Als Diaval de tijd er voor had was hij altijd buiten te vinden. Tenzij er harde wind was of een grote storm. Maar noch regen, noch warmte of kou hielden hem tegen om een frisse neus te halen. Of snavel, in zijn geval. Want als hij buiten was, vloog hij meestal rond. Zijn zwarte raven-ogen speurden dan over het grote gazon van het grasveld, of zagen glinsteringen van vissen in het meer, of diertjes die over de grond snuffelden in het duistere bos. Als hij eenmaal vloog, was hij meteen in zijn nopjes.
Ondertussen was Diaval al gewend geraakt aan het schoolleven. Hij volgde lessen, maakte vrienden en maakte zijn huiswerk. En als hij niet aan het vliegen was of de andere genoemde dingen, was hij te vinden in de bibliotheek waar hij graag rondneusde tussen de boeken met oude literatuur, of informatie over planeten of wat dan ook. Als het iets informatiefs bevatte, of iets met mythen en legenden, Diaval had het waarschijnlijk al gelezen. Maar nu was hij niet in de bibliotheek of bij zijn vrienden. Nu vloog hij hoog op de wind over de pieken van de academie. Als iemand hem ooit zijn ravenvorm af zou nemen zou hij een gebroken man zijn. Niemand mocht hem zijn vleugels afnemen. Hij kraaide en maakte een looping in de lucht. De wind streek door zijn veren en gaf hem een geweldig gevoel.
Met een lichte daling en zijn poten uitgestoken landde de raaf op een dakgoot bij het lanceringsplatform, net op tijd om een landing van een shuttle mee te maken. Gebiologeerd keek hij naar hoe het ding landde, de deur open ging en er iemand naar buiten kwam. Met een baby. Goh, dat zag je hier niet vaak, in tegendeel, je zag het eigenlijk nooit. Het begon zachtjes te jammeren en de vrouw die het kind in de draagdoek vast had bracht het aan de borst. Net op dat moment dat Diaval haar herkende. Het rode haar, het kleine postuur, hij had haar al veel eerder gezien. Enya. Ze was er nog, ze bestond nog! Sinds ze dood van Lie had hij haar niet meer gezien. Hij kraaide, wipte op en neer en begon toen richting haar kant te vliegen. Oh ze moest weten dat hij er nog steeds was. Hij veranderde zichzelf terug halverwege zijn daling, om te vergeten dat in zijn menselijke vorm hij geen vleugels had. Hij kon nog net op zijn voeten landen en viel bijna op de grond. Great entrance.
Hij stond op en klopte het vuil van zijn kleding. Hij was gekleed in een zwarte broek met zwarte schoenen, een zwarte, losse bloes en een half-lange jas. Hij keek Enya met twinkelende ogen aan. 'Enya, j-je bent terug!' Sprak hij met duidelijke blijdschap in zijn toon. 'Ik dacht dat je na Lie's dood niet meer terug zou komen!' In alle komotie die hij had gemaakt was hij even vergeten dat Enya niet wist wie hij was.

Natuurlijk was hij vergeten dat Enya niet wist wie hij was. Natuurlijk vergat hij dat in de tijd dat zij op school zat samen met Lie, hij gevangen zat in zijn ravenvorm. Way to go Diaval, way to go. Hij voelde hoe hij langzaam rood aanliep terwijl Enya op het punt stond hem uit te foeteren. ''Ten eerste: wie ben jij. Ten tweede: waar heb je het in Flora's naam over en ten derde: wat weet jij van mijn broer?!'' Nog voordat hij zijn mond open kon doen om zijn excuses aan te bieden en haar vragen te beantwoorden voelde hij een flinke klap op zijn rug en viel hij op de grond. Iemand stond boven op hem. "En wie denk jij dan wel niet dat je bent?" Siste een stem net boven zijn hoofd. Diaval slikte krampachtig, zijn hart bonkte als een gek. 'Malekith! Laat dat!' Riep Enya terwijl ze de andere jongen van Diaval probeerde af te trekken. 'I forgot the big bird.' Mompelde hij mistroostig tegen zichzelf. Malekith had zijn aandacht nu op Enya gevestigd en Diaval probeerde tevergeefs overeind te komen. "Je wilt niet weten hoe erg ik jullie gemist heb.." Zei de jongen met de vleugels. 'Ga van hem af, Male.' zei ze nijdig. Ze maakte Bing weer los en overhandigde hem aan zijn vader. 'Kennelijk niet zo erg trouwens, als je een kwartier te laat komt.' ging ze geïrriteerd verder. 'Als ik erachter kom dat je weer eens de hele nacht hebt lopen...' Enya stopte met praten. Diaval was ondertussen half overeind gekomen en zat op zijn knieën. Hij inspecteerde zijn handen die wat schaafwondjes vertoonden. Gelukkig niets aan de hand (*) 'Waarom heb je geen shirt aan?!' Diaval was opgestaan en was bezig om het vuil van zijn kleding af te kloppen. 'Vergeef het hem, hij weet niet hoe hij zich moet gedragen.' Zei Enya en ze gaf de jongen een stomp tegen zijn arm. 'Natuurlijk. Maar als we dit alles achter de rug hebben zou ik wel antwoord willen geven op je vragen.' Zei hij met een onbedoelde formele ondertoon in zijn stem. 'Ik ben Diaval, maar ik denk dat je me beter kent onder de naam Hunnigh.' Hij werd wat ongemakkelijk omdat hij niet wist hoe de twee zouden reageren. 'Dus euhm.. Hoi?' Hij stak zijn hand op en schuifelde wat op en neer. Waarom had hij Enya ook zo random benaderd. Beter nadenken de volgende keer Diaval.

(*DAT PUN BADUMTSSSS. (Get it > Schaafwondjes op zijn handen --> Niets aan de hand?? AHAHAHAHA)