Alone or not? [Open]

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

Het geluid van water weerklonk in zijn oren. Het gras onder zijn handen voelde zacht aan en er stond een glimlach op zijn lippen. Hij was hier nog niet zo lang en ookal was hij een leerling dat wilde niet zeggen dat hij niks kon. Hij slaakte een diepe zucht en keek over het water heen. Hij kende wel een paar spreuken maar of die hier toegestaan waren wist hij niet. Hij boog zichzelf voorover en schepte een hand vol met water dat daarna tussen zijn vingers door weer terugviel in het meer. Hij voelde nu pas aan hoe zeer hij de geur van zout water miste. Hij haalde weer eenmaal diep adem en stelde zichzelf voor dat hij weer terug was bij het zoute water. Het water dat zijn thuis was geweest. Soms was het water wel eens opstandig geweest maar die momenten waren degene die hem het vrolijkste maakten. Als de zee opstandig werd dan kon er in feite van alles gebeuren. Hij liet zichzelf achterover zakken en keek naar de lucht en speelde met een van de kralen van zijn halsketting. De wolken die boven hem voorbij trokken zeiden hem niks. En of hij zichzelf hier thuis zou voelen lag helemaal aan hemzelf wist hij. En daarnaast, wie had hij eigenlijk? Zijn pa en ma waren uit beeld en dat hij hier nog zat was het levende bewijs dat hij goed voor zichzelf kon zorgen. Hij sloot zijn zeegroene ogen en genoot van de zon die op zijn huid begon te schijnen.

Fijn, de zon ging ook nog even schijnen. Het kon niet beter worden, maar niet heus. Malekith liep met grote, norse passen naar het meer. Hij zocht zoveel mogelijk de schaduw van de bomen op, maar het was nog steeds erg warm. Sinds Enya bij hem weg was gegaan had hij geen tijd gehad om wat rust te vinden, laat staan zijn vleugels strekken. Mokkend bleef hij even staan. Het was nog zo'n tweehonderd meter naar het meer, zonder beschutting van de bomen. Malekith kreeg niets van de zon, maar het was hem al snel veel te warm. Het begin van de lente hoorde vrolijk te zijn, maar voor hem was dat niet bepaald het geval. Hij was meer op kou en winter gesteld, en de problemen tussen Enya en hem maakten het er allemaal niet veel beter op. Het weer was rustig en windstil, waardoor Malekith zelfs de kleinste geluidjes kon horen. Ook het water wat hij zojuist in het meer had terug horen lopen. Fijn, hij was dus niet alleen. Nog beter. Een grommetje ontsnapte uit zijn keel. Hij besloot toch maar door te lopen, omdat hij anders voor niets naar buiten was gekomen. Toen de persoon wie hij zojuist gehoord had in zicht kwam, verstopte Malekith zich achter een boom. Het was niet netjes om naar mensen te gluren, maar hij kon er niets aan doen. Hij was nou eenmaal wat hij was, en had daarbij ook nog eens lak aan wat wel en niet hoorde. Waarom waren er nou altijd anderen die zijn plannen weer door de war gooiden? En ze gingen ook niet weg. Malekith besloot een poging te wagen om de persoon die daar 'heerlijk' in de zon lag weg te jagen. Zonnen kon je ook ergens anders, op het grasveld bijvoorbeeld. Een enorme, angstaanjagende grom met iets van een gil erdoorheen ontsnapte uit zijn keel, waarna hij snel de boom in klom. Zo, dat zou hem wel afschrikken.

