Met een korte haal was het gebeurt er liep de robijn rode vloeistof over zijn arm, druppelde langzaam op de grond van het douchehokje en werd door het stromende water weggespoeld. Nog een streep onder die nieuwste waarna de zwartharige jongen zijn trillende onderlip zachtjes tussen zijn tanden klemde en toekeek hoe het bloed als rode diamanten van zijn arm en van het mesje af druppelde. Het kleine scheermesje spoelde hij grondig af voordat hij ook zijn arm afspoelde. Hierna legde hij het mesje terug in zijn tasje bij de rest van zijn douchespullen en draaide hij de douche uit. Snel droogde hij zich af om daarna zijn arm te omwikkelen met een schoon verband. Zijn badjas wikkelde hij om zich heen en hij liep de douche uit op zijn zwarte doucheslippers. Eenmaal op zijn kamer legde hij zijn toilettasje terug waar het hoorde, namelijk op zijn nachtkastje. Zijn ogen gleden kort over de hartjes die nog op zijn bureau lagen. Het "You are clean now" hartje, daar snapte hij geen snars van. Waar sloeg dat nu weer op? Dan had hij nog een hartje met daarop "You rock those leather pants, bro." die was van Tim. En over zijn leren broek gesproken, die kon hij vandaag wel eens aandoen. Dan had hij nog het hartje met de tekst waarvan hij niets begreep "Śniłaś mi się tej nocy." stond erop. Welke taal het was en wat het betekende, wist hij niet. Met een sierlijke beweging wat wel bijna op een soort pirouette leek draaide hij zich naar zijn kast toe en haalde de zwart leren broek uit zijn kast. Verder pakte hij een lekker zittend, maar vrij strak, wit T-shirt en trok deze twee kledingstukken aan. Hierna trok hij zijn schoenen aan en stak zijn voeten in zijn zwarte herenschoenen, deze stonden goed bij zijn leren broek. Hij draaide zich naar de spiegel en probeerde zijn nu uiterst fluffy haar te temmen, maar tevergeefs. Het stond lichtelijk overeind en zag er ongelofelijk zacht uit. De hoed van stro, die van zijn vader en zijn opa was geweest, hing nog altijd mooi aan de kapstok. Olivier droeg hem haast nooit en keek er vooral naar. Het was een goed aandenken en een mooie herinnering aan zijn vader. Naast de hoed hing zijn mooie, vrij chique als zei hij het zelf, witte winterjas en deze trok hij aan. Hij had zin in een lange wandeling. Dansen had hij vanochtend al gedaan, eventjes, voor hij onder de douche was gesprongen. Maar zelfs dat had zijn gedachtegangen niet in de directie kunnen leiden die hij wilde. Wat hij ook deed, bepaalde gedachtekronkels bleven zijn brein doorboren. Onder andere die hartjes en die ene blonde jongen die hij hoopte te ontwijken. Met een beetje mazzel kon hij gewoon en normaal worden hoe langer hij met het meisje genaamd Raaf om zou gaan. Een kleine zucht ontsnapte aan zijn lippen terwijl hij verder door de gangen van het kasteel doorliep en uiteindelijk de deuren die naar buiten leiden openduwde. Het was nog wat frisjes, welk gevoel versterkt werd doordat zijn haren nog licht vochtig waren. Hij keek even rond zich heen en besloot toen maar gewoon ergens heen te lopen, vrijwel doelloos, behalve dan dat hij probeerde overal aan te denken dan die Damian en dat ene aparte hartje. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken en kwam na een minuut of vijf uit bij een ruïne. Een kleine frons kwam op zijn gezicht waarna hij kort zijn schouders ophaalde en een klein beetje rond liep, zijn vingers gleden zo nu en dan over de koude en nog vochtige stenen. Hij was hier nog nooit geweest en bekeek het oude, ingevallen hoopje steen wat ooit een mooi gebouw was geweest. Hij draaide zich om en wilde terug lopen toen hij zag dat er iemand was gaan zitten. Hij versmalde zijn ogen lichtelijk en deed daarna, bijna verschrikt, een stap achteruit. Zachtjes vloekend keek hij om zich heen, hopend dat hij hier weg kon zonder dat de jongen hem zou zien. Met stille stappen liep hij voorzichtig terug, maar laat het nu net zo zijn dat Olivier niet goed kan sluipen waardoor er een takje luid krakend zijn gejammer liet horen toen de zwartharige jongen zijn voet erop zette. Een luide zucht ontsnapte aan hem en hij schraapte zijn keel licht, deed net alsof het hem niets scheelde dat die jongen hier was. Gedroeg zich zo casual als mogelijk was. Hij leunde iets tegen een dunne boom een en sloeg zijn enkels over elkaar. Hij keek eventjes naar de grond en naar die leren broek die hij aan getrokken had, voordat hij zijn bruine ogen weer naar de blonde jongen met die mooie blauwe ogen liet gaan. Die jongen was niemand anders dan Damian, de kerel die hij probeerde te ontwijken, de kerel waar hij niet aan wilde denken. 'Hey.' kwam eruit terwijl hij een glimlach op zijn gelaat toverde. Meer geluid kreeg hij op het moment niet uit zijn keel. Hij wist ook niet wat hij meer kon zeggen tegen deze jongen. Het liefste was Olivier gewoon doorgelopen, weggelopen na die "hey" maar iets in hem weerhield hem ervan. Zelf maakte hij ervan dat het raar over zou komen om straal langs hem te lopen, nadat hij nog zo had geprobeerd om dat juist te doen. Maar nee dat takje moest zo nodig zijn aanwezigheid melden. Rot takje en zijn grote mond die had geschreeuwd in pijn toen zijn herenschoen dacht: laten we op jouw landen. Want Olivier zijn leven moeilijk maken door de aandacht naar hem toe te trekken terwijl mr.blondguy er zat was oh, zo leuk. Het universum was tegen hem vandaag. Thank you for nothing, you useless feet.

Toen hij het takje hoorde kraken, wist hij gewoon dat ontsnappen geen optie meer was. Het hoofd van de blond harige jongen genaamd Damian (tevens ook de persoon die hij niet graag wilde zien) draaide om. Vrijwel meteen kwam er een vlam in Damian zijn hand en mopperde de jongen een woord wat Olivier niet verstond al deed het hem denken aan de woorden op het hartje. Had hij..? Nee vast niet, en al had hij het wel gedaan stond er waarschijnlijk iets hatelijkst op. Olivier probeerde zo gewoon mogelijk probeerde te doen. Hij leunde iets tegen een muurtje aan en kruiste zijn enkels voordat hij een 'hey' sprak. Olivier wilde overkomen als een gewone jongen en nu ook als iemand die geen bedreiging vormde. Hij hoefde geen vuurbal naar zijn gezicht, thank you very much. De vlam verdween en de blond harige keek hem humeurig aan. “Wat moet je, kom je me weer uitlachen voor een paar weken geleden?!” snauwde Damian hem toe. Een kleine vlaag van verbazing was te zien op Olivier zijn gezicht voordat hij zijn hoofd schudde. 'Nee. Waarom zou ik dat doen? Het had mij net zo goed kunnen overkomen.' sprak hij rustig. Hij meende het. Olivier was niet zo van het andere uitlachen of pesten. Een onschuldig plagerijtje vond hij kunnen, want dat was allemaal goedgezind. Zoals Tim had gedaan met de leren broek (welke Olivier nu aan had.) De zwartharige jongen keek even toe hoe Damian in zijn tas rommelde voordat hij zijn enkels van elkaar af deed en ook op een steen ging zitten, een klein afstandje van de jongen vandaan. Zijn donkerbruine ogen gingen over Damian heen en vertelde hem dat mr.blondie ook een mr.smexylegsy was met de skinny jeans die hij aanhad. Snel keek hij weer weg en focuste zich op een vogeltje dat iets verderop aan het rond hupsen was. Hij voelde zich haast awkward in de buurt van deze jongen. Wilde hem niet te lang aankijken, al was dat vrij lastig. Zijn ogen leken bijna wel een eigen wil te hebben als het op deze jongen aankwam. Zo ook zijn bloed stroomde sneller in bepaalde plekken (waarvan eentje zijn wangen) Olivier was normaal niet awkward hij was een flapuit en sprak vaak zonder echt na te denken. Al was dat de laatste tijd een stuk minder geworden door een tweetal van redenen. Een kleine zucht ontsnapte aan zijn lippen en weer keek hij kort richting Damian. 'Om terug te komen op je vraag wat ik hier moet, ik was een kleine wandeling aan het maken en de omgeving aan het verkennen. Wilde deze ruïnes wel eens met eigen ogen zien.' sprak hij met een breede (gemaakte) glimlach. Dat Olivier zijn hoofd wilde legen en niet meer wilde de denken aan hém dat hoefde hij natuurlijk niet te weten. Het was raar dat hij die denkwijzes had. En zijn vrienden op Nova dachten er ook zo over, anders hadden ze hem dat X-vormige litteken niet gegeven toch? Zijn oom en neef hadden hem nog gevraagd waarom ze hem zo hadden getekend waarop Olivier een lulsmoes had verzonnen. Of ze hem geloofden? Hij dacht van niet, al waren ze er beide niet verder op ingegaan. Hetgeen wat er echt was gebeurd was dat een jongen hem had gekust waarna Olivier hem in blinde paniek, na kort terug gekust te hebben, een harde kaakstoot had gegeven. Jammer genoeg ging de roddel, wat dus waarheid was, dat hij die jongen eerst had terug gekust als een lopend vuurtje. Een kleine zucht ontsnapte hem en hij schudde kort zijn hoofd, hij wilde er niet verder aan denken. Helemaal niet zelfs. Weer richtte hij zijn blik op Damian. 'Wat ben je aan het lezen ... of leren?' vroeg hij daarna maar terwijl hij zijn ogen op het boek liet rusten en ze bleven daarop hangen. Met moeite, zijn ogen wilde namelijk graag naar zijn gezicht of benen namelijk.  Eigenlijk had Olivier geen zin om hier langer te zitten met deze jongen, want hij liet hem dingen denken en voelen die hij helemaal wilde voelen en denken, maar er was  nog steeds iets wat hem ervan weerhield om op te staan en weg te lopen.

Anger and agony

-- Are better than misery --

Een takje kraakte en meteen als de snelste persoon op kovomaka, had Damian zich omgedraaid, zich helemaal in verdedigingspositie gezet met zijn hand omvat in vlammen. Hij mopperde een pools woord toen hij eenmaal had gemerkt wie het was en het maakte hem pisnijdig, puur omdat hij hem overal leek te volgen, hij vond het eng en wilde het liefste nu zo hard mogelijk wegrennen omdat elke keer dat hij ergens was buiten op zijn kamer; zijn ogen als een magneet naar de zwartharige jongeman gingen alsof ze tegenpolen waren. Het viel dan ook totaal niet op dat Damians pas versnelde zodra hij Olivier in de gaten kreeg om de jongen te vermijden als de pest. Hij haatte de kerel, enorm hard, hij was er van overtuigd, enorm, het stond vast dat hij de jongen haatte. De zwartharige jongen begroette hem maar Damian zei geen hey terug, in plaats daarvan sneerde de blondharige jongen naar hem: “Wat moet je, kom je me weer uitlachen voor een paar weken geleden?!” 'Nee. Waarom zou ik dat doen? Het had mij net zo goed kunnen overkomen.' sprak Olivier rustig en Damian zijn ogen werden voor een fractie van een seconde groter terwijl hij verbaasd naar de jongen keek die aardig deed. Maar dan verscheen er weer een diepe frons op zijn gelaat van zodra hij in zijn tas ging rommelen om te vermijden dat hij naar mr. Sexypants keek. Hij nam zijn puffer er uit en pufte sinds hij ook ondervond dat zijn ademhaling iets te lastig ging naar zijn zin, dus better safe than sorry. 'Om terug te komen op je vraag wat ik hier moet, ik was een kleine wandeling aan het maken en de omgeving aan het verkennen. Wilde deze ruïnes wel eens met eigen ogen zien.' De brede glimlach die de jongen droeg deed hem haast over zijn nek gaan. Onwillekeurig trok hij zijn bovenlip op en hij gromde. “Je volgde me gewoon. Stop fucking doing that dziwak*,” sprak hij en daarbij schudde hij ook zijn hoofd. Damian liet zijn ogen kort even dwalen over de kledij van Olivier die echt werkelijk perf... wacht, wat dacht hij nou? Snel schudde hij de gedachte weg en keek weg. Ook mompelde hij nog wat voor hij zijn boek weer boven haalde en verder wilde gaan lezen. Weer werd hij gestoord, met de vraag wat hij aan het lezen was. Hij rolde brommend met zijn ogen en richtte zijn blauwe ogen op de bruine ogen van Olivier en hij antwoordde op een botte manier: “Leerstof Soulbeast voor dark magic. Waarom wil je dat weten?!” Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en huffs voor hij zich weer probeerde te focussen op zijn leerstof terwijl de wind zijn blonde haren liet bewegen en hij hierdoor regelmatig en verloren lok blond haar achter zijn oor stak.

472 , Olivier , Floppy disk ,♥ lauz

//*Creep

Olivier keek toe naar Damian die een puffer pakte en deze gebruikte. Dus de jongen had astma of iets? Hij keek de jongen even aan voordat hij sprak. 'Om terug te komen op je vraag wat ik hier moet, ik was een kleine wandeling aan het maken en de omgeving aan het verkennen. Wilde deze ruïnes wel eens met eigen ogen zien.' had het geklonken en de zwartharige jongen had wederom zijn brede glimlach opgezet. Voelde hij zich zo happy als hij zich voordeed? Nee totaal niet, maar de brede glimlach was voor hem een goede façade. Hij zag hoe de jongen zijn bovenlip optrok “Je volgde me gewoon. Stop fucking doing that dziwak,” klonk het grommend en een kleine frons kwam op Olivier zijn gelaat bij de woorden van de jongen, vooral dat laatste daar had hij zijn vragen bij. Wat betekende Dziwak nu weer? Een kleine zucht ontsnapte tussen zijn lippen door en hij keek de blonde jongen strak aan maar keek daarna toch weer een beetje weg want hij kon wel verdrinken in die blauwe ogen van hem 'Ik was hier eerder dan jij dat was. Dus is het dan niet zo dat jij mij volgt, Damian?' Hij hield zijn hoofd lichtjes schuin, had een kleine grijns om zijn lippen en kruiste zijn benen over elkaar voordat hij zijn vingers in mekaar haakte en deze op zijn bovenste knie liet rusten. Zijn bruine ogen vielen op het boek dat de jongen aan het lezen was. Eigenlijk had Olivier er geen zin in en hij wist ook niet wat hem bezielde om het te vragen en niet weg te lopen, maar hij vroeg aan de jongen: 'Wat ben je aan het lezen ... of leren?' “Leerstof Soulbeast voor dark magic. Waarom wil je dat weten?!” snauwde Damian hem bot toe. Een geïrriteerde grom volgde op die woorden en Olivier gooide zijn benen van elkaar en stond op, handen op zijn heupen. 'Weet je, ik dacht: laat ik eens interesse tonen in wat je leest, laat ik aardig tegen je doen ook al doe je dat niet tegen mij. Er zit geen gedachte achter verder! Waar zie je me voor aan?' Kort schudde hij zijn hoofd en hij ademde uit. Het had geen zin om nog verder te ontploffen. Hij griste zijn tas van de steen en gooide deze over zijn schouder. 'Succes met leren, crétin' Hij brieste lucht uit en keek even met een diepe frons naar een boom. Hij was wel klaar met deze kerel eigenlijk, had geen zin in het gezeik van hem en ook niet in de gevoelens die de jongen in de skinny jeans teweeg bracht. Olivier's bruine ogen gleden nog voor een kort moment over de jongen voordat hij zijn blik weer nijdig afwendde. Stomme Damian met zijn veel te mooie lelijke ogen en zijn sexy stomme benen. De zwartharige jongen gromde iets onverstaanbaars en schudde kort zijn hoofd. Hij moest snel maar kijken of hij en Raaf klikte, of een ander meisje en hij. Alles was beter dan hém of welke jongen dan ook. Hij wilde niet raar zijn. Hij wilde gewoon normaal zijn en worden, zoals iedere andere jongen op deze school. Misschien moest hij toch maar naar zo een kamp, zoals een paar kerels op Nova hem die dag nageroepen hadden. Wie weet, hadden ze wel gelijk en hielp het. Nooit geschoten altijd mis toch? Hij zuchtte diep en draaide zich wat van de jongen af. Zijn wijsvingers tikte uit irritatie tegen zijn heupen en hij kauwde op zijn onderlip. Hij zou wel ergens anders heen gaan. Hij veegde even over zijn voorhoofd en ging iets verderop in het zonnetje zitten, wie weet was dit al goed genoeg om de jongen te negeren. Want om nu helemaal naar het meer te lopen, daar had hij eigenlijk ook geen zin in. Zijn voet tikte op een rustige maar ritmische manier tegen de grond. Het was een kleine tik die Olivier soms had, het niet geheel kunnen stilzitten. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen en het kleine en zeurende gevoel op zijn onderarmen liet hem kort zijn ogen dichtknijpen voordat de jongen met de zwarte haren weer naar de voorbijgaande wolken keek. Dáár (doelend op zijn met strepen bezaaide armen) had hij dan nog wel controle over.

Natuurlijk moest Damian puffen, het was een dagelijkse routine geworden. Gelukkig was hij niet dat hij verslaafd was aan het spul want hij had het gewoonweg nodig want anders kon hij gewoonweg niets meer. Het was vreselijk om astma te hebben, zeker als je daarbij nog een actief sporter was die toch boven alles een goede conditie had op zijn vreselijke longen na. Toen Olivier begon over het feit dat hij met zijn vreselijke hoofd de ruïnes wilde zien, let op de eigen inbreng van woordfantasiëen van Damian, begon de blondharige met zijn ogen te rollen. Kon Olivier de regenboog misschien ergens anders zijn springbonerige vrolijkheid verspreidden? Want Damian ging echt geen moeite doen om een glimlach op zijn gezicht te toveren; zeker niet voor iemand zoals hij. Natuurlijk had de blondharige niet het lef om te gaan schelden in de kovomakaanse taal, hij sprak liever zijn moedertaal zodat Olivier niet wist wat hij allemaal naar het hoofd van de zwartharige kleine jongen slingerde. Was het laf? Absoluut. Kon het hem wat schelen? Nee.
Toen Olivier hem ervan beschuldigde hem te volgen, stond onze Damian furieus op. Hoe durfde hij hem ervan te verdenken hem te stalken! Waarom zou hij zoiets in vredesnaam doen als hij de persoon verachtte? Zo vriendelijk was hij niet meer toen Olivier vroeg wat hij las, het enige wat hij nog deed was de zwartharigr jongen afsnauwen, iets waarin Damian nu een olympische goude medaille verdiende.'Weet je, ik dacht: laat ik eens interesse tonen in wat je leest, laat ik aardig tegen je doen ook al doe je dat niet tegen mij. Er zit geen gedachte achter verder! Waar zie je me voor aan?' Oh tuuuurlijk zat er geen gedachte achter, dat wist Damian ook goed genoeg maar Oliviers aanwezigheid maakte hem zo furieus dat hij zijn vuisten begon te ballen nu. Met een lichte grom die hij uitstootte, gingen zijn blauwe ogen nu wel eindelijk de zwartharige kerel aankijken met het litteken onder zijn linkeroog. Olivier begon te briesen en Damian stampvoette naar de kerel toe om hem dan tegen de dichtsbijzijnde muur te duwen en hem omhoog te tillen zodat ze op ooghoogte kwamen. Zijn lichaam duwde hij onbewust tegen dat van Olivier aan en hij gromde. "Laten we dit duidelijk maken flapdrol, ik ben géén fucking stalker!" Spuugde hij als gal uit richting Oliviers gezicht waar hij nu niet al te ver meer vandaan was. "Ook doe ik hie ik fucking wil, jij bent diegene die fucking elke keer in mijn buurt is als ik door de gangen loop, naar de grote zaal ben, eet, lessen ga volgen, dus wie volgt hier fucking wie hm?!" Van zodra hij doorkreeg hoe dicht hij stond, werden zijn ogen groter van zodra zijn woede was afgekoeld. Hij nam al keelschrapend afstand en struikelde half over een losliggende steen waardoor hij pardoes met zijn kont de grond een genot gaf. Met een zuur gezicht dat lichtelijk roof was aangelopen bleef hij koppig zitten. Misschien was zo dicht komen niet zo'n goed idee geweest. Zijn hart had een klein sprongetje gemaakt maar dat stopte hij verwoed weg, er was niets aan de hand buiten het feit dat hij nu op de verschrikkelijk stoffige grond zat.

Olivier had de blonde jongen net verteld dat met misschien hij was die hem volgde, in plaats van andersom toen zijn plan om de rust op te zoeken een stukje verderop, werd verstoord doordat hij ruw werd ge-sandwiched tussen de muur en Damian. "Laten we dit duidelijk maken flapdrol, ik ben géén fucking stalker!" werd hem toe gegromd 'Dat insinueerde ik toch ook niet?! Ik heb je verdomme toch geen stalker genoemd!? Of wel soms? Nu leg je me woorden in mijn mond die ik nooit gebruikt heb. Of ben je wél een stalker soms?' beet Olivier hem toe, en het werd hem duidelijk dat ze wel heel dicht bij elkaar waren. Zijn bruine ogen flitsten over Damian zijn gelaat. Over zijn awesome wavy haar, zijn mooie blauwe ogen en over zijn lippen die er verschrikkelijk kissable uitzagen. De littekens die het gezicht van de blonde jongen sierde, maakten hem niet minder knap. In Olivier zijn ogen dan. Hij had het gevoel alsof de lucht rondom ze aan het knetteren was en het alles frustreerde hem mateloos. Nijdig klemde de zwartharige jongen zijn kaken op elkaar, schudde zich mentaal hard door elkaar en bande al die gedachten uit zijn hoofd. Wegkijken kon bijna niet en hij wist zeker dat hij er pissed off uit zag. Uit agressie en irritatie greep hij de jas van Damian vast en werd alleen maar kwader toen diens volgende woorden zijn oren bereikte. "Ook doe ik hier wat ik fucking wil, jij bent diegene die fucking elke keer in mijn buurt is als ik door de gangen loop, naar de grote zaal ben, eet, lessen ga volgen, dus wie volgt hier fucking wie hm?!" Een geagiteerde grom vormde zich in Olivier zijn keel en hij duwde zijn vuisten tegen Damian zijn borst aan, creëerde wat afstand tussen hun twee. 'Het is een school! Een fucking school! Ik maak ook gebruik van de gangen en de grote zaal, en goh: ook ik eet! En ja toevallig volg ik ook lessen want hey, raad eens? Ik ben een leerling hier. Net als jij! brieste de jongen nijdig. De jongen met het litteken over zijn oog trok zich los en schraapte zijn keel een paar keer, liep een aantal stappen en struikelde en viel op zijn kont. Wat zand en stof dwarrelde daardoor op maar het enige wat Olivier kon opbrengen om te doen was als aan de grond genageld blijven staan. Hij had zichzelf nog tegen het muurtje gedrukt en zijn borstkas ging grof op en neer doordat hij gejaagd aan het ademhalen was. Nog altijd keek hij Damian kwaad aan. Stomme Damian met zijn stomme uiterlijk die hem al die stomme gevoelens liet voelen. Olivier slikte een enkele keer en wendde daarna zijn blik van Damian weg en richtte zijn bruine ogen op een willekeurige stapel stenen. Die stenen waren tenminste niet stom, voor een stapel stenen dan. Er waren stommere en lelijkere stapels met stenen om naar te kijken. Alles was beter dan naar hém te moeten kijken.

But does it Djent?

Does it wobble to the flo?

Astma was iets wat hij niet aangenaam vond, het zat alleen maar in de weg en het stoorde hem mateloos dat hij niets kon zonder dat hij zijn puffer nodig had. Vreselijk geïrriteerd wreef hij door zijn haren, vreselijk hoe de zwartharige jongen gewoon nog zo aardig was tegen hem. Misschien moest hij gewoon maar eens vriendelijk gaan doen, want hij was even een beetje op, dus veel rant zou er niet meer uitkomen bij hem vandaag vast. Toen Olivier vroeg wat hij nog deed op de stoffige grond, haalde hij zijn schouders op en stond hij op. Het stof klopte hij langzaam af van zijn broek en hij zuchte een keer diep voor hij aarzelend en stamelend vroeg voor een keelpastille. Het vergde al te veel moeite voor hem om serieus dit te vragen want hij moest ervoor al zijn trots opzij zetten. Zijn blik was al pruilend naar de grond gericht met een diepe frons die je zelfs kon spotten op Shadra. Hij slikte en probeerde zijn bonzende hart te kalmeren terwijl hij al zijn moed verzamelde om zijn blauwe ogen eindelijk op Olivier te richten die sprak: 'uh ja..Ik.. Ik zal eens voor je kijken in mijn tas' Damians blik richtte zich op elke beweging die Olivier maakte, zichzelf erop betrappend dat hij weldegelijk aan het staren was. De jongen hurkte zich bij zijn tas en Damian stond daar, aan de grond genageld terwijl hij ongemakkelijke spastische bewegingen maakte met zijn handen. Snel richtte hij zijn blik weer weg van de jongen toen deze terug kwam met een soort van snoepachtige dingen. 'Keelpastilles heb ik niet maar wel een paar karamel snoepjes' vermelde Olivier aan Damian terwijl hij zijn hand uithield. 'Die werken ook, lijkt me?' Zijn ogen waren weer op de jongen die zijn ogen gefocust hield op zijn eigen uitgestrekte hand. Damian aarzelde. Hij was niet gek op karamelsnoepjes, die naar zijn mening, veel te zoet waren naar zijn zin. Langzaam nam hij met zijn slanke lange vingers de hand van Olivier beet terwijl zijn hart weer had besloten om overtoeren te draaien terwijl hij met de meest onschuldigste blik ooit de snoepjes uit Oliviers hand haalde, op een langzame veel te lang durend tempo. Hij had de snoepjes in zijn hand nu en hij nam er eentje hoestend uit om deze van het papiertje te ontdoen en in zijn mond te steken. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en stak de andere snoepjes in zijn jaszak. “Bedankt, sorry van ehm eerder. Ik heb een beetje last van borderline en moodswings zijn voor mij een dagelijkse.. ehm.. struggle zegmaar..” mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn handen nonchalant in zijn zakken stak, om dan verder te sabbelen op dat karamelsnoepje dat zijn keel een hele boel verzachtte. “Ik ben gewoon heel erg... wispelturig?” sprak hij een beetje onzeker en hij werd kwaad om het feit dat hij zo onzeker was geworden in de buurt van de jongen, het ergerde hem en hij balde zijn handen tot vuisten in zijn zakken.

502 , Olivier , Broodje bakpao,♥ lauz

[/quote]