Met een zucht en een frisse tegenzin liep Nina de weg die ze wel eens vaker had bewandeld. De weg naar het kantoor van Savador. Die goeie, ahum, goeie ouwe Savador. De enige die ze niet uit kon staan, hier op SSA. De enige die zij tot op het bod haatte. En zeker na die rot streek met dat ijswater. De lessen had Nina weer eens normaal gevolgd. Waar ze de grootste moeite mee had. Alsof een leraar het vertrouwen van alle leraren in een klap weg kon nemen. Nina was veel achterdochtiger. Al vanaf de dag dat ze met Wren op de gang had gezeten en híj had gezegd dat ze woensdag langs moest komen keek ze al op tegen deze dag. En dit keer zou ze zich niet snel laten wegjagen door zijn woorden of daden. Die man moest boeten voor zijn daden. En ze had totaal geen spijt voor alles wat ze die les had gedaan. Op zijn tenen trappen, hem duwen en de emmer door de klas heen slingeren. Het was "the moment of the heat" zoals ze dat wel eens zeiden, en Nina kon er verder niks van maken. Ze was op dat moment woedend. Pist gewoon. Ze kon het niet hebben dat hij haar beste vriendin zowat had vermoord. Haar onderwater had geduwd tot ze er bij neer viel. Geen enkel mens deed dat, alleen de vieze, gestoorde moordenaars. De mensen die achter de tralies moesten verdwijnen en er nooit meer vandaan mochten komen. Die mensen hoorde daar. Een een van die mannen was Savador. Duidelijk. Met de zelfde zucht en dezelfde frisse tegenzin liep Nina dan ook de gang op waar zijn kamer zich bevond. Zich al duidelijk aankondigend, door de oranje pumps die eerder zijn tenen hadden doorboord. Ze klikte en klakte lekker over de vloer. Een kleine grijns sierde om haar lippen. Met haar vers gelakte nagels liet ze haar vuist op de deur vallen. En nogmaals en nogmaals. Ze wachtte netjes tot ze binnen geroepen werd. Hoewel ze nog even een paar seconden bleef staan. Voor de zekerheid trok ze haar shirt nog eens recht, haar rokje nog eens naar beneden en haar haar schudde ze nog een beetje op, toen ze haar hand op de deurklink liet vallen. Langzaam drukte ze hem naar beneden en duwde de deur open. Met een zorgeloos en een verder emotieloos gelaat kwam ze het kamertje binnen. "U wilde mij spreken,," Ze keek Savador neutraal aan. Al kwamen er tientallen emoties bij haar omhoog en kon ze hem meteen verrot schelden. Nina sloot de deur achter haar dicht en bleef er in de buurt blijven staan. Ze had geen zin om hem dichter bij te benaderen. Dus bleef ze vlak ervoor staan. Pas als hij meer had te vertellen zou ze misschien wel dichter in de buurt komen. Maar tot die tijd vond ze dat ze op een prima plek stond. Gewoon een plek waar ze kon staan en kon afwachten. Zij had hem verder niks te melden, behalve dat ze hem een arrogante, zelfingenomen, egoïstische klootzak vond.

Het tergelijke samenspannen jegens hem van Nina en Wren die al vanaf het allereerste moment aan het begin van een gloednieuw schooljaar in zijn introductieles zaten te kwallen, Wrens verdiende straf en het resultaat wat hij daarvoor in ruil had gekregen in de vorm van een hak in zijn kruis en weer een nieuw aantal leerlingen die een slecht beeld over hem hadden; Savador had zich er nog dagen over opgefokt. Hier, in zijn kantoor terwijl Uda hem tevergeefs had geprobeerd tot rust te stellen door zich als een magneet - irritant als ze was - aan hem vast te klingen, maar ook op de gangen waar hij sneller aangebrander dan anders tegen iedereen uitviel die het ook maar waagde om in zijn weg te lopen. Hij had leerlingen met zo'n onnodige armkracht weggeduwd dat ze tegen de grond smakten, hij had vazen gebroken en schilderijen van de muur gemept, maar boven dat alles had hij hoe dan ook geprobeerd om zijn woede zo onder controle te houden dat hij zijn vuurmagie niet met zijn razernij liet mengen. De school was er qua schade dan slechter vanaf gekomen. Die twee! Dachten ze echt álles te kunnen doen in zijn bijzijn? Dat hij het zomaar blindelings zou accepteren alsof het doodnormaal was? Een andere leraar misschien, maar hij niet! Hoezeer zijn furieuze woede ook overduidelijk voor iedereen was geweest die hem op de momenten dat hij met kwade benende passen over de gangen marcheerde geconfronteerd had; zodra hij de deur van zijn kantoor achter zich had dichtgesmeten, werkte hij een nieuwe zware dag weg door een fles wijn te pakken en zich met een zeldzame gebroken blik in zijn fauteuil liet ploffen. Vaak was zijn bleke gezicht tegen het eind van de avond dan bevochtigd door tranen die hij alles behalve accepteerde, maar toch in stilte liet lopen omdat hij er toch niets tegen kon doen. Diva was niet meer, hij had een verschrikkelijke zomer achter de rug door zijn bijna-dood ervaring, dat Uda-wijf had hem ten huwelijk gevraagd om zijn leven verder te vergallen. En Ephony.. Ephony moest nu vast ook een hekel aan hem hebben na wat zich in de introductieles had plaatsgevonden. Net als alle anderen.
Het was één en al wrok en stress, en als hij een lange zware dag vol hatelijke blikken achter de rug had kon hij ook nog eens een hoop energie steken in het verzorgen van zijn kinderen, die ergerlijk lagen te jengelen omdat ze aandacht tekort kwamen. Kon hij nog dieper zinken? Weinig kans. Dit was al het laagste van het laagste.
Ellendig staarde Savador voor zich uit. Hij was er niet geslaagd zich uit zijn kleding te werken, dus lag hij nog half met de slobberige kleren die hij vandaag aan had gehad in bed. De hand die slap naast de bedrand hing omklemde een, hoe kon dat ook anders, wijnfles van een puur Shadraans merk. De roodkleurige inhoud die door de fles van donkergroen glas zichtbaar was, was al niet veel meer. Slechts een bodempje. Roerloos lag hij nu al enkele uren in dezelfde positie, zijn nog brose rug steunend tegen het kussen, zijn hoofd half opzij gezakt in het tweede kussen erbovenop. Zijn sluike zwarte lokken vettig en in de klit, donkere wallen onder zijn ogen. Alsof er geen teken van leven meer bij hem te bekennen was. Alleen zijn borst ging op zijn geleidelijke ademhaling nog zichtbaar op en neer. Zijn bleke hand veegde langs zijn gezicht om een irritante haarpeil weg te strijken, de fles bracht hij weer naar zijn smalle lippen in de hoop zich tevreden te kunnen stellen met de drank. Het hoefde zo allemaal niet meer voor hem. Niets anders dan tegenslagen in zijn leven, en zoveel tegenslagen dat hij het beu was. Niemand die ook maar inzag dat ze met respect en discipline en gewoon een goede instelling veel dichter bij een diploma kwamen dan dat ze zich brutaal en bijdehand opstelden en de les verziekten; steeds weer. Niemand die ook maar even stilstond bij de vraag waarom hij iets op een ongehoorde manier deed. Hij stond voor hen voor de klas, om ze stof bij te brengen en ze te motiveren, en wat kreeg hij ervoor terug? Achja, wat maakte het ook uit. Wat maakte de maatschappij uit, wat deed zijn leven er aan toe. Misschien moest hij maar net zoveel flessen wijn achterover slaan tot hij zichzelf in coma dronk.
Gebonk op de deur. Eén keer plotseling als een ongepaste verbreking van de stilte, meerdere keren die volgden. Er veranderde niets aan Savadors houding of uitdrukking; hij leek zich er ook niet eens over op te winden dat het gebons op een veel te luide en groffe manier ging. Hij keek met een doffe blik op toen de deurklik omlaag werd gedrukt en de deur openzwaaide, waarna een verwacht gestalte zichzelf binnenliet. Zijn slangachtige ogen staarden haar stilzwijgend aan. Hij liet zijn blik even rusten op Nina's shirtje, op haar rok en de moderne pumps. Traag sloten zijn ogen zich met een ergerlijke frons. Wat een afschuwelijke felle kleur. Was dat nu mooi? Walgelijk. Diva had hij zo toch niet moeten zien rondlopen, zeker niet. Diva.. Bij de gedachte aan zijn overleden vrouw voelde hij weer een stekende pijn in zijn borst opkomen, die hij zo goed als mogelijk weg probeerde te drukken. 'U wilde mij spreken?' Trut. Loeder. Vies Secreet. Anders had hij haar voor vandaag niet naar zijn kantoor gestuurd. Savador negeerde haar vraag straal, bleef haar enkel ijzig aanstaren.
'Zo,' kwam er na enige tijd uiteindelijk hatelijk uit. Zijn vrije hand richtte zich op, maakte een kleine wuifbeweging na de deur waarna er een droge klik te horen was en hij zijn andere hand gebruikte om de wijnfles weer aan zijn lippen te zetten. Stevig op slot. Die ging niet in haar onstuimige en onhandelbare houding van hem weglopen nu hij de afspraak met haar vandaag gepland had, nee, zeker niet. Hij had absoluut geen zin om erachter aan te gaan. Savadors blik ging weer priemend terug naar Nina. 'Al enig idee wat voor straf je mogelijk te wachten staat?' vroeg hij zacht.

Alleen die bek van Savador al, deden de kriebels over Nina's rug lopen. Kijk dan hoe hij daar lag. Met een fles wijn aan zijn mond. Hoeveelste zou het zijn. De 3e misschien of de 4e. Alcoholist. Ze had totaal geen medelijden met hem, Zeker niet als ze hem zo zag liggen, met die wallen, zijn houding en die fles wijn. Bij haar vraag fronste ze even. Er was een ijzige stilte. Een boze blik naar haar toegeworpen en verder niks. Nina verplaatste haar gewicht even en bleef hem aan staren, zonder enige zichtbare emotie, maar van binnen kookte ze al. Eens zien wat hij dan wel vandaag niet te mopperen heeft. Met wat voor straffen hij wel niet komt vandaag. Vies mannetje dat het was. Wauw! Er kwam een woord uit zijn mond. Ook al was het maar een niets nuttig woordje. Achter haar hoorde Nina een klik. Deur op slot. Nina draaide haar hoofd even vlug om. Alsof het haar niet kon deren draaide ze zich weer om. Weer die fles aan zijn mond. Hoe dronken zou hij inmiddels wel niet zijn. Kon ze vast nog wel een grap mee maken. Als ze eens wist waar die wijn stond... bood ze hem nog een fles aan. En daarna misschien wel nog een fles. Dat zou best grappig zijn. Maar na zo'n fles die hij op had.. zou hij niet heel helder meer zijn. Tenminste.. Bij Savador weet je het maar nooit. Bij zijn vraag fronste Nina even. Nonchalant haalde ze haar schouders op. Zei niks. Enkel en alleen haar schouders ging op en neer. "Ik kan wel van alles bedenken. Maar aangezien u duidelijk heeft gemaakt bij de les dat u de Master van de straffen bent, dacht ik, ik laat me verassen door u. U verzint vast betere dan dat ik ze misschien wel ooit zal bedenken." Nina keek hem kort aan. "Ik had natuurlijk wel bedacht dat er een emmer ijswater zou wachten. Maar toen bedacht ik me weer. Nee, die kennen we al. Hij weet vast wel iets nieuws en wat anders. Misschien wel een ergere straf. Dus ik heb bij voorbaat al van iedereen afscheid genomen, gewoon voor het geval dat." Nina keek hem met een sprankeltje woede en een sprankeltje van haar eigenwijsheid aan. Haar lippen lagen in een normale streep. Geen grijns, geen lach. Zelf als hij haar zou vermoorden, moest ze toch zeker een klein lolletje hebben. Of die man het nou leuk vond of niet. Ook al had hij dat slot dicht gedaan zodat zij niet van hem af kon, betekende dat ook dat hij niet meer van haar af kon. En dat zou ze laten weten ook. Wie zijn billen brand, moet op de blaren zitten. Dat gelde voor zowel hem, als haar. Dat wist Nina. Maar het leuke was als het nou net even meer voor hem gold dat voor haar. Als hij nou gewoon die eerste dag, de eerste ontmoeting niet zo uitgevallen was, haar niet gekwetst zou hebben met betrekking tot haar dochter. Dan was er niks aan de hand geweest. Niks nada noppes. Ze zou zich enkel hebben vermaakt met het een en ander aan leerlingen, stagiaires en misschien wel leerkrachten. Dat was alles. Maar die dag had Savador iets leuker aan haar gegeven. Zijn leven zie zij kon vergallen. Een spel die Nina wel zou spelen en ook aan het spelen was. Het was zijn eigen schuld. De oorzaak van dit alles kwam bij hem vandaan, dat zij rebels ingesteld was, was maar een kleine bijzaak.

Hoezeer ze het ongetwijfeld ook probeerde te maskeren, hij kon de welbekende vlammende haat jegens hem in haar ogen zien branden, als doffe onyxen die zwak fonkelden in totale duisternis. Altijd weer die afgunst, die argwaan. Hij keek er absoluut niet meer van op, verbaasde zich er niet eens over. Het was vanaf de allereerste dag dat hij hier solliciteerde en zijn eerste les gegeven had al raak geweest. Leerlingen die overdonderd waren door het oorverdovende gebulder in zijn onverwachte uitbarsting, die schoonheid van een Madeline die ontzet zijn les binnen was gevallen om hem al bijna op staande voet te ontslaan. Nee, Madeline ook al niet. Zij had ook nooit meer naar zijn andere kant gekeken, of hem überhaupt begrepen. Niet eens toen ze zwanger was van Norwood en hij in zijn blinde razernij zowel haar als het kind bijna van het leven benomen had. Hoe ze hem zo had kunnen verraden, hoe verschrikkelijk verloren hij zich voelde doordat ze voor Norwood had gekozen in plaats voor hem. Wat had Norwood dat hij niet had? Hij mocht dan wel ouder zijn, hij was rijk, hoffelijk als hij wilde, knap. Vond hij dan. Maar in vergelijking met die nerderige kop van Norwood was een misvormde ezel nog knapper, dat was toch niet zo moeilijk om hem te overtreffen. Ze had zhaar rug naar hem toegekeerd en hem als een baksteen laten vallen met de reden dat 'hij zijn eigen leven had, en zij het hare'. Wat ze nu niet meer kon weten omdat ze op een dag zomaar ineens met de noorderzon vertrokken was, was dat hij geen verder leven meer met Diva had. Hij had nu een leven overspoeld door angst en wanhoop, het vluchten en het met een hardijzeren uitdrukking doorstaan van alle haat. Neara hoefde hem ook al niet meer sinds ze met knallende ruzie de deur voor elkaars neus hadden dichtgesmeten, Uda bereidde zich met alle enthousiasme voor op de bruiloft die hij niet wilde meemaken en keek alleen maar naar haarzelf. Ja hoor, het ging super.
Leeg voor zich uitstarend kloekte Savador de fles nogmaals achterover en liet zijn arm vervolgens weer slap naast de bedrand neervallen. Waarom mensen een leven verder moesten lijden als ze er al helemaal klaar mee waren. Oneerlijk. In een slap gebaar liet hij de deur op rustige wijze in het slot vallen om enige ontsnappingspogingen te voorkomen en keek Nina daarna weer aan toen hij uiteindelijk tot haar begon te spreken. In de toon van zijn vraag zat al deels verborgen een gesmoorde vooruitwijzing naar wat komen ging, maar het was zo onduidelijk dat het er waarschijnlijk niet uit te onderscheiden was. Met zijn houding futloos onderuitgezakt en zijn bovenlichaam toch nog gerecht tegen het kussen omdat zijn nog onstabiele rug dat forceerde staarde hij Nina met een doffe blik aan. Ze haalde haar schouders op bij zijn vraag. Natuurlijk, wat kon ze ook anders doen? Reactie van leerlingen nummer één: schouders ophalen, met een achteloos ikweenie antwoorden. Domme zielen. Wat kon hij zich toch aan de hedendaagse jeugd ergeren. Hoe dan ook, er zat een normaal antwoord aan te komen, hij zag het aan haar lippen die ze langzaam van elkaar los scheurde. En hij verbaasde zich er zichtbaar over door traag met zijn ogen te knipperen en zijn wenkbrauwen nog nauwelijks een centimeter op te halen. 'Ik kan wel van alles bedenken. Maar aangezien u duidelijk heeft gemaakt bij de les dat u de Master van de straffen bent, dacht ik, ik laat me verrassen door u. U verzint vast betere dan dat ik ze misschien wel ooit zal bedenken,' luidde haar antwoord soepeler uit dat hoofdje dan hij had verwacht. 'Ik had natuurlijk wel bedacht dat er een emmer ijswater zou wachten. Maar toen bedacht ik me weer. Nee, die kennen we al. Hij weet vast wel iets nieuws en wat anders. Misschien wel een ergere straf. Dus ik heb bij voorbaat al van iedereen afscheid genomen, gewoon voor het geval dat.' Even staarde Savador haar beduusd aan, maar al gauw veerden zijn mondhoeken op en krulden ze licht om tot een smalende glimlach die eerder een onheilspellende sfeer opwekte dan dat het een simpele toning van zijn amusatie was. Nina staarde met een strakke neutrale expressie terug, geen spoor van enig vermaak op haar gelaat te vinden, en des te meer dat hem plezierde. Het duurde een hele tijd voor hij uit zijn roerloze positie in beweging kwam, bleef haar in dat lange stille moment alleen maar aanstaren met het zenuwslopende getik van de ouderwetse wandklok aan de muur op de achtergrond. Maar toen, op een zeker moment, haalde hij zijn hand op. De hand met de wijnfles. In zijn trage handeling en manier van doen leek het alsof hij het ding in eerste instantie naar Nina's kop wilde smijten, maar in plaats daarvan wisselde hij de fles gewoon sereen kalmpjes naar de andere hand en liet hij die hangen zoals hij al die tijd al had gedaan. De verticale pupillen in zijn slangachtige ogen met de gouden nuances versmalden zich tot dunne streepjes, misschien een klein zichtbaar teken dat hij eindelijk datgene kon doen waar hij al die tijd als op een snood idee had zitten broeden. Ze had werkelijk geen idee. Uiteindelijk kwam zijn andere vrije hand nu ook in beweging door een punt van de deken die half over hem heen gedrapeerd lag in een vlaagachtige ruk naar een kant van zich af te trekken, alsof hij het plotseling snikheet had gekregen. Zijn kleding zat zichtbaar scheef en gedraaid, ze oogden op het moment eerder als kreukelige geplooide vodden dan echte kledij en matchden daarom goed met zijn gehavende uiterlijk. Savador bleef Nina doodstil aanstaren, en scheurde zelfs zijn blik niet van haar af toen zijn bleke hand veelzeggend op het lege stuk matras naast zich klopte. Hij snakte ernaar, had iemand nodig waar hij zich op kon uitleven om zijn opgekropte wanhoop op af te reageren, ware het niet of dit nu met lust ging of agressie - en wel nu.

De lach die op zijn mond verscheen was totaal anders dan Nina had verwacht. Waar was hij mee bezig? Die vent moest boos worden, niet dom gaan zitten lachen.. Een lichte, niet begrijpende frons, toverde ze op haar gezicht terwijl ze hem evengoed bleef aan staren. Oke, ze kon nu totaal geen hoogte meer krijgen van die vent. Gaf niet, als ze gewoon alert was kwam het wel goed. En naast allen de hand die de fles naar bij mond bracht en weer terug ging naar de zelfde positie zag Nina nu iets meer beweging komen in het oude lichaam. Oke hij kon dus ook nog eens meer dan liggen als een dode vogel. Rare vogel was het ook. Nog steeds roerloos en alert keek ze hem, volgde elke beweging die hij maakte. Het getik hielp echter ook weinig. Het zorgde voor een onaangename sfeer voor Nina. Zenuwslopend was het, en de seconden duurde echt minuten en de minuten duurde uren. In afwachting wat hij met haar zou doen. Zij hand die ineens de lucht in ging met de fles. Ze zou bijna zweren dat hij hem zou gaan gooien. Nina hield het allemaal goed in de gaten toen ze zag dat de fles simpelweg naar zijn andere hand verplaatste. Nina volgde de verdere gebaren en bewegingen die hij maakte. Even zwijgzaam keek ze toe. Even zwijgzaam hield ze haar ogen vast bij de zijne, proberend om hem te peilen, wat niet makkelijk was. Het kloppende gebaar op het matras deed haar fronsen. Wat wilde die man toch. Ineens een gezellig thee kransje. "Sorry, maar ik doe niet aan thee kransjes, waar mensen gezellig gaan doen. Vertelt u gewoon maar wat u van me wilt.. Of hebt u nu ook al uw tong verloren, u heeft normaal van die praatjes." Nina keek hem nu geïrriteerd aan. Verdomde klootzak was het toch. Nog steeds stond ze op het zelfde plekje waar ze eerder had gestaan. Ze was geen millimeter opgeschoven. De enige bewegingen die ze maakte waren de bewegingen van haar mond die een enkele woord of zin uit bracht, en haar gezicht mimiek. Hij maakte haar nog meer alert. Door enkel te gaan zitten, de blik in zijn ogen en het klopje op zijn bed. Dat laatste was al verontrustigend. Die man was niet lekker in zijn kop, pedofiel was het gewoon. "Misschien zou u even bij Dimitri langs kunnen gaan.. Doet u misschien wel wonderen!" Er zat bij die man echt een steekje los. Misschien hadden ze er wel een middel voor. Hij moest eens nodig nagekeken worden. Alles aan hem was gewoon, iel. En waarschijnlijk had hij ook nog blauwe pilletjes nodig om dat ding.. GATVER, nee Nina, niet aan denken... Dat is gewoon te ranzig voor woorden. Hij is gewoon te vies voor woorden.

Kennelijk leek ze zich over zijn woordloze reactie op haar bijdehante opmerkingen te verbazen toen hij haar enkel een smalende glimlach liet zien. Savador wist inmiddels wel dat de intentie om hem zo kwaad mogelijk te krijgen haar nummer één prioriteit was, wanneer hij zich ook maar in haar zicht begaf of ze wist dat hij in de buurt was. Net zoals Wren, dat andere rotkind. Ze spanden samen, vormden het ergste duo van de school en zij aan zij waren ze gewoon - brutaal als het was - een heus complot tegen hem op aan het zetten. Wat had hij gedaan? Het was niet zo dat hij iemand vermoord had. Naar zijn gevoel hadden ze absoluut geen goede reden om hem zo te behandelen. Maar die oude bok tot traumatisch toe treiteren; dat was leuk, dat was kicken. Het liefst nog voor de klas ook, waar de vernedering zich verdubbelde voor de ogen van de overige leerlingen. Wren zou dat niet zo gauw meer flikken, vermoedde hij. Niet na haar straf. Nu was alleen Nina nog aan de beurt.
Zijn bleke hand maakte een dof kloppend gebaar op het lege stuk matras naast hem, zijn slangachtige ogen staarden Nina daarbij nog roerloos aan. Voor deze keer was het toch niet erg? Hem gewoon even vergezellen. Maar hoezeer hij zichzelf ook in wilde prenten dat hij het niet verder wilde laten komen dan enkel een gezellig onderonsje, wist hij diep van binnen dat hij dat toch niet kon. Nina fronsde bij zijn lichamelijke reactie, natuurlijk deed ze dat. Welke leraar verzon dát nu als straf? De geestzieken, de doorgedraaide dwazen, de complete lunatics. Koppig hield hij zichzelf voor dat hij daar bij lange na nog niet onder viel, maar sinds de trauma's die hij in zijn jeugd was opgelopen was er een knop in zijn hoofd omgedraaid. Sindsdien had hij zo zijn absurde fratsen. 'Sorry, maar ik doe niet aan thee kransjes, waar mensen gezellig gaan doen. Vertelt u gewoon maar wat u van me wilt.. Of hebt u nu ook al uw tong verloren, u heeft normaal van die praatjes,' de tegenvallende opmerking liet zijn smalle wenkbrauwen naar elkaar trekken tot een diepe frons. Wat had hij anders ook kunnen verwachten? Dat ze direct bij hem in bed was gedoken? Het was en bleef Maiy, het ergerlijke opstandelijke probleemkind. 'Misschien zou u even bij Dimitri langs kunnen gaan.. Doet u misschien wel wonderen!' Wát een ongemanierde del. Zuur perste hij zijn bevende lippen op elkaar en bleef onder het zware kloppen van de opgezwollen ader bij zijn slaap Nina nu met vuurschietende ogen aanstaren. Hoe een kind zo brutaal kon zijn, hem zo teneer dacht te kunnen halen. Nou, écht niet. Het bleek maar weer dat hij het respect en de discipline er gewoon op de oude manier in zou moeten stampen, maar direct geweld gebruikte hij niet op vrouwen. Zijn zware ademhaling was door het kantoor te horen als woedende inhaleringen door zijn neus, en het kwam er tesamen met een zacht gefluit langs zijn neusvleugels weer uit. Rustig. Rustig blijven. Het moet nog maar net beginnen.
'..Eén keer..,' kwam er in een zacht hees en onafgemaakt gemompel uit nu zijn houding opeens teneergeslagen oogde. 'Doe nu toch eens - ÉÉN KEER wat ik van je vraag!' Zijn stemverheffing klonk bijna wanhopig, maar hij wist zijn gezicht in plooi te houden. Met een vastbesloten ademteug rukte Savador in een abrupte beweging de lakens van zich af en schoot overeind uit zijn bed. 'Dit is jouw besloten straf en je doet wat ík zeg!' gooide hij er nijdig uit terwijl hij in een snel tempo op haar kwam afgebeend.
'Je hebt je toch al eens laten inpakken met een klein ongelukje en de bestempeling als tienermoeder als resultaat, wat maakt het verschil nu om je leraar ook eens te plezieren?' Een bleke hand sloot zich bijna knijpend om Nina's pols, en hij oefende met een verwrongen gezicht van de inspanning zover dat kon zijn armkracht op haar uit om haar in een ijzeren greep te krijgen. Hij trok en rukte aan haar arm, deed een poging haar sjorrend mee te sleuren, maar dat ging hem nog minder geleidelijk af dan hij gedacht had. 'WERK MEE!' riep Savador uiteindelijk gefrustreerd uit toen hij op het hoogtepunt van zijn opgekropte emoties kwam.

Nina bleef hem aanstaren. Benieuwd wat zijn reactie was op haar woorden. Ze had er zo een zin in om er nog een opmerking achter aan te gooien over de blauwe pilletjes. Hoe kreeg een man van zo'n vijftig jaar anders dat ding omhoog. Niet dankzij haar. Hij had alleen maar haat jegens haar. Dat kon niet opwindend zijn. Totaal niet. Maar met haar woorden had ze een gevoelige snaar geraakt en dat was te zien. Nina genoot ervan. Ze had hem bijna op de plek waar ze hem wilde hebben. Hem de grond in kon trappen, die klootzak. Echt, maar een Maiy niet boos, nooit. Het deed haar dan ook goed om zijn ademhaling door het kantoor te horen. Hij werd boos. En dat waren de momenten waar ze van genoot. Ze had hem weer eens geraakt, hij was weer eens boos op haar. De wanhoop kon ze dan ook bijna opmaken uit zijn woorden. Wat dacht hij wel niet van haar? Dat ze even zomaar met hem het bed in zou duiken, dat ze ook maar een moment er aan dacht om dat te doen, dat ze ook maar een moment ervan zou genieten? Nooit. Niet met zo'n pedofiel als Savador. Hij schoot nu overeind met de woorden wat haar straf zou zijn. "Als u mij ook maar met één vinger aanraakt.. " Siste Nina boos. Maar de man kwam al op haar af gestormd. Als een gek, als een bezetene. Idioot dat het was. De woorden van hem maakte Nina woedend. Zijn handen die haar aanraakte maakte haar wild. Met een wilde beweging probeerde ze haar pols uit zijn greep te trekken. "Daar houd u wel van, niet waar, jonge meisjes? U bent gewoon een vies oud mannetje.." Beet Nina hem toe. Terwijl ze haar pols met een ruk uit zijn greep trok. Maar op de een of andere manier had hij haar weer vast weten te krijgen en probeerde haar met alle geweld mee te sleuren. "Als u ook maar een moment denkt dat het gaat lukken... Ik weet zeker dat u eerst een lading blauwe pilletjes nodig hebt voor alles werkt. En voor dat alles werkt ben ik allang weg!" Met alle kracht die Nina in zich had probeerde ze zich los te krijgen. Zolang hij haar maar niet op het bed wist te krijgen. "Laat me los!" Gilde ze zowat in zijn oor. "U weet toch wel dat dit pedofilie is, Master, U kunt nog in de problemen raken, en niet alleen bij de overheid.." Siste Nina in zijn oor. "Laat me los." Riep ze nogmaals terwijl ze met haar vrije hand probeerde uit te halen. Helaas ging haar hand nergens heen en hing het ergens in de lucht. Dan maar stap 2. "Zal ik u eens een pleziertje geven, Master?" Bijna liefjes zei ze het, waarna ze haar knie plantte in zijn kruis. Vol in zijn kruis, goed gemikt. Hierdoor wist ze uit zijn greep te komen. Met een vaart rende ze op de deur af waar ze als een malloot op begon te bonken. "Als ik hier weg ben, bent u nog LANG niet jarig... Nog lang niet.." Waarna ze weer op de deur begon te bonken.

De lessen waren voorbij en het was tijd dat Mitsu zich weg baande naar de Gren etage. Hij had nog wat huiswerk te maken en daarna zou hij Nina verassen op de etage van de firemagicians. Hij wilde haar weer zien en hij miste haar lichtelijk. Hij had wel twee dagen geen les met haar gehad. Hij had wel enkele rumoeren gehoord dat ze straf van Savador had gehad en hij had het via via gehoord dat het werkelijk ook zo was. En dat had ze vandaag. Ach een straf van Savador, het was toch maar kort. Tenmiste dat dacht hij. Het maakte niet uit hoe lang het zou duren, zolang hij er maar niet van af wist. Als hij er achter kwam dat Savador zich ook maar waagde om haar pijn te doen dan zou het hem bezuren. Mitsu liep met een onzeker gevoel. Iets voelde niet goed vanavond. Hij had zijn huiswerk afgeranseld en liep direct door naar de Firemagicians etage. Maar daar was Nina niet. Was die straf dan zo lang? Hij had er toch zeker al een tijdje op gezeten. Een straf kon toch opgelegd worden door simpel strafregels of. Een akelig gevoel bekroop hem. Het was Savador. De beelden van Kori die meegesleurd werd door hem zonder mede dogen. Zijn ogen sloten zich in een verwrongen blik. De bastaard, de klootzak. Als hij iets met Nina flikte zou hij het hem niet vergeven. Mitsu zijn handen werden door vuisten gebald en de jongens op de Firemagician etage die het zagen begrepen er niets van. Mitsu sloeg de deur open van de etages en rende richting de etage van Savadors kantoor. In de gang hield hij stil en liep zo stil hij kon naar de deur en zou daar wachten op wat hij zou kunnen horen. De deur zat zeker op slot maar hij was van hout dus dat hield hem niet tegen. De woorden van Savador die hij uitsprak bereikte zijn oren. Zijn ogen verwijdde zich. Haar besloten straf, fout als tienermoeder, leraar plezieren? schoten de woorden hem binnen. Zijn ogen sloten zich zijn kaken beten zich op elkaar. Zijn rechteroog kreeg een traan. Het teken groeide lichtgroen op. Gifgroen. Kori, half leeggedroken........Nina.....zou ik je in hemelsnaam kunnen helpen? Wacht, Deshas is er niet meer. Savador kreeg al met moeite Nina naar het bed. Anders zegt hij niet dat ze mee moet werken. Die is half dronken... analyseerde Mitsu de situatie zonder de geluiden achter hem die de muur tussen hun in haast dof lieten klinken. Het leek op een worsteling. Nina wilde die straf niet, Nina verdiende die straf niet. Savador zette een stap te ver! Een gigantische stap te ver. En het kon Mitsu niet schelen hoe hij gestraft werd. Al was het met een aantal brandwonden. Hij wilde niet dat dit zou gebeuren. Die ziekelijke geest wilde zijn wanhopige zaakje bij zijn vriendin afreageren. Bij Nina godverdorie! Dat vond hij echt niet kunnen. Dit ging te ver. Het was alsof Mitsu in een trance liep. Ineen staat waar in hij aan maar een ding begon te denken. Opnieuw en opnieuw. Zijn keel werd droog en zijn vuist balde en liet een beangstigend lichtgroene gloed vrij. Het was een man wiens bestaan niet waardig was. Wiens strafblad zo groot was dat alleen de dood hem nog zou helpen naar een enigzins nuttig bestaan. Een bestaan in het niets. Mitsu zijn ogen verwijdde zich toen Nina het uitschreeuwde dat hij haar los moest laten. Een draad die gespannen stond knapte als een gek. Mitsu zijn kaken verbeten zich en kranste een stel tanden. Dit ging te ver. Hij duwde zich van de muur af en zijn gifgroene hand die eenzelfde kleur aura kreeg richtte zich recht op de deur. Een zwerm termieten schoten hapgaar richting de deur en begonnen hun weg er doorheen te eten. Nina bonkte op de deur en Mitsu zag de termieten op die plek minder toenemen. Op een gegeven moeten was de deur zo dun dat de slag van Nina er doorheen kwam. Mitsu liet alle termieten het slot wegvreten waarna hij de deur langzaam openduwde. Hij zag er niet uit als hij altijd deed. Zijn rechteroog had een groene gloed om het teken. Zijn ogen stonden met een moordlustige blik. Hij liep langs Nina heen. Hij keek naar Savador die ongetwijfeld een knietje had gekregen. Er stond een grijns op zijn gezicht toen hij de fles wijn zag. "Je bent een grens overgegaan, die je nooit had moeten overschrijden...." zei Mitsu kil. Hij keek Savador aan met een hatelijke blik. Hij stond nu tussen Nina en Savador in hij hief zijn hand en sloeg deze opzij waar een zwaard uit zijn mouw schoot en hij het handvat vast hield. Hij keek naar Savador. "Ik ga mijn frustratie uit de keer dat jij Kori meenam uitleven, ik ga mijn frustratie jegens deze poging uitleven..." sprak hij. "En als je geluk hebt kun je het daglicht nog zien..." sprak hij terwijl hij wat dichterbij liep. Het zwart liet een onheilspellende piep horen doordat het met de punt over de vloer schraapte. Nina had hem nooit zo gezien. Maar er was een draad doorgeknipt door de schaar van Savador. "En je zult niet genoeg hebben aan een magazijn aan de blauwe pillen. Want dat zaakje van jou zal er als eerste onder lijden..." waren zijn laatste woorden En in een snelle haal stak Mitsu richting de schouder van Savador.

'Als u mij ook maar met één vinger aanraakt..' Hij had Nina's woorden straal genegeerd en beende op een rechte lijn op haar af, zag alleen nog zijn eigen doel en verlangen. Of ze nu wilde of niet, ze ging met hem mee het bed in. Zijn beide handen knepen zich om haar polsen, grepen opnieuw naar haar ledematen wanneer ze zich wist los te rukken, en rukten haar sleurend en sjorrend mee. Er volgde een klein spel waarin ze beurtelings naar elkaars polsen grepen, zijn intentie om haar met alle geweld mee te krijgen, de hare om hem tegen te houden. 'Daar houd u wel van, niet waar, jonge meisjes? U bent gewoon een vies oud mannetje!' schreeuwde Nina hem toe waarna ze zich krachtig weer losrukte. Woedend priemde zijn blik in haar ogen. 'Jij weet NIETS van mij!' beet hij luid terug. Ze was wild, ze was onstuimig. Als een jong bokkend veulen dat haar schoppende hoeven gebruikte om een roofdier van zich af te trappen omdat het hongerige beest zijn klauwen in de magere paardenrug had geboord. En hij wilde zich er absoluut niet bij neerleggen, maar het kostte hem de grootste moeite om haar in bedwang te houden. Hoe een meisje zo sterk kon zijn. Opnieuw rukte ze zich los, en opnieuw schoot zijn hand naar haar arm in een ruwe greep waarvan hij dacht haar pols te kunnen breken.
'Als u ook maar een moment denkt dat het gaat lukken... Ik weet zeker dat u eerst een lading blauwe pilletjes nodig hebt voor alles werkt. En voor dat alles werkt ben ik allang weg!' Een lading blauwe pilletjes, wat een belediging! Hij mocht dan wel op leeftijd zijn, alles werkte nog prima. Hij had niet een ooievaar besteld om zijn nageslacht op de wereld te brengen. 'Hoe dúrf je!' siste Savador griezelig kalm in haar gezicht terwijl hij haar beide polsen nu naast haar hoofd tegen de muur had weten te drukken. 'Ik zal je zo eens laten zien dat alles nog werkt zoals het zou moeten! Dát heb ik absoluut niet nodig, bij lange na niet!' Hoe ze het waagde zijn trots als man zo te schenden!
'Laat me los!' gilde ze snerpend in zijn oor. Hij negeerde het volkomen, wilde niet eens meer gehoor geven aan haar onnozele woorden nu ze hem zo gekrenkt had. 'U weet toch wel dat dit pedofilie is, Master, U kunt nog in de problemen raken, en niet alleen bij de overheid..' Pedofilie, die zonde had hij toch al op zijn naam staan. Het zou voor hem geen verschil maken. Savador onderdrukte een zachte lach. 'Ironisch toch dat je dat zegt,' smaalde hij triomfantelijk na.
'Mijn ex-vrouw was zeventien - ja - de moeder van mijn kinderen was een leerlinge op deze school. Toevallig, niet? Wellicht kun je voor dan even de rol als mijn partner op je nemen, want wie denk je dat ze eerder zullen geloven - jou.. of mij?' vervolgde hij zacht in Nina's oor.
'Laat me los!' Hij week met zijn hoofd opzij toen ze in haar frustratie naar hem begon uit te halen en haar handen als resultaat in het niets maaiden. Het deed hem weinig, vrijwel niets om zich ervan te weerhouden haar alsnog mee te krijgen. Hij kreeg zijn zin niet, en hij zou ervoor zorgen dat hij dat wel kreeg!
'Zal ik u eens een pleziertje geven, Master?' Hij keek bijna warm op haar neer, zijn lippen omgekruld tot een zwakke, nauwelijks zichtbare glimlach. Gaf ze zich dan eindelijk in? Die gedachten liet zijn wildste fantasieën automatisch in zijn hoofd afspelen als een onstopbare film. Maar Savador sloeg in een klap voorover en hoeste verschrikt zijn eigen speeksel op toen het hem op een pijnlijke manier werd geprezen door een hard knietje in zijn edele delen. Met een hand om zijn kruis strompelde hij met zijn ogen stijf dichtgeknepen en in een gebogen houding van Nina vandaan, zijn schouder strijkend langs de muur zoals hij die als steun moest gebruiken. Dat was nu al de tweede keer, verdomme! Eerst Wren, nu Nina. Het was alsof ze het van tevoren allemaal al uit hadden zitten plannen. Een man in zijn kruis trappen, dat deed je niet. Dat was ongeoorloofd, en al zeker als dat bij een leraar gebeurde, laat staan de mentor. Zijn tergelijke gekreun dat hij enigzins nog probeerde te smoren kwam als hees gepiep uit zijn keel, als een afgeslagen hond. 'Als ik hier weg ben, bent u nog LANG niet jarig... Nog lang niet..!' Nina had haar kans gegrepen om naar de deur te sprinten en daar nu uitgebreid tegen te staan bonken. Savador zette zich er toe om zich om te draaien, haar bij haar lurven te grijpen en haar op het bed te smijten, weg van de deur en haar enige manier om hulp. Het lukte niet. Zijn benen trilden, de pijn klopte en verspreidde zich van de plek waar Nina hem volop geraakt had naar de rest van zijn lichaam, hij kon amper lopen. Hij moest haar bonzen smoren, hij moest haar stil krijgen wilde hij dit alles voortzetten.
Plotseling overviel het luide geluid van een knal die door het kantoor klonk en hem aan de grond deed nagelen, gevolgd door een houterig gekraak. In zijn voorover gebogen positie forceerde Savador zijn dichtgeknepen ogen open en wierp hij tussen de sluike lange lokken door die over zijn bleke gezicht vielen een zijdelingse blik op Nina. Dat kind was verdomme gewoon door de deur heengekomen! Maar nu pas zag hij dat het niet Nina's doen was geweest. Hij schrok toen hij plotseling het blauwharige gestalte om de hoek van de deur zag verschijnen; Mitsu. Wat moest dat joch hier nu weer? Nooit - nóóit kon hij ook eens zijn gang gaan! Altijd moest er wel iets als dit gebeuren en liep alles wat hij van tevoren zo uitgepland had zoals gewoonlijk weer in het honderd. Vlug schoot zijn blik over de jongen heen om hem snel te bekijken. Hij zag er niet zoals gewoonlijk uit; het vreemde teken onder zijn rechteroog had een groenige gloed, en in Mitsu's normaal zo kalme ogen zag hij een kilte die hij nooit eerder had gezien. 'Je bent een grens overgegaan, die je nooit had moeten overschrijden..,' sprak Mitsu ijzig kalm terwijl hij straal langs Nina liep en recht op hém af kwam gelopen. Het zweet liep langs Savadors gezicht terwijl hij de jongen met toegeknepen ogen aan bleef staren nu hij vlak voor hem stond. 'Ik ga mijn frustratie uit de keer dat jij Kori meenam uitleven, ik ga mijn frustratie jegens deze poging uitleven.. En als je geluk hebt kun je het daglicht nog zien..,' zijn slangachtige ogen verwijdden zich op het moment dat Mitsu een arm opzij wierp en een zwaard uit zijn mouw in zijn hand liet glijden. 'En je zult niet genoeg hebben aan een magazijn aan de blauwe pillen. Want dat zaakje van jou zal er als eerste onder lijden..' Geleidelijk drukte Savador zich tegen de muur, in angst en afwachting wat er komen ging toen Mitsu hem naderde en in zijn nadering de punt van zijn zwaard over de vloer liet schrapen. Zijn ene hand bracht hij in een langzame beweging van zijn onderbuik naar de andere, alsof een strafschop komen ging en hij zijn gevoelige plek moest beschermen voor de harde medogenloze bal. Hij liet zich onder alle omstandigheden níet zijn mannelijkheid ontnemen, dat idee bande hij uit.
'AAAH!' Hij schreeuwde het uit toen Mitsu in een snelle haal zijn zwaard in zijn schouder stak en het blad diep door zijn vlees sneed, maar zo gemakkelijk als een mes door boter. Het zwaard verdween vlak bij zijn borst, en hij had geluk dat Mitsu niet iets meer naar rechts gestoken had in een fatale uithaal. Het was totaal onverwachts gebeurd, hij had de snelle beweging nauwelijks met zijn ogen kunnen volgen of ook maar zien aankomen. Maar in de beweging hadden Savadors trillende handen zich om het scherpe blad van het zwaard geklemd in de vergeefse poging het wapen los uit zijn lijf te rukken. Langs de punt en in de inkeping van de gleuf in het zwaardblad liep zijn bloed langzaam vloeiend langs de kling en druppelde neer op de vloer vlak voor zijn schoenen. De tergelijke pijn waarvan zijn ogen zich opnieuw dichtgeknepen hadden en zijn mond nog betrokken was in het geschreeuw en ergerlijke gejammer liet de spieren in zijn borst samentrekken en in zijn hoofd stevig nabonken. Het was oneerlijk hoe hij op het einde altijd maar leed, hoe zijn zoveelste plan in het water viel en hoe hij weer verdronk in zijn eigen vernedering. Stuiptrekkend liet Savador zich met zijn rug langs de muur naar beneden glijden, worstelde in de strijd om zichzelf te bevrijden van de helse pijn zodra hij op de grond lag en zich van zijn rug op zijn buik draaide om uiteindelijk gierend ademhalend op zijn zij te blijven liggen. Waar was Diva? Hij wilde zijn Diva..
Hijgend schoot zijn bleke hand naar Mitsu's enkel en trok in een vlaag van woede aan zijn broekspijp, met niets anders dan gekerm uit zijn keel, hoezeer hij zijn uitingen van pijn ook om wilde vormen tot razende vervloekingen.

Haar sneeuwwitte lokken golfde als een wilde maar serene wolk rond haar smalle gezicht, haar zilveren ogen leken haast op te lichten. Zelfs de witte, dunne stof van haar gewaad golfde rond haar lichaam alsof ze als levend plaatje uit een sprookjesboek was gestapt. In een plotselinge verschijning stond ze in de deuropening, had de verbreking van de rust gevoeld en gehoord, vooral het laatste. Ondanks dat ze de opgroeiende irritatie, haast woede en pijn voelde zodra ze aan hem dacht of hem ook maar in de verte hoorde bleef haar gehoor gefocust op zijn hartslag en ademhaling. Leek zijn stem altijd even boven te drijven zodra hij maar sprak, was het in een les of tegen een persoon apart. Altijd leek hij even omhoog te springen en haar af te leiden van haar werk. Maar deze keer was het iets wat haar niet aanstond, en had ze hier in een oogwenk kunnen zijn dat zelfs haar aanwezige magische bron pas later voelbaar was dan dat ze zichtbaar was. Zodra ze was verschenen was haar hand omhoog gekomen, haar arm omhult door de golvende stof van het gewaad. In een glinstering leek het zwaard in het niets te verschijnen, en waren beide partijen omgeven door een dikke, ondoorbreekbare muur. 'Op die jonge leeftijd wil je geen moord op je geweten hebben,' haar zachte stem klonk te hol, haar dovende ogen stonden strak en woedend. Maar niet op de twee tieners gericht, haar blik was enkel bevestigd op de man op de grond. Met een rustig voelende kracht weken de twee muren van elkaar af, zodat er een afstand gedwongen werd tussen de tieners en Savador. In haar schrijdende passen was de kracht die ze afstraalde groter, waren haar passen strakker en toonde haar koele gezicht de woede. Onhoorbaar had ze zich naast Nina verplaatst, en pas nu gleden haar ogen naar de twee kinderen. Zichtbaar verzachte haar gehele houding, gleed ze door de muur heen zonder enige moeite en legde haar ene hand rond het gezicht van het meisje. 'Alles goed?' de kilte van daarnet leek te zijn verdwenen uit haar stem, die nu zoet en vriendelijk was evenals haar ogen die onderzoekend over haar heen gleden. Haar aandacht gleed door, peilde de jongen en legde daarna beide handen op zijn schouders terwijl ze achter hem stond. 'Verlaag je niet tot hem, breng haar terug naar waar ze zich veilig voelt. Hij is het niet waard, geloof me,' met een zachte aanraking en haar fluweel zachte stem probeerde ze zijn onwaardige woede uit hem te bannen en hem tot rust te brengen. Hem te laten inzien dat het nietige wezen dat op de grond lag het niet waard was, dat hij genoeg had bewezen dat hij het niet zou pikken. Terwijl haar handen van de jongen af gleden liep ze door, weer dwars door de dikke, onzichtbare muur heen die achter haar weer sloot. Naast Savador bleef ze staan, keek op hem neer met hernieuwde kilte in haar zilveren ogen. 'Walgelijk,' siste ze, een woede in haar stem die enkel hoorbaar leek zodra Savador in de buurt was. Haar masker gebroken door de pijn die ze voelde dat hij dit bij kinderen deed, de pijn die ze voelde van hun vorige ruzie en de woede van beide gevallen. Het bracht haar in een genadeloze bui. 'Breng haar desnoods naar de ziekenzaal, mijn jongen,' zonder de jongen aan te kijken over haar schouder was haar stem even verzacht tot een vriendelijke toon, maar waren haar kille ogen op Savador gericht.

Nina was enkel woedend. Hoe durfde die man zo een 'straf' op te leggen. Je kon het niet eens een straf. Als hij daadwerkelijk.. met dat ding... Het was dan gewoon verkrachting. Malloot, pedofiel. De woorden kwamen dan ook makkelijk uit haar mond. Het was de woede die bezit nam van haar. De woede die de woorden er uit knalde. Niet elke keer even vriendelijk voor hem. Maar wat kon het haar op dit moment ook schelen. Die man had echt een steekje los. Inmiddels waren haar handen ergens boven haar hoofd doordat hij haar tegen de muur aan duwde. 'Ik zal je zo eens laten zien dat alles nog werkt zoals het zou moeten! Dát heb ik absoluut niet nodig, bij lange na niet!' Nina keek hem woedend aan. "Al kan je dit niet echt opwindend noemen, nietwaar? Tenzij u natuurlijk hiervan houd." wist ze uit haar mond te krijgen waarna ze riep dat hij los moest laten. Wat hij, zoals verwacht niet eens zou doen, rotzak. Pedofiel. 'Mijn ex-vrouw was zeventien - ja - de moeder van mijn kinderen was een leerlinge op deze school. Toevallig, niet? Wellicht kun je voor dan even de rol als mijn partner op je nemen, want wie denk je dat ze eerder zullen geloven - jou.. of mij?' Nina keek hem met gespleten ogen aan. "U had haar zeker ook op deze manier zwanger gemaakt, ik kan me namelijk niet indenken dat iemand ook maar een beetje opgewonden wordt door u. Laat staan meerdere keren." De rest van de woorden negerend. "Ik heb toch medelijden met uw ex-vrouw..." Met een harde "Laat me los!" Probeerde ze uit zijn greep te komen en haalde met haar hand uit. Helaas tevergeefs. Die man had haar zodanig vast dat hij elk moment, wanneer hij het ook wilde, het kon doen.. En die gedachte alleen al... Ze kreeg er rillingen van op haar rug, viezerik! Dus besloot ze een beetje mee te doen. De haast warme blik die ineens over haar heen gleed deed haar ergens heel hard lachen. De glimlach op zijn gezicht was ongewoon. Ze zou er de slappe lach van kunnen krijgen. "Echt Master, u zou er van gaan genieten." Nina glimlachte terug waarna ze haar knie plantte in zijn kruis. En niet bepaald zachtjes. Savador klapte voorover waardoor Nina zich bij hem weg kon krijgen. "Dat is nog eens een pleziertje, nietwaar Master." Nina probeerde zo snel mogelijk bij de gespoten deur te komen. Door de angst wat hij wel niet zou kunnen doen bonkte ze als een gek, wist er nog wat woorden uit te gooien naar Savador, maar vergat totaal dat ze misschien wel weg kon komen met het gebruik van een beetje magie. Het enige wat ze, in haar ogen, kon doen was bonken en hopen dat iemand het zou horen. Hopen dat het haar uitweg was. Weg bij deze gestoorde man, weg van deze plek. En voor Nina het wist knalde ze voorover omdat haar hand met een klap door de deur heen schoot. Een beetje beduusd keek ze naar het gat, naar de deur die open ging en naar de blauwharige jongen die de kamer kwam in stormen. Beduusd keek ze toe. Het was Mitsu. Wat deed hij hier nu? De woorden die er uit zijn mond kwamen deden Nina nog meer versteld staan. Hoe wist hij in godsnaam wat er hier had afgespeeld? Nog haast wrijvend over haar polsen die inmiddels rood waren van de greep van Savador, die schrammen hadden opgelopen doordat deze door de deur heen schoot, keek ze toe. Het enige wat ze zag was Savador, die nog half gebogen stond, een blauwe kop vol haren die tekeer ging. 'Ik ga mijn frustratie uit de keer dat jij Kori meenam uitleven, ik ga mijn frustratie jegens deze poging uitleven.. En als je geluk hebt kun je het daglicht nog zien..,' Nina stond vastgenageld aan de grond. Haar ene hand omklemde haar andere pols, waar inmiddels kleine straaltjes bloed langs liepen. Ze kende de jongen die daar stond helemaal niet. Ze zou bijna kunnen denken dat het Mitsu niet was. Mitsu was altijd zo.. zo lief. Ze had hem nog nooit zo over de rode gezien. 'En je zult niet genoeg hebben aan een magazijn aan de blauwe pillen. Want dat zaakje van jou zal er als eerste onder lijden..' Het zwaard dat er uit zijn mouw kwam deden Nina's ogen groter worden. Waren alle mannen tegenwoordig zo maf, zo malloot, zo slecht. Nina was blij dat Mitsu er was, zeker, maar of dit de juiste aanpak was. Tuurlijk vond ze het heerlijk om te zien hoe die man als een bange vogel tegen de muur aan stond. Hoe je zag dat hij wel tienduizend kleuren in zijn broek kon schijten. Heerlijk, een moment waar Nina van kon genieten. Het feit dat hij als een angstig klein diertje zijn edele delen beschermde.. Nina moest er van genieten, maar dat deed ze niet. Angstig keek ze toe naar de gestoorde jongen met het zwaard. Het zwaard dat de lucht in ging en in de schouder van Savador verdween. Geschrokken sloeg Nina haar handen voor haar mond, waar een klein gilletje van schrik uit kwam. Wat gebeurde er in hemelsnaam? Door het gegil van Savador kreeg ze haast de kriebels. Strompelend liep ze op de twee af. Greep de hand van Mitsu die het zwaard vast had en trok het weg. Weg uit Savadors schouder, weg van de handen van Mitsu. Waarna ze het op de rond liet vallen. Savador was geen aardige man, in tegendeel, maar dit verdiende hij ook niet. Oke, misschien een beetje. Met de zelfde grote ogen keek Nina toe hoe Savador langs de muur naar beneden gleed en uiteindelijk op zijn buik belanden. Zijn ademhaling galmde door de kamer heen. Ze keek toe hoe Savador de enkel van Mitsu beet pakte. Dat gepaard ging met een luid gekerm. Nina bukte zich en probeerde de broek uit de handen van Savador te krijgen. "Ga naar Mealena, desnoods haal je Dimitri, maar haal iemand!" Sprak ze redelijk kalm, boos en angstig tegen Mitsu. "Doe iets!" Als ze ergens niet tegen kon was het wel bloed. En dat plasje bloed dat zich vormde op de grond zorgde er alleen voor dat ze meer in paniek raakte. Niet meer wist wat ze moest doen, kon doen. Ze was totaal van haar doen. Een vrouwenstem haalde Nina uit haar gedachten. Ze keek op toen ze de woorden hoorde. Wie was die vrouw. Zonder dat Nina het echt door had was ze ineens geweken van Savador en stond ze van een afstandje te kijken. Even keek ze opzij en zag de vrouw naast haar staan. De hand van de vrouw voelde ze nu om haar gezicht. Nina's handen beefte, van de woede die ze gevoeld had, van de angst die haar overspoelde en de rust die de vrouw bracht. Voorzichtig knikte Nina. Ze volgde de vrouw die tot Mitsu sprak. Nog even roerloos bleef Nina staan. Kijkend naar de vrouw die zich nu naar de man voortbewoog. De man die haar nu een grotere reden tot haat had gegeven. De woorden van de vrouw weerklonken nogmaals richting Mitsu toe. Echter bleef ze alleen maar kijken naar Savador. Samen met Mitsu liep ze weg van de plek des onheils. Voor ze uit het kantoor verdween keek ze nog eenmaal naar achter, waarna ze bijna snikkend tegen Mitsu aan verder liep. Ze wist het nu zeker, het was zijn verdiende loon geweest!

Okey, het dachlicht niet meer zien had uit zijn mond misschien hard geklonken maar Mitsu's gedachten stonden er op te hameren dat deze man het niet verdiende te bestaan. Deze man niet nog een kans mocht krijgen. Zijn haren waren wat wilder en zijn ogen stonden fiers, woedend en alles wat maar agressie bevatte. Zijn ogen zagen hoe Savador angstig weg kroop. Ergens vond hij het mooi om te zien hoe hij nu angstig was. Was het zijn woede die nu oncontroleerbaar bezit van hem nam. Waardoor dit alles misschien ergens uit de hand liep. Het was alsof er wel degelijk iemand hem over nam en hem deze dingen liet doen. Een Mitsu die furieus en geweld als een oplossing zag. Hij stak het zwaard mededogenloos in de schouder van Savador. Die daarna kremmend op de grond viel. Hij genoot van de schreeuw. Hij verdiende het. Hij verdiende het om te lijden. Zoals hij net Nina had laten lijden. Mentaal of lichaamlijk, het kon hem geen verschil maken. Hij zakte door zijn knieën toen Savador zijn broekspijp vast greep. Hij greep de pols van Savador vast. "Ik mag hopen dat u geniet van de pijn...." sprak hij toen hij het zwaard voorzichtig uit de wond trok om niet nog veel meer schade aan te richten. Een zwaard was wat ruw in dit opzicht. Maar hij voelde zich niet meer als de zachtaardige jongen met vriendelijke blik. Hij had niet eens door dat zelfs Nina dit niet vond kunnen. Of tenminste, dat ze hem niet zag staan als de Mitsu die ze kende. Mitsu wilde nog een keer uithalen naar Savador maar op dat moment ketste zijn zwaard weg. Een magiebron sterker dan hij van Savador voelde stond achter hem. Hij draaide zich om en drie lianen schoten richting haar. "Hou je er buite...." zijn worden stopte abrupt en zijn blik stond strak op Neara. De lianen die aanvallend richting haar gingen stopte voor haar neus en zijn houding verstijfde. Dit was Neara, een van de legendarische magicians. Als hij haar wat deed was hij verder van huis. De woorden drongen bij hem door als het zwaard in Savadors schouder. Zijn zwaard verdween langzaam en zijn ogen sloten zich in een verwrongen poging om zichzelf te kalmeren. Hij voelde zich woedend, die gast probeerde aan Nina te komen! Hij verdiende niets beters. Nina had tegen hem gepraat maar de woorden waren in zijn woede langs hem heen geschoten. Mitsu voelde ineens iets tegen hem aan duwen. Hij werd gedwongen door iets onzichtbaars om van Savador af te lopen. Dit was ongetwijfeld Neara's werk. Gedwee liep hij mee en zweeg. Hij keek naar de grond toen ze haar handen op zijn schouder legde. Hij luisterde. Nina was zijn eerste prioriteit. Als zei zich veilig voelde dan was Savador nu niet belangrijk. Zijn houding ontspande wat. Alsof ze met haar handen een connectie wist te maken met zijn magie. Die als het waren was gaan rellen. Mitsu's teken bij zijn oog doofde langzaam. Hij zuchtte. "Mijn excuses..." sprak hij zachtjes tegen Neara en hief zijn hoofd omhoog zodat hij haar aankeek. Daarna draaide hij zich om. "Savador, de volgende keer, zal ik me niet inhouden...." sprak hij nog na en draaide zich toen naar Nina. Legde zijn arm om haar schouder en liep met haar weg. Richting de ziekenzaal. "Mijn excuses dat je me zo hebt moeten zien..." sprak hij zachtjes en streek over haar arm. "Het komt goed Nina, ik ben er voor je." sprak hij toen hij haar haast hoorde snikken. En liep met haar tegen zich aan van het zojuist gestopte slagveld.

Hij was zo dichtbij gekomen, zó dichtbij. Nina had voor het grijpen gelegen, en op het moment dat hij in een snelle benende pas op haar af kwam gelopen had hij het fantastische gevoel van overmacht in zijn borst op voelen wellen. Hoe ze niets tegen hem kon beginnen zolang de deur op slot zat en ze zich alleen met hem in een kamer bevond. Nina's opmerkingen waren zoals gewoonlijk weer eens hatelijk en ongehoord, maar ditmaal zat er een withete woede in verwerkt. Hij kon het horen aan haar stem, aan haar houding, hoe ze naar hem keek en hem van haar af probeerde te slaan. 'Al kan je dit niet echt opwindend noemen, nietwaar? Tenzij u natuurlijk hiervan houd.' Hij kon niet zeggen dat zulke woorden hem nu kwetsten, maar hij werd er ook niet vrolijker van. Eerder teleurgesteld in de jeugd, voor de zoveelste keer. Waarom ze hem alleen als een enge bleke geilaard zagen. Het was waar dat hij al een verkrachting op zijn naam had staan, maar Madeline had niet eens om hulp geroepen, ze had zich niet eens verzet. En hij wist dat ze het alles behalve had verafschuwd. Naderhand was ze niet eens boos op hem geweest. Ze had hem begroet met een glimlach - misschien eentje waar een tikkeltje barmhartige liefde in te vinden was - en hem gesteund wanneer hij dat nodig had gehad. Omdat ze waarschijnlijk wist dat hij destijds smoor op haar was. Ze was zelfs wanhopig geweest toen hij dat haar bekende en hem gevraagd waarom hij het nooit eerder had gezegd. Alsof ze dan alsnog met hem zou zijn gegaan in plaats van met Norwood.
'U had haar zeker ook op deze manier zwanger gemaakt, ik kan me namelijk niet indenken dat iemand ook maar een beetje opgewonden wordt door u. Laat staan meerdere keren,' anders dan haar meeste andere opmerkingen trof deze hem recht in zijn hart. Door die lichte schok hadden zijn ogen zich fronsend verwijd en stonden zijn smalle lippen in een schuine trek alsof de opmerking hem letterlijk in zijn borst getroffen had en hij gauw professionele medische hulp nodig had om het gat in zijn lijf te laten hechten. In zijn woede drukte hij Nina ruw tegen de muur, in de hoop haar achterhoofd tegen de muur te laten klappen. In zijn gouden slangachtige ogen waren furieuze vlammenzeeën te zien, maar op zijn onderste oogleden hadden zich zeldzame zilveren randjes van tranen gevormd. 'ZE HIELD VAN ME!' sneerde hij kwaad in haar gezicht. 'DIVA HIELD VAN ME ZOALS GEEN ENKELE ANDERE VROUW DAT OOIT DEED!' Zijn stem sloeg over in zijn kreet van wanhoop. Waar ze het vuile lef vandaan haalde om zo spottend te spreken over iets dat nog zo gevoelig lag, over iemand die nu wel dood was. Hij had Diva nooit verkracht; ze had ja gezegd op zijn aanzoek en ze waren gelukkig geweest voor zolang het geduurd had. Echt gelukkig. Nina wist niks van hem. Of hij nu spontaan bloemen ging strooien in de gangen van de school of grapjes ging maken in de les als de leuke humoristische leraar, ze zouden hem toch wel haten en het slechtste over hem denken. Hem behandelen alsof hij een monster was, de schrik van de school. Hij was zelfs gevreesder dan Deshas geweest, maar het was dat Deshas hem ook geholpen had aan de titel als Hoofdmeester en verdere daden van hem leek te kopieëren. Al zou hij niet zomaar iemand een leerlinge van deze school van het leven benemen, zo dom was hij dan weer niet. Dat was het verschil tussen hem en Deshas geweest. Deshas dacht nooit na voor hij iets deed en trapte in de simpelste vallen. Savador dacht zich met zijn hooghartigheid nu ook op dat niveau te bevinden. De zoete toon die Nina plotseling had opgezet en de warme glimlach op zijn gelaat liet zijn binnenste smelten, want ze leek zich eindelijk aan hem over te geven. Niet uit liefde, maar uit verlangen. Niets was minder waar toen ze onverwachts haar knie omhoog gooide en het harde bot van haar knieschijf zijn delen zowat naar zijn hersenpan liet schieten, zoveel impact leek het te hebben. In die onstabiele staat en de kloppende pijn door zijn onderlichaam was Savador in noodzaak om houvast te vinden aan de muur. Alsof het nog niet genoeg was onderging Mitsu die vervolgens binnenstormde een gedragsverandering en trof hem met zijn zwaard in zijn schouder. Savador kon het alleen maar uitschreeuwen van de pijn, zijn bleke vingers om het zwaardblad geklemd in de hopeloze poging het wapen uit zijn vlees te trekken, maar tevergeefs. Hij had geen kracht meer in zijn armen, daarvoor was hij teveel benomen door de pijn. Hij merkte niet eens hoe Nina al net zo overdonderd was en zich er niet eens over leek te amuseren dat hij hier voor haar ogen pijn leed. Gulzig zoog hij de lucht naar binnen, als een pasgeboren kalf dat net ontdekt had hoe te ademen, en stootte het gierend weer uit. Hij kermde een luide kreun toen hij gesjor en geruk voelde aan zijn wond, en hoe het zwaard even later uit zijn schouder schoot. Het leek geen verschil te maken, want de pijn bleef als knagend aanhouden, ook toen hij langs de muur omlaag gleed en op de grond lag te stuiptrekken. Zijn hand viel slap neer toen Nina Mitsu's broekspijp die hij in zijn gevecht tegen de pijn en zijn woede jegens de jongen had vastgegrepen weer losrukte. 'Ga naar Mealena, desnoods haal je Dimitri, maar haal iemand!' hoorde hij haar angstig zeggen, alsof ze zich nu plots wel om zijn welzijn bekommerde. 'Doe iets!'
Als in een zachte fluwelen deken die opeens als vanuit het niets figuurlijk over het kantoor heen viel, leek zijn pijn zich even te verzachten tot hij alleen maar hijgend en nog zacht kermend op de grond lag en de hele commotie en de sfeer van woede, afgunst, angst en wanhoop geleidelijk weg te vegen. Savador stootte zijn versnelde ademhalingen er hijgend uit, onderbrak het even om zijn droge keel te smeren door de lucht die erlangs stroomde en zette zijn onregelmatige ademen vervolgens weer voort. Zijn hoofd lag roerloos op de grond en zijn slangachtige ogen hadden zich leeg gevestigd op de kleine plas bloed voor zijn neus, en dat langzaam maar zeker nog iets groter werd doordat er zo nu en dan nog bloed uit zijn wond gutste. Het was er diep in gegaan, dat had hij wel gemerkt. Maar zijn leed leek voor even te zijn omgezet naar afwachting, misschien zelfs een sprankje hoop. Hij voelde haar, merkte haar aanwezigheid. Dat prachtige aura en de serene rust die ze met haar meebracht. Was ze hier voor hem gekomen? Hij kon er niets tegen doen, en eigenlijk kon hij het er nu ook niet bijhebben, maar zijn hart begon ongecontroleerd sneller te slaan. Hij kon zich niet naar haar omdraaien, dat deed teveel pijn. Hij kon enkel stil op zijn buik blijven liggen, zijn linkerschouder iets omhoog gedraaid om zo min mogelijk bewust te zijn van de helse pijn die er doorheen schoot, en alleen maar gefocust op haar stemgeluid en haar bewegingen. Toch ging er een schok van ontzetting door hem heen bij het horen van haar normaal zo rustige stem, die nu omgeven was door woede. 'Alles goed?' Savador sloot zijn ogen en slaakte een trillerige zucht van vertedering, wensend dat ze op die manier zo tegen hem sprak en zich zorgen om hém maakte. Maar zo was Neara niet, en zo zou ze ook nooit zijn. 'Verlaag je niet tot hem, breng haar terug naar waar ze zich veilig voelt. Hij is het niet waard, geloof me.' Hij kon wel janken. Zelfs zij deed niet eens de moeite zich nu in hem te verplaatsen. Altijd weer dat tegenstrijdige gedoe. En hoewel hij nog steeds kwaad op haar was verlangde hij naar haar liefde, al was het maar een klein beetje. Nu was dit er weer van gekomen; hij had het op een leerling geprobeerd. Savador staarde doods voor zich uit, zag enkel de plas bloed en hoorde even later hoe Nina en Mitsu het kantoor verlieten door hun verdubbelde voetpassen, gevolgd door een sluitende deur. Weg. Daar ging Nina en zijn enige kans op een beetje verlichting van zijn opgekropte emoties. Wat hij daarna hoorde waren de zachte, nauwelijks hoorbare geluiden van Neara's voeten zoals ze zich altijd als bijna zwevend over de grond wist te bewegen, en hij sloot zijn ogen om haar uitdrukking niet te hoeven zien. 'Walgelijk,' siste ze ergens boven hem. Een steek van woede klopte door zijn aderen en liet de pijn in zijn schouder weer opvlammen. 'Wat doe jij hier?!' beet Savador al net zo aanvallend toe, zijn bovenlichaam wist hij onder een kreun iets te krommen om nog net naar haar benen te kunnen staren, die verborgen waren onder haar golvende zuiverwitte gewaad.
'Ga weg! Ik heb jouw hulp niet nodig!' Met de blikkerende woede in zijn ogen werkte hij zich met alle pijn en moeite omhoog op zijn beide benen, de arm van de schouder waar zijn diepe wond zat lam en slap als een hond met een verzwikte poot. Halverwege slaakte Savador een luide kreet toen hij zich pas half omhoog aan zijn bureau had weten op te trekken en viel hij weer neer tegen de grond, met nieuw bloed dat uit zijn wond over de vloer sijpelde van dien. Hij had haar niet nodig, de trut. Ze had het weer flink te bont gemaakt vorige keer, nu hoefde hij haar ook niet te zien. Hij kon zichzelf prima redden in z'n ééntje.

De houten vloer nam nu langzaam de diep rode kleur aan terwijl het bloed zich langzaam verspreidde. Maar niets hiervan trok Neara’s aandacht. Op het moment dat de deur achter de twee tieners sloot, het geluid werd ontnomen en de ingang van de gang richting het kantoor werd afgesloten nadat de twee er voorbij waren zodat er geen nieuwsgierige pottenkijkers zouden komen, was ze bij Savador blijven staan. Het kleine stemmetje in het weggestopte hoekje van haar hart schreeuwde als een bezetenen, probeerde boven haar woede uit te komen maar kreeg de kans niet. Werd weggestopt, werd van zijn wanhopige kreten ontnomen zodat enig gevoel van medelijden weg geblazen werd. Neerkijkend op zijn rug had ze haar mening deze keer openlijk geuit, vond op dit moment dat hij ruimschoots mocht weten wat ze dacht. Haar houding bleef onbewegelijk toen hij terug beet, voelde de pijn die zijn woorden bracht niet eens. ‘Denk je dat ik hier kwam om jou te helpen?’ haar stem klonk lachend, hard en op een zwaar negatieve manier geamuseerd. In stilte, enkel haar witte gewaad en golvende lokken bewogen rond haar heen toen Savador kreunend in beweging kwam. Geen enkele vinger bewoog om hem te helpen, geen enkele gedachte kwam in haar op om naar hem toe te snellen zodra hij met een luide kreet weer tegen de grond viel. ‘Die straffen van jou, ik neem aan dat die volgens jou richtlijnen alleen voor de leerlingen zijn?’ haar zachte stem klonk emotieloos, waarbij ze langzaam om hem heen liep zodat hij ook de kans had zijn woedende blik in die van haar te richten. Zodat haar ijskoude en genadeloze woede in die van hem kon vastgrijpen, hem kon laten evenaren wat hij haar had aangedaan. De pijn die hij haar had veroorzaakt, de angst die hij het meisje had bezorgd. In witte vegen, alsof een plaatselijke sliert mist zich verzamelde vormde zich achter Neara de contouren van een stoel die later met die zelfde, wittige mist werd opgevuld. Geluidloos nam ze plaats, blikte onophoudelijk met een starende blik op Savador neer. ‘Walgelijk hoe zulke ideeën bij mannen in hun kop omhoog kunnen komen. Walgelijk hoe ze meisjes, kinderen op die manier willen onderdrukken. Daar is geen enkele mannelijkheid aan. Laf is het, laf en zielig,’ ze snoof alsof ze iets walgelijks rook, verbrak hun oogcontact en keek van hem weg alsof ze hem niet meer aan kon kijken. ‘Vertel me,’ een toon dat geen tegenspraak diende. ‘Waarom, in Barl’s naam, kwam zoiets in je op om een leerling te straffen?’ ongelovig waren haar wenkbrauwen naar elkaar toe getrokken, haar zilveren ogen weer in die van hem gericht met een afkeur alsof hij het bij haar had gedaan.

Bij iedere beweging, hoe klein en timide ook, voelde hij het bloed uit de wond vloeien en een steeds grotere dieprode plas op de vloer vormen. Neara leek zich er niet eens over te bekommeren dat de wond nog aardig diep was en het ongetwijfeld snel verbonden moest worden om enige ontstekingen te voorkomen. Fataal was het gelukkig niet, maar dat nam niet weg dat het verschrikkelijk pijn deed om zijn schoudergewricht te bewegen, laat staan om zijn arm op te tillen. Hij kon het niet. Het bleef als een slappe vaatdoek levenloos naast zijn lichaam hangen, als een nutteloos deel dat er niet bij hoorde, en bezonken in zijn eigen leed en pijn die nu wel lang genoeg hadden geduurd. Toch ondernam ze geen actie, bleef enkel op hem neerstaren alsof het zijn verdiende loon was. Hij kon de ijzige blik in haar normaal zo rustige poelen van zilvergrijze nuances in zijn rug voelen branden. Ze hoefde hem niet te helpen ook, hij ergerde zich erover waarom ze zich überhaupt had laten zien. Ze hadden ruzie, wat had zij nu met hém te maken? Ze had zich hier nooit moeten vertonen, en al helemaal niet als het toch alleen maar was om weer aan de kant van de tegenpartij te staan. Wanneer kwam het moment nu toch eens dat ze zich voor de honderd procent aan zijn zijde verkoos, om het voor hém op te nemen in plaats van andersom. Ze vond hem walgelijk, de typische reactie van ieder ander die hem haatte. En daarom walgde hij op zijn beurt van haar.
'Denk je dat ik hier kwam om jou te helpen?' Ze stootte het op een spottende, lacherige manier uit, alsof dat nog in geen honderd jaar meer ging gebeuren. Het deed hem pijn om haar zo mee te maken, de eens zo warmhartige Neara waar hij eerder het bed mee had gedeeld en in alle voorzichtigheid het liefdesspel voor een eerste keer op een zachtere manier had voortgezet. Tegelijkertijd liet het ook een grote woede in hem oplaaien. Hoe ze het durfde na dit alles hem nog dieper te grond in de stampen.
'WAT STA JE HIER DAN NOG?!' stootte Savador de lucht uit zijn longen uit in een hees geschreeuw. 'VERDWIJN!' Zijn getier ging over in onstuimig gekuch; hij had karige controle over zijn longen in deze liggende positie, hoe ze werden platgedrukt tegen de grond. Ze bleef hier opzettelijk staan om van zijn verslagen positie te genieten, om het gevoel van overwinning ook op haar neer te laten regenen. Dat was het hoogst waarschijnlijk, de enige gouden reden wat hij zich ook maar kon bedenken voor haar blijven, en waarom ze zich niet direct rechtstreeks had omgekeerd na het redden van Nina. Zijn ene bruikbare arm beefde hevig toen hij zich overeind probeerde te hijsen. Hij werkte zichzelf omhoog, viel weer neer en bleef liggen als het hoopje ellende zoals Neara hem nu moest zien. Ze liep om hem heen, het witte gewaad golfde elegant als altijd om haar voeten heen bij iedere stap, en ze stak geen vinger uit om hem te helpen. 'Die straffen van jou, ik neem aan dat die volgens jou richtlijnen alleen voor de leerlingen zijn?' Met een boze frons negeerde hij haar vraag straal, ontweek koppig haar blik toen ze verder om hem heen liep om hem de kans te geven in haar laaiende ogen te kijken. Alsof ze er allemaal nog extra van wilde genieten creërde ze voor het gemak ook even een stoel bestaande uit haar element voor haar gratievolle achterwerk. 'Walgelijk hoe zulke ideeën bij mannen in hun kop omhoog kunnen komen. Walgelijk hoe ze meisjes, kinderen op die manier willen onderdrukken. Daar is geen enkele mannelijkheid aan. Laf is het, laf en zielig.' Zijn bleke bezweette gezicht betrok van de pijn, maar niet uit de pijn die hem door de schouderwond lichamelijk werd toegebracht. Om die teneerhalende woorden over die rode welgevormde lippen te horen komen, de lippen die hij anders in alle tederheid gekust had. 'Vertel me.' Savador verslikte zich bijna in zijn speeksel doordat hij plotseling enige moeite kreeg om de brok in zijn keel door te slikken. 'Waarom, in Barl’s naam, kwam zoiets in je op om een leerling te straffen?' Krampachtig balde hij de hand naast zijn hoofd tot een licht bevende vuist en staarde er met een blik vol onbegrip naar. Wat kon hij antwoorden? Grote kans dat ze het toch afkeurend zou wegwuiven. Ze begreep hem uiteindelijk dan toch niet, net nu hij daar een beetje anders over had gedacht. Zwaar snoof hij de lucht via zijn neusgaten naar binnen, stond bijna op het punt om opnieuw uit te barsten in wanhoop. Hij voelde zich ongeliefd en onbegrepen, niet door wat hij anderen zelf gedaan had maar om het feit dat niemand ooit het eigen initiatief nam om achter zijn ware redenen te komen waarom hij zoiets absurd flikte. Het was niet dat hij daartoe helemaal geen aanleiding had. Als hij zich zelf gelukkiger had gevoeld was Nina's straf op z'n minst waarschijnlijk niet meer dan een lading strafwerk geweest. Maar hij was verward, totaal van het padje af, en week naar de verkeerde kant toe door het percentage in alcohol van hij steeds opnieuw maar in zijn bloed liet mengen. Steeds weer hervond hij zichzelf bij andere vrouwen in de hoop daar troost te kunnen vinden, maar hij keerde naderhand altijd met dezelfde stekende pijn in zijn borst terug naar zijn kantoor. Hij had gewoon iemand nodig, maar die iemand keerde zich steeds tegen hem en dreef verder van hem vandaan.
'Jij wilt me niet,' kwam het er uiteindelijk kortaf uit, een misschien matige redenering, maar voor hem iets dat goed genoeg was omdat verdere feiten misschien beschamend waren. De achtergehouden feiten dat Savador wanhopig snakte naar liefde en begrip, iemand om samen met zijn kinderen naar toe te vluchten, weg van alle haat, de duistere sfeer om Diva's dood en het leed van Asema en Elwin dat hij zo erg vond dat hij - zeldzaam zoals het was - bittere tranen liet om de pijn van iemand anders.

Haar vraag deed hem echt verkrampen, maar met de woede en de innerlijke pijn die hij bij haar had veroorzaakt deed het geen gevoelige snaar trillen. Verdoofd als ze was, haar zelfbeheersing grotendeels weg gevaagd door de dingen die ze van hem had gezien en gehoord. Hoe hij het durfde zo te zijn, zo tegen te gaan in haar beelden van het leven. In haar kinderliefde er zo tegenstrijdig in te zijn als het plots over andermans kinderen ging. Het deed haar pijn, pijn om hem zo te zien. Die man zo te zien reageren. Het gesnuif negeerde ze, maakte zich onbewust klaar voor de stortvloed aan beledigingen, terug slaande woorden en pijnlijke opmerkingen. Als een klap in haar gezicht verstrakte deze, verwijdde haar ogen zich een stuk en staarde ze Savador aan. Een zin die ze niet had zien aankomen, een zin waar het kleine stemmetje in haar hart naar verlangd had. Maar haar woedende hoofd was gevuld met de pijn en de verkeerde opvatting van die woorden. ‘Stel je niet aan,’ ze wende haar blik af, haar blik verwrongen waarop niet duidelijk was of ze nou ongemakkelijk was of geïrriteerd. Ze wist het zelf niet eens, wist niet wat ze moest voelen bij zijn woorden. Het verwarde haar, vond het vreselijk om onvoorbereid te zijn op een moment als dit. In stilte bleef ze van hem afkijken, een bewegingsloos gestalte omhult door het golvende haar. ‘Sta op, ik schaam me haast om een toekomstig collega er zo bij te zien liggen,’ haar witte haar verborg haar afgewende gezicht, de onzekere glans erop niet zichtbaar voor hem. ‘Joseph,’ haar zachte stem klonk afwezig, bewoog haar lichaam niet toen de in zwart pak gehulde man plots vanaf een hoek te voorschijn kwam. Plots aanwezig, vanuit het niets gekomen zoals hij altijd leek te verschijnen. ‘Help hem, anders zullen de geruchten nog groter worden. En we willen natuurlijk niet dat de dokter zich weer op haar werkgever stort door een gebrek aan zelfbeheersing,’ haar stem weer koel, maar haar woorden gaven aan dat ze door had gekregen wat Mealena had gedaan in de ziekenzaal. De man knikte haar met een buiging toe, waarna hij weer in een voelbare verandering in de lucht verdween. Zonder haar blik op Savador te richten stond ze op, liep naar het raam en bleef daar staan op het moment dat Joseph weer verscheen. Bij Savador knielde de man neer, had in zijn hand een grote gekleurde koffer, en richtte zijn donkere ogen in die van hem. ’Als u uw schouder wilt ontbloten,’ gewoontjes, alsof hij het dagelijks moest doen voor Neara, opende hij de koffer en legde wat spullen naast de koffer neer. Op zijn knieën bij Savador bleef Joseph wachten totdat hij mee zou werken. ‘Ik hoop dat je spijt hebt van wat je hebt gedaan, en dat ik je nu weer gewoon alleen kan laten zonder dat je hem weer verliest,’ ze draaide zich niet naar hem toe, hield haar aandacht uit het raam gericht maar wilde hier zo gauw mogelijk weer weg.

TRALALALALA FLUT <3

Wellicht dat het door haar woede op het moment kwam, of door haar onstuimige liefde voor jong grut en tieners tegen de adolescentie die nog als kinderen bestempeld konden worden - ze leek niet eens de moeite te nemen om haar in hem te verplaatsen. Overigens deed ze dat naar zijn gevoel nooit, niet overduidelijk tenminste. En dat vond hij jammer, want het was juist dat beetje meer begrip dat hij nodig had. Hijgend lag Savador in een gekrenkte positie op de grond, zijn voorhoofd nu steunend tegen de vloer en zijn slangachtige lege ogen starend naar de groffe structuur van hout. Met moeite wist hij een antwoord klaar te krijgen op haar vraag, en toen hij deze uiteindelijk had kwam het er hees en zacht uit. Neara's gezichtsuitdrukking die meeveranderde in de lichamelijke reactie hierop als gevolg kon hij niet zien, zijn hoofd steunde tegen de vloer en zijn lange zwarte lokken lagen roerloos over zijn rug en schouders gedrapeerd. Het was het enige waar hij op kon komen, maar wat daardoor niet minder overtuigend over moest komen in de omvatting als argument. Er zat niets meer dan pure waarheid in - althans, dat dacht hij. 'Stel je niet aan,' klonk Neara's stem uiteindelijk even later. Robuust in zijn oren als de opmerking zelf, maar de bedoeling erachter schatte hij minder zwaar in. Of hij de wilde vlammen van opgerezen woede tussen hen nu wat gedoofd had, was nog steeds een raadsel voor hem. Zwijgend bleef hij in de ongemakkelijke stilte die daarna volgde in dezelfde roerloze positie liggen, zijn ogen halfdicht geknepen om de pijn bij zijn schouder en de stekende nakloppingen op de plek waar Nina hem een knietje had gegeven uit te bannen. 'Sta op, ik schaam me haast om een toekomstig collega er zo bij te zien liggen,' iets in zijn manier van ademhaling veranderde even, als een hijgende ademteug die hij oversloeg als een hartslag. Nog even bleef hij bewegingloos liggen voor hij langzaam zijn benen naar zijn lijf toetrok en zich omhoog op zijn knieën waagde. Zijn hoofd gebogen zodat zijn sluike lokken langs zijn bleke gezicht hingen en zijn expressie verborgen hielden, de hand van zijn ongehavende arm zacht de andere ondersteunend. 'Joseph,' op die roep verscheen de altijd in pak gehulde butler in het niets, hij zag het vanuit zijn ooghoeken. Savadors gezicht betrok, de samentrekkende huidplooien lieten de op zijn voorhoofd gevormde zweetdruppels naar beneden biggelen. Eigenlijk zat hij totáál niet op de aanwezigheid van die pinguïn te wachten. 'Help hem, anders zullen de geruchten nog groter worden. En we willen natuurlijk niet dat de dokter zich weer op haar werkgever stort door een gebrek aan zelfbeheersing,' vervolgde Neara ijzig kalm. Onder het gordijn van zwarte lokken verwijdden zijn ogen zich iets, zijn adem stokte zacht in zijn keel en opnieuw moest hij zich over een opkomende verslikking heenzetten. Ze wist ervan. Maar hoe ze het geweten kón hebben, hoe ze altijd op de hoogte leek van werkelijk alles wat zich afspeelde. Het ergerde hem. Maar beschaamd als hij was reageerde hij er niet op en hield zijn gezicht strak en emotieloos toen die deels tussen de kleffige lokken over zijn gelaat onthuld werd op het moment dat hij zich oprichtte. In zittende voorover gebogen positie veegde Savador in een futloze beweging van zijn hand het zweet van zijn gezicht. Hij draaide zijn hoofd traag naar opzij toen Joseph knielend naast hem verscheen met een gekleurd koffertje en staarde hem nors in zijn donkere ogen aan. 'Als u uw schouder wilt ontbloten?'
Vermoeid zuchtte Savador door zijn neusgaten uit en pakte met tegenzin de zoom van zijn zwarte overkleding uit, die bevestigd was met zilveren knopen en nauw aansloot op de vormen van zijn lichaam. Van beneden naar boven haakte hij de knopen langzaam los en sjorde onhandig aan het jasje om het over een bleke schouder omlaag te trekken. Dat ging nog knap lastig als je maar één arm kon gebruiken. Hij kneep zijn ogen dicht en onderdrukte een kreun toen hij de kledij bij zijn wond weghaalde en de stof nog even aan het bloed bleef plakken voor het losliet. Hij trok de laatste centimeters van de mouw over zijn onderarm uit en legde het kledingstuk naast zich neer. Zijn buikspieren spanden zich aan toen hij zich daarna met zijn bleke ontblootte bovenlichaam op Joseph richtte. Terwijl hij zich door de man liet behandelen staarde hij leeg voor zich uit en ving met een frons Neara's woorden op: 'Ik hoop dat je spijt hebt van wat je hebt gedaan, en dat ik je nu weer gewoon alleen kan laten zonder dat je hem weer verliest.' Grimmig wierp hij een blik op haar rug, ze stond inmiddels voor het raam en had zich volledig van hem afgewend. 'Je laat me anders toch wel in eenzaamheid, of je nu naar me verlangt of niet,' reageerde hij nijdig terug. Nors draaide Savador zijn hoofd van haar af en staarde wezenloos naar de muur. Het was toch altijd weer hetzelfde liedje; waren ze bij elkaar en hadden ze eventuele gezelligheid achter de rug, dan kwam er weer onenigheid.

Hij volgde haar woorden, haar bevel. Met haar blik van hem af gewend, kon haar ogen niet op hem vestigen, had ze Joseph erbij gehaald. Zijzelf wist niets van wonden af, en haar manier van wonden genezen werkte over het algemeen alleen voor haar eigen lichaam. Doordat haar DNA vol stond met magie, waardoor ze nu niet als een oud en gerimpeld vrouwtje rond liep, genas zichzelf sneller dan menig ander mens. Elke cel in haar lichaam kon je haast niet meer menselijk noemen, naar biologische wetten. Op het moment dat ze Joseph gevraagd had Savador te helpen, en daarmee duidelijk had gemaakt dat niets aan haar oren en ogen langs glipte merkte ze zijn haast onzichtbare verbazing op. De korte adem, voor heel even, zei haar genoeg. Met haar rug naar hem toe en haar blik uit het raam gericht wachtte ze totdat Joseph klaar was. Joseph zat op zijn knieën voor de man, en hoewel hij deed wat Neara had gevraagd was van de strakke trek rond zijn lippen duidelijk zichtbaar dat hij dit geheel niet wilde uitvoeren. Rustig, ook totaal geen vinger uit stekend om Savador te helpen, bleef hij wachten totdat de schouder ontbloot was. Joseph haalde wat spullen uit de meegenomen tas, richtte zich op de wond en maakte deze in vliegensvlugge handelingen schoon. Hier en daar leek hij te vergeten extra zachtjes te doen, maar Neara had alweer gesproken. Ze voelde hoe hij zijn ogen op haar richtte, wist dat deze blik niet hartelijk was. Het hoefde van haar niet, ze wilde gewoonweg dat hij zich aan haar ergerde. Dat hij inzag dat hij fout zat en dat hij wist dat ze zulke dingen niet zou pikken. ‘Dus dat is een ja?’ totaal niet ingaand op zijn nijdige woorden, totaal geen persoonlijkheid aan haar woorden te hangen vroeg ze hem naar een bevestiging. Hij had geen antwoord gegeven op haar vraag, en omdat Joseph ook nog niet klaar was bleef ze stijfjes bij het raam staan. Deze bracht op zijn koude handen enkele dingen aan, waarna hij deze op de wond legde en met een vernauwde blik begon te prevelen. Onder zijn handen zou de zal voelbaar door de huid trekken, zou kunnen prikkelen op een onprettige manier. Een haast glazig laagje ontstond op zijn huid en over de wond toen Joseph zijn handen terug trok. De zalf leek geheel te zijn verdwenen van zijn handen, en het onheldere, glazige laagje op Savadors schouder leek als een wittige mist er op geplakt te zijn. ’Het verdwijnt vanzelf. Probeer het er niet vanaf te wassen, het lost op zodra de huid eronder genezen is,’ Josephs zware stem klonk al even zacht als die van zijn Vrouwe, maar de zijne leek emotieloos terwijl zijn donkere ogen zijn eigen handen volgde die de spullen allemaal weer opborgen. Op die woorden van de man draaide Neara zich om, gleed haast lang Savador heen waarbij haar ijzige ogen zich voor enkele secondes in die van hem richtte. In een moment, een fractie van een seconde leek de blik over te slaan in een drijvende pijn, waarna ze haar ogen afwende en langs hem heen liep. ‘We gaan,’ melde ze zachtjes naar Joseph die zijn rug weer strekte bij het opstaan en de tas in zijn hand hield. Met een hoofdknikje bevestigde hij dat hij haar gehoord had, waarna hij zich omdraaide zonder Savador aan te kijken en naar Neara toe liep. ‘Laat me niet merken dat je nog zoiets flikt. Dan zullen de gevolgen groter zijn. Ik ben hier niet enkel om de school van gevaar van buitenaf te beschermen,’ Neara’s stem klonk zacht, haast alsof het haar pijn deed deze waarschuwing te geven, alsof ze het niet kon beseffen dat ze deze woorden tegen hem moest zeggen. Neara’s hand kwam op de schouder van Joseph te liggen, die zijn donkere blik naar beneden richtte naar het kruin van zijn Vrouwe. Een moment later waren ze beide verdwenen, mee gegleden op de magiegolven van de lucht en verdwenen uit de kamer.

Het had hem nu enkel het beste geleken om haar verzoek op te volgen, al was het alleen maar om de redelijke sfeer tussen hen te behouden. Want hoewel de spanning om te snijden was, bevonden ze zich nog net niet in een situatie waarin ze elkaar het liefst in de haren vlogen. Nog nét niet. Tevens leek het hem verstandiger om de wond zo snel mogelijk te laten behandelen. Hij wilde niet bij Mealena op de ziekenzaal langs om vervolgens een verklaring af te leggen van wat hij in hemelsnaam had uitgespookt; ze zou gegarandeerd moederlijk bezorgd om hem zijn zodra ze de diepe schouderwond zou zien. En misschien zou het wel zo lopen dat ze hem liever niet meer wilde zien als ze de ware waarheid achter de aanleiding naar die wond te weten kwam. Dat wenste hij zichzelf niet toe, allerminst niet.
Natuurlijk stond ze weer met haar rug naar hem toegekeerd, hem vanzelfsprekend geen enkele blik waardig gunnend, en terwijl Joseph hem behandelde vroeg Savador zich sterk af of ze elkaar ooit volkomen konden begrijpen. Waarschijnlijk niet. Hoe sterk ze op een dag ook om elkaar zouden geven, het feit dat ze nog altijd een mysterie voor elkaar waren zou als een rots in de branding overeind blijven als hun bewijs van onbegrip. Zijn slangachtige ogen hadden zich alweer op Neara's rug gevestigd toen ze begon te spreken, de nog lichte maar aanwezige vlammen van woede in zijn diepe goudkleurige irissen aanwezig. Terwijl hij naar haar woorden probeerde te luisteren en de grootste moeite had om het in hem op te nemen, lukte het hem niet altijd even een gesmoorde pijnkreun te onderdrukken doordat hij zijn smalle lippen strak op elkaar hield bij Josephs soms nogal hardhandige handelingen. 'Verdomme!' richtte hij zich heethoofdig tot de man, met de boodschap dat hij het rustiger aan moest doen.
'Dus dat is een ja?' Nors draaide Savador zijn hoofd weer naar Neara terug. 'Dat valt nog te bezien,' reageerde hij kortaf, totaal niet plezierd nu ze zijn woorden weer straal negeerde. 'Bij Medusa!' Met een boze frons en een geschrokken zuigende inademing trok hij uit een reflex abrupt zijn gewonde schouder terug bij het voelen van iets ijskouds, gevolgd door een vervelend geprik. Savador wierp een schuine geërgerde blik op zijn wond en zag dat het gapende gat bedekt was met een dof, glazig laagje aan zalf. 'Het verdwijnt vanzelf. Probeer het er niet vanaf te wassen, het lost op zodra de huid eronder genezen is,' Joseph borg zijn medische spullen weer op waarna de man kalmpjes overeind kwam. Savadors blik dwaalde langzaam af naar Neara toen ze zich uiteindelijk omdraaide. Voor een fractie van een seconden keken ze elkaar recht in de ogen en voelde hij, zoals er bij haar een milde pijn door haar lijf moest schieten, een warmte in zijn borst verspreidde die startte als een ijskoude prop laatste beetjes woede. Tussen zijn sluike lokken door bleef hij haar aanstaren, vanaf dat moment gevangen in haar blik kon hij zijn aandacht onmogelijk weer van haar afscheuren. Hij voelde zijn hart samengeknepen worden in een knokige vuist toen ze achteloos weer van hem wegkeek.
'We gaan,' hij wilde schreeuwen en haar tegelijkertijd pijnigen, hoe ze hem opnieuw als hopeloos achterliet. Het was zinloos. Zijdelings bleef hij vanuit zijn ooghoeken naar haar gluren, zijn hoofd amper meedraaiend. Sluw, maar op hetzelfde moment ook met lichte verlangens en verborgen teleurstelling. Want desondanks het feit dat ze elkaars bloed nu wel konden drinken wilde hij het liefst dat ze hem nog even gezelschap hield. 'Laat me niet merken dat je nog zoiets flikt. Dan zullen de gevolgen groter zijn. Ik ben hier niet enkel om de school van gevaar van buitenaf te beschermen,' hij had zijn hoofd alweer teruggedraaid bij het opvangen van de waarschuwing, zijn lege starende blik teneergeslagen op de vloer gevestigd. 'Spijtig dat ook jij me als een gevaar moet zien als je voor mij daarvan de directe tegenstelling vormt,' sprak Savador zacht, zijn stem hees maar bovendien hoorbaar gebroken. Hij draaide zich eveneens niet meer naar het duo om, wist dat ze al hun vertrek hadden gemaakt door de machtige gespannen krachtbron die niet langer meer de kamer opvulde. Met nu enkel de zonden, de eenzaamheid en de leegte waarin ze hem achterliet als de koppige naïeveling die hij was om er nog van te moeten leren.