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

De zon voelde niet bepaald brandend aan op zijn huid. Eerder gewoon aangenaam en fijn. Er verscheen een glimlach op zijn gelaat en hij deed zijn ogen half open. De geluiden om hem heen verstomden. Alsof de dieren die er waren hem al een waarschuwing gaven. Toen hij een grom hoorde kwam hij op zijn ellebogen overeind, keek om zich heen en zag toen een soort schim achter de boom staan niet zo ver bij hem vandaan. Hij haalde diep adem en rolde met zijn ogen. Och, gut. Ookal was hij hier nieuw, hij herkende wel degelijk zielige persoontjes. Hij grimaste en sprak een woord uit dat in hem opkwam waardoor het water uit het meer richting de boom schoot en waardoor de gehele boom doorweekt raakte met water. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en glimlachte zijn witte tanden bloot. Hij was niet bang van grommen en gillen hij had wel ergere geluiden gehoord. Hij grinnikte en wachtte af totdat degene die het geluid had gemaakt zich zou vertonen. Toen het hem te lang begon te duren riep hij 'Ostendit vobis Advena!' waarna hij zijn huid voelde gaan prikken. Hij voelde het dier in hem zichzelf roeren maar wist niet waarom. Hij schudde zijn schouders en het gevoel ging weg, sneeuwpanter worden was wel het laatste wat hij nu nodig had.

De persoon was niet bepaald geschrokken, maar dat zou nog wel komen, dacht Malekith in zichzelf. De jongen aan het water was overeind gekomen, en aan zijn glimlach te zien vond hij het kennelijk erg grappig. Hij sprak een woord uit, en voor Malekith het wist overspoelde de boom waarin hij zat zich met water. Gelukkig deed water hem niets, het was eigenlijk wel een lekkere afkoeling. Om niet weg te spoelen sloeg hij even zijn nagels in het hout, en liet weer los toen het water verdwenen was. Een Water Magician was het dus, en nog een arrogante ook! Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen en glimlachte toen zijn tanden bloot. Ha, dat kon Malekith ook! Hij kwam te voorschijn, liet zijn enorme, scherpe tanden zien, en sloeg zijn vleugels van elk 3 meter breed uit. Hij was duidelijk niet blij, want voor de jongen die hem net met water had bedorven iets kon doen, was Malekith met een noodgang op hem afgevlogen, en had hem tegen de grond gepind. Met één van zijn klauwen hield hij de jongen bij zijn keel vast, en gromde nog een keer in zijn gezicht. "Dacht je soms dat een beetje water mij iets deed?" siste Malekith. "Dan heb je zojuist waarschijnlijk gemerkt dat dat niet het geval is, hè?" Hij drukte zijn nagels een beetje in de jongen zijn hals, zodat er kleine bloeddruppeltjes ontstonden. Opeens liet Malekith los, en stond binnen één seconde weer op eigen benen. "Ik ben Malekith, ik ben een Meryle. En niet zomaar één, heerser van mijn ras. Probeer niet nog zoiets als net, ik ben bestand tegen water. Zei hij opeens iets vriendelijker. In kleemakerszit zakte hij neer op de grond, waar hij zonder iets te zeggen aan een paar grassprietjes begon te plukken. Hij keek niet naar de jongen, maar had alles door wat hij deed.

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

De douche die hij de vreemdeling had gegeven vond hij wel op zijn plek. Zomaar mensen gaan bekijken zonder iets te zeggen. Hij had het zo wel aangevoeld. Zijn glimlach bleef op zijn lippen en zwakte iets af toen hij zag dat de persoon uit de boom klom en zijn vleugels, wacht vleugels? Hij begon te schaterlachen en ookal pinde de jongen hem op te grond hij vond het ergens wel komisch. Hij schudde grijnzend zijn hoofd en negeerde de nagels in zijn vel. Credis me terret? siste hij de jongen toe. Hij vertikte het om in gewoon Engels te praten. Dat kon die mooi op zijn buik schrijven. Hij bleef op de grond liggen toen de jongen opeens opsprong. Hij stelde zichzelf voor als Malekith. Een mannetjes kat? Hij schudde zijn hoofd kort. Een Meryle. Wat was dat dan weer? Dat waren dingen waar hij nog eens navraag over moest gaan doen bij zijn klassenleraar. Hij haalde zijn schouders op en kwam overeind. De jongen voor hem leek wel zo veranderlijk als het weer. Vreemd was het zeker maar ergens stond de houding van de jongen hem wel aan. 'Percy. Percy Jackson' zei hij kortaf als antwoord. Het water dat nog steeds achter hem klotste maakte hem wel duidelijk dat het water zijn wil zou gehoorzamen als hij het zou ontbieden. Hij grimaste en wachtte af wat de jongen ging doen.

De jongen die kennelijk Percy heette, was niet van plan om iets te zeggen wat Malekith kon verstaan. Nog beter, hoefde hij ook niet naar zijn gezeur te luisteren. Het bleef even stil, omdat Percy nu gewoon helemaal niets meer zei. Malekith begon zich te vervelen. Als die arrogante kwal nu eens weg ging, kon hij even zijn ding doen. Waarschijnlijk onderschatte Percy hem nogal, want als hij werkelijk wist waar Malekith tot in staat was, was hij al lang weg geweest. Lie had ook een hele tijd nodig gehad om weer aan te sterken, dus Percy kon maar beter normaal doen. "Dus eeh... Hoe lang blijf je hier nog?" Vroeg Malekith geïrriteerd. Hij was erg gesteld op zijn privacy, maar was ook niet bereid om voor iemand anders plaats te maken. Daarom bleef hij zitten waar hij zat. "Moet je niet gaan wandelen of naar je vrienden ofzo?" Vervolgde Malekith. Als Percy niet snel weg zou gaan, zou hij het zelf wel doen. En dan zou het een stuk minder goed aflopen. Op dat moment had Malekith er genoeg van, en stond op. Met boze stappen liep hij naar de jongen toe. "Ik zeg je, ga weg! Er zijn hier mensen die het moeilijker hebben dan jij, dus daar zou je best wat rekening mee kunnen houden!" Zei hij nijdig. Hij was zo'n 10 van Percy verwijderd, en stond letterlijk in zijn gezicht te schreeuwen. Daarbij ontblootte hij zijn scherpe tanden af en toe, en ontsnapte er een klein grommetje uit zijn keel. Het was intussen gaan waaien, en er waren wat wolken voor de zon gekomen. Misschien zou Percy daardoor nu eindelijk weggaan.

(lol, beetje kort en niet echt inspi xD)

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

Malekith was er overduidelijk niet blij mee dat hij hier zat. Hij kneep zijn zeegroene ogen samen en staarde hem enkel en alleen aan. Blijkbaar ergerde hij zich erg aan hem. Iets was hem weer erg amuseerde. Hij keek op zijn horloge en besloot om toen in het Engels te praten tegen deze verloren ziel. Hopelijk kende hij dat wel dacht hij grimassend. 'I'm staying here untill I've finished my education. And I don't have any friends yet Malekith' zei hij waarna hij zichzelf vooroverboog om weer water op te scheppen uit het meer. Hij bewoog zijn vingers en kort daarna ontstond er een pegasi. Een waterpaard dat geschrokken hinnikte omdat hij niet in het water was maar op zijn hand. Hij glimlachte naar de pegasi die nu snel kalmeerde en toen weer het water in ging. Zijn aandacht was niet meer bij de jongen die tegen hem stond te tieren en te geiten. Hm, geiten. Wat een woordspeling dacht hij toen. Hij hoorde hem alleen tieren tegen hem en af en toe zag hij zijn tanden. Hij haalde enkel zijn schouders op. 'Chill bro' zei hij waarna hij weer achterover ging liggen in het gras. Ookal hing de zon nu achter de wolken hij bewoog zijn hand zoals sommige die over hun tablet zouden doen en de zon kwam weer tevoorschijn achter de wolken. Hij zuchtte en negeerde Malekith die nog steeds een preek hield. Wat kon het hem schelen dat die zo opgefokt was? Alleen maar slecht voor je gezondheid. Nou moest hij zeggen dat de jongen er al belabberd uitzag dus een beetje meer zou niemand opmerken dacht hij geamuseerd.

PROFILE MAGICIAN

» Well sorry. (Open)
» Why don't you do Right [ Open ~ ]
» here comes the sun [open]
» Let it all out [open]
» As you see me. {open}

Alone or not? [Open]

Alone or not? [Open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen