Teren&Hayden

Het is een dag als geen ander; de geur is als altijd, de wind is als altijd, de wolken zijn als altijd. Er is werkelijk níets speciaals aan deze dag. De vogels fluiten hun deuntje, de bomen dansen in de wind en de rivier kabbelt even snel of langzaam als altijd. Op deze saaie, standaard, dag staat een jonge blonde gast met gebogen hoofd voor een steen als geen ander. In zijn hand houd hij een gele bloem vast, een zonnebloem. Even prevelt de jongen wat waarna hij door zijn knieën zakt en de bloem voor de steen neerlegt. Wanneer hij weer overeenkomt is er een hint van een glimlach op zijn gezicht te zien, een glimlach die het onderliggende verdriet niet weet te verbergen. Teren buigt nog een keer diep voor het graf waarna hij een aantal passen naar achteren zet en zich van de grafsteen afkeert. 'Tot volgend jaar, mam.'

Vandaag was haar dag; de dag dat ze was overleden. De dag waarop de wereld een stukje kouder werd en de sterrenhemel was aangevuld, of dat is wat zijn sentimentele vader hem had verteld. Het gaat om zijn pleegouders, Teren's echte ouders heeft hij nooit echt gekend, hij zit er niet mee. Ouders zijn ouders, als je er twee hebt is dat prima, ongeacht of je nu wel of niet verwant bent aan hun DNA. Teren strijkt door zijn halflange blonde lokken heen, het koele briesje wat door zijn strengen haar glijdt, verwelkomend. De afgelopen dagen was het zinderend heet geweest en ondanks dat het al wat is afgekoeld is het buiten vandaag maar nét uit te houden. Teren staart met enige mate van compassie naar de bomen en struiken om hem heen. Hun draden waren dof en droog, niet glitterend noch vol met kleur. Teren schudt zijn hoofd en wenst in een splitseconde dat hij naast zijn licht en woudmagie ook het bevel had over water magie; dan had hij zichzelf en de natuur afkoeling kunnen geven. Teren werpt zijn honing-groene ogen op de lucht, waar enkele witte wolkjes zorgeloos voorbij zweven. Nee, het zou nog even duren voordat de natuur uit hun lijden verlost zou worden. Tot dan zouden ze moeten roeien met de riemen die ze hadden, net als ons allemaal.

Op de splitsing van het pad richting de watervallen en het pad richting de academie houdt Teren halt. Zou hij een kleine omweg nemen? Het leek al eeuwen geleden dat hij een duik had genomen in de majestueuze watervallen; en misschien zou het zijn gedachten wegnemen van deze 'speciale' dag. Na enkele seconden slaat de blonde het linker pad in; een pad wat even door de bergen gaat en dan uitkomt bij de watervallen. De wandeling was een korte vijf minuten vanaf de splitsing, nét genoeg tijd om in gedachten verzonken te raken. Teren's moeder was origineel niet hier gestorven maar op Nova in een klein dorpje. Ze was gestorven aan complicaties bij haar chronische ziekte. De dokters en healers konden niets meer voor haar betekenen en uiteindelijk werd ze uit haar lijden verlost door Magere Hein. Hoewel Teren vandaag graag bij haar echte graf aanwezig had willen zijn had hij morgen verplichtingen op de academie, en was hij tot dit alternatief gekomen. Een steen houd tenslotte niet de essentie van een persoon vast; dat zijn de herinneringen die je aan het persoon hebt, de draden die jou verbinden met het persoon in kwestie.  

Bij het horen van de neer denderende watervallen begint Teren met het ontknopen van zijn witte blouse. Met zijn honing-groene ogen controleert hij de omgeving voordat hij zijn shirt uittrekt en deze dichtbij een grote steen, op veilige afstand van het water, op de grond kwakt. Hij trekt zijn donkere broek uit en gooit deze bij zijn blouse neer. Teren trapt haastig zijn schoenen uit en loopt naar de oever van het water, waar hij behendig het water induikt. Als een vis in het water, bijna letterlijk, beweegt Teren zicht voort door het verkoelende water. Teren duikt onder, zijn ogen tegoed doend aan de speciale flora die hier onderwater groeit. Na een korte blik komt hij weer boven; een hand door zijn doorweekte blonde haren halend. Het is dan op dat moment dat hij twee ogen op zich voelt. Teren draait zijn hoofd iets waar hij begroet word door een ander individu. Teren zegt niets, hij wist niet of het persoon van plan was om te blijven, of dat ze slechts passeerde. Bovendien zou zijn stem vanaf deze afstand dankzij de watervallen haar toch niet kunnen bereiken. Haar aura was echter... interessant; dat was alles wat hij momenteel kon zeggen over de studente met haren de kleur van vlammen.