Hold back the river

Het steentje vloog een paar meter verder nadat hij er een schop tegen gegeven had. De jongen kroop nog bijna verder in zijn trui toen hij merkte dat het steentje tegen iemands scheenbeen aanvloog en die persoon zijn kant opkeek. Ja een trui, ondanks dat het zomer was en de zon scheen, bleef hij een dunne trui aanhouden. Op de een of andere manier had hij het gewoon koud als hij het kledingstuk uitdeed. Daarbij zou hij zich nergens in kunnen verstoppen aangezien zijn shirt wel de juiste maat had en als hij zich daarin zou i proberen te verstoppen zou hij zich half moeten uitkleden. Daarmee dat hij altijd een trui bij zich droeg. Het maakte niet uit of hij het echt aan deed of niet, zolang hij het maar bij zich had. Pas toen hij er zeker van was dat de ander niet meer naar hem omkeek, trok hij de trui terug fatsoenlijk en liet hij de mouwen over zijn handen heen glijden. Hij mocht niet opvallen. Enerzijds omdat hij niet wilde dat mensen misschien achter zijn ‘geheim’ zouden komen, anderzijds omdat hij hier eigenlijk niet hoorde te zijn. Hij had nog nooit van de school gehoord, had het pas leren kennen toen het kasteel zelf in zicht was gekomen. Je zou dus kunnen zeggen dat hij ‘illegaal’ les volgde en een dak boven zijn hoofd had. Dallas zou starshine academy waarschijnlijk zelf nooit hebben uitgekozen als school. Niet omdat hij het niet geweldig zou vinden om les te krijgen in verschillende magiesoorten, maar omdat hij het gewoonweg niet kon betalen. Hij had geen ouders die het voor hem wilde betalen en zelf verdiende hij niet genoeg met de kleine klusjes die hij deed op Gren.

Misschien, heel misschien moest hij blij zijn dat hij meegenomen was naar deze plek. Misschien zou hij eindelijk de kans krijgen om iets te leren, als diegene die hem meegenomen had hem niet altijd voor vanalles en nog wat liet opdraven natuurlijk. Op de een of ander manier vonden mensen het altijd erg leuk om hem de dingen te laten doen die ze zelf niet wilden doen vanaf het moment dat ze hem wisten te vangen. Oh, hij was voorzichtiger geworden na de twintigste keer. Hij zorgde ervoor dat hij in een bos bleef en dat hij altijd beschutting had. In dit gebied ging het misschien iets moeilijker worden aangezien hij er niets kende. Daarbij was er maar een bos en hij was er zeker van dat er altijd wel iemand in dat bos aanwezig was.

Langzaam baande de jongen zich een weg over het schoolterrein terwijl hij zijn blik over elk detail heen liet glijden. Hij nam alles in zich op en bleef lopen totdat hij niet meer verder kon. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes tegen de zon van zodra hij zijn hoofd in zijn nek legde om de top van het bouwval te zien. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn blik van boven naar beneden liet glijden. Hier kon hij wel even blijven zonder vragen te moeten beantwoorden, toch? Met een zucht liet hij zichzelf langs de brokkelige muur naar beneden glijden en trok zijn knieën op. Hij moest toch nergens zijn en als iemand hem moest hebben, moesten ze hem maar komen zoeken.

//Voor Cat.
(Ik blijf echt sucken in begin posten)

Gehaaste stappen probeerde zoveel mogelijk de treden over te slaan op de trappen en de meeste mensen die zich naar boven en beneden begaven te ontwijken. Af en toe was er een kleine botsing, die gevolgd werd door een lichtelijk paniekerige 'sorry' om vervolgens de weg naar beneden weer te volgen. Ze was niet overstuur, verre van dat, ze wilde gewoon zo snel mogelijk beneden zijn om vervolgens door de grote deuren naar buiten te kunnen. Nariko had uren achter haar huiswerk gezeten en nu het eindelijk af was kon ze naar buiten. Als een kind dat het afgelopen half jaar alleen op Gren in de buitenlucht had geleefd bleef de natuur wel hangen. En het meisje had duidelijk zin om echt even de frisse, zomerse lucht op te snuiven. Gekleed in een roze hemdje met een bijpassende blauwe driekwart broek en lage gympen zou ze niet echt zijn opgevallen, het was zomer en warm, natuurlijk liepen overal mensen rond met korte broeken en korte mouwen, niets op aan te merken. Behalve dat bij Nariko zoals altijd haar sjaal om haar nek sierde. Nog steeds onzeker en schamend voor het litteken dat half haar nek had verminkt. Ze friemelde aan een van de draadjes van haar sjaal terwijl haar stappen haar naar buiten brachten.
Even sloot ze haar ogen en snoof de zomerse geuren op, ze had geen favoriet seizoen, alles had zijn ups en downs en Nariko kon er mee leven en zelfs van de downs wel ups maken. Met een grijns liep ze verder, dan over het gras, dan over de paden die speciaal waren aangelegd om daar over te lopen. Maar de zomer bracht niet alleen vrolijkheid in het leven van het meisje, hier en daar wat rebellie kwam ook wel voor. Al was over gras lopen niet zo heel speciaal en rebels. Haar voeten volgden het pad wat naar de oude ruïnes leidde. De bouwvallen leken haar altijd te interesseren, misschien moest ze eens wat onderzoek gaan doen naar archeologie, opleidingen en zo. Maar ze was pas veertien, ze had nog een hele weg te gaan. Misschien kreeg ze ook nog eens een emo fase, dat zou wat zijn.
Eenmaal aangekomen bij de brokstukken liet ze haar handen langzaam over de pilaren en stenen glijden terwijl ze de licht muffe geur die altijd rond leek te hangen bij de gebouwen op snoof. Hier voelde ze zich altijd op haar gemak en nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar hoe dit alles was ontstaan en hoe het er vroeger uitzag. Zelfs nu kon je nog kleine hints vinden, verborgen achter overwoekerde pilaren en het lange gras. Terwijl Nariko zoals altijd haar ogen uitkeek leken haar voeten niet de juiste plek te vinden. Net toen ze haar rechtervoet wilde optillen bleef deze steken achter een omhoog stekende wortel en met een klein gilletje viel het meisje in het gras, zich nog net kunnen opvangend. Toen ze opkeek ontdekte ze dat voor haar neus een paar schoenen waren en die schoenen leidden tot benen die weer leidden tot een persoon, een jongen, die tegen een blok aanzat. Meteen trok een rode kleur over haar gezicht en krabbelde ze overeind waardoor ze op haar knieën ging zitten. 'S-sorry.' Stamelde ze verschrikt terwijl ze wat stof van haar kleding afklopte. Misschien niet de beste manier van kennismaken.

[Ik moet nog even inkomen met deze meid]

Een zwakke glimlach verscheen om zijn lippen en genietend sloot hij zijn ogen terwijl de wind zachtjes door zijn haren blies. Hij had de wind altijd geweldig gevonden, iets dat waarschijnlijk wel te maken had met het feit dat hij in een vlinder kon veranderen als hij wilde. In deze buurt wilde hij het alleen niet al te veel doen. Stel dat iemand hem te pakken kreeg, hoe moest hij dat dan aan Ronodan uit gaan leggen? Natuurlijk kon hij weigeren om te doen wat de ander van hem vroeg, maar dat zou dan weer een nieuw brandmerk tot gevolg hebben. Hij had er al een in zijn nek, op zijn schouder en op twintig andere plaatsen staan, daar hoefde er echt geen bij. Hoewel, misschien had hij liever een nieuw brandwerk dan dat hij de legendarische magician van de wind kwaad maakte. Hij had in zijn vorig leven blijkbaar al eentje kwaad gemaakt en dat was dus geëindigd in een vloek. Waarom hij toen op dat moment niet vervloekt was, wist hij zelf ook niet. Waarschijnlijk had diegene die de vloek toen had uitgesproken gedacht dat het veel beter zou doordringen als het zoveel jaar later pas in werking werd gezet. Natuurlijk was Dallas daar weer het slachtoffer van. Dallas was overal het slachtoffer van. Op de een of andere manier leek hij ongeluk aan te trekken en mensen maakten daar maar al te graag gebruik van.

Voorzichtig sloeg de jongen zijn armen om zijn knieën heen. Zijn botten leken altijd al net van glas gemaakt en hij had geen zin om iets te breken omdat hij zijn armen wat ruw om zijn benen heen legde. Je zou kunnen zeggen dat hij overdreef, maar hij was er zeker van dat het ooit zou kunnen gebeuren. Dallas nam altijd liever het zekere voor het onzekere en als het kon zou hij waarschijnlijk nooit van zijn leven meer zijn dierlijke vorm aannemen, maar spijtig genoeg had hij daar niet echt iets over te zeggen. Hij had het eens geprobeerd om ene hele dag niet te veranderen en dat had geresulteerd in een hele nacht doorbrengen in het smalle lichaampje van een vlinder.

Zachtjes begon hij op zijn been te tikken terwijl hij zijn kin op zijn knieën legde ter ondersteuning. Hij zou waarschijnlijk zo terug moeten naar de toren, maar voor nu wilde hij even zijn hoofd leegmaken. Zijn ogen schoten echter al snel open toen hij iemand een gil hoorde slaken, erg dichtbij. Zijn blik vond meteen het meisje voor zijn voeten op het moment dat ze terug half overeind krabbelde. De glimlach die van zijn gezicht verdwenen was, kwam langzaam terug toen ze zich stotterend excuseerde. “Geen probleem. Heb je je pijn gedaan?” Hijzelf zou bij zo’n van waarschijnlijk zijn pols gebroken hebben, maar het meisje zou wel minder fragiel zijn dan hem. Haar botten zouden wel niet van glas gemaakt zijn, anders zou hij waarschijnlijk wel een krak gehoord hebben. Zo snel mogelijk stond hij op om daarna zijn hand uit te steken. “Hulp nodig?”

Onzeker als ze was verspreidde een rode kleur over haar gezicht en had ze moeite met de jongen aan te kijken. Haar ogen staarde naar haar broek die nu niet al te schoon meer was en geconcentreerd probeerde ze een vlekje eruit te krijgen. Oh, waarom moest ze door haar klungeligheid altijd in dit soort situaties terecht komen? Had ze iets verkeerds gedaan en moest ze daarom gestraft worden of was het gewoon puur de onzekerheid en onoplettendheid van haar? Nariko schrok half op toen ze de vraag van de jongen hoorde, zo diep in gedachten was ze geweest om de situatie om zich heen te negeren. Ze schudde haar hoofd maar begreep ook wel dat dat niet het enige was wat ze kon doen. Al was haar mond open trekken wel een lastig iets. 'N-nee.' Stamelde ze weer, zich schamend dat ze niet goed uit haar woorden kon komen. Uiteindelijk durfde ze op te kijken, de rode kleur die langzaam aan het verdwijnen was kwam even snel weer terug. De jongen was opgestaan, hij had een glimlach op zijn gezicht. Niet een glimlach die leek alsof hij haar elk moment kon gaan uitlachen, gewoon een vriendelijke glimlach. Een vertrouwelijke. Hij had zijn hand uitgestoken en bood haar hulp aan. Dankbaar pakte ze de hand aan en stond op. Toch moest ze zeggen dat haar knie wel een beetje pijn deed, misschien wel meer dan een beetje. Ze keek even omlaag om te zien of alles nog heel was en merkte dat op haar linkerknie een kleine wond zat. Geen schaafwond, een wond. En het bloedde. 'Oh.' Kon ze alleen maar uitbrengen en Nariko wist niet goed wat ze moest doen. Niet dat ze in paniek was, ze had zich gewoon geen raad. Moest ze nu misschien huilen? Zoveel pijn deed het nou ook weer niet. Een beetje onzeker keek ze de jongen aan, misschien wist hij iets wat ze konden doen? Nariko kon niet de hele dag zo rond blijven lopen.

Hij was blijkbaar toch niet de enige wiens gezicht helemaal rood werd als er iets gebeurd was dat hij niet had zien aankomen. De kleur die zich over het gezicht van het meisje verspreidde, kende hij maar al te goed en hij kon zo raden wat er door haar hoofd heen ging. Misschien was dat de reden dat hij niet gewoon wegliep en opzoek ging naar een ander plekje waar hij rustig zijn gedachten op een rijtje kon zetten. Nee, het was niet zijn bedoeling geweest om mensen te leren kennen sinds hij gewoon niet wilde dat iemand achter zijn geheim kwam, maar op dit moment kon hij gewoon moeilijk weglopen en het meisje aan haar lot overlaten. Zijn mondhoeken hadden zich omgekruld tot een vriendelijk glimlach vanaf het moment dat hij haar zijn hand aanbood. Het was zijn bedoeling om vriendelijk over te komen en het meisje te laten weten dat hij haar heus niet ging uitlachen of iets dergelijks.

Erg veel was er niet voor nodig om het meisje overeind te helpen van zodra ze haar hand in de zijne had gelegd. Ze was niet bepaald zwaar en het feit dat ze zelf ook wat meehielp deed ook al veel. Dallas volgde haar blik van zodra ze naar beneden keek en een zachte ‘oh’ haar lippen verliet. Een lichte frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij de wond opmerkte. ”Ik denk dat het een goed idee is om dat schoon te maken met water zodat het vuil er niet in blijft hangen… Ik weet alleen niet of hier ergens een bron of er dichtbij iets van een kraan of een bron of iets dergelijks in de buurt is?” Het was toch altijd irritant om de nieuweling te zijn. Hij had het kasteel en het terrein al voor een stukje verkend, maar hij had nooit de tijd gehad om alles te verkennen waardoor hij bepaalde dingen niet wist zijn. ”Het is niet zo diep, dus normaal zou het best snel moeten genezen.”

De wond bloedde niet verschrikkelijk veel maar langzaam volgde een bloeddruppel zijn weg naar beneden en liet een rode streep achter. Het meisje keek hoe het langzaam naar beneden gleed en dacht zelf nog koortsachtig na wat ze moest doen. No way dat ze het bloed er af zou halen met haar hand. Ze had het mensen wel eens zien doen en vond het verschrikkelijk vies. Een keer had ze het per ongeluk gedaan en ze was blij toen het eindelijk weer van haar handen af was gewassen. Het smaakte ook nog eens zeer vies. Haar bruine ogen keken in het gezicht van de jongen die zijn mond open had gedaan om een idee te opperen. Een zeer slim idee. Nariko knikte goedkeurend en dacht zelf nog even na of ze iets kon bedenken waar makkelijk water was te halen. Natuurlijk had je het grote meer, maar dat was veel te ver weg. De waterval, maar dat was ook een eindje lopen. Ze vloekte in zichzelf dat dit soort dingen altijd moesten gebeuren en dat de oplossing altijd ver weg leek. Maar er moest vast iets zijn. Plotseling schoot haar iets te binnen en haar ogen begonnen te twinkelen toen het ook nog tot haar doordrong dat ze een oplossing had bedacht. 'Er is hier dichtbij een meertje. Iets achter deze ruïnes, bij het bos.' Sprak ze haast enthousiast. Ze knikte bij het horen van dat de wond snel moest genezen, als ze zich goed concentreerde kon ze het misschien zelf nog proberen te helen. Nu was het Nariko's beurt om haar hand uit te steken en met een vriendelijke glimlach keek ze de jongen aan. 'Nariko is de naam.' Nog steeds was er een lichte blos op haar wangen te vinden, maar de rode kleur was grotendeels verdwenen. Uiteindelijk zette ze een paar stappen in de richting waar ze heen moesten. De wond prikte als ze haar knie bewoog, maar het was te doen. Al was het niet prettig. Ze keek om om te zien of de jongen haar zou volgen, hij was degene die had geopperd de wond schoon te maken, dus dan zou hij haar toch ook wel vergezellen?

Dallas had niet direct verwacht dat hij iemand op zo’n manier als deze zou ontmoeten. Eerlijk gezegd had hij zelf verwacht dat de eerste leerling die hij zou ontmoeten toevallig Ronodan’s kamer zou binnenglippen of iets dergelijks. In plaats daarvan was hij zelf naar buiten geglipt en had zich voorgenomen om ook zo snel mogelijk terug naar boven te gaan moest Ronodan hem voor een of ander klusje nodig hebben en hij wilde de man niet direct tegen werken. De jongen wist niet wat de gevolgen daarvan zouden zijn, maar hij had ergens het gevoel dat dat niet goed voor hem zou aflopen. Een rilling trok over zijn ruggengraad als hij er nog maar aan dacht en snel zette hij die gedachte van zich af. Hij was er zeker van dat Ronodan druk bezig was nu en hem pas binnen een halfuurtje ofzo zou nodig hebben. In plaats van zich op de heer van de lucht te concentreren, probeerde hij zijn volledige aandacht op het meisje voor hem te vestigen en een vriendelijke glimlach krulde om zijn lippen. Iets of wat nerveus stopte hij zijn handen in de zakken van zijn trui terwijl zijn ogen naar de lucht in de buurt van het kasteel gleden, kijkend of hij Ronodan toevallig nergens spotte terwijl het meisje nadacht over een plaats waar ze water konden vinden. Pas toen ze terug begon te praten, keek hij haar terug aan en veegde de iets of wat bezorgde uitdrukking van zijn gezicht af. Met een vrolijke grijns op zijn gezicht pakte hij haar hand aan nadat ze zichzelf voorgesteld had. Hij vond het gewoon geweldig om toch een iemand bij naam te kennen, iemand waar hij misschien nog bij zou gaan kunnen zitten moesten ze dezelfde les hebben. Een normaal iemand, iemand die hem niet had gevangen als vlinder en aan wie hij gebonden was, of hij het nu wilde of niet. ”Dallas.” Het was niet erg om zijn naam te geven, toch? Het is niet dat zijn naam in de geschiedenisboeken stond op de plaats waar de vloek beschreven werd. ”Weet je zeker dat het lukt om tot daar te lopen? Ik kan je ook best dragen?” Hij zou niet willen dat ze zich nog meer bezeerde, zeker niet als hij het kon verhinderen. ”Je kan best op mijn rug zitten en zo de weg wijzen.”

Het bruinharige meisje moest het toch wel toegeven, het zat al een tijdje in haar hoofd maar nu durfde ze er pas echt aan te denken. De jongen die zich nu voorgesteld had als Dallas, was schattig. Misschien lag het aan haarzelf, ze vond immers dingen snel lief en schattig, maar hij had gewoon iets en dat vond ze leuk. De blos op haar wangen was nog steeds niet helemaal weg, kwam het dan toch door de wat frisse wind die waaide, die het bloed in haar wangen wat duidelijker liet uitdrukken? Of was er iets anders aan de hand. Ze schudde haar hoofd waarbij haar bruine lokken heen en weer vlogen om de gedachte uit haar hoofd te verbannen. Maar ondertussen had Dallas ook nog een vraag gesteld en had ze er zonder bij na te denken geantwoord. 'Oh, ik bedoelde ja!' Piepte ze wat verlegen en gegeneerd. Haar hoofd boog zich naar de grond en de rode kleur waar ze eindelijk van af was, keerde weer terug. God, waarom moest ze altijd zo rood worden bij elk klein, schaamtelijk dingetje dat gebeurde. Hij dacht nu vast dat ze hem helemaal niet aardig vond omdat ze in eerste instantie, per ongeluk, zijn uitnodiging om op zijn rug te gaan zitten had afgewezen. Misschien wilde Nariko het niet toegeven, maar ze wilde heel graag op zijn rug zitten. Haar knie deed helemaal niet zo veel pijn dat ze gedragen moest worden, maar het klonk avontuurlijk en Nariko had wel zin in een avontuurtje. 'Sorry, ik bedoelde niet om je uitnodiging af te wijzen, ik dacht even aan iets anders.' Bood ze haar verontschuldigingen aan terwijl ze een hoger plekje met haar ogen zocht zodat ze vanaf daar op zijn rug kon klimmen. Uiteindelijk werd het een groot rotsblok dat ooit deel uit had gemaakt van het gebouw dat hier stond. Het gebouw dat nu een ruïne was en wat Nariko heel graag opnieuw zou willen opbouwen om het weer in volle glorie te zien. Met wat moeite en een kloppende pijn in haar knie kroop ze op de steen en wachtte ze tot Dallas klaar stond om haar op te vangen. 'Kom ik!' Het klonk meer alsof ze van een zekere hoogte sprong en hij haar moest opvangen, terwijl ze gewoon rustig op zijn rug kroop. Vervolgens wees ze ongeveer in de richting waar ze heen moesten. 'Die kant op!' Klonk het vrolijk terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg. God, dit was nog leuker dan ze had verwacht en een stuk gezelliger.

Hij was altijd al een persoon geweest die anderen wilde helpen, of hij er nu zelf beter van werd of niet. Hij kon mensen met problemen gewoon niet aan de kant laten zitten en dat was ook de reden dat hij aanbood om Nariko te dragen naar de plek waar ze de wond op haar knie konden verzorgen. Hij zou het niet over zijn hart kunnen krijgen om haar zelf te laten lopen of om haar hier gewoon achter te laten. Het was misschien geen diepe schaafwond, maar hij wist uit ervaring dat het best hard kon prikken en ontsteken als je er helemaal niets aan deed. Iets of wat ontgoochelt liet hij zijn schouders een stukje naar beneden hangen toen ze haar hoofd schudde. Misschien dacht zij ook wel dat hij zwak was en dat hij haar niet eens zou kunnen dragen. De woorden die daarna volgden, zorgden er echter voor dat er weer een glimlach op zijn gezicht verscheen en hij zijn schouders terug rechtte. ”Maakt niet uit.” Was zijn zacht gesproken antwoord op haar excuses en hij glimlachte warm naar haar. Hij kon zich heel goed voorstelde hoe ze zich voelde en hoe het voelde om altijd rode kaken te krijgen bij alles dat er gebeurde. Met een verende tred liep hij met haar mee naar een hoger gelegen stukje en hij boog lichtjes door zijn knieën nadat hij zijn rug naar haar toe had gedraaid en klaarstond om haar op te vangen. Ze woog veel lichter dan hij in eerste instantie had gedacht nadat ze op zijn rug gekropen was. Niet dat hij had gedacht dat ze zwaar was natuurlijk! Gewoon… ja… je weet wel. Zachtjes lachend bewoog hij in de richting naar waar Nariko wees. Zo nu en dan vroeg hij naar aanwijzingen en maakte hij eens een sprongetje om het allemaal leuker te maken. Natuurlijk zorgde hij er wel voor dat hij haar geen pijn deed, want het was juist dat dat hij wilde voorkomen. Eenmaal aangekomen bij dejuiste plek, zakte hij door zijn knieën en liet hij haar voorzichtig van zijn rug afglijden. En zette hij haar neer in het gras. Daarna haalde hij een propere zakdoek uit zijn jaszak en hield deze onder het kraantje zodat hij vochtig werd. ”Dit kan een beetje pijn doen, ik zal zo voorzichtig mogelijk proberen te zijn.” Zachtjes depte hij over de schaafwonde en beet op zijn lip terwijl hij om de zoveel tijd naar haar gezicht keek om te zien dat hij haar geen pijn deed.

Zou het vreemd zijn om te vragen of ze vaker op zijn rug mocht, mochten ze elkaar nog een keer tegenkomen? Het was veel leuker om zo te reizen, vanuit iemand anders oogpunt gezien. Daarnaast leek de wereld ook een stuk leuker als je zo lang was als Dallas. Want Nariko was nu niet bepaald groot voor haar leeftijd en kon meestal nog net over de schouder van iemand kijken. Anders was het bij bepaalde events gewoon tegen iemands rug aanstaren en het patroon op diens kleding of jas bestuderen. Daar ging ook allerlei werk in zitten en op zich was het nog niet heel vervelend om er naar te kijken, maar Nariko zag liever iets anders dan iemands rug. Degene die aan het spreken was bijvoorbeeld. Nu was dat hier een beetje moeilijk aangezien ze op Dallas rug zat en ze wel heel veel moeite moest doen om zijn gezicht te kunnen zien, daarbij zouden ze beiden waarschijnlijk in een benarde positie komen te zitten waardoor dat op meer ongelukken zou resulteren en een wondje aan haar knie vond Nariko nu wel genoeg. Het prikte nog steeds en ze kon het voelen zitten, maar de echte, erge pijn was deels al weg-geëbd. Af en toe slaakte ze een kreetje van blijheid als Dallas een sprong maakte. Het verbaasde haar dat hij zo goed wist hoe haar te vermaken in deze wat ongemakkelijke situatie. Een glimlach speelde van oor tot oor op Nariko's gezicht en ze was al compleet vergeten dat ze een wond op haar knie had tot ze bij de plek met het kraantje waren aangekomen. Ze liet zich van Dallas zijn rug afzakken en zette zich neer op een stuk steen. Geboeid volgde ze zijn handelingen en knikte wat ernstig bij zijn woorden. Ze had een korte broek aan die tot boven haar knieën kwam dus ze hoefde hem niet op te rollen, toch hield ze hem voor de zekerheid vast zodat Dallas er niet door gestoord kon worden, mocht het toch om de een of andere reden haar knie met de wond aanraken. Nariko trok een pijnlijk gezicht toen de wond begon te prikken en te steken terwijl Dallas het schoonmaakte maar ze glimlachte telkens dapper als hij opkeek en knikte bemoedigend toe dat hij gewoon door kon gaan. De wond moest om de een of andere manier toch schoon.
Toen het ergste gedeelte voorbij was bekeek Nariko de wond. Er was niet veel aan, het was slechts een schaafwond en zou binnen een paar dagen weer compleet geheeld zijn. 'Dankjewel.' Glimlachte ze naar hem terwijl ze haar sjaal om haar nek goed deed. 'Je bent heel lief.' Bij die woorden begon ze een beetje te blozen en keek ze even weg naar het meertje naast hen. Het was stil en zag er koel uit. Het meisje stond op en liep voorzichtig naar het meertje waarna ze zich bukte en het water bekeek. Het deed pijn om haar knie te buigen maar ze beet zich erdoor heen. Ze maakte een kommetje van haar handen en deed deze in het water. 'Hey Dallas kom eens kijken.' Klonk ze opgewekt. Toen de jongen eenmaal dichtbij genoeg was draaide Nariko zich om en spetterde het water wat in haar handen had gelegen in zijn gezicht en grinnikte. 'Ik dacht dat je wel wat afkoeling nodig had.' Zei ze op een aardige toon, om duidelijk te maken dat ze het alleen als grapje had bedoeld en hem niet boos had willen maken. Nog steeds met de glimlach op haar gezicht keek ze hem aan, wachtend op zijn reactie, terwijl ze zich van binnen toch wel een beetje nerveus voelde omdat ze niet zeker wist of ze dit wel had kunnen doen en ze niet over de lijn was gestapt.

PROFILE MAGICIAN

» I want do hold on to you, but also let you go.. [OPEN]
» Hold her down with soggy clothes (and breezeblocks)
» Back
» No way back
» We're back

Hold back the river

Hold back the river

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen