Wat eten Tasmaanse duivels? Het was een vraag die ze zichzelf ooit had gesteld. Ze had met een klein bundeltje vacht gezeten en ze had geen idee gehad wat het dier eten moest. Gezien de tanden van het diertje was ze uitgegaan van vlees. Dat had ze gekozen en in de loop der tijd had ze het dieet van het dier begrepen. Vlees en fruit. Insecten ook, wat haar in de zomer een hoop muggenbulden en vervelend gezoem bespaarde.
Ze zat op een rotsblok met een van haar messen in haar handen. Haar bloedrode ogen waren op het zwarte diertje met de witte kraag gericht. Terra was er vandoor gegaan zodra ze bij de ruïnes aangekomen waren. Tári had een keertje kort gefloten en allls reactie had ze een korte grom terug gekregen. Het was vrijwel meteen duidelijk geweest dat Terra zo haar eigen plannen had over dit uitstapje. Het maakte haar niet zo heel veel uit. Ze wist dat het diertje terug zou komen en ze kende de geluiden due het dier maakte als er iets mis was. Geen enkele reden om zich zorgen te maken dus.
Het had een paar minuten geduurd voordat ze de aanwezigheid van de Tasmaanse duivel gehoord had. Kleine steentjes waren verschoven geweest en toen ze opkeek had ze gezien dat Terra een tijdelijke vriend gevonden had. Een kikkertje sprong wat angstig weg voor de spitse snuit van de Tasmaanse duivel. Ze kon al raden wat Terra van plan was. Ze was er geen fan van als Terra speelde met haar eten, maar ze kon het het dier moeilijk verbieden. Het was de natuur en ze kon er niks aan doen. Het kon goed zijn dat Terra de kikker straka gewoon liet gaan.
Nu was ze aan het kijken naar het bijzondere tweetal dat heel langzaam dichter bij dat beslissende moment kwam. Terra had nog niet zo lang geleden gegeten, dus Tári vreesde niet zo voor het leven van het kikkertje. Natuurlijk zat ze er wel eens naast en bleek Terra meer honger te hebben dan ze dacht. In dat geval was er weinig wat ze kon doen.
Ze zuchtte zacht en liet richtte haar ogen op de horizon. Het was de rust en stilte die hier heerste die ze even nodig had. Ze had het even nodig het contrast te ervaren met de onrust in haar hoofd.
Er was teveel gebeurd de laatste weken en ze had te weinig tijd gehad om het ene te verwerken voordat het andere zich aanstelde. Het voelde een beetje alsof iemand overleden was en mensen maar bleven bellen. De klap keer op keer ervarend, maar toch elke keer gestoken in een nieuw jasje. Ze kon moeilijk het ringen van de telefoon negeren. Een andere beschrijving dan deze kon ze niet geven.
Ze sloot haar ogen even toen er een zachte wind opstak. De wind maakte lawaai, maar de wind was die luide stilte waar mensen het wel eens over konden hebben. Ze genoot ervan. De wind kwam haar oren binnen en elke keer als deze weer was gaan liggen voelde het even alsof haar hoofd leeg was. Vlak voordat de wind opnieuw op zou steken werd ze weer overvallen door de luide gedachtes, die in het moment erna door de wind weer tot stilte werden gebracht. Dit was geen kwestie van je hoofd leeg maken, dit ging om het gunnen van rust. Meer dan dat kon ze nu niet doen. Voorlopig niet tenminste. Ze kon die telefoon wel neerleggen, zich omdraaien en diep adem halen, maar dan zou ze tegen zichzelf liegen.
De zon scheen vrij warm op haar gezicht. Het felle licht stoorde haar een beetje, maar ze nam het voor lief. Een zacht piepje trok haar aandacht en ze draaide haar hoofd naar het geluid. Terra was het rotsblok opgesprongen en keek haar met kraaloogjes aan. Heel even gleden haar ogen naar de plek waar net de kikker zat, verwachtend dat het diertje verdwenen zou zijn. Die verwachting was onjuist en de kikker kwam langzaam in beweging. Een kleine glimlach sierde haar lippen en ze keek weer naar Terra. De Tasmaanse duivel kwam op de schoot liggen van haar bazin en een zachte zucht klonk uit de bek van het diertje. Genietend van de rust sloot Tári haar ogen.