Met een langgerekte gaap begaf de zwartharige jongen zich naar buiten. Met een fris windje in zijn nek liep hij ongemoeid over het grindpad. Hoe vaak had hij dit wel niet bewandeld? Elke middag, meestal in de grote pauze maakte hij een korte wandeling buiten. Soms vloog hij, soms gaf hij liever de voorkeur om met beide voeten op de grond te staan. Nu was hij echter wat later, in de pauze was hij opgehouden door vrienden die zich afvroegen waarom hij steeds verdween. Misschien had hij stiekem wel een vriendinnetje hadden ze geopperd. Diaval had lachend het idee afgeschut en om zijn vrienden niet op nog raadere ideeën te laten komen was hij bij hen gebleven. Nu was het na schooltijd en liep hij in een snellere pas dan normaal. Niet dat er iemand op hem wachtte, hij hield er gewoon van om op tijd te zijn, al was hij allang over tijd. Met nog een gaap liep hij langs het grasveld waar de vogels een laat avondlied floten. Met een gespeeld geluid van een kraai sprak hij terug, niet dat hij ze kon verstaan, maar hij moest zich toch vermaken? Toen hij de andere kant op keek zag hij een blauwharig meisje bij het meer zitten. Water was nooit zijn favoriete omgeving geweest maar het meisje zag er niet al te blij uit. Misschien had ze hulp nodig? Hij liep naar haar toe en en over haar schouder keek hij in het water. Zijzelf staarde ook naar beneden. 'Hoi.' Sprak hij vriendelijk. Good Job Diaval, dacht hij bij zichzelf. Not akward at all. 'Gaat alles goed?' vroeg hij er snel achteraan om niet op een totale creep te lijken. Misschien moest hij les gaan nemen in sociale vaardigheden.

Het meisje met de blauwe haren leek eerst niet te reageren, tot ze zijn spiegelbeeld zag. Ze had langzaam omhoog gekeken en de punten van haar haren die in het water terecht waren gekomen tikte tegen haar buik aan. Ze glimlachte flauwtjes, Diaval grijnsde terug, een beetje schaapachtig. ''Hey,'' Antwoordde het meisje en ze bewoog haar haren naar een kant toe. Zijn ogen gleden even snel over haar lichaam. Er was weinig aan op te merken, misschien dat het blauwe haar opviel, maar Diaval was er wel aan gewend geraakt om onnatuurlijke kleuren haar voorbij zien te komen. Laatst had hij nog iemand zien rondlopen met zuurstokroze haar en oranje punten. De kleurencombinatie had hij niet begrepen maar hij had gemerkt dat hij er niet meer zo verbaasd over was. Diaval zelf was een ander verhaal. Met zijn zwarte, overhoop gehaalde haar haalde hij absoluut de voorpagina van het nieuws niet mee, maar de identieke littekens die bij zijn slapen en over de rest van zijn lichaam waren verspreid konden vragen oproepen. Gelukkig had bijna niemand er een vraag over gesteld en stiekem hoopte hij dat ze er ook geen vraagtekens bij trok. ''Ik ben Sarah, nieuw hier.'' Het meisje, Sarah, stak haar hand uit. Diaval, beleefd zoals atijd, schudde deze rustig. 'Aangenaam Sarah. De naam is Diaval.' Stelde hij zich voor met een vriendelijke glimlach. 'Als je hulp nodig hebt met lokalen of iets dergelijks vinden kan ik je altijd helpen.' Het leek voor hem geen nut te hebben om te blijven staan, dus plofte hij in kleermakerszit naast haar neer, zij het wat verder verwijderd van het water dat zachtjes op de oever klotste. 'Wanneer ben je aangekomen?' vroeg hij om het gesprek op gang te houden. De vage ontmoeting van net leek hij helemaal vergeten te zijn en hij was haast blij om eindelijk weer tegen iemand te praten. Misschien kon die wandeling in het bos wachten, dit leek hem immers interessanter.

Diaval was haar dankbaar dat ze hem niet wegjoeg of vroeg waarom hij in godsnaam met haar praatte. Soms had hij dat soort gesprekken gezien, het maakte hem niet blij en hij hoopte dat hij het zelf nooit mee hoefde te maken. Het zou hem alleen maar meer afschermen van al het zooitje mensen dat hier op de academie rondliep. Ergens van binnen was hij nog steeds bang om op mensen af te stappen maar meestal duwde hij dat gevoel weg en probeerde hij het gewoon. Hij viel en stond weer op, al viel hij wel erg vaak en werd het steeds vermoeiender om op te staan. Om het gesprek op gang te houden vroeg hij haar wanneer ze was aangekomen. ''Ook aangenaam,'' Antwoordde ze en knikte even glimlachend. Lokalen vinden? Het zou heel wat worden als ze veel zou verschijnen voor lessen, laat staan als ze er dan ook nog iets voor deed. ''Dankje, ik zal het onthouden.'' Sprak ze zacht en bleef stil zodra hij erbij kwam zitten. Ze had er op zich geen probleem mee omdat ze na haar aankomst niemand had gezien die leek te willen praten. Al had ze toch liever met iemand anders als eerst gepraat, was haar zus nergens te bekennen geweest. Langzaam boog ze toch weer iets terug naar het water om met haar vingers door het oppervlak te glijden en tegelijkertijd te luisteren naar zijn vraag. ''Ik? Zal niet veel meer zijn dan vier uur geleden denk ik. Ik ben net klaar met het opbergen van mijn spullen en heb net mijn kat eten gegeven. Mag morgen dan meteen al beginnen.'' Antwoordde ze rustig, Diaval glimlachte. Ze had een kat. Katten zaten achter vogels aan maar vaak kregen ze die niet te pakken. Honden echter, die konden nooit hun bek houden en waren een stuk lomper en groter. Ze waren misschien wat slomer maar Diaval had na een lange strijd van gedachtes toch de voorkeur aan katten gegeven in plaats van honden. Het idee dat hij misschien die kat zou zien maakte hem wat ongemakkelijk, misschien rook dat beest wel zijn vogelgeur en zou het hem aanvallen. Hij ademde diep in en negeerde de gedachte. ''Hoeveel jaar ben jij hier eigenlijk al'' Vroeg Sarah. Diaval aarzelde. Je kon zeggen twee jaar, maar het eerste jaar was hij een gewone raaf geweest, zichzelf zou je kunnen zeggen. En raven volgden geen lessen. Hij zat nu een jaar écht op school dus dat zou hij maar aanhouden. Ze zou sowieso niet geloven dat hij ongeveer de helft van zijn leven als raaf had uitgezeten. 'Nu een jaar.' Zei hij na het allemaal uitgedacht te hebben. 'Het is wel even wennen, ik ben niet zo het vrienden-maken type dus opstarten is altijd lastig. Maar de mensen hier zijn heel aardig.' Hij glimlachte terwijl hij sprak. 'Om eerlijk te zijn zie je er ook niet echt uit als een type dat graag op iedereen afstapt.' Hij realiseerde zich wat hij had gezegd en kleurde rood. 'Ik..euhm..ik bedoel het natuurlijk niet stom ofzo..' stamelde hij vervolgens. Net op het moment dat het goed leek te gaan viel alles weer in het water.

Het gesprek ging een beetje heen en weer. Hij stelde wat vragen en zij beantwoorde ze. vervolgens stelde zij haar vragen en was het zijn taak om ze te beantwoorden. Tot Diaval begon te stuntelen met zijn woorden. 'Ik..euhm..ik bedoel het natuurlijk niet stom ofzo..' Begon hij met stamelen. Maar voor hij verder kon gaan met zich te excuseren had Sarah haar hand opgeheven om hem stil te krijgt. Diaval hield dan ook meteen zijn mond en staarde met een rood hoofd naar beneden. 'Het is goed.' Zei het blauwharige meisje. Diaval knikte langzaam maar durfde haar niet aan te kijken. Hij voelde zich opgelaten en durfde niet meer iets te zeggen. Echter had hij haar wel aan het glimlachen gemaakt. Dat gaf hem wel een beter gevoel. ''Ik stap inderdaad niet zo snel meer op anderen af, nee.'' Ging ze verder zonder weg te kijken van het water. ''Zou je het geloven als ik zei dat het niet zo lang geleden wel zo was?'' Vroeg ze voor ze opkeek en hem gewoon weer aankeek. Diaval keek haar verlegen aan en schudde van nee. Zo mager dat ze eruit zag en ook een beetje zielig Ze zag eruit alsof ze bang was dat mensen haar aanraakten, of misschien wel in haar buurt waren. ''Niet al te lang geleden was ik nog het meisje dat iedereen lastig viel en altijd wilde praten of luisteren.'' Het duurde even voordat Diaval het durfde te vragen. 'Wat is er dan gebeurd?' Vroeg hij zacht. 'Als je het daar natuurlijk over wilt hebben..' Zei hij er vlug achteraan om niet weer te blunderen.

Hij had het absoluut niet met water. Water zorgde ervoor dat elke vogel, exluding watervogels, die in het natte goedje belandde zouden er niet meer uitkomen. Het water zou hun vleugels te zwaar maken om te vliegen en de arme beestjes zouden sterven aan een verdrinkingsdood. En sinds Diaval vroeger zelf een raaf was geweest en zelf een keer in het water gevallen was, om vervolgens gered te worden, was hij doodsbang voor water. Hij plukte wat grassprietjes tussen zijn benen en maakte ze kleiner. Er viel wat aarde op zijn broek en rustig veegde hij het eraf. Met de zon zo op hen gericht en de stilte om hen heen was het toch fijn om een gesprek te voeren. Maar dat was alleen zijn kant, hij had geen idee hoe Sarah erover zou denken. Hij zat toch met de vraag hoe het kwam dat het blijkbaar zo uitbundige meisje zo verlegen en stil was geworden. En hij had al verwacht dat ze er zo min mogelijk over wilde loslaten of dat ze het er gewoon niet over wilde hebben. ''Laten we het erop houden dat het begon met een ruzie om iemand.'' Diaval knikte stil, nog steeds bezig om plukken gras te vermoorden. 'Sorry als ik teveel vraag, zeg het maar gewoon oke? Ik ben niet zo goed met het inschatten van mensen.' Zei hij ietwat verlegen. Hij hoopte dat ze het niet irriterend vond dat hij continu vragen stelde aan haar, maar zij had ook nog nauwelijks wat aan hem gevraagd. Niet dat hij dat erg vond, Diaval vond het fijner als er niet over hem gepraat werd. Daarnaast was het moeilijk uit te leggen dat hij van origine een shapeshifter was en dat hij eigenlijk niet in een mensenlichaam thuishoorde. Hij gaapte even. 'Dus..' Zei hij om de zojuist gevallen stilte te doorbreken. 'Wat zijn je plannen nu je hier op school bent? Naast lessen volgen natuurlijk?' Hij grijnsde schaapachtig naar haar. Als ze niet wilde praten over haar verleden, waarom dan niet naar de toekomst kijken?