'Ik dacht dat we dit niet meer zouden doen,'.
Celia keek naar beneden vanaf haar plek op het dak. Het was nog vroeg en de straten waren leeg en verlaten. De meeste mensen sliepen nog, maar niet voor lang meer. Op de velden waren de werknemers van de rijkste boeren uit de stad al bezig. Het was precies dat moment van de ochtend waarop absoluut niemand op straat was. Celia, geheel gekleed in zwart stak fel af tegen de zilverwitte lucht. Een dik wolkendek had zich verzameld in de lucht en liet geen enkel straaltje zon nog door. De lucht leek dezelfde kleur te hebben als Celia's lange haar dat ze strak naar achteren in een vlecht had gebonden. Nog steeds reikten de lokken tot voorbij haar onderrug. Naast haar kwam een man staan, gehuld in dezelfde kleding. Hij had een gebruinde huid en donkerbruin haar dat eveneens strak naar achteren was getrokken en vast gezet. Zijn ''ruige'' reputatie werd afgemaakt door verscheidene littekens in zijn gezicht en een verse stoppelbaard. Naast Celia leek hij klein voor een man. Dat lag niet aan hem, maar aan haar. Celia had de lengte van een meter negentig. Abnormaal lang voor de gemiddelde vrouw. Elke man die naast haar stond werd automatisch als klein beschouwd terwijl ze soms maar een paar centimeter verschilden.
'Dit is de laatste keer. Beloofd,' sprak de man in het zwart. Celia's blik gleed opzij, haar felgroene ogen op de man gefixeerd. 'Dat zei je de laatste keer ook,' was haar enige reactie. Ze ging weg bij de rand van het dak. De man kwam haar achterna. 'Je had ook nee kunnen zeggen,' zei de man haar. Celia weigerde hem aan te kijken. 'Je weet best dat ik geen keuze had Hiro,' zei ze zacht. De man, Hiro, werkte voor de Selene organisatie. Een plek waar Celia een tijd geleden bij ontsnapt was. Maar al haar pogingen om de banden met de groep te breken waren tot nog toe mislukt. Ze wisten haar telkens opnieuw te vinden. Toen ze eenmaal de moed had gevonden om hen te weigeren hadden ze een andere manier gevonden om haar ''over te halen''. Het was ongelofelijk waar sommige mensen toe in staat waren.

Het krakende geluid van een deur beneden in de straat die open ging zorgde ervoor dat zowel Celia als Hiro direct gefocust waren. Ze doken weg achter de opstaande rand van het dak. Spiedend over de rand zagen ze een nogal gezette man zijn huis uitkomen. 'Dat is hem?' vroeg Celia fluisterend aan haar partner. Deze knikte alleen maar. Hij gooide de zwarte kap die aan zijn bovenkleding vast zat over zijn hoofd. Vervolgens haalde hij zijn hand voor zijn gezicht langs alsof hij een gordijn opzij trok. Een wit masker verscheen voor zijn gezicht. Een masker waarin zijn ogen niet meer te zien waren. Wat overbleef waren twee lege, zwarte gaten. Daarna sprong hij over de opstaande rand naar beneden. Celia keek hem even na. Vervolgens wikkelde ze haar vlecht losjes om haar hals alsof het een sjaal was en gooide ook de kap van haar kleding over haar hoofd. Dezelfde beweging als Hiro liet bij haar eenzelfde masker verschijnen. Ze sprong Hiro achterna. Haast geruisloos landde ze op haar voeten waarbij ze een beetje door haar knieën veerde om haar val te breken. Ze stonden nu op het balkon van het huis. Nog een sprong en ze konden de straat bereiken. Onmiddellijk maakte Celia zich klein. Hiro volgde maar was net iets te laat. De man, hun doelwit had een geluid gehoord en had zich omgedraaid. Hij zag Hiro wegduiken en zette het op een lopen. 'Hij neemt de benen. Celia!' hoorde ze Hiro naast zich sissen. 'Ik werk eraan,' gaf ze een geïrriteerde opmerking terug. Zodra de man was begonnen met rennen had ze haar boog van haar rug gepakt. Ze zette een pijl op haar boog, mikte en liet het projectiel schieten. Ze raakte de man in zijn kuit, vlak bij zijn hiel. De pijl was twee centimeter lager gekomen dan waar ze op gemikt had maar het resultaat was hetzelfde. Schreeuwend van de pijn zakte de man op de grond. Alsof ze de schaduw zelf waren sprongen Hiro en Celia van het balkon en rende op de man af. 'Hij schreeuwt iedereen wakker, hij moet weg hier,' fluisterde Celia. Hiro keek om zich heen. 'Zijn eigen huis. Daar is nu toch niemand,' opperde hij. Hiro scheurde een stuk van zijn shirt en wikkelde het om de bloedende wond. Daarna tilde hij de man met moeite op en wist hem zo snel mogelijk terug naar huis te dragen, Celia op een paar centimeter afstand achter hem aan met getrokken zwaard.

Toen ze binnen waren duwde Celia onmiddellijk de deur achter hen dicht en keek naar buiten. De eerste paar bewoners in de straat kwamen net hun huis uitgerend. Het enige wat ze zagen was de plas bloed op de plek waar de man in zijn kuit geschoten was. De man zelf was te angstig om nu nog een kik uit te brengen. 'Ze staan ze nog te verwonderen over de bloed vlek, maar ik geloof niet dat ze ons gezien hebben,' zei Celia terwijl ze zich omdraaide naar Hiro. Hij had de man op de grond gegooid en hield zijn zwaard op hem gericht. Hij knikte enkel naar Celia waarna hij zich weer op de man richtte. Celia richtte haar blik weer naar buiten. Achter haar hoorde ze Hiro de man ondervragen. Wat zou ze blij zijn als ze terug op de academie een warme douche kon nemen en dit alles hopelijk achter zich kon laten. Een plotselinge schreeuw liet haar omkijken. De gezette man had een dolk in zijn handen en had uitgehaald naar Hiro. Hiro had geschreeuwd, meer om het feit van de onverwachte verassing dan iets anders. Celia rende op de twee af. Maar ze was te snel geweest met oordelen. Ze had begrepen dat de man ongewapend zou zijn. Een vlammende pijn in haar dijbeen vertelde haar het tegendeel. De man had een akelig scherpe punt aan zijn schoen zitten. Een klein mesje. Hij had zijn been de lucht in gegooid in de hoop Celia te raken. Bloed sijpelde langs haar been en vormde een kleine poel op de grond. Celia greep naar haar dijbeen. Haar blik ging naar Hiro die al een pas haar richting op had gezet. 'Ga,' siste ze naar hem. Nu kon het niet anders meer. Haar bloed lag hier nu ook. Ze was nu terug te vinden. Tenzij al het bewijs vernietigd werd. Hiro had gevonden waar ze voor kwamen. Het was tijd om alles af te ronden. Hiro knikte en gooide haar een klein buideltje toe. Celia ving het op en wachtte tot Hiro door de achterdeur was verdwenen. De man was inmiddels overeind gekomen en stond met zijn dolk in zijn hand tegenover haar. Al was het door het masker niet te zien. Celia's blik stond laaiend. Zonder waarschuwing vuurde ze bollen blauw gekleurd vuur op hem af. De man deinsde achteruit, zijn armen werend voor zijn gezicht. Dat gaf Celia de tijd die ze nodig had. Opnieuw een straal vuur en de boekenkast vloog in de fik. Nog een en daar gingen de gordijnen. Binnen een paar seconden stond de halve woonkamer in lichter laaien. Angstig probeerde de man een uitgang te zoeken maar Celia was hem voor. Ze vloog op hem af. Haar hand omsloot zijn pols. Toen ze losliet had hij een handboei van een vreemde zwarte substantie om. De andere kant maakte ze vast aan de poot van de zware boekenkast. Toen de man vastgeketend zat ging ze ervandoor. Onderweg naar buiten stak ze alles wat ook maar een beetje kon branden in de fik. Ze rende door de achterdeur naar buiten. Ze bleef buiten een paar seconden staan om een stuk stof strak om haar been te wikkelen. Vervolgens sprintte ze verder terwijl achter haar het huis verteerd werd door het vuur en de man erin die levend verbrand werd de longen uit zijn lijf schreeuwde. Haar been deed een helse pijn maar ze bleef doorrennen. Net zo lang totdat de pijn haar teveel werd en ze wel moest stoppen. Ze stond uit te hijgen in een steeg. Opnieuw het gebaar van het opzijschuiven van een gordijn en het masker was verdwenen. Ze trok haar zwarte bovenkleding uit en knoopte de mouwen om haar middel. Eronder droeg ze een witte top en zwarte vingerloze handschoenen die tot haar ellebogen reikte. Met haar hoofd rood van inspanning leek het nu net of ze gewoon een eindje was wezen joggen. Ze haalde nog een keer diep adem om haar hartslag wat tot rust te brengen en rende toen op hardloop snelheid de steeg uit om daarna direct tegen iemand op te lopen.

(Erm, inspiratiebom denk ik. Ik had tijd zat om erover na te denken in elk geval. Ik hoop niet dat je er nu niks mee kan xD. Hier trouwens een plaatje van Celia's kostuum plus masker: http://nl.tinypic.com/r/2vxot4k/8 )

Het leven is oneerlijk. Dat is nu eenmaal een feit. Maargoed, oneerlijk is natuurlijk een relatief ruime term. Het is oneerlijk als je met kerst de cadeautjes onder de boom telt en ontdekt dat je broertje meer krijgt dan jij. Het is ook oneerlijk wanneer je de diagnose van een vreselijk ziekte krijgt. Ookal heb je al die jaren nog zo gezond geleefd. Goed gegeten, veel gesport, precies de juiste hoeveelheid stress en ontspanning, verdriet en blijdschap. En toch was het misgegaan. Niemand had er wat aan kunnen doen, want het had al vast gestaan in je genen het moment dat je ontstond. Je zou deze ziekte op een dag krijgen. Niet jouw schuld, niet de schuld van je ouders, maar de schuld van het leven. Het leven kon dat soort beslissingen nemen. Het leven had wetten. Wetten die je niet kon beïnvloeden. Natuurlijk kon je een poging wagen. Het leven te slim af zijn door de beste keuzes te maken. Maar het leven was altijd slimmer. Gaf er weer een oneerlijke draai aan. De beste kon het overkomen. Want het leven maakt geen onderscheid tussen rijk en arm, dik of dun, mooi of lelijk. Waarom het leven zo oneerlijk was wist niemand precies. Mensen hadden ideeën geopperd. ‘Daar leer je van,’ en ‘Zo vind je andere paden om te bewandelen,’ of natuurlijk de minder leuke ‘Het was vast je eigen schuld,’. Maar er waren ook mensen die het gewoon simpel hielden. Die accepteerde dat het leven altijd oneerlijk was, is en zal zijn. Want zo was het leven.

En ookal accepteerde Dayé het als een feit. Hij was er absoluut niet blij mee. Zijn leven was behoorlijk oneerlijk geweest. Had hem hoop gegeven om hem vervolgens twintig keer zo hard terug de grond in te boren. Er waren zat mensen die dat niet aan konden. Die de enige keuze maakte waar je het leven te slim af mee zou zijn. Een einde maken aan je leven. Klaar. Over en uit. Voorgoed weg om nooit meer terug te komen. Maar zulke mensen waren vaak zwak. Hoefde geen rekening te houden met andere, als ze dat nog konden. Hij had er vaak genoeg aan gedacht. Heel vroeg al zelfs. Rond zijn tiende levensjaar kreeg Dayé een ongeluk, met als resultaat: zijn linker voet met veel pijn en geweld geamputeerd. Dat was het. Het einde van zijn leven. Wat kon hij nog doen? Dayé was niet iemand die stil zat. Hij miste een voet! Hoe kon hij nu in godsnaam nog iets doen! Hij heeft zeker een jaar, als het niet meer was, in huis gezeten. Verstopt van de wereld, van zijn leven. Zijn vrienden raakte verwaarloost, zijn zus genegeerd en zijn ouders uitgescholden. Niets kon hem nog gelukkig maken. Zijn leven had namelijk geen zin meer en de enige uitweg was er letterlijk een eind aan maken. Godzijdank voor hem is het niet zo gelopen. Zijn vader kwam met de oplossing en Dayé had een nieuw levensdoel. Nieuwe hoop en kracht. Hij zou zich bij de rode garde voegen. Perfect! Precies wat hij wilde. De vier jaar die volgde trainde hij verschrikkelijk hard. Hij kreeg een nieuwe betere prothese voet en leerde er perfect mee omgaan. Hij melde zich aan. Had de beste leerzame jaren van zijn leven en slaagde met vlag en wimpel voor de rode garde. Zijn geluk kon niet op! Dat dacht hij tenminste tot hij haar ontmoete. Sirana Perri. Een shadraanse schone die bij een eerste blik zijn hart gestolen had. Ze was precies wat hij in een vrouw wilde. En hij was precies wat zij in een man wilde. Beter kon je het eigenlijk niet krijgen dus. Een jaar later trouwde ze. Blij en gelukkig met hun hele leven nog voor hun. Ze raakte zwanger en ze verhuisde naar een prachtig klein eilandje op Shadra waar ze zo gelukkig werden. Zolang het duurde tenminste. Het leven kwam namen binnen wandelen. Zag hun geluk en bedacht dat daar iets aan veranderd worden moest. Sirana stierf dan ook niet veel later, in zijn armen, in het kraam bed. Alle omstandigheden waren tegen haar geweest. Het leven had gezegevierd. Het geluk was voorbij. Het leven was weer oneerlijk. Dayé werd verscheurd en ellendig achtergelaten, met zijn pasgeboren tweeling en een belofte aan de stervende Sirana om ze nooit alleen te laten. Daar ging zijn kans. Poef. Weg in de wind. Als stof. Hij zou er geen einde aan kunnen maken. Allemaal door die belofte. Hij zou het ook niet kunnen. Hij hield zielsveel van zijn kinderen en wilde ze absoluut niet achter laten. Maar na Sirana’s dood had hij nooit echt de draad op kunnen pakken.

Het was alweer een aantal maanden geleden. Hoeveel wist hij niet precies. Dat kon hij zich niet herinneren. Dat wilde hij zich niet herinneren. Het was niet voor niets dat hij zich al die maanden had lopen bezatten. En tot overmaat van ramp werd zijn droom, zijn levensplan, de rode garde nietig verklaard. Dankzij zijn vader. Nu was hij verbannen van zijn thuis planneet. Zijn vader zat in de gevangenis. Zijn moeder hield zich met zijn kinderen schuil op Shadra en hij zat vast op Nova. Zonder inkomen, zonder een huis, zonder enig greintje verbetering. Met als enige taak een stom boek, waar al de ellende mee was begonnen, te bewaken. Guardia de sangre werd hij genoemd. De bloed bewaker. Ha, nou van die bewaker was niet veel meer over. Zijn slapen masserend sjokte hij doelloos over straat. De lappen stof om zijn lichaam zaten onder de modder en riekte vreselijk naar de gemorste dranken die hij achterover had geslagen de avond daarvoor. En allemaal zonder te betalen, want hij had natuurlijk geen geld. Hij woonde op straat, waar hij een half uur geleden dan ook met een flinke smak op terecht was gekomen. Uit de kroeg gesmeten. Te zien aan de rode schuurplek op zijn rechterwang, die nog steeds naschrijnde. Hij was wakker geworden met een vreselijke hoofdpijn, half leunend over de bar. Er werd hem gevraagd te betalen, wat hij dus niet kon, en het volgende moment kukkelde hij door de lucht recht op de straat stenen af. Niet erg bevorderlijk voor zijn kloppende slapen. Nu liep hij dus door een stille straat. Er was geen hond op straat. Die konden namelijk wel allemaal in hun opgemaakte mandje slapen. Een vermoeide zucht verliet zijn mond waarna hij verbaast opkeek bij het zien van een donkere rookwolk, verder op in de stad, die scherp afstak tegen de witbewolkte lucht op Nova. Brand? Vreemd? Ach het kon hem eigenlijk ook weinig schelen. Het enige wat hij nu vinden moest was een degelijk warme maaltijd of slaap plek. Zijn hand reikte omhoog en taste voorzichtig zijn met open geschuurde huid en bloed slierten versierde wang. Hij siste pijnlijk tussen zijn tanden. Dat zou ook fijn gaan ontsteken.. Kon er ook nog wel bij. Naast het inmiddels groen met geel verkleurde blauwe oog. Cadeautje van een vriend die ruzie zocht.. Rotzakken. Haters. Bullebakken met haar tegen de Rode garde. Hij was te dronken geweest om zich te verweren. Met een kammend gebaar veegde hij een lange pluk donker rood bruine haar uit zijn gezicht. Hij zag er dan misschien armoedig uit, maar ergens zat nog steeds die bewaker in hem. Die afgetrainde, kalme, strenge man. Die je met een beweging uit kon schakelen. Vlug, plots, onverwacht en krachtig. Als een sluipmoordenaar. Want zo was hij getraind. Dat was zijn leven geweest. Met de na druk op geweest. Nooit meer zou hij die dingen doen. Hij was er klaar mee. Maar zijn training zat diep geworteld dus zijn manier van doen zou nooit meer veranderen. Hij zou altijd die trekjes houden. Dat was dan ook duidelijk te zien toen een of andere trien met een rotvaart tegen hem aan knalde. Het witharige geval was zomaar uit een steegje komen rennen, recht tegen hem op. Maar in plaats van te struikelen als een normaal mens wikkelde hij zijn brede handen om haar boven armen, trok haar in een snelle beweging opzij en drukte haar tegen de witte muur van een typisch Novaanse woning. Zijn wenkbrauwen hadden zich verkrampt in een furieuze frons, met zijn gesloten ogen daaronder. Toen hij haar eenmaal tegen de muur had staan, nog steeds vast geklauwd in zijn sterke handen, open hij zijn fijngeknepen ogen en keek hij haar, met zijn goud bruine irissen, kwaad aan. Zijn neusgaten verwijd en zijn mond in een akelige grimas staarde hij een tel in haar velgroene ogen. “Kijk… uit..” Gromde hij duister voor hij haar weer los liet om door te lopen.

[Eerste officiële post met Dayé ]

Het was wraak. Van wie wist ze niet. Het kon haar ook eigenlijk niet schelen. Maar het was karma. Ze had slechte dingen gedaan en dat kreeg ze nu terug. Niet dat het universum ooit rekening houd met chantage of dwang. Wat had ze dan moeten doen, sterven? Waren ze daar blij mee geweest? Het universum was in Celia's oogpunt altijd heel zwart wit geweest. De grijze lijnen waren onzichtbaar. Ze was geen slecht persoon. Tenminste, dat had Augustus haar altijd verteld. Ze had de kans niet gekregen om de juiste keuzes in het leven te kunnen maken. Haar leven begon pas op de dag dat ze uit Ark, de vergeten ruïnes van een eens zo grote, haast onsterfelijke, stad op Erd, ontsnapt was. En kijk waar dat leven haar gebracht had. Een zus die ze amper sprak. Een familie waar ze niks van wist. Chantage van vrienden van vroeger. Mensen die ze vroeger blind vertrouwd had konden nu elk moment een mes in haar rug steken als ze niet deed wat er van haar verlangd werd. Het idee dat ze ooit vrij was geweest was ijdel en dom. Ze zat nog steeds vast aan die ketenen. En het maakte niet uit wat ze deed. Niemand had de sleutel. De kloppende pijn in haar been herinnerde haar daar elke martelende stap die ze zette weer aan. Elke keer als haar voet in contact met de aarde kwam voelde ze een nieuwe steek door haar lichaam schieten. Toch bleef ze door rennen. Haar handen tot vuisten gebald. In een van haar vuisten het buideltje geklemd dat Hiro aan haar had gegeven. Haar medicijn. De kans om haar armzalige bestaan nog iets langer te verlengen. De naden puilden helemaal uit zo stevig kneep ze erin. Ze had haar tanden op elkaar geklemd en rende de steegjes door totdat ze ver genoeg verwijderd was van alle heisa. Het in brand steken van het huis was niet de bedoeling geweest. De man die was omgekomen in de brand had hooguit vanmiddag pas gevonden mogen worden.

Voor ruim vijf minuten stond Celia uit te hijgen voordat ze zichzelf ertoe kon zetten weer in beweging te komen. Ze haalde al het bewijs dat zij iets met de brand te maken kon hebben weg door haar kleding te veranderen. Toen ze weer een beetje op adem was liep ze de steeg uit waarna ze direct tegen iemand aan knalde. Ze had verwacht samen met de nog onbekende persoon op de grond terecht te komen. Daarom was ze nogal verbaasd toen twee handen haar stevig vastgrepen en haar tegen de muur drukte. Haar verbazing was snel weer verdwenen. Zoals gebruikelijk bij mensen die jaren lang getraind hadden nam instinct het over. Ze spande haar spieren aan, draaide soepel mee met de beweging. Aan alles was duidelijk dat het voor haar geen enkel probleem was om zich tegen de nog onbekende te weren. Celia voelde de harde muur van het huis dat grensde aan de steeg met een klap tegen haar rug. Ze keek naar de man voor haar. Ze kookte vanbinnen. Het lef om haar op deze manier tegen de muur te drukken. Maar haar gezicht bleef uitdrukkingloos. Haar ogen waren gefixeerd op de zijne. Ze knipperde niet eens. In wat hooguit niet veel langer dan een minuut kon zijn prentte ze zich zijn kenmerken in. Hij zag eruit alsof hij flink gevochten had. Daarbij rook ze een sterke dranklucht om hem heen. Geen twijfel, die had een zware nacht met te veel drank achter de rug. Hij gromde wat naar haar en liet haar toen los. 'Mire-se sur borracho,' siste ze terug tegen hem in de taal die in Ark werd gesproken. Behalve die uitgestorven taal en het Kovomakaans kende ze niet veel andere talen. En wat ze zei klonk overduidelijk als een verwensing. Ze draaide zich weg van de man om haar pad te vervolgen. Toen merkte ze dat ze het buideltje kwijt was. De paniek sloeg toe. Zonder de inhoud van dat buideltje was ze binnen een uur dood. Haar ogen vlogen over de geplaveide grond. Maar inmiddels waren er meer mensen wakker en de straat op. Celia zette een paar wankele passen toen de pijn toesloeg. Alsof iemand een dolk door haar navel had gestoken en hem een kwartslag draaide. Vandaar uit schoot de pijn door haar hele lichaam. Ze kon niet anders dan zich op beide knieën op de grond te laten vallen. Haar zicht werd wazig. Ze hield een hand strak tegen haar buik gedrukt in de hoop de inwendige pijn tegen te gaan terwijl haar andere hand over de straatstenen tastte. Op zoek naar het buideltje.

Slecht kon je hem niet noemen. Hij had veel gedaan voor veel mensen. Hij had veel over gehad voor mensen en had je hem eenmaal als een vertrouweling ging hij letterlijk voor je door het vuur. Maar dat was in de dagen dat het kon. Nu kon hij zulke praktijken zich niet meer veroorloven. Zijn uiterlijk, zijn gedrag. Alles zorgde meteen voor de verkeerde indruk. Het hield mensen op een afstand. Jaagde ze weg of zorgde voor ruzie. Want hij werd als slecht gestempeld. Slecht met geld. Slecht met drank. Slecht met mensen, te zien aan zijn verwondingen. Kort om slecht met zijn leven. Niemand had zich nog echt verdiept in zijn problemen. Niemand wilde dat ook. Waarom zouden ze? Hij was toch maar schorem. Een dronken zwerver zonder toekomst. Niemands aandacht waard. En het was zo vreselijk zonde. Iemand hoefde enkel zijn of haar hand uit te steken en hij zou hem vast grijpen alsof zijn leven er van af hing. Wat waarschijnlijk nog zo was ook. Hij wist ook wel dat zijn leven de verkeerde kant op leek te gaan. Dit was nooit de bedoeling geweest. Uit zichzelf leek hij het niet te kunnen veranderen. Hij zat in een te diep gat. Dus had hij zich aangepast. Zodat hij nog steeds kon overleven. Al was het maar als een zwerver. En die aanpassingen zorgde voor slecht gedrag. Dingen die volgens de wet niet mochten. Bijvoorbeeld: Het buideltje van een wild vreemde stelen die tegen je aan gebotst was.

