Ze kneep haar betraande ogen dicht toen ze met een slopende verkramping van haar lichaam het laatste restje inhoud uit haar maag kotste. Met een been aan beide kanten van de porseleinen troon in haar persoonlijke vertrekken zat Yvaine aan de toiletpot gekluisterd. Ze was al de hele dag misselijk geweest en nu leek haar lichaam eindelijk toe te geven. Dat het zo vlak na etenstijd moest gebeuren was dan weer wat minder. Ze voelde zich licht in haar hoofd. Niet in staat om te veel na te denken. Over waarom ze zo ziek was. Wat haar precieze symptomen waren en hoe ze dit het snelste kon oplossen. Je weet wel, zoals ze altijd deed bij een patiënt. Maar nu was ze eigenlijk alleen maar blij dat ze het even kwijt was.

Desalniettemin haatte ze het overgeven. Het was een hele natuurlijke reactie van je lichaam als er iets niet goed was, maar het had zo’n slopend effect. Niet alleen op je maag, maar ook op je spieren en darmstelsel en zelfs je gebit. Met een vies gezicht trok ze het toilet door en dempte met een stukje toiletpapier haar gezicht schoon. Ze veegde de tranen weg en krabbelde met die vieze nasmaak nog in haar mond overeind. Ze hoopte maar dat haar dochtertje, Sophia, haar niet had gehoord. Het lieve kind maakte zich veel te snel ongerust. Een trekje die ze in niemand van haar familie terug kon herkennen. God mocht weten van wie ze dat had.

De zieke schooldokter, wat voor het eerst was in haar tijd op de academy, zette rillerig haar handen steunend op de rand van de gootsteen in haar badkamer. Ze liet haar hoofd voor een moment hangen waardoor haar blonde lokken voor haar ijsblauwe ogen vielen. Gelukkig was de dag bijna voorbij, kon ze snel haar bed opzoeken en hopelijk dit virus snel weg slapen. Voor nu moest ze nog even volhouden en om wat op te frissen plensde ze wat koud water in haar gezicht en poetste vervolgens die vieze smaak uit haar mond. En terwijl ze daar voor de badkamerspiegel achter haar kiezen stond te schrobben keek ze zichzelf in de ogen aan. Langzaamaan begon dat doktersbrein toch weer op gang te komen en verschillende oorzaken kwamen naar boven borrelen. Had ze iets verkeerds gegeten gisteren? Misschien was ze aangestoken door een leerling... maar ze kon zich niemand herinneren met zelfde soort klachten. Opeens viel er een kwartje en werd het borstelende geschuur in de badkamer vervangen met een plotselinge stilte. Zou.. zou ze… Nee.. nee dat was het vast niet..
Yvaine voelde haar hart zinken bij het idee. Nee… dat was simpel weg niet mogelijk. Ze schudde haar hoofd en zette het absurde idee uit haar hoofd. Ze was waarschijnlijk gewoon wat gevoelig op haar maag omdat ze snel ongesteld moest worden… Dan was ze altijd wat zwakker en vermoeider dan normaal. Ja. Dat moest het zijn.

Weer wat opgefrist en een stuk minder misselijk zette Yvaine niet veel later weer voet in haar ziekenzaal. Graham was nergens te bekennen. Ze vermoede dat hij nog aan het eten was in de eetzaal. De meeste patiënten in de ziekenzaal waren in middels ook al klaar met hun avondmaaltijd dus Yvaine wilde zich al naar het rijdende bijzettafeltje begeven om hun dienbladen met vieze borden en bestek op te halen toen ze iemand zacht hoorde kloppen, gevolgd door haar naam. Ze draaide zich om en haar blik vond de bezoeker. De jongen in de rolstoel. Een tikkeltje verbaast over zijn komst liep ze zijn kant op. Ze wist van Sarovyr af. Tuurlijk wist ze van de jongen in de rolstoel af. Daarbij was hij Shadraans en werd hij behandeld door een Shadraanse collega die ze regelmatig sprak. Maar ze had hem nog niet eerder in de ziekenzaal gezien. Nieuwsgierig naar zijn komst liet ze haar ijsblauwe ogen over zijn gelaat gaan, al straalde ze niet bijster veel emotie uit. Eerder een tikkeltje vermoeidheid. Met een zachte maar koele stem begroette ze de jonge Shadraan. “Mister Maveth. What can I do for you?” Vroeg ze beleefd. Haar blik schoof voor een moment naar de open deur en merkte het grote harige wolvenbeest op in de gang. Een afkeurende trek trok voor een moment over haar gezicht maar ze wende zich al snel weer tot de jongeman in de rolstoel.