'Centraal Puffoon, circa tweehonderd twintig jaar geleden,'
Ronodans stem klonk zacht terwijl hij tegen de spiegel in de hoek van de kamer sprak. Langzaam vervaagde de mist die de geactiveerde spiegel hem toonde en ontwaarde er een beeld uit de chaos. Het was niet zijn eigen weerspiegeling zoals je normaal gesproken bij een spiegel zou verwachten. Dit was dan ook geen doodnormale spiegel. Het was een van de kleine voordelen geweest van het feit dat Reá niet onder haar eigen voorwaarden had kunnen vertrekken. Al haar spullen hadden bij zijn aankomst nog precies zo gestaan en gelegen zoals zij het die dag had achtergelaten. Zo ook de grote sta spiegel. Er had een doek overheen gehangen en hij was uit het zicht in de hoek van de kamer gezet. In eerste instantie had Ronodan er niet naar omgekeken en had het ding eigenlijk de deur al uit willen doen. Dat was voordat hij besloten had de doek toch maar weg te trekken en het ding aan een nadere inspectie te onderwerpen. Een gewone spiegel zou men zeggen na een eerste oogopslag. Zo een waarvan hij wel begreep dat het verborgen in de hoek stond. Zo'n lichaam als die teef had gehad, daar keek hij ook niet graag naar. Maar toen hij ervoor was gaan staan, was hem iets merkwaardigs opgevallen. Zijn spiegelbeeld was wel aanwezig geweest in het gladde oppervlak, maar troebel. Alsof hij naar zichzelf moest kijken door een muur van vuil water. Toen was zijn interesse gewekt. Hij was een middag lang aan het rotzooien geweest met het ding. Dingen uitgeprobeerd, boeken erop na geslagen. Uiteindelijk was hij achter het doel van de spiegel gekomen. Het was een magisch communicatie middel. Cassiaanse technologie, maar zo gemaakt dat alleen een magiër die kennis had van luchtmagie had, het kon besturen en activeren. Je kon ermee naar andere mensen kijken en zelfs met hen communiceren mits de ander ergens naar keek waarin zijn of haar weerspiegeling te zien was. Waarschijnlijk had Reá hem ook voor dit doel gebruikt. Het activeren van het apparaat was ook niet moeilijk geweest. Een kind zou het nog kunnen. Ronodan had dan ook onbewogen naar het spiegeloppervlak gestaard toen zijn troebele verschijning plaats had gemaakt voor grijze rond kolkende mist. De aan knop had hij gevonden. Nu nog uitzoeken hoe het ding precies in zijn werk ging. Een paar standaard spreuken later was hij nog steeds niet veel verder gekomen en had gefrustreerd verklaard dat het ding wel erg gebruiksonvriendelijk was. Zijn meest logische optie was nu: denken zoals Reá dacht. Een misselijk makende conclusie. Maar het had gewerkt. Hij kon communicatie leggen met anderen. Dus nu werd het echt interessant. Als je kon communiceren dan moesten anderen meer gecompliceerde dingen ook mogelijk zijn. Waarom zou je niet ook in het verleden kunnen kijken? En dit was het beeld wat zich nu voor zijn ogen ontwaarde. Een beeld uit een tijd die hem zo bekend voorkwam. Hij herkende de kleding, de dagelijkse bezigheden die hem zo natuurlijk af zouden gaan. Bekende gebouwen die vandaag de dag niets anders waren dan ruïnes die in dit beeld hier de stad sierde met hun statige strenge torens en koepels. '400 jaar geleden,' sprak Ronodan weer. Het beeld veranderde. De tijd werd terug gedraaid. Sommige gebouwen verdwenen terwijl andere bouwwerken verrezen die Ronodan nog nooit eerder had gezien. In gedachten verzonken staarde hij naar de bewegende beelden. Het was haast niet te bevatten dat hij naar echt beleefde momenten uit het verleden keek.

Geklop op de deur liet hem omkijken. Met een vluchtig gebaar was het beeld weg en was het communicatie apparaat niets anders meer dan een weerspiegeld oppervlak. Hij liep een paar passen bij de spiegel vandaan en knipte in zijn vingers. Het slot van de deur die naar Angani leidde klikte open. 'Kom binnen,' zei hij kalm terwijl zijn gevoel de magische energie aftastte die zich achter de deur bevond. Net als een slang die onderzoekend zijn tong uitstak ''proefde'' Ronodan de luchtmagie in de energie van de ander. Sterkere luchtmagie dan je meestal bij leerlingen voelde. Toch herkende hij het niet. Dit kon nog interessant worden. Hij ging op zijn gemak in een stoel zitten, wachtend op zijn nu nog onbekende bezoeker.

De persoon die binnen kwam leek meer op een leerling dan op de persoon die Ronodan in gedachten had gehad bij de kracht die hij had gevoeld. Was dit soms een grap? Hij keek de jongen afwegend aan. Hij zag er niet alledaags uit, maar dat zei tegenwoordig helemaal niets meer. Leerlingen met felgekleurd haar, vreemde ogen of aparte kleding. Hij was ze allemaal al eens tegen gekomen in de gangen van de school. Maar goed, hij zou de jongen eerst zijn verhaal laten doen. Hij stelde zich voor als Riku en wist Ronodan te vertellen dat hij zijn nieuwe adviseur was. Serieus? Oké, hij voelde wel als een krachtig iemand. Maar ergens kon hij zich deze jongen niet voorstellen als adviseur. Riku daarentegen leek direct te willen beginnen. Maar Ronodan was daar nog niet zo zeker van. Hij stond op uit zijn stoel, al lieten zijn ogen Riku niet los. 'Ik hou er niet van als anderen me iets opdringen. Vooral niet als ik er zelf geen zeggenschap in het gehad. Dus ga zitten Riku, dan kan ik wat beter beslissen waar ik mee te maken heb,' zei Ronodan kalm en gebaarde Riku dat hij ergens mocht plaatsnemen. 'Als er van mij verwacht wordt dat ik naar jou ga luisteren wil ik graag eerst wat over je weten,' ging hij verder terwijl hij naar een glazen kast liep en een fles sterke drank en twee glazen pakte. Hij ging vervolgens weer zitten, tegenover Riku, en schonk zijn eigen glas vol. 'Drink je?' vroeg hij met een korte blik op de jongen. Hij wachtte even op antwoord en sprak daarna verder. 'Ten eerste wil ik graag weten hoe je adviseur bent geworden,' begon hij terwijl hij zijn glas oppakte en een slok nam. Hij wist niet veel over deze Riku. En Reá had hem nooit wat verteld omdat dat niet nodig was tot het moment dat ze stervend op de grond lag. Maar stervende mensen hadden meestal wel wat anders aan hun hoofd. Hij hoopte dus maar op Riku's volledige medewerking.