Een zacht geneurie steeg op uit zijn keel, een lage tenor toon in een melodie die herkenbaar was voor de meeste mensen op Nova. Een kalme afwisseling van lichte hoogtes en laagtes, lijkend op de muziek die vaak door een koor in een kerk werd gezongen. De betekenis was anders, integendeel. Hij wist nog dat hij in de kerk Latijnse woorden brabbelde waar hij de betekenis niet eens van wist, maar waar hij later achter kwam door zijn lessen in Latijn. ‘’Aanbid God, hij zal altijd van je houden, hij zal je redden van je zonden, zolang je maar om zijn hulp vraagt’’, allerlei bullshit waar August toch niet in geloofde. De betekenis van die woorden leek niets op de woorden die door zijn hoofd stroomden, tegelijkertijd met de melodie. Het was het volkslied van Nova, de tekst ging over Nova’s volk, over het licht dat ze meedroegen, de liefde waar ze mensen mee omringden en dergelijke. De betekenis stond August niet zo aan, de tekst was naar zijn smaak te zoetig, maar de melodie was mooi en hij was onder andere wel een genieter van goede muziek.

Zijn lage stem stopte al vlug met het neuriën toen hij dichterbij het verzamelpunt kwam. Het verzamelpunt waar hij de jonge magiërs zou ontmoeten om hun te briefen over de opdracht die ze zouden krijgen. Hij had ze slechts een vervoerskaartje gestuurd, maar meer ook niet. De rest zou hij ze hier overhandigen, samen met zijn uitleg. Hij bleef staan bij een richtingspaaltje dat recht voor een bos gezet was. Het was geen groot bos, het zou niet lang duren om er door heen te komen. De plaats van bestemming was de berg achter het bos, waar de buit lag waar August in geïnteresseerd was.
Hij zuchtte even en liet de zak die hij vast had op de grond vallen, waarna hij zijn zandkleurige trenchcoat dichtknoopte tegen de lichte kou. Zelfs Nova kon koud worden, al was het niet zo koud als Cassia. Brrr.
Hij keek even op toen de leerlingen al aan begonnen te komen. Na de ene kwam de andere, onbekenden die hij nog niet in de ziekenzaal had gezien, maar die hij waarschijnlijk wel terug zou zien na de missie. Hij bekeek ze even kort, het waren verschillende soorten leerlingen. Eentje leek op een maffiabaas, de andere leek te jong voor de school, het meisje leek op een zacht typje die niet tegen een stootje zou kunnen en de andere jongen was net een royalty, en die maakten niet graag de handen vuil… Hij hield een zucht in en duwde zijn bril wat omhoog, terwijl hij zonder verder een woord te verspillen wachtte. Toen de leerlingen allemaal bij hem stonden, knikte hij goedkeurend en begon hij zijn briefing.

’Welkom, allemaal… Fijn dat er alsnog mensen zijn die niet besluiten zich uit te sloven bij de B missies om te laten zien hoe stoer ze zijn, maar ook gewoon kiezen voor E missies.’ Ja, het commentaar kon hij gewoon niet laten liggen. ’Ik zal jullie kort uitleggen waar deze missie om draait… Sinds kort hebben wetenschappers gevonden dat de werking van Gélmir kristallen goed gebruikt kunnen worden in de geneeskunde. Ik ga hierbij niet op de details in, maar het zijn kristallen van hoge waarde en helaas zijn ze nog niet op de markt te krijgen. Echter, er zijn mensen die alsnog de bergen in gaan om de kristallen eruit te hakken, illegaal dus. Nou wil ik dat jullie dat ook voor mij doen, want uiteraard heb ik deze kristallen nodig voor eigen onderzoek en wellicht nieuwe medicijnen met verbeterde werking.’ August liet de tas die aan zijn schouder hing op de grond zakken en haalde er vier juten zakken uit. Hij gooide er één naar elke leerling. ’Ik wil graag dat jullie deze zakken voor mij vullen met de kristallen.’ sprak hij en gooide vervolgens een kaart naar Lelou toe. ’Deze kaart zal jullie door de berg brengen. Denk niet dat je gelijk terecht komt in de kristalgrotten, want het is een zeker doolhof daar binnen. Oeroude bevolkingen hebben zich ooit gevestigd in deze berg en hebben hele gangen en hallen gegraven. Hun schatkamer was de Gelmír kristalgrot voor ze honderden jaren geleden uitstierven. Waar de kristalgrot ligt, moeten jullie zelf uitzoeken. De kristalgrot is makkelijk herkenbaar, het is gewoon een grote blauwe grot. Ook zul je hem herkennen aan het feit dat er een reuze Amphiptere in slaapt.’ Hij ging weer recht staan en keek de leerlingen één voor één aan. Hij liet een stilte vallen na zijn laatste statement en sprak daarna kalmpjes verder, alsof hij het niet over een bloeddorstig fabeldier had. 'Wat trouwens ook te maken heeft met jullie subdoel...' vervolgde hij zijn laatste zin en liet nog een korte stilte vallen. 'Hij zal jullie ongetwijfeld proberen te verslinden als jullie hem gaan bevechten. Jullie moeten hem echter niet doden, anders krijg ik gezeik met de Novaanse Vereniging voor de Bescherming van Fabeldieren. Versla hem, krijg hem bewusteloos en dan zou ik het waarderen als jullie een monster van zijn gif zouden meenemen. In dit flesje.' Hij drukte vervolgens een bruin flesje in Crouge's handen. Hij vermoedde dat hij het meeste zo wel had genoemd. Hij kon ze nu succes wensen en ze aan hun lot over laten. ’Ik denk dat dat de briefing was. Als jullie klaar zijn: de shuttle terug naar de school staat er gewoon. Ik wens jullie succes met de missie.’ Zonder ze verder een glimlach te schenken, liep hij weg bij het groepje leerlingen, hopend dat ze niet terug zouden komen met missende lichaamsdelen. Dat zou nog eens een werkje zijn om te fixen...

Veel plezier <3

Lelou werd wakker toen haar wekker af ging, rekken en strekken ging haar nog makkelijk af maar ze had het er toch niet al te makkelijk mee. Met een warhoofd stond ze op en rekte zich opnieuw uit terwijl haar broek half hing, haar shirt half scheef zat en haar haren een grote wirwar was. Nu toch een tijdje hier op school zitten was ze gewend geraakt aan de mensen, gelukkig maar ook. Nu ze daar zo stond en deed was het allemaal een stuk makkelijker aan het worden. Na toch even wat klieren en klooien stond ze in haar goeie kleding, een zwarte trui met groene strepen, haar jagers muts aangezien het toch nog fris was. Nu kon ze in ieder geval redelijk warm houden. Met een grijze broek en zwarte gympen liep ze door de gangen heen. Het was nog rustig, echt andere kleding had ze niet.
Ze bekeek het kaartje in haar hand en keek nog een keer naar de shuttle. Haar jas had ze hoog opgestoken met de kraag en de muts op haar hoofd. Het zag er misschien niet goed uit met een kleuren combi maar dat maakte haar weinig uit. Het had wat en daar ging het om. Het was warm, zij vond het leuk klaar!  In de shuttle had ze het toch al snel verveeld, met een pen en papier krabbelde ze wat verveeld over het vel heen, ideeën en tekeningetjes vulde het velletje. Haar halte werd omgeroepen en ze stapte uit, het verschil warm en kou was te merken en een rilling ging over haar rug. Ze bekeek de anderen en keek naar de meneer. Het was er iemand die ze wel in de gebouwen had zien lopen. Ze bekeek de kaart die ze in haar handen kreeg en sloeg het al snel op in haar hoofd. Toch altijd wel handig een fotografisch geheugen dacht ze maar. Ook leek ze de kleinste te zijn… Wat een minder punt was voor haar. Ze keek weer terug naar hem met een zelfverzekerde blik. “Ohaio… “ Zei ze eerst naar de man die naar haar toe kwam. “Lelou…”mompelde ze en keek hem aan. Ze gaf de kaart rustig aan hem en bekeek de houding die hij had. Ze had wel gezien hoe hij keek…
Ze ging op haar hurken en bekeek de jutten zak. Handig rijgt ze een touwtje erdoor heen waardoor ze deze gewoon op haar rug kon dragen als een Healthy-bag. “We zullen nergens komen als we hier blijven staan… zullen we maar een aangestalte maken om dat te halen?” Straight to the point… zo was ze wel snel ja.