Nadat hij haar los gelaten had, de verwensing negerend – die hij niet eens kon verstaan al had het iets weg van Erds – was hij de steeg in geglipt. Met een vlugge, onopvallende blik om hem heen verzekerde hij zich ervan dat niemand hem zag. Met zijn vlugge vingers ontknoopte hij het buideltje en bekeek de inhoud. Een teleurgestelde blik zei genoeg. Geen geluk. Geen geld. Wat het wel was wist hij niet maar hij had er niets aan. Hij liep weer terug naar de straat en keek vlug om het hoekje heen en weer. Hij zag een aantal mensen om iemand heen staan, die op de grond zat. Wie kon hij niet zien, maar mensen keken ongerust en vroegen wat er was. Dayé wilde zich net omdraaien – hij bemoeide zich niet met dat soort zaken zo in de vroege ochtend – toen hij het witte haar van de vreemdelinge herkende. Met ferme passen stapte hij op de kleine menigte af en duwde mensen aan de kant. Nu hij haar beter zag kon hij duidelijk de pijn, die ze waarschijnlijk leed, herkennen. En het vreemde wat ze om zich heen taste, alsof ze iets kwijt was. Zijn handen gleden naar zijn zak, waar hij het buideltje in gestoken had. Zonder verder te twijfelen bukte hij naast haar neer. Hielp haar overeind en tilde haar, met een arm onder haar knieën en de andere rond haar middel, tegen zich aan. Mensen hielden hem niet tegen. Waarschijnlijk wist de lange, niet al te frisse man wat er aan de hand was en laten we ook maar voor hem opzij gaan. Zijn kater leek als donderslag verdwenen te zijn. Onder haar gewicht, haar stevig vast houdend, liep hij vlug terug de steeg in waar hij een brede ijzeren trap beklom naar het platte dak van het pand. Daar was tenminste ruimte, frisse lucht en geen vervelende pottenkijkers. Niemand hoefde te weten dat hij haar bestolen had van iets, naar vermoeden, dat ze hard nodig had. Hij zette haar vlug neer tegen de rand van het dak en knielde naast haar neer. “Ik denk dat je dit zoekt?” hij hield het buideltje voor haar op toen de lap stof, met een rode bloedvlek, om haar dijbeen hem opviel. De vage geur van rook en verbranding, die van haar af leken te komen, vielen hem nu ook op.  Zijn oude vertrouwde frons verscheen weer. “Hoe ben je daar aan gekomen?” vroeg hij wijzend naar de lap stof, natuurlijk doelend op de wond die het verbond. Het geluid van de brandweer koetsen klonk duidelijk in de verte. “Heb jij daar iets mee te maken?!” vroeg hij, zijn stem verheffend, nu wijzend richting het brandende huis terwijl hij haar doordringend aanstaarde. Alsof hij wilde zeggen ‘niet liegen! Ik zie door je heen!’

Kleine druppeltjes zweet parelde op haar voorhoofd. Het hielp ook niet mee dat alles een grote wazige vlek was geworden. Mensen waren om haar heen blijven staan, vroegen dingen aan haar. Maar ze negeerde het. Ze deed wat ze altijd deed in dat soort situaties. Doen alsof je de mensen niet verstaat. Het was een afweer truc. De meeste mensen wilde geen moeite voor je doen als jij ze niet kon verstaan of vice versa. Dus lieten ze je meestal met rust. En dat gebeurde nu ook. Celia bleef zoeken haar gezicht een masker van pijn wat half verborgen bleef door het gordijn van witte lokken die langs haar gezicht vielen. Ineens voelde ze hoe een paar handen haar optilde. Ondanks de pijn spande haar spieren zich aan en vormde haar handen zich tot vuisten. Haar voeten gingen iets uit elkaar, klaar om hem een welgemikte, krachtige trap te geven. Maar zodra ze het gewicht van haar been verplaatste om haar andere been de trap te laten doen voelde ze de pijn van haar wond weer. Ze zette haar voet terug om te voorkomen dat ze weer zou instorten. Niet lang daarna voelde ze hoe de persoon die haar op haar voeten geholpen had haar nu helemaal optilde. Opnieuw verzette ze zich. Maar de pijn werd steeds heviger. Als ze haar traanbuizen niet verwijderd hadden dan waren de tranen van de pijn nu in haar ogen gesprongen. Uiteindelijk berustte ze zich in het feit dat ze er helemaal niks aan kon doen en liet zich meevoeren. In elk geval wist ze wie haar meegenomen had. De sterke dranklucht haalde onmiddellijk het beeld van de man waar ze tegenaan gelopen was weer naar boven.

Opeens voelde Celia de grond weer onder zich. De man had haar weer neergezet. Ze hoorde zijn stem weer. Hij vroeg haar iets maar ze kon het niet helemaal verstaan. Iets kwam in haar gezichtsveld. Het zag eruit als een wazige grijze vlek. In een kort moment van helderheid besefte Celia dat de grijze vlek het buideltje van Hiro was. Ze griste het uit de handen van de man. Met trillende, warme handen maakte ze het ding open. Ze kon niet zien wat erin zat, maar ze wist het. Het leek nog het meeste op fijngemalen thee. Ze pakte een handvol en drukte het tegen haar mond, net zo lang totdat ze alles had doorgeslikt. Het spul was droog en smaakte vreselijk dus was het een logische reactie van het lichaam om alles weer op te hoesten en eruit te gooien. Langzaam trok de pijn weg. Haar zicht nam toe al voelde ze nog steeds haar hart als een gek kloppen. Plotseling voelde ze zich moe. Haar lichaam had in die laatste paar minuten erg veel energie verbruikt. Ze moest bijkomen. Maar daar kreeg ze de kans niet voor. De man begon alweer tegen haar te praten. Het liefst wilde ze overeind springen en ervandoor rennen. Maar dat zou niet gaan. Ze zou niet erg ver komen in elk geval. Ze twijfelde over wat ze moest doen. Misschien weer in een andere taal spreken. Hij wist niet dat zij Kovomakaans kende. Al betwijfelde ze of het zou helpen. Hij leek niet het type om net als de meeste mensen door te lopen. Haar blik ging even naar de dikke rookpluim in de verte waar de brandweer kennelijk moeite had om het vuur te doven. Daarna ging haar blik terug naar de man. 'Natuurlijk, want als er brand is moeten jullie natuurlijk weer de vinger wijzen naar de eerste vuurmagiër die je ziet,' sprak ze zacht maar fel. De vraag over de wond negeerde ze met opzet. In plaats daarvan werd ze boos over de beschuldiging. Dat leidde af omdat mensen dan of ruzie met je gingen zoeken, of je niet wilde beledigen en hun excuses aanboden. Zogeheten afweer trucs. Het was haar aangeleerd om haar emoties te onderdrukken. Ze wist het, maar ze gebruikte het onbewust nog steeds.

Zijn vermoede was juist geweest. Ze had het buideltje hard nodig, te zien aan de gulzige gegrits uit zijn handen – waarbij haar nagel ook nog eens zijn vel openhaalde in een kleine streepje bloed, niet ernstig maar wel irriterend – en een handvol van het vreemde droge goedje naar binnen probeerde te werken. Met de nodige moeite kreeg ze het spul na een hoop gehoest en wat iets leek op kokhalzen? Na enkele minuten leek het haar pas goed te doen. Of tenminste iets beter, want echt fit zag ze er nog steeds niet uit. Niet dat Dayé daar over oordelen mocht, met zijn bond en blauwe iet wat ingevallen gezicht en donkere kringen rond zijn ogen. Ondertussen had hij haar ondervraagd. Waarom wist hij niet, maar misschien konden ze elkaar helpen. Hij moest van Nova af. Weg bij dit vredelievende volk, wat vaak ook maar schijn was. Het probleem was dat hij niet zomaar weg kon. Zij zat ook in de problemen. Hij wist gewoon zeker dat ze iets met die brand te maken had. Hij herkende haar soort. Haar manier van doen, hoe ze om haar heen keek en zijn vragen probeerde te ontwijken. Zulke types hadden ook bij de rode garde rond gelopen. Hell, hij was er zelf een geweest. Getraind voor praktijken die het daglicht niet verdragen konden. Waarschijnlijk was het mislukt, want zo op klaarlichte dag een huis in de fik steken was meestal niet de bedoeling. “Praat geen onzin, je bent niet de enige vuur magiër op dit dak. Het kan me weinig schelen als je dat gebouw in lichte laaien hebt gezet. Ik wil weten of je het gedaan hebt. Maar ik weet al genoeg. Jij gaat me helpen. Anders geef ik je aan,” gromde hij. Hij trok haar weer overeind en sleurde haar, met een pijnlijke greep om haar arm, naar de rand van het dak. In oostelijke richting was een grote toren te zien. Aan de andere kant van de stad. “Ik heb zo’n vermoeden dat je daar heen moet,” zei hij wijzend naar de toren wat de communicatie mast van de openbare shuttle hangar. “Want jij was vast op weg naar huis. Jij kan weg. Ik zit daar met een probleem. Ik mag Nova niet verlaten. Ik sta op de zogehete No flight list.  Jammer genoeg voor die vriendelijke Novanen moet ik hier weg. En jij gaat me meenemen naar waar je dan ook heen moet,” Hij draaide haar weer om.“Begrepen?” Het was wel duidelijk dat hij geen geintjes maakte. Hij vertrouwde haar voor geen cent, maar ze leek de enige uitweg. Ze was een vuur magiër. Zijn ras, en hopelijk had dat waarde voor haar en wilde ze hem helpen. Zelfs als hij haar chanteerde. Op dit moment leek ze zijn enige redding, wat behoorlijk dramatisch klonk. “Ik vind het nogal belachelijk om je telkens met hey meisje of jij daar aan te spreken. Wat is je naam?”

Langzaam begon Celia zich beter te voelen. Ze zou nog wel een tijdje last hebben van haar been maar het voelde niet als een hele diepe wond. En dankzij de medicijnen zou ze straks weer optimaal kunnen functioneren. Maar in de tussentijd moest ze ervoor zien te zorgen dat die half dronken idioot niks ging ondernemen. Dat plan werd al gauw van de tafel geveegd toen de man dreigde haar aan te geven. Ze werd overeind gesleurd en meegetrokken naar de rand van het dak. Ze liet hem uitrazen. Toen hij haar weer omdraaide keek ze hem recht aan. Ze was niet onder de indruk van hem. Met een snelle beweging brak ze los van hem. Ze was niet bang voor hem. Dat ze zich door Hiro liet chanteren dat was dan tot daar aan toe. Zonder de medicijnen zou ze dood gaan. Maar deze kerel kon haar niks maken. 'Raak me nooit meer aan,' siste ze tegen hem. 'Waar in dat botte hoofd is het idee ontstaan dat ik je zal helpen? Je besteelt me, bedreigt me, probeert me te chanteren. Waarom zou ik ook maar iets voor jou doen. Als je denkt dat je me intimideert denk dan nog maar eens. Jij maakt niet eens de top tien lijst van irritante en vervelende mensen die ik ken,' ging ze verder. Hij zou met iets beters moeten komen. Fysiek gezien zou ze hem makkelijk aankunnen. Ze keek hem voor een moment nog aan waarna ze zich omdraaide en met snelle passen de trap af liep. In de steeg bleef ze even staan kijken of het veilig was om de straat weer op te gaan.

De avond daarvoor was vreselijk geweest. Maanden geleden had ze hem ontmoet. De man van haar dromen. De liefde was onbeschrijfelijk echt geworden toen ze een nacht samen hadden doorgebracht. Ze had hem ontmoet op het werk. Had een gesprek aangeknoopt en voor ze het wist lag ze in zijn armen in een hotelkamer en klopte de roomservice aan. De affaire had lang genoeg stand gehouden voor haar om erachter te komen wat een vreselijke vent hij bleek te zijn. Hij raakte van haar bezeten en dat maakte haar bang. Ze wilde niet dat haar echtgenoot erachter kwam. Dus maakte ze een eind aan hun relatie. Want ondanks de vurige liefde die ze had gevoeld, hield ze nog steeds van haar echt genoot en mocht ze zich gelukkig prijzen met hem. Maar de man was zo bezeten van haar dat hij haar bleef volgen en bespiede. Hij probeerde haar in bed te krijgen en ze kwam haast niet van hem af. Haar echtgenoot had al die tijd niks geweten. Gisteren was het hun jubileum geweest. Al 20 jaar samen. Hij had de hele dag hard gewerkt en zou bij thuiskomst een heerlijk romantisch diner voor twee vinden. Inclusief romantisch kaarslicht en een verwennerij in bed. Hij was later dan normaal, wat natuurlijk niet uitmaakte. Maar toen er een aantal uur verstreken waren begon ze zich zorgen te maken. Net toen hem wilde gaan zoeken kwam hij binnen wandelen. Dronken. Kwaad. Gewelddadig. Hij was achter haar affaire gekomen. Had het eerst niet geloofd, maar de bewijzen bleken overduidelijk. Hun ruzie was vreselijk. Hij schreeuwde en beschuldigde, zij kijfde en tierde terug. Zij gooide met borden, hij sloeg gaten in muren en deuren. Uiteindelijk vertrok hij, met een tas vol kleding en zij huilend aan zijn schouder dat hij niet moest gaan. Dat hij haar niet verlaten kon. Snikkend bleef ze achter in de openstaande deur. Tot overmaat van ramp kwam haar stalker ook nog eens langs. Kwaad was ze hem aangevlogen, had zijn wangen open gekrapt en had een vuistslag in haar gezicht ontvangen. Nu werd ze doodop wakker in de vroege ochtend. Ze had bijna niet kunnen slapen. Ze sjokte naar haar badkamer en staarde wezenloos in de spiegel naar de dikke bult onder haar oog. In een wanhopige zucht had ze naar buiten gestaard. Ze zag de vlammen achter de ramen, hoorde een ijzingwekkend geschreeuw en zag iemand de achterdeur uitrennen. Een duister figuur, geheel in zwart gekleed. Het gezicht verborgen achter een angstaanjagend masker. Ze had ongelovig naar buiten gestaard en toegekeken hoe de onbekende een wond in haar dijbeen verbond. Voor hij of zij weg rende. Het huis, waar ze precies op uitkeek, stond in middels in lichte laaien en het geschreeuw was gestopt. Veel te laat had ze de brandweer gebeld. Mensen uit de buurt hadden net als zij toegekeken hoe ze het huis probeerde te blussen. Een politie man kwam aan lopen en vroeg naar ooggetuige. Ze vertelde hen alles. De blauwe lichtflitsen achter de ramen, gevolgd door vlammen. Het geschreeuw. Het vreemde figuur dat naar buiten was gerend in het donkere gewaad en wit masker. Ze vertelde alles wat ze had gezien. De politie wist genoeg. Zij had haar burgerlijke taken weer verricht. Nu nog de ellende, die ze had veroorzaakt in haar relatie, goed maken.

De politie was druk bezig geweest. Mensen verhoord, de omgeving af gezocht naar bewijzen, maar het had niet veel geholpen. Het huis was compleet af gebrand en was niet meer te redden. Het leek een verloren zaak. Tot een buurvrouw haar verhaal kwam doen. Ze had iemand het huis uit zien rennen en het bovenbeen zien verbinden met een lap stof. Dat was al een goede aanwijzing geweest. Daar konden ze verder op borduren. Meteen hadden ze elke weg om de stand verlaten bewaakt. Niemand kon ongezien de stad verlaten. Het was nu een paar uur verder en er waren meldingen geweest van een jonge vrouw die zomaar neer was gestort op straat. Ze was opgepakt door een onguur type. Iemand in de menigte had het verdacht gevonden, want hij had een verbonden verwonding rond haar bovenbeen gezien. Toen het nieuws van de brand bekent werd had de getuige zich meteen gemeld en zat hij nu aan het bureau uit te leggen hoe de vrouw eruit zag. Lang, slank, witblond haar in een lange dunne vlecht, zwarte broek, witte top. En natuurlijk ook het ongure type, want hij moest en zou er toch zeker ook wat mee te maken hebben? Ook lang, met roodbruin haar. Gehuld in vodden die stonken naar de alcohol, verwondingen en een blauw oog in zijn gezicht. Ze waren een steeg in verdwenen. Twee verdachte. Mooi!

Dayé had gehoopt op iets van een greintje angst. Maar ze was absoluut niet onder de indruk van hem. Dat was ook niet echt de bedoeling geweest. Ze had zich snel los weten te wurmen uit zijn greep en tierde dat in het kort gezegd dat hij niks van haar kon verwachte. Het verbaasde hem toch hoe krachtig ze reageerde en een voelde, tot zijn ongenoegen, een vleugje ontzag voor haar. Hij staarde haar enkel aan toen ze uitgesproken was. En toen ze weg liep om van de trap af te snellen riep hij haar enkel nog na “Mag ik dan tenminste je naam nog weten?!”

Ze was de straat op gegaan, uit zijn gezichtsveld verdwenen. Het was eigenlijk meteen al een onbegonnen zaak geweest, maar tja hij was wanhopig. Hij liet haar dan ook gaan. Niet veel later was hij zelf ook naar beneden gelopen, de straat op. Nu slenterde hij weer door de straten. Met zijn handen in zijn zakken, een knorrende maag, een schrijnende wang, maar geen kater meer. De zon, nog steeds verstopt achter het witte wolken dek, had inmiddels het midden van de hemel al gepasseerd en maakte haar weg terug naar beneden. Hij had doelloos rondgelopen en passeerde enkele politie agenten. “Meneer?” Dayé keek ongeïnteresseerd op naar de agent, die duidelijk zijn gezicht bestudeerde. “Heeft u deze vrouw gezien?” Hij kreeg de kopie van tekening te zien. Natuurlijk herkende hij die vrouw. Hij had haar deze morgen nog proberen te chanteren. Hij keek weer op naar de politie agent maar zei niks. “En weet u toevallig wie deze meneer is?” een tweede tekening werd tevoorschijn gehaald, dit keer mijn zijn eigen gezicht. En tel staarde hij onverschillig naar de tekening, maar van binnen wist hij meteen al dat het foute boel was. Ondertussen had de agent, die hem natuurlijk allang herkend had, zijn reactie gepolst. Zonder waarschuwing schoot Dayé een vuurbal richting de agent, wat de tekeningen in vlammen op liet gaan en een schreeuw bij de weg duikende agent veroorzaakte. Hij sprinte dwars de straat over, werd bijna overreden door een tweepaardskoets en snelde hijgend een straat in, met twee agenten enkele meters achter hem aan. Stom, stom, stom, stom, stom, stom, stom! jaagde door zijn hoofd. Hij had meteen spijt van zijn aanval. Maar hij wilde niet meegenomen worden. Rennend ontweek hij de voetgangers en rijtuigen, schoot een steeg in, trok vuilnis bakken achter hem omver en kwam terecht op een drukke winkel straat. Mensen gingen geschrokken voor hem opzij en de politie raakte steeds verder achter. Hij rende een winkel in, vond de achterdeur en klom een schuurtje op dat achter de winkel op een pleintje stond. Hij sprong een tuin in en weer een steeg. Hij het einde van de steeg kwam hij terug in een rustige straat, rende nu hijgend van de inspanning over de stoep richting de buitenstad. Even keek hij achterom, zag niet wat er voor hem liep en knalde weer met een rot vaart tegen iemand op. Dit keer viel hij over de persoon heen, en schaafde zijn knie. Verwilderd keek hij neer op het slachtoffer. Dat meen je niet! “Ik denk dat dit een gewoonte begint te worden,” zei hij met een grijns tegen de lange witharige jongedame onder hem. Hij klauterde overeind en trok haar aan haar pols op haar voeten. “Jouw moest ik net hebben!” en hij trok haar zonder pardon mee een steegje in. Hij keek het steegje rond en bleef achter een grote ijzeren container staan en liet haar los. “Voor je weer weg rent.. Je wordt gezocht. Iemand heeft je aangegeven. En waarschijnlijk omdat ik je geholpen heb ben ik ook meteen een verdachte. Ik wordt ook gezocht. Je wordt bedankt. Hoe dan ook, we zittend dus met hetzelfde probleem. Ik heb zo het idee dat ik de stad beter ken dan jij, dus wat zeg je ervan om samen te werken?” Het zal waarschijnlijk heel vreemd overkomen, die omekeer in gedrag van Dayé. Maar aangezien dreigen geen nut had bij haar, was dit misschien een idee.

[hoop dat je het goed vind als ik het zo doe? Desnoods verander ik het nog ]

Ze hoorde hem heus wel roepen. Haar naam...een keiharde trap in zijn kroonjuwelen kon hij krijgen van haar. Ze negeerde hem en rende de straat op waar ze zich tussen de mensen mengde. Ze mankte nog een beetje maar het viel gelukkig niet al te veel op. De mensen besteedde geen aandacht aan haar, precies zoals ze het wilde. Als ze zich nu nog maar kon herinneren waar dat huis was. Ze kwam niet van Nova en kende de omgeving bar slecht. Als ze de juiste straat maar wist te vinden, vanuit daar was het makkelijk. Maar als die Novaanse straten leken zoveel op elkaar. Het was om gek van te worden. 'Waar ben ik nu weer,' mompelde ze zachtjes. Ze was in een smalle rustige straat terecht gekomen. Ze bleef even staan om zich te oriënteren tot het geluid van kletterend water haar oren bereikte. Dat moest de fontein zijn op het kleine pleintje. Perfect, dan was ze er bijna. Met hernieuwde energie wilde ze verdergaan totdat iemand tegen haar op botste. Haar ogen schoten naar de persoon boven haar waarna haar blik een mix kreeg tussen woede en verbazing. Hoe groot was die kans! Ze liet zich door hem overeind helpen waarna ze probeerde haar kleding te fatsoeneren. Maar ze werd meteen opnieuw door de man aan haar pols meegetrokken. 'Ik wou echt dat je daar eens mee ophield,' verzuchtte ze vermoeid zodra ze in de steeg stonden. Ze sloeg haar armen over elkaar terwijl de man sprak. 'Hoezo wordt ik bedankt? Als jij niet van me gestolen had, dan was ik hier al weggeweest nog voordat dat huis met de grond gelijk was gemaakt,' gaf ze als weerwoord. Ze wreef even in haar ogen. 'Weet je, laat maar zitten. Het is nu al te laat. Ik moet eerst langs een oude bekende. Ze woont hier in de buurt. Daarna breng jij ons naar de shuttle,' zei ze. Zonder op antwoord te wachten liep ze de straat op, lichtvoetig en snel. Haar passen waren bijna onhoorbaar. Ze snelde de straat door, langs de fontein en liep naar een huis op de hoek. Ze klopte op de deur. Na een korte tijd werd die open gedaan door een vrouw van middelbare leeftijd. Ze schrok overduidelijk toen ze Celia zag. 'Wat doe jij hier?' vroeg ze zachtjes. 'Ze zijn op zoek naar ons Nena,' was het enige wat Celia haar zei. De vrouw knikte en stapte bij de deur vandaan. 'Kom vlug binnen,' gebood ze. Nena sloot achter de twee de deur en liep op Celia af. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze kalm. Celia wende haar blik af van de vrouw. 'Hiro benaderde me. Hij had een opdracht. Ik had geen keuze. Zonder die medicijnen die ze me ervoor geven ga ik dood Nena. Ik had het aan moeten zien komen. Die man was veel te kalm. Hij had een verborgen mes in zijn schoen. Hij raakte me. Ik moest de boel afbranden om te voorkomen dat ze bewijs zouden vinden. Onderweg had ik wat...oponthoud. Kun je ons helpen?' vroeg Celia daarna. De vrouw knikte langzaam. 'Ik ga wat spullen halen. Ik ben zo terug,' zei ze en vertrok naar een andere ruimte. Celia keek haar na en ging op een stoel zitten. 'Mijn naam is Celia Cartagos trouwens,' begon ze ineens tegen de man. 'Nena is een geneesvrouw. Ze kan ons oplappen voordat we naar de shuttle gaan,' legde ze uit. Meer hoefde de man voor nu niet te weten.

Hij had duidelijk een flinke spurt moeten maken, te zien aan zijn schouders die flink op en neer kwamen. Het was duidelijk te merken dat hij weinig getraind had de laatste maanden. Een schurend gevoel achter in zijn keel, van het hijgen, verzuurde spieren in zijn armen en benen. Dat kon nog eens mis gaan, als hij niet uit keek. Door de val had hij nu ook nog een plek op zijn knie. Deze dag had voor genoeg verwondingen gezorgd. Daarbij voelde hij zich zwak. Hij stierf van de honger en na al dat geren was zijn suikerspiegel flink gedaald en stond hij nu eigenlijk letterlijk te trillen op zijn benen. Hij legde het meisje uit wat er aan de hand was, negeerde haar weerwoord en voelde zich licht in zijn hoofd worden, waardoor hij even tegen de muur aan moest leunen. Hij wilde nog zeggen dat hij al gezegd had dat ze hem niet zomaar op een shuttle zouden zetten, maar ze was al weg gelopen. Een diepe zucht klonk voor hij achter haar aan kwam. Hij probeerde haar in te halen “Luister, ik weet niet of je ergens een shuttle klaar hebt staan? Of dat je gewoon vrolijk in een openbare shuttle wilde stappen. Maar ze laten ons er niet in…” ze liep gewoon door waarna hij een vermoeide zucht slaakte.

Bij een huis hielden ze stil, waar Dayé gelukkig weer even tegen de muur kon staan om niet in te storten. De vrouw die open deed schrok duidelijk bij het zien van de jonge dame. Ze wisselde enkele worden en werden binnen gelaten, waar Dayé zonder te vragen op een stoel zakte. Zo onopvallend mogelijk luisterde hij naar wat de twee te zeggen hadden, een korte frons verscheen toen ze het met andere woorden over hem had. Oponthoud. Puh! De vrouw verliet de ruimte en het meisje ging ook zitten. Na een korte stilte begon het meisje opeens tegen hem te praten. “Mijn naam is Celia Cartagos trouwens,” Cartagos.. Hij kende naam niet en knikte haar enkel toe. “Dayé van Valnor. Het is me een waar genoegen juffrouw Cartagos,” antwoordde hij met een halve grijns. Ze vertelde hem nog wie de vrouw was, wat een grote opluchting was. Zo iemand had hij erg hard nodig op dit moment. En Celia ook, want het mankement in haar pas was hem niet ontgaan. Hij wende zijn blik af, richting een schaal druiven op de tafel naast hem en keek er smachtend naar. Wanneer had hij eigenlijk voor het laatst gegeten? Iets anders schoot hem weer te binnen. “Over die shuttle. Ik heb wel een idee waar we er zelf eentje vandaan halen kunnen,” Op dat moment kwam de vrouw weer terug. “Ik vertel je straks meer,” zei hij dan maar. Die Nena hoefde niet te weten wat ze nog meer van plan waren. Glenn zal er niet blij mee zijn, maar ze konden nu even niet anders. Stilletjes keek hij toe hoe de vrouw eerst Celia in handen nam.

''Ik heb geen eigen shuttle. Maar wel een manier om binnen te komen''. Dat was het enige wat Celia tegen de man gezegd had terwijl ze zich weer had omgedraaid en in de richting van het huis van Nena was gegaan. Nu mensen hen zochten werd het natuurlijk wel wat moeilijker. Maar als ze iets aan hun uiterlijk konden doen, dan had Celia een school pas waarmee ze kon bewijzen dat ze naar school ging op Starshine Academy. De man kon makkelijk doorgaan voor leraar als zijn gezicht er iets beter uit zag en die alcohol lucht rond hem weg was. Dan hadden ze vrije toegang om een shuttle te nemen die langs de school zou gaan. Het was die gedachte die door haar hoofd ging terwijl ze zat te wachten tot Nena terug kwam met de spullen die ze was gaan halen. Ondertussen stelde ze zichzelf voor aan de man. Op zijn beurt vertelde hij zijn naam aan haar. Dayé dus. Ze moest de neiging onderdrukken om met haar ogen te rollen toen de man met een grijns haar juffrouw Cartagos noemde. Hmm, hij was leuker toen hij haar nog probeerde te chanteren. Daar wist ze tenminste hoe ze erop moest reageren. Sociaal contact was nooit een erg sterk punt van haar geweest. Na een korte stilte begon Dayé over waar ze een shuttle vandaan konden halen maar zweeg toen Nena binnen kwam. Logisch, vond Celia. Dat zij de vrouw volledig vertrouwde betekende niet dat hij dat deed. Zij kende Nena al jaren. Dayé had haar pas net ontmoet.

Nena gebaar haar om te gaan staan en Celia gehoorzaamde. De vrouw zakte op haar knieën zodat ze beter bij haar been kon. 'Je bent toch niet van plan om met een gescheurde broek vol bloedvlekken de straat weer op te gaan of wel? Ik heb nog wel een andere voor je liggen,' zei ze. En met die woorden scheurde ze de pijp verder kapot zodat ze goed bij de wond kon. Ze begon met het te ontsmetten. Celia beet haar tanden op elkaar maar zei niks. Soms vertrok er een spiertje in haar gezicht maar over het algemeen bleef het een neutraal masker. Behendig hechtte de vrouw de wond dicht. 'Geef het wat tijd om te rusten,' was het enige wat ze zei waarna ze weer opstond. Ze keek even om naar Dayé. 'En je vriend? vroeg ze. 'Hij is niet een vriend van mij,' gromde Celia naar de vrouw. Kleine blauwe vonken knetterden rond haar handen. Ze dwong zichzelf tot kalmte. 'Maar met dit gezicht zal hij wel erg opvallen ja,' ging ze door. Dat was genoeg voor Nena. Ze pakte haar spullen en liep naar Dayé. Ze begon zijn gezicht schoon te maken, evenals zijn knie. Op zijn knie smeerde ze een helende zalf en op zijn gezicht een prutje met fijngemalen geneeskrachtige kristallen. Toen ze het goedje na twee minuten met een zachte handdoek van zijn gezicht haalde waren alle plekken verdwenen. Ze glimlachte even kort. 'Dat laat dat knappe gezichtje veel beter uitkomen,' grapte ze. Ze verdween weer en kwam vijf minuten later terug met twee kommen soep en twee stukken versgebakken brood. Ze zei er niets bij maar de boodschap was duidelijk. Voor Celia liet ze ook een nieuwe zwarte broek achter. Daarna ging ze weer weg. Aan de geluiden te horen was ze in de keuken bezig. Celia ging aan de tafel zitten en scheurde een stukje brood af. Van de vingerloze handschoenen die tot haar ellebogen reikten was de linker wat afgezakt waarbij er twee cijfers op haar arm zichtbaar werden. Ze waren getatoeëerd en staken fel af tegen haar witte huid. Het leek meer op een soort barcode dan een gewilde tatoeage. Ze had het zelf niet door.

(Het volledige getal wat op Celia's arm staat is: 712144)

Vanaf zijn stoel keek hij kalm toe hoe Nena Celia’s wond ontsmetten en vervolgens snel dicht hechtte. Hij hield het gezicht van Celia strak in de gaten. Bijna geen enkele kick. Hij moest toegeven, ze was een hardde. Even krapte hij langs zijn kaak, waar een schurend en jeukend baardjes was gegroeid. Het begon al aardig lang te worden en eigenlijk had hij het wel willen scheren. Het stond hem niet echt en het maakte hem ook nog eens vreselijk oud in zijn gezicht. Hij negeerde de meeste opmerkingen van de twee vrouwen en liet Nena haar gang gaan. Het voelde een stuk beter toen ze zijn verwondingen had geheeld. Hij glimlachte om haar grap en bedankte haar. Hij volgde Nena met haar ogen, toen ze de kamer weer verliet, en wende zich tot Celia. “Goed, luister. Ik denk dat het een veilige keuze is als we zelf voor een shuttle zorgen. Daarmee bedoel ik dus… lenen,” Hij staarde haar een tel doordringend aan. “Ik heb een.. vriend.. Hij woont hier niet ver vandaan en hij beschikt over zijn eigen privé shuttle. Ik denk dat het de veiligste manier is. Ik kan de shuttle besturen, dus hebben we geen vervelende bijrijders. Je moet me alleen helpen om die.. vriend over te halen,” Het feit dat Glenn nogal kwaad op Dayé was vertelde hij later wel. “Tenzij je een beter idee hebt?” Vroeg hij toen Nena weer terug de kamer in kwam. Met een grote glimlach nam hij zijn kom soep en stuk brood aan waarna hij haar weer bedankte. Gulzig begon hij de soep naar binnen te werken. Nu kon je pas goed zien hoe hongerig hij wel niet was, want het aangeboden voedsel was binnen no time weg. Een beetje beschaamd om zijn schranspartij schoof hij de kom naar het midden van de tafel toen zijn oog op Celia’s arm viel. Twee vreemd getatoeëerde cijfers kwamen onder haar afgeschoven handschoen vandaan. 71.. Zijn ogen gleden op naar Celia, die rustig zat te eten. Zo op het eerste gezicht zag ze er heel gewoon uit. Een niet bijzonder en knap meisje. Maar Dayé kreeg steeds meer het gevoel dat ze een hoop verborgen hield. Hij raakte nieuwsgierig. Wie was Celia werkelijk? Naar de tatoeage vroeg hij niet. Daar kwam hij vast nog wel een keer achter. Dat was op dit moment niet belangrijk. Het was belangrijk dat ze dezen planeet het liefst zonder kleerscheuren konden verlaten.

Hij schraapte een keer zijn keel om haar aandacht te trekken, waarna hij richting haar arm knikte. Hij wachtte tot ze klaar was met eten en nam de twee soepkommen. Hij bleef half in de deur staan, gaf de kommen aan Nena. “Je hebt ons al onwijs veel geholpen, lekkere soep trouwens, maar ik wilde je nog om één gunst vragen. Zou ik gebruik mogen maken van je badkamer? Ik wil me even opfrissen voor we gaan,” Vroeg hij met zijn vriendelijkste glimlach. Nena knikte en wees hem een trap en dan de tweede deur rechts. Ze gaf hem de nodige spullen wees alles aan en liet hem alleen in de badkamer. Na een verfrissende douche haalde hij een scherp mes tussen de zijn vodden vandaan. Met een handdoek om zijn middel, nat haar over zijn schouders, stond hij voor de spiegel waar hij met geoefende hand langs zijn gezicht schraapte om zijn baard weg te scheren. Nena verscheen in de deur met een stapeltje kleding. Van wie ze waren of hoe ze er aan kwam vroeg hij niet. Hij was allang blij met een setje nieuwe kleding en bedankte haar dan ook hartelijk. Het was simpel, maar stevig. De broek paste goed en het shirt was iets te groot voor hem, maar dat maakte niet uit. Als laatste zat er een zwarte jas bij die ook iets te groot was, maar het viel al met al best mee. Op zijn zwarte kisten kwam hij de trap weer af, zijn lange haren ondertussen bij elkaar bindend in een laag staartje. Hij zag er meteen heel anders uit zonder het baardje en zijn nieuwe outfit maakte hem eigenlijk weer een normale man. Precies zoals hij moest zijn. Niet te opvallend te minste. Hij liep op Celia af. “Ben je zover? Heb je al besloten wat we gaan doen?”

Celia's blik bleef Nena volgen totdat de vrouw de kamer uit verdwenen was. Toen Dayé weer begon te spreken gleden haar groene ogen zijn kant op. Ze keek hem enkel aan terwijl hij sprak. Ze reageerde niet omdat Nena de kamer weer binnen kwam met eten en een extra broek voor Celia. Zij vertrouwde de oudere vrouw dan wel, maar zoals eerder was vastgesteld, leek Dayé dat niet te doen. Toen Nena naar de keuken verdwenen was, was Celia aan tafel gaan zitten en begon met eten. Vanuit haar ooghoeken keek ze af en toe naar Dayé. Blijkbaar was de man erg hongerig geweest. Hij schrokte de soep en het brood zo snel naar binnen. Alsof hij al een maand niet gegeten had. Nu ze terug dacht aan de staat waarin ze hem voor het eerst had gezien was die vergelijking misschien niet eens zo heel ver verwijderd van de realiteit. Toen ze zijn ogen haar kant op zag bewegen richtte ze haar blik weer op haar eigen bord. Ze keek pas weer op naar hem toen hij zijn keel schraapte. Haar ogen schoten naar haar arm. Als gehypnotiseerd bleef ze er een paar seconden naar kijken. Haar productnummer zoals ze de tatoeage altijd gezien had. Gebrandmerkt voor het leven, als vee. Ze trok de handschoen weer goed zodat de tatoeage weer verdween onder de zwarte stof. Ze ontweek verder elk mogelijk oogcontact met Dayé totdat de man door Nena doorverwezen werd naar boven waar hij zichzelf kon opfrissen. Toen hij weg was gebruikte zij die tijd om haar kapotte broek met de nieuwe te verwisselen. Hij was eigenlijk net iets te kort maar niemand zou dat zien. Ze propte het ding tot in haar laarzen die ze weer stevig dicht veterde.

Toen Dayé de trap weer af kwam had Celia haar vlecht losgehaald en borstelde met lange, geoefende halen haar witte haar. Ze bond nar het borstelen de haren weer strak in een vlecht. 'Ik weet hoe ik die vriend over kan halen. Maar je vraagt me niets over mijn methode. Noch bemoei je je ergens mee. Zorg ervoor dat hij je gezicht niet herkent en hou je afzijdig,' sprak ze tegen hem. ''Selene'', de duivels met het witte masker, was geen onbekende groep in deze delen van Nova. Wie er hier niet van gehoord had, had onder een steen geleefd. Iedereen wist van het speciale wapenproject van de Suasama. Selene was een organisatie waar je geen grappen over maakte. En die reputatie zou Celia gebruiken om in het bezit van de shuttle te komen. Ze zou de man niet doden. Ze zou hem alleen bang maken. Zoveel als nodig was. Celia liep naar Nena die in de deuropening van de keuken stond en bedankte haar voor alles. De vrouw glimlachte haar bemoedigend toe en wenste haar een veilige reis en de groeten aan Augustus en Lucius. Eenmaal buiten draaide Celia zich om naar Dayé. 'Welke kant?' vroeg ze hem.

Eens was Glenn zijn beste vriend geweest, op Nova. Hij had hem lang geleden ontmoet, in het begin van zijn studie. Ze raakte bevriend en hielden lange tijd daarna ook nog contact. Maar na de dood van Sirana is dat verwaterd geraakt. Dayé was weer op Nova terug gekeerd en was weg gezakt in een diepte. Elke helpende hand sloeg hij af. En zo ook die van Glenn, nadat hij ontdekt had dat zijn vriend terug wat gekeerd. Of Glenn het begreep of niet maakte hem niks uit. Dat was ook niet de reden waarom hun vriendschap aan diggelen was geslagen. Nee, Dayé had dat zelf veroorzaakt. Hij wist niet eens meer precies waar het om ging, maar kort gezegd had hij ruzie gezocht. Glenn had hem proberen te kalmeren, maar alles was verkeerd gelopen. Dayé had zijn huis met een gescheurde lip en een bloedneus verlaten. Glenn achterlatend met zijn neusbeentje in twee stukken en dezelfde bloedneus. Hij heeft hem nooit meer opgezocht. Tuurlijk had hij vreselijke spijt van de hele situatie. Jammer genoeg viel daar nu niks meer aan te doen. Dus kon Dayé alleen maar hopen dat hij, met Celia’s hulp, Glenn’s shuttle kon lenen, kopen of stelen. Het maakte hem weinig uit. Ze moesten hoe dan ook weg hier.

Nu hij wat was opgelapt door de gastvrije Nena was hij in ieder geval een stuk minder opvallend. Hij wierp een korte blik op het lange witte haar van Celia voor hij haar aankeek. Hij knikte braaf op wat ze hem te zeggen had. ‘We zullen wel zien hoe het loopt,’ was het enige wat hij verder nog te melden had. De weinige bezittingen, die hij in de oude lappen om zijn lichaam had verborgen, had hij nu in een soort tas gestoken en om zijn schouder heen gehangen. Hij volgde Celia naar de keuken deur, waar hij Nena ook nog bedankte. Buiten vroeg Celia welke kant op. Dayé knikte als gebaar dat ze hem volgen moest. Ontspannen, alsof er niks aan het handje was, slenterde hij met handen in zijn zakken over de straat. Het was nog steeds rustig. Ze passeerde de kletterende fontein weer en liepen de straat uit. Ze staken een weg over en liepen door een parkje, nu met een iets versnelde pas. Ze mochten het toch niet riskeren om echt herkend te worden. Aan de andere kant van het groene stukje natuur, midden in de stad, kwamen ze terecht in een wijk met grotere huizen. Vrijstaand. Met ruime tuinen, hoge hekken, dure voertuigen en hier en daar zelfs een waakhond. Hij wierp een veelbetekende blik over zijn schouders heen naar Celia. Verschil moest er wezen.

Deze wijk was jammer genoeg een echt doolhof. Gelukkig wist Dayé de weg en leidde Celia naar een van de grootste huis. Ja, Glenn was een rijke stinkerd. Het grote donkere huis lag aan het einde van een rij huizen. Met uitzicht over een prachtig deel van de stad. Voor de tuinhekken bleef hij staan en keek de straat rond. Behalve een vrouw die haar hond uitliet was er niemand. Hij keek op naar de lucht en zag aan het waterige zonnetje, die door het wolkendek gebroken was, dat het al tegen het einde van de middag liep. Hopelijk was Glenn thuis.. Hij wierp nog een korte norse blik op Celia voor hij het hek, die met een piepend geluid van ijzer op ijzer, open zwaaide. Hun voetstappen waren duidelijk te horen op het grindpad naar de voordeur. Met drie grote bonken van zijn vuist tegen de deur maakte hij hun aanwezigheid bekend. Hij stapte opzij, leunde met zijn rug tegen de muur naast de deur en liet zijn ogen door de omgeving glijden. Afwachtend tot de deur geopend zou worden. Hij zag een aantal kleine bijgebouwtjes, tuinhuisjes, in de tuin. Een kleine vijver en hier en daar een boom. Het duurde lang. Was Glenn er wel? Na een aantal minuten draaide hij zich terug naar Celia. “Ik denk dat we toch iets anders bedenken moeten.. Misschien kunnen we-“ Zijn gezicht draaide met een ruk om naar de deur, waar hij nu voor stond, en staarde in het verbaasde gezicht van een blonde jongeman. Niet veel ouder dan hij. Hij had een kort ruig rossigblond baardje en resten van een gebroken neus, als een bokser. Zijn grote bruine ogen keken verbaasd van Celia naar Dayé. “Glenn! Vriend, je bent thuis,” zei Dayé nuchter. “Jij!” brieste de man kwaad. Hij wilde verder spreken toen Dayé hem onderbrak. “Sorry voor dit,” en zijn vuist lande met een hoop kracht tegen Glenn’s hoofd aan. Hij klapte meteen bewusteloos achterover. Dayé schudde pijnlijk zijn hand. “Ik was even vergeten wat een hard hoofd hij had,” Hij stapte het huis binnen en onderzocht of Glenn echt bewusteloos was. Daarna taste hij de zakken van de man af en vond een kleine sleutelbos, die hij triomfantelijk omhoog hield. “Achter die deur heeft hij zijn shuttle staan,” zei hij wijzend op de deur aan het einde van de gang. Vervolgens hurkte hij neer achter de bewusteloze man en greep hem vast onder zijn schouders. “Maar help me eerst om hem op de bank te leggen,”


~ Sorry voor de laatheid ~

Met een laatste blik op het huis van Nena liep Celia achter Dayé aan. Ze hinkte niet meer en haar wond deed ook minder pijn. Het was ongelofelijk hoe goed die vrouw was. Dat was iets wat ze de organisatie altijd nagegeven had. Ze wisten heel goed waar ze hun personeel vandaan moesten halen. Ze richtte haar blik weer voor zich, op Dayé's rug. Hij leidde haar terug naar het pleintje, langs de fontein en door een klein park heen. Toen ze het park uit waren was duidelijk te zien dat hier een heel ander type mensen woonden. Vlak voor een enorm huis hielden ze halt. Terwijl Dayé het pad al afliep naar de voordeur bleef Celia naar het huis kijken. Haar ogen gleden langs alle ramen. Hij zou daar toch niet in zijn eentje leven? Met zachte passen liep ze achter Dayé aan. Natuurlijk was het onmogelijk om op grint geheel onhoorbaar te blijven. Niet dat het wat uitmaakte aangezien Dayé overal doorheen banjerde. Je zou de doden er nog mee wakker maken. Terwijl hij op de deur bonkte om te zien of zijn ''vriend'' thuis was, legde Celia haar lange vlecht weer om haar nek en deed de kap van haar zwarte bovenkleding over haar hoofd om haar gezicht te verbergen in de schaduw ervan. Vrijwel meteen daarna ging de deur open. Dayé sloeg de blonde man die had open gedaan buiten westen. 'Zeg, als je hem gewoon buiten westen kan slaan, waar heb je mij dan voor nodig?' vroeg ze met een lichtelijk sarcastische ondertoon terwijl ze de benen van de blonde man vast pakte. Samen legde ze de man op de bank neer. Vlak voor zijn gezicht knipte Celia in haar vingers. Een klein beetje zwarte rook verscheen en zocht zijn weg naar de man. Het zou zijn geheugen van de afgelopen vijf minuten wissen. 'Laten we maar gaan,' zei ze terwijl ze weer overeind ging staan. Met een ruk keek ze ineens opzij. 'Verberg je gezicht,' sprak ze tegen Dayé. Zelf haalde ze het witte masker weer tevoorschijn. Vijf minuten later stormde er drie mannen de kamer in. Het was ook een beetje moeilijk te geloven dat iemand met zoveel geld zou besparen op bewaking. Zonder tijd te verspillen aan zinloos gepraat rende Celia op ze af. Haar hand reikte al naar achteren om haar zwaard te pakken. Maar toen bedacht ze zich dat ze deze mannen niet kon doden of ernstig verwonden. Dat zou voor teveel problemen zorgen. In plaats van haar oorspronkelijke aanval sprong ze en trapte de voorste man recht in zijn gezicht. Hij viel buiten westen op de grond neer. Een tweede haalde met zijn vuist uit naar haar. Ze greep zijn pols, trok hem naar haar toe en gaf hem een knietje in zijn kruis. De man boog naar voren waardoor Celia hem hard in zijn nek kon slaan om daarna meteen te bukken voor de derde bewaker. Ze haakte zijn voet zodat hij op de grond viel en sprong meteen op zijn rug. Ze draaide een van de mans armen op zijn rug en greep hem bij zijn haar. Een paar flinke klappen tegen de grond later en de derde man was ook bewusteloos. Ze liet hem los en stond op. 'Laten we gaan voordat een van hen wakker wordt of voor het geval dat er meer zijn,' zei ze tegen Dayé terwijl ze naar de deur liep die Dayé eerder aangewezen had.

Waarom hij had gehoopt dat Glenn thuis was wist hij niet meer. Het was veel handiger geweest om gewoon in te breken en zijn shuttle te stelen. Hij zou hem toch wel terug brengen… misschien.. Bij de deur was hij afwachtend tegen de wand aan gaan staan en had vanuit zijn ooghoeken Celia bekeken. Niet dat je haar direct nog zou herkennen aan het angstaanjagende masker. Niet te geloven dat hij met een suasama lid samen werkte. Ook nog eentje van de selene organisatie. Een aantal maanden geleden was ze nog zijn rivale. En nu werkte hij met haar samen. Hij had het kunnen weten, met haar nummertatoeage. Nu ze dat masker droeg wist hij het direct. Voor de rode garde moest hij dat soort dingen weten. Wat een toeval. Hij spande zijn kaken aan door een lichtelijke ergernis, die eigenlijk nergens op gebaseerd was. Hij voelde nog steeds een soort nijd tegen over die organisatie. Toen het hem te lang begon te duren wilde hij voorstellen om gewoon in te breken en de shuttle te stelen. Het irriteerde hem dat hij niet meer zo scherp was vroeger, want hij had Glenn helemaal niet gehoord tot hij de deur plots open deed. Het was niet eens zijn bedoeling geweest dat Glenn hem zou zien. Celia zou het afhandelen. Dat was het plan. Maar de blonde man had hem al herkend en uit een reflex had Dayé uitgehaald. Dat leek hem op dit moment het enige slimme. Mijn zijn tanden op elkaar had hij zijn knokkels horen kraken onder de klap. Toen hij de sleutels had gevonden was hij toch ook weer blij dat Glenn thuis was geweest. Het had anders voor een hoop extra moeite gekost. Hij kon de shuttle makkelijk starten zonder de speciale sleutel, maar het zou ook een alarm af kunnen laten gaan. En dat zou niet stoppen. En dat zorgde weer voor een hoop ongewenste aandacht. Met andere woorden een hoop gedoe.

Dayé wierp een vernietigende blik, over de bewusteloze Glenn die ze vast hadden, naar Celia. “Slik je sarcasme in, selene, en help me,” Ze legde de man op zijn bank waar Dayé een kussen onder zijn hoofd propte. Bij het dressoir, die tegen de wand aan was geschoven, zocht hij naar perkament, inkt en een schrijfveer. Glenn bedanken was toch nog het minst wat hij kon doen. Hij krabbelde gauw iets op het gevonden stuk perkament, wat hij vervolgens op rolde. Hij sprak een spreuk uit wat ervoor zou zorgen dat het in brand zou vliegen, zodra Glenn het gelezen had. Met een ruk keek ook hij op toen Celia hem beval zijn gezicht te verbergen. Hij trok de zwarte kap, van zijn jas, en de een witte lap, die om zijn nek hing, voor zijn gezicht zodat alleen zijn ogen nog te zien waren. Al was het maar in de schaduw van de donkere capuchon. Hij liep vlug op Glenn af en propte het stuk perkament in zijn hand. Hij had enkel geschreven dat hij zijn shuttle terug zou krijgen. Wie ze waren en wat er gebeurt was hoefde hij toch niet te weten, aangezien hij het zich niet eens zou herinneren, dankzij Celia. Hij liep terug naar het dressoir waar hij tegen aan bleef staan wachten. Drie bewakers kwamen binnenstormen. In tegenstelling tot Celia, die meteen in de aanval ging, bleef Dayé gewoon staan toekijken. De eerste twee werden al gauw door Celia neergehaald, maar de derde was eerst op hem af gesneld. Met zijn brede armen greep hij naar Dayé die een snelle stap zijwaarts zette. Heel simpel. De bewaker keek verbaasd opzij maar was net te laat om Dayé te ontwijken die in een pirouette was omgedraaide om hem mijn zijn voet in de maag van de bewaker te trappen. De man klapte dubbel en Dayé greep hem bij zijn schouders. “Volgens mij moet je die daar hebben,” Hij duwde hem ruw richting Celia die het zaakje afhandelde.

Achter de deur kwamen ze in een brede hoge ruimte. Het rook er typisch naar de vreemde goedjes die door de shuttle dropen. Het was geen vreselijk groot ding, maar groot genoeg voor twee personen. “Open de deuren,” beval hij Celia en wees op een rode knop aan de muur, die de schuif deuren in het plafon regelde. Zelf sprong hij in het lage voertuig, waar hij net in paste met zijn 1,97. Binnen in bevonden zich twee stoelen en een breed paneel vol knopjes, meters en knipperende lampjes. Hij drukte een aantal knoppen in, legde de sleutel, een ijzeren plaatje met een unieke code strip op een speciale houder. Meteen begon de hele shuttle te zoemen. Er sprongen nog meer lampjes aan. De meetnaalden kwamen tot leven. Dayé ging in de stoel, achter de stuurknop, zitten waar hij zijn riem vast klikte. Hij wachtte tot ook Celia vast in haar stoel zat voor hij de shuttle op liet stijgen. Het voertuig paste perfect door de opening in het plafon, wat Dayé kon zien door het ronde dakraam van de shuttle. Eenmaal in de lucht, gaf hij flink gas en schoten ze weg. Boven het wolken dek gaf hij pas wat gas terug en zweefde ze kalm door de lucht. “Dat lijkt me een geslaagde missie,” en hij keek even grijnzend naar Celia. Hij zette zijn kap en mondkap af. “Pfff ik heb het warm,” zei hij zuchtend en keek even om zich heen door de shuttle. Achter de stoelen was nog wat ruimte waar je gewoon kon staan. Ze konden nu rustig aan doen. Niemand zou een vermoeden hebben dat ze deze shuttle hadden gestolen. Tenminste, nog niet. Dat kon nog wel even duren. Na alle inspanning van daarnet en de kleine ruimte zorgde er alleen voor dat Dayé het vreselijk warm begon te krijgen. Hij drukte een knop in en vroeg of Celia even de stuurknop over kon nemen, zodat hij zijn trui uit kon trekken. Achter de stoelen trok hij rustig zijn trui uit. Hij bleef Celia strak in de gaten houden en op een moment dat ze niet keek sloeg hij tegen haar achterhoofd. Even leek de shuttle met een vaart neer te storten, maar het lukte Dayé snel genoeg om het bewusteloze meisje van zijn stoel te werken, om het roer over te nemen. Hij sprak een spreuk uit en kleine witte lichtjes verschenen voor haar gezicht. Nu wist hij zeker dat ze het komende uur niet meer wakker zou worden.

Ongeveer een uurtje later zat Dayé kalm in zijn stoel de shuttle te besturen. Wachtend tot Celia weer wakker zou worden. Hij had haar enkels en polsen samen gebonden met een stevig dun touw en haar in de bijrijderstoel gezet. Hij wilde het toch liever niet riskeren dat ze hem meteen aan zou vliegen. Om zijn schouder hing nu een brede leren tas, met een zware inhoud, die goed was afgesloten door meerdere sluitingen. “Welkom terug,” sprak hij zacht zodra ze wakker werd. “Waar moeten we heen?” vroeg hij aangezien hij haar eindbestemming nog niet wist.

Vanachter haar masker was er niet veel meer te zien dan twee gloeiende groene puntjes. Haar ogen. Maar dat was enkel te zien als iemand erg dichtbij stond. En meestal was het dan ook te laat als Celia haar masker voor had. Ze vond het vervelend om dat feit te verraden in het bijzijn van Dayé. Maar het kon niet anders. Ze mocht niet herkend worden. En hoewel ze van plan was om de blonde man zijn geheugen te wissen bleef er een kleine kans bestaan dat hij zich fracties zou herinneren. Dan was het makkelijker als hij de schuld kon geven aan Selene. Zij zou er niet wakker van liggen in elk geval. Uiteindelijk bleek Dayé haar niet eens nodig te hebben. Het was een pure reflex, dat zag Celia meteen. Maar hij sloeg de blonde man neer. Buiten westen. Samen droegen ze hem naar de bank. Ze keek met een ruk op naar Dayé toen hij haar ''Selene'' noemde. Haar schouders strak gespannen en haar concentratie op het feit dat ze de man niet los moest laten slikte ze haar volgde opmerking in. Maar dit gaf haar geen goed gevoel.

Ze sprak een geheugen wis spreuk uit over de blonde man zoals ze al van plan was geweest. Maar toen ze op het punt stonden te vertrekken kwam de bewaking binnen gestormd. Celia handelde instinctmatig. Ze ging op automatische piloot. Als haar gezicht niet verborgen had gezeten over een masker dan had je kunnen zien wat voor zombie-achtige blik ze in haar ogen had. Als ze zich overgaf aan haar training, dan leek ze in trance te zijn. Je had net zo goed een paar onschuldige dametjes voor haar neer kunnen zetten. Ze had het verschil niet gezien en had ze allemaal afgeslacht. En die vaardigheid, om je geest bijna letterlijk uit je lichaam te laten vertrekken, dat maakte Selene soldaten zo dodelijk. Het enige wat ze zagen was een obstakel wat uit de weg geruimd moest worden. Ze waren precies gemaakt waarvoor ze bedoeld waren: wapens. Geen geweten, geen ziel, geen genade. Het enige waaraan je kon zien dat Celia nog een beetje de situatie onder controle had was het feit dat ze nog steeds het besef had dat ze de bewakers niet moest doden. Alleen maar onschadelijk maken.

Zodra de bewakers uitgeschakeld waren rende Celia naar de deur die Dayé eerder aangewezen had. Ze liep meteen door naar de rode knop die Dayé haar aanwees en drukte hem in zodat de deuren opende. Met getrainde, haast katachtige sprongen, sprong Celia achter hem aan de shuttle in. Ze ging zitten en klikte haar riem vast. Ze zat nog amper of ze schoten er al vandoor. Celia haalde het masker weg en zette de zwarte kap weer af. Ze reageerde niet op Dayé's woorden. Haar eigen wil begon weer een beetje terug te komen. Ze was weer vrij uit de grip van de trance waar ze zoeven daarvoor nog in verkeerd had. Zonder echt op hem te letten verwisselde Celia van stoel toen hij haar vroeg of ze de stuurknuppel wilde overnemen. Ze was teveel verzonken in haar eigen gedachten. De eerstvolgende keer dat ze Haru zou zien had ze een scherp mes voor hem met zijn naam in het lemmet gekerfd. Tuurlijk, ze had zelf gezegd tegen hem dat hij moest gaan. Toch had ze ergens het gevoel dat dit alles op de een of andere manier zijn schuld was. Misschien was die conclusie onredelijk. Maar dat kon haar nu even niks schelen. Ze merkte te laat dat er iets niet klopte. Ze was niet snel genoeg weer helder van geest geweest. Ze had zich pas half omgedraaid toen ze met iets hards op haar achterhoofd werd geslagen.

Ze wist niet hoe lang ze buiten westen was geweest. Wel dat, toen ze weer wakker werd, haar polsen en enkels waren vastgebonden. Vuile schoft. Ze had nooit naar hem moeten luisteren. Hem moeten neersteken en voor dood achterlaten toen ze dat kon. Haar eerste idee was ontsnappen. Dat was niet moeilijk. Ze had zichzelf binnen een paar seconden vrij. Maar ze bleef zitten zoals ze zat. Waarom had Dayé dit gedaan. Het moest iets met Selene te maken hebben, was haar eerste gedachte. Maar wat nou als het iets anders was. Ze zat in een shuttle, dus als ze zichzelf bevrijdde kon ze nog nergens heen. Daarentegen kon hij de stuurknuppel niet zomaar loslaten. Haar blik ging ietwat opzij toen ze Dayé naast zich hoorde praten. Haar heldere groene ogen spoten vuur. Als ze hem had kunnen doden met haar blik dan waren ze nu aan het neerstorten. 'Bastardo traizoeiro sucio. Está pola súa conta a partir de,' siste ze naar hem in de thuistaal van Ark. Het maakte niet uit of hij haar kon verstaan of niet. Het klonk als een flinke verwensing, wat het in principe ook was. Ze zei hem dat hij het maar mooi zelf kon uitzoeken. Ze wendde haar blik van hem af. Zijn aanzicht maakte haar misselijk.

Het zat hem niet lekker. De hele situatie niet. Hij wist niet of zij wist wie hij was. Waar hij bij heeft gehoord. Misschien was dit wel opgezet door de suasama. Wilde ze zijn geheim achterhalen. Het zou hem niets verbazen als ze er iets van wisten. Waarom was hij dan precies twee keer tegen een Selene aangelopen. Hij vond het te toevallig. En waarom werd hij ook gezocht? Omdat hij met haar gezien werd? Of was het allemaal in scène gezet? Hij wist het niet meer. Maar terug naar Nova ging hij niet. Dat hij nu eenmaal in een shuttle samen met Celia zat kon hij niks meer aan veranderen. Hij vertrouwde haar nog steeds niet, maar haar klakkeloos uit het voertuig gooien kon hij ook weer niet. Hij hoefde niet nog meer doden op zijn geweten. Hij vond het zelfs prima om haar gewoon af te zetten waar ze dan ook wezen moest. Jammer genoeg moest hij nog iets ophalen. Iets waar zij niks vanaf mocht weten. Niet wat het was. Niet waar het verstopt had gezeten. Helemaal niets. En gezien haar achtergrond kon hij haar niet simpelweg vragen om gewoon even weg te kijken. Dus was zijn enige oplossing om haar buitenwesten te slaan. En zelfs dat zat hem niet lekker. Want ondanks alles had ze hem wel geholpen. Ze hadden elkaar geholpen. En hun rivaliteit, die hij op een vreemde manier nu voelde, was ook over. De rode garde was niet meer. Dus waarom zou hij nog op deze planeet blijven wachten. Alsof iemand hem af zou komen lossen. Zijn vader, de vervloekte duivel, kon hem moeilijk wat maken achter de tralies van Razen. Toch wilde hij het nog beschermen. Hij hoopte dat Celia het zou begrijpen. Al betwijfelde hij dat ten zeerste. Dus had hij haar maar vast gebonden, waar ze waarschijnlijk niet al te lang door tegen gehouden werd. Hopelijk was ze verstandig genoeg om niets te flikken.

Ze vlogen nog steeds boven Nova, niet wetend waar hij naar toe moest gaan. Hij kon naar Shadra gaan, terug naar zijn moeder en kinderen. Niet dat ze daar veel moeite zouden doen over het feit dat hij gezocht werd op Nova. Hij merkte subtiele veranderingen bij Celia. Ze zou snel wakker worden. Een gigantische vlam, in de vorm van een vogel, verscheen naast de shuttle. Het vurige dier gaf een krijs en vloog vooruit. Een glimlach sierde Dayé’s gezicht. Ze was hem gelukkig gevolgd. Hij draaide zich om, naar Celia, die nu wakker was. Dat ze niet blij was, was duidelijk te merken. “Tuttut.. zulke woorden zijn nergens voor nodig. Het spijt me dat ik je neer moest slaan.. Het was voor je eigen bestwil..” Hij wierp een blik op haar blonde achterhoofd. “Of je kunt me nu zeggen waar je heen wilt… of ik dump je bij de eerste de beste planeet die we tegen komen. Aan jouw de keus..” Hij drukte een knop in en achter hen opende de deur zich. Het losse staartje en de paar losse plukken rond Dayé’s gezicht wapperde ineens alle kante op door de harde koude wind, die nu door de cabine heen stormde. Er klonk weer een krijs, dit keer vlak achter hem, dus sloot hij vlug weer de deur. Fenice, zijn fenix, sprong op zijn schouder, waar ze met haar scherpe nagels in klauwde. Ze streek haar hoofdje langs zijn gezicht als begroeting en staarde vervolgens vel naar het blonde meisje. Een waarschuwend gekrijs galmde door de shuttle. “Stil maar Fenice. Ze is een vriendin..” sprak hij, zacht de vuurveren van de vogel strelend.

Haar pupillen vernauwde zich toen Dayé haar toesprak alsof ze een klein kind was. Haar klein begon kleine brandgaatjes te vertonen. Ze kon het niet helpen. De woede zat in haar bloed en pompte het door haar hele lichaam. Het verwarmde haar huid zodanig dat het haar kleding langzaam begon weg te schroeien. De plekjes waren niet veel groter dan een brandgat van een sigaret. Maar ze waren er wel. 'Beter. Zet me maar ergens af. Ik kom wel waar wezen moet. Waarom zou ik met jou verder reizen als ik de keuze krijg dat ook in mijn eentje te doen,' beet ze hem fel en agressief toe toen hij nog een keer tegen haar sprak. Ze was niet echt boos op hem. Meer op zichzelf. Hoe kon ze het zo ver hebben laten komen? Als ze nu gewoon die piercing uit haar navel scheurde, dan was ze dat gevoel meteen kwijt. Net zoals elk ander gevoel. Dan kon Selene haar niet meer chanteren. Dan was ze van deze klootzak af. Ze kon erbij, zelfs met vastgebonden polsen. Ze kon bij de navelpiercing in de vorm van een kruisje met haar nummer erin gegraveerd. De piercing waarmee de organisatie haar hele leven in controle had genomen. Maar dat was laf, zelfmoord. Niet zozeer voor zichzelf. Maar voor de mensen die ze ermee op scheepte. Nemo, Augustus, Lucius, maar bovenal...Nathaniël. Dat zou ze nog wel het ergste van alles vinden. Dat hij van een ander zou moeten horen dat zij zelfmoord had gepleegd. Dat ze niet zo sterk was als hij had gedacht. Dat nooit!

Celia luisterde met een half oor naar wat er achter haar gebeurde. Het gekrijs klonk als dat van een vogel. Toen het beest tegen haar scheen te krijsen moest ze de neiging onderdrukken terug te schreeuwen. Alles, de hele situatie, irriteerde haar zwaar. Ze snoof even toen ze de woorden van Dayé hoorde die hij tegen de vogel sprak. 'Ga jij zo met al je vrienden om? Dan kan ik me voorstellen dat die blonde kerel op Nova niet al te blij was je te zien,' mompelde ze maar hard genoeg voor hem om te kunnen horen. Hoe eerder hij haar afzette hoe beter. Het maakte haar niet uit waar. Alles was beter dan dit.

Gezien alles wat gaande was bleef Dayé nog erg kalm. Hij was zeker niet blij om sommige zaken, duidelijk te zien aan de norse frons boven zijn ogen, maar eigenlijk had hij het niet beter kunnen krijgen. Op Nova hoefde hij niet meer terug te komen. Hij had daar alles achter gelaten. Inclusief dat uitzichtloze leven wat hij de laatste maanden had geleefd. Hij kon een nieuwe start maken. Ergens anders beginnen. Zijn leven veranderen. Waar? Dat wist hij nog niet, maar daar zou hij zeker snel achter komen. Celia was niet bepaald de rust zelve. Ze was echt kwaad en Dayé rook een brand lucht van haar af komen. Hij begon nu steeds meer spijt te krijgen van zijn klap. Maar er was niets meer aan te doen. Hij had wat hij hebben moest. Hij was nog steeds de enige die er van af wist. En Celia was verder ongedeerd. “Ok..” was het enige wat hij nog zei. Ze wilde afgezet worden. Prima. Daar kon hij voor zorgen. Dan waren ze van elkaar af. Nu was alleen nog de vraag waar?

Nadat Fenice het voertuig was in gevlogen had hij de shuttle dicht gesealt. Direct was de shuttle steeds hoger en hoger en hoger gevlogen. Uit de Novaanse atmosfeer. Het werd donkerder om hen heen. Ze werden omringt door sterren en planeten in de verte. Ze kwamen dicht langs Puffoon, maar daar durfde hij eigenlijk niet heen. Puffoon stond bekend om hun veiligheidssysteem. De ruimte-eenheid. Als hij te dicht langs die planeet zou vliegen kon hij best nog eens opgepakt worden. Zeker omdat Nova en Puffoon buren waren. Dus dat leek hem niet zo’n geweldig idee. Hij zelf wilde naar Shadra en de enige planeet die dan nog op hun pad lag was die van de Starshine Academy. Zijn jongere zusje zat daar… En volgens Dayé was het een neutraal gebied. Hij zou daar zelf ook veilig kunnen zijn. Als hij zou solliciteren ofzo. Maar eerst wilde hij naar zijn kinderen. Opeens realiseerde hij zich dat hij zijn zoons weer ging zien. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht die hij niet meer glad kon trekken. Ze zouden vast en zeker al flink gegroeid zijn. Zouden ze hem nog herkennen? En zijn moeder? Hoe zou het met haar gaan? Of hij op Shadra zou blijven wist hij niet. Het was toch de planeet waar ze was overleden.. En hij wist niet of hij dat kon verdragen..

Maar eerst Celia afzetten. Hij had geen woord meer gesproken. Hij had haar laatste woorden genegeerd. Ze wist nog steeds helemaal niks van hem. Ze mocht denken wat ze wilde. Hij wist de waarheid. Af en toe wierp hij een blik naast zich. Hij had zich al verontschuldigd voor de klap. Dat moest genoeg wezen. Toen ze Puffoon, die in de verte lag, hadden gepasseerd sprak hij pas weer. “Ik ga je afzetten bij Starshine Acedamy..” Voor hen was de kleine bij planeet al te zien en aangezien Dayé haast had trapte hij hem flink op zijn staart.

Celia dwong zichzelf te kalmeren voordat ze straks helemaal in de fik zou vliegen. Hij was het niet waard om zo opgefokt over te raken. Ze had er niks aan kunnen doen. Ze was al aardig gepikeerd geraakt door alles wat er gebeurd was, en die klap tegen haar hoofd was de laatste druppel geweest voor haar. Het was vreemd, en Dayé zou het waarschijnlijk nooit van haar te weten komen, nog dat zij het ooit van hem zou weten. Maar op dat moment ging er door beide dezelfde gedachte. Ook bij Celia kwam de gedachte op dat deze man helemaal niks van haar wist. Ze kon maar niet stoppen met denken aan die paar uur geleden toen hij ''Selene'' tegen haar gegromd had. Als hij de waarheid wist had hij haar heel anders aangesproken. Het viel niet goed dat hij haar als een van hen zag, nadat ze zo sterk had geprobeerd zich los te snijden van de organisatie. Dacht hij nou werkelijk dat zij en zij niet alleen, maar bijna iedereen daar die een masker droeg, dat uit vrije wil deed? Het bewees maar weer hoe weinig hij wist. Maar het gaf niet. Hij zou haar zo afzetten en dan was dit alles over. Ze gaf geen reactie behalve een korte snuif toen hij vertelde dat hij haar bij Starshine ging afzetten. Laat dat nou precies de plek zijn waar ze heen wilde. Niet dat hij dat hoefde te weten. Na een paar minuten in stilzwijgen naast hem gezeten te hebben keek ze opzij. 'Ik wil toch wel nog een ding weten. Wáárom heb je me op m'n hoofd geslagen?' vroeg ze. De kalmte in haar stem was terug gekeerd maar was nog steeds ijskoud. Ze wilde weten of het te maken had met het feit dat ze, volgens bij Selene hoorde, of dat hij gewoon gek in zijn hoofd was.

Het gewicht om zijn schouder voelde veel zwaarder dan het in werkelijkheid was. Zijn hele organisatie was gebaseerd op datgene in de tas. En hij was daar nu verantwoordelijk voor. Misschien moest hij het maar gewoon vernietigen. Direct een einde maken aan alles. Niemand die er nog naar zou kraaien. Zijn vader zou hem geheid als een verader zien. Jammer dan. De man zelf had ook niet bepaald eerlijk gespeeld.

Het was nog steeds akelig stil in de shuttle en ergens werd Dayé er ongemakkelijk onder. Hij begon zich haast gedwongen te voelen om de stilte te verbreken. Maar gelukkig was Celia hem voor. Al was het niet een vraag die hij wilde horen. Hij spande geïrriteerd zijn kaken en flitsten zijn goudbruine ogen haar kant op. Het duurde even voor hij antwoordde. Niet zeker wetend of hij überhaupt wat zeggen mocht. Fenice sprong van zijn stoelleuning, waar ze op gezeten had, om ergens achter hen een plekje voor haarzelf te vinden. De stilte werd nu nog ongemakkelijker en Dayé maakte zich daar toch een beetje boos om. Al kon Celia dat natuurlijk niet weten. “Dat gaat je niks aan,” gromde hij uiteindelijk. “Het was nodig.. that’s all. Wees maar niet bang, het heeft verder niets met jouw te maken,” zei hij resoluut.

Op de planeet van Starshine Academy was het inmiddels al midden in de nacht. Glenn was dan misschien rijk, zijn shuttle was dat zeker niet. Niet in snelheid tenminste. Het had toch enkele uren geduurd voor ze daadwerkelijk konden landen. Behendig zette hij het voertuig aan de grond, op het lanceringsplatform van de school. Hij liet de motor draaien en klikte zich los. Hij haalde een kleine dolk tevoorschijn en sneed met een snelle haal langs de touwen om Celia’s polsen en enkels. Hij plofte weer terug in zijn stoel, klikte zijn gordel om, en drukte een knop in waardoor de deur met een sissend geluid open gleed. Hij draaide zich nog even om naar Celia en keek haar kort in haar vel groene ogen aan. Hij voelde toch nog iets van dankbaarheid en kon een zuinige glimlach niet onderdrukken. “Het ga je goed, Celia Cartagos,” zei hij enkel nog. Hopend dat hij haar nooit meer tegen zou komen. Hij wachtte tot ze was uitgestapt, sloot de deur en maakte met een rotvaart dat hij weg kwam. Terug naar Shadra…