[WTS] Fate of the Unknown

_{Met stevige passen stapte ze door de sneeuw, haar handen over elkaar geslagen in een poging enige overgebleven warmte vast te houden, op zoek naar die ene sneeuwpop van het andere team. Haar doel was om dat ding te vernietigen, dan pas zou haar team gewonnen hebben van dat andere team. Het was al snel vrij duidelijk geworden dat Ziva niet bepaald een goed teamlid was, ze was geen fan van teamwork - nee serieus, ze had nooit gehouden van teamwork nadat haar vader op zo'n brute wijze van haar was afgepakt. Ze had altijd het gevoel gehad dat mensen niet te vertrouwen waren daarna en zelfs in een spel zoals dit wilde ze niet samenwerken met anderen - behalve als het haar goed uitkwam natuurlijk, dan mocht het wel. Haar helderblauwe ogen gleden over het gebied, maar ze kon die verdomde sneeuwpop maar niet vinden. "Waar hebben ze dat rotding toch verstopt." Mompelde ze, haar over elkaar geslagen armen uit elkaar halend om even haar handen warm te blazen. Misschien had ze toch wat warmere handschoenen mee moeten brengen, deze dingen hielpen totaal niet.

& Doffy {Zack}}

Al even was hij Ziva aan het volgen, een grijns op zijn gezicht geplakt terwijl hij duidelijk opmerkte hoe ze het ijshoud had en dus werkelijk problemen had om zich warm te houden. Zelf was Doffy ingepakt in een warme zwarte lange winterjas die hem veel te hard liet opvallen in deze helswitte sneeuw. Zijn gele ogen bekeken haar en man, hij moest toegeven dat Zack gevoelens had gekregen voor een lekker ding. Hij moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten terwijl hij verder haar gewoon volgde, haar bewegingen in de sneeuw kopiërend zodat ze niet dubbele geluiden zou horen. Maar eenmaal ze sprak over waar ze dat ding ergens verstopt hadden, kon hij het niet laten om een lach uit te stoten en gewoon vlak achter haar te gaan staan. “Ergens waar jij hem niet gaat vinden lieverd~” fluisterde hij quasi zwoel in haar oor. “Wil je opgewarmd worden Ziva? Daar kan ik wel voor zorgen~” Hij grijnsde terwijl hij zijn lippen likte, eens zien hoe ze hierop zou reageren.

_{Ze schrok van een plotselinge lach achter haar, want echt iemand opgemerkt had ze niet, eerlijk gezegd had ze er niet eens op gelet. Haar blik had ze de hele tijd vooruit gericht gehad, opzoek naar iets wits, een sneeuwpop, een aanduiding dat er een kamp naderde - maar geen twee meter lange gast die ze herkende bij de naam Zack. Want toen ze zich had omgedraaid merkte ze pas hoe verschrikkelijk dichtbij hij stond, waardoor ze bijna instinctief een grote pas achteruit zette. Hij torende boven haar uit, met haar 1.72 was ze nog vrij klein tegenover hem. "Nee bedankt." Antwoordde ze stug op zijn vraag. Iets aan hem gaf haar de rillingen, maar ze wist niet wat. Er was iets anders. Zijn hele postuur, die blik in zijn ogen - hij leek wel een ander persoon. "Ik heb het niet koud." Merkte ze vervolgens bot op, waarna ze zich omdraaide en weer de kant op liep waar ze eerst naartoe had willen lopen, maar dit keer sneller. Nee, hij leek haar op het moment niet dat soort persoon dat ze wilde vertrouwen.}

Ze schrok van zijn lach, van hoe dichtbij hij had gestaan waardoor ze de afstand tussen hen beide vergrootte. Een geamuseerde grijns lag op zijn gezicht terwijl hij zijn gele ogen over haar gezicht liet glijden. Met een stugge ‘nee bedankt,’ reageerde ze op zijn voorstel om opgewarmd te worden, wat jammer nou. Hij likte zijn lippen nogmaals toen ze opmerkte met een botte toon dat ze het niet koud had. “Je lichaamstaal zegt wat anders liefje~”merkte hij gewoon droogjes met een lichte amuse in zijn stem op terwijl hij zijn handen quasi relaxed in zijn jaszakken stak en haar grijnzend aankeek. “I thought you LOVED me, now that hurts dear,” hij legde zijn hand dramatisch op zijn hartstreek en fakete een gepijnigde blik. “Bied ik je prachtig op een plateau een mooie knuffel aan, flik je me dit. Snif.” Hij overbrugde de afstand. “Nu wil ik toch wel een klein pleziertje hoor~.” Met deze woorden drukte hij zijn lippen op die van Ziva.

_{Zijn volgende woorden had ze niet bepaald verwacht. Ze kende Zack niet eens zo heel goed, had hem misschien echt alleen gesproken toen ze samen in de tuinen waren. In de lessen hadden ze nooit veel gecommuniceerd, maar hij dacht blijkbaar dat zij, ZÍJ van alle mensen, van hem hield. Het zorgde er zelfs voor dat ze stopte met haar passen en zich had omgedraaid, lichtelijk verbaasd keek ze de jongeman aan. "Pardon?" Kwam er zachtjes uit, nee, ze hield niet van hem. Dat kon ze niet. Ze had niet eens het gevoel dat ze hem op het moment überhaupt kon vertrouwen. En misschien was haar gevoel ook goed geweest op dat moment, want redelijk snel had hij de afstand tussen de twee overbrugd en stond hij recht voor haar. Zijn woorden gaven haar de rillingen over haar rug, net voordat hij zijn lippen op die van haar drukte. Een schok ging door haar heen en haar eerste reflex was om zich meteen terug te trekken. Drake had het geflikt bij haar, zij had het weer geflikt bij iemand anders, maar dít kon ze niet toelaten. Ze probeerde hem van haar weg te duwen, maar moest uiteindelijk toch een stap achteruit zetten. Toen ze dat gedaan had, haalde ze flink uit met haar platte hand op zijn wang.}

Nu was hij gewoonweg melodramatisch geweest, woorden uitgesproken die alles behalve waar waren. Het waren leugens geweest, alles wat Doffy hier tegen haar zei waren puur om reacties uit te lokken en zometeen het gevecht te starten waar hij van in het begin al op aan het doelen was. Hij wist gewoon dat als hij haar zoende, hij zowel de kansen voor Zack bij haar compleet te verpesten en een haatreactie zou uitlokken. Er nog een schepje bovenop, dat had hij net gedaan voor hij zijn lippen op de hare had gedrukt, wat resulteerde in een mooie vlakke hand recht tegen zijn kaak. Natuurlijk uit reflex hield hij zijn hand tegen zijn kaak en begon hij als een gek te lachen. Hij hield immers van pijn en leed, of het nu bij hem was of bij een ander. Werkelijk boog hij zijn rug om zich krom te lachen, maar eenmaal zijn gelach gedaan was kon hij niet anders dan vol amuse weer recht staan en haar aan te kijken met die gifgele ogen. “Ah Ziva toch, dacht je werkelijk dat een simpele bitchslap genoeg zou zijn? Dit was maar een simpele truc om je uit je schulp te lokken, lets begin the real party shall we?” Een vreemde sadistische twinkeling verscheen in zijn ogen terwijl hij zijn vinger naar haar richtte en daaruit een lichtbol vormde, die naar haar afgevuurd werd, weldegelijk met de intentie haar te verwonden.

