongen. Zijn vlammende ogen plus het hangende zwarte haar deinde mee op dit ritme. Hij was erg nieuwsgierig naar vandaag. Dit kwam voornamelijk omdat hij nu eindelijk weer eens normaal Fire magic les zou gaan kunnen krijgen. Het maakte hem best opgewonden, want het leukste was ook nog dat hij het niet van Savador zou hebben. Eindelijk was die hellenstrijd elke les.. voorbij. Het was daarbij ook gevraagd of je bij deze les vuurbestendige kleding aan wilde trekken, dit had Drake gedaan. Niet omdat hij nu zo braafjes wilde zijn, maar hij vond t soms wel eens leuk om van outfit te veranderen. Een hand door zijn zwarte haar toen hij het bordes af liep richting het grasveld. De sigaret die hij rookt maakte een pluimpje bij hem vandaan.

Hij was dit keer eigelijk op tijd door zijn eigen nieuwsgierigheid, wie nam het op tegen het vervangen van Saffie? Welke en watvoor man was? Zou Drake deze gast mogen, of was dit hetzelfde verhaaltje als bij de andere docenten. De gene die ook bij de les hoorde en hij wel kende was Aurora, die kende hij wel en ze mochten elkaar niet. Vooral omdat Drake het leuk vond om de les te verstoren en zij niet. Met zijn handen in de zakken van zijn ongewone vest liep hij op het gras. In de verte zag hij al wat mensen staan. Drake zijn loopje was best herkenbaar, het had een soort arrogantie met een vleugje majestueusheid. Zijn neus en borst altijd de lucht in, maar toch leken zijn schouders te hangen, als zo'n echte ''cool guy', zijn zwarte haar die voor zijn ogen hing wat het af maakte. Toen hij zich bij het gezelschap voegde krulde zijn lippen. ''Drake Burned arrived.'' Dit was op een neutrale toon en hij keek Zijn nieuwe docent een moment onderzoekend aan. Het leek een door het leven gehavend persoon en hij wist zeker dat deze man meer te vertellen had. Drake was nieuwsgierig naar hem, maar trok niet zijn mond open. De andere vrouw keek hij alleen even minachtend aan, ''Carrotsday?'' bracht hij spottend uit. Soms had Drake echt shijt aan mensen, of je nou een leerling, docent of legendarische magiër was. Als hij je niet mocht, dan mocht hij je niet, punt. Hij was naast Celia gaan staan en glimlachte naar haar. ''Ey there. Dat is een tijdje terug, alles goed Celia?'' De aandacht die hij verder gaf aan de overige jongen die hij niet kende was een blik. Hij was duidelijk jonger, bruin haar en hij kwam ietwat onzeker over. Hij leek een draak bij zich te hebben, maar Drake was niet onder de indruk. Hij sprak verder geen woord tegen de jongen, hij zou nog wel zien wat hij met de onbekende gast aan moest, zijn oordeel had hij nog niet. Wat hij wel wist was dat hij de draak zelf met zijn rijder door het luchtruim had zien gaan wanneer hij soms in op zijn vensterbank zat. Hij herkende het dier daarvan namelijk. Nu hij wist wie er allemaal was en ook nog op tijd was, keek hij maar een beetje naar de boomtoppen en wachtte op de rest van de mensen.

Outfit:
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/50/78/e4/5078e481ab2f0ddc201e235d1840ecc8.jpg

In een continuerende cadans bewoog ze zich snel maar beheerst voort. Gekleed in een hardloop outfit, die strak en gestroomlijnd om haar lichaam zat rende ze hijgend over het bospad. Haar handen in vuisten geklemd. Haar korte haar mee golvend in de passen en suizende wind langs haar gezicht. Ze had een speciale band rond haar middel waar een riem aan was gevestigd. Deze riem liep naar haar hond die op een rustig gallopje mee rende. Shae was niet het type hond dat los kon lopen. Dan was ze meteen weg en het zou Kriss niks verbazen als haar rode husky een leven in de natuur nog zou overleven ook. Thuis liep de hond op een afgesloten terrein en had Kriss een hele verzameling meterslange lijnen. Maar hier, op starshine, moest de hond vast en kon ze haar niet altijd de ruimte geven. Dan waren haar hardloop sessies een perfecte energie verbrander voor Shae. De hond liep desalniettemin braaf mee, want haar bazinnetje had geen enkele aandacht nu voor iets anders dan haar gedachtes. Kriss maakte zich zorgen. Je kon zelfs zeggen dat ze een beetje bang was voor de les die ze vandaag zou hebben. De laatste keer dat ze fire magic les volgde was het geëindigd in iets wat ze nooit meer wenst mee te maken. No doubt dat het toen ook door de leraar kwam. En het was vreemd, want Savador was weg maar niemand scheen te weten waarheen. Of nog erger, niemand scheen het iets te kunnen schelen ook. Kriss was waarschijnlijk de enige die zich heimelijk zorgen maakte om zijn verdwijning. Ze had een gevecht met zichzelf over de vraag of ze hem moest gaan zoeken of niet. Maar waar the heck moest ze beginnen. En wat the hell zou hij met haar doen als hij daarachter kwam. Hoe vaak ze zichzelf nu al niet had gesmeekt erover op te houden. Er niet meer aan te denken. Savador was weg. Zijn helse heerschappij was voorbij. Toch kon ze er niet blij van worden. Ze was eigenlijk niet eens verbaasd toen ze zich realiseerde dat ze hem echt miste…

Savador was vervangen. Dus ze moest het er maar mee doen. Ze had geen keus. Of beter gezegd. Ze had een nieuwe keus. Een nieuwe leraar om haar te trainen in een magie die zo perfect voelde, dat ze haar training graag voort wilde zetten. Het was werkelijk haar tweede natuuur. Daarom was de gedachte aan deze les zo tweestrijdig. Ze wilde dolgraag weer een les in haar element volgen. Een fusie les in dit geval. God haar vader zou haar vermoorden als hij eens wist dat ze een lightmagic zou gaan leren. Maar ze was aan de andere kant ook haast bang voor deze nieuwe leraar. Hij zou niks zijn vergeleken zijn voorganger. Niet in haar ogen. En dat maakte het eng. Ze was niet bang voor eenzelfde soort strijd, die ze altijd met Savador had, dat zou het probleem niet zijn. Ze was juist bang dat hij, deze nieuwe man, een betere leraar zou zijn voor haar. Dat ze hem leuker zou vinden en vooral dat ze Savador daarom zou vergeten. Of was het juist de angst dat alles weer zou herhalen. Ze wist het niet… Misschien leed ze wel aan posttraumatisch stress disorder…

Na het hardlopen had ze een snelle douche genomen en zich omgekleed in een casual maar vuurbestendige outfit. Ze liet Shae achter in haar kamer en liep met een appel in haar mond en haar schoudertas door het kasteel. Ze was nog op tijd, dus Kriss liep met een kalme pas van de trappen. Toch leek er een fractie van die zelfverzekerde zelfbewustheid in haar doen en laten te zijn verdwenen. De pit en vurigheid die ze altijd uitstraalde leek ver te zoeken op dat moment. Tegen de tijd dat de roodharige jongedame op het grasveld aankwam was de appel tot het klokkenhuis weg gegeten. Met een slinger gooide Kriss het door de lucht, ver in het grasveld. Ze herkende een paar mensen al vanaf de verte. Natuurlijk wist ze wie Drake was, en een glimlach van herkenning en genegenheid verscheen op haar mooie snoetje. Het meisje waar hij naast stond kende ze niet persoonlijk, maar ze had wel al eens over haar gehoord, onderandere door Drake. Er stond nog een andere knul bij, en ze dacht dat ze hem wel eens eerder had gezien in een les of misschien in de gangen ofzo, maar hij was niet heel onbekend voor haar. De laatste twee personen herkende ze beide niet. Master Geralt en Miss Aurora. Ze stak haar hand uit naar Miss Aurora en glimlachte beleefd. “Wij hadden geloof ik nog geen kennis gemaakt. Kriss van Valnor.” Daarna wende ze zich op Master Geralt en voor wie Kriss kende kon je merken dat er meteen iets in haar houding veranderde. Ze leek terug houdend en een tikkeltje argwanend. “Aangenaam,” zei ze zacht terwijl ze ook haar hand naar de witharige man uitstak. Hij had iets vreemds over zich. En ze wist nog niet of ze dat iets leuk vond of niet. Vervolgens draaide ze zich om en grijnste speels naar Drake. “Look what the cat dragged into class. Sinds wanneer ben jij optijd?” Ze kwam naast hem staan, sloeg een arm om zijn middel en glimlachte begroetend naar Celia.

> outfit: https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/63/c5/8f/63c58fdd21349a23e97eab3b7145818f.jpg <

Geralt hoorde zwijgend aan hoe Aurora hem begroette. Vrolijkheid klonk door in haar heldere stem. Bij haar vraag staarde hij voor een moment naar de horizon. “Ik ben vooral benieuwd naar de leerlingen…” sprak hij raadselachtig, zijn blik ondoorgrondelijk zoals altijd. Vanuit zijn ooghoeken sloeg hij de jonge docente gade toen ze naast hem ging zitten en begon te eten. Terwijl hij haar even in zich opnam, speelde hij voor een moment met de vraag of oranje misschien haar favoriete kleur was, vanwege haar kleding én bijpassende lokken. Het was redelijk..nja...overduidelijk aanwezig. Dat zeker. Naast hem leek ze een "opgewekte noot" in de omgeving, aangezien zijn eigen kleding altijd donker, bijna grauw was en puur vanwege efficiëntie was gekozen. Het leek naadloos aan te sluiten bij zijn verder ruige uiterlijk.

Geralt’s ogen keken weer de omgeving rond en merkten plotseling iets op niet ver bij hen vandaan. De witcher keek met enige belangstelling naar opzij, naar de draak die daar kwam aangevlogen. In een automatisme begon hij het mythische wezen zorgvuldig te bestuderen. Krachtige vleugelslagen en een gezonde, zwarte kleur… Met zijn priemende, gouden ogen keek hij toe hoe de draak iets verderop landde. Soepele landing en een uitstekende balans. Interessant…
Op het moment dat een jongen, hoogstwaarschijnlijk één van de leerlingen, van het fabeldier afstapte, zette Geralt zich ook in beweging. Uiterst kalm en beheerst stond hij op. Zijn handen vouwde hij in elkaar op zijn rug. In een vloeiende beweging richtte hij zich op tot zijn volledige lengte, waardoor pas zichtbaar werd hoe groot en breedgeschouderd de witharige docent werkelijk was. Voor nu deed hij nog even niets, enkel waarnemen wat zich iets verderop voltrok.
Door zijn scherpe gehoor, bereikte het zachte grommen van de draak hem met de eerstvolgende bries. Zwijgend observeerde hij de communicatie tussen fabeldier en mens. De manier waarop ze op elkaar reageerden was werkelijk…fascinerend te noemen. Hij vermoedde dat ze een band hadden. Wellicht een goede band. En dan was er nog het wantrouwen richting hem… Een gezonde dosis achterdocht richting een witcher… Het sierde de draak, net als zijn -ogenschijnlijke- bezorgdheid om de jongen. Ondanks zijn eigen houding richting Geralt, leek het fabeldier vooral gebrand op het beschermen van de jongen, ondanks dat deze leek aan te geven dat het goed was.
Zijn wenkbrauwen schoten verwonderd iets omhoog toen de draak zijn mens bij de hand pakte. In gedachten probeerde de docent betekenissen aan zijn lichaamstaal te koppelen. Pas toen de jongen het dier knuffelde en weer losliet, deed Geralt sereen enkele passen hun richting op, ervoor zorgend dat zijn gedaante niet al te bedreigend over zou komen op de draak. Dankzij zijn lange benen was hij na een paar stappen genoeg in hun buurt om te kunnen spreken, maar er was nog altijd sprake van een gepaste afstand. “Een mooie draak heb je daar.” begon hij met zijn zware stem te spreken, waardoor het lichtjes op de wind galmde. Twee mysterieuze, katachtige ogen waren afwisselend op de jongen en de draak gericht. Geralt nam zijn tijd te spreken en koos zijn woorden zorgvuldig. Hij was niet iemand die zomaar loze woorden sprak. Dat was slechts een verspilling van tijd en energie. Nu bleef zijn blik langer op de draak hangen. “Ik respecteer je bezorgdheid om jouw mens en je wantrouwen richting mij.” vervolgde hij met een oprechte ondertoon in zijn stem. “Daarom kom ik je persoonlijk vertellen dat je mij niet hebt te vrezen. Ik draag niet langer het amulet van de School van de Wolf, zoals je ziet.” legde Geralt uit, duidend op het amulet wat iedere witcher droeg welke aangaf van welke witcher-academie hij afkomstig was. En welke hem tegelijkertijd bij kon staan in een gevecht. Naast hun opmerkelijke ogen en de twee zwaarden op hun rug, waren hun amuletten wat de ware identiteit van witchers het meeste weggaven. “Mijn lichaam blijft...onveranderd, maar het bijbehorende leven heb ik achter me gelaten.” eindige hij zijn uitleg.
Terwijl Geralt zich weer net zo geruisloos wilde omdraaien, keek hij nog even opzij. “Als je dat wenst, ben je welkom om de les vanaf een afstand te observeren, zodat je zeker weet dat ik mij aan mijn woord houd.” Was het laatste wat hij erover wilde zeggen, voor hij zich terug naar Aurora begaf. Hij verwachtte later wellicht meer woorden te wisselen met zijn leerling, maar voor nu wilde hij de ontstane spanning vooral verhelpen.

Eenmaal weer bij de lichtmagie docente aangekomen, bleef hij naast haar staan, in afwachting van de rest van de leerlingen. Niet veel later verscheen er een ander persoon in het zicht. Geralt keek naar haar. Een vlaag van herkenning drong door tot in zijn binnenste en deed een ongemerkte schok door zijn lijf trekken. Ze had verdacht veel weg van…Ciri. Haar witte lokken, groene, intense ogen die dwars door hem heen leken te kijken… De leerling leek oprecht een jongere versie van zijn geadopteerde dochter te zijn. Zelfs haar bewegingen waren zo soepel, doch krachtig en bedachtzaam als de hare, al had Ciri dit verworven dankzij de trainingen bij hem. Was het niet voor haar lengte en leeftijd, dan had hij werkelijk gedacht zijn dochter te zien arriveren. Met enige verbazing in zijn blik sloeg hij daarom de leerling gade, lichtelijk geïntrigeerd.
Toen ze tenslotte bij hen arriveerde en zich voorstelde als Celia Cartagos, leek Geralt pas weer uit zijn eigen overpeinzingen op te schrikken. Vanwege haar uitzonderlijke lengte, kon de docent haar gemakkelijk recht in de ogen aankijken. In plaats van haar op een clichématige manier te verwelkomen in de les, knikte hij haar enkel duidelijk en bevestigend toe. Niet alleen omdat dit meer bij hemzelf paste, maar ook omdat hij dit beter vond aansluiten bij haar krachtige uitstraling.

Nog twee leerlingen te gaan. Hij was benieuwd wie de volgende was. Eén leerling was al aangekomen op een draak en de ander leek als twee druppels water op zijn eigen dochter… Geralt kon zich alleen maar afvragen wie er nog meer zouden arriveren op het grasveld.
Even later verscheen er een zwartharige jongeman op het toneel. Zijn manier van lopen was…opmerkelijk te noemen. Zelfvertrouwen, neigend naar arrogantie en toch een bepaalde souplesse en luchtigheid. De witcher’s blik boorde zich aandachtig in die van de jongen zodra hij voor hen stond en zichzelf voorstelde. De jongen keek hem onderzoekend aan. Geralt keek net zo onderzoekend terug, indringend, enigszins belangstellend en een tikje…uitdagend. De vlammende, haast rode ogen van de leerling staarden in het koele, ondoordringbare goud van die van de docent.
Geralt was benieuwd of Drake’s “zelfvertrouwen” gegrond was op het gebied van zijn magie, of deze leerling daadwerkelijk over de nodige vuurmagie vaardigheden beschikte om deze houding tentoon te spreiden tijdens Geralt’s lessen. Het was namelijk één ding om zelfverzekerd te zijn, maar iets anders als men zelfverzekerd was met een reden…
Geralt zelf had al van beiden geproefd; de één in zijn wilde, jonge jaren als witcher (jaren waar hij inmiddels hoofdschuddend op terugkeek…), de ander uitte zich in zijn ervaring en stond als het ware geschreven op zijn gehavende huid. Hij hoopte daarom ook zeker het tweede terug te zien bij deze leerling. Dat zou zeker interessant zijn...
De grote man keek iets naar opzij toen Drake tegen Aurora sprak. Zijn opmerking liet hem kort fronsen, meer omdat hij zich afvroeg wat precies de verhoudingen waren tussen beiden wat tot deze specifieke reactie had geleid. Al snel stond zijn gezicht echter weer neutraal. Kalm wachtte hij vervolgens af wat Aurora’s reactie zou zijn, aangezien hij ervanuit ging dat de docente zich prima zelf kon redden tegenover de leerling. Ze was immers niet voor niets docent geworden toch? Dan moest je soms tegen een stootje kunnen. Dus dan mocht hij dit wel van haar verwachten.

Uiteindelijk verscheen ook de laatste leerling in het zicht. Aangezien twee jongens en twee meisjes zich hadden aangemeld voor deze les, was het niet moeilijk te puzzelen hoe de jongen met de draak en de laatst gearriveerde leerling heette, doordat Geralt al wist wie Drake en Celia waren. De andere jongen moest dus Syrax zijn en dit was… Kriss. Hij had van tevoren vluchtig de namen van de leerlingen bekeken. Geduldig wachtte Geralt tot ze zich bij de groep voegde en liet vervolgens zijn blik naar haar glijden. Hij keek zwijgend toe hoe ze Aurora begroette en zich vervolgens tot hem wendde. Hun ogen ontmoetten elkaar, waardoor de docent haar even belangstellend aankeek, aangezien ze iets anders op hem leek te reageren dan op de lichtmagie docente. Hoe anders, kon hij nog niet helemaal zeggen. Op het moment dat ze hem toch groette en haar hand naar hem uitstak, liet Geralt zijn grote, ruwe hand van zijn rug afglijden en pakte de hare vast. Voor even leek haar kleine, zachte hand te verdwijnen toen de zijne zich er omheen vouwde. De witcher lette erop dat hij haar niet per ongeluk te stevig vastpakte. Het was duidelijk dat hij zelf niet gewend was iemand met fysiek contact te begroeten, op welke manier dan ook. Op haar “Aangenaam” knikte hij kort, maar vriendelijk. “Aangenaam, Kriss.” voegde hij er toch aan toe met een licht accent. Zijn stem klonk diep en brommend, als een zware bas. Zijn gouden ogen gingen naar opzij. “Drake… Celia.” Geralt had nog niet omgekeken of Syrax zich inmiddels bij de groep had gevoegd.
Terwijl de leerlingen elkaar ook verder begroetten, richtte Geralt zich weer tot Aurora. Zijn gezicht stond verrassend…tevreden. Niet alleen waren maar liefst álle leerlingen op tijd, daarbij had ieder van hen op zijn of haar eigen manier zijn interesse en aandacht verworven. Over dit laatste had Geralt al geen twijfels gehad vooraf, maar hij was alsnog prettig verrast met de uitstralingen van ieder individu. Zo verschillend, zo interessant... Dit maakte hem benieuwd naar hun vaardigheden wat betreft vuurmagie en het verdere verloop van de les...
Vanuit zijn ooghoeken keek Geralt naar Aurora. Zijn handen verplaatste hij weer naar zijn rug. Zijn rug rechtte zich. “Ik denk dat we de les kunnen beginnen.” sprak hij, om min of meer aan te geven dat zij de les kon openen als ze dat wilde, aangezien het oorspronkelijk haar idee was geweest om een fusieles te organiseren. Vervolgens richtte hij zich weer op de leerlingen en zowaar… als je goed keek, daar, ergens, stiekem... lag een kleine, maar oprechte glimlach verborgen rond zijn lippen…

[Miss Aurora zal nu weer als eerste reageren. Daarna is de postvolgorde voor de deelnemende leerlingen weer vrij.]

Toen Aurora haar boterham op had zag ze al gauw een draakje aan komen vliegen. Op de rug van het draakje zat een jongen, mogelijk zelfs wel de eerste leerling voor de les van vandaag. De draak leek wat bedenkelijk naar zijn baasje te kijken, daardoor moest Aurora glimlachen, draken waren erg bijzondere wezens vond Aurora. Kort daarna zei Geralt wat tegen de jongen en zijn draak, Aurora keep met een opgeheven wenkbrauw naar haar collega, ze was het niet gewend dat een docent op zo een bijzondere manier huisdieren tot rust stelde. Het was alsof de docent precies wist wat de draak dwarszat. Aurora vond het erg raar, maar iedereen was natuurlijk anders.
Een paar tellen later kwam de volgende leerling weer in het zicht. Aurora kende het meisje nog niet, maar ze zag er wel aardig uit. Toen het meisje hun kant op kwam knikte ze beleefd en vertelde ze dat ze Celia was. "Welkom Celia" zei Aurora met een zachte maar wel vrolijke stem.
Spoedig daarna kwam Drake er aan. Aurora wist dat Drake haar bij voorbaat al niet mocht, al wist ze niet waar dit door kwam, misschien was drake wel gewoon zo een dwarse leerling. Echt een leuke leerling vond Aurora hem niet, het leek alsof hij meer bezig was met stoer doen dan met beter worden. Toen hij zich meldde en vervolgens minachtend naar Aurora keek, keek Aurora lekker arrogant terug. "Carrotsday?" zei hij spottend. Aurora schoot hierdoor oprecht in de lach, die was wel leuk gevonden vond ze. "Correct, je had me gisteravond moeten zien, toen was ik verkleed als sigaret." bracht ze lachend uit. Al gouw ging drake met zijn aandacht naar de andere leerlingen.
Als laatste kwam er nog een meisje aan. Ze stelde zich netjes voor en Aurora schudde haar hand. "Correct, Aurora Hikari, aangenaam kennis met je te maken Kriss." reageerde Aurora op een professionele maar vriendelijke toon. Toen de leerlingen allemaal klaar stonden zei Geralt dat ze de les konden beginnen. Aurora knikte en begon uit te leggen wat de les zou inhouden.
"Vandaag zullen we jullie proberen zo ver te krijgen om succesvol een Celestial Meteorshower te laten uitvoeren. Een Celestial Meteor bestaat uit een kern van vuur, die beschermt wordt door licht. Wanneer het licht schild uitvalt zal de snelheid van de meteor ervoor zorgen dat de vuur kern ook uit gaat. In het geval dat de vlam uitgaat zal de meteor uit elkaar vallen doordat de hitte nodig is om het licht in een vloeistof achtige staat te houden. Wanneer het licht stolt zal het druks verschil ervoor zorgen dat hij implodeerd." zei Aurora. Daarna keek ze even naar Master Geralt en deden ze de spreuk voor.
Na het voorbeeld keek ze naar de leerlingen en zei ze: "Wanneer je licht magie gebruikt moet je ervoor zorgen dat je focust op het vuur beschermen, wanneer je vuur magie gebruikt moet je zorgen dat de vlam niet te warm en niet te heet is. In beide gevallen moet je samen werken met de andere magie soort om de snelheid en richting van de meteor regen samen tot stand te houden.". Vervolgens keek ze naar de leerlingen om te kijken of deze zelf al groepjes zouden maken.

(Ik heb met Geralt afgestemt dat Aurora en Geralt een voorbeeld gingen doen.)
(sorry dat de reactie zo laat is, kwamen wat dingen tussen.)

Dregoe leek nog steeds niet tot rust te komen, maar zo kende Syrax zijn draak helemaal niet en dat verontrusten hem zeer. Toch kwam er onverwachts hulp van de nieuwe vuur docent. Dregoe bromde eerst nog luider en besloot gedeeltelijk tussen de ander en zijn in baasje te gaan staan. Hoewel Dregoe op zijn hoorde was luisterde hij wel naar de man zijn woorden. Hoewel zijn pupillen niet veranderde net als het grootste gedeelte van zijn houding niet bewoog Dregoe bedenkelijk met zijn oren. Ook bewoog hij zijn kop soms lichtjes door deze iets schuin te houden. Echter was hij niet van plan geweest om zich te laten verrassen, maar als het waar was wat deze man die zo vreemd rook dan zou Dregoe hem misschien wel mogen. Syrax glimlachte kort en aaide zijn draak weer even over zijn kop. 'Nou, maag ik of blijf je nog plakken? ' vroeg Syrax zijn draak die even verveelt naar Sy keek. De jonge Razaan kende zijn draak beter dan wie ook en als hij hem niet zo zou toe spelen dan kon het wel eens zo zijn dat Dregoe iedereen bij hem weg zou houden. Dregoe snoof luid om aan te geven dat hij het er niet mee eens was. Aan gezien Syrax soms nogal nerveus kon worden al leek dat nu niet het geval te zijn. Dregoe zou niet ver weg gaan dat wist zijn baasje ook wel. Na nog een laatste aai stapte de leerling langs het zwart geschubte dier voorbij. Dregoe keek hem nog even na voor zijn blik weer op Master Geralt ging. Heel even uiten hij nog een laatste dreiging door nog even zacht te grommen met een paar ontbloten witte tanden voor hij zich op 100 meter afstand van hem ging zitten. Niet met een geboden rug zoals bij de meeste draken deden, maar recht op zittend. Hij wilde goed zicht hebben een zoo zitten vond Dregoe ook fijn ook al zag het er heel onnatuurlijk uit. Ondertussen waren er al die andere leerlingen erbij gekomen. Syrax ging naast een rood harig meisje staan die kennelijk als laatste aan was komen lopen. De uitleg nam Sy in zich op als een spons en toen ze het voor deden keek hij er met volle aandacht naar. Het was een mooi gezicht en toen ze samen deze spreuk moesten gaan uit voeren dacht Syrax snel na een bekeek de andere even. Het wit haarige meisje leek hem net als de andere jongen niet echt fijn om mee te werken. Hij weende zich tot Kriss een haalde even diep adem. Weer een meisje hé, maar tja er zat mogelijk niets anders op... 'Zullen wij een team vormen, Kriss? Ik ben Syrax.' zei Syrax en hij keek het roos harige meisje afwachten aan.

(Voorlopig kan ik alleen op les Topic's doen. Aangezien ik nog druk ben met de windlichten maken. )

Dit was nieuw. De leraar vuurmagie die haar behandelde als een mens en niet als een ongemanierde kuttenlikker. Wat een aangename verrassing was het toen de ruig uitziende man zijn ogen op haar vestigde en haar met oprechte belangstelling aan keek. De meest leraren behandelde hen al als een nummertje. Soms duurde het maanden voor ze eindelijk wisten wie je was. En dan nog werd Kriss vaak gecorrigeerd over haar eigen naam. Want Kriss was een jongensnaam en zij was toch echt overduidelijk van het vrouwelijk geslacht. Hoe vaak ze dat niet uit had moeten leggen aan bejaarde leraren die niet eens konden onthouden welke dag het was. En dan had je natuurlijk nog een leraar als Savador. Die er op uit was geweest om haar tot het uiterste te drijven. Nu stond zijn vervanging voor haar. Zijn grote mannenhand om de hare gevouwen. Warm en stevig. Kriss kreeg de neiging om zelf ook stevig terug te knijpen. Al betwijfelde ze of Master Geralt dat wel zou voelen. En het was als een wederzijdse erkenning. Shit. She already liked him…

Het stoorde haar wel een tikkeltje dat zijn ogen wat weg leken te hebben van die van Savador. Die goudgele schatkisten, die je als diepe poelen van kennis en ervaring aan staarde. Bij beide mannen lag er ook veel mysterie in hun ogen. Het bracht haar herinneringen die ze op dat moment liever wilde vergeten. Toch waren ze ook niet met elkaar te vergelijken. En daar was Kriss erg blij om. De oeroude vloek die op de roodharige jongedame ruste wakkerde er wel door aan. Haar onvermoeibare nieuwsgierigheid was gewekt. En het slachtoffer was Master Geralt. Ze was benieuwd of hij haar magische uitbarsting wist te temmen of niet.

Kriss was blij dat er een bekende in de klas zat. Of eigenlijk een vriend. Drake was een goede vriend van haar en vooral van haar broer, maar ze had hem al een tijd niet gesproken. Misschien moesten ze maar weer eens een avondje stappen samen bedacht ze grijnzend toen ze bij Drake en Celia kwam staan. Kriss was familiair genoeg met Drake om zo haar arm om zijn middel te leggen en zo tegen hem aan te staan. Celia daarentegen kende dan totaal niet en had ze met een glimlach begroet. Kriss herinnerde zich een vreemd verhaal van haar broer. Hij had niet alles verteld, maar in grote lijnen wist hij te vertellen hoe hij dit meisje had ontmoet. Ergens moest ze haar dankbaar zijn. Zonder Celia had Dayé waarschijnlijk nog steeds depressief en gebroken op Nova gezeten. Nog zo’n mysterieus persoon die bij eerste ontmoeting meteen al Kriss haar aandacht wist te vangen zonder eigenlijk wat te doen. Ze wilde meer weten van die aparte en opvallend lange meisje.
Haar gedachtegang over Celia werd echter onderbroken toen de leraren hun aandacht vroegen. Kriss liet Drake los en draaide zich om. Ze streek een rode lok een tikkeltje sensueel achter haar oor, half luisterend naar de uitleg, haar donkerbruin rode ogen gedachteloos starend naar de grond onder Master Geralt’s voeten. Ze betrapte zichzelf erop dat ze steeds opzij wilde kijken naar het enige andere meisje in de klas. Kriss kreeg niet het idee dat Celia erg sociaal was aangelegd, wat de drang om contact te zoeken op een of andere manier juist versterkte. Dus toen de leraren een demonstratie gaven van wat ze zouden gaan leren wist ze zich ongemerkt naast Celia te manoeuvreren. Ze keek even kort glimlachend op naar de.. blondine? Echt blond kon je het niet noemen. Het was praktisch gezien wit. Het had wel iets aparts. En verrassend genoeg was ze niet de enige in de groep. De witte lokken van Master Geralt linkte ze dan weer wél met ouderdom. Ze was ook zo’n lang eind. Maar ook dat misstond haar niet. Net als Kriss scheen ze precies te weten waar ze haar lichaam moest laten. Zou ze een sport beoefenen? Oh shit! Ze miste de het hele voorbeeld van de leraren! Kriss had inmiddels zelf niet eens door hoe ze af en toe heimelijk naar het meisje naast haar stond te kijken. Speculerend en gissend. Glimlachend als Celia terug keek. God, ze zal wel denken, wat een stalker.
Kriss had daardoor helemaal niet door gehad dat de knul, wiens naam ze niet eens wist, naast haar was komen staan. Ze wipte daarom ook even verschrikt op toen zijn stem opeens schuin achter haar klonk. “Jezus je laat me schrikken.” Verzuchte ze even. Toen zijn vraag tot hem doordrong bleef ze echter voor een moment stil, duidelijk nadenkend over een reactie. Opeens zette ze een stap opzij, waardoor de ruimte tussen Celia en haar aanzienlijk verkleinde. Ze haakte nonchalant haar arm om die van Celia heen. “Sorry. Ik ben al geclaimd,” ze glimlachte verontschuldigend naar de knul met bruine lokken. Hij was vast niet onaardig, maar ze had haar zinnen eigenlijk al gezet op Celia. Dit was een perfecte kans voor haar om dat contact te zoeken en hopelijk vond ze dat geen probleem. “Meiden tegen de jongens. Kan nog best interessant worden, toch Drake?” grijnste ze uitdagend Drakes richting op, vermoedend dat die jongen wel een beetje van competitie hield.

[flut >.< ]

De docent had geen woord tegen haar gesproken nadat ze zich had voorgesteld. Maar dat was ook niet nodig geweest. De meeste docenten voelde zich er ongemakkelijk onder dat ze even lang was, of soms zelfs langer dan hen. Maar hij leek daar geen last van te hebben. Zijn hoofdknik zei haar genoeg. Ook Miss Aurora had een groetende knik gekregen waarna ze zich op een afstandje terug trok. Verzonken in haar eigen gedachten totdat ze les zou gaan beginnen.

Haar hoofd had zich opzij gedraaid toen ze de bekende tred van Drake had gehoord. De jongen was aan komen lopen op de manier waarop ze hem kende, arrogant en vol zelfvertrouwen al dan misschien soms misplaatst. Maar zo was Drake en niet anders. Al was dat ook niet helemaal waar. Celia kon zich nog de dag herinneren dat ze hem voor het eerst ontmoette op het lanceringsplatform. Zijn houding was heel anders geweest. De houding die je eigenlijk alleen nog maar bij hem zag als hij zich compleet op zijn gemak voelde. Iets wat zij niet vaak mee mocht maken. Ze knikte hem toe toen hij naast haar kwam staan. 'Goed om te zien dat je nog steeds niet van school getrapt bent Drake. Het gaat,' sprak ze hem toe, haar eerste woorden een beetje plagerig bedoeld. Hij richtte zijn aandacht daarna al snel op de jongen met de bruine lokken die er als eerste was geweest en Celia keerde terug naar haar eigen gedachten. Tenminste totdat een vurige roodharige Raziaanse op het veld verscheen. Een die Drake goed leek te kennen aangezien ze vriendschappelijk haar arm om hem heen sloeg. Ze knikte een wederzijdse groet terug toen het meisje haar woordloos begroette. Het was kennelijk iets wat je deed als vriend van een vriend zijnde, al begreep Celia nog niet helemaal waarom.

Het was niet lang na de aankomst van Kriss, zoals ze zichzelf had voorgesteld, dat Master Geralt de les opende en het woord aan zijn collega gaf. Miss Aurora legde hen uit wat de bedoeling was en er werd een vluchtige demonstratie gegeven. Tot zo ver zag alles er vrij begrijpelijk uit. Er was maar één moment tijdens de uitleg dat haar aandacht vervaagde. Dat was toen ze Kriss vanuit haar ooghoek naast haar zag verschijnen. Haar hoofd draaide zich een klein beetje zodat Celia's eigen felgroene ogen de roodbruine van haar ontmoette. Niet echt wetend wat ze met de vriendelijke glimlach aanmoest probeerde ze er zelf een te produceren die er misschien een beetje zwakjes uit kwam. Het was een mooie poging geweest. Ze probeerde weer verder te luisteren naar de uitleg maar kon haar aandacht er niet echt meer bijhouden. Ze kwam waarschijnlijk over als een of andere asociale trien. Waarom moesten mensen dan ook altijd zo moeilijk zijn?

Toen de uitleg voorbij was zag ze hoe de bruinharige jongen, Syrax naast Kriss was verschenen. Het liet haar een beetje ongemakkelijk half naar Drake draaien aangezien hij de ander was die dan over zou blijven. Daarom was ze lichtelijk verrast toen ze merkte dat Kriss haar als partner wilde door collegiaal haar arm door die van Celia te haken. 'Ik hoop dat je weet wat je doet,' zei ze kalm tegen Kriss. Het klonk bijna verontschuldigend. Celia kende vuurmagie. Maar sinds ze tussen de Shadranen was opgegroeid was lichtmagie haar niet errg goed gezind. Ze wachtte tot ze een officieel starsein van de docenten zouden krijgen en ging daarna een stukje uit de buurt van de rest staan. Vuur was nog steeds gevaarlijk. Wachtend op Kriss concentreerde ze zich op haar ademhaling. Blauw vuur ontvlamde in haar hand en danste langs haar arm om daarna weer te vervliegen alsof het niets was. Celia wist niet waarom haar vuur zich blauw manifesteerde. Dat had het altijd gedaan. Nog nooit had ze de warme rood oranje kleur kunnen produceren. Maar het maakte haar magie er niet minder krachtig om. 'Ik denk, eerst proberen om een kern van vuur te maken?' vroeg ze daarna aan Kriss om te peilen of zij het daar ook mee eens was. Ze was niet gewend aan samenwerken en wist niet precies wat het protocool daarbij was.

Celia legde daarna haar handen op elkaar en concentreerde zich. Toen ze haar handen van elkaar af haalde scheen er een heldere blauw vlammende bol tussen haar handen. Hitte straalde ervan af. Ze keek op en knikte naar Kriss dat zij haar magie kon toevoegen in de hoop dat ze dan konden reproduceren wat hen net was voorgedaan. Maar ergens moest er een fout in hebben gezeten. Misschien was de magie te onstuimig geweest of had ze toch beter haar aandacht bij de uitleg moeten houden. Maar het kostte haar veel moeite om hun gebundelde kracht onder controle te houden. Er was uiteindelijk maar een kant waar het vuur heen kon. 'Kriss, kijk uit!' riep Celia en haalde haar handen weg van de vuur bol om Kriss mee tegen de vlakte te trekken. Het vuur schoot over hen heen en spatte daarna uiteen. Celia keek op naar de brandende schroeiplekken om het grasveld en toen naar Kriss. 'Gaat het?' vroeg ze daarna twijfeld. Ze wist misschien niet hoe ze zich moest gedragen in sociale omstandigheden, maar een vuurbol laten exploderen was in elk geval niet sociaal acceptabel.

Toen Drake aankwam was er gelijk al iets tussen hem en de mannelijke docent. Hij noemde dit niet als negatief of positief, ze stonden nu op die lijn. Het was aan beide welke kant ze zouden kiezen. Het goede was alleen wel dat Drake vanuit de man kon opmaken dat hij ervaren moest zijn. Soms had je van die net niet docenten die niet wisten hoe ze gezag moesten uitstralen. Met dat soort mensen had Drake nog de meeste lol. Hij keek de man even aan en na hun korte moment van 'onderzoek' wendde hij zich even tot Miss aurora. "Correct, je had me gisteravond moeten zien, toen was ik verkleed als sigaret." Drake keek haar aan, de spot stond op zijn gezicht en hij moest moeite doen om haar niet uit te lachen. Hij wilde toch nog iets van een goede reputatie bij Geralt kunnen opbouwen. Hij draaide arrogant met zijn ogen naar de vrouw en wendde zich tot de rest van de leerlingen. Hij liet zijn blik over de mensen gaan die hij kende. Zijn oranje ogen waren neutraal, hij kon er niet meer van maken dan dat. Tot zijn blijde verbazing zag hij ook Kriss aankomen. Drake glimlachte gelijk en begroette de goede vriendin. “Look what the cat dragged into class. Sinds wanneer ben jij optijd?” hoorde hij haar zeggen. Drake grinnikte. ''Hm, je hebt gelijk. Ik ben wel erg vroeg voor mijn doen, ik denk dat ik gewoon te nieuwsgierig was wie het stokje had overgenomen van Saffiepaffie. Je weet hoeveel ik van die man kon genieten.'' sprak hij tegen haar, de laatste zin hd een zwaar sarcastische ondertoon die zelfs als haatdragend kon worden geschouwd. Het beviel hem hoe ze haar arm om hem heen legde. Het was leuk voor hem dat Celia en Kriss erbij waren, hierdoor waren er tenminste nog herkenningspunten. Toen ze verder gingen merkte Drake wel dat Kriss door iets was afgeleid, maar hij wist niet precies waardoor of waarom. Wat hij wel zeker wist was dat hij er geen snars van snapte, toen carrot de les uitlegde. Hij was serieus aan het luisteren maar Drake kon er geen witbrood van maken op deze manier. Meteoren, vloeistof? Drake probeerde het op z'n minst nog voor te stellen, maar dit werd m niet. Uiteindelijk bleek dat ze teams wilde vormen, Drake keek naar de twee vriendinnen die erbij waren. Opeens stond nu ook de bruinharige jongen bij Kriss zonder dat hij het echt in de gaten had gehad. de jongen scheen te heten. Hij hoorde hoe de verlegen sul aan Kriss vroeg of ze samen met hem wilde. Drake trok zijn wenkbrauw op, wat gebeurde hem nou? Zomaar ff voor zn neus weg gekaapt? Ach hij vond het met beide even leuk om samen te werken, dus de blik die Celia hem gaf kruiste die van Drake. De jongen wilde al met een vriendschappelijke knik instemmen, tot Kriss hem nu verbaasde. plotseling haakte zij haar arm in die van Celia en verkondigde dat hun samen zouden gaan werken. Dit sloeg toch werkelijk alles, Drake moest even kort grinniken toen hij de reactie van Celia zag. Ze was compleet overrompelt en wist zich even geen houding te geven door de onverwachte situatie. Okey, dan gingen hun samen.. tot Drake zich iets besefte. Zijn hoofd draaide zich naar Syrax, zijn gezicht was strak en niet bepaald 'vriendelijk'. Hij bewoog echter wel zijn ogen naar Kriss, zijn hele houding was: 'are u fking kidding me? srs' en wndee zich daarna naar Syrax. Deze knul kende hij amper en dan zou je eigelijk amper mogen oordelen, maar het ding was, dit was Drake. Dit was gewoon geen arrogantie meer naar de jongen, maar pure spot. Er kwam een grijns op Drake's gezicht waarbij je nou niet goed kon begrijpen of het positief of negatief was. ''Okey than.' hij klapte in zijn handen met een zucht. Nu mocht hij zijn opdracht gaan doen met een geobsedeerde draken knuffelaar, die ook nog eens de guts had om een van zijn beste vriendinnen voor zijn neus weg te kapen. Wat hem uiteindelijk niet lukte, maar dat was al genoeg voor Drake. ''Let's have some fun than. Show me what you got Syrax.''' waarna hij naar een plek met meer ruimte liep, zodat ze de opdracht beter konden uitvoeren. In zijn weg botste Drake semi expres tegen de schouder van Syrax aan. ''Oh en voor je t was vergeten, mijn naam is Drake. Weer eens een ander soort Draakje. Alleen in tegenstelling tot je knuffelbeest, ik bijt wel.'' de toon van Drake bevestigde dat de situatie en de jongen zelf hem niet beviel. Hij wist dat Geralt hem zou beoordelen, maar dan wist hij alvast dat Drake meerdere kanten kon hebben. Zolang de docent zich normaal tegen Drake zou gedragen, zou Drake dat ook doen. Dit gold niet altijd voor Drake's medeleerlingen.

Ik doe dit nooit, maar het moest gewoon ff. Drake zijn hoofden wanneer hij hoort dat hij met Syrax moet werken:

Geralt wachtte geduldig tot Aurora de les zou openen. Zijn blik was afwisselend op iedere individuele leerling en de jonge docente gericht. Zijn glimlach -voor zover je de minimale beweging van zijn mondhoeken in opwaartse, verticale richting een glimlach kon noemen- versmalde abrupt iets toen hij Aurora’s woorden hoorde als reactie op Drake. Haar tegenreactie was...zeggen dat ze gisteravond verkleed was als sigaret…?
Toegegeven; witchers stonden niet bepaald bekend om hun 'goede gevoel voor humor' (aangezien daar toch enige ‘emotie’ bij kwam kijken), maar zeker voor een witcher kon de witharige man toch menige grap of humoristische opmerking wel waarderen. Deze, lachend uitgesproken, opmerking van Aurora begreep hij echter…niet. Ten eerste: wat hadden sigaretten en wortels met elkaar te maken? En waarom was het grappig dat de jonge vrouw zich, naar eigen zeggen, zo had verkleed? Hij vond het eerder wat…absurd, zeker afkomstig van iemand van haar positie, maar om zijn collega niet in het openbaar af te vallen (en omdat het hem eerlijk gezegd verder niet bijzonder veel interesseerde), hield Geralt zijn lippen op elkaar. Daarbij was hij wél benieuwd wat de leerling van deze opmerking zou vinden. Had ze hier niet júist extra spot bij Drake richting haarzelf aangewakkerd…? Het leek bijna uitdagend. Hm…
Hoe dan ook, ze had het zelf opgelost en daar zou hij het maar bij laten.

Nadat iedere leerling was gearriveerd en Geralt had aangegeven dat Aurora de les kon openen, nam zij het woord. Terwijl zijn blik nog steeds afwisselend van de één, naar de andere persoon gleed, waren zijn oren gespitst geweest en volgden nauwlettend ieder woord van zijn collega. Sneller dan verwacht was haar uitleg beëindigd. Wacht… Was dat het?
Wat verwonderd keek de grote man naar opzij. Waar bleef het gedeelte waarin ze vertelde wat de leerlingen daadwerkelijk moesten dóen? Uiteraard was Geralt zelf betrokken geweest bij de vormgeving van de fusieles, maar hij moest voor zichzelf toegeven dat zelfs hij haast niet snapte waar de jonge vrouw over sprak door de manier waarop ze het uitlegde. Maar wacht… misschien was dit puur een manier om de aandacht van de jongelui te wekken door eerst verwarring te creëren, zodat ze later goed zouden opletten als ze het zo dadelijk wél helder en bondig zou vertellen. Hm… Apart en enigszins onconventioneel, maar ach, iedere docent had zo zijn eigen manier van lesgeven... Geralt kon wat dat betreft soms misschien iets té to the point zijn.
Kalm wachtte hij op Aurora’s teken om de spreuk voor te doen. Zonder al te veel moeite liet Geralt met de spreuk “Inferno” een vlammende kern verschijnen wat als basis zou dienen voor de celestial meteorshower. In een automatisme wenste de witcher direct om de spreuk tot zijn volle recht te laten komen door er werkelijk een vlammende meteorenregen van te maken, maar hij hield zich in, aangezien het glinsterende glitterrandje van de lichtmagie er nog omheen moest. Hierdoor liet hij de meteoor vloeibaarder dan hij normaal gesproken zou doen, zodat er als gevolg inderdaad een schil van licht noodzakelijk was om alles bij elkaar te houden en te verstevigen. Samen met Aurora leidde hij de verschillende meteoren vervolgens een flink stuk bij hen vandaan, maar nog wel genoeg in het zicht om er zeker van te zijn dat het daar geen ongelukken zou veroorzaken. Tadaa! Het trucje was gedaan. Nu zou Aurora vast duidelijk uitleggen hóe de leerlingen hetzelfde voor elkaar zouden kunnen krijgen.
Afwachtend draaide Geralt zich daarom weer naar de leerlingen toe en sloeg de jonge docente vanuit zijn ooghoeken nauwlettend gade. Toen een concreet, duidelijk stappenplan echter uitbleef, kon hij een lichte frons niet onderdrukken. Juist… Het doel mocht dan misschien duidelijk zijn, een sierlijke vlammende glitterbal creëren, maar als híj al geen idee had waar Aurora de leerlingen nou eigenlijk wilde laten beginnen, laat staan wat de leerlingen zelf dan moesten denken...! Nog even wachtte Geralt af of er misschien ineens nog iets zou komen van Aurora’s kant, maar al vrij snel bleek dat ze stil bleef en eerder iets van de leerlingen verwachtte. Ah. Oké dan…

Terwijl Geralt zich tot Aurora wendde, leken de leerlingen wel al direct groepjes te gaan maken. Dat was in ieder geval positief en vooral proactief van hun kant. Uitstekend.
Met nog steeds een wat zorgelijke uitdrukking op zijn gehavende gezicht, liet hij zijn blik op zijn collega vallen. “Aurora,” begon hij brommend en zacht genoeg, zodat het tussen hen zou blijven. “Ik denk dat het handig is als we duidelijk uitleggen wát er nu precies van hen verwacht wordt.” voegde hij ernstig aan toe, waarbij hij zijn hoofd iets kantelde. “Deze spreuk is niet bepaald zonder risico’s. Als het niet duidelijk genoeg is, zouden er zomaar ongelukken kunnen geb-“ Hij was nog niet uitgesproken, of een heldere stem schalde over het grasveld. Razendsnel voor zijn grootte, draaide de witcher zich richting het geluid. Zijn gouden ogen schoten naar de blauwe vuurbol (blauw? Hm…) die net langs Kriss schoot en op de aarde terechtkwam.
En dat bedoelde hij dus…
Met een binnensmondse grom, maar zonder verder veel emotie te tonen, stampte Geralt richting de plek waar het vuur terecht was gekomen. Er leek niets vlam te hebben gevat gelukkig, wat te verwachten was aangezien hij ervoor had gezorgd dat ze een plek met nat gras hadden gekozen. Om de laatste, blauwe vonk weg te nemen, maakte Geralt een soepele beweging met zijn pols, waardoor het vonkje omhoog zweefde en in zijn vingertoppen leek te verdwijnen. Zijn andere hand was nog altijd kalm achter zijn rug gelegen. Hierna schoot zijn blik direct naar de leerlingen die zojuist met hun neuzen in het gras waren beland. Als een dier speurde hij hun gedaantes af op zoek naar eventuele schade. Toen hij deze niet direct kon ontdekken, begaf hij zich weer terug naar Aurora, onderwijl mijmerend over het blauwe vuur wat onderwijl zijn aandacht had getrokken…

Hoofdschuddend voegde hij zich weer bij Aurora. Goed, dan zou híj de les wel duidelijker uitleggen. Het was normaal gesproken zeker geen ramp als niet meteen alles even helder was bij de uitleg van een les. Daarvoor hadden leerlingen ook een mond gekregen om vragen te kunnen stellen. Maar als het op dergelijke spreuken als deze aankwam, was Geralt wat waakzamer. Zoals net al was gebleken, was met name vuurmagie soms wispelturig en moeilijk controleerbaar. Nee, hij zou de leerlingen geen verder risico laten lopen door hen nu in onwetendheid te laten. Het laatste wat hij wilde, was hen in gevaar brengen door onvoldoende uitleg en ondersteuning vanuit hemzelf en Aurora.

Geralt wilde daarom zijn keel al schrapen, toen plotseling een brief hun kant opgevlogen kwam. Met één wenkbrauw iets opgetrokken keek hij toe hoe Aurora de brief in ontvangst nam, fronste en zich verontschuldigde met het bericht dat ze vanwege een noodgeval ineens direct moest vertrekken.
Wacht… wat? Maar dit was een fúsieles. Hoe kon hij-
Maar de docent kreeg niet de kans om zijn gedachte af te maken of überhaupt te reageren, want Aurora was al verdwenen.
Geweldig…
Zo had Geralt niet bepaald zijn eerste les op deze school voorgesteld…
Goed, hij kon hier nog langer over mijmeren met het gevaar dat zijn leerlingen dit keer wél vlam zouden vatten, of hij kon nu snel omschakelen en improviseren.
Uiteraard koos de man voor het tweede.

“Er is mij net ter oren gekomen dat Miss Aurora onverwacht de les heeft moeten verlaten.” bulderde zijn stem plotseling over de vlakte, ook al deed hij hier in feite niet eens veel moeite voor. “Dus, we gaan het even anders doen...” Als een lage bas trilde zijn stemgeluid verder in de omgeving, als klappen donder bij een hevige storm.
Uiterst kalm en beheerst stapte de witcher richting de twee groepjes en ging ergens in het midden staan. “Wellicht zou ik genoeg kennis hebben van lichtmagie om het deel van Miss Aurora ook op me te nemen,” sprak hij verder waarbij zijn gouden, katachtige ogen van leerling, naar leerling gleden, om op die manier ieders aandacht te grijpen (voor zover zijn doordringende stemgeluid dat nog niet had gedaan). “maar eerlijk gezegd vind ik het niet noodzakelijk om mijn meteorenregen te decoreren als een kerstboom…” Het was er vrij direct, misschien zelfs wat bot, uitgekomen, maar ach, hij was tenminste eerlijk... Waarom er onnodig omheen draaien als het ook makkelijk en concreet kon? Nu hij onverwacht de les alleen had moeten overnemen, was hij ook van plan er wel degelijk wat van te maken en dan ook met het nodige tempo. Ze hadden de leerlingen inmiddels al lang genoeg in onzekerheid laten dralen...
In een serene pas begon Geralt wat heen en weer te benen, zodat hij voor iedereen goed zichtbaar bleef en tegelijkertijd niet als een stijve hard maar een beetje stond te staan. “Daarom daag ik jullie uit om de oorspronkelijke, moeilijkere versie van de spreuk te proberen: Inferno Hail.” Zonder verder onnodig door te zwetsen over de geschiedenis van de spreuk, hield de witcher uiteindelijk pas op de plaats. “Jullie kunnen voor nu in de tweetallen blijven die jullie al hadden gemaakt en wanneer dat goed gaat, mogen jullie de spreuk individueel proberen.” Hoe meer hij sprak, hoe meer Geralt merkte hoe hij de oude gloed over zich heen kreeg wat hem altijd had gesierd als docent op de witcheracademie. Het droeg als het ware zijn persoonlijke passie voor vuurmagie uit. Het maakte hem professioneel, maar ook toegankelijk tegelijkertijd, aangezien hij net als zijn leerlingen uiteindelijk ook gewoon een magician was. Hij was enkel degene die hen de spreuken leerde. “De spreuk die ik jullie zal leren bestaat uit twee onderdelen, zoals de spreuk eigenlijk al zegt: ‘Inferno’ en ‘Hail’. Beide onderdelen gecombineerd vormen uiteindelijk de meteorenregen en voor beiden is manipulatie van vuursubstanties noodzakelijk.” begon Geralt aan zijn uitleg waarbij hij beide handen ter hoogte van zijn middel ophief, met zijn handpalmen naar boven gericht. “Eerst het makkelijkere deel: Hail.” prevelde de docent een deel van de spreuk, waarbij hij een specifieke beweging met zijn rechterhand maakte. Het was alsof zijn vingers een halve cirkel in de lucht tekende. Op de plek waar zijn vingers hadden getekend, ontstond een schil van vuur. Echter begon deze al na enkele seconden te veranderen en de vervormen tot een staat waarin het haast gestold leek. “Hail vormt de schil van de meteoor en maakt het robuust en stevig, waardoor het des te meer schade zal aanrichten en de hete kern in bedwang gehouden wordt. De truc van Hail is om het vuur wat je oproept in dermate te laten afkoelen tot het tussen vuur en gestold vuursteen inzit. Hoe?” legde hij geduldig verder uit, waarbij de schil steeds groter en groter werd onder zijn gecontroleerde aanraking. Nog steeds leken zijn vingers halve cirkels te tekenen en bleef hij het 'Hail'-deel van de spreuk keer op keer herhalen. “Je moet het voelen, in je vingertoppen. Voel de aard van het vuur, leer het kennen en buig het naar je wil tot het precies de juiste temperatuur heeft. Blijf net zolang 'Hail' herhalen met je stem en vingers, totdat je overtuigd bent dat de schil, die hierdoor ontstaat, stevig genoeg is.” Zijn mondhoeken krulden enigszins omhoog toen de schil de juiste grootte en vooral stevigheid leek te hebben. “Maar pas op: door Hail te weinig te gebruiken, zal de schil niet stevig genoeg zijn om de hete binnenkant van Inferno in bedwang te kunnen houden. Door Hail juist te veel te gebruiken, verandert het vuur van Hail in vuursteen en kun je het helemaal niet meer gebruiken. Enige flexibiliteit is noodzakelijk.” Om het laatste de demonstreren, prevelde de witcher de spreuk nog enkele malen achter elkaar en liet zijn vingers tekenen, net zolang tot de schil verharde tot vuursteen en met een klap op de grond belandde waar het statisch bleef liggen. “Het is niet erg als het de eerste paar keer niet lukt. De juiste temperatuur vinden en behouden zolang de spreuk voortduurt, kan lastig zijn.” beëindigde Geralt het eerste deel van de spreuk met enkele, bemoedigende woorden.

“Dan nu het moeilijkere deel: Inferno.” Alsof ‘moeilijk’ in zijn optiek automatisch verbonden was met “leuk”, krulden zijn mondhoeken direct weer iets omhoog. “Hier is waar de echte uitdaging begint...” sprak hij daarom ook met een tevreden glinstering in zijn irissen. “Inferno vormt de kern van de meteoor. In tegenstelling tot Hail, is de temperatuur van de vuursubstantie hier niet van wezenlijk belang. Inferno draait puur om controle, om het vuur 'te temmen'.” Dit keer maakte Geralt een beweging met zijn linkerhand in de vorm van L, waarbij hij kalm, maar duidelijk ‘Inferno’ sprak. Plots verscheen er een bal van vuur boven zijn hand, wat haast wat weg leek te hebben van lava. De vlammen lekken wild om zich heen te grijpen als hongerige, wilde beesten. Hier en daar schoot een vonk van de hete poel af om de vrijheid te proeven. “Zoals ik eerder noemde is Hail bedoeld om Inferno in bedwang te houden, maar dat alleen is niet genoeg. Het vergt ook concentratie en inspanning van jezelf om Inferno onder controle te houden, voor je überhaupt kunt denken aan het creëren van een meteorenregen. Gebeurt dit niet of te weinig, dan is het niet te zeggen waar de vlammen zich naartoe zullen verplaatsen… In de ergste gevallen kan het zich zelfs tegen je keren. Zelfs Hail kan hier dan niet meer bij helpen.” Met deze woorden, zette Geralt enkele stappen naar achteren om meer ruimte te creëren tussen hemzelf en zijn leerlingen. In een soepele beweging liet hij de poel van vlammende lava omhoog zweven, zodat het voldoende buiten het bereik was van de aanwezigen. Vervolgens ging hij expres te lang door met het prevelen en tekenen van Inferno, waardoor de vlammen razend en agressief om zich heen begonnen te grijpen. Met enig verbeeldingsvermogen leken ze op misvormde handen die alles wat in hun pad kwam wilden verwoesten, ongeacht of bij deze 'obstakels' wellicht ook degene die de spreuk had gedaan behoorde. Groter en gevaarlijker werd het vuur, al werd het enigszins aangedikt door de hoeveelheid magische energie die Geralt bezat.
Toen de witcher vond dat deze demonstratie wel genoeg benadrukt had dat Inferno je, bij onjuist gebruik, makkelijk op de barbecue kon gooien, hernam hij de controle en liet de vlammen geleidelijk aan uitdoven om een ontploffing te voorkomen. “De truc bij Inferno is om het voldoende te herhalen, zodat een krachtige kern kan ontstaan, passend bij de schil. Maar pas op: wordt niet te inhalig, want overmatig gebruik van dit deel van de spreuk kan zeker gevaarlijk zijn.” Zijn blik was ernstig, maar zijn mond vormde een uitdagende en bemoedigende glimlach -was dat het?- of…nja, iets in die richting. “Maar geen zorgen; ik ben er ook nog. Als bij iemand Inferno uit de hand dreigt te lopen, zal ik direct ingrijpen.”

“Goed,” eindigde de docent uiteindelijk zijn uitleg. “Vragen kunnen ten alle tijden gesteld worden. Liever een vraag te veel, dan een levensgevaarlijke situatie.” Het leek misschien overbodig om te zeggen, maar zeker bij deze spreuk wilde Geralt er zeker van zijn dat zijn leerlingen zich zeker genoeg voelde om ermee aan de slag te gaan.
Zijn blik schoot plotseling naar Syrax, terwijl zijn ogen zich ongegeneerd in de zijne boorden. “Syrax,” vervolgens schoot het naar Kriss. “en Kriss, jullie beginnen met Hail.” Hierna gingen zijn geheimzinnige ogen naar Drake en tenslotte naar Celia. “Drake en Celia, automatisch beginnen jullie hierdoor met Inferno. Jullie wisselen later af, dus niet getreurd; iedereen krijgt de kans om wellicht een bijna-ontploffing te veroorzaken…” Kort ging zijn blik opnieuw naar Celia en kreeg voor een moment bijna een ietwat trotse glans over zich. “Of nogmaals te veroorzaken...” concludeerde Geralt. “Voor ieder van jullie geldt: doe eerst jullie eigen deel van de spreuk voor jezelf, zoals ik het voorgedaan heb. Dus bij Hail: probeer een goede schil te vormen door Hail genoeg te herhalen, zodat de juiste temperatuur gecreëerd wordt om de vuursubstantie in een staat te brengen tussen vuur en vuursteen in. Dit voor de perfecte schil. En bij Inferno: probeer de opgeroepen substantie krachtig genoeg te krijgen, maar vooral ook onder controle te houden, door Inferno vaak genoeg (en vooral niet te veel) te herhalen.”
Langzaam gingen zijn handen terug naar zijn rug en vouwden zich hier in elkaar. “Als je teamgenoot en jij beide zeker genoeg zijn van jullie eigen deel van de spreuk (en er niks op ontploffen staat), mogen jullie proberen deze te combineren door simpelweg de twee onderdelen bij elkaar te laten komen, zodat de schil uiteindelijk om de kern komt te liggen en het een 'meteoor' wordt. Maar pas op dat je hierna niet alsnóg de controle verliest... Een goede samenwerking en onderlinge afstemming is daarom hierbij vereist.” Geralt knikte even bevestigend bij zijn woorden.
“Ik loop rond voor vragen, hulp en om bijna-ontploffingen de kop in te drukken.” waren de laatste woorden die hij eraan vuil wilde maken. Zo, hij was wel lang genoeg aan het woord geweest. Normaal was hij eerder het type leraar wat leerlingen vooral zelf dingen liet ondervinden, zoals Aurora ook min of meer had gedaan, maar aangezien hij geen zin had in ontploffingen of ander gevaar op deze mooie dag, had hij voor nu maar het zekere voor het onzekere genomen.
Hij was werkelijk benieuwd wat de leerlingen van Inferno Hail zouden brouwen… Stiekem vond hij het nu al leuker dan een bolletje vuur met een glitterrandje eromheen, hehehe. Nee, misschien was het zo erg nog niet dat hij deze les onverwacht had moeten overnemen…

[Belangrijk: De stukken rond Miss Aurora, inclusief het vertrek van Miss Aurora, zijn met toestemming van de schrijver van Miss Aurora geschreven, aangezien deze persoon zich heeft teruggetrokken uit de les en hier niet langer meer aan wenst deel te nemen. Hierdoor excuses voor eventuele verwarring rond de inhoud van de les, maar door deze onverwachte terugtrekking, heb ik moeten improviseren.
Heb je daarom vragen rond dit lestopic, stuur me dan vooral een pm!
De postvolgorde voor de deelnemende leerlingen is nu weer vrij.]

”Ach Drakie-boy,” Kriss klopte hem met geveinsde medelijden op zijn schouder en vervolgde met een brede grijns ”Wat zal je die verzuurde mopshond missen.” Ookal was het als grap bedoeld op Drake zijn woorden. Diep vanbinnen wist ze dat het voor haar wel een waarheid was. Maar dat hoefde niemand te weten. Ze schoof de gedachte opzij door haar aandacht op het lange meisje naast Drake te vestigde, die ze net had begroet met een glimlach. Miss Aurora verstoorde echter haar poging om zich fatsoenlijk voor te stellen door te beginnen met de uitleg en ze was genoodzaakt om Drake los te laten en zich op de beide leraren te richten. Wat niet geheel met gemak bleek te lukken. Met een halve uitleg, waar ze al geen 3 woorden wijs uit kon halen, van Miss Aurora had Kriss zich maar op de teamvorming gestort. Met een duidelijk doel. Die bij haar medeleerlingen waarschijnlijk niet verwacht waren. Vooral Drake die haar actie met stomheid geslagen aan keek. Nope! Hij was er niet geheel door geamuseerd. Maar dat kon Kriss even niet zoveel schelen. Ze had een hongerige nieuwsgierigheid die ze moest stillen. Dus ze wende zich dan ook goedlachs om naar het middelpunt van deze opgewekte belangstelling en grinnikte om Celia’s opmerking. ”I’m sure I can handle your fire. But can you handle mine?” daagde ze de witblonde meid vriendschappelijk uit. Ze wist uiteraard niks van de ervaringen en kracht van Celia, maar haar eigen magie was net zo verassend te betittelen. Dus dit kon nog eens leuk worden.

De twee meiden namen wat afstand van de rest om te beginnen, toen Kriss zich opeens besefte dat ze geen idee had wat er nu eigenlijk van haar verwacht werd. Hopelijk had Celia beter opgelet…
Likkende blauwen vlammen schoten voor een moment langs de lange armen van haar partner en Kriss zette grote ogen op. ”Wow! Dat heb ik nog nooit gezien. Hoe krijg je dat voor elkaar?” haar blik duidelijk geboeid op het meisje gericht. Celia stelde voor om te beginnen met de kern en dat klonk niet meer dan logisch in haar oren dus ze knikte instemmend. ”Sounds good?” Ze wist dat zijzelf ook ergens in zou moeten springen, gezien het een samenwerkingsopdracht was, dus ook Kriss liet haar innerlijke vlam alvast aanwakkeren door het te voeden met zuurstofrijke ademhaling. Haar vingertoppen voelde heet aan, maar vlammen waren nog niet zichtbaar langs haar huid. Of wacht.. moest ze niet naar lichtmagie gaan graaien voor deze spreuk? Shit.. uhmm? Hoe zou ze dit gaan doen? Dangit! Kriss kreeg niet eens de tijd om er echt over na te denken, wat misschien tot haar voordeel was? Of misschien ook niet… Ze hoorde Celia schreeuwen en zag het volgende moment alleen maar hoe de blauwe onstuimige bol van vuur recht in haar gezicht wilde vliegen. Dit was het dan. Het einde van haar leven zoals ze het kende. In een flits zag ze het voor zich. Smeltende huid en haar. 3e graads brandwonden en een leven van verminking. Misschien wel stembanden die terplekken zouden verschroeien en haar zangstem voorgoed zou schaven. Haar leven, voortijdig afgekapt. Wat een tragedie.
Gelukkig voor Kriss en Celia was dit niet het geval. Ze voelde hoe twee krachtige handen haar weg trokken en samen tegen de vlakte klapte. Haar roodbruine ogen stonden wagenwijd opengesperd, starend naar de vochtige grassprieten vlak voor haar gezicht. Pas toen ze Celia stem hoorde durfde ze uit te ademen. En met die adem kwam er een verbazingwekkende lach uit haar keel. ”..wow.. dat was .. angstaanjagend epic..” Ze keek op naar Celia en uitte nogmaals haar spanning van de adrenaline met een verbijsterde lach. Kriss wist als geen ander hoe rusteloos en wispelturig vuurmagie kon zijn. Ze was zelf van mening dat dat de ware kenmerken was van een echte vuurmagiër. Wie als jonge magiër geen moeite had gehad met het beheersen van zijn innerlijke vlam, kon zichzelf geen ware vuurmagiër noemen. Haar blik draaide zich om naar de schroeiplek op de grond achter de twee meiden en ze slikte even. Dat was echt op het nippertje geweest. Celia had ontzettend snel gereageerd en nu met een glinster van bewondering in haar blik keek ze naar het meisje dat naast haar op de grond lag. Nog een tikkeltje rillerig door de adrenaline kwam ze overeind en stak haar hand uit naar haar redster in nood, om haar van de grond te helpen. ”Wat ben jij snel man! Geezus! Ik dacht even dat ik geflambeerd ging worden.” ze lachte en hoopte dat Celia zich niet te schuldig zou voelen. Helemaal omdat dit Kriss ook precies had kunnen overkomen. ”Gaat het?” vroeg ze vervolgens een tikkeltje bezorgd. Het waren dan haar eigen vlammen geweest. Dat wilde nog niet garanderen dat je jezelf niet aan brand.

Vanuit haar ooghoeken zag ze net hoe Master Geralt zich alweer bij Miss Aurora had gevoegd. Blijkbaar was het minder dramatisch geweest dan het voor Kriss voelde, want de witharige leraar vroeg niet eens of het met de meiden ging. Fair enough. Ze mankeerde verder niks, maar een beetje bezorgdheid van de leraar was toch niet te veel gevraagd? Kriss staarde fronsend naar de rug van de witcher. En ze begon hem juist net te mogen. ”Right..” Kriss keek even veelbetekenend om naar haar partner. ”Dat was echt ff intens. You’ve got power girl! Wil je bij de Too Hot For Fire-club? Dat kwam me namelijk heel bekend voor,” ze begon te lachen. ”Ik heb een keer een leraar een bloedneus geslagen door een onverwachte explosie so I know how you feel,” De grinnik van Kriss vloeide over in een gemeende vriendelijke glimlach. ”Don’t worry about it though. Shit happens.”

Kriss wende haar hoofd naar Master Geralt toen zijn luide stem over het veld schalde en duidelijk ieders aandacht vroeg. Haar blik schoot verbaast over het veld omdat een van de leraren opeens was verdwenen, zoals de witharige man al mededeelde. Master Geralt zou dus de fusie les overnemen en tot haar verraste opluchting begon de man met een duidelijkere uitleg dan Miss Aurora had gedaan. Voor zover ze die gehoord had. Deze was duidelijk en uitgebreid. Maar toch zag de roodharige er een beetje tegen op. Nu ze had gezien hoe Celia haar magie kon reageren en wetende dat haar eigen magie net zo was kon dit nog wel eens een explosief lesje worden. Master Geralt eindigde zijn uitleg en deelde Kriss in om te beginnen met de Hail. Vragen had ze niet, maar zorgen des te meer. Ze was niet zo gewend om met lage temperaturen te werken. Hopelijk kreeg ze het voor elkaar om de hail niet te heet te maken. Ze keek om naar Celia en gaf haar een hoopvolle blik. ”Dit klinkt al beter dan daarstraks. Let’s begin.” Ze nam weer wat afstand van de groep, waarbij ze een paar keer diep in en uit ademde. Nu kon ze tenminste gebruik maken van haar vuurmagie. Die was ze, in grote tegenstelling van lichtmagie, veeeeel bekender. Ze stak haar slanke handen voor zich uit en begon met het tekenen van de halve cirkel in de lucht. Net zoals Master Geralt had voorgedaan. Maar ze sprak de spreuk niet uit. Kriss was het niet gewend om spreuken uit te spreken en voelde zich veel comfortabeler bij de spreuk in gedachte. Net als bij de leraar volgde haar vlammen de vormen die ze in de lucht tekenende, maar in plaats van te stollen vervlogen de likkende hete vuurtongen meteen in de lucht. Ze probeerde het nog eens, maar nog steeds gebeurde er niets. Ze haalde nogmaals adem, diep geconcentreerd. Bij de derde keer leek de vlammen meer heter dan kouder en ze raakte gefrustreerd, wat natuurlijk een ava-rechts effect had op haar heetheid. Ze vloekte zacht binnensmonds toen ook de 4e keer mislukte. Ze keek even vlug naar de leraar, hopend dat hij haar niet zou zien falen, want dit hoorde gewoon een peulenschil te zijn. Kalmeer Kriss. Adem in, adem uit. Concentratie. Cool down. Letterlijk..
Dit keer sloot ze haar ogen, haalde haar zachtrode lippen van elkaar en sprak zacht het woord ”Hail,” uit. Toen ze haar ogen opende keek ze triomfantelijk neer op de eerste beginsels van een bijna gestolde schil. Ze herhaalde het een paar keer tot het daadwerkelijk ergens op begon te lijken. Maar ze was te gulzig en bij de laatste keer vlamde alles in een kleine steekvlam in rook op. ”Shit!” schol ze dit keer hoorbaar. Waarom was ze toch altijd zo heet! Ze keek om naar haar groepsgenootje om te zien hoe zij het er vanaf bracht. ”Well.. dit is moeilijker dan ik dacht. Ik kan de temperatuur niet lang genoeg laag houden.” een tikkeltje verslagen stak ze maar haar hand op, om de aandacht van de leraar te vragen. ”Heeft u misschien een tip om de hail niet te heet te laten worden? Ik krijg het niet voor elkaar en ik weet niet wat ik anders moet doen,”

Ach daar was niets aan te doen, als ze liever met iemand anders wilde samen werken dan kon hij zich toch niet gaan opdringen, toch? Syrax glimlachte kort en knikte bij haar beslissing, al verdween zijn glimlach enkel bij de gedachte om met de andere jongen samen te gaan werken. Hij leek Sy nu niet het type dat graag samen werkte met een vreemde. Syrax kende de jongen niet persoonlijk, maar van wat hij had horen zeggen was het alles behalve een aardig persoon en dat had Drake al een beetje laten merken door zich zo tegen Miss Aurora uit te laten. Niet zijn probleem toen, maar nu was Drake wel zijn probleem. Hij keek ook eerst met Kriss samen te willen werken. Syrax had er niets op tegen gehad om met Celia te moeten werken, maar hij voelde zich niet op zijn gemak bij Drake. Dregoe had alles goed garde geslagen. Al was zijn focus op zijn baasje niet verslapt nog die op Master Geralt, maar de actie die Drake uit voerde zetten de draak in beweging. Syrax had het eerst niet gemerkt en wreef over de pijnlijke plek, maar liet verder geen geluid ontsnappen. Dat genoegen gunde hij hem niet. De woorden van Drake lieten Syrax naar zijn tijdelijke partner kijken en toen zag hij wat Dregoe van plan was. 'Dregoe is geen knuffel beest. Hij is mijn maatje en beschermd me zo nodig en hij bijt als het moet.' zei Syrax terwijl hij de jongen volgde. Dregoe stopte vlak bij Drake en duwde redelijk ruw zijn poot naar de onaardige knaap en snoof er verontwaardigt bij. Syrax liep daarna langs Drake en duwde zijn draak met zachte dwang weg om aan te geven dat het goed was. Dregoe was niet overtuigt, maar hij wist dat Syrax hem zou verdedigen waar de jongen dat kon. 'Laten we beginnen en niet treuzelen.' zei Sy daarna en draaide zich daarna naar Drake toe om de les weer voort te zetten.
Maar een kreet en een ontploffing zorgde ervoor dat Syrax om keek en zijn poging om te beginnen staakte. Maar goed ook. Hoewel hij goed met zijn vuur en lucht magie over weg kon, kreeg hij steeds een vreemd gevoel wanneer hij zijn kunsten moest tonen of wanneer hij een nieuwe spreuk ging leren ging het vak voor het eerst of een paar keer verkeerd en dat terwijl Sy heel goed wist dat hij zich niet moest laten op fokken door zijn plankenkoorts. Wat de dames over kwam was geen pretje, maar ze hadden gelukkig niets. Eer iemand nog kon reageren trad Master Geralt naar voren en zei dat Miss Aurora onverwachts weg moest een hij de les toch voort ging zetten, maar op een andere manier. Syrax luisterde vol aandacht en naam alle info in zich op. Ze gingen dus eerst om beurten een deel van de spreuk oefen dat voelde beter dan meteen samen te gaan prutsen. Syrax deed een paar passen weg van Drake. Niet dat hij bang was dat de ander zijn pogingen zou zien, maar als er iets mis ging dan schaden hij de ander niet. Dregoe bleef bij Syrax zijde zitten en sloeg de pogingen van de jongen garde. Syrax had geen gewoon vuur zoals de meeste nog echt blauw vuur zoals een van zijn mede leerling hier net liet ontploffen in de aarde. Samen met Dregoe kon hij plasma creëren en manipuleren. Buiten dat om kon Syrax ook zwart vuur oproepen. Al was het maar als defensief bedoelt. Beide vuur doen zou hij gaan uit proberen. Syrax zuchten eventjes diep voor hij zijn middelpunt van rust op zocht. Toch ging dat nu lastiger, maar toch voelde Syrax hoe zijn vingertoppen warmer werden. 'Hail.' sprak Syrax zacht en een paars/blauwe vlam volgde zijn vingers die hij in een halve cirkel tekende. Het plasma was te heet en viel direct naar de grond waar het het natte gras begon te drogen. Dregoe likte het plasje plasma weg en het gras bleef verder onbeschadigd achter. Syrax kriebels zijn vriend even voor hij weer verder ging. 'Hail. ' sprak Syrax opnieuw maar nu volgde zwart vuur zijn vingers inplaats van het plasma. Omdat het voor hem normaal al als schild diende waar aanvallen van buiten af door gehalveerd werden ontstond ook nu een schild, maar nu zoals Master Geralt het voor gedaan had. Blij met dit risultaat ging Sy door met het opbouwen van de schil van de meteoor. Hij bouwde door tot er nog een opening was waar straks het inferno in gedaan kon worden. Dregoe knikte naar zijn baasje en deed verder niets dan toe kijken. Eigenlijk was hij hier enkel voor steun, niet om te helpen. Maar tot nu toe had de grote wit haarige man niets gedaan waardoor zijn beschermeling schade door op liep. Had de man dan toch gelijk? Zijn kop ging even tussen Syrax een Master Geralt om daarna weer terug te keren naar zijn baasje.

(Exusses voor de late post jongens! Maar nu kan ik weer vrijuit posten en op tijd. XD)

Het was niet alleen Celia geweest die er verbaasd over had gestaan dat de uitleg van Miss Aurora zo snel voorbij was geweest. Ze had diezelfde blik terug gelezen in de ogen van haar klasgenoten en zelfs die van Master Geralt. En dat was het dan. Nu was het hun beurt. Enigszins met twijfel had Celia dan toch de eerste stap gezet om maar een pogin te wagen. Maar Kriss haar reactie was al even twijfelachtig als haar eigen al had de vurige roodharige wel nog even gegrinnikt om haar woorden. Iets wat ze niet helemaal begreep. Het was toch niet haar doel geweest om grappig te zijn? Ze had zich uitgelaten over haar eigen onzekerheden over hun samenwerking. Misschien was het een manier van Kriss om te laten zien dat zij die zorgen niet had. Als dat zo was, dan moest Celia eerlijk toegeven zich iets geruster te voelen. Ze hadden hun afstand genomen en Celia begon zich mentaal voor te bereiden om te werken met magie. Haar blauwe vlammen toonden zich vertrouwd en warm. Ze schrok even, al liet haar uiterlijke blik dit niet merken, toen Kriss opeens begon te praten. Wat doen? Wat deed ze dan? Zou ze haar vuur bedoelen? 'Dit bedoel je?' vroeg ze daarom voor de zekerheid en liet een klein blauw vlammetje langs haar vingers dansen om daarna te vervliegen. 'Ik heb geen idee. Mijn vuur is altijd blauw geweest,' sprak ze daarna naar waarheid. Ze slikte het ongemakkelijke gevoel even weg en stelde daarna voor om te beginnen met het maken van een kern samen voor de spreuk. Gelukkig stemde Kriss hier ook mee in en concentreerde Celia zich op haar innerlijke vuur. Ze lette niet meer op haar omgeving. Al haar aandacht was nodig om haar magie, zo instabiel als hij was, onder controle te blijven houden. Maar het gebrek aan juiste uitleg en ervaring zorgde ervoor daat ze de magie los moest laten. Haar reflexen, haar jarenlange disciplinaire trainingen. Alles nam het binnen een miliseconde van haar over. Haar gedachten schakelden zichzelf eng snel uit. Alsof ze een Erdse robot was. Ze dook op Kriss af en trok de roodharige en zichzelf uit de baan van de vuurbal die genadeloos insloeg in de grond. Het kostte haar een paar knipperen voordat haar gedachten terug keerde en haar brein zich weer opgestart had. Pas toen kon ze Kriss vragen of ze oké was. Ze had geen idee hoe haar klasgenoot zou reageren. Het was niet express gegaan, maar dat maakte het niet goed. Tot haar uiterste verbazing begon Kriss te lachen. Het was de eerste keer dat er oprechte verbazing door Celia's anders zo ondoordringbare masker heen sijpelde. Langzaam nam ze de uitgestoken hand van Kriss aan en liet zich overeind helpen. Ze leek niet kwaad. Niet in het minste. 'Ik heb veel training gehad voor mijn reflexen,' was het enige wat ze kon uitbrengen op haar woorden. Ze had het nooit als iets positiefs gezien. Het was noodzakelijk geweest voor haar voltooiïng als Selene project. Haar groene ogen keken Kriss weer aan toen ze zelf vroeg hoe het ging. Dat vond Celia raar. Mensen vroegen niet hoe het met haar ging. Dat was niet belangrijk. Zij was meer als een machine. Als ze stuk was dan nam je gewoon een nieuwe. 'Ik heb niks,' zei ze uiteindelijk al klonk het meer vragend dan bevestigend. Haar ogen waren ondertussen naar Master Geralt gegaan die aan was komen lopen. Haar lichaam bereidde zich voor op een preek, misschien wel een klap in haar gezicht. Een uitbrander in elk geval. Ze deed het bijna automatisch. Die verharding van haar aura en verdoving van haar gedachten. Haar ogen troffen de zijne. Ze had zich al neergelegd bij zijn beslissing. Ze had het al geaccepteerd en wachtte nu alleen de uitvoering nog af. Maar hij liep terug naar Miss Aurora. Celia's ogen bleven hem volgen. Dit brak met alles wat ze kende. Deze hele les. 'Waarom zei hij niets?' vroeg ze hardop, maar niet luid genoeg dat andere mensen behalve Kriss het had kunnen horen. Haar eigen gedachten moesten maar opzij gezet worden voor later wanneer ze zich kon veroorloven erover na te denken. Haar groene ogen schoten terug naar Kriss. Club? Er was een groep voor dit soort mensen? Moest ze daar nu bij? Was dat verplicht? Het duurde veel te lang voordat Celia door had dat Kriss een grap maakte. Maar toen ze begon over een leraar een bloedneus slaan verscheen er een halfbakken glimlach op haar gezicht en een kort geluid wat een onderdrukte lach moest voorstellen. Het was niet wát ze zei. Het was de manier waarop. Ergens schrok Celia van zichzelf. Het moest jaren geleden zijn dat haar lichaam een reactie had gegeven als een lach. Ze herstelde zichzelf van die korte, maar ongehoorde uitlating van emotie. 'Dat moet daarna een erg ongemakkelijke les geweest zijn,' sprak ze vervolgens, wederom de kalmte zelf.

Haar vriendelijkheid was vreemd voor haar. Kriss behandelde haar menselijk. Ze had het bij Drake al niet kunnen begrijpen, al was hij meer oppervlakkig geweest. Kriss zocht haar actief op. De laatste keer dat ze dat ervaren had was met...River. Ze kon de plekken rond haar ogen nog voelen branden waar ooit haar traanbuizen hadden gezeten. Celia slikte de gedachte weg. Waarom voelde ze zich zo schuldig. Dit was niet de eerste keer dat ze iemand verwond had, of in dit geval bijna verwond. Maar Kriss had het niet verdiend. Integendeel. En Celia had haar bijna een vuurbal naar haar hoofd gegooid. Haar schuld groeide en de gedachte om de volgende lessen maar over te slaan speelde met haar. Er was vast wel een klusje waar ze haar voor konden gebruiken. Niet hoeven nadenken klonk heel aanlokkelijk nu. Maar voordat dat idee verder kon groeien galmde de stem van Master Geralt over het veld om de leerlingen weer bij elkaar te roepen. Ze luisterde naar de uitgebreide uitleg van de man. Slechts een klein vertrokken spiertje verried haar bezorgdheid over het “controle houden” van het deel Inferno. Zoals net gebleken was, was dat niet echt haar sterkste kant. Haar ogen vonden automatisch de zijne toen hij haar naam zei. De opmerking kwam duidelijk aan maar haar blik verhardde terwijl ze voor zich uit keek. 'In elk geval duidelijker,' was haar toevoeging en bevestiging op Kriss' woorden die ze de roodharige hoorde spreken toen de uitleg van Master Geralt ten einde was. Celia zocht haar eigen plek op het grasveld. Ze bleef voor enkele tellen zwijgend staan. Ze ademde rustig in en uit, probeerde haar magie op te pompen. Haar handen begonnen warm aan te voelen. Met haar hand tekende ze in de lucht de “L”. 'Inferno,'. Er gebeurde weinig. Een kleine bol druipend blauwe, lava achtige substantie had zich gevormd. De ontploffing van daarnet stond nog vers in haar geheugen dus ze was voorzichtig. Té voorzichtig. Inferno doofde uit als een kaars zonder zuurstof. Ze probeerde het nog eens, en nog eens. Pas bij haar vijfde poging ontvlamde Inferno in haar hand en moest ze haar tweede erbij houden om hem in bedwang te houden. Het vuur wilde ontsnappen, alles verteren op zijn weg. De intense blauwe kleur deed Celia aan als dreigend. Ze klemde haar kaken op elkaar in pure concentratie. Uiteindelijk liet ze de magie weer doven. Ze liet haaar adem ontsnappen en voelde hoe zich enkele druppels zweet zich op haar voorhoofd hadden gevormd. Als ze de spreuk langer had aangehouden, dan had ze uiteindelijk zeker de controle weer verloren. Ze was te instabiel. Dat was de reden waarom ze zo weinig magie ervaring had. Ze had het nooit mogen gebruiken. Haar magie werd als gevaarlijk beschouwd. Er was geen tijd, geld of ruimte in het programma om elk project zijn of haar individuele magie aan te leren. Dat zou maar de gedachten van individualiteit ondersteunen. Wat ze konden gebruiken was mooi meegenomen. Maar Celia was verteld nooit haar vuurmagie te mogen gebruiken. Ze konden de schade niet controleren. Dus het grootste deel van haar leven stopte Celia haar magie weg. Ze onderdrukte die innerlijke vlam die er zo graag uit gewild had. Augustus had haar ademhalings oefeningen gegeven in Ark om controle te leren. Maar hij was geen leraar en geen vuurmagiër. Ze staarde even naar haar handen. Overblijfselen van sneeën en brandwonden ontsierde de slanke vingers.

”Ach Drakie-boy,” Kriss klopte hDrake op zijn schouder en vervolgde met een brede grijns ”Wat zal je die verzuurde mopshond missen.” Drake grinnikte en wreef even over haar rode lokken als vriendschappenlijk gebaar. Ze hadden de slechte uitleg van Aurora gehad. Dit stelde niks voor, dus Drake zette zich tot de rest van de les. Het was echter verbazend dat er een brief voor Aurora verscheen en dat ze opeens gelijk weg moest. Drake haalde er alleen zijn schouders bij op omdat het hem toch niks boeide.

Vervolgens keek de jongen naar wat Geralt uitlegde en Drake dacht ongeveer wel door te hebben waar de man het over had. Wanneer je hier genoeg beheersing over had, dan kon je vanzelf een soort meteorieten regen veroorzaken. Dit concept vond Drake zelf erg interessant. De demonstratie had plezierige vonken in de ogen van Drake aangebracht en hij kon eigelijk niet wachten om het zelf uit te proberen. Na de uitleg kwam het verdelen van de groepjes en Drake had bepaalde verwachtingen hiervan. Deze situatie liep echter anders dan hij had ingedacht.. hij zat nu dus opgescheept met de drakenknul. Hij keek Kriss even verwijtend aan tot hij zich er aan overgaf. Hij keek Celia even aan, maar zij was het er zo te zien ook mee eens. Goed dan. Hij liep langs Syrax maar botste tegen zijn schouder aan terwijl hij liep, hierna riep hij nog wat woorden tegen de jongen.'Dregoe is geen knuffel beest. Hij is mijn maatje en beschermd me zo nodig en hij bijt als het moet.' Drake draaide honend met zijn ogen. ''Een maatje? wat schattig toch. Gaan jullie ook saampjes naar de kinderboerderij om te vingerverven?'' en hij versmalde zijn blik en je zag aan zijn geheel gelaat dat het goed humeur was omgeslagen. Drake kon er best tegen dat de meiden niet voor hem hadden gekozen, hij irriteerde zich alleen aan deze jongen. Hij kende hem alleen van afstand en verder leek het hem een naïeve stomme sukkel, maar dat hoefde Drake niet tegen de jongen te zeggen, dat was duidelijk zonder woorden. Zo zacht, zo kwetsbaar en totaal geen voet om op te staan. Misschien daarom ook wel de meest favoriete slachtoffers voor Drake als pestkop. Syrax had eigelijk nog mazzel dat Geralt erbij was omdat hij evengoed wel een goede indruk op de docent wilde achterlaten. Opeens voelde hij iets tegen zijn been wat de draak bleek te zijn. Drake keek naar het wezen met verachtelijke blik. ''Don't try me.'' was de hatelijke waarschuwing naar het wezen. Hij zag hij Syrax het dier weg duwde. ''Ik snap überhaupt niet waarom die draak er bij moet zijn. Alsof hij deze spreuk ook kan leren.'' De jongen liep weg van de twee om zich te concentreren op de spreuk die hij moest leren. Op dat moment hoorde hij een harde knal bij zijn vriendinnen vandaan komen. Hij draaide zijn hoofd en in zijn ogen stond oprechte bezorgdheid, hij scande de situatie. ''Celia! Kriss! zijn jullie okey?'' Hij snoof en twijfelde er aan om heen te lopen. Na een reactie en dat hij zag dat het wel meeviel, wendde hij zich tot zijn eigen les. Zo te zien ging Syrax aan de slag met de Hail spreuk, hieruit begreep Drake dat hij dan de Inferno zou doen, prima. De jongen concentreerde zich door zijn rug te rechtten en even zijn vingers en nek te knakken. Een moment zijn ogen gesloten, een zucht en daarna een beweging. Zijn handen en lichaam vormde zich zo dat hij een korte opwarming deed. Hij hield een simpele vlam op zijn handen en gooide hier wat mee over als een tennisbal, gooide het in de lucht en ving deze weer op. Uiteindelijk begon hij aan de spreuk die hij moest uitvoeren. Drake wist dat zonder opwarming, vooral bij vuur magie.. dat er ongelukken konden gebeuren. De boel dus niet onder controle kunnen houden, of dat het.. Drake keek naar Syrax: Op de grond kon vallen? Het viel Drake wel op dat Syrax zijn vuur een aparte kleur had, maar het boeide hem niet genoeg om er naar te vragen. Inplaats daarvan begon hij zelf de beweging te maken die Geralt had gemaakt. De 'L' in de lucht. Zijn linkerhand begon in de lucht en het was net alsof hij de energie uit het luchtruim haalde en hiermee zijn vuurbol voedde. Gedisciplineerd maakte Drake een aantal keer de beweging, het was eigelijk niet heel erg moeilijk als hij dat mocht zeggen. Nogmaals maakte hij de beweging en Drake merkte wel dat zijn hand 'zwaarder' was dan bij een normale vuurbal spreuk. Uiteindelijk stopte Drake met het voedden om er naar te kijken. Het vuur likte en greep om zichzelf heen, als kleine tentakeltjes. Een tentakel spreuk beheerste hij al, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Hij was wel uiterst gefacineerd door het feit dat zijn magie op dit moment veel krachtiger voelde doordat hij zijn energie meer voedde. Hij bewoog zijn hand heen en weer, de vuurbal gehoorzaamde op zijn bevel en Drake grinnikte. Beetje bij beetje voedde hij het meer tot de kern ongeveer de grote had van een basketbal. Drake had zijn geoefende magie onder controle. Hij herinnerde zich opeens dat dit een samenwerkingsopdracht was en dat er ook nog een soort buitenrand omheen moest waar Syrax voor zou zorgen. Op dat punt Draaide Drake zich om naar het ventje en keek hem aan. ''Ben je klaar Syrax?'' vroeg Drake, bijna ongeduldig terwijl hij de vuursubstantie vast had.

Geralt knikte nog een keer ter bevestiging dat de leerlingen aan het werk konden gaan. Een bijna onzichtbare schittering in zijn gouden ogen verscheen toen de vier wonder boven wonder allemaal direct weer de opdracht leken op te pakken. Uitstekend…! Dat zag hij graag.
Aandachtig en kalm gleed zijn priemende blik van de één naar de andere leerling, vol concentratie hoe hen de eerste poging om met de spreuk te werken afging.
Allereerst bleven zijn ogen rusten op Kriss. Zwijgend sloeg hij haar vanaf een afstandje gade, zodat hij haar niet zou storen. Wanneer men niet oplette, zou men de Witcher haast over het hoofd zien, ondanks zijn lengte en postuur.
Geralt merkte hoe ze moeite had om haar vuursubstantie de juiste temperatuur te laten zijn en kon het niet helpen licht te glimlachen bij de vlaag van herkenning die erin school. Zijn glimlach verbreedde toen het haar eindelijk wel leek te lukken een schil te vormen.
Ja… Zo ging die goed en nu vasthou- Helaas.
De witharige reus wist nog net een gedempte lach te onderdrukken, niet vanwege Kriss’ goede pogingen om haar deel van de spreuk goed uit te voeren, maar omdat dit maar al te bekend voelde voor hem…
Met zijn handen op zijn rug gelegen bleef hij naar haar kijken en richtte zijn onverdeelde aandacht op haar. Maar het was pas toen Kriss zelf hulp vroeg, dat Geralt in een beheerste pas naar haar toe beende. Direct viel een grote schaduw over het gelaat van zijn leerling. Om te voorkomen dat dit al te dreigend over zou komen, kwam de docent daarom naast haar tot stilstand. Zijn blik was gevestigd op de uitgestrekte horizon. Het weinige zonlicht achter de wolken vandaan liet zijn ogen glinsteren, helder en scherp zoals de rest van zijn gezichtsuitdrukking. Een lichte bries speelde met zijn witte lokken. Geralt nam duidelijk zijn tijd te antwoorden, waarmee hij eigenlijk stiekem al een deel van zijn antwoord gaf… “Mij is ooit geleerd dat Inferno het moeilijkste deel van de spreuk is…” begon hij uiteindelijk toch te spreken, zijn stem zoals altijd laag, gedempt en rauw. “Maar… ik zal je vertellen… ik was één van de weinigen die altijd het meeste moeite heeft gehad met Hail.” Geleidelijk aan gleden zijn ogen iets naar opzij, zodat hij zijn leerling vanuit zijn ooghoeken aan kon kijken. Wacht… keek hij nou… geamuseerd? Dat was een verrassing… “Inferno kreeg ik uiteindelijk wel onder controle, maar Hail…” Aansluitend schudde hij zijn hoofd. “De truc bij Hail is namelijk om je innerlijke vlam zo kalm mogelijk te krijgen. Hoe kalmer jijzelf bent, hoe lager je de temperatuur van je vuur kunt maken.” Plots leek zijn glimlach iets weg te hebben van een grijns, al duurde dit uiteraard maar voor enkele seconden. “Maar natuurlijk wilde ik als koppige Raziaan niet luisteren…” Langzaam gleden zijn armen nu van zijn getrainde rug af en vielen langs zijn lichaam. “Ik zal je laten zien wat mij toen is geleerd om mijn “innerlijke rust” te vinden.” Met die woorden draaide hij zich in zijn geheel naar het meisje toe. Zijn blik observeerde haar gehele gelaat, waardoor een lichte frons zich op zijn voorhoofd tekende. Even gleed zijn grote hand naar haar toe en tikte één keer vlug, maar duidelijk op haar nek en schouders. “Te gespannen… Laat het los. Probeer met je gedachten actief je spieren meer te laten ontspannen, stukje bij beetje. Begin bij je nek en werk zo verder naar beneden, spier voor spier.” Zijn ogen gleden verder. “Ontspan je buik en probeer diep via je neus in, en uit door de mond adem te halen, zo laag mogelijk.” Om haar niet onnodige te laten schrikken, wees Geralt bij zichzelf de plek bij zijn buik aan waar ze adem moest halen, in plaats van hoog in haar borst. Als laatste ging hij recht voor haar neus staan en boog zich iets voorover, zodat hij haar gemakkelijker aan kon kijken. “Vergeet alles om je heen… De rest doet er niet toe. Focus je enkel op je ademhaling en het ontspannen van je spieren. Als het helpt, sluit je gewoon je ogen. En wanneer je denkt je innerlijke rust gevonden te hebben, probeer je het opnieuw…” klonk het zacht en verrassend warm voor zijn doen. “Je kunt het wel.” was het laatste wat hij erover te zeggen had. Hierna zette de Witcher zich weer recht tot zijn volledige, imposante lengte en stapte weg, om Kriss de ruimte te geven en zich op de volgende leerling te kunnen concentreren: Syrax.

In een kalme tred liep de docent over het grasveld, terwijl zijn ogen nu op de jongen en zijn draak waren gericht. Als Witcher was Geralt er niet helemaal een voorstander van dat de draak nu ín de les aanwezig was, maar… aangezien ook Syrax aan de slag ging met Hail, gunde hij het dier een kans; wie weet wist de draak Syrax meer te ontspannen, waardoor de spreuk beter zou lukken. Zijn donkere wenkbrauwen schoten enkele millimeters omhoog toen ook de jongen een andere kleur vuur opriep dan Geralt gewend was bij zijn leerlingen. Twee leerlingen met ander vuur…? Interessant…
Een goedkeurend knikje volgde toen Syrax uiteindelijk een begin van de schil wist te maken, niets meer niets minder. Hij leek zijn innerlijke rust voldoende gevonden te hebben om door te gaan. Om deze reden liet Geralt Syrax vooral ongestoord verder gaan en liep hij nu naar een leerling die eerder zeker zijn aandacht had weten te trekken met haar…actie: Celia.

Het waren niet eens zozeer de blauwe vlam of de vuurbal geweest die hem waren bijgebleven. Nee… nog meer was in zijn herinnering vastgelegd hoe Celia binnen enkele seconden op Kriss was gedoken en haar net op tijd uit de baan van de vuurbal had weten te krijgen. Die reflex… Het voelde haast akelig bekend bij hem, al liet Geralt hier niets van doorschemeren in zijn gelaat.
Zijn ogen volgden de bewegingen die ze maakte. Ineens leek er niets over te zijn van de krachtige, onstuimige magie die hij eerder van haar had mogen aanschouwen, waarbij hijzelf een vlaag van goedkeuring, zelfs trots had gevoeld dat hij leerlingen met zulke krachtige magie mocht begeleiden. Maar nu…
Ze was voorzichtig. Té voorzichtig... Het straalde uit in haar hele houding, al waren haar ogen gek genoeg ondoorgrondelijk. Iets wat Geralt niet snel bij iemand anders ervoer dan bij zichzelf of zijn broeders…
Vanaf een afstandje bleef hij toekijken. ‘Kom op… Iets meer durven…’, schalde het door hem heen. Even leek het de goede kant op te gaan en lichtte Geralt’s gezicht op, tot...Celia de vlam zelf weer liet doven. Hm…
Zonder enige aarzeling stapte de Witcher tenslotte op haar af. “Celia?” klonk het plotseling zo diep, dat het zich als een zware trilling verplaatste. Ergens schuin-voor haar hield hij halt. Geen empathische opmerking verliet zijn keel. Geen zin als “Ik weet dat je geschrokken bent, maar…”. Niets in die trant. Onnodige prietpraat… Nee, Geralt toonde zijn betrokkenheid door op haar af te stappen, in zijn houding, maar nog belangrijker: zijn blik. Hij liet toe dat ze hem in de ogen kon aankijken en de zachte blik bij hem zou zien. “Laat het gaan, Celia…” vervolgde hij gedempt, zodat niemand anders het hoefde te horen. “Durf los te laten.” Zijn anders zo aangespannen, brede schouders ontspanden zich iets. “Het hoeft niet gelijk goed te gaan. Bovendien…” Geralt kon het niet helpen dat iets van een glimlach doorschemerde op zijn gehavende gezicht, met de nadruk op "iets"... “ben ik hier niet voor niets… Probeer los te laten. Ik blijf in de buurt.” Het waren korte zinnen, maar het betekende genoeg: Celia moest haar magie meer laten gaan, meer het innerlijke vuur laten branden. Kriss en Celia moesten als het ware van rollen omdraaien bijna... Geralt hoopte dat beiden iets met zijn advies zouden doen, want beiden toonden wel degelijk potentie.
Celia wat ruimte gunnend, zette Geralt weer wat stappen naar achteren, maar bleef, zoals hij zei, in de buurt.
Zijn gouden ogen bleven nog even gevestigd op het bijzondere, witharige meisje voor hem, voor ze tenslotte nog naar Drake gleden. De spanning tussen zijn twee mannelijke leerlingen was hem allerminst ontgaan, maar Geralt bemoeide zich er bewust zo min mogelijk mee. Allereerst zat hij niet te wachten op tienerdrama… Daarvoor was het weer te mooi en zijn humeur...te goed… Hmpf. Ook zou zijn meer timide leerling, Syrax, op dit soort momenten júist leren van zichzelf af te bijten, als hij dat niet kon. Daarbij wilde Geralt al zijn leerlingen nu zoveel mogelijk vrij laten, zodat hij kon observeren hoe ze wérkelijk in elkaar staken en te weten te komen wie ze écht waren, in plaats van dat ze zich ineens gedroegen als het beste paard van stal in zijn aanwezigheid...
En als laatste… had hij gewoon écht geen zin in tienerdrama…!
Wederom viel geen enkele emotie te bespeuren op het gezicht van de docent, maar zodra Drake binnen niet al te lange tijd een behoorlijke Inferno substantie wist te creëren, gunde hij de jongen een streng, maar goedkeurend knikje. Dit ging de goede kant op… Wellicht was Drake dan toch arrogant met een goede reden…? Hehehe. Hij was werkelijk benieuwd…

Vinger verven? Waar had die gast het over? Zo ver Syrax wist was er geen draak die verfde?! Dus deze woorden schat begreep hij niet, maar dat was ook wel aan hem af te lezen. Al borrelde er wel een beetje woede in hem op. Maar Syrax liet dat links liggen. Hij had meer te doen dan gaan staan bekvechten met die gozer. Toch voelde hij hoe Dregoe het liefste deze jongeman flink pijn had willen doen, maar doordat zijn baasje hem tegen hield deed de draak niets. Syrax negeerde de volgende woorden van Drake dus ook maar. Dat was gemakkelijker dan door blijven ruziën. Doordat Syrax samen met zijn draak wat afstand nam van Drake en de rest werd de jonge Razaan kalmer en voelde Sy zich meer op zijn gemak, al lukte het eerst niet, maar na de andere manier gebruik te maken van zijn vuur magie lukte het wel. Het voelde zwaar, maar niet vast aan. Syrax voeden de Hail spreuk met zijn magie en probeerde het op de juiste temperatuur te houden. Dregoe keek even op van zijn plekje om naar Geralt te kijken die tussen de leerlingen door kwam gelopen in hun richting. Het dier keek de Witcher enkel aan, maar deed verder niets dan met het puntje van zijn staart bewegen. Hij vond het nog steeds niets, maar er was nog niet iets gebeurd waardoor de Witcher zijn baasje schade dus behield de zwarte draak zijn koelte en keek weer naar zijn baasje die ook even de richting op keek van Master Geralt waardoor hij het goedkeurende knikje zag. Om zich niet uit zijn concentratie te laten halen en zijn lichtelijk rood kleurende wangen te verbergen richten hij snel zijn aandacht weer op zijn opdracht. Syrax vond het nog steeds lastig om op zijn vingers gekeken te worden. Dat en omdat er nu meer mensen in de buurt waren die zijn manier van magie sturing zouden beoordelen al was die van de docent natuurlijk het belangrijkste! Kriebels begonnen zich weer in zijn maag te roeren en explodeerde toen Drake hem vroeg of hij klaar was. Heel even had Syrax gevoeld dat er in hun richting gekeken werd, maar met een bemoedigende duw van Dregoe's snuit slikte de jonge Razaan even voor hij zich richting Drake bewoog. 'Natuurlijk, ik...' Als die pol gras er niet gezeten had! Syrax bleef met zijn voet achter een hoge pol gras hangen waardoor hij uit balans raakte en de schil die hij net gemaakt had uit zijn handen naar voren vloog richting Drake. Syrax kon zich nog net opvangen op zijn handen voor hij languit op de grond zou hebben gelegen. Dregoe schrok ook op en kwam snel helpen en stak zijn kop onder zijn baasje om hem overeind te helpen. Toen Syrax eenmaal stond trok de draak zich weer genoeg terug om zijn baasje de kans te gunnen door te gaan. Zijn lichtelijk gekleurde wangen waren vervangen met een rooie kop. Het liefste wilde hij weg gaan, dit was een van de gênantste momenten. Maar waar was die schil gebleven die moest hij nu zoeken of een nieuwe maken...

De irritatie grens bij Drake lag eigelijk altijd heel laag. Zijn lontje was behoorlijk kort en vooral als hij een rotnacht had gehad. Een nacht die vol zat met nachtmerries en de donkerste gedachten die niemand van Drake kende. Gelukkig had het afgelopen nacht best meegevallen en kon hij het handelen. De situatie dat hij nu moest samenwerken met Draakboy beviel hem echt niet en gaf hem een trigger tot afgunst. Het scheelde voor hem tenminste dat het een les was waarbij hij gebruik mocht maken van zijn favoriete magie soort. Als Drake magie mocht beoefenen voelde hij zich werkelijk als een vis in het water. Het boeide hem dan niet of er iemand keek of niet, misschien motiveerde hem dat juist meer. Zijn zelfvertrouwen voor die magie kwam voort uit de zekerheid waarmee hij kon vechten. Zijn magie technieken waren vooral offensief bedoeld en hij was altijd uit op de meeste schade. Meerdere keren had de jongen al in de vechtarena gestaan met enkele successen. Daarom was zijn opwarming fijn voor hem en voelde het alsof hij zich opwarmde voor zijn favoriete dans. Je zag in zijn manier van bewegen en de sturing met het vuur dat hij het echt leuk vond en genoot van de macht over zijn eigen krachten. Drake voerde de opdracht precies zo uit als dat Geralt had uitgelegd, deed zijn best en dit was ook te merken. Hij had goed geluisterd omdat hij ook nieuwsgierig was naar de man zelf. Toen Drake zijn Inferno tot een krachtige bol had gevoed ving Drake de blik van Geralt op. De man keek hem streng aan, maar de goedkeurende knik naar Drake liet Drake zelf ook terug knikken. Het was heel kort waarna Drake zich tot zijn partner wendde. Hij liep naar Syrax toe plus de vuurbol in zijn hand. De vraag of Syrax klaar was, kwam goed aan. 'Natuurlijk,ik...' En Drake zag hoe de jongen in het gras bleef haken en naar voren viel. Gelukkig was Drake dichtbij genoeg om hier op te kunnen reageren. De vuurbal die Syrax namelijk vast had was wel krachtig genoeg om het gras te verschroeien en daarmee ook meerdere dingen in de fik te steken. Het kon in het ergste geval zelfs voor een explosie zorgen door de plotselinge vrijheid van de magie. Drake zijn ogen schoten open en zijn reactiesnelheid was groot en het gebeurde allemaal erg snel. Hij week gelijk uit met zijn hand naar beneden, waardoor hij half naar voren gehurkt schoot. De andere hand waar hij zijn eigen spreuk onder controle had hield hij hoger in de lucht. De onderste hand daarmee had hij nog genoeg kracht om het vuur van Syrax naar zich toe te 'roepen' en in zijn hand te vangen. Het vergde erg veel energie van Drake en hij slikte met een zweetdruppel op zijn voorhoofd toen hij omhoog kwam. Nu stond hij met de twee bollen in zijn handen tegenover Syrax die ondertussen op zijn snufferd gevallen was. De draak probeerde hem overeind te helpen. Drake keek Syrax met een teleurgestelde, verwijtende en hatende blik aan. ''Ik had dus gelijk, je kunt écht helemaal niks.'' Drake snoof naar de jongen en voelde in zijn schouders hoeveel de magie van hem vroeg. Drake wist zeker dat hij erg moe zou zijn na deze les en vanavond vroeg naar bed zou gaan. Tenminste.. als hij zou kunnen slapen. ''Master Geralt, zou je me kunnen uitleggen hoe je de twee componenten samenvoegt? Is Syrax hier nog bij nodig?'' sprak Drake kalm en op een serieuze toon. Ondertussen beet hij wat steviger zijn kaken op elkaar om de kracht van zijn magie vol te houden.

PROFILE MAGICIAN

» Lesson Light Magic 1 - Catch Light
» Fire Magic Les: Dragonkin
» Dark Magic Les 2~ Zelfverdediging Light Magic
» [Light Magic] Speed of Light 1
» Derde Les - Fire Magic

[Fusieles Fire & Light magic] Celestial Meteorshower

[Fusieles Fire & Light magic] Celestial Meteorshower

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen