De stappen klonken absurd vrolijk door de gang, het geneurie was onmiskenbaar opgewekt. Haar tas hing over haar schouder, haar grijns stond op haar gezicht. Haar pony zwierde ietwat in haar zicht, maar de blauwzwart gestreepte haarband voorkwam dat ze echt helemaal niets meer zag. Absurd, hoe iemand zo doodziek als zij gewoon rond kon lopen. De kracht van medicijnen, zei Merle altijd maar. Hoewel ze, in stilte, nog wel licht misselijk was. Maar als ze dat aan iemand zou vertellen, zou Romano waarschijnlijk meteen in de stress schieten, en Koen zou haar belagen met vragen of ze haar medicijnen wel nam. Natuurlijk nam ze die, ze was het wel gewend. Maar ze moest een nieuwe lading gaan bestellen, en had besloten dat voor de eerste lessen die ze had nog even snel te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was eng geweest, en de vrouw had haar bezorgd aangekeken, maar het was gelukt. Nu, in de middag, het was rond enen, had ze een afspraak bij het schoolhoofd. Ondanks haar goede humeur was ze niet erg positief over de man. Hij scheen een leerlinge in een emmer ijswater geduwd te hebben. Ijswater. Bah, dat deed haar rillen. Het was koud, kouder dan het zou moeten zijn. Haar benen waren gehuld in een dikke, witte maillot, en haar rok en trui had ze strak op elkaar laten aansluiten, zodat ze alles een beetje warm hield. Met een voorzichtige beweging streek ze over de zwarte rok die ze aan had getrokken. Onder de blauwe trui die ze erboven aan had, droeg ze een witte blouse, en om het helemaal af te maken had ze om haar nek een sjaal geslagen. Bah, het was echt veel te koud. De sjaal was eigenlijk van Koen, maar hij zou hem vast niet missen. Haar halve gezicht had ze in de sjaal verborgen, als een soort van gasmasker. Hij rook naar sigaretten en Koen, een mengeling van geuren die haar altijd opvrolijkten. Bovendien hamerden anderen iedere keer op haar gezondheid, dus Merle ging er vanuit dat het geen ramp was. Misschien zou Koen het niet fijn vinden, maar ze zou zich verontschuldigen. Dat deed ze altijd. Verontschuldigen, lachen en daarna vertellen waar ze was geweest. Haar leven was perfect. Als ze geen dodelijke ziekte in haar afweersysteem had gehad, zou ze in een sprookje wonen. Haar vingers grepen naar de brief in haar zak, en daarna naar de pilletjes die erbij zaten. Een extra voorraad, voor in noodgevallen. In haar tas zat een fles water, om ze mee weg te spoelen, en voor de zekerheid ook nog een spuit. Het voelde niet fijn om compleet medisch op pad te gaan, maar ze moest wel. Stel dat er iets mis ging; Je wist maar nooit.

Haar passen vertraagden toen ze in de buurt van het kantoor kwamen. Langzaam maar zeker voelde ze de zenuwen haar gedachten overnemen, bijna verlegen gleden haar groengrijze ogen door de gang. Daar was de deur, een grote, mooie, maar ietwat duistere deur. Merle had niets tegen duistere magie, ze had niets tegen ook maar een enkele magie. Simpelweg omdat ze nooit, of bijna nooit, in aanraking kwam met magie. Maar Merle zou überhaupt nooit een magie als vijandig beschouwen. Haar visie op magie was simpel; Hoe je het gebruikte, wie het gebruikte en wanneer je het gebruikte, dat maakte magie goed of slecht. Dat deze deur een duistere uitstraling had, maakte het nog geen slechte deur. Slechts een ietwat enge scheiding tussen haar en de hoofdmeester, een voor haar nog schimmig figuur, waar ze nu al ontzag voor had. Haar gedachten dwaalden weer af. Er zat nog een wafel in haar tas, voor later. Misschien had ze er ook een voor de hoofdmeester mee moeten nemen, in plaats van een brief met ingewikkelde medische termen. Hmm.. Wafels. Niets beter dan een gloeiend hete wafel, met slagroom, en kersensaus, en, en, en- Stop, Merle, daar ga je weer. Niet doen, je hebt een bezoek te maken. Met een ietwat schuchtere beweging klopte ze tweemaal op de deur, en hoewel haar hand lichtjes trilde, was  het geluid helder en beschaafd.

-Gnegne~ Saf mag een brief lezen, lief hè?-

Ietwat schuin zat hij in de comfortabele stoel achter zijn bureau, zijn benen uitgestrekt en zijn voeten rustend op een klein stoffen krukje, verborgen onder het bureau zelf. Voor de verandering niet met een glas wijn triomfantelijk in zijn hand opgeheven, want de wijn was op. Misschien was dat ook de reden waarom hij het gevoel had dat er iets miste, en dat het geen vrij moment voor zichzelf was zoals het behoorde te zijn. Voor even dan. Hij had een afspraak gepland, klokslag één uur. En niet met zomaar één van de zovelen nieuwe leerlingen, nee. Dit kind was met haar broers op zijn school gekomen, had te kampen met medische problemen en had bovendien geen gave voor magie. Bedenkelijk liet Savador een bleke hand over Saethions paarse schubben gaan die zijn grote zware lijf over de schoot van zijn meester gedrapeerd had. Hij ondersteunde zijn kin met een vuist, hield de strelende beweging geleidelijk aan. Hij wist er het fijne nog niet van, dat kwam hij waarschijnlijk straks te weten in het gesprek. Maar het was merkwaardig. Niet alleen dat, het leek hem ook zeldzaam. Natuurlijk waren er wel meerdere mensen in Kovomaka die geen talent voor magie hadden, maar die toch ergens op de achtergrond iets kleins in die trend konden, al was het maar het aansteken van een lucifer met hun pink. Zulke mensen hadden altijd wel iets wat met magie te maken had, ware het niet magie-getalenteerde familieleden. Het kon gewoon niet anders. Waarom zou deze meid van dat kadertje afwijken? Savador wisselde zijn been, sloeg het ene over het andere. Geduld. Zijn hand reikte naar een zandkleurig mapje van het stapeltje van nieuwe leerlingendossiers. Hoe heette ze ook alweer? Zijn slangachtige ogen vestigden zich op de krullerige handgeschreven letters, zwart op bruin. Merle. Merle Debaerde. Als het maar niet het zoveelste probleemkind was. Of erger; een aanstelleritusgeval dat gebruik maakte van haar zwakke gezondheid om van alles klaar te krijgen. Dat ging niet werken bij hem, daar wilde hij zich nu al zeker van stellen. Hij keek op toen Saethions kop met een zacht verstoord gesis overeind schoot en de slang zich met een starende blik op de deur richtte. Even later, het dier had het ongetwijfeld al aangehoord, werd er zachtjes op de deur geklopt. Nog netjes en voorzichtig, niet het robuuste bonken dat hij gewend was van andere leerlingen en waar hij zich gruwelijk aan ergerde. Savador haalde na een kort moment zijn vuist onder zijn kin vandaan en hield Saethion in bedwang door hem vlak onder zijn hals beet te pakken. 'Binnen,' gaf hij nors gehoor aan de bekendmaking van Merles aanwezigheid.

Haar hart begon een normaler ritme aan te nemen. Zo eng was het niet, het was de hoofdmeester. En die was per definitie iemand die Merle nooit als 'eng' of 'gemeen' zou beschouwen. Nee, ontzagwekkend was het woord. Misschien wel streng, maar ze kon zich voorstellen dat dat wel nodig was op deze school. Streng zijn was überhaupt nodig als haar broers er waren, dus eigenlijk had ze per direct al een soor van sympathie voor de onbekende man. Hij moest met zoveel leerlingen omgaan, Merle wist niet of zij het zou kunnen volhouden. Ze was net bezig met haar sjaal toen er een antwoord op haar geklop kwam. "Binnen," klonk het, en in de eerste instantie schrok Merle. De mannenstem klonk niet bepaald vrolijk. Snel, om hem niet te lang te laten wachten, vouwde ze de sjaal op en stopte ze hem zorgvuldig in haar tas. Daarna trok ze haar trui, haar blouse met lange mouwen en haar stropdas, die ze voor de vorm droeg, recht, controleerde voor de vijfde keer of er geen vlekken op haar rok zaten, en streek met een bezorgde blik het haar uit haar ogen. De indruk moest goed zijn, anders dan zou ze nog een modderfiguur slaan. En ze zou al een buitenbeentje zijn. Ze wilde niet ook de sjaak zijn bij de hoofdmeester. Eindelijk schoot zijn naam haar tebinnen. Savador, dat was het. Master Savador J. Sathandai. Alleen de naam al gaf haar het idee dat de man een enorm belangrijk iemand was. En dat was hij ook, in Merle's ogen. Hij was de hoofdmeester, deeest belangrijke volwassene op deze hele school. Ze toverde een glimlach op haar gezicht, maar niet een te erge. Een gemeende, beleefde lach, die je gebruikte als je iemand voor het eerst ontmoette. Haar hand legde ze op de deurknop, en zacht drukte ze hem naar beneden. 

De deur opende zich makkelijker dan dat ze had verwacht. Veel makkelijker, eigenlijk. Alsof er iemand een heleboel olie tussen de scharnieren had gedruppeld. Geruisloos, en glad. Blij dat ze niet zoveel kracht hoefde te zetten, stapte Merle het vertrek in. Zacht sloot ze de deur achter zich. Ze had er zelf een hekel aan als iemand de deur open liet staan, dus deed ze het zelf automatisch. Het vertrek was ingericht als kantoor, maar ze wist dat de hoofdmeester hier ook woonde. Haar ogen gleden vrijwel meteen naar het indrukwekkende bureau dat de kamer voor haar gevoel domineerde. Achter het bureau zat een ietwat oudere man, maar erg goed kon ze zijn leeftijd niet schatten. Eind veertig? Zijn haren waren lang en zwart, en zijn ogen bijna goud. Net zoals Merle verwacht had, was hij een indrukwekkend persoon. Hij had zijn hand op iets groots, paarsigs op zijn schoot liggen, maar Merle wilde niet gaan staren, dus keek ze de man, master Savador, beleefd aan. 'Ik kom voor de afspraak van een uur. Ik ben Merle.' Haar stem was niet echt verlegen, maar het feit dat ze onder de indruk was was duidelijk uit haar stem te horen. Met kalme pas liep ze het kantoor iets verder in, tot ze naast de stoel voor het bureau stond. 'Mag ik gaan zitten?' Weer die ietwat bedeesde, beleefde toon van ontzag. Nu kon ze zien wat er op de schoot van de man lag. Een gigantische, paarse slang met afmetingen die niet normaal waren. Ze was niet bang voor slangen, normaal niet. Maar deze slang was toch wel een heel ander verhaal. Ze onderdrukte de neiging om hem beter te bekijken, in de wetenschap dat ze hem dan waarschijnlijk of wilde aaien, of hem eng zou gaan vinden. En angst kon ze nu niet bepaald gebruiken op een bezoek als dit.

Zijn blik had zich niet van de deur afgewend tot op het moment dat de klink omlaag werd gedrukt en Merle Debaerde zijn kantoor binnentrad. Het was een jong meisje, netjes ogend door de redelijk gefatsoeneerde kleding waarin ze zich gehuld had; een nette rok met een brandschone blouse en een blauwe trui, daarop een stropdas om het af te maken. Het verbaasde hem enigzins dat ze een sjaal droeg, want zo koud vond hij het nog niet voor de tijd van het jaar. Misschien al een klein kenmerk dat ze de fitste niet was, al zag ze er aan de buitenkant wel fris en gezond uit. Het meisje kwam binnen met een vriendelijke glimlach, niet eentje die zo breed was dat hij er misselijk van werd en er nors van weg zou kijken, maar gewoon eentje van hartelijk formaat. Niet te groot, niet te klein. Al die timide aspecten zag hij als zeer belangrijk bij een eerste kennismaking voor het verdere beeld dat hij bij een leerling vormde. En die beelden waren meestal standaard; doorsnee, brutaal, afgunstig, ongemanierd. Het viel nog te bezien wat voor resultaat er bij Merle uit zou komen. Met zijn bleke handen roerloos in elkaar gevouwen en rustend op Saethions grote lijf, bleef Savador al net zo bewegingloos toekijken hoe Merle binnenkwam en de deur weer netjes achter haar sloot. Het meisje liet haar blik rondgaan door zijn kantoor, iets wat altijd een gewoonte leek te zijn bij iedere nieuwe leerling die hier voor het eerst binnenkwam. Geduldig liet hij haar de details van zijn werkruimte en persoonlijke vertrek in één in haar opnemen, hij keek er al niet eens meer van op. Maar in de tussentijd bestudeerde hij haar gelaat, haar gestalte, volgde iedere kleine beweging met zijn starende blik en scheurde die geen moment van haar los. Zoals het normaal was bij leerlingen om zonder schaamte hun nieuwsgierigheid te tonen, zo was het voor hem gebruikelijk om die zekere leerling net zo lang aan te staren tot ze zich er ongemakkelijk bij gingen voelen. Zijn slangachtige ogen waren nu niet bepaald de meest vriendelijkste. Ten alle tijden kwamen ze intimiderend over, ook op momenten dat hij het niet op die manier bedoelde. Hij kon er niets aan doen.
Hun ogen ontmoetten elkaar weer toen Merle blijkbaar vond genoeg te hebben gezien en hem weer aankeek, al was er wel enige beleefdheid in haar blik te vinden. 'Ik kom voor de afspraak van een uur. Ik ben Merle,' sprak ze bepaald niet met de zachte verlegen stem die hij zich in eerste instantie bij haar ingebeeld had. Misschien kwam het doordat hij licht in haar stem kon horen dat ze nog wat onder de indruk was door het bezichtigen van zijn kantoor. Precies kon hij er niet zijn vinger op leggen, maar hij besloot het te laten rusten. 'Natuurlijk,' reageerde Savador uiteindelijk zacht.
'Het magieloze kind.' Hij liet het over komen alsof hij al dagen op haar komst had zitten te wachten, maar de woorden kwamen er niet al te uitnodigend uit; integendeel. Merle liep verder zijn kantoor in, en bleef stilstaan naast de stoel die bestemd was voor de gasten. 'Mag ik gaan zitten?' klonk de bedeesde vraag. Hij creërde een kort moment van stilte door zijn blik weer naar haar op te slaan en de eerste paar seconden na haar vraag te zwijgen. 'Dat is wel wat ik van je verwacht,' sprak hij kalmpjes; ze moést zelfs gaan zitten. Traag sloot Savador zijn ogen, leek zelfs de brandende blik van de slang door zijn hand te kunnen voelen toen Saethion zijn felle turkoois-kleurige ogen priemend op de onbekende voor hem gevestigd had. Niet erg gesteld op figuren die hij nooit eerder gezien had, hij droeg zelfs een grote haat jegens iedereen die een bedreiging voor zijn meester kon vormen. Het lage gesis in zijn dreigende houding kwam zacht maar zeker voort uit zijn muil en vulde het kantoor, tot het luider en agressiever werd. 'Saethion.'
Savador sprak zonder zijn ogen daarbij te openen, wist zijn slang enkel door zijn naam uit te spreken al tot rust te bedaren. Alsof de slang wist waar zijn meester op doelde liet het kolossale dier zijn lijf langzaam van diens schoot op de grond glijden en kronkelde richting de deur zonder nog enige aandacht te besteden op de onbekende - en voor hem - ongewenste gast. Traag kwam Savador vervolgens ook uit zijn stoel en liep Merle straal in een benende pas voorbij om de deur voor Saethion te openen en vervolgens weer te sluiten. De slang zou om de tijd te doden waarschijnlijk op jacht gaan in het duistere bos, waar het zich tegoed deed met prooien die varieërden van kleine hazen tot jongen van reeën en herten. In een paar kleine passen keerde Savador zich weer om en kwam zacht dichterbij. De lage hakken van zijn herenschoenen maakten klakkende geluiden op de ouderwetse vloer. Vlak achter Merle boog hij zich onaankondigend voorover zodat zijn hoofd zich vlak naast het hare bevond, zijn sluike lokken drapeerden zich langs zijn hals omlaag en hingen als een zwart gordijn over zijn borst. Hij snoof zacht, met zijn neus bijna in haar hals leek het alsof hij zowat stond te genieten van de pure vrouwelijke geur. Resoluut rechtte hij zijn rug het volgende moment weer en beende met ruisende mantel terug naar zijn bureau, waarachter hij opnieuw plaatsnam. Zonder iets te zeggen of een teken te geven van een reden voor zijn handeling van zojuist. Hij zeeg neer in zijn stoel, sloeg zijn ene been over het andere, vouwde zijn handen tegen zijn buik ineen en keek Merle weer met zijn gebruikelijke starende blik aan.
'Een beetje ongehoord om te roken als je zo zwak bent in gezondheid, is het niet?' zei Savador zacht, waarmee hij direct de verduidelijkende reden gaf van het opnemen van haar geur.

De man achter het bureau liet haar zenuwen nog wat stijgen toen hij wachtte met het geven van het antwoord op haar vraag. En toen hij eindelijk reageerde, klonk het alsof ze te laat was. Nee toch? Haar hart sloeg even een slag harder, maar al snel kwam ze tot de conclusie dat ze de toon verbeeld moest hebben. Ze was absoluut niet laat, toen ze binnen was gekomen was het exact een uur geweest. Niet te vroeg, niet te laat. Merle wist hoe belangrijk het was om het schoolhoofd respectvol te behandelen. Dat hoorde zo, bij iedere volwassene. Het was niet alsof ze dit alleen deed omdat hij toevallig het schoolhoofd was. Ze was in alle opzichten beleefd tegen volwassenen. Tenzij je Koen een volwassene noemde, tegen hem kon ze wel eens uitvallen. Maar daar ging het nu niet om. En daar kwam het woord, het hoge, deze keer niet kwetsend uitgesproken woord. Magieloos. Een zeldzame aandoening waardoor de persoon die er last van had kortweg het talent om magie te beheersen miste. Merle had nooit een ander ontmoet die het kon, en wist niet zeker of ze er ooit een zou ontmoeten. Toen ze bij de stoel stond, en geduldig op antwoord wachtte, kreeg ze weer de pauze. De stilte. De meeste mensen zouden er waarschijnlijk zenuwachtig van worden, maar Merle had zoveel dramatische stiltes van dokters gehad, dat ze het amper opmerkte. Ze mocht gaan zitten, zei hij, hoewel indirect. De 'verwachting' was dat ze zou gaan zitten. Gelukkig. Ze hoefde dit toch al niet zo heel gemakkelijke gesprek niet staand te voeren. Ze strekte haar hand al uit naar de stoel, toen er ineens een fel gesis klonk. De slang, die op Savadors schoot lag, leek haar aanwezigheid niet te waarderen. Ze kon het zich voorstellen. Je zou maar telkens gestoord worden uit je slaap, of iedere keer een onderbreking krijgen van een aai omdat er iemand binnenkwam. Jonathan had dat ook gehad. De hamster die af en toe in het hok op haar kamer sliep. Normaal sliep hij ergens in een holletje in de keukens, omdat haar moeder een hekel had aan dat beestje. Maar Merle kon het diertje niet laten verhongeren, en had het af en toe gevoerd. Ook Jonathan hield niet van vreemden. Ook niet van bekenden, hij hield slechts van Merle. En zonnebloempitjes, natuurlijk. Maar het ging hier ook niet om Jonathan en zijn zonnebloemenfetish, maar om het gesis van de slang. Het was luider geworden, dreef haar oren in, galmde daar na. De hoofdmeester mocht dan niet eng zijn, zijn huisdier mocht haar niet. Master Savador had zijn ogen gesloten, en zei iets wat ze niet meteen kon verstaan. Waarschijnlijk de naam van de slang, want daarna gleed het reusachtige, paarse dier met de helblauwe ogen van de schoot van zijn eigenaar af, richting Merle. Of dat dacht ze. Doodstil bleef ze staan, haar nekharen overeind. Ze ontspande zich weer toen het dier langs haar heen bewoog, gevolgd door zijn meester. De deur ging open, en toen weer dicht, en ze hoorde de voetstappen van de man weer naderen. Kennelijk had hij de slang naar buiten gelaten, want ze zag het dier niet meer. Ze ging ervan uit dat hij weer zou gaan zitten, en schrok dus toen ze merkte dat hij naast haar stond, zijn gezicht vlak bij het hare. Weer spanden haar nekspieren zich lichtjes aan, en weer ontspande ze zich toen hij zijn hoofd terugtrok en weer ging zitten. 'Een beetje ongehoord om te roken als je zo zwak bent in gezondheid, is het niet?' Zijn woorden raakten haar, even keek ze hem onthutst aan. Ze rookte helemaal niet. Hoe kon hij dat nu zeggen? Pas daarna begreep ze het. Natuurlijk, de sjaal van Koen. Hij rook nog naar sigaretten, en dat had hij geroken. Langzaam ging ze zitten, zonder de stoel naar achteren of voren te bewegen. Het geluid van schrapende stoelen was ook zoiets naars. 'Ik rook niet, meneer. Deze sjaal is van mijn broer, hij rookt. Maar ik ben het met u eens dat het ongehoord zou zijn als ik het wel deed. Dat zou ondankbaar zijn tegenover mijn pleegouders.' Haar stem klonk kalm, maar nog steeds niet zo opgewekt als normaal. Met een vaste hand haalde ze een medisch uitziend dossier uit haar tas. 'Dokter Morrison heeft me verteld dat ik dit dossier aan u moest geven.' Het was een wit mapje, met het logo van een Novaans ziekenhuis erop. Eronder stond in schuine, simpele letters: Merle Debaerde, Mahonasisyndroom
Ze legde het mapje op tafel, en keek Savador aan. 'U hoeft het niet door te lezen als u geen tijd heeft, het ziekenhuis heeft het de schooldokter als het goed is al doorgegeven.'

OOC: Hoop dat je d'r wat mee kunt~
Zonnebloemenfetish

- Shexy 83

Ofschoon het was dat ze geen enkel talent voor magie leek te hebben, of om het feit dat ze lichamelijk ziek was; Savador dacht er nog niet eens over Merle om die redenen extra zorgelijk te behandelen. Daar had hij geen zin in, zeker niet omdat hij het kind pas leerde kennen. En ergens, diep van binnen, betrapte hij zichzelf erop nu al enige wrok tegen haar te ontwikkelen. Simpelweg omdat ze waarschijnlijk geen greintje magie in haar vingertoppen beheerste, niet eens een bron van origine en thuisplaneet met haar meedroeg. Ze was normaal en tegelijkertijd ook zo uniek, maar in zijn kritiserende ogen zo zwak als maar zijn kon. Je was niemand in deze wereld als je geen magie kon beheersen, al zo zag hij dat. Je had werkpaarden en je had slachtpaarden, wezenloos vee dat een foutje was van de natuur en zich niet nuttig kon maken aan de maatschappij. En in die laatste sectie, daar viel Merle onder. Naar zijn mening dan. Vrijwel alles werd tegenwoordig met behulp van magie gedaan. Wie was je nou om temidden van een menigte die magietalenten generaties en generaties lang heeft doorgegeven te staan en zelf mogelijk alleen je fysieke krachten in de strijd van het leven te kunnen werpen? Een schande. Een regelrechte schande was het om zo iemand op zijn school te hebben. Nog nooit eerder had hij een figuur gehad die nog niet eens een vonkje uit zijn vingertop kon produceren, dit was nu typisch iets wat hij een geval apart noemde. Saethion moest ook aanvoelen dat er iets vreemds was aan deze onbekende, en niet alleen een gebruikelijke poging deed om dreigend over te komen door de kamer te vullen met zijn lage gesis omdat dit persoon nu zonodig wildvreemd voor hem was. Er was geen magiebron bij Merle aanwezig, als een leeg doods aura. Er was gewoonweg níets.
En zoals de eigenaar het dier kon aanvoelen en andersom had Savador zijn slang weggestuurd voor er enige verdere commotie kon ontstaan, was hij van zijn plaats opgestaan om Saethion stilzwijgend uit te laten. De tergelijke geur van sigaretten had in zijn voorbijgaan al eerder ongewild zijn aandacht getrokken, het kwam als een onzichtbare walm van Merle af en sloeg in zijn gezicht toen hij zich langs haar heenbewoog. Wálgelijk. Het gepaf, het droge liphappen om een sigaret, de vieze rook en stank. Roken was voor simpele personen die geen eigen wil hadden, of die in ieder geval niet genoeg controle over hun wil hadden, zwak als ze waren. Ronduit smerig. Het was ook de reden waarom hij zich vlak naast Merle over het meisje heen boog en de rook uit de sjaal om haar hals op snoof om zijn eerdere conclusie met zekerheid na te kunnen gaan. Met een afkeurend gezicht luidde hij vervolgens zijn opmerking die bestond uit argwaan en lichte ergernis. Want hoe een meisje zo jong en ziek kon roken vond hij wel degelijk ongehoord. 'Ik rook niet, meneer,' reageerde Merle kalm. 'Deze sjaal is van mijn broer, hij rookt. Maar ik ben het met u eens dat het ongehoord zou zijn als ik het wel deed. Dat zou ondankbaar zijn tegenover mijn pleegouders.' Nors staarde Savador haar aan, nog half staand en met een bleke hand rustend op de rugleuning van de stoel. Hij had zijn handeling om opnieuw te gaan zitten midden in een beweging afgekapt om haar die nadrukkelijke onenige blik toe te werpen. 'Het is al net zo ongehoord van je broer om te roken met zo'n zwak zusje. En ik wil het al zeker niet op mijn school hebben,' zijn toon klonk al net zo onhartelijk als de blik dat in zijn slangachtige ogen liet zien. Uiteindelijk ging Savador weer zitten en vouwde zijn handen weer als vooraf ineen. Zwijgend keek hij Merle aan toen ze een medisch ogend dossier tevoorschijn haalde. 'Dokter Morrison heeft me verteld dat ik dit dossier aan u moest geven,' meldde ze erbij. Hij vestigde zijn blik op het witte mapje toen Merle dat voor zijn neus op zijn bureau legde. Zijn blik betrok toen hij het logo zag van het ziekenhuis waar het van afkomstig moest zijn; Novaans. Die lui waren genieën op medisch gebied, maar niettemin droeg hij een gruwelijke haat jegens dat volk. Zijn aandacht werd getrokken naar cursieve letters die onder het logo stonden vermeld.
"Merle Debaerde, Mahonasisyndroom," wist hij de letters die op hun kop stonden te kunnen lezen doordat het mapje omgedraaid op zijn bureau lag. Met een simpele haal van zijn hand draaide hij het mapje juist om en schoof het naar zich toe. 'U hoeft het niet door te lezen als u geen tijd heeft, het ziekenhuis heeft het de schooldokter als het goed is al doorgegeven,' zei Merle. 'Ik denk toch van wel,' reageerde Savador nors terwijl hij het mapje oppakte en langzaam opensloeg. 'Wat de schooldokter weet, weet ik nog niet.' In stilte nam hij vervolgens de tijd om alle medische termen en geboden informatie tot hem door te laten dringen en in zich op te nemen, maar hij was er alles behalve bekend mee. Hij had slechts een EHBO-diploma op zak, hij was tandarts geweest met eigen praktijk, maar had absoluut nooit hoger dan dat op de lat gelegen op medisch gebied. Hij wilde het liever niet aannemen dat die magieloze zielen zogezegd een syndroom hadden, dat het ook maar mensen waren die recht hadden op goed onderwijs. Er was alleen één ding wat Savador nog niet helemaal begreep. Met een frons tussen zijn wenkbrauwen richtte hij zijn hoofd weer naar Merle op en staarde haar kil aan. 'Wel wel,' sprak hij op een toon dat wat er in het mapje stond vermeld allemaal wel mooi en aardig was, maar het hem eigenlijk nog geen stap verderbracht in dit gesprek. 'En wat denk jij nu werkelijk hier op deze school te kunnen leren zonder greintje magie?' vroeg Savador vervolgens ietwat spottend.

Übersexy :3

'Ik zal het hem zeggen, meneer.' Dit zou Koen niet leuk gaan vinden. Koen vond maar weinig dingen leuk, had ze het idee. Maar hij was en bleef haar broer, en ze moest hem uit de problemen houden. Hoewel hij twee jaar ouder, en dus officieel voor de wet volwassen was, moederde ze nog wel eens over hem. Hij luisterde naar haar, daar ging het vooral om. Naar Antonio of Romano zou hij nooit luisteren, dat wist ze heel zeker. En toen kwam daar, haast onvermijdelijk, onontkoombaar, de vraag. De vraag die iedereen zich stelde. Waarom ze hiernaartoe was gekomen, als ze toch geen greintje magie kon beheersen, er regelrecht allergisch voor was. Waarom ze zo roekeloos was, dat ze dit deed. Waarom ze niet gewoon naar een normale, Novaanse, niet magiegerichte school was gegaan. Ze was er slim genoeg voor, zei iedereen. Maar Merle had haar poot stijf gehouden. Ze wilde niet zonder haar broers op een vreemde school tussen onbekenden zitten, nagekeken worden in de gangen, scheldwoorden naar haar hoofd krijgen. Nu zou ze dat hier waarschijnlijk ook wel doormaken, maar hier waren Romano, Antonio en Koen. En bij hen zou ze altijd terecht kunnen. Dan maakte het buitensluiten en pesten niet uit, want dan had ze haar broers. Dan kon ze zich inbeelden dat de pesters zelf geen leuk leven hadden, en met ze meevoelen. Dat deed Merle altijd. Soms was ze te goed voor de wereld. Haar antwoord had ze klaarliggen. Ze had het tientallen keren herhaald, tegenover haar ouders, de doktoren, tegen haar broers, tegen gemeenteambtenaren, zelfs tegen zichzelf. 'Starshine Academy is de beste school van heel Kovomaka, master. En ik wil heel, heel graag, hoewel ik zoals u zei geen greintje magie beheers, de beste opleiding krijgen die ik kan bereiken. En dan is uw school de beste basis die iemand kan hebben, niet?' Ze vouwde haar handen in haar schoot, en keek de man verwachtingsvol aan. Ze had heus wel door dat hij haar niet mocht, maar ze zou er verandering in proberen te brengen.

-korterig-

'Ik zal het hem zeggen, meneer,' beloofde Merle op zijn opmerking van afkeur dat hij enige rokers niet tolereerde. Ja, beslist. Het 'zeggen' was één ding, maar of die broer van haar zich er ook aan ging houden bleef nog oningevuld. Met die jeugd van tegenwoordig kon hij beter niet op een positief resultaat hopen, dat zou tevergeefs zijn. Die tieners luisterden voor geen meter, deden totaal hun eigen zin. En waarschijnlijk zouden de leerlingen die onder de sectie van rokers vielen achteloos hun schouders ophalen en zijn bevel wegwuiven met de simpele reden 'dat het toch hun eigen leven was', hun eigen longen die ze verpestten. Dat kon hem absoluut niets schelen, maar het feit dat anderen - en met name hij - er last van had, was de voornamelijkste reden om het te verbieden. Savador had zijn ene been over het andere geslagen, en met zijn handen nonchalant onder zijn kin gevouwen kwam hij weer ter zake. De vraag wat Merle hier, op een magiegerichte school als deze, in hemelsnaam te zoeken had als ze toch geen enkel talent op dat gebied had, wat ze hier überhaupt dacht te kunnen leren. En tevens de eerste vraag die in hem opkwam en eigenlijk vanaf het begin van het gesprek al op het puntje van zijn tong had gelegen. 'Starshine Academy is de beste school van heel Kovomaka, Master,' begon Merle standvastelijk waardoor hij wist dat ze het antwoord hoogst waarschijnlijk al klaar had liggen. 'En ik wil heel, heel graag, hoewel ik zoals u zei geen greintje magie beheers, de beste opleiding krijgen die ik kan bereiken. En dan is uw school de beste basis die iemand kan hebben, niet?' In een lange doodse stilte staarde Savador het meisje voor hem zwijgend aan, onzichtbaar onthutst door haar woorden. Maar toen hij zijn in elkaar gevouwen handen voor zijn gezicht weghaalde en zich met een nonchalant half opgeheven onderarm achterover in zijn stoel liet zakken was te zien dat zijn mondhoeken zich lichtelijk omgekruld hadden tot een gevleidde glimlach. 'Ja, ach - wel..,' zijn bleke vingers streken voldaan over zijn borst en de zwarte kledij om er wat pluisjes van af te plukken. 'Uiteraard. Mijn school biedt de meest directe basisopleidingen en is voor zover één van de weinigen die zich op praktijk en educatief gebied richt op alle zeven magiesoorten, inclusief de basisvakken.' Savador nam een kleine ademteug en keek Merle aan terwijl hij zijn ellebogen op zijn bureau liet steunen en langzaam zijn handen weer onder zijn kin in elkaar vouwde. 'En mocht het echt niet anders kunnen, dan ben je meer dan welkom op Starshine Academy. Mits - en laat ik deze afspraak nu al met je maken - je maandelijks langsgaat bij de ziekenzaal voor controle. Is dat acceptabel?' Over zijn bureau bleef hij Merle zwijgend aanstaren, de kleine twinkelingen in zijn slangachtige ogen zichtbaar doordat hij zich nog steeds enigzins geflatteerd voelde door haar opmerking van daarnet, en die hij liever voor een compliment aannam.

De stilte was bijna tastbaar, en haar ademhaling verraadde dat haar kalmte haar begon te verlaten. Waren haar woorden niet genoeg geweest? Hadden ze niet de uitwerking die ze wilde dat ze hadden? Misschien stuurde hij haar wel weer terug, terug naar Nova. Misschien was het wel waar, dat ze hier amper wat kon leren. Dat wilde ze absoluut niet. Nee, dat mocht gewoon niet. Ze kon niet teruggaan naar het landgoed waar ze woonde. Ze wilde hier blijven, bij haar broers. Niet dat ze haar ouders of huisdieren niet miste, maar ze wilde gewoon hier blijven. Ze was altijd bij haar broers geweest. Vooral Romano. Ze waren samen opgegroeid, nota bene. Dat kon je niet zomaar uit elkaar halen. Haar handen grepen zich iets meer in elkaar, een soort van zenuwachtige reactie op de stilte. Toen master Savador eindelijk begon te spreken, waren zijn woorden anders dan ze had verwacht. Er stond zelfs een soort van glimlach op zijn gezicht. Een verbazing, hoewel onzichtbaar, overspoelde Merle. Hij zag er.. Anders uit. Op de een of andere manier scheen hij haar veel vriendelijker toe, vriendelijker dan eerst. Hoewel ze ook wel begreep dat het waarschijnlijk door haar -onbedoelde- gevlei kwam, voelde ze zich een stuk meer op haar gemak. 'Ja, ach - wel..,' begon hij, en Merle keek hem geïnteresseerd aan, benieuwd naar zijn volgende woorden, 'Uiteraard. Mijn school biedt de meest directe basisopleidingen en is voor zover één van de weinigen die zich op praktijk en educatief gebied richt op alle zeven magiesoorten, inclusief de basisvakken.' Hij leunde met zijn hoofd weer op zijn handen, en nu wist Merle dat het wel goed zou komen. Vast wel. 'En mocht het echt niet anders kunnen, dan ben je meer dan welkom op Starshine Academy. Mits - en laat ik deze afspraak nu al met je maken - je maandelijks langsgaat bij de ziekenzaal voor controle. Is dat acceptabel?' Haar glimlach verbreedde zich iets, in de wetenschap dat ze ook hier een antwoord op zou hebben. 'Ja master, dat zal ik zeker doen. Ik hoop alleen dat ik er geen lessen voor hoef te missen. Dat zou uiterst jammer zijn.' Leergierig was ze wel degelijk, zelfs zonder magie. En ook bij practica stond ze vaak op de eerste rij. Hoewel Romano haar vaak had beschermd tegen de uitspattingen die de experimenten wel eens gaven. 'Zijn er nog andere dingen die ik moet weten? Tijden die belangrijk zijn, de regels?' Ze vond het wel nodig om de basisdingen nog te vragen. Dat was gewoon beleefd.

Mahonasisyndroom; het had hem problematisch in de oren geklonken, bang om te moeten gaan investeren in aparte mogelijkheden voor dit magieloze kind, zoals sommige scholen dat voor hun gehandicapte leerlingen deden. Daar zou hij alles behalve geld voor opzij leggen. Misschien ongepast, maar hij had het geld ergens anders harder voor nodig. Voor zichzelf, bijvoorbeeld. Dozen vol wijn en het kopen van die ene luxueuze villa op Shadra. Maar desondanks dat hij Merle op het eerste gezicht al dacht niet te mogen, - al was het alleen om haar syndroom - leek dit als met een knop op slag veranderd te zijn toen ze de school in een positief daglicht zette. Over haar twee andere broers viel het echter nog te bezien. Natuurlijk was zijn school de beste, natuurlijk werden hier de beste opleidingen gegund die je je maar kon wensen. Het vleidde hem zoals een knappe vrouw hem zou vleien met de opmerking dat hij er wel mocht wezen. Merle leek zich zelf er iets over te verbazen, met name over de ongewone glimlach die op zijn bleke gelaat stond. Zo zou ze hem niet vaak zien het komende schooljaar. De zeldzame glimlach verguld op zijn smalle lippen bleef op hetzelfde niveau toen Merle eveneens haar glimlach liet verbreden zodra hij uitgesproken was. 'Ja master, dat zal ik zeker doen. Ik hoop alleen dat ik er geen lessen voor hoef te missen. Dat zou uiterst jammer zijn,' klonk haar reactie op de vraag in zijn laatste zin. Savador glimlachte haar nogmaals gemeend toe, kneep er zelfs zijn ogen even half bij dicht wat hem toch nog redelijk vriendelijk kon laten ogen. 'We regelen wel iets. Na schooltijd is de ziekenzaal toch verlaten, overdag houden al de spijbelaars de bedden bezet,' zelfs een klein mild grapje kon er nog van af. Zo maakte men hem alleen in zijn beste bui mee, en die had hij nu niet bepaald vaak. 'Zijn er nog andere dingen die ik moet weten? Tijden die belangrijk zijn, de regels?' Verstandig van haar om dat te vragen. Misdroeg je je, dan stond er onverwachts vaak meer te wachten dan een enkele overschrijfstraf. Savador nam een kleine ademteug terwijl hij zich traag in zijn stoel oprichtte. 'Allicht. Er wordt van je verwacht dat je je natuurlijk inzet, en uiteraard gelden hier ook de specifieke regels. Je verblijft hier op de school, enkel in vakanties is het je toegestaan om bij familie te verblijven. Eten doen we in de gezamenlijke eetzaal, nergens anders - uiterlijk tien uur zit iedere leerling op zijn of haar slaapzaal, spijbelen en ongeoorloofde afwezigheden worden niet getolereerd. Respect en discipline gelden als de nummer één prioriteiten zolang ik hier de leiding heb.' Hij zweeg even om een kleine adempauze te nemen. 'Blijf je je gewoon netjes aan de regels houden, dan haal je je ook geen ernstige zaken op de hals. Dat is alles wat ik van je vraag,' vervolgde Savador op een zachtere toon. Hij geloofde niet zozeer dat iemand als Merle voor veel ophef kon veroorzaken, maar het nam nog niet weg dat hij er wel vreselijk vermoeid van werd om typetjes zoals Nina en Wren in zijn lessen te moeten handhaven. En ergens hoopte hij vurig dat ze de goede soort vrienden zou uitkiezen - iedereen behalve personen zoals dat stelletje.

Merle begon de hoofdmeester steeds aardiger te vinden. De geruchten, en hoewel ze er maar een paar had gehoord, leken haar onterecht te zijn. Savador was allesbehalve gemeen, in haar ogen. Hij mocht misschien wat... Strenger zijn dan de meeste volwassenen die Merle kon opnoemen, maar daar had hij vast zijn redenen voor. Misschien was de helft van deze school wel zwaar opstandig, of zo vervelend als Antonio soms kon zijn. Haar gezicht lichtte op bij de informatie dat ze geen lessen hoefde te missen. Het grapje over spijbelaars begreep ze maar half, maar ze lachte toch. Daarna kreeg ze de regels te horen. Inzet. Dat was haar basis, daar was ze bijna op gebouwd. Ze wilde altijd alles doen wat ze kon, dreef haar broers bijna gek met het feit dat ze iedere keer weer alles wilde doen. Dus daar kon ze wel wat mee. Ze mocht in de vakanties naar huis; Dat wist ze al. Soms waren Koen en Romano thuisgekomen met de vakantie, maar dan was zij altijd naar dergelijke zomerkampen, ziekenhuizen of zelfs op vakantie. Ze was maar een keer van Nova weggeweest, juist die paar dagen dat Antonio er was geweest. Alleen in de eetzaal eten, dat sleurde haar weer terug naar de werkelijkheid. Dat betekende dus geen wafels. Geen middernachtelijke koekjesbakacties. Niet dat ze dat echt zou gaan doen, maar het had haar best leuk geleken. Maar meteen daarna wist ze, door de volgende regel, dat het volstrekt onmogelijk was. Om tien uur in de slaapzalen. Hoewel Merle nu zestien was, hadden haar ouders haar meestal om negen uur naar boven gestuurd, omdat haar lage weerstand een stuk meer slaap vereiste. Tien uur was laat, in haar ogen. Zeker voor doordeweeks. Maar het was ook wel logisch; Met al dat huiswerk waren die bedtijden vast heel normaal. En Merle had zich voorgenomen om, omdat practica haar niet zouden lukken, extra werk te vragen om eerlijk te blijven tegenover de anderen. Misschien ook omdat ze het ook heerlijk vond om te leren, maar dat was een andere zaak. Spijbelen mocht niet. Voor Merle was het woord spijbelen net een scheldwoord. Zwaar ongepast, en onbeleefd op de koop toe. Ze wist dat haar broers niet de braafste waren, maar dat zou zij goedmaken. Iedere les bijwonen, voor Merle noodzakelijk. Anders begreep ze het toch niet? En als ze dan al een les zou missen, dan nooit ongeoorloofd. Respect en discipline, waren de volgende woorden van Master Savador. Dat dat de standaarden waren. Dat was altijd zo. Voor volwassenen -voor iedereen die ouder was, overigens- had je respect. Zo was Merle opgevoed. Discipline kostte haar ook geen moeite. Ze slikte al jaren onder een ijzeren discipline medicijnen, dus om het nu op school te hebben was niet al te moeilijk. Ze knikte kort bij iedere regel. Alles moest en zou ze onthouden, anders zat ze straks om misverstanden in de nesten. Dat zou naar zijn, vooral als ze het had kunnen voorkomen. Maar Master Savador vervolgde zijn verhaal nog met een soort van afsluiting. 'Blijf je je gewoon netjes aan de regels houden, dan haal je je ook geen ernstige zaken op de hals. Dat is alles wat ik van je vraag,' Nu knikte ze nog eens, maar wat minder snel. 'Dat zal ik zeker doen, Master. Ik kijk uit naar de lessen.' Haar vingers gleden vrolijk uit elkaar, reikten in haar tas. 'Maar voordat ik ga, moet ik denk ik iets inleveren.' Haar rechterhand vond het warme, bruine papieren zakje met de wafel. 'Ik wist niet dat ik niet buiten de eetzaal mocht eten, dus ik heb een wafel meegenomen. Maar gezien ik die toch niet mag eten, zal ik hem aan u geven.' Ze haalde het kleine pakje uit haar tas, en legde het voor zich op tafel. De wafel was nog warm, en vast heerlijk. Maar het mocht niet, en dus weerstond Merle de drang om hem op te eten. 

Met zijn humeur die je op het moment best als optimistisch kon bestempelen, zette Savador zichzelf onbewust ook in een beter daglicht. Vaak zag hij niet dat hij de mist al in ging bij een allereerste gesprek door zijn norse en spottende houding, maar de aanleiding daartoe was dat hij in het geheim enkel wachtte tot hij een goed positief oordeel kon trekken over degene tegenover hem. De kinderen van nu waren niet opgegroeid met de ouderwetse termen om een stapel boeken op je hoofd te nemen of een ei op een lepel tussen je lippen om perfect recht te lopen, sommigen wisten niet eens af van de slagen van de lat op je vingers die je al in de basisschool kon ontvangen bij onacceptabel gedrag. Ze hadden geen idee van de minirokjes en kniekousjes, de blousjes en de nauwe ribbelbroeken waarin ieder schoolkind over de met kinderkopjes geplaveide straten huppelden met een appel in de ene hand en een stapel boeken onder een arm, uitwijkend voor koetsen voortgetrokken door paarden. Dat was traditioneel in zijn tijd, die dingen waren grotendeels enkel terug te vinden uit geschiedenisboeken. Nu was alles veel moderner, verwoest door de hernieuwde maatschappij en de meegaande jeugd die met de tijd het fatsoen verloren leek te hebben. Savador noemde de weinigen die dat nog wel hadden oudstijdskinderen - zoals je er vroeger gewoon voor in het gezicht geslagen werd als je voor je beurt sprak. En Merle - Merle was daar één van. Die tradities moesten behouden worden, op deze school en in het gewone leven. Maar hij werd aangezien als een monster, als een harteloze sadist zonder gevoel. Daarom dachten ze alles te kunnen doen en te zeggen, om hem als oud vuil te behandelen zonder er ook maar een seconde over na te denken hoe het was om in zijn schoenen te staan. Oude termen moesten in bewaring blijven, of hij er nu door werd gehaat of niet. Hij hoopte dat iemand als Merle zich daar ook aan kon aanpassen.
Savador richtte zich met de zichtbare standvastelijkheid in zijn slangachtige ogen bij die ideeën die in zijn achterhoofd maalden weer tot Merle, die vreesde lessen te moeten missen bij iedere maandelijkse controle op de ziekenzaal. Niet als hij iets voor haar kon regelen dat Mealena dan op de dag van de afspraak speciaal voor Merle een uur tot beschikking bleef na de schooldag. En aangezien de schooldokter een zwak voor hem had wilde ze dat vast wel doen. De al aanwezige glimlach op zijn bleke gelaat ging van de zwakke variant over naar een bredere toen Merle - voldaan als hij over haar meegaande reactie was - wel kon lachen om zijn kleine grapje. Hij grinnikte zelfs even zacht mee, een veel warmere lach dan je bij zijn ijskoude verschijning zou verwachten. Vervolgens legde hij, zoals gewoonlijk was, Merle de regels voor. Maar een kleine greep uit het regelementenboekje dat recto-verso volstond met allerlei verwachtingen, in het kort eigenlijk de belangrijkste basisregels. Respect en discipline waren de twee aspecten die het er meeste aan toe deden, en hij drukte Merle op het hart om haar daar ook aan te houden. Want het zou hem misschien zelfs wel enige moeite kosten om Merle's hoofd onder te dompelen in een emmer IJswater. Dat kind leek zo onschuldig. Ze knikte op zijn woorden, leek het volkomen te hebben begrepen, en met een zachte zucht van verlichting liet Savador zich weer achteruit tegen de rugleuning van zijn stoel zakken. Zijn in elkaar gevouwen vingers verplaatsten zich weer naar zijn onderbuik, en zijn ene been sloeg zich opnieuw over het andere. 'Dat zal ik zeker doen, Master. Ik kijk uit naar de lessen.' Hij bleef Merle een tijdje roerloos aanstaren voor zich langzaam maar zeker een kleine glimlach op zijn vermoeide gezicht ontplooide. 'Mooi.'
Zijn blik ging iets naar beneden toen Merle daarna haar tas pakte en er een zoekende hand in liet verdwijnen. 'Maar voordat ik ga, moet ik denk ik iets inleveren,' was haar nog onduidelijke verklaring. Uiteindelijk viste ze er een bruin papieren zakje uit en legde dat voor hem op zijn bureau. 'Ik wist niet dat ik niet buiten de eetzaal mocht eten, dus ik heb een wafel meegenomen. Maar gezien ik die toch niet mag eten, zal ik hem aan u geven.' Een warme, stroperige wafel. Savadors verbreedde glimlach mondde in een mum van tijd uit in een aangename zachte lach. 'Is dat een gewoonte op Nova, lieve kind?' Wafels uitdelen aan de Hoofdmeester. Ongepast? Misschien, natuurlijk nam hij een doos wijn liever in ontvangst. Maar het was zeker niet minder beschaafd. Hij pakte de warme verpakking van de wafel van zijn bureau, nam al automatisch de zoete geur in zich op. Hij hield niet van zoet, van vettig of wat maar ook onder snoepgoed en andere lekkernijen gerekend kon worden. Maar het opeten zou alleen maar gepast zijn. 'Bedankt,' vervolgde Savador zachter, sloot met de wafel in een hand naast zijn hoofd bij de bedankbetuiging zwak glimlachend zijn ogen. 'Ga maar naar je broers, verken het kasteel, maak vrienden. Als er iets is mag je altijd bij me komen.' Zijn woorden gingen bijna over in geruststellende fluisteringen. 'Toe maar.' Traag opende Savador zijn ogen weer en keek Merle met een verzachtende blik in zijn goudkleurige ogen aan.