_{Verbijsterd staarde ze de lange jongen aan, die gewoonweg om haar actie moest lachen. Ze had al veel reacties gehad op haar woorden, op haar eigen acties, maar geen gelach. Niet zoals hij dat nu deed. Alsof hij het zelfs grappig vond, fijn-grappig. Ze knipperde met haar ogen en keek even om zich heen, was dit een grapje? Hield hij haar nu fucking voor de gek? Nee, dat vond ze niet leuk, ze vond dit alles behalve grappig. Wat valt hier nou aan te lachen? Eenmaal klaar met zijn ontzettend irritante lachbui, verscheen er een sadistische twinkeling in zijn ogen die ze bestempelde als gevaarlijk. Zeer gevaarlijk. Meteen zette ze weer een stap achteruit, maar het was vrijwel te laat om de lichtbol die hij op haar had afgevuurd, te ontwijken. Eerlijk gezegd, het raakte haar recht op haar buik en ze zou niet liegen als ze zei dat het verschrikkelijk brandde. De klap had haar van haar voeten geworpen, maar voordat ze te gronde viel had ze alweer een tegenaanval op hem geworpen. Meerderen zelfs. Enkele gevormde lichtbollen waren op hem afgericht, in de hoop dat zeker een hem zou raken. Als het er maar voor zorgde dat ze hem weg kreeg. Haar hand klampte zich even rond haar buik, waarna ze zo vlug mogelijk weer op twee benen ging staan. Klaar voor de volgende aanval. "Fuck off," beet ze tussen twee lippen nog naar hem toe. Eikel.}

Ze leek verbaasd omdat hij lachte, het was immers niet iets dat iedere persoon zou doen, het was dan ook niet iets wat een normaal gezond iemand zou doen. Lachen om zijn eigen pijn. Lachen om andermans pijn was dan wel weer iets wat wel normaal was, het lag in de sadistische aard van de mens. Als je iemand zag vergaan van de pijn die je niet kon hebben, was een normale reactie om die persoon uit te lachen. Eenmaal hij klaar was met zijn lachbui om zijn kaak die nog nabrandde van die klap die hij had ontvangen, ging hij weer rechtstaan, zich in volle lengte oprichtend en een lichtbol naar haar afschietend alsof hij een revolver vast had. Het spel was begonnen en het zou zeker een leuk gevecht worden. Een grijns sierde zijn lippen terwijl hij een poging waagde om de lichtstralen af te weren, wat als uitkomst gaf dat hij er toch eentje had moeten opvangen met zijn arm, waar een brandwonde ontstond. Hij likte zijn lippen, zeker bij het resultaat wat voor schade hij had aangericht aan Ziva. Ze greep met haar arm naar haar buikt en siste naar hem: “Fuck off.” Hij lachtte weer vol plezier voor hij zijn katana uit zijn schede haalde. “Alleen als je meegaat lieverd~” Zijn hand legde hij op zijn katana die een blauwe gloed begon af te geven. Nogsteeds met een twinkeling in zijn ogen maakte hij slashende bewegingen terwijl er lucht afkwam, die enorm zou snijden als het zou raken, die naar Ziva ging. Terwijl hij toekeek liet hij zijn tong over de brandwonde op zijn arm gaan die Ziva hem had toegediend.

_{Haar aanval had deels goed uitgepakt, ze had hem immers geraakt, maar helaas was het niet genoeg voor hem geweest om hem weg te jagen. Ze had veel meer nodig om hem weg te jagen, waarschijnlijk. Hij leek vastberaden te zijn haar te verslaan, maar waarom? Ze verdedigde geen sneeuwpop, hij verdedigde ook geen sneeuwpop. Nee, dit was geen spel meer. Deze jongen meende het, was hij hier dan alleen om anderen pijn te doen? Lichtjes beet ze op de onderkant van haar lip, want verdomme, haar buik brandde nog na van de klap die ze had ontvangen. Ze had niet op tijd gereageerd en werkelijk waar, ze haatte zichzelf daar op het moment voor. "Meegaat in wát?" Antwoordde ze, haar helderblauwe ogen gleden naar de katana die hij vastgreep. Weer zette ze enkele stappen achteruit. Ze moest ruimte maken, dat gaf haar meer tijd om te ontwijken of een tegenaanval op te richten. De slashende geluiden die de katana maakten vertelden niet veel goeds en ze kon de windvlagen al zien aankomen, maar voordat ze bij haar kwamen richtte ze een schild op voor haar lichaam en bukte lichtelijk zodat ze erachter zou passen. De windvlagen knalden tegen haar lichtmagie op, die ze met alle macht in haar probeerde tegen te houden. Een van de laatste windvlagen kwam veel lager dan ze had verwacht, haar rakend op haar onderbeen. Ze kreunde zachtjes van de pijn en ging weer recht staan, twee slierten lichtmagie verschenen langs haar handen, waarna ze ze allebei met een klap op hem neer liet dalen soortgelijk aan twee zwepen. Nee, hij had haar nu kwaad gemaakt. Bloed zorgde ervoor dat de onderkant van haar linkerbroekpijp verpest werd en haar been deed nu ontzettend pijn door de snijwond die hij had veroorzaakt en dan niet te spreken over haar buik, waarvan de klap al hard genoeg was om menig ander persoon tot braken te zetten.}

Doffy was hier alleen maar voor het pijn en leed van een ander, het andere kamp. Want hij wilde natuurlijk niet gediskwalificeerd worden want dan was er geen lol meer voor hem. Een grijns sierde zijn lippen, want het bleek al duidelijk te zijn voor haar dat dit gewoon niet eens voor die sneeuwman te doen was en dat hij haar gewoon op de grond wilde zien liggen, omringd door een plasje heldervers bloed. Haar doden was niet de bedoeling, want dan was hij zijn treiterspeeltje voor Zack kwijt en dat wilden we niet. Toen ze vroeg wat hij bedoelde met meegaan in wat, moest hij lachen en daarbij trok hij zijn meest sexiest gezicht, tuitte hij zijn lippen voor een korte moment om dan weer helemaal op te gaan in het gevecht en zijn zwaard blauw te laten gloeien, waarbij elke slag dat hij deed, scherpe windvlagen op haar werden afgestuurd. Ze blokkeerde ze allemaal, tot grote spijt, tot die ene windvlaag die ietsjes te laag was voor haar schild, dat haar been volop raakte. Bloed vloeide uit de wonde, hij zag het. Het verpeste haar broek en maakte de sneeuw helrood. Ze stond al weer snel recht en hij likte zijn lippen vol plezier nadat hij de brandwonde op zijn bovenarm had gelikt. De twee zwepen had hij zien aankomen, maar hij kon ze onmogelijk ontwijken alle twee dus hij tankte één van de twee, die volop tegen zijn schouder terecht kwam. Hij zakte door één knie en zijn hand greep naar zijn schouder terwijl hij een lach uitstootte van puur plezier. Ook al brandde zijn schouder, hij stak zijn arm in de lucht en knipte in zijn vingers. Meteen vielen er een regen aan heldere kristallen uit de lucht die het zonlicht recht naar haar gezicht aan het schijnen waren in een hels kleurenspectrum. Misschien verblindde het haar, misschien ook niet, maar hij greep zijn kans om naar haar toe te lopen en zijn vuist recht richting haar buik te laten gaan waar zijn bullet haar eerder had geraakt.

_{Had hij net.. zijn gewonde bovenarm gelikt? Voor even bleef ze kort snel knipperend staan, waarna ze lichtjes met haar hoofd schudde en zich nog een stap van hem verwijderde. Ze moest ruimte maken, deze persoon viel absoluut niet te vertrouwen. Hij was gestoord, hoorde hier op deze school niet eens thuis. Ze zouden hem eerder naar een gekkenhuis moeten brengen, want wie ging hier nou volop vechten met iemand, tijdens zo'n onnozel spel, hield zoveel van pijn dat hij ervan genoot? Gekken, ja, precies. Hij deed niet eens moeite beide lichtzwepen te ontwijken, sprong zelfs keihard tegen een van de twee aan. Zijn schouder zou daar vast pijn van hebben gedaan en dat was ook lichtelijk te merken toen hij door zijn knieën zakte. Maar het gelach.. dat verschrikkelijke gelach, het voelde niet alsof ze een voltreffer had gemaakt, absoluut niet. Echter probeerde ze die hele verwarring, want ze had gedacht dat Zack een aardig persoon was, weg te slaan - dit gevecht was serieus en het mocht haar hele dag niet verpesten. Ze wilde hier niet bewusteloos in een plasje bloed liggen de godganse dag. Iedereen zou haar nog uitlachen. Een regen aan heldere kristallen viel uit de lucht, waarschijnlijk in een poging haar te verblinden. Maar ze bezat ook lichtmagie, dus het belemmerde haar zicht enkel gedeeltelijk. Ze stond klaar voor zijn volgende aanval, maar had niet verwacht dat hij op haar af zou komen. Een vuist schoot richting haar buik, zo snel dat ze het onmogelijk volledig kon ontwijken. Geen seconde dacht ze er vervolgens over na, misschien kon ze de man zo op de grond krijgen. Voordat hij haar kon aanraken, kantelde ze iets naar links en greep ze zijn vuist vast, met de klap meedraaiend zodat hij enkel lucht raakte en niet haar. Ze probeerde er zelfs nog extra kracht op te zetten, want wanneer je er op rekende iets te raken, kon je snel uit je balans geraken als je het niet had geraakt. Met extra kracht erop probeerde ze hem op de grond te krijgen - het enige nadeel was dat ze nu vreselijk dichtbij hem stond en met de rug naar hem toe, bovendien was er nog maar een kleine kans dat ze snel genoeg was zijn naderende lichaam verder te ontwijken.

Damn ik snap dat je de move een beetje begrijpt, ik had er ooit een actie van gezien tijdens een serie maar idk welke serie en idk of ik het een beetje begrijpelijk heb uitgelegd D:}

Het meisje waar Zack een crush op had, die leek het niet meer te vertrouwen, mooi, dat was de hele bedoeling geweest van heel dit. Een brede vrolijke glimlach verscheen op zijn gelaat toen hij zag hoe Ziva de afstand probeerde te vergroten, iets wat niet ging gebeuren. Hij was superhard tegen één van haar lichtmagiezwepen gesprongen omdat hij geen zin had voor er twee tegen zijn lichaam te krijgen, dat was iets te veel van het goede. Doffy stootte een lach uit van puur plezier terwijl hij door zijn been was gezakt van de impact en de brandende pijn die het bezorgde. Eenmaal hij ongeveer gerecupereerd was en weer in staat was om recht te staan, had hij een kristallenregen naar beneden doen laten dalen in de poging haar te verblinden en deze vuist in haar maag als een complete verrassing te laten komen. Maar dat leek dus niet te lukken, hij verloor zijn evenwicht toen ze naar links kantelde waardoor zij de kans kreeg zijn vuist vast te grijpen. Ze probeerde hem te werpen en met een vlaag luchtmagie recht in zijn gezicht kantelde hijzelf niet meer naar Ziva toe, maar van haar weg om zijn grip op de grond te hervinden en dan volop op haar rug te springen en zijn benen om haar heupen te slaan en te klemmen. Als ze 117kg kon dragen leek dit op een soort van horsebackriding wat men vroeger vaak deed met kleine kinderen en waarbij Doffy het kleine kind was op de rug van Ziva.

//had het geïnterpreteerd als een soort van heupworp, dus als het dat niet was, meldt het maar even, dan pas ik even aan xD

_{Ze had haar aanval niet goed doorgedacht, helemaal niet omdat de zwartharige jongeman zo snel op haar af was gekomen met een vuist die voor nog meer pijn zou kunnen hebben gezorgd als ze niet snel had gehandeld. Ze wilde hem natuurlijk niet dichtbij hebben, alles behalve, wetende dat ze het in dit gevecht moest hebben op haar lenigheid en haar snelle reacties. Zou ze enkel en alleen op pure kracht moeten werken, dan zou ze zeker verliezen en ze had zo'n gevoel dat de jongen niet zou ophouden als ze hem zou vragen dat te doen. Hij was uit op iets anders en haar instincten zeiden dat ze hier zo snel mogelijk weg moest komen, wilde ze nog verder gaan met dit spel waar ze zich voor had ingeschreven. Haar niet goed doordachte aanval had er echter voor gezorgd dat de jongen op haar rug sprong, een actie die ze natuurlijk alles behalve had verwacht. Met een zachte 'oof' zakte ze door haar benen, ze kon zijn gewicht duidelijk niet houden. Ze probeerde zich om te draaien, zodat ze niet met haar rug naar hem gekeerd was op de grond, voordat ze met zijn volle gewicht op haar tegen de grond aan knalde. Haar helderblauwe ogen keken op, terwijl ze haar handen los wurmde en een lichtstraal op hem af wierp uit pure wanhoop.

Gaan we nog door hiermee? c;}

Met een vuistslag was hij op haar proberen af te komen en hij had zelfs niet verwacht dat het haar geneens zou raken. Ze ontweek het en nam zijn arm vast om dan een poging te wagen hem te gooien met een wat moest lijken, heupworp. Natuurlijk bracht het hem uit balans en Doffy had twee mogelijkheden. Oftewel liet hij zich de grond op werken, of hij sprong op haar rug met zijn volle gewicht wat al niet al te licht was. Ze kon het niet houden, draaide zich nog net om toen ze met haar lichaam de grond raakte. Het enige wat Doffy deed was grijnzen en zijn lippen geamuseerd likken, haar zielige poging tot een lichtmagiestraal ontwijkend. Zijn gele ogen keken geamuseerd naar het meisje. "Je bent een goede tegenstander Ziva," hij moest lachen toen hij dat zei, zijn gehavende handen gingen langs haar kaak heen om dan een steek door zich te krijgen en weer te lachen. Zack kwam terug. "Ik ga je moeten verlaten lieverd," sprak Doffy voor een laatste keer voor zijn ogen begonnen te flikkeren van geel naar blauw alsof de oogkleuren een innerlijke strijd aan het voeren waren. Uiteindelijk leek het blauwe te winnen en Zack keek voor kort vaag voor zich uit om dan te beseffen dat hij op Ziva zat. Hoe in godsnaam... "Eh..? Oh eh sorry? Wat is er gebeurd?" hij keek een beetje niet begrijpend naar de positie waarop ze zaten en keek dan geschokt naar hoe ze bloedde zodra hij van haar af gegaan was. "J- je bloedt," sprak de zwartharige jongen met de blauwe puppyogen stamelend en hij keek weg. Zou dit het werk zijn van hem...? Hij wilde er niet eens aan denken.

_{Nadat hij haar lichtflits zo simpel had ontweken, zakte alle moed in haar schoenen. Ze had geen idee wat ze nu moest doen en bereidde zich alvast voor op een nieuwe aanval van de lange jongeman die haar zowat verpletterde met zijn gewicht. Ze bewoog haar gezicht fel van de man weg toen hij zijn gehavende handen langs haar kaak heen liet gaan, waarna ze hem een kwade blik toewierp. Hij moest weg? Fijn, dat maakte haar geen zak uit. Echter bleef de gast gewoon doodleuk zitten, al viel het haar wel op dat zijn ogen van geel naar blauw begonnen te flikkeren alsof hij een of andere innerlijke strijd met zichzelf had. Verdwaasd bleef ze de jongen aanstaren toen hij weer blauwe ogen had, zoals ze hem had leren kennen in de geheime tuinen, toen ze nog had gedacht dat hij wel aardig was en ze misschien de gedachte had gekregen dat ze ooit weer iemand kon vertrouwen. Mooi niet, dus. Kort knipperde de brunette met haar ogen, niet bepaald begrijpend wat hier gaande was. Stomverbaasd bleef ze hem dan ook voor enkele secondes aanstaren toen hij bijna geschrokken opmerkte dat ze aan het bloeden was. "No shit, sherlock." Antwoordde ze, toen ze zichzelf weer hersteld was. Een zekere woede kwam over haar heen en ze gaf hem met haar vrije hand een stoot tegen zijn borst. "Nu ga van me af, eikel!" Haar been deed ontzettend veel pijn en ze wilde hier zo snel mogelijk wegkomen. Vol genade staarden haar helderblauwe ogen de zwartharige jongen kil en bijna dodelijk aan, hoe durfde hij te doen alsof hij niks wist van de aanval? Alsof hij onschuldig was, terwijl hij haar zojuist nog had staan aanvallen?}

PROFILE MAGICIAN

» For reasons unknown
» Dive into the unknown
» Into the unknown. [+Hayden]
» Into the unknown with the clumsy and curious.
» ~The great unknown! Hirohito Arrives.~

[WTS] Fate of the Unknown

[WTS] Fate of the Unknown

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen