Zuchtend stommelde ze de grasheuvels af, die dichtbij een meertje lagen op het schoolterrein. Ze moest het toegeven, een betere omgeving kon ze niet gewenst hebben. Wat haar broertjes niet zouden doen om dit te mogen zien... maar daarvoor zou de oudste op z'n minst nog een jaartje moeten wachten. Wees zijn is geen gemakkelijke situatie, blijkt.
Het was haar allereerste dag op school. Ze mocht wel zeventien zijn, dat wilde niet zeggen dat ze daarvoor geld had gehad om voor school te kunnen betalen. Het enige waar ze op Nova mee had verdiend was oogst, kleine magietrucjes en hardlopen. Dat laatste was waarschijnlijk het enige waar ze talent voor had. Maar dat was dan ook net de reden dat ze nooit als meisje werd gezien. Yanelle was groot voor een meisje, om mee te beginnen, en als je daarbovenop sneller bent dan de jongens en geen hulp nodig hebt bij de meeste dingen, wordt je best snel afgeschreven als 'het meisje dat een jongen had moeten zijn'. Maar wat zou het ook, veel deed het haar niet. Na vijf jaar voor jezelf gezorgd te hebben was het niet moeilijk om zo'n oppervlakkige dingen van je af te zetten. Wel daar heb je nog zo'n trekje. Jammer toch om niet hulpeloos te zijn.
De vogels rond het meer maakten plezier, of zo leek het toch. De muziek kwam van overal, en het kabbelend water was de kers op de taart. Daarom had ze deze plek ook gekozen, voor ze naar haar eerste lessen in de academie ging. De kalmte die het meer uitstraalde was perfect voor een goede sprint. Met een blije tred stapte ze tot dicht tegen de oever, waar ze het water aanraakte, om er zeker van te zijn dat dit alles geen droom was. Het water gleed van haar vingers af, terug het meer in.
Ze stond terug recht, liep naar een recht stuk langs het meer, en zocht naar een plaats om zich goed af te kunnen zetten.
Gekraak. Achter haar? Ze was er zeker van geweest dat ze niemand had gezien. Ze had geen zin om het jaar te beginnen met diezelfde jongensachtige stempel. "Iemand daar?", kwam er kalm uit. Ze wachtte, maar geen antwoord. Coast clear!
Met haar linkerbeen als afzet zette ze zich klaar, en met de volgende toon die een klein roodborstje in de boom boven haar zong, was ze ervandoor. Met een brede glimlach op haar gezicht rende ze, met al haar kracht, om alles te laten gaan. Met haar spiegelbeeld in het glinsterende water naast haar rende ze tot ze dacht dat ze niet meer rennen kon. Ze passeerde een boom op haar topsnelheid, maar verschoot hevig wanneer plots iets groots achter de boom verschoof, gevolgd door een zachte grommel. Ze probeerde vaart te minderen, maar op zo'n snelheid en met zo'n schok zat er niets anders op dan op je gezicht te gaan. Dit wilde natuurlijk niet zeggen dat ze niet kon kiezen hoe ze viel, natuurlijk. Ze gooide al haar gewicht naar achter, wat resulteerde in haar linkervoet die uitschoof op het gras en Yanelle die pijnlijk op haar zij belandde. "Verdorie, wie heeft me zo..." Maar ze hield al op, want zodra ze opkeek van haar benarde positie keek ze met haar goudbruine ogen in het gezicht van een totale vreemde.