Als een wervelwind vloog Celia door haar kamer. Van de kast naar het bureau en weer terug. Op het bed lag een tas klaar, samen met haar oude uniform. Een strakke zwarte broek van soepele stop die ze makkelijk weg kon stoppen in haar laarzen. Daarop droeg ze altijd een witte top met daarover een nauwsluitend zwart vest. Er zat ook een mantel bij maar meestal wikkelde Celia alleen een zwarte doek rond haar hoofd om zoveel mogelijk bewegingsvrijheid te behouden. Haar gezicht werd verborgen onder het angstaanjagende masker wat de Selene groep kenmerkte. Als extra bescherming had het uniform stalen onderarm en beenkappen die met zwart leer overtrokken waren. En een paar handschoenen, zwart van kleur hielpen lichte handen te verbergen en vingerafdrukken te vermijden. Wapens werden verborgen in geheime plooien of in geval van zwaard en boog waren er donkere beschermhoezen. Dat was het uniform van het Selene project. Een variatie op het uniform van de Suasama maar met duidelijke gelijkenissen voor hen die ooit eerder met de Shadraanse groep te maken heeft gehad. Met nog geen vijf minuten had Celia het pak aan en strikte de veters van de donkere laarzen strak vast alvorens ze de beenkappen om deed en vast gespte. Haar lange, zilverwitte haar zat in een strakke vlecht en was als een soort sjaal om haar schouders geslagen. Als ze straks de zwarte doek als capuchon om haar hoofd en schouders zou schikken zou haar haar ook niet meer opvallen. Het masker kon ze beter nog niet voor doen. Ze zou makkelijker weg kunnen komen zonder. Ze maakte haar pijlenkoker vast aan de riem op haar rug en hing de boog in het daarvoor bestemde haakje. De plek waar haar schede hing bleef leeg. Haar doel van deze missie, haar zwaard terug halen.
Ze wierp nog een blik in de tas om er zeker van te zijn dat ze alles had en klom toen haar raam uit. Ze as al vaker via de muur aan de buitenkant naar beneden geklommen, maar de vele herfstbuien maakte de stenen glibberig. Een paar keer gleed haar voet weg. Maar ze kwam heelhuids op de grond terecht. In de schaduwen van de muren van het kasteel snelde Celia zich ongezien naar het lanceringsplatform. Ze moest naar Razen, haar thuisplaneet voor de tweede keer in korte tijd. Ze had het wel aan kunnen zien komen. Die kerel zat niet voor niets achter Drake aan. Ze had hem die keer kunnen helpen maar was haar zwaard daarbij kwijt geraakt. En nu waren ze terug en hadden Drake meegenomen. Celia had besloten direct achter ze aan te gaan. Vooral nu het spoor nog vers was. De ontvoerders zouden hem vast mee terug nemen naar hun uitvalsbasis. En als die kerel van laatst daar ook bij hoorde dan lag haar zwaard daar vast ook. Met haar rug tegen de muur spiedde Celia het platform af. Verlaten, mooi zo. Nu nog de shuttle zoeken die haar naar Razen kon brengen. Voetstappen wekte haar waakzaamheid. Ze dook nog dieper weg in de schaduwen en greep naar haar boog en een pijl. Klaar om afgevuurd te worden hield ze haar wapen gericht op de rug van de, ergens bekend voorkomende, persoon die inmiddels het platform had betreden.

Haar vingers waren losjes. De boog steunde enkel in de ronding tussen haar duim en wijsvinger. Haar elleboog was lichtjes naar buiten gebogen zodat met de terugslag van de pees deze niet hard tegen haar onderarm zou slaan en de pijl uit zijn baan zou kunnen sturen. Haar schouders drukte ze naar beneden en ontspanden zich. Haar rug recht, borst vooruit. De elleboog van haar andere arm die de pees naar achteren trok vormde een perfecte lijn met haar schouder. Haar middelvinger omklemde de strak gespannen pees en trok hem zachtjes naar achteren totdat de top van haar vinger lichtelijk haar mondhoek raakte. Voeten iets uit elkaar, knieën lichtelijk gebogen. Een houding, tot in de perfectie elke keer een beetje verbeterd. Ze kon haar handelingen dromen. Het afrollen van de pees van haar vinger en daarmee het wegschieten van de pijl. Hoe de terugslag ervoor zorgde dat hij extra kracht mee kreeg en zich dwars door het vlees van haar doelwit zou boren. In alle stilte en nog voordat ze haar adem had uitgeblazen zou hij op de grond liggen, zonder ook maar een kik gegeven te hebben of zelfs maar gezien te hebben wat hem van zijn laatste adem beroofd had. Maar zo ver kwam het niet. De persoon draaide zich om. Celia beet haar kaken op elkaar zodat de verbazing alleen in haar ogen te zien was. Dayé! Het was een hele tijd geleden dat ze hem gezien had. De laatste keer had hij haar afgezet op exact deze plek na een erg ongelukkige ontmoeting op Nova. Ze had gehoopt hem daarna nooit meer te hoeven zien. Wat deed hij hier? Hij geen tas of iets anders bij zich. Hij zou toch niet...Celia pijnigde haar hersens. Er had een memo gehangen op het prikbord bij de lokalen. Al een flinke tijd geleden. Het was iets over een nieuwe stagiair geweest voor de lessen vuurmagie. Ze hoopte maar dat ze ernaast zat met haar theorie. De vuurlessen waren een van de weinige dingen waar ze nog naar uit keek.

Dayé, inmiddels hersteld van de eerste schrik van het zien van een pijl die elk moment tussen zijn ribben kon verdwijnen, was ontdooid en begonnen met eisen dat ze haar pijl liet zakken en zich liet zien. Het klonk niet alsof hij haar herkend had. Maar ze wist het niet zeker. Toch, als hij inmiddels gezien had wie ze was had hij wel anders gereageerd toch? Gek geworden vroeg hij. Celia's mond vormde een strakke streep. Ze liet zich niet tegenhouden hier. En al helemaal niet door hem. Hun ontmoeting zat nog vers in haar geheugen. Haar vingers strekte zich maar ze duwde op het laatste moment de boog naar beneden. De pijl vloog in de richting van Dayé's voeten, ketste af tegen de stenen vloer en schoof verder. Een pikzwarte pijl met grijze gekleurde veren en een zilveren punt. Het was een schot geweest om hem af te schrikken. Eentje die met zo'n snelheid en precisie was afgeschoten dat ook hij zich moest beseffen dat ze er geen moeite mee had om de volgende wel raak te schieten. Celia liet haar arm die de boog nog steeds vast had zakken maar bleef hem wel stevig vast houden. Met kalme passen betrad ze het licht en verliet de vertrouwde schaduwen. 'Ik dacht dat we dat al geconstateerd hadden,' zei ze terwijl ze de doek van haar hoofd af deed om haar gezicht te tonen. Haar gifgroene ogen doorboorde hem haast. 'Ik weet niet wat je hier doet. Maar ik heb geen tijd voor je nu. Elk moment dat ik aan jou verspil zijn de ontvoerders van Drake weer een stap verder en wordt het moeilijker ze in te halen of hun sporen te vinden,' sprak ze ijzig. 'En ik wil mijn zwaard terug halen' voegde ze daar in gedachten aan toe. Zonder verder nog aandacht aan Dayé te besteden rende Celia naar de shuttle die tijdens hun korte gesprek geland was.

Niet te geloven! Als het aan hem had gelegen werden er wekelijkse controles gehouden. Elke centimeter van elke kamer doorzocht om dit soort situaties te voorkomen en elk verboden voorwerp in te nemen. Vooral wapens. Én de brutaliteit! Een student die een leerkracht in de leer durfde te bedreigen. Dayé voelde zich haast beledigd. Vooral omdat hij niets kon bedenken wat hij gedaan had. De onbekende hield zich nog steeds verscholen in de schaduwen en ondanks zijn bevel om het wapen te laten zakken, leek de onbekende evenmin onder de indruk. Dayé begon al bijna te twijfelen of hij wel te maken had met een student. Toen opeens werd de pijl afgeschoten. Met een akelig vel schrapend geluid kaatste de apart gekleurde pijl af tegen de stenen vloer vlak voor zijn voorste voet. Hij kwam geschrokken tot stilstand. Een duidelijker teken kon er niet gegeven worden. Geschokt staarde Dayé voor een tel naar de pijl, die net zo goed tussen zijn ribben terecht had kunnen komen door zijn roekeloosheid, en vervolgens terug naar de persoon die nu pas uit de schaduwen stapte. Zijn uitdrukking veranderde als een kameleon van geschokt naar woedend en toen naar ultieme verbazing. Zijn mond stond nog net niet open.  
You’ve got to be kidding me!
Celia!? Wat deed zij nog hier! Kwam ze wraak nemen op hem? Nee, dan was hij een minuut geleden al ter aarde gestort met een nog natrillende pijl tussen zijn schouderbladen. Het duurde niet lang voor het kwartje viel en hij realiseerde dat ze een studente op de academy moest zijn. Niet te geloven. Hij kon zich de dag dat ze elkaar tegen het lijf liepen nog goed herinneren. Ergens zou hij haar moeten bedanken. Dankzij haar was hij van Nova ontsnapt en had eindelijk dat zielige leven, wat je eigenlijk geen leven kon noemen, achter zich kunnen laten. Het was gewoon toeval geweest dat hij haar op deze plek had afgezet. Hij had het ergens ook aan moeten zien komen. Er hadden zich meerdere geruchten de ronde gedaan in de Red Garde dat er mensen .. zoals zij, op deze school zaten. Niet dat zij daar verder iets mee deden. De Suasama en hun projecten waren niet van belang voor de Red Garde. En nu stond er dan bewijs van die geruchten voor zijn neus. Zijn kaken spande zich geïrriteerd aan en hij kneep zijn handen tot vuisten. Hij zou er niet heel rouwig om wezen als hij haar bij Savador af leverde. Blijkbaar was ze net zo verbaasd als hij om hem hier te zien. Dat ze elkaar niet al eerder tegen het lijf gelopen waren.. Het kon hem geen snars schelen dat ze geen tijd voor hem had, ze mocht hier niet eens zijn … “Wat! Is Drake ontvoerd?!” zijn woorden, die hij verbaasd had uit geroepen, dropen zowat in bezorgdheid. Drake was zijn enige vriend in lange tijd. Een bekend gezicht uit een gelukkig verleden. Hem kon niks overkomen. Hem mocht niks over komen! Nog voor Dayé het goed en wel verwerkt had nam Celia al de benen. “Wacht! shit..” Dayé wilde haar in halen, haar tegen houden en om verklaringen eisen van dit onverwacht vreselijke nieuws. Maar een pijnscheut trok door zijn beenstomp en hij met een kreun door een knie. “Celia! Wacht!” Hij beet de pijn weg, dwong zichzelf om overeind te komen en snelde achter haar aan. Hij wist haar nog net bij de pas gelande shuttle tegen te houden door haar schouder te pakken. “Ik ga mee!” zei hij resoluut tegen haar.