Dragonkin

Twaalf uur 's middags. De zon stond aan zijn hoogste punt aan de hemel, en hoewel er pas geleden nog een regenbui was gevallen en er wat sluierbewolking hing, was hij fel en voelbaar aanwezig. Dat, en het gras dat hier en daar nog vochtig was, was gunstig voor zijn les. Vochtbalans en hitte. Het vormde zowel een uitdaging als een soort steuntje in de rug. Hij was benieuwd hoe de mislukkelingen het ervan af zouden brengen. Als ze het al net zo driestig slecht deden als de vorige groep, dan trok hij vanavond twee wijnflessen open en krulde zich met een paar lingerieboeken op in bed als schrale troost tegen opnieuw een betreurenswaardige, kwalijke dag, een vers dieptepunt in zijn historie. Zoals de kinderen hier er een beroep van maakten zijn leven te verbroddelen, als vieze dingen op een ooit zo smetteloze, prachtige toiletbril.
Savador stond in zijn gebruikelijke donkere gewaad onder een boom en stiefelde zo nu en dan wat rond. Hij oogde eerder als een verveelde leeuw die wat in zijn verblijf rond kuierde dan een enthousiaste leraar die klaar was om zijn leerlingen iets bij te leren, maar het moest bij de meesten inmiddels al wel een algemeen bekend feit zijn dat hij nu niet bepaald bekend stond om zijn liefdevolle buien. Met de punt van een overdreven glimmende herenschoen stootte hij een verdwaalde kiezelsteen in een ondiepe kuil, waarna hij over de rand tuurde om te zien hoe het enkele centimeters dieper weer neerkwam. Het terrein hier lag vol kuilen, sommige zo diep dat je er alleen met een stuk stevig touw of hulp van buitenaf weer uit kon komen, anderen zo ondiep dat het je alleen een gevoel zou geven alsof je een trede oversloeg tijdens het afdalen van een trap. De kuilen bij elkaar op het braakliggende grasveld hadden iets weg van een soort klein parcours, al dan niet erg uitdagend op het eerste gezicht. Het uitdagende kwam pas kijken in combinatie met de schroeispreuk die voor vandaag op het programma stond. Veel leerlingen leken er nog moeilijkheden mee te ondervinden om het voldoende onder de knie te krijgen en vertoonden dan hinderlijk overspronggedrag, want als iets niet lukte en de pret hervonden moest worden, dan was het vergallen van een les ideaal. Speciaal voor die hyperactieve kneuzen had hij iets genieus bedacht voor de kuilen, al zei hij het zelf. Geen zachte onderkussens, matten of wat dan ook. Nee nee, niets daarvan, slap softzinnig gedoe. Op de bodem van de kuilen bevond zich een verwikkeld netwerk van gemene distels, een agressieve soort die hij uit Norwoods sectie in de Kassen had.. geleend. Ze konden wel tegen een stootje, toch? Oogje minder, niet zo'n punt. Ze hadden er nog één waar ze hun hatelijke blikken uit konden werpen.
Nors draaide Savador zich om en in die vloeiende beweging bewoog zijn lange zwarte mantel sierlijk mee. Zijn goudgele ogen zochten het gras af rond zijn schoenen, waar hij een tel eerder het gesis had gehoord en een tel later één van zijn roodbuikslangen ontdekte. Hij boog zich iets over het dier heen om de sissende boodschap in het Arabisch op te vangen, die indiceerde dat er mensen op komst waren en hij niet lang meer hoefde te wachten. Zijn blik schoot daarna naar de aftekening van het kasteel in de verte, wachtend op zijn leerlingen.

[ Deelnemende leerlingen ]

Mr. Kyo
Mr. Adrian Nessuno
Miss Kriss van Valnor
Miss Autumn L'Estrange

En gelijk had hij, want nog geen vier minuten later kwam zijn eerste leerling aan. Een blonde jongen die hem rustig begroette en stilletjes in zijn buurt bleef staan om het terrein te bekijken, dat oogde alsof er een uit zijn krachten gegroeide mol er flink had gehuishoud. Omdat de begroeting griezelig normaal was verlopen had Savador voor een keer eens geen op- en aanmerkingen over een leerling. Het was een groot geluk voor Adrian dat hij op dit moment niet kon ruiken dat de jongen er niet vies van was om zo nu en dan een sigaret op te steken. Toch was de handeling waarin hij Adrian Nessuno van zijn presentielijstje afvinkte enigszins nors en hij vertikte het om een goedemiddag terug te wensen, maar wat wilde je ook met een brombeer die nu liever op zijn kantoor zat om van een wijntje te genieten.
In de verte deinden asblonde lokken neer op het ritme van de passen van zijn volgende leerling. Hij kon het niet helpen dat zijn anders zo strakke gelaatstrek vertroebelde op hetzelfde moment dat zijn mondhoeken traag omkrulden in een geamuseerd glimlachje op zijn licht getuite mond. Alsof hij zeer tevreden was over iets, maar tegelijkertijd zijn élégance wilde behouden door niet al te opgelaten te zijn. 'Een hele goede middag, juffrouw L'Estrange,' ontving hij haar op een mierzoet toontje, die extra werd aangedikt bij het feit dat hij tegen Adrian lang niet zo uitnodigend was geweest. Voorzichtig, alsof ze van porselein was, pakte Savador de slanke hand van het meisje tussen zijn vingers om een kus op haar handrug te drukken. Als een fragiel kunstwerk behandelen, het juweeltje. Dat was iets tussen hem en L'Estrange. Of liever gezegd, tussen hem en haar vader. En wie weet kon hij er ook een graantje uit meepikken op bepaalde andere manieren, want ze was beeldschoon.
Het was tot zijn grootste ergernis langer wachten dan hij van plan was geweest, want zijn twee laatste leerlingen kwamen pas opdagen tegen de tijd dat hij uit ergernis zijn presentielijstje half verfrommelde. Eén van de twee, althans. En hoe.
Ze zag eruit alsof ze dertig kilometer gerend had, die van van Valnor, en dan niet alleen de drie minuten dat ze te laat was, maar de gehele nacht door. 'Sorry ligt op het kerkhof,' antwoordde hij nors terwijl hij met een nogal gewelddadig gebaar haar naam afvinkte op het presentielijstje. 'En het spijt me ligt ernaast.' Hij staarde haar lang en nors aan toen ze zonder pardon bijna al zijn tenen brak door haar tas vlak naast zijn schoenen neer te smijten, als een sikkeneurige mopshond. Zijn lippen persten zich al afkeurend op elkaar, maar toen hij zijn mond open wilde doen kwam er geen geluid uit. Zijn goudgele ogen waren even blijven hangen op de ontblote buik voor hij nukkig zijn blik weer afwendde. Maar een enkele fractie van een seconde. Zomer. Shorts. Blote benen. T-shirtjes die strak tegen boezems aanspanden. En haar gezicht was ook zwaar bewerkt met allerlei make-up troefjes, al dan wel niet netjes bijgewerkt. De realisatie hamerde pas een paar tellen later zijn schedel in. Ze had zich mooi gemaakt voor hem - dat kon gewoon niet anders.

'Goed,' trok Savador de aandacht tot zich met een onvastere stem dan gewoonlijk. 'Ik ga niet mijn tijd verdoen met wachten tot de laatste komt aanpappen, dus laten we gewoon maar beginnen.' Zijn herenschoenen schuifelden over het gras langs een kuil die vlakbij lag om zijn presentielijst en overige spullen die hij bij zich had, zoals zijn aktetas, veilig onder een boom te leggen. 'Vandaag gaan we ons bezighouden -' Hij bukte zich om een handvol madeliefjes cru uit de bodem te trekken en opende zijn hand, zodat zijn leerlingen ze goed konden zien '- met de schroeispreuk.' Alsof dat al een spreuk op zich was weerklonk er een luid geknetter en blakerden de bloemen één voor één weg, van hun groene stengels tot hun smetteloze witte bloemblaadjes. De asdeeltjes liet Savador langzaam tussen zijn vingers door strooien met een wat lugubere blik in zijn ogen. 'De kunst ligt in het verzamelen van magie in je handpalm en deze rond te laten kolken. Laat het een valstrik zijn voor je eigen vuur, een draaikolk om het teveel aan kracht te filteren en alleen dát beetje los te laten dat je nodig hebt. Geen steekvlammen. Schroeien. Voor we echter met het echte werk aan de slag gaan lijkt het me beter om klein te beginnen, jullie driestige kinderkracht van het allerlaagste kaliber kennende, zo lelijk, zo ontluisterend, zo - maar behalve u natuurlijk, juffrouw L'Estrange.' Hij wierp het blonde meisje een pril glimlachje toe.
'Ik wil niet dat jullie je drang tot vandalisme loslaten en mijn terrein vernielen, dus heb ik zelf wat waardeloos spul meegebracht waar je al je puberale agressie en frustratie op kwijt kan. Leef je vooral uit, zou ik zeggen.' Glunderend ging Savador door zijn knieën en met een smal glimlachje opende hij de deksel van een kleine kist die stampvol zat met uiterst zeldzame bloemen, die hij genoodzaakt was om even te.. lenen uit Norwoods hoekje in de Kassen. Voor educatieve doeleinden. 'Stand tall, richt je handpalm naar boven toe - en houd de controle over je eigen kracht! Eerder zal het je niet lukken.'

@ Pomme: Saf is onredelijk, maar dat is niet persoonlijk tot jou gericht c:
Je kunt gewoon nog binnenlopen!

Oh mensen, hij kon niet wachten. Dit ging weer een fuif van fortuin worden. Een feest van jeu en leut en jolijt. Het grasveld bezaaid met iets te heet geblakerde bloemblaadjes en armen en benen vol distels, want vanzelfsprekend zouden ze het niet onder de knie krijgen. En hij natuurlijk, die van hot naar her kon rennen om de een na de ander uit te kafferen voor het driestige werk dat ze hem weer durfden te laten zien vandaag. Deze dag was typisch zo'n dag die zijn dagboek inging, luidend als Dear Diary. Today I made a new attempt to educate my students. I failed miserably. I ate steamed lobster and cried while thinking of mother. - of iets dat daarop leek.
Ten eerste had de roodharige - die zich gekleed had als een of andere ghetto buikdanseres uit de achterbuurt - gruwelijke spatjes, hoewel hij haar gejakker gelukkig niet verstond, en zelfs als hij dat wel had gedaan het straal genegeerd had. Blijkbaar was hij de lul van de leraren in haar ranggeschikte lijst. Maar wel vlak naast hem komen staan.
Naar zijn uitleg werd wel ademloos geluisterd, al wilde hij nog niet te vroeg juichen. Het was een vrij lastige spreuk als je de basiskneepjes nog niet goed onder de knie had. Binnen een mum van tijd knielden de leerlingen neer om in de kist te graaien als kinderen met een queeste om de mooiste knikker het eerste te vinden en hun eigendom te maken. Hij stond loerend over de kist gebogen, geniepige blikken werpend vanuit zijn bovenste ooghoeken en een dik lesboek tegen zijn borst gedrukt, als een of andere draak die een schat bewaakte. Hoewel het nu eerder een schat betrof waar hij graag snel van af wilde. Voor Norwood iets in de gaten zou krijgen en zijn maatjes bij de Natuurbescherming inschakelde. Intussen langzaam bladerend in het boek, dat de precieze werking van de schroeispreuk in volwassenentaal uiteenzette en wat zij dus nooit of te nimmer konden begrijpen, liep hij rond - half lezend, half observerend. Een wonder moest geschieden, mocht de dag van zijn leven komen dat 'het' gebeurde; een leerling die in één keer een spreuk feilloos uitvoerde. Maar nee: vandaag was zoals alle andere dagen niet die dag. Alle bloempjes zouden in as opgaan, maar niet op de manier zoals hij had gewild. Zelfs aan de schrale troost bungelde een keerpunt. Nessuno had een bloem in zijn knuist waar hij zijn energie naar toe begeleidde om het er vervolgens uit te pompen als een hogedrukreiniger. Jammer voor hem dat hij zijn gesmoorde gevloek opving. Savador kneep straf zijn smalle lippen op elkaar om het joch zonder pardon een fikse knal tegen zijn achterhoofd te geven met het zware boek.

Hij koos precies het juiste moment uit om zichzelf een pak van het hart te nemen toen hij doorliep naar L'Estrange, wiens bloem elegant en beheerst verschroeide. Het leek eerder op te lossen in een trage regen van gouden sterretjes dan dat het in een seconde verschroeide en er niets anders overbleef dan lelijk as. Even, maar voor een kleine seconde, al zo leek het, trok zijn ene mondhoek zich iets hoger op uit pure tevredenheid. Misschien was het wel een bewuste keuze geweest om zich tot haar te richten op haar moment van succes. Misschien, met de volle honderd procent zekerheid; er was immers iets afgesproken waar hij zich aan houden zal, zolang het in zijn voordeel werkte. En uiteraard moest het er bij van Valnor stukken minder goed van afgaan. Eerst trachtte hij haar en haar gevloek te negeren, hoewel er een duidelijk zenuwtrekje bij zijn ogen was te zien terwijl hij nog vlak bij L'Estrange stond en zich probeerde te concentreren op haar smetteloze werk. Een boek tegen haar achterhoofd kreeg ze echter niet. Omdat van Valnor een meisje was. Uiteindelijk keek hij op van haar getier, zijn hoofd haar richting in gedraaid en zijn gelaat terug op de vertrouwde norse stand. De regen van haar kant was er één van luide godvers en neergooiende asdeeltjes en daarna kontwiegde ze weg, weg van haar problemen zoals alle meiden van haar leeftijd deden. In dat veel te korte broekje, op die veel te lange aantrekkelijke benen.
'O,' zei Savador op een luchtig toontje terwijl hij met opgetrokken wenkbrauwen een blik wierp op de zwartgeblakerde bloemetjes, alsof hij nu pas merkte dat ze niet erg veel vooruitgang boekte. 'Kennelijk lukt het niet?'
De retorische vraag kwam er zo spottend uit dat een agressieve leerling hem in alle tienerlijke frustratie hier en nu had aangevallen. Pubers hadden nog geen emmer die bij de eerstvolgende druppel overliep. Ze hadden iets ter grootte van een waspoederkuipje. Misschien nog niet eens. Gevoelens stroomden binnen, allemaal tegelijk. En dan moest de cache geleegd worden. En hoe. Maar hij liet echter niet toe dat ze terug naar het kasteel stampte om zich bij aankomst in een luid gejengel op haar bed te storten, dus beende hij haar met grote stappen achterna en haalde haar in. Vlak voor haar hield hij stand om haar de weg te versperren. Het boek klapte zich in opgeheven hand naast zijn hoofd demonstratief met een luide klap dicht, zonder zijn strenge blik van haar af te scheuren. In een langzame maar des te terroriserende handeling zette hij een voet naar voren om met de punt van zijn herenschoen een duidelijke streep door de aarde te trekken. 'Hier,' begon hij sissend, 'en geen stap verder. Zie ik jou binnen nu en de laatste seconde van de les deze streep over gaan, dan stouw ik je voor de komende zes maanden strafwerk in je denim short, en geloof me: je zal er eerder in stikken dan in je schminklagen. En dat zegt al heel wat. Omdraaien, van Valnor.' Zijn goudgele ogen dwaalden voor een ogenblik even over haar lichaam voor ze haar ogen weer vonden, al dan niet met een wat afkeurende blik om zijn woorden kracht bij te zetten. Zijn pupillen versmalden zich aanzienlijk bij een onwenselijk detail dat hem toen opviel. 'En steek mijn lesmateriaal niet in je haar!' Met een grauw griste hij de rode bloem uit haar al net zulke rode lokken vandaan om het in een gebalde vuist te verschroeien. Waar sloeg dat nu weer op? Had hij speciaal een les van dood en verderf geregeld, werd het materiaal dat naar hartenlust gemold mocht worden in haar gestoken. En dan moesten de prullenbakken en de boekenkasten en ieder ander schooleigendom het weer ontgelden, let maar op.

Grimmig beende de man met grote passen weer van haar vandaan, met een woest golvende mantel in zijn kielzog. 'Zo te zien boekt iedereen fantastisch veel vooruitgang,' riep hij spottend over het veld, alhoewel zijn blik vooral op Adrian gericht was. 'Subliem.' Hij liep terug naar de boom waar hij zijn spullen onder gelegd had om het boek er ook bij te leggen, zodat hij zijn handen vrij had. 'Ik deel jullie nu in paren in. L'Estrange met van Valnor, Nessuno, jij gaat alleen.' De toon in zijn stem verried dat hij geen enkele vorm van tegenspraak duldde, en de vingerknippen en de barse wijsgebaren naar de plek waar hij stond beloofden ook niet veel mededogen. Pas toen iedereen zich bij hem had verzameld ging hij verder. Hij stond vlak bij één van de kuilen en wierp er kort een blik op. 'Ik heb jullie eerst op verlepte bloemen laten oefenen zodat je een doel hebt waar je je op kunt concentreren. Bij de volgende oefening heb je echter geen doel meer om je op te kunnen richten. Het enige doel wat je voor ogen kunt houden is om veilig de overkant te halen zonder in een metersdiepe kuil te vallen. En de enige manier waarop dit in deze les is toegestaan is om succesvol de oefening van net te herhalen - het enige verschil is dat je je nu moet concentreren om je energie over je gehele lichaam te verplaatsen. Ga aan de rand staan, verzamel de schroeiende kracht, laat los en stoot jezelf op het juiste moment door de impact naar de overkant. Simpel. Slaag je hierin, dan zal je verplaatsing zo snel gebeuren dat er enkel een flits van wazige vlammen te zien is - dit neemt als het ware de vorm van een dier aan, je Dragonkin. Hoe behendiger je er in wordt, hoe langer het zichtbaar zal blijven. Hoe klunziger je het in de praktijk brengt, hoe harder je zal vallen. Mijn voorkeur gaat uit naar dat laatste, maar omdat jullie in mijn les zitten om te leren haal je er eerder profijt uit met het oversteken van de kuilen.' Zijn norse blik richtte zich op de dames en hij maakte een knikje met zijn hoofd op de kuil ernaast. 'Jullie oefenen daar,' zei hij beslist. De kuil was weliswaar diep, maar wel distelvrij. 'Stel je in een rijtje op. Ga omstebeurt. Ga tegelijkertijd. Al besluit je er met een flikflak en een splitspagaat over te gaan. Het kan me niet schelen, zolang ik jullie Dragonkin maar te zien krijg. En jij,' richtte hij zich met een wat naargeestig grijnsje tot Adrian. 'Jij gaat hier.' Een kleine kiezel stortte na een klein tikje van zijn herenschoen in de kuil voor hem, die ergens ritselend verdween tussen de vlijmscherpe distels op de bodem. Aangezien het andere joch niet kwam kon hij het in zijn eentje wel ontgelden, leek hem. Want wat zou het prachtig zijn om de blonde snikkel - de symbolische vorm van ieder van zijn vijanden en zijn concurrentie, de tienerjochies - tegen het einde van de les als een doodongelukkige egel door de traumakoets opgehaald te zien worden.

Met de minuut werd zijn les steeds ondraaglijker volgens de Savador-meetstaven. Niet alleen had hij nu een opgedofte kloekhen die over het minste of geringste begon te emmeren alsof ze daadwerkelijk de hele nacht rondgehangen had in de Jolly Jester met een krat breezers, ook voelde hij zijn vingernagels steeds dieper in zijn huid zinken wanneer hij zijn vuisten balde, telkens als zijn blik op die blonde tabakpinguïn viel. Jochies van zijn leeftijd liepen het merendeel van de vierentwintig uur die ze wakker bleven te trippen om vervolgens ergens in zweverige toestand boven een waterpijp wakker te worden: deze was gruwelijk kalm, zo.. laidback en het werkte hem ook nog eens gruwelijk op zijn zenuwen.
Madame krijste en liep weg uit zijn les, botste met volle vaart tegen zijn eens zo smetteloze, met Dettol ingevette borst onder zijn poesmooie overhemd dat hij iedere ochtend heel pietepeuterig op precies veertig graden waste, eerst met Persil en toen met Witte Reus en toen met Robijn, waarna hij het met exact drie klapjes uitklopte boven zijn balkonrelinkje en liet drogen in een vriendelijk briesje - als hij dat even zo mocht aandikken in al zijn miserie. In diezelfde exaltatie en op datzelfde moment meende hij een witte wolk in de lucht weg te zien zweven gelijk aan poedermelk bij alle make-up die vrijkwam. Weg steriel laagje. En als nooit ontbrekende klap op de vuurpijl werd zijn lesboek in een vrolijk boogje weggeslingerd ergens in een kuil verderop, hopla - lesmateriaal, en hoewel het hem half vergoed werd: maar liefst veertig(!) Kovomakaanse munteenheden(!)(1)

Alleen L'Estrange leek niet de erge drang te hebben om hem op de een of andere - psychische of mentale - manier als een afgeslagen hond te behandelen. Hij wilde dankbaar naar haar toe kruipen als een peuter naar een moederschoot. Hij wilde dwars door een veld boterbloemen in slowmotion naar haar toe rennen in een spoor van roze glitters en op een melodie van And I will always love you om haar vervolgens op te tillen als een Simba over de Pride Rock, als een heilig relikwie, zeldzaam dezer dagen onder de jeugd. Hij wilde dankbare zuigzoenen op haar muiltjes drukken en zijn lichte wallen, zijn sporen van lange zware drukke dagen, droogdrukken in tissues boven haar fantastisch, geweldige lieve voeten die hem in plaats van zover mogelijk van hem weg te trippelen wel warmhartig aanstaarden en -
Maar hij hield zich kalm. Kin omhoog. Borst vooruit. Ogen uit puur desinteresse half gesloten. Liep en gedroeg zich zoals gewoonlijk: als een pauw. Zijn uitleg ging het ene oorsmeeroor in en het andere oorsmeeroor uit, steeg net als een make-up poederwolk op om ergens in een hogere atmosfeer te vergaan. Alleen de nodige aanwijzingen bracht het drietal nader tot een kuil, pafpeer apart, de twee meisjes kibbelend ernaast. Hij deed net of hij alle verwensingen die over en weer verwisseld werden niet hoorde, kneep slechts even zijn lippen op elkaar - zelfs toen er een wat ongepaste opmerking werd gemaakt die hem erbij betrok, al had hij geen idee waarom.

Met een ongunstige uitdrukking op zijn gelaat draaide hij zich naar hen om: L'Estrange stoof over de kuil als een abstract figuur dat sommige mensen als kunst durfden te betitelen en in een museum gooiden, zodat het ergens op een wit voetstuk kwam te staan met een vage benaming zoals 'Separaat'. Het had iets weg van iets hondachtigs waarvan de poten ergens een paar centimeters eronder hobbelden en een eigen leven leden. Steek in zijn hart. Het was nog een troost dat ze wel de overkant bereikte. Van Valnor volgde als een jong sterk paard, dat in ieder geval al verfijnder was dan de eerste poging van haar voorganger. Helaas lag er altijd een bepaalde vurigheid over het meisje heen die ze zelfs tijdens het beoefenen van haar spreuken niet kon bedwingen. Het maakte ertoe dat van Valnor aan de overkant doorschoot en tegen L'Estrange opbotste, als een nog nagloeiend flipperkastballetje.
Hij slaakte een kleine zucht. De klikken van herenschoenhakken over zwervende steentjes kondigde aan dat hij naar hen toe kwam gebeend. Een sterke hand pakte het roodharige meisje een moment later onder haar arm beet om haar, ondanks zijn ergernis, met mannelijke zachtaardigheid overeind te helpen.
'Het is wel de bedoeling dat je op twee benen terecht komt, van Valnor,' klonk zijn snijdende stem vlakbij haar oor terwijl hij haar losliet, alsof het zijn intentie was dat beeld van gentleness meteen weer in duizenden stukjes stuk te slaan. Als je niet beter wist kwam het ook over alsof het helemaal haar eigen fout was geweest en ze het nog eens moest durven om zijn oogappel tussen de leerlingen vandaag zo te schenden. 'Bovendien laat je teveel vuur vrij tijdens het in praktijk brengen van de spreuk,' zeurde hij verder. 'En als je naar mijn uitleg hebt geluisterd - waarvan ik niet durf aan te nemen dat je dat hebt gedaan - had je geweten dat het hier om een schroeispreuk gaat. Poging twee. En laat het deze keer niet als een verlepte kinderboerderijpony compleet met een ongeneeslijke rughernia lijken.' Hij stapte net zo snel bij haar vandaan als dat hij gekomen was, ging door om bij de ander te kijken. Dat Nessuno joch.

Nog net op tijd had hij zich omgekeerd om hem in de vorm van een Shadraanse tijger over zijn kuil te zien springen - om vervolgens over de grond door te schuiven en in een volgende kuil terecht te komen. Eentje met - godzijdank voor dit zeldzame priele zonnestraaltje in zijn neerslachtige, sombere dagen, insert halleluja choir here - scherpe vertakte distels. De knul lag lekker zo in zijn Kuil van Fortuin. Hij zag het gebeuren, maar deed geen enkele poging om hem eruit te helpen. In plaats daarvan legde hij glunderend een hand tegen zijn kaak, zijn pink en ringvinger half opgericht, half om zijn opkomende lachje te verbergen, half om met zijn overige vingers een tevreden sikjeplukken te beginnen.
'De catastrofe,' glunderde hij in een snuif terwijl de twee meiden achter hem elkaar bijna in de haren vlogen. 'Such casualties.' Laten we even een momentje voor onszelf nemen om de stupidity van de leerling van vandaag te bewonderen, hoed op je borst. Als hij zo tot het einde van de les bleef liggen dan plukte hij het joch met een tang uit zijn kuil om hem als speldenkussen op Harvey's knutseltafel leggen.

Natuurlijk dat hem die fun bespaard bleef: Nessuno kroop algauw uit de put waarin hij hoorde om zijn huid stekeltje voor stekeltje te ontdoen van de gemene distels. Sterker nog; het leek de blonde een stoot extra energie en wilskracht te hebben gegeven om het in de pogingen die volgden wél goed te doen. Knarsetandend keek Savador toe hoe de tijgervorm nu soepeltjes over de kuilen sprong, zijn vuisten knakkend onder de kracht waarmee hij ze woedend balde. Sprong was een misplaatst woord hier; de jongen gleed er eerder over. En zo snel verfijnd dat hij zijn ontwikkeling hierin gemist moest hebben terwijl hij zich met de dames bezig had gehouden. Met een arglistige uitdrukking op zijn bittere gelaat kuierde hij wat heen en weer langs de kuilen. Het was op zichzelf al een teken op zich dat hij op het punt stond een smerige streek te leveren. Het duurde niet lang voor die kwam.
'Laten we even zien of je reactievermogen net zo snel is, porcupine!' siste hij zodra hij kans zag de jongen bij zijn kraag te grijpen en ruw naar zich toetrok, zodat hij de blonde lokken bij zijn oorschelp weg hijgde. 'Fetch my book, will you?' De woorden waren nauwelijks over zijn lippen gekomen of hij gaf het joch onaangekondigd een ontiegelijke rotduw tussen zijn schouderbladen, met de intentie dat hij in de kuil zou kukelen waar zijn lesboek ergens op de bodem lag.
Look at me, gals, o my god I'm a rawket I'm bein' so fast that my awsumness ain't even showing! Uitsloven? Niet in zijn les!

Totaal in zijn nopjes keerde hij zijn rug toe en schreed met opgeheven kin weg, duidelijk tevreden met zijn actie. Serves him right, right? Right. Soms waren er kleine dingetjes die je recht moest zetten voor je door kon gaan met een les, en dit was er zo één, als je het hem vroeg.
'Now,' riep hij de aandacht weer tot zich, want de les bleef hier toch de eerste prioriteit. Hij besteedde geen aandacht aan Nessuno, die nu achter hem zijn tweede kuil mocht beleven, of nu alleen flatface met zijn bum in de hoogte op de grond lag, of mogelijk alleen een voetje verzwikt had - of verdomme niks als de mazzelaar die hij leek te zijn, bij Medusa dat zal toch niet.
'Voor het derde en tevens het laatste deel van de les is het de bedoeling dat jullie gedrieën de middelste rij aan kuilen voor jullie afleggen met de voorheen genoemde spreuk. Zie het als een parcours. Kijk hoe ver je komt, ga na hoe vaak je het jezelf kunt veroorloven om de spreuk te gebruiken, let erop waar het je lukt om de ander in te halen, onthoud tot waar je grens ligt. Je grenzen kennen is essentieel bij deze, belangrijk punt om in je achterhoofd te houden. Eén kuil tegelijkertijd! Ik wens nu niet te zien hoe vreselijk ver je kunt komen in al je verpletterende geweldigheid, ik wil nu zien hoe vaak je het op kunt brengen om de spreuk uit te voeren - niet zoals die verwaande mahabeel, insufferable puffer fish McDoodleDee -' Hij herstelde zich vlugjes met een hand door zijn warrig langs zijn gezicht gevallen haar en een zuinig tuitmondje toen hij zichzelf betrapte op een maniakale staarsessie naar zijn geklauwde handen die hij in gedachten om Nessuno's nek legde. 'In ieder geval not like that,' maakte hij het losjes af. Duidelijk genoeg, al zei hij het zelf. Bovendien konden die kinderen kostelijk springen om toch nog een beetje van die met overvol met energie gepompte batterijen in hun systeem leeg te laten lopen.

_{Het getier en gehap kreeg nog een staartje. Hij liet alle scheldwoorden die over en weer werden gegooid langs zich heen glijden als een koel zomerbriesje, plotseling opvallend doof voor de taal die ze spraken. In feite stond hij er alleen maar stijfjes tussen, de uitdrukking op zijn gelaat ondoordringbaar emotieloos, zijn ogen half gesloten en de blik erin geconcentreerd op één enkel punt. Hij en meneer Nessuno stonden als mannelijke uitzonderingen werkelijk te midden van wat je nu een catfight noemde, al dan nog niet zodanig geëscaleerd tot een punt waarbij ze elkaar letterlijk de haren in vlogen. Vrouwelijke leerlingen onder elkaar, dat was hem wat. Vooral als ze elkaar niet konden luchten of zien.
Zijn lange zwarte mantel sloeg wapperend op in een kleine windvlaag toen hij opzij stapte, zijn aandacht op de kuilen gericht die om de zoveel meter achter elkaar lagen en zo een rechte lijn vormden. Juffrouw L'Estrange was de eerste kandidaat die het waagde om het parcours af te leggen - hopelijk met iets beters dan haar gesepareerde hondsachtige marionet zonder touwtjes. Hij moest iets hebben om over op te scheppen bij haar vader, een geldige reden hebben om zich in te likken. Vertrouwde contacten hebben in je eigen zorgvuldig geweven netwerk van hoge lieden van je eigen kaliber, dat was nog eens handig. En hij hád iets om trots op te zijn; zonder enkele aarzelingen schoot juffrouw L'Estrange over de eerste kuil in een nu veel soepelere en, bij Medusa, zichtbare Dragonkin. Hij kon duidelijk een jakhals zien in haar wervelwind van vuurvonken. Hij draaide langzaam om zijn as om haar met zijn blik te kunnen volgen terwijl ze kuil na kuil overwon, haar jakhals intussen steeds zichtbaarder en helderder. Vanuit de schaduw die over zijn gelaat was gevallen was er een begeerlijke schittering te zien in zijn ogen. Ja - oh ja, dit was fijn materiaal. Prachtig materiaal. Haar vader zou er uitermate van gediend zijn, vooral wanneer ze haar kennis kon bewijzen met keurige hoge cijfers - en daarmee gediend van hém.
Het was een grote wanbof, een steek in zijn hart; op een zeker punt struikelde ze en verloor daarbij alle controle over een perfecte evenwichtigheid van vuur, een gestroomlijnde context zoals hij het als leraar vuurmagie het liefst zag. Het resultaat was iets ontzaglijk onverwachts, iets dat zo uit het kader van deze les viel dat hij niet onder de indruk was, maar verontzagd, niet met stomheid geslagen, maar beledigd. En uiteraard maar om één enkele reden.
Terwijl L'Estrange na haar vleugelachtige vertoning weer naast de kuil op haar voeten terecht kwam, beende hij op haar af, zijn zwarte mantel ruisend in zijn kielzog. Een ogenblik bleef hij op een afstand staan om haar blik te ontmoeten met de zijne, die nu alles behalve hartelijkheid uitstraalde. 'Teleurstellend, Miss L'Estrange,' zei hij kil. 'Diep, diep teleurstellend. Je vader zal niet te spreken zijn over je vertoning van zojuist.' Zijn goudgele ogen staarden onverbiddelijk op haar neer. Toen deed hij een kleine stap vooruit. Hij zou haar bijna kunnen omsluieren in zijn mantel op de manier hoe groot en dreigend hij op het moment oogde. 'Wellicht vraagt dit om een onomwonden... compensatie -,' voegde hij er half fluisterend aan toe. '- En bestaat er nog enige kans dat ik een duit voor je in het zakje kan doen. Begrijpen we elkaar? Maar gezien de situatie lijkt het me een goed voorstel om dit op een schikkende gelegenheid bespreekbaar te maken. Een heel goed voorstel.'
De bijna maniakale schittering in zijn ogen leek zelfs sterker te zijn geworden bij die gesproken woorden. Hij stond in zijn gehele lengte opzettelijk wat over haar heen gebogen om dit tussen hen te houden, zoals het hem altijd betaamde wanneer hij een dubieus innemen in werking stelde.}

Het was niet zo dat Autumn lak had aan school. In tegendeel, ze vond het ontzettend belangrijk. Ze was geen nerd of studje. Je kon haar vaker niet dan wel in de bibliotheek vinden. Maar Autumn wist heel goed dat kennis een van de middelen was om aan de top te komen, en er ook te blijven. Dus ze ging graag naar de lessen, zolang ze maar iets leerde waar ze later ook echt iets aan had. Iets waar praktisch nut in zat. Misschien zat hier weinig praktisch nut aan vast, maar het was zeker iets om over te kunnen praten tegen Raziaanse cliënten. Deel mee in hun cultuur, dat vinden ze leuk. En het ging goed, fantastisch zelfs durfde ze te zeggen. Natuurlijk kon het altijd beter, maar wie kon zo'n spreuk nou meteen de eerste keer foutloos? Dat moest je blijven oefenen. Dat was net zo dom als zeggen dat je met het lezen van een paar magie boeken een Legendarische Magiër kon worden. Belachelijk. Maar toen ging het fout. Autumn's gedachten waren er niet helemaal bij. Ze gleed uit en viel recht in de puntige armen van de distels onderaan de kuil. Ze wist zichzelf te redden door gebruik van haar eigen luchtmagie. Maar ze schaamde zich rot voor hoe fout het gelopen was. Haar eerste zorg na haar landing, was de veiligheid van haar vleugels. Ze had dwars door het vuur heen moeten vliegen en bad dat ze daarmee niet de veren beschadigd had. Maar ze leken in orde, perfect zelfs. Opgelucht liet ze haar adem ontsnappen. Ze zou niet weten wat ze zou doen als haar vleugels beschadigd waren en ze er misschien wel nooit meer mee had kunnen vliegen. Maar toen ze Master Savador aan zag komen lopen kwam de schaamte omhoog. Ze liet haar vleugels verdwijnen en voelde zich klein worden toen hij zo boven haar uit torende. Voorzichtig zochten haar ogen de zijne en ze wenste dat ze naar beneden was blijven kijken. Zijn woorden staken haar. Wat hij van haar vond was van minder groot belang, al vond ze het niet leuk. Maar wat zou haar vader wel niet van deze vertoning zeggen? Maar Master Savador bood haar een uitweg. Hoewel de nare smaak van teleurstelling en vernedering nog altijd in haar mond hing voelde ze zich niet zo klein meer. 'Ik begrijp het meneer,' begon ze zacht. 'Mijn excuses voor deze vertoning. Ik neem uw voorstel graag aan,' vervolgde ze, al met iets meer kracht in haar stem dan ze daarvoor gevoeld had. Misschien was dit niet het einde. Haar vader hoefde er immers niets van te weten toch? En er was vast wel iets te regelen.

Ik wilde eerst even wachten op Maaike. Maar ik snap dat je de les af wilt sluiten.

_{Met kille afwachting gleed zijn blik van het ene schromelijke oog naar het andere. Een antwoord werd hem niet lang daarna geleverd en zijn hardvochtigheid leek onmiddellijk iets te verachten tegenover het asblonde meisje, al dan niet duidelijk waarneembaar. 'Uitstekend,' liet hij op een zachte toon zijn vergenoegen weten. 'Ik had ook niet anders verwacht.' Iemand als L'Estrange was zeer geëigend om in zijn kring van contacten te hebben, als een praktisch stuk gereedschapsmateriaal waar hij prima gebruik van kon maken om een aantal klussen te klaren waartoe hij zelf niet tot in beschikking zou staan. Als een handig verlengstuk, een tussenschakeling om zaken af te doen. Ze kwam het wel te weten wanneer ze ten langen leste wat enkele zaken boven tafel zouden gooien. En tot die tijd hoopte hij vurig dat ze op dezelfde termen zouden blijven.
'Uw boek, Master.' Met een ruk draaide Savador zich naar de blonde jongen toe, nijdig doordat hij gestoord werd in een privé-gesprek. Traag draaide hij zich van L'Estrange af om Nessuno met een blik waar de spot vanaf spatte van top tot teen te bekijken. Onstuimig, warrige lokken, volgeprikt met stekels. Blijkbaar was Nessuno op eigen houtje zijn kuil uit geklauterd na zijn tweede miserabele val. 'Wellicht komt een pincet je goed van pas, mister Nessuno,' smaalde hij sarcastisch, alsof hij wilde indexeren dat het zijn eigen doen was om recht in een kuil vol distels te kukelen en hij daarin absoluut geen rol in heeft gespeeld. Flegmatiek griste hij het boek dat hem werd aangereikt uit de handen van de jongen en beende hem vervolgens, na de zoom van zijn mantel op hooghartige wijze weg - bijna in zijn gezicht - te slaan, compleet negerend voorbij. Hij besloot zich op te stellen aan de rand van het parcours, zijn gestalte recht en statig, zijn armen over elkaar geslagen en zijn blik scherp en alert. Een Dragonkin in de vorm van een Shadraanse tijger durfde een nieuwe poging te wagen om het parcours af te leggen, soepel en rap, maar het gebeurde te vluchtig, te gretig, en dat is waar het in negen van de tien gevallen vrijwel altijd misliep met de schroeispreuk. 'Idioot!' snauwde Savadors stem over het terrein om het ongelukkige hoopje Adrian te bereiken dat daar flatfaced met zijn gezicht tegen een zwerfrots lag. In een woedende werveling van zwarte gewaden was hij al van zijn plaats gekomen om het joch een uitbrander van het hoogste niveau te geven. 'Heb ik niet nadrukkelijk gezegd dat het cruciaal is om je grenzen te kennen! Wat begrijp je daar niet aan, jongen, ben je gehoorgestoord voor de taal die ik spreek?' En zo'n butterface zat dan in zijn mentorklas. Hij was te druk bezig met Nessuno overeind in een zittende positie te helpen en hem in knielende positie na te gaan op enige hoofdwonden - en toen hij zich omdraaide, landde Kriss net aan de veilige overkant van haar laatste kuil. Savador stond een eindje van haar vandaan, zijn blik lang en afgebroken starend op haar gericht en zijn gelaat straf door de bekende strengheid. Toch was het onmiskenbaar dat hij haar foutloze demonstratie enigszins had gezien, want zijn gezicht leek zowel peinzend als zachter. Toen draaide hij zich plotseling in een ruk van haar af om zijn leerlingen met een vingerknip om zich heen te laten verzamelen, zonder van Valnor daarbij een compliment of enige andere vorm van goedkeuring te schenken. Het was duidelijk dat hij de pest aan haar had. 'Kom even om me heen staan. Nu jullie de schroeispreuk enigermate onder de knie hebben - ' (zijn blik schoot even boosaardig naar Adrian) '- is het wellicht tot jullie doorgedrongen dat ook offensieve spreuken vragen om de juiste controle en balans. Huiswerk: ik wil van jullie een opstel over het essentiële gebruik van de schroeispreuk en in welke situatie je het zou gebruiken, drie perkamentrollen exact, en niet meer en niet minder. Heb ik je opstel niet binnen tegen maandag, dan houd je een vijftien minuten presentatie voor de klas en heb ik nog wat extra werk voor je in petto. Miss van Valnor -' Hij wendde zich nu grimmig tot Kriss. '- Omdat je het zo vreselijk geestig schijnt te vinden als medeleerlingen zich een mislukking ondergaan verzoek ik je om meneer Nessuno voor alle zekerheid naar de ziekenzaal te escorteren. Verwacht één dezer dagen ook een oproep om je om half acht te melden bij de toiletten. Ik geloof dat ze aan een schoonmaak toe zijn.' Ze moest niet denken dat hij niet gehoord had hoe ze L'Estrange luid had uitgelachen. De donkerharige leraar scheurde zijn veelbetekenende blik van haar los en liep zijn leerlingen met wapperende mantel voorbij, een stille aanwijzing dat de les was afgesloten en ze vrij waren om te gaan.}

Adrian, Kriss en Autumn hebben de spreuk Dragonkin geleerd en mogen deze in hun Spreukenboek zetten

De volgende leerlingen hebben Coins verdiend:

Adrian Nessuno: Attenderen van de les: +2 Coins
Succesvol leren van een Spreuk: +5 Coins

Autumn L'Estrange: Attenderen van de les: +2 Coins
Succesvol leren van een Spreuk: +5 Coins

Kriss van Valnor: Attenderen van de les: +2 Coins
Succesvol leren van een Spreuk: +5 Coins