Sticks and stones may break my bones - but Yvaine can do it better ;-;

what is one cloud

Sniffend reikte hij zijn hand naar de deurklink, bleef een tel schaapachtig naar de nog gesloten deur van de ziekenzaal staren toen hij misgreep, en probeerde het toen nog een keer. Met behulp van zijn schouder en lichaamsgewicht (al hielp dat niet zoveel) duwde hij de draaideur open.
De kleine man was kort gezegd een zielig hoopje ellende. Op zijn anders zo bescheiden, traditionele livrei van damast - die scheef zat - zaten opgedroogde bloedvlekken, zijn normaal zo levendige ogen waren leeg en rood omringd, zijn neus was geschaafd en een en al korst en over zijn bovenlip en kin sijpelden alweer verse bloedsporen. Zijn bezweette gelaat was tot een heel licht paars weggetrokken; wat in zijn geval lijkbleek was. Het doekje in zijn handen waar hij het bloeden enigszins mee had geprobeerd te stoppen, was gedegradeerd tot een verfrommeld propje. En verder - verder leek hij om de een of andere ongewone reden van kruin tot borst doorweekt te zijn geweest, want zijn donzige witte lokken waren vochtig en de natte plekken waren nog op zijn kleding te zien. Shong had zijn hoofd in het poeltje geplenst in zijn lokaal, in de hoop dat het sacrale water waar het basinnetje mee gevuld was, zijn neus enigszins kon helen. Met weinig geluk. Het had letterlijk niets uitgehaald. In het geheim was hij simpelweg angstig om zich te laten behandelen, maar het moest - en onder de onbuigzame term van moeten had hij het trillend op de rand van zijn bed misschien een heel klein beetje.. uitgesteld.
Hij kon er geen exacte reconstructie van maken wat er nu precies was gebeurd; hij wist alleen dat het beslist zeer deed en hij zich er diep ellendig onder voelde. Zijn neus was verdoofd. Hij was zelf ook verdoofd. Door de schrik en het plotselinge geweld dat hem zo overvallen had. Voor een sensitief iemand als hij, die er een vredelievende levenswijze op nahield zonder zich daarbij onnodig te confronteren met gewelddadige kwesties, was dat een hele klap om van te moeten herstellen.
In de deuropening bleef hij verlegen staan, zijn hoofd om het hoekje gestoken. Zou - Mèadraid? Zou ze hier nog als assistente werken, om hem met zachte handen op te vangen, zijn neus met alle voorzichtigheid te helen en hem liefdevol toe te sussen dat het wel goedkomt, en het lang niet zo erg was als het leek? Zijn zwarte ogen gleden behoedzaam door de zaal, als een konijn dat de omgeving afspeurde naar enig gevaar voor het in een snelvaart over een wijd onbeschut grasveld sprintte. Zijn hart roffelde daadwerkelijk als dat van een klein dier in zijn borstkas. Terwijl hij schichtig verder de zaal in liep, knakte hij in zijn gierende zenuwen en opkomende hyperventilatie de chocolaatjes die hij voor de schooldokter had meegenomen (wie die positie nu dan ook mocht bekleden), bedrijvig door midden, zonder dit echt door te hebben. Hij wilde hier gewoon zo snel mogelijk weer weg.

To a sky, after all? ☁

_@Yvaine

De badkamer stond vol van stoom, vervuld met een zoetige grenaanse kruide melange. Een oase van rust en ontspanning. Meds, de kleine ijsdraak, lag languit op de rand van het stomende bad. Zijn staart roerend in het hete water, spelend met het bosje bijeen gebonden kruiden dat dreef op het water. Zijn zwart parellen oogjes keken op toen de blonde vrouw, die met gesloten ogen in het water lag te badderen, haar uit het bad bungelende hand naar haar mond reikte. Ze zette de brandende sigaret aan haar lippen en nam zo sensueel als altijd een trekje, waarna ze haar arm weer terug liet hangen over de rand.

Ze was al in lange tijd niet zo uit haar vel gesprongen. And who could blame her? Ze was compleet vernederd. En de komende tijd zou ze waarschijnlijk de meest steelse en brutale blikken van de leerlingen krijgen. Waarschijnlijk ook van enkele leraren... Voor een moment hing het vertekende gezicht van de witcher weer voor haar gesloten ogen...
Ze opende haar ogen met een mix van schaamte, irritaties en... schuldgevoel? Misschien was ze iets te hard voor hem geweest..
Maar ja! Die imbeciel was wel de oorzaak geweest van alle ellende!
Kalm Yvaine.. je hebt je uitbarsting gehad..
Meds kroop van de rand van het bad naar de hals van de vrouw waar hij zich om haar hals krulde, terwijl ze haar sigaret op liet branden tussen haar lippen en de rook met een diepe zucht uitblies.

Met haar tenen trok ze de stop uit het putje en klom vervolgens met de draak nog om haar hals uit het bad. De druppels parelde langs haar naakte huid, die ze met een vlug gebaar weg sloeg, waarna ze een handdoek pakte voor haar korte blonde lokken. Het mantelpakje wat ze gedragen had hing nog aan de badkamer deur. Riekend naar zuur geworden slagroom. Ze keek er fronsend naar. Waar was Graham? Hij moest zo dadelijk maar eens op een boodschap gestuurd worden...

Met een handdoek om haar vochtige haar gewikkeld trok ze vervolgens de kasten open en vond... niks.
Verschrikte realiseerde ze zich opeens dat al haar pas gestoomde kleding nog in haar kantoor lag. Door die vervloekte keukenknechten had ze niet de tijd gehad om die eerst op te bergen! Zacht vloekend zocht ze naar iets om aan te trekken, maar het enige wat ze kon vinden was een paar oude schaamtelijke grannypanties. Het soort dat je alleen gebruikt bij noodgevallen...
Snel trok ze deze aan en wikkelde toen een tweede handdoek om haar lichaam die ze stevig bij haar borst bijeen hield. De ziekenzaal was, zover Yvaine wist toch leeg..
Ze opende de deur van haar apartement en keek om het hoekje of ze iemand in de ziekenzaal zag. Maar de enige die er zat was haar eigen kat. Morphine zat met een dubieuze blik en een zacht zwaaiende staart midden in de ziekenzaal naar haar te staren. Yvaine schonk er geen aandacht aan. Die kat was toch altijd wel uit op heisa. Het ging haar meer om eventuele leerlingen die in de zaal konden zijn, maar dit was gelukkig niet het geval. Op blootte voeten haastte de blonde vrouw, die dit soort dingen echt nooit van haar leven zou doen - tenzij het een noodgeval als dit was geweest - over de koude tegelvloer van de ziekenzaal richting haar kantoor.

Had Yvaine maar acht geslagen op de blik in de ogen van Morphine..
Dit was de dag. Haar wraak zou zoet zijn! Al die vreselijk tripjes naar de dierenarts! De ellendige prikken. De vieze pilletjes die ze maandelijks in haar strot gedouwd kreeg! En vooral! Dat vreselijke litteken dat over haar buik liep.. de ellende! De wreedheid! Sterilisatie!
De poes keek toe hoe de blonde vrouw, enkel gekleed in een handdoek, naar het kantoor snelde. Wat Morphine allang had gezien was hoe dat kleine rare mannetje haar territorium was binnen gestapt. Nerveus raar wezentje was het. Pas toen Yvaine midden in de ziekenzaal bleef staan, omdat ook zij dat rare wezen nu opviel, sloeg de kat haar slag! Als een kleine fluffy explodeerend bommetje schoot het dier van haar plek af. Oren intens naar achtere gedraaid. Pupillen groot van concentratie. Ze hoorde Yvaine nog net tegen de man ".. ik.. neem me niet kwalijk... ik kom zo bij-" Daar sprong de kat tegen het achterwerk van de vrouw. Met uitgeslagen nageltjes greep ze in de handdoek en trok flink! Zoete wraak! Heerlijke wraak! Naakte wraak! De handdoek wapperde achter het dier aan dat hem triomfantelijk in haar bek mee trok, terwijl ze achter zich een krijs van ontstelde hoorde. Succes!

Daar stond Yvaine dan. In enkel haar schaamtelijke grannypanties... Haar ijsblauwe ogen puilde haast uit van schrik en staarde de waterleraar magie jammerlijk aan. Haar wangen verschoten naar een diep rode kleur op het moment dat haar armen zich om haar lichaam sloegen. Haar privates beschermend van zijn alles ziende blik. Want een ding was zeker! Hij had alles gezien!

@Master Shong

what is one cloud

Zoekend naar enig teken van leven - en half getraumatiseerd - doolde hij een beetje doelloos rond door de zaal. Door de ijzerachtige geur van zijn rijkelijk vloeiende bloed heen kon hij enigszins de steriele geur van de ruimte ruiken. Dat was de enige indruk die hij kortstondig kreeg. De zaal was leeg en er leek zich verder ook geen ziel te bevinden.
Maar.. ? En nu? Met vochtige ogen, het verfrommelde doekje tegen zijn bovenlip gedrukt, in zijn andere hand de uit spanning doorgeknakte chocolaatjes geklemd, bleef Shong een beetje schommelend op zijn voeten staan. Het was ook niet zo praktisch dat hij geen idee had wie de huidige positie van schooldokter- of assistent bekleedde - ondanks het feit dat hij de schooldokter in zijn onderbewustzijn al vluchtig tegen het lijf was gelopen, of.. eigenlijk meer andersom. Eigenlijk was het een bijna-formele begroeting geweest, dat is tenminste waar hij in die situatie op had gehoopt. Met een hele hoop slagroom. En - misschien als er geen deur tussen had gezeten. Misschien.

Terwijl het bloed onder zachte tikken op de kille vloer druppelde, vroeg de man zich af of hij hier diende te wachten, of beter een Legendarisch Magiër op kon zoeken om hem verder te helpen. Wederom zou dat enorm veel bijeengeschraapte moed van hem vergen; in de wetenschap dat de Heren en Vrouwen een ongelooflijk druk schema hadden, wilde hij ze daarin absoluut niet tot last zijn met zoiets nutteloos. Net op het moment dat Shong zich koortsachtig in zijn eigen geëxalteerde gedachtegang om wilde draaien, in een sukkelpasje de zaal verlatend, zag hij haar. Een Siamese poes. Zacht zwiepend met het puntje van haar staart, zittend op een van de bedden. En daarachter een.. ?
Nou - wat daar in rap tempo voorbij hopste, dat.. kon hij in eerste instantie niet plaatsen. Het leek nog het meest op een burrito met een knullige slagroomtoef bovenop (hij smeet verschrikt de helft van zijn chocola op de grond en voelde zijn maag zich omkeren, want slagroom had hij wel genoeg gezien voor een dag).
Pas een klein ogenblik later merkte hij op dat het een persoon, gewikkeld in handdoeken, was - om haar lijf en om haar hoofd, klaarblijkelijk om vochtig haar te laten drogen. Een vrouw, welteverstaan. Meteen scheurde hij zijn grote blik van haar af, onthutst en verwilderd en een beetje in elkaar gedoken, waarbij zijn agitatie-level zo'n niveau had bereikt dat hij zijn neus onbewust als stressbal gebruikte. Dat alleen al was iets dat de kleine Syaorin in diepe verlegenheid kon brengen; immers was het toch zoiets dat liever in huiselijke omgeving gedaan werd, privaat. Hij wist in ieder geval dat hij in zijn eigen vertrekken na een douche in één rechte lijn naar zijn kamer hobbelde, naar zijn gevoel onder oog van de gehele buitenwereld. Gelukkig voor hem (en zijn preutse aard) had hij het schijnlijk historische whoopsie-daisy-Yvaine moment misgelopen in de Grote Zaal, waar zonder twijfel nog lang over na gefluisterd zou worden onder menig leerling en collega, en waarop hij zich dan vervolgens verward tussen zijn lokken krabde als hij daar ooit flarden van op zou vangen. Was het maar bij die onwetendheid gebleven.

Shong zag het gebeuren - en zag het.. allemaal.
Een ijselijke gil, een vrolijk wapperende handdoek als een feestelijke vaandel, gevolgd door een triomfantelijk wegspringende kat, en -
Ooh.. Oh? Oh- Oh nee. Loutere verbazing. En een heel, héél naar gevoel.
Met verwijdde ogen staarde de leraar Watermagie naar wat zich daar voor zijn ongestelde neus ontvouwde. Het bebloede propje stuiterde dof richting de met rode druppels bespatte vloer. Hij was niet eens in staat daar acht op te slaan.
Het- hij was.. van top tot teen verlamd, aan de grond genageld, zijn mond openhangend - niets, dat ook maar binnen wist te dringen. Blanco.
En waar de Syaorin het grote moment van de schooldokter in de Grote Zaal gemist had, kreeg hij alsnog een prikkelende, ongevraagde demonstratie waarin hij meer van haar te zien kreeg dan.. wie dan ook op de Academy. Het was een peepshow van het 'bultigste' soort. De blonde vrouw gooide per abuis, met het bruutste geweld (alsof het een tweede deur was die ze zonder een poep of scheet in zijn gezicht knalde), een geheel nieuwe wereld voor hem open. Eentje waarvan hij wist dat die er natuurlijk wel was, maar die hij bewust nog nauwelijks betreden had. Vanzelfsprekend weleens voorbij zien komen in de media (en hij was ook een volwassen man met hormonen, de doodnormale gang van zaken), maar dat nam dát ene feit nog niet weg.
Conclusie van de dag: Shong had nog nooit een vrouw in al haar - nee, bíjna al haar glorie naakt gezien. Met een enigszins censurerende.. hij viel bijna flauw: was dat echt wat vrouwen eronder droegen, zo'n tent?

Geluidloos snakkend naar adem beefde hij zowat uit zijn livrei. Als hij al niet een gratis bloedneus bij zijn gebroken neus had gekregen, zou hij er op het moment spontaan eentje krijgen. Automatisch voelde hij impulsen hem tergend prikkelen als duizenden kleine naaldjes, trachtte ze met een jammerlijk geluidje dat zijn keel ontsnapte te onderdrukken. Dit gebeurde niet. Dit was teveel achttien-plus-materiaal dat zijn zedige bubbel onverbiddelijk inbeukte als een stormram. Denk aan iets anders. Aan puppies. Zelfs zonder kennismaking aan de orde had Yvaine zich inmiddels tot een persoon gecompileerd die een waar schrikbewind over hem uitvoerde.
En - pas op het moment dat de poedelnaakte blonde vrouw gegeneerd haar handen om haar lijf sloeg - net als hij doodgeschrokken van het moment - drong het gruwelijke besef tot hem door: hij staarde. 'Staarde?' Hij, bescheiden zachtaardige Syaorin die zelfs netjes met handen gekruist op zijn onderbuik bleef wachten op een uitnodiging om plaats te mogen nemen, met standvastige normen en waarden en manieren, een groot respect naar het vrouwelijke geslacht en haar grenzen toe - waar je je de vraag bij stelde hoe zo'n kleine timide man in godsnaam ooit zijn kinderwens na wilde streven - apengaapte naar de voorgevel van een diep ongelukkige vrouw. De spitse punten van zijn oren kleurden dieprood. Oh God - Oh, Nansra.
De leraar Watermagie kwam zo abrupt in beweging dat hij bijna op zijn toch al kapotte snoet kwakte, verschrikt, gejaagd, bovenal beschroomd. Zo snelde hij naar het eerste het beste ziekenzaalbed in zijn vizier, trok de lakens eraf en rende voor een kort ogenblik als een scheetsgewijs spook rond zoals hij haast onder de stof verdween, dumpte de hoop toen bij de blonde vrouw in een poging de schooldokter alle mogelijke bedekking te geven. Nog - niet - genoeg! Bij lange na niet!
'H-het spijt me heel erg! Het - ik.. - vergeeft u me - Het spijt me - heel, héél erg..' Zijn pruttelende, bloedsproeiende pogingen tot spreken gingen verloren in zijn gejaagde ademhaling. Half huilend spurtte hij meteen door naar de andere kant van de zaal, reed een achter een bed staand afschermingsgordijn voor met de snelheid van een shuttle. Zijn rode slofjes dribbelden over de vloer alsof die uit zeep bestond. '- spijt me ontzettend - hoeft u nergens voor te schamen!' zweefden er flarden van zijn gejammer verder door de zaal zodra hij weer binnen gehoorafstand was. Maar het afschermingsgordijn - normaal gebruikt voor patiënten - had tot zijn schrik veel te veel vaart, en hij te weinig kracht om het tegen te houden. Alsof dat nog niet genoeg was denderde dat hele ding op zijn kant. Bovenop mevrouw de schooldokter. Gevolgd door Shong die meegesleurd werd in de vaart en dwars door de gordijnen tuimelde, bovenop een bult die zowel een nu platgeslagen kat, als een stuk door hem aangerichte ravage of de arme vrouw voor wie hij dit allemaal wilde behoeden, kon zijn. Als ware het dat het lot tot Yvaine sprak: hier heb je je afscherming voor je blote blootje, troela, en je krijgt er nog een klein extraatje bij, hier, hupsakee.
Hij kon wel huilen.

To a sky, after all? ☁

_{@Yvaine

...
Poor, poor Yvje +
RIP Shong, total overkill ;c}

PROFILE MAGICIAN

» The past keeps hunting and turning back... (Yvaine)
» {Insert catchy, inspirational title for topic here} [Yvaine]
» Rolling Stones {Ryan}
» When frustration eats right through your bones....you'll need to strike back!
» Better safe than sorry {Yvaine}

Sticks and stones may break my bones - but Yvaine can do it better ;-;

Sticks and stones may break my bones - but Yvaine can do it better ;-;

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen