[Missie] Black as Ink

Met een tas over zijn schouder en een vastberaden tred liep Aloiysius in de richting van de schoolbibliotheek. Hij was de eerste die, naast natuurlijk het schoolhoofd, ingelicht was over het probleem wat zich op dat moment daar voordeed. Natuurlijk was hij de eerste die werd gehaald. Sinds er geen docent meer was werden alle boekproblemen naar hem doorverwezen. Vooral als het om magische boeken gezien. Hij was de vorige dag meteen naar de bibliotheek gegaan om pols hoogte te nemen met de situatie. Maar langer dan vijf minuten had hij zich niet kunnen begeven tussen de rondvliegende boeken, rollen perkament en gevaarlijk scherpe schrijfveren. Ook de bibliothecaresse was haar veilige haven al ontvlucht. Als de situatie niet zo uit de hand gelopen was, dan had Aloiysius erom kunnen lachen om de vrouw zo uit haar element te zien. Ze leefde praktisch in die bibliotheek en nu ze er niet heen kon leek ze net een mol die de veiligheid van de ondergrondse had moeten verlaten. Eigenlijk ergens best wel zielig. Hij kende haar goed. Hij kwam immers dagelijks langs en knoopte altijd wel een gesprekje aan met de verstrooide vrouw. Ze ijsbeerde nu heen en weer voor de gesloten deur van de bibliotheek. Achter de dikke eikenhouten deuren kon je het geritsel van de bladeren en perkamenten horen. Een redelijk dreigend en onheilspellend geluid. Voorzichtig liet Aloiysius zijn tas op de grond zakken en knikte met een glimlach naar de angstig kijkende vrouw. Hij had haar al ingelicht over zijn plan en gelukkig waren er ook genoeg leerlingen bereid geweest om hem hierbij te helpen. Het wachten was nu op hen.

1ste Ronde. Degene die aan deze missie deelnemen zijn: Adrian, Dallas en Olivier

Kijkend naar zijn plafond, liggend op bed met zijn armen onder zijn hoofd, dacht Olivier na. Over van alles en nog wat maar vooral over waarom hij zichzelf in godsnaam had ingeschreven om te helpen. Hij leerde en las nagenoeg niet. Waarschijnlijk was het omdat het, het goede ding was om te doen, maar zeker was hij er niet van. Voor een klein moment perste hij zijn lippen op elkaar voordat hij een zucht slaagde en toch maar uit bed rolde. Hij had beloofd er te zijn, dus dat ging hij doen ook. Als kleding droeg hij een simpele zwarte broek met daaronder een paar makkelijk zittende witte sneakers. Zijn donker rode T-shirt had net iets langere mouwen dan nodig was, maar dit vond Olivier alleen maar prettig. Ze zouden minder snel opkruipen of ver naar beneden vallen, iets wat gunstig was voor de zwartharige jongen. Zijn blik gleed naar zijn vader zijn hoed, het was van stro en als dat het niet was leek het er erg veel op. Een waterige glimlach kwam op zijn gezicht te staan bij de gedachte aan zijn vader en onbewust wreef hij even over zijn onderarm en liet deze daarna met een kleine zucht weer naast zijn lichaam bengelen. Met rustige stappen verliet hij zijn kamer en baande hij zich een weg naar de school, richting de bibliotheek.

Hij zag dat hij de eerste leerling was die aanwezig was en was hier toch wel lichtelijk verrast door. Hij had wel gedacht dat de andere leerlingen er al zouden zijn maar blijkbaar niet. De andere twee figuren bevonden zich voor de deuren van de bieb. De ene persoon was waarschijnlijk de bibliothecaresse, dacht hij zo. De andere persoon was ouder dan de meeste leerlingen merkte Olivier op. Of de jongeman een leraar was wist hij niet zeker, hij leek hem wat jong om al leraar te zijn, maar het was wel de persoon die had gevraagd om hulp. De naam van de blijkbaar leraar in opleiding was hem ontschoten. Het was ook helemaal niet belangrijk hoe hij heette of dat hij een leraar was ja of te nee. Kort schudde Oli zijn hoofd en hij toverde een brede glimlach op zijn gezicht. Het was de glimlach die nu zo op zijn gezicht gleed, zonder er moeite voor hoeven te doen. Het was zijn façade en masker. Iedereen zou hem zien als de vrolijke Olivier. En dat was dan ook precies wat hij wilde. Met rustige passen liep hij naar het tweetal toe, de bibliothecaresse leek helemaal uit haar element zo op de gang, en stopte tegenover de grote deuren om ze even aan te kijken voordat hij sprak. 'Olivier Sean Hewley is hier om te helpen met de bibliotheek.. meneer' sprak hij met nog altijd die glimlach op zijn gezicht voordat hij tegen de muur ging leunen. Vanuit de bibliotheek klonken verschillende geluiden, waardoor het net klonk alsof het er tergend druk was, maar de bieb was verlaten en de verschillende boeken, veren en rollen perkament waren blijkbaar een eigen leven gaan leiden. Ach ja, hoe het er binnen uit zou zien zou hij zo meteen wel merken. Als hij het goed had gehoord kwamen er nog zeker twee leerlingen bij om ze te helpen, daarop zouden ze nu dus moeten wachten. Hij hoopte dat het wachten niet te lang zou duren, stilstaan was niet zijn ding en als on cue begon hij bijna automatisch met zijn been en voet te wiebelen. Op en neer, heen en weer, zacht tikkend tegen de muur of de grond met de zool van zijn schoen. Het was zo automatisch dat hij niet merkte dat hij het was gaan doen. Liet Oli maar doen, bewegen, sporten en dansen dat was zijn ding. Dat was dan ook waarschijnlijk de réde, schoot er door zijn hoofd, waarom hij zich had opgegeven voor dit. Zo zou hij iets te doen hebben en nog nuttig zijn ook. Zijn mondhoek krulde even omhoog. Misschien was dit zo erg nog niet, wie weet zou hij het wel vaker doen. Het was eigenlijk wel een goed gevoel om zijn gedachten te kunnen verzetten naar andere dingen dan zichzelf en de lessen.

Het was nu ondertussen tijd om op te staan en ook Adrian was langzaamaan zijn bed uigeklimt met slaperige ogen. Een geeuw verliet zijn mond en hij slenterde naar de douches om zich op te frissen. Adrian had slecht geslapen, de jongen had een hele tijd liggen piekeren over Tári en over hoe moeilijk hij het had gehad die dag dat ze samen waren gaan winkelen. Met zijn hand ging hij afwezig door zijn haren en hij kreunde. Zijn blik gleed nog even over het litteken aan zijn oog terwijl hij zijn haar omhoog hield aan de spiegel om dan te gaan douchen. De douche opzich viel nog goed mee en het kostte hem maar vijf minuten voor hij weer buiten was gestapt, zich afdroogde en zich aankleedde. Hij werd immers verwacht bij de bibliotheek om op los geslagen boeken tot bedaren te brengen. Adrian fronste nadenkend om dat feit terwijl hij zijn basketters aandeed. Wie zou zoiets nu doen? De blondharige jongen schudde zijn hoofd terwijl zijn wit shirt goed hing, zijn zwarte jeans afklopte en door wandelde met halfdroge haren richting de bibliotheek. Zijn haren zouden onderweg wel drogen dat was zeker.

Door de gangen wandelde hij nu, zijn blauwe oog om zich heen kijkend om dan af te slaan toen hij bijna bij de bib was. Het duurde nog een minuutje en dan opende hij de lawaaierige bibliotheekdeuren. Het was hier zo lawaaierig, ongelooflijk, leek net alsof er een heel leger in de bibliotheek zat, strategieën te bespreken ofzo. Natuurlijk wist Adrian dat dat niet het geval was, want er werd van leerlingen gevraagd voor hulp met de boeken die op hol geslagen waren. Het leek een vrij lastige taak en de blondharige jongen was lichtelijk nerveus terwijl hij de rest benaderden. Hij was niet de eerst die arriveerde bleek. Zijn oog ging naar de stagiair literatuur die hij herkende als Aloiysius en dan naar de zwartharige jongen van ongeveer zijn lengte. De jongen leek nerveus ofzo want hij stond heen en weer te huppelen op zijn benen. De zwartharige jongen stelde zichzelf voor als Olivier tegen de stagiair en dan besloot Adrian dat ook maar te doen. “Adrian Nessuno meldt zich om te helpen met de boeken meneer,” sprak hij luid en duidelijk genoeg boven het gerumoer van de boeken uit om dan zowel Aloiysius en Olivier een glimlach te schenken en te wachten op de laatste leerling die nog moest komen.

Iets of wat nerveus veegde Dallas zijn handen af aan zijn broek terwijl hij zich een weg door de gangen baande. Hij had al wel gehoord over mensen die leerlingen om hulp vroegen als er iets gebeurd was en ze hulp nodig hadden bij het oplossen van dat probleem, maar hij had zich voordien nooit opgegeven om te helpen. Niet per se omdat hij niet wilde, meer omdat hij bang was dat hij heel de missie zou verknallen omdat hij nog niet eens kon lezen of schrijven of veel met zijn magie kon. Nu lag het echter een tikkeltje anders sinds Ronodan was begonnen met hem te leren lezen. Nu kon wist hij tenminste wat bepaalde woorden juist betekende en voelde hij zich al een stukje minder onzeker om naar een les te gaan. Het enige probleem was nog altijd dat hij technisch gezien niet eens op de school hoorde te zijn. Hij was nog altijd niet officieel ingeschreven, al zou hij daar toch weleens werk van moeten maken. Hij had zo het gevoel dat bepaalde mensen niet erg blij met hem zouden zijn als ze erachter kwamen, maar hij was goed in het bewaren van een geheim en hij dacht wel dat hij het nog even kon volhouden totdat hij alles geregeld had. Hij had zijn vloek immers ook altijd geheim kunnen houden. Meestal was het niet zijn schuld dat de mensen die hem hadden weten te vangen hadden geweten over zijn vloek. Dan hadden ze het van iemand gehoord of stond het in een of ander dagboek van een vorige eigenaar. De jongen zou zelf nooit zomaar tegen iemand zeggen dat hij vervloekt was, zo slim was hij nog wel.

Een zwakke glimlach krulde zich om zijn lippen op het moment dat de vier mensen in zicht kwamen. Wacht, was hij nu de laatste? Het was helemaal niet de bedoeling om zo laat te komen. Zouden er consequenties zijn voor het feit dat hij zo laat was of was het niet zo erg? De paniek was voor een moment van zijn gezicht af te lezen voordat hij zich wist te herpakken en een paar keer diep in- en uitademde. Hij was niet eens zo laat, misschien een paar seconden later dan de anderen, doe niet zo paniekerig, Dallas. ”D..Dallas present.” Misschien moest hij toch ook eens iets gaan doen aan zijn nervositeit. Hoe ging hij ooit iets kunnen bereiken als hij half begon te stotteren van zodra hij in de buurt van een groepje mensen kwam? Grote bruine ogen gleden naar de deuren van de bibliotheek toen hij zich gewaar werd van het gerommel dat uit de ruimte kwam. Misschien was het een stom idee geweest om zich op te geven, maar waar moest hij zijn boeken vandaan halen om te leren lezen als de bibliotheek helemaal vernietigd werd? Hij had gewoon het gevoel gehad dat hij er iets aan kon doen, nee dat hij er iets aan moest doen als hij ooit wilde kunnen lezen. De jongen slikte even voordat hij zijn blik op de oudere man richtte en met moeite een glimlach op zijn gezicht toverde.

Het had niet lang geduurd voordat de eerste leerling was komen opdagen. Een vrolijk uitziende jongeman met donker haar. Hij begroette hen en stelde zich daar ook meteen bij voor. Maar zijn stem, zijn ogen. Om de een of andere reden paste het niet in het plaatje die bij de vrolijke glimlach hoorde die bijna op zijn gezicht gebrand leek. Aloiysius' mondhoeken kropen bijna als een wederzijdse beleefde handdruk ook omhoog en glimlachte de student toe terwijl hij naar hem knikte. Nog twee te gaan.
De gedachte was nog niet vervlogen of de tweede leerling stond voor zijn neus. Een jonge blonde knul ditmaal. Aloiysius was te laat om de jongen nog tegen te houden. Als een stormram liep hij door en gooide de deuren open. Achter zich hoorde hij de bibliothecaresse gillen al ging haar stem verloren in het lawaai. Zijn benen brachten hem onmiddellijk in beweging en hij rende achter de blonde student aan. Binnen was het een ware hel. Stukken papier en perkament die zich tot duivels uitziende figuren hadden gevouwen en zelfs luchtgeschut draaiden zich met een ruk om. De boekenkasten schudden en trilden toen ze de aanwezigheid van de twee mensen voelde en een aantal boeken vielen met een dikke plof op de grond. 'Kijk uit!' riep Aloiysius naar de jongen, Adrian, terwijl een inktpot door de lucht kwam suizen en vastbesloten was zijn hele inhoud over de blonde jongen heen te kieperen. Zijn hand schoot naar voren en de inkt bevroor midden in de lucht. De inktpot viel op de grond en de bevroren inkt spatte in kleine stukjes uit elkaar toen het de houten planken raakte. De inktpot was niet de enige die besloten had de aanval in te zetten. Van papier gevouwen insecten kwamen aanvliegen, hun ritselende papier op een vreemde manier onheilspellend. 'Rennen!' riep Aloiysius tegen Adrian en duwde de jongen voor zich uit weer uit de bibliotheek. Achter hem sloot de bibliothecaresse de deur. Enkele luide klappen volgden nog geen seconde later. Langzaam kwam hij weer op adem terwijl de derde student zich bij hen voegde. 'Nou, dankzij deze demonstratie van meneer Nessuno hoef ik jullie niet te laten zien waar we het tegenop moeten nemen. Het is niet verstandig om hier zonder plan naar binnen te gaan. Ik geloof dat we met z'n vieren wel een aardig goede kans maken, maar alleen als we slimmer en sneller kunnen zijn. Oh, en liever de boeken niet verbranden. Dat is helaas geen optie,' sprak hij glimlachend toen hij de geschokte blik van de bibliothecaresse opving. 'Mijn idee was om een schild op te werpen waarachter we ons kunnen terugtrekken terwijl de rest de voorwerpen verlamd. Dan kunnen we iemand dekken die op zoek gaat naar de bron van deze ellende. Een groot groen boek met de titel: De visualisatie van leven,' stelde hij voor. 'Maar als een van jullie een beter idee heeft...,' eindigde Aloiysius terwijl hij vragend de kleine groep aankeek.

(Sorry for the delay)

Wachten, stilstaan en niets doen was totaal niet zijn ding en bijna automatisch begon de jongen zijn been te bewegen. Hij was dan ook blij dat er vlak na hem kwam er een blonde jongen aangelopen die zich voorstelde als Adrian en Olivier groette hem terug met een glimlach. Vlak hierna kwam er nog een jongen aangelopen wie zich voorstelde als Dallas. Ook deze jongen groette Olivier met een brede glimlach. Hij wilde zich net op de stagiair- of leraar richten toen de blonde jongen genaamd Adrian de bieb instormde als een dolle stier die de kleur rood zag. De leraar in opleiding rende achter Adrian aan. Het was ook nu dat de naam van de persoon in kwestie hem te binnen schoot. Aloiysius, zo heette hij. En hij was stagiaire literatuur als hij het goed gelezen had. De man, Aloiysius dus, rende achter hem aan en aan de geluiden te horen waren er verschillende voorwerpen op het tweetal afgekomen. Niet veel later hoorde Olivier een 'Rennen!' waarna Adrian de Bieb werd uitgeduwd met Aloiysius achter hem aan. De bibliothecaresse gooide de deur dicht, wat maar net op tijd was, want die deur was maar net dicht of er waren een paar luide klappen te horen. 'Nou, dankzij deze demonstratie van meneer Nessuno hoef ik jullie niet te laten zien waar we het tegenop moeten nemen. Het is niet verstandig om hier zonder plan naar binnen te gaan. Ik geloof dat we met z'n vieren wel een aardig goede kans maken, maar alleen als we slimmer en sneller kunnen zijn. Oh, en liever de boeken niet verbranden. Dat is helaas geen optie,' sprak de stagiair toen hij weer op adem was gekomen. Olivier knikte hierop als een antwoord. 'Mijn idee was om een schild op te werpen waarachter we ons kunnen terugtrekken terwijl de rest de voorwerpen verlamd. Dan kunnen we iemand dekken die op zoek gaat naar de bron van deze ellende. Een groot groen boek met de titel: De visualisatie van leven,' stelde Aloiysius voor. Dus dat groene boek was de bron van dit alles? De visualisatie van het leven. Olivier herhaalde de titel een paar keer in zijn hoofd, zo kon hij het beter onthouden dacht hij. Dat was toch zo? Dat als je iets beter wilde weten dat je het moest herhalen? Heh, hij zou het maar aan iemand moeten vragen die verstand had van leren en dingen onthouden want tot nu toe had de zwartharige jongen nooit écht hoeven blokken voor iets. 'Maar als een van jullie een beter idee heeft...,' drong de stem van de leerkracht in opleiding door in zijn gedachtegang en de zwartharige jongen met de bruine ogen schudde zijn hoofd. Nee, hij had eerlijk gezegd geen beter idee. 'Nee, ik niet meneer.' sprak Olivier. Het klonk als een strak plan wat hij had voorgesteld en Olivier keek even naar de andere twee die er nog waren. Adrian en Dallas. Misschien dat hun nog een beter idee hadden, misschien ook niet.

Het was een vermoeiende dag geweest, maar toch was hij er geraakt. Er was van hem gevraagd om mee te gaan helpen bij de bibliotheek voor een kudde op hol geslagen boeken die kennelijk de hele ruimte onveilig maakte dat zelfs de bibliothecaris het op een vluchten had gezet. Het was niet in hem opgekomen om mooi te blijven wachten aan de grote deuren van de bibliotheek. In plaats daarvan was hij de gigantische idioot geweest om de deuren gewoon open te duwen en naar binnen te wandelen. Zijn blauwe oog viel op de helse rellen die er aan de hand waren met alle boeken die letterlijk overal waren. In de lucht, op de grond. De potjes inkt waren ook olijk bezig met de hele boel onder te inkten. Zijn blik ging naar boven toen hij een ding hoorde bevroren worden. Oh. Blijkbaar was het echt niet de bedoeling geweest dat hij hier was. Hierdoor werd hij dus ook de bib uit geduwd van voor hij zelf actie kon ondernemen van de papieren insecten die op hem werden afgevuurd. 'Nou, dankