Het was haar tweede dag geweest. De tweede dag op een nieuwe school, nieuwe omgeving en in een nieuw leven. De herinneringen van een paar maanden terug hingen soms nog als zware ketens aan haar ledematen. Als ze bijvoorbeeld in de spiegel keek en haar haren uit haar hals streek zag ze voor zich hoe Sadie dat vaak had gedaan. Omdat ze blijkbaar z’n aanlokkelijk slanke hals had. Of als ze een bepaald melodietje speelde op de piano. Hoe er dan beelden van herinneringen door haar hoofd suisden. Sadie die naast haar op de piano kruk zat en ‘probeerde’ mee te spelen.
Overdag, in de lessen, lukte het haar om die beelden uit haar hoofd te bannen. Als vliegen die om haar heen vlogen joeg ze ze weg met haar handen. Soms keken leerlingen haar dan vreemd aan maar met een lach en een grapje was het al snel opgelost. Naast dit had ze er amper last van en merkte dat ze het helemaal geen probleem vond om Miss Eres in de lessen te helpen. Je kon zelfs zeggen dat ze er plezier in had.
Het was echter na het avond eten, wanneer er een stilte in de gangen viel, dat ze soms zweerde Sadie’s stem te horen. Haar zachte gefluister om Nora mee terug te nemen naar het leven wat ze hadden gehad. Met een pijnlijke blik en haar kaken op elkaar gedrukt keek ze opzij. Dat leven was niet meer en ze moest zich richten op het hier en nu. Die jongevrouw die zo belangrijk voor haar was geweest had iemand anders verkozen boven haar. Dat was een duidelijk einde... toch? Waarom bleef ze dan terug denken aan haar, met een pijn in haar hart. Haar moeder, Meredith, had gezegd dat het normaal was dat de herinneringen, emoties en pijn nog even zouden blijven hangen. Het was een natuurlijk iets waar ze door heen moest. Een soort rauw proces, zoals ze dat had beschreven. Nora was nog nooit eerder in een relatie geweest. Te druk met haar eigen leven om zich aan een ander te weiden. Dus had dit, deze pijn, nog nooit mee gemaakt. En door de pijn, vroeg ze zich af waarom ze er ooit aan begonnen was.

Haar ogen gleden naar een van de ramen. Het zicht hiervan trok haar terug naar de realiteit. Dikke druppels gleden in sierlijke stroompjes naar beneden. Ze hoorde, voelde zelfs, hoe de wind tegen de ramen op beukten. Dit waren tekenen van een storm. Een typische verschijning voor de herfst. Bij deze realisatie verscheen er een kleine grijns om de lippen van de jonge dame. Als iets haar goed zou doen nu, was het een storm. Want de storm in haar zelf snakte naar een storm om haar heen.
Met deze gedachten en verlangen beende ze door de gangen tot ze uit kwam bij een van de grote deuren naar buiten. Ze zag hoe leerlingen naar binnen holde en hun haren met vuur magie droogden. Zelf liep ze de andere kant op en bleef even voor de opening staan. Eigenlijk zou ze een jas aan moeten doen. Haar grijze trui, zwarte hemdje er onder en zwarte skinny jean zouden haar niet lang droog houden. Then again, ze kende zichzelf, en wist dat ze het niet erg vond om doordrenkt te raken door de regen. Het was een soort sensatie wat er voor zorgde waardoor het voelde alsof alles van je af werd gewassen. Alsof de regen je ziel reinigden.
Toen de leerlingen weg waren, en er niemand stond te kijken, zetten de kleine roze harige dame haar eerste stap naar buiten. Ze voelde hoe er een flinke wind vlaag in haar gezicht kwam wat de eerste regen spetters mee nam. Met gesloten ogen snoof ze de lucht diep in en een grijns sierde om haar lippen. Heerlijk het gevoel van de kracht van de natuur om je heen. Na deze stap zetten ze al snel de volgende en begon te rennen. Haar haren wapperde hevig in de wind. Het voelde geweldig om haar lichaam even helemaal te laten gaan. Haar benen in werking te voelen, de koude druppels op haar gloeiende wangen, de wind die haar haren deed op waaien en boven alles de storm die evenredig was aan haar innerlijk.
Zonder er echt bij na te denken liet ze haar vleugels verschijnen en betrad met een sprong het lucht ruim. Ze vloog met een razend tempo en sterke slagen van haar vleugels de lucht in. Vechtend tegen de wind vlagen wist ze zichzelf in een rechte koers te houden. ‘Woooh!’ Uitten ze met de kick van de adrenaline. Waarschijnlijk was er toch niemand buiten om haar te zien of te horen dus hoefde ze zich geen zorgen te maken over oordelende blikken. Enkele meters gingen voorbij en ze merkte hoe haar ademhaling zwaarder werd door de inspanning. Uiteindelijk daalde ze met iet wat moeite neer, dankzij de lucht stoten, waardoor ze zichzelf schrap moest zetten op de grond om niet om te vallen. Vervolgens liet ze haar grote witte vleugels verdwijnen. Ze sloot haar ogen en richtten haar gezicht naar de hemel. Een diepe zucht klonk en ze voelde hoe haar gedachten, lichaam en ziel al iets kalmeerden terwijl de wind om haar heen raasden en de regen haar kleren doorweekte.

Hij had het die middag al gevoeld. De spanning had al in de lucht gezeten en de benauwdheid die hij had ervaren was de regen geweest. Nu trokken de wolken boven zijn hoofd samen. Donker en dreigend vulde ze de lucht en ontnamen het zicht van de hemellichamen die hij zo gewend was te zien wanneer ze zon onder was gegaan. De lucht pulseerde bijna van energie. Ronodan was naar buiten gegaan voordat de storm los zou barsten. De lucht rook altijd zo vreemd vlak voor een herfst storm. Zijn ogen speurde de hemel af maar enkel de wolken waren vanaf deze plek te zien. Om hem heen begonnen de eerste leerlingen de dreiging van de naderende storm ook al op te merken en begaven zich kalm weer naar binnen waar het toch etenstijd was voor de meesten. Toen vielen de eerste druppels. Het koude water zond een aangename rilling langs zijn ruggengraat en liet kippenvel langs zijn armen ontstaan. Hij stak zijn hand op en keek naar de ronde druppel die op de palm van zijn hand landde en langzaam zijn weg naar beneden langs zijn pols probeerde te zoeken. Hij sloot zijn hand.

'Ik zeg niet dat dit een barrel is, maar ik zeg wel dat we echt een andere tafel moeten. Volgens mij is geen van deze poten nog origineel,' zei Ronodan terwijl hij met zijn voet een zachte tik tegen de wankele eettafel gaf. Het ding begon zwaar te kreunen van die ene tik en leek haast in te storten. De vrouw die aan de tafel zat te werken keek verstoord op toen ze was uitgeschoten met haar veer en keek Ronodan geïrriteerd aan. 'We hebben geen geld voor een vervanging Ro,' sprak ze al even geïrriteerd als haar blik was geweest. 'Wanneer hebben we ons daar eerder door laten tegen houden Elva,' grinnikte een andere man die binnen kwam lopen met een grote houten krat in zijn handen. Hij zette het ding met een plof op de gammele tafel waardoor de inktpot omviel en de papieren verpestte waar Elva mee bezig was geweest. 'Kleuters,' snauwde ze tegen Ronodan en de andere man die niet meer bijkwamen van het lachen waarna ze wegstormde. 'Wel zonde van de tafel,' sprak de andere man toen hij uitgelachen was. Ronodan krabte langs zijn stoppels. 'Hmm, het heeft wel wat. Heeft deze plek ook eens wat cultuur,' grijnsde hij. De sfeer veranderde abrupt toen er vanuit het lange gangenstelsel voetstappen klonken. De mannen lieten de adem ontsnappen toen de ze de stem herkende. 'Het is Eneas,'. Ronodan was al naar de deur gerend en haalde de barricade eraf om een voortstrompelende Eneas binnen te laten waar de man meteen tegen de vlakte ging. 'Eneas, wat is er gebeurd? Waar zijn de anderen?' klonk Ronodans stem bezorgd terwijl hij bij de man neerknielde. Eneas zag er zwaar gehavend uit. Hij had zware brandwonden op zijn lichaam en hoestte bloed op. Ondertussen verzamelde steeds meer mensen zich in de algemene ruimte. Eneas greep met een bebloedde hand stevig de bovenkleding van Ronodan en trok de man naar zich toe. 'Andros. Vuurmagiër....felle flitsen....verkoolden lijken....bliksem,' fluisterde de stervende man in rasperige stem tegen Ronodan. Daarna verloor zijn hand de grip op diens kleding en viel hij slap neer. Een vrouw knielde naast Eneas neer en voelde zijn pols en hals en controleerde zijn ademhaling. 'Hij is dood,' zei ze hoofdschuddend. Ronodan maakte de mantel van de man los waarna twee anderen hem optilden en op de inmiddels vrijgemaakte tafel legden waar net nog zo om gelachen was. Ronodan stond langzaam weer op, zijn blik volgden die van de rest toen Haraldur de ruimte betrad. De ogen van de grote man met de lange zwarte haren als een wilde wolf keken naar het gehavende lijk van Eneas en liep langzamer dichterbij. 'Andros en zijn mannen Haraldur. Het zal niet lang duren voor ze hier zijn,' mompelde Elva zacht die naast hem was komen staan. Ronodan was ondertussen ook naar de tafel gelopen en had voorzichtig de mantel van de dode over zijn lichaam gedrappeerd als lijkkleed. Vanaf de andere kant van de tafel keek hij Haraldur aan. 'Eneas was een moedig man. Sterk, dapper en moedig. Hij is gestorven voor een hoger doel. Zijn dood zal niet vergeten worden want het was zijn dood en die van onze gevallen kameraden die ons dichter bij ons doel brengt. Iedereen wist waar hij zich voor op gaf. Het lot van een vrijheidsstrijder. Laat ons een kort moment van stilte houden om Eneas' vaart naar Tikal voorspoed te wensen. En dat wij elkaar daar weer mogen treffen,' was het enige wat Haraldur zei. Tijd voor een begravenis was er niet. Haast was geboden nu. 'Andros' mannen kunnen hier elk moment voor de deur staan. Pak alleen het hoognodige. Vernietig al het andere. We mogen niks van waarde achterlaten,' was Ronodans stem die als eerste de stilte verbrak. Dat was genoeg om iedereen uit elkaar te jagen. De roodharige man bleef bij Eneas staan. Hij keek op toen hij de groene ogen van Haraldur in zich voelde branden. 'Eneas was met een groep van vijf. Hij is de enige die terug keerde. Dood. Hij had het over vuurmagiërs. Over bliksem,' sprak hij zacht. 'Ga niks stoms doen Ro. Ik weet dat je een vuurmagiër gevonden hebt die je traint maar bliksem? Ik kan nog een begravenis vandaag niet aan,' zei Haraldur zacht. In zijn ogen lag oprechte bezorgdheid. Ronodan haalde een hand door zijn haren. 'Ik beloof je dat ik Andros en zijn mannen niet zal opzoeken,'

Hij opende zijn hand weer en liet zijn arm weer zakken. Inmiddels was de storm losgebarsten. Elke leerling was naar binnen gevlucht. Zelfs de vogels hadden schuilplaatsen gezocht. De lucht boven hem rommelde en donder klonk luider en luider. De eerste flitsen waren zichtbaar en verlichtten de hemel in een angstaanjagende gloed al was het maar voor even. Het eerste wat elk Puffoons kind leerde was om nooit te gaan vliegen als het onweerde. Bliksem was gevaarlijk en zocht altijd het hoogste punt. In de lucht was jij dat. Ondanks dat liet Ronodan zijn twee bloedrode vleugels verschijnen. Hij zakte wat door zijn knieën en met één sterke vleugelslag was hij van de grond. Al snel maakte hij meer hoogte. Meer snelheid. De regen geselde hem in zijn gezicht en over zijn lijf maar hij leek er geen last van te hebben. Pas ver boven de hoogste boomtoppen en torens bleef hij stil hangen, zijn vleugels sterk slaand om hem ongeveer op dezelfde plek te houden. Zijn blik speurend langs de hemel. Toen kwam de donder als oorverdovend gebulder en direct daarna...de bliksem. De torens van de school, een school die op een vrije open plek stond, waren het doelwit geweest als hij zich er niet tussen geworpen had. Hij boorde de innerlijke kern van zijn magie aan. Luchtmagie ontvlamde in zijn lijf gemengd met kennis en ervaring van een element waar hij niet mee geboren was. Hij strekte zijn arm uit en boog de bliksem uit zijn baan. De natuurkracht danste om hem heen om weer terug door de wolken geschoten te worden. Het tintelde na in zijn vingers en Ronodan daalde verder naar de grond. Hij concentreerde zich op zijn innerlijke kern van magie. Vonken schoten rond zijn vingers. Een kleinere, kunstmatig verkregen bliksemstraal schoot tevoorschijn. Met moeite hield hij het onder controle. Besturen was lastig, maar daarom oefende hij. Hij was nu zo ver dat hij zijn wil kon opleggen en de natuurkracht kon namaken. Maar het had een sterke eigen wil en het iets anders laten doen dan stoppen of bewegen was lastig. Het vereiste veel oefening. Dat maakte avonden als deze extra waardevol. Hij liet de magie ontsnappen en stuurde het de hemel in waarna hij licht hijgend landde. Het eiste enorm veel kracht en concentratie. Maar als hij het eenmaal volledig naar zijn wil kon ombuigen zou hij een extreem krachtig wapen bezitten waar zelfs zijn collega's moesten zweten om het het hoofd te kunnen bieden.

Ze wist nog goed hoe bang ze was geweest na het ongeval. Hoe de angst haar verlamde elke keer als er een storm was. Hoe ze rillend in haar bedje had gezeten met haar moeders of vaders armen om zich heen. Te gepanikeerd om te kunnen slapen terwijl de tranen over haar tere wangetjes rolde. Het was een flinke klap geweest. Ze had ongeveer een midweek in het ziekenhuis doorgebracht. De eerste paar keren dat het verband vervangen moest worden was de wond nog gevoelig en pijnlijk geweest. Maar na een aantal keren begon ze te wennen aan de pijn en was het verband vervangen geen helse opgaven meer.
Weken gingen voorbij eer haar lichaam weer grotendeels hersteld was. Het waren echter lange maanden eer het meisje was bijgekomen van de shock. Als haar broer, een Puffoonse jongen die altijd al een hoogvlieger was geweest (badumtss), haar niet had geholpen. Was ze nu nog bang geweest voor de storm en wat het met zich mee bracht. Bliksem.

‘Dus zoals je al weet is bliksem een gevaarlijk iets. Je zal dan ook al je concentratie er bij moeten houden wil je deze techniek leren. Ik ga je niet leren hoe je bliksem moet opwekken, dat is iets waar ik zelf nog mee aan het trainen ben, maar ik kan je wel leren jezelf te beschermen tegen deze natuur kracht.’ Met een glimlach keek hij op haar neer. Zijn zilveren ogen gelijk aan de haren en zijn haren ook precies dezelfde kleur als haar roze lokken. Kwa uiterlijk leken de de broer en zus, de oudste en de jongste van het gezin, heel erg veel op mekaar. Kwa innerlijk was dit echter een ander verhaal. Beide waren ze sociaal en vriendelijk, mede door hun opvoeding. Maar waar Chassen kalm en verstandig was. Was Nora juist het drukke kind wat als een echte vrijevogel het geweldig vond om veel dingen uit te proberen. Niet tegen te worden gehouden door verstand of angst. Het was wel zo dat ze in een rolstoel zat wat er naar maakten dat ze niet alles kon doen wat ze wilde. Maar wat ze nu ging doen was wel mogelijk, al was het niet iets waar ze nou om stond te popelen.
‘M-maar,’ begon ze dan ook en merkte hoe haar stem lichtjes trilde. Ze slikte een keer hopende dat de trilling weg zou gaan. ‘Maar het is zó sterk. Ik kan dat nooi-‘ In haar zin stak haar broer zijn hand op en schudden zijn hoofd. Met kalme passen liep hij op haar af en hurkte voor haar neer zodat hij net omhoog moest kijken om haar aan te kijken. Er sierde een zachte glimlach om zijn lippen. En ook al hadden zijn ogen de kleur van koud zilver, er lag een warme, gemoedelijke en zorgzame gloed in.
‘Zeg nooit nooit zusje. Ja het is krachtig, maar met de juiste techniek,’ Hij pakte haar kleine handjes op en vouwde de zijne er omheen. ‘Kunnen zelfs jou fijne handjes het terug sturen naar de hemel.’ Allebei hun ogen gleden naar de blauwe hemel boven hen. De ene vol vertrouwen, dat het haar ging lukken, en de andere met twijfel en angst, niet wetende of ze dit wel kon.

Terwijl ze had gevlogen had ze gehoord en gezien hoe de bliksem zich mengde met de storm. Het waren prachtige licht flitsen die door de goden werden gezonden naar de aarden. Waar ze vroeger bang was geweest voor ze, vond de jongedame ze nu enorm fascinerend. Sinds ze het had geleerd af te weren, en dit ook eens had gedaan, was ze niet langer angstig geweest voor deze natuurkracht. Natuurlijk wist ze dat een echte bliksemschicht veel sterker zou zijn dan wat zij toen der tijd op zich af gevuurd had gekregen. Maar toch was ze zelfverzekerd genoeg om niet meer weg te deinzen voor deze schichten. Noem het roekeloosheid. Noem het dapperheid. Maar wat het ook was het hielp Nora enorm, en daar ging het om.
Zelfs nu, nu ze stond in de regen en de donder en bliksem duidelijk ervoer door haar zicht en gehoord maar ook door de tintelende sensatie die het bij haar teweeg bracht, bleef ze onverschrokken staan. Genietende van de storm terwijl haar alles kalmer werd. Na een paar minuten zo hebben gestaan opende ze haar ogen. De kleur gelijkwaardig, misschien nog net iets lichter dan, aan de grijze wolken. Haar blik merkte iets ongewoons op. Het leek wel een hele grote vogel die door de lucht suisden. Haar gedachten gingen direct naar een mede luchtmagier, maar net zoals zij had elk Puffoons kind geleerd ‘niet’ te vliegen in een storm. Niet dat zij zich daar aan hield maar ze had zich niet kunnen voorstellen dat er ook andere wezens waren die zo gestoord als haar handelden.
Met een lichte opborrelende nieuwsgierigheid bleef ze naar de gedaante kijken. Met haar hand net boven haar wenkbrauwen zodat de regendruppels niet op haar open ogen zouden spatten. Wat ze toen zag was iets wat alleen in haar wilde fantasieën zichtbaar was. Een bliksemschicht schoot naar beneden richting de school. En de gedaante, gestoord, dapper, levensmoe of alle drie, vloog er heen en ving de flits op. Als een soort energie zag ze hoe de bliksem in de handen kwamen van de gedaante en hoe er kleine flitsjes om hem heen draaiden. Hij leek het wel te temmen, zoals Chassen haar had geleerd. Ze kneep haar ogen ietsjes samen en focuste zich op dit schouwspel. De gedaante stak zijn arm uit en precies zoals Nora de techniek zich herinnerde schoot de bliksem terug naar de hemel. ‘HOLY MOLY!’ Uitten de jongedame en was oprecht verwonderd dat ze zojuist iemand bliksem had zien afweren. Dat was iets wat maar een gering mensen konden dus ze zou het niet iedere dag zien!
Ze zag hoe de gedaante naar beneden daalde en op de grond terecht kwam. Onbewust was ze al zijn kant op aan het lopen, gelokt door haar fascinatie voor dit mooie stukje techniek. Wat ze daarna zag ging haar petje echt te boven en zorgde er dan ook voor dat ze de man met open mond en grote ogen aan staarden. Hij had zojuist echt bliksem opgewekt! Het was niet zo krachtig als de natuurlijke bliksem maar hij had het opgewekt, weten te bedwingen en vervolgens te sturen naar de hemel. Dat was iets... iets wat maar héél weinig magiers konden. Het was dan ook niet gek dat de man, nu al helemaal, haar interesse had gewekt.
‘Wat?!’ Riep ze uit en besefte zich pas daarna dat dat niet heel netjes was dus sloeg ze haar handen voor haar mond. Vervolgens klonk er een onschuldig lachje waarbij ze door haar, helemaal in de war en klets natte, haren streek. Alsof ze zoiets als ‘angst en schaamte’ niet kende, sierde er al snel een grijns om haar lippen. Met een houding die nieuwsgierigheid uitstraalden liep ze op hem af en kon de grijns niet van haar gezicht af halen. ‘Dat was een erg knap staaltje bliksem sturen.’ Zei ze vol verwondering. ‘Hoe deed u dat?!’ Luidden de vraag vervolgens, hard genoeg zodat de man haar kon verstaan boven de storm uit. Misschien was ze nu niet heel beleefd, en misschien was het wel een leraar, en misschien werkte ze zichzelf nu in de nesten... maar dat kon haar op het moment weinig schelen. Want Nora was Nora, en als Nora iets interessant vond liet ze niet snel los.

Hij had haar al eerder opgemerkt. Haar hartslag had hem al bereikt en haar magische energie droeg ver. Misschien omdat hij haar magische energie het beste kende want hij droeg dezelfde in zich. Maar hij had niet naar haar om gekeken. Geen beweging gemaakt waarmee hij haar bestaan erkende. Simpelweg omdat hij het zich niet kon veroorloven zijn concentratie ergens anders op te focussen dan de taak waar hij mee bezig was. Bliksem kon extreem gevaarlijk zijn als je het niet in de hand had en Ronodan had geen zin in ongelukken met zichzelf of een ander. Zijn vingers voelde nog gespannen van de enorme kracht die hij net opgeroepen had en dit was nog niet eens vol vermogen geweest. Hij moest een moment nemen om zijn gedachten te verzamelen en te ordenen voordat hij het opnieuw zou proberen. Hij moest zoveel mogelijk gebruik van de storm maken zolang ze er was. Wie wist wanneer de volgende zware storm zou komen.

Alleen ging verder oefenen niet helemaal zoals hij gepland had. Aangezien de jonge vrouw die hij eerder gehoord had nu tegen hem sprak. Zijn blik vestigde zich op haar. Het ijsblauwe en diep donkerbruine oog boorde zich in haar en namen haar in zich op, zwijgend een oordeel vellend over wie hij tegenover zich had. Ze had sierlijk roze gekleurd haar en lichte, bijna zilveren ogen. Ze leek hem te oud voor een leerling. In elk geval ouder dan de meeste die hij ontmoet had. Maar hij had haar ook nog nooit tussen de docenten gezien. Nu kende hij niet elke docent van naam en gezicht, omdat hem dat stomweg niet interesseerde. Maar na een geruime tijd al op de school te hebben doorgebracht wist hij van de meesten wel wie ze waren. Hij liet het voor nu in het midden. De manier waarop ze tegen hem gesproken had schatte hij haar in als een praterig type dus misschien zou ze het hem zelf vertellen. Hij richtte zich in plaats daarvan op de vraag die ze hem stelde. Zijn blik ging even terug naar de hemel waar de storm nog altijd door woedde. 'Je probeert de frequentie van de bliksem te voelen en die te vergelijken met je eigen energie. Gewone luchtmagie komt vaak natuurlijker omdat het een zoemend soort trilling geeft die ons lichaam vertrouwd is. Bliksem is trillend en soms zelfs onaangenaam omdat het een combinatie is met een frequentie die ons niet eigen is. Vuur,' probeerde hij uit te leggen op dezelfde manier zoals het hem was uitgelegd ruim tweehonderd jaar geleden.