“En toen…” Graham maakte een wijdse beweging met zijn handen, waardoor het dikke sprookjesboek op zijn schoot op en neer stuiterde. “zag hij haar: de prinses. Haar mooie, gouden lokken speelden in de wind. Haar jurk zwierde sierlijk achter haar aan, terwijl ze het duistere kasteel ontvluchtte. De gelaarsde kat hapte naar adem toen hij haar schoonheid zag.” De jonge arts schraapte zijn keel. “De kat deed voorzichtig een stapje naar voren: ‘Prinses, ik ben het! Uw redder in nood!’” vertelde Graham enthousiast verder, de stem van het personage imiterend, zoals hij altijd deed om het verhaal nog meer op te leuken. Het deed de kinderen om hem heen weer grinniken. “De prinses klapte verheugd in haar handen en snelde naar haar held toe: ‘Oh! Lieve kat! Dankjewel! Door jou ben ik eindelijk bevrijd van die enge heks!’” Als vanzelf schoot zijn anders zo mannelijke stem meerdere octaven omhoog om die van een jonge meid te kunnen nabootsen. “Hand in hand begaven de twee zich terug naar het koninkrijk van haar vader. En zo eindigde het sprookje van de gelaarsde kat en de prinses. Eind goed, al goed. En ze leefden nog lang en gelukkig.” Eindige Graham tenslotte, waarbij hij zijn woorden benadrukte door het boek theatraal dicht te klappen. Zijn amberkleurige ogen keken de kring rond. Al was het verhaal zojuist werkelijk geëindigd, dan nog leken de kinderen nog steeds aan zijn lippen te hangen. Het was werkelijk vertederend om te zien.
Ondanks dat ieder van hen op zijn minst boven de elf jaar oud was, vonden ze het heerlijk om ouderwets voorgelezen te worden nu ze ziek, zwak en misselijk op de weinig-spannende ziekenboeg lagen. Zelfs de enkele oudere en daardoor “stoerdere” jongeren hadden in het begin wat verwonderd, maar toch geïnteresseerd toegekeken, maar hadden zich inmiddels ook bij de groep gevoegd.
Graham had de patiënten en hun verveelde, ietwat beteuterde gezichtjes in eerste instantie alleen geobserveerd in zijn eerste week, maar had zich al snel niet in kunnen houden om een lach op hun gezicht proberen te toveren.
En hier waren ze dan: ongeveer een maand later en Grahams grappige, maar vooral afleidende activiteiten waren zowaar een succes en een dagelijks iets geworden op de ziekenzaal. Iedere dag als zijn dienst er eigenlijk op zat, sloop hij stiekem terug naar de ziekenboeg om zijn bende rakkers te verzamelen en bijvoorbeeld een spelletje te spelen, een verhaal te vertellen of gewoon gek te doen samen. Het was tegelijkertijd ook bedoeld om hen sneller te laten herstellen, want “lachen is gezond”! Echter had Graham gek genoeg gemerkt dat er de afgelopen weken -sinds zijn komst- juist steeds meer patiënten bijkwamen, met de meest vreemde, gelukkig niet-ernstige klachten. Patiënten die ook nog eens al af leken te weten van hem, nog voordat hij hen bij zijn activiteiten had betrokken… Hm, vreemd…
Ach, het maakte ook niet veel uit. Voor Graham was iedere (glim)lach waardevol

Terwijl Graham het boek heel voorzichtig naast hem op tafel legde -om het meisje wat tegen hem aan in slaap was gevallen niet wakker te maken- keek hij nogmaals de kring rond om eventuele andere, slaperige gezichten op te merken. Om het hen zo gemakkelijk mogelijk te maken, had Graham er inmiddels een gewoonte van gemaakt om tijdens zijn komst verschillende bedden tegen elkaar aan te schuiven om het tot één groot bed om te bouwen. Iedere patiënt kon daarom zitten of zelfs liggen zoals hij/zij wilde en wat voor diegene prettig voelde, ondanks verwondingen of ziektes. Het zorgde voor de nodige extra ontspanning, waardoor het weleens voorkwam dat er hier en daar een rakker halverwege weg dutte.
“Graham…” begon een meisje van een jaar of dertien te spreken. Haar grote, blauwe ogen vonden de zijne. “Wil je…misschien nog iets voorlezen? Of zelf vertellen? Je hebt zelf ook zulke leuke verhalen! Vertel anders nog een keer hoe je kleine broertje per ongeluk jullie school onder water had gezet, toen jullie nog klein waren!”
Graham kon een vertederde glimlach niet onderdrukken, maar deed zijn best niet in de lach te schieten om de slapende patiënt niet wakker te maken. “Een andere keer weer, Maaike. Zijn jullie mijn verhalen niet allang zat? Ik heb er nu al drie achter elkaar voorgelezen!”
“Nee!” piepte een aantal jongeren in koor.
“Wil je dan die nieuwe truc die je Pax hebt geleerd laten zien?” vroeg een ander meisje, Simone.
De jongeman keek onopvallend op zijn horloge. Hij was hier inmiddels al langer dan hij eigenlijk van plan was geweest. Ook kon hij zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst iets gegeten had…
Echter koste het de groep één lieve glimlach, of de arts was om. “Oké. Vooruit dan maar. Maar dan moeten jullie wel beloven dat jullie daarna allemaal heel braaf in jullie eigen bed gaan liggen, voordat dokter Yvaine langskomt om te controleren!”
Er werd hevig geknikt.
Geleidelijk aan kwam Graham overeind en pakte hij het slapende meisje op om haar naar haar eigen bed te dragen. Nadat hij haar hierin had gelegd en de deken beschermend over haar heen had getrokken, begaf hij zich terug naar de rest van de rakkers. Degene die al wat langer op de ziekenzaal verbleven, keken al verwachtingsvol naar het hoge raam.
Het spelletje meespelend, boog Graham zich iets voorover en hield een vinger voor zijn lippen. “Oké, nu moet iedereen even héél stil zijn!” Zodra het stil was gevallen in de groep, floot Graham een vrolijk deuntje. Nog geen minuut later klonk het geluid van vleugels. Een schittering scheen door het raam naar binnen op het moment dat de Novaanse lichtvogel verscheen. Pax vloog met een vrolijke krijs de ruimte binnen.
Toen Graham zijn beste vriend voor de eerste keer had meegenomen naar de ziekenboeg, had hij al een beschermende spreuk uitgesproken, zodat Pax niet per ongeluk ongewenste ziektekiemen mee naar binnen zou kunnen loodsen. Het dier was inmiddels een welkom gezicht bij veel patiënten, maar hun favoriete optreden was nog wel als Graham en Pax één van hun nieuwe trucjes lieten zien.
Graham betrapte zichzelf erop dat hij zowaar in zijn vrije tijd nieuwe kunsten probeerde te verzinnen en met Pax ging oefenen voor zijn volgende bezoek.

Dit keer had hij bedacht om een klein, rubberen balletje over te gooien, terwijl Pax door de lucht vloog. Echter was het tijdens het oefenen nog niet helemaal vlekkeloos gegaan, maar hé een slechte generale repetitie beloofde een goede voorstelling toch? Althans… dat hoopte hij dan maar.
“Dames en heren!” begon Graham met bulderende stem, maar net niet hard genoeg om slapende patiënten wakker te maken. “Welkom bij een nieuwe voorstelling van “Pax & Graham in concert”. Vandaag hebben we voor u een nieuwe truc op de planning staan!” vervolgde hij ongegeneerd en opgewekt. Het gelach wat volgde was als muziek in zijn oren. “Pax, ben je zover?” vroeg Graham aan de vogel. Echter leek Pax voor het eerst niet in de stemming te zijn voor hun voorstelling. Als een tegendraadse puber ging hij op een kapstok zitten en draaide zijn kop mokkend weg. Graham hield nog altijd een zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht, al was hij lichtelijk verbijsterd door deze reactie.
Oh, wacht eens even... Stilletjes schoof hij naar het dier toe. Ja, dit was wel een beetje terecht. Vooruit. “Sorry… Sorry, oké?" begon Graham zachtjes te spreken. "Ik had je liever ook niet op dieet willen zetten, maar volgens Roxanne was het op dit moment echt het beste voor je… Speel nu alsjeblieft even mee. Doe het niet voor mij, maar voor de kinderen!” fluisterde hij de vogel toe. Een opgeluchte zucht ontsnapte zijn lippen toen Pax naar hem toedraaide, al…had hij een ietwat bijzondere blik in zijn ogen.
Nja, het was vast niets, toch?
…Toch?
“Hier gaan we dan!” prevelde Graham hardop verder, alsof er niks aan de hand was en toverde een blauwe, rubberen bal tevoorschijn. Aangezien ze de truc al meerdere keren geoefend hadden, ging Graham ervanuit dat Pax vanzelf zo opvliegen als hij de bal naar hem zou toegooien, dus wierp hij het ding direct op hem af, net iets boven hem, zodat de vogel het in de lucht kon pakken. Echter stak het beest enkel lui zijn vleugel uit en kaatste de bal net weer zo hard terug Grahams kant op. Net op tijd wist Graham het te vangen voor het recht in zijn gezicht terecht zou komen.
Een paar kinderen schoten in de lach. De rest volgde al snel.
“Kom op. Je kan het best!” verzuchtte Graham, voor hij een tweede poging deed. Opnieuw kaatste de vogel de bal terug, maar dit keer was Graham net te laat en kreeg hij het ding eerst op zijn voorhoofd voor hij het toch behendig opving.
Oké, nu was de strijd begonnen…
Binnen enkele seconden ontwikkelde het kunstje zich tot een ware strijd tussen arts en vogel. Hen en weer werd de bal gekaatst, steeds harder en ruwer. De twee waren werkelijk aan elkaar gewaagd en hoopten dat de ander een steek zou laten vallen en de bal niet terug zou kunnen kaatsen.
De patiënten schaterden het inmiddels uit van de lach. Ach ja, dat was tenminste positief…
“Au!” mopperde Graham op het moment dat de bal zijn wang raakte.
“Kraaaaah!” krijste Pax toen de bal hierna tegen zijn lijf kwam.
“Au!”
“Kraaaaah!”
“Au!”
Totdat Pax er pas echt een uitdaging van leek te willen maken en er met de bal vandoor ging. Direct zette Graham de achtervolging in. Zijn blik was omhoog gericht, aangezien de vogel voor hem wegvloog. Hierdoor had de jongeman even niet in de gaten dat een lange tafel zijn weg versperde…
In een “elegante” snoekduik, knalde Graham op de tafel en gleed hij op zijn buik nog een stukje door, waarbij een kan limonade het moest ontzien en over hem heen viel. Voor een paar tellen bleef de jongeman zo liggen, zijn verlies gedeeltelijk accepterend.
Juist op dat moment hoorde hij welbekende voetstappen richting de ziekenboeg gaan. Shit...
Ook de kinderen hoorden het en leken wat op te schrikken.
Vanaf de tafel besloot Graham het spelletje mee te spelen. “Snel! Rennen! Ik leid haar wel af!” siste hij richting de groep, zijn blik bijzonder verschrikt en ernstig. Op zijn commando begonnen alle jongeren terug naar hun eigen bed te rennen. Zodra de deur van de ziekenboeg werd geopend, lag ieder van hen weer braaf in bed, alsof er niets gebeurd was.
Graham daarentegen was inmiddels op zijn zij gedraaid, met limonadevlek, warrige blonde lokken en al. Zijn hand ondersteunde zijn hoofd terwijl hij gewoon op de tafel bleef liggen. Zijn ondeugende blik was op de deur gericht.
Pax had zich inmiddels weer door het raam naar buiten gespoed.
Binnen enkele seconden toverde Graham een aantrekkelijke glimlach om zijn lippen en wachtte hij tot Yvaine naar binnen stapte. “Goedenavond Yvaine! Wat zie jij er weer stralend uit vandaag! Mmm, nieuw parfum?” groette hij haar als de onschuld zelve, acterend alsof zijn huidige… “positie” en verschijning de normaalste zaak van de wereld waren.

[& Yvaine]

Nooit meer. Nooit meer! Hun advocaten regelde het voortaan maar. Ze hoefde die zak niet meer te zien. God wat was ze nu blij dat hij van haar had willen scheiden al die jaren geleden. Met een wilde gebaar propte ze de enveloppen in haar handtas. Yvaine was net teruggekomen van een gesprek met haar ex-man over, onder andere hun dochter, en Tobias had besloten dat hij geen alimentatie meer wilde betalen. Want meneer geloofde niet dat Sophia zijn biologische dochter was. Wat maakte dat in godsnaam nog uit! Na 6 jaar vaderschap van zijn kind! Hoe kon hij! Hij kon die DNA-test mooi op zijn buik schrijven. Een beetje het hart van zijn dochtertje breken over een paar stomme centen die hij makkelijk kon missen. Niet te geloven! Dit was precies de reden waarom Yvaine niet meer was hertrouwd na haar scheiding. Mannen waren niet te vertrouwen. Je kon gewoon niet op ze rekenen. En dat was een les die Yvaine haar dochtertje het liefst nog even wilde besparen. Maar oh nee! Tobias was er heilig van overtuigd! Wat verwachte hij? Dat Robbie de dag kwam redden als haar nieuwe papa? Lekker vanuit de gevangenis?! Godsallemachtig!

Yvaine was zelden zo gefrustreerd. De koele vrouw kon zeker kwaad worden. Maar deze woede was een withete. Eentje waardoor ze het liefst de boel bij elkaar schreeuwde. En haar stem verheven was eigenlijk gewoon iets wat zij niet deed. Als het om haar dochter ging kwam de mamabeer in haar naar boven. Niemand die haar kleine meisje ongestraft kwaad zou doen. Er hingen haast donderwolkjes boven haar blonde kruin toen ze de shuttle uitstapte. Of stampte.. De chauffeur keek haar, zijn kale hoofd krabbend, na en wenste de partner van die woeste vrouw veel succes.

Haar hakken echode vervaarlijk door de verlaten gangen. Rond dit tijdstip waren de meeste leerlingen bij hun etage te vinden en dat was misschien maar goed ook. Yvaine wist niet of ze zich op dat moment in zou kunnen houden. In zichzelf mopperend graaide ze naar de sleutels in haar tas. Nog nietsvermoedend en nog geheel in haar eigen gedachte gekeerd stapte de blondine de zaal binnen. De oppas van Sophia zou inmiddels wel al naar huis zijn. Het gesprek was uitgelopen. Maar wie kon haar dat ook kwalijk nemen als die vent met zulke belachelijke beschuldigingen kwam! Het had haar direct terug gebracht naar de laatste maanden van hun huwelijk. God wat waren ze toen beide ongelukkig geweest met elkaar. Misschien moest ze voorlopig maar niks meer met mannen te maken hebben. Ze zijn toch allemaal één pot nat. Gigantische egocentrische klootzakken die… alleen maar een puinhoop van haar ziekenzaal maken! Ze had nog geen 5 stappen in de zaal gezet toen ze verbouwereerd op keek naar een doorweekte Graham die languit op een tafel druipende tafel lag. Met de grootste irritantste grijns die ze ooit had gezien. ”Wat.. is.. dit..?” Verscheidende bedden waren als een grote rommel tegen elkaar aan geschoven. ”Graham? Wat heeft dit te betekenen?” vroeg ze vervaarlijk kalm aan de jonge arts, zijn opmerking totaal negerend. Haar hakken tikte zacht tegen de grond toen ze een paar passen dichterbij kwam. Haar ijsblauwe ogen stonden wijd van verbazing en borrelende frustratie die al in haar was aangewakkerd van het gesprek. Dit was absoluut niet wat ze tegen wilde komen op dit uur in haar schone nette opgeruimde ziekenzaal. Toen viel haar blik op twee heel bekende sokken van iemand die achter een gordijn verstopt zat. ”Oh no.. oh absolutely unacceptable..” Met vermde passen beende ze nu naar het gordijn en trok deze met een ruwe ruk opzij. Het jonge blonde meisje, die haast een kopie van haar moeder leek te zijn, staarde verschrikt op naar de vrouw. ”Go to your room! Immediately!” Sophia rende meteen naar hun appartement, dat met een deur verbonden was aan de ziekenzaal. Yvaine draaide zich om naar Graham en beende nu op hem af. Ze bleef vlak voor zijn neus stil staan met een woedende blik in haar ogen. Ze rees haar hand en wees met haar vinger naar de deur van haar gesloten kantoor. ”My office. Now.”

She's pissed! XD

Graham nam Yvaine’s gezicht aandachtig in zich op, al had hij zelfs met minder aandacht wel kunnen constateren dat ze niet bepaald "verheugd" was hem en de zaal zo aan te treffen. Dat viel te verwachten... Haar stem schalde door de ruimte als een grammofoonplaat die ruw stilgezet werd. Het deed een doodse stilte door de gehele zaal gaan, waardoor je haast een spelt kon horen vallen.
“Graham? Wat heeft dit te betekenen?” Klonk het veel te kalm richting hem. Die blik die ze hem daarbij toewierp was als het ware een mix van…hm…frustratie, met een snufje… “ik-kan-je-op-dit-moment-levend-verscheuren-snotaap”. Ai...
Haar ijsblauwe ogen keken in het rond.
Oké, misschien was dit het moment om iets gevats terug te zeggen. Iets vriendelijks. Iets wat de sfeer kalmeerde… Iets… Eh… Juist… Iets slims!
“Ehm… ongelukje…?” kwam er tenslotte enkel uit, waardoor Graham zichzelf wel voor zijn kop kon slaan. Echter moest hij direct vechten om een ondeugende grijns te onderdrukken door even hard op zijn onderlip te bijten. De situatie als geheel was ergens haast té komisch. Als de kinderen niet in lichtelijke nervositeit hadden gezeten, had hij waarschijnlijk hun aanstekelijke gelach ook al gehoord.

Terwijl Graham verrassend lenig overeind kwam en half van de tafel af gleed in een poging recht te staan, merkte hij vanuit zijn ooghoeken hoe zijn baas als een waar roofdier haar aandacht op een gordijn vestigde. Wat verwonderd volgde de jonge arts haar blik. Uh-oh…
Een ietwat vertederde glimlach sierde zijn gezicht bij het zien van de twee vrolijke sokken van Sophia. Het kleine meisje was een vaste, welkome gast als hij bij de patiënten op bezoek kwam en had blijkbaar dit keer niet sneller weg kunnen komen. Twee grote, blauwe ogen keken omhoog naar Yvaine toen het gordijn opzij werd getrokken, waardoor Graham een gedempte grinnik niet kon weerhouden te ontsnappen. Een spontaan idee borrelde in hem op...
Heel voorzichtig en zo geruisloos mogelijk trippelde de jongeman richting moeder en dochter. Toen hij net niet vlakbij genoeg bij de schoolarts stond om door haar gegrepen te kunnen worden als ze dat wilde, eghem, boog Graham zich iets voorover en bewoog naar opzij. Op deze manier stak alleen zijn vrolijke, vriendelijke hoofd net uit ter hoogte van Yvaine’s middel, als een verlengstuk van haar lichaam, zodat hij ongemerkt contact kon maken met Sophia.
“Go to your room! Immediately!” bulderde Yvaine's stem.
Tegelijkertijd trok Graham een gezicht alsof hij zich in pure doodsangst bevond en het hem elk moment te veel kon worden. Zijn lippen sperden zich iets van elkaar en vormden onhoorbare, maar overduidelijke woorden: “RED JEZELF! VLUCHT! SNELLLLL!” gebaarde hij melodramatisch.
Terwijl hij het kleine, blonde meisje kort met een geamuseerde blik nakijk, schoot hij snel weer overeind en deed vlug enkele stapjes achteruit, net op tijd voordat Yvaine zich weer naar hem toedraaide. Ah... Nu was hij aan de beurt...
De manier waarop ze krachtig naar hem toe beende en vlak voor zijn neus bleef staan, zou een sergeant nog jaloers op kunnen zijn. Dus sprong Graham haast in een automatisme enigszins in de houding door zijn handen in elkaar te vouwen achter zijn rug. Zijn borst vooruit. Neus enigszins in de lucht. “Yes, sir!” bevestigde hij haar bevel vol overtuiging, expres nadruk leggend op het “sir” gedeeltelijk. Zacht gegrinnik steeg op van enkele van de ziekenhuisbedden. “I mean: Yes, ma’am! No wait...Yes, doctor… Eh… madam doctor…?” stamelde hij gespeeld verder in zijn moedertaal, waardoor het haast een speelse ondertoon kreeg… Echter stonden zijn glinsterende, amberkleurige ogen op standje “kinderlijke onschuld met een vleugje -wel degelijk volwassen- innemendheid”.
Vrij braafjes maakte hij vervolgens met een handgebaar duidelijk dat hij Yvaine zou volgen naar haar kantoor. Hierbij zorgde hij ervoor dat hij enigszins achter haar kwam te lopen, zodat hij hier en daar nog een angstige blik naar de patiënten kon werpen -uiteraard als de beste dokter niet keek- of een verschrikte “Help me…!” kon gebaren.
Vlak voor hij het kantoor instapte, greep hij nog snel zijn extra shirt van de kapstok.

Eenmaal in de kleinere ruimte, met de deur zorgvuldig achter hem gesloten, wierp hij Yvaine een ietwat verontschuldigende, maar charmante glimlach toe. Alleen het woord “betrapt” miste haast nog in van die grote, zwarte koeienletters op zijn voorhoofd. Het was de eerste keer, zover hij wist, dat ze hem had aangetroffen terwijl hij buiten werktijd de patiënten entertainde. Hij kon alleen maar raden wat er nu in haar omging. Al had haar doordringende blik op zich boekdelen gesproken…
“Excuses. Ik ruim de rommel zo gelijk op.” sprak hij op een serieuzere, kalme toon. Zijn glimmende ogen boorden zich even in de hare, niet zozeer vol berouw (aangezien hij de kinderen op de ziekenzaal daadwerkelijk wat opgevrolijkt leek te hebben), maar wel bewust van de rommel die hij had gemaakt.

Terwijl hij tenslotte zijn blik weer afwendde, veranderde zijn glimlach in een halve, aanlokkelijke grijns toen beelden van de situatie die zich zojuist had voorgedaan opnieuw de revue passeerden in zijn gedachten. Wat in eigen gedachten verzonken en een preek van Yvaine verwachtend, draaide Graham zich iets naar opzij. Zijn doorweekte overhemd plakte al die tijd al op een vervelende manier aan zijn borst en begon hem met de seconde meer te irriteren...
Eén-voor-één begon hij daarom maar de knoopjes van het overhemd los te knopen. De zoete geur van limonade omringde hem. Als het slechts water was geweest, had hij het er gemakkelijk met zijn krachten uit kunnen halen. Maar als hij dat nu zou proberen, zou een dik suikerrestant achterblijven wat er veel moeilijker uit zou gaan. Dus besloot hij het kledingstuk maar -traditioneel- in de was te gooien. Gelukkig had hij zoals altijd een extra shirt bij zich, aangezien er wel vaker ongelukken met vloeistoffen gebeurde op een ziekenzaal. Al bestonden die vloeistoffen dan normaal gesproken eerder uit bloed en dergelijke...
Soepel klikte de jonge arts het laatste knoopje van zijn overhemd los en liet het kledingstuk van zijn lichaam afglijden, waardoor zijn getrainde, zongebruinde bovenlichaam zichtbaar werd. Yvaine en hij waren beiden artsen. Iets als een ontblote borst zou haar vast niet van ellende de ogen uit haar kassen doen branden...
Vrij nonchalant en kalm draaide Graham zich daarop weer om richting Yvaine en reikte naar het extra shirt wat naast haar op het bureau lag, waar hij het bij binnenkomst had neergelegd. Het natte overhemd liet hij voor nu op de grond rusten.
In één beweging trok de blonde jongeman het schone, zwarte shirt over zijn hoofd. Dit kledingstuk zat net iets strakker dan zijn gebruikelijke overhemd, waardoor het zijn atletische vormen hier en daar accentueerde. Slechts een bijkomstigheid...
Eenmaal weer volledig aangekleed, maar met hier en daar nog een eigenwijze, verdwaalde pluk haar in zijn kapsel, liet Graham zijn onderzoekende blik weer naar zijn baas glijden. Geduldig, maar enigszins gespannen wachtte hij op haar reactie op het voorval in de ziekenzaal. Oké, nu ging hij het krijgen…

Nadat Graham zich weer had aangekleed, hoorde hij de woorden van Yvaine zwijgend aan. De toon van haar stem en gespannen houding zeiden genoeg: Nee, ze was niet blij met wat ze had aangetroffen in de ziekenzaal.. Begrijpelijk, want het was nogal een… spontane chaos geworden, iets wat niet helemaal zijn bedoeling was geweest. Het enige wat hij had gewild, was een glimlach op de gezichten van zijn patiënten toveren, maar niet ten koste van de schoolarts. Daarom keek hij de blonde vrouw ook met een lichte frons aan toen ze sprak, een frons die langzaamaan overging in oprechte verbazing toen de irritatie leek toe te nemen. Wat… was er aan de hand? Enige irritatie kon hij nog wel begrijpen gezien de rommel, maar haar woorden… waren harder dan dat…
Net op tijd wist hij de doek die hem toegeworpen werd te vangen. Normaal zou hij in de lach schieten door de doelgerichtheid van de actie en waarschijnlijk wraak nemen door plagend wat waterspetters terug te kaatsen, maar nu… waren zijn mondhoeken neutraal… Zwijgend knikte hij bij haar opmerking en wachtte geduldig tot ze haar zegje gedaan had, omdat hij haar de kans wilde geven alles uit te spreken wat haar dwars zat. “I only wanted to cheer up the patients. I won’t apologize for that, but I did apologize for the mess it caused and I meant that. I know how much you value your peace and quiet here. I understand.” Zijn ogen waren al die tijd in de hare gelegen, maar gleden nu naar de muur toen ze zich van hem wegdraaide. “But you should know… I never thought of you as… ‘an evil monster’, neither that you ruin my life. All joking aside.. I think you are…” Voor even krulden zijn mondhoeken nu toch iets omhoog. “..incredible and the best doctor I’ve ever met. And again.. it wasn’t my intention to.. well.. cause.. this…” kwam er wat ongemakkelijk uit bij gebrek aan beter, waarbij een kort knikje richting haar gespannen gelaat moest aanduiden wat hij bedoelde. Zijn handen waren nu op zijn rug gelegen, de doek nog in zijn handpalm geklemd.
Wat er ook was… er leek veel te spelen bij de schoolarts op het moment, genoeg wat hem waarschijnlijk niet aanging…
Daarom knikte Graham enkel bij haar woorden over haar dochter. “As you wish. Oh yes, she is yours alright.” zei hij zachtjes en vriendelijk, terwijl hij kort dacht aan het kleine, blonde meisje wat een exacte kopie van haar moeder leek. “I only wish to have a daughter like her… one day. I will tell her to stay in her room next time I visit the patients on my own time.” Met deze laatste woorden bleef het even stil voor Graham zich tenslotte met een zucht omdraaide, zich voorover boog, het vuile shirt oppakte en het kantoor weer verliet, om Yvaine met rust te laten, rust waar ze juist nu zo behoefte aan leek te hebben. Vervolgens begaf hij zich vlug naar alle rommel toe en wist redelijk snel de schade te herstellen, op een gesneuvelde kan na, die hij maar weggooide.
Nadat alles weer schoon en ordelijk was in de ziekenzaal, verliet hij de ruimte om de rust te laten wederkeren en hij zijn vrije uren ergens anders te spenderen. Met nog een laatste blik en warme glimlach naar de enigszins verbaasde patiënten, sloot hij de deur achter zich.

Graham out.