Zachtjes schuifelde het meisje over de gangen. Met een tegenzin liep ze richting de ziekenzaal. Ze was er één keer eerder geweest, toen de dokter nog afwezig was. Nu was de desbetreffende vrouw weer terug. Daarbij was Master Savador ook niet degene die haar op de voet volgde, de leraar had zich toen duidelijk zorgen gemaakt. Haar mentor, schoolhoofd en vuurmagie leraar. En tot haar verbazing iemand die haar respect had verdiend. Dat ze iemand kon vertrouwen was weer iets heel anders, vertrouwen was nutteloos in haar ogen. Dom zelfs. Zwak. En Roselle was wel vastbesloten om géén zwakte te uiten op haar nieuwe school. Toch was het verbergen van het verleden bijna onmogelijk. Zeker nu ze opgejaagd werd door nachtmerries en herinneringen. Overdag was ze moe en liep ze dikwijls als een zombie door de gangen. Vaak staarde ze in de lessen wat voor zich uit, het huiswerk raffelde ze nogal eens af. Ze had er geen concentratie en energie meer voor. Wáár had ze nog wel energie voor. Haar magie onder controle houden leek soms nog wel te veel van het goede. Hoe kon ze dan überhaupt wat leren, als enkel het voorkomen van catastrofes al haar energie koste. Blauw-paarse wallen stonden bijna permanent onder haar ogen. Haar normaal lichte huid was zo bleek dat het een doorzichtig wit leek. Ze was de laatste weken achteruit gegaan in haar gezondheid, waardoor ze zich langzamerhand zorgen begon te maken. Toen ze aan het einde van haar laatste lesuur ook nog duizelig begon te worden, kon ze er niet meer om heen. Op naar de ziekenzaal.

Tijdens de weg door de eindeloze kronkelende gangen, moest ze zo nu en dan stoppen om te blijven staan. Haar ogen gleden vermoeid over de muren heen, de wandfakkels verlichtten de paden net genoeg, om alles te kunnen zien. Vermoeid veegde het meisje een paar haren uit haar gezicht, voordag ze die verstopte onder haar capuchon. Met een lichte tegenzin liep ze verder totdat ze bij de deur van de ziekenzaal eindigde. Heel zachtjes klopte ze op de deur, voordat ze die stilletjes opende. Langzaam zette ze een stap naar binnen toe, voordat ze haar hoofd iets ophief. Haar grijze ogen, die duidelijk haar gesteldheid door lieten schemeren stonden zo onrustig als de wind tijdens de storm. Heel even beet ze op haar lip terwijl ze de schooldokter zocht. Ze wist niet welke omgangsvormen er van haar werden verwacht, en had geen zin in nog meer drama. Dus duwde ze in een simpele en soepele beweging de capuchon van haar hoofd. Waardoor de schaduw haar ogen en bleke gezicht niet meer verborg. 'Eh..' begon het meisje op een voorzichtige stem. 'Mag ik binnen komen?' Hoewel ze al een stap naar binnen had gezet, vond ze het toch een goed idee om het te vragen. Haar armen sloeg ze ongemakkelijk om haar buik heen, voordat ze iets tegen de deur aan leunde. Niet wetende wat ze moest verwachten, al was er vast in één oogopslag te zien dat ze niet in de beste gezondheid verkeerde.

Waar ze normaal haar best deed, haar matige gezondheid te verbergen, deed ze nu haar best om zo rustig mogelijk te blijven. Ze had het nooit zo met dokters gehad, was er eigenlijk ook al jaren niet meer geweest, niet dat de Raziaanse dokter van haar familie, veel op haar gezondheid lette. Die was er meer voor haar ouders, het was slechte reclame om met halfbloedjes om te gaan. Er werd vaak niet verder gekeken dan de neus lang was. Bijvoorbeeld dat het feit was en bleef, dat een halfbloedje niet de keuze had gemaakt er eentje te zijn. Zelfbewust wreef ze met haar linkerhand over haar rechterpols, waar onder haar mouw een akelig litteken verborgen zat. Nog steeds zei ze niets, als er vragen waren, zou de tijd het leren. Wat trouwens niet zou betekenen dat ze elke vraag zou kunnen en willen beantwoorden, haar gedachtegang was bezig alle rampscenarios te ontrafelen. Want wat als, de dokter opviel dat er meer mis was, dat het probleem dieper lag; dan dat zij liet merken. Zwijgen was soms beter dan spreken. Enkel deze keer was ze er niet zeker over.

Pas toen Roselle er al eventjes stond, merkte ze de redelijk rustige muziek op. Waarschijnlijk klassieke muziek, aan de instrumenten te horen. Niet dat ze er perse veel van wist, er waren toch aardig wat genres. Haar grijze ogen had ze voorzichtig op de vrouw gericht, waarvan ze bijna zeker was dat het de dokter moest zijn. Een klembord in haar hand, en een schrijfveer in de andere zorgde ervoor dat het duidelijk werd dat ze ergens mee bezig was. Toch had ze haar aankomst aangegeven. Er was nu geen weg meer terug, tenzij de dokter haar er niet wou hebben. 'Natuurlijk, kom verder,' klonk er beleefd, waarna het meisje de deur achter zich sloot. Haar grijze ogen hield ze nauwkeurig op de omgeving gericht, onder andere om er zeker van te zijn dat haar draakje haar niet stiekem had proberen te achtervolgen. Het krassen van een schrijfveer klonk door de doodse stilte heen. Dit gaf haar genoeg tijd om na te denken over hetgeen dat ze wel kon zeggen, haar woorden te vinden. De deur van een kastje werd gesloten en de vrouw draaide zich om, met het klembord nog steeds in haar handen. Twee ijsblauwe ogen waren nu op haar gericht, waardoor het meisje de vrouw met een vragende blik aan keek. Waarna de vrouw met tikkende hakken op haar af liep en haar hand uitstak. 'Dokter Alezias,' stelde ze zich voor. Langzaam nam het meisje haar hand aan voordat ze zich in een zachte maar duidelijke toon voorstelde. 'Roselle Hunter,' dezelfde serieuze blik stond nog steeds op haar gericht, de vrouw was duidelijk niet iemand waarmee ze geintjes uit kon halen; niet dat ze het snel deed. Maar dat was ook goed om te weten. 'Wat kan ik voor je doen?' Vroeg de vrouw waarna die duidelijk op haar antwoord wachtte. Langzaam beet het meisje even op haar lip voordat ze haar grijze nadenkende blik op de grond richtte. 'Eh sorry, ik weet even niet hoe ik mijn antwoord moet formuleren,' murmelde het meisje, met een nerveuze blik.'Het is gewoon, dat ik de laatste tijd.. niet echt kan slapen. En daarbij..' Begon het meisje voorzichtig, haar grijze ogen bijzonder gekweld en serieus voor haar leeftijd. Ongemakkelijk wreef ze even over haar onderarm, waarna ze haar blik gepijnigd op de dokter richtte. Haar ogen gleden langzaam weer naar de grond, zodat duidelijk werd dat ze niet erg spraakzaam was. Zeker niet als het over hetgeen ging waarom ze eigenlijk was gekomen. Ze was geen herrieschopper eerste klas, ze bracht zichzelf niet al te vaak in de problemen, en wou ook niet 'stoer' zijn. Ze had vaak gewoon pech, als ze het zo kon noemen. Een beetje duizelig van het lange staan was ze inmiddels wel, waardoor ze haar handen onrustig en beschermend voor haar borstkas had geslagen. Ze wist ook wel dat iemand die een beetje goed lichaamstaal kon lezen, waarschijnlijk het meeste wel kon raden, en haar makkelijker aan het praten kreeg. Ze kon het nooit lang volhouden te liegen, en als ze dat deed, dan viel het ook meteen op. In de hoop dat haar gesloten houding de meeste vragen weg hield, was ze ook weer niet. Zelfs Master Savador, van alle mensen, had haar er al eens naar gevraagd. Niet dat hij er iets wijzer van was geworden, ze had nauwelijks een antwoord gegeven. Ze wist dan ook niet wat ze kon antwoorden, en wat veilig was om toe te geven. Misschien had ze er helemaal niet moeten zijn in de eerste plaats. Haar houding veranderde iets, doordat ze haar schouders rechtte en zich iets probeerde te ontspannen.

Ze kon zich nutteloos zorgen gaan makken, en op lopen fokken enkel voor iets waar ze bang voor was. En waarvan ze niet eens zeker was of het ook echt ging gebeuren. Ze kende Dokter Alezais niet, dus wist ze ook niet hoe ver de vrouw kon pushen, en wat ze allemaal wou weten. Ze was überhaupt al tijden niet meer bij een dokter geweest, ze wist dus helemaal niet wat ze moest verwachten, normaal gesproken zou ze anders de rampscenario's uit haar hoofd hebben gezet, maar nu, nu voelde ze zich onzeker. Er waren voldoende redenen om haar verleden, de pijnlijke herinneringen verborgen te houden. Te begraven onder betonnen muren en te verschuilen in en achter bunkers. Maar daar schoot ze niets mee op, ze ging er niet beter van slapen. De nachtmerries werden juist erger met de dag. Toen ze net naar Starshine Academy was gegaan, was ze redelijk opgelucht geweest. Weg uit Razen, weg van een gemeenschap die enkel narigheid in zich had zitten. Nu was dat dan hetgeen dat ze zelf ervaren had. Er waren voldoende mensen die er wel gelukkig woonden. Haar ouders waren gelukkig samen geweest, totdat ze een dochter kregen. Een dochter die het niet zo had met maniertjes, en nep gedrag. Eentje die iets te eigenwijs was, die in hun ogen geen respect had, noch verdiende. Te wispelturig, daar konden ze geen huis op bouwen, die konden ze niet vertrouwen. Om alles nog erger te maken was ze dus ook een halfbloedje, iets waar de meeste Razianen hun neus naar optrokken. Trots volk, geen plek voor halfjes. Enkel de volbloeden, de door en door Razianen waren voldoende en dáár kon iemand tevreden mee zijn. Niet met een jong meisje, met overactieve of onder actieve vlam en een hard en kil verleden. Haar gezicht betrok iets, terwijl ze haar herinneringen probeerde te vergrendelen. Hier had ze geen tijd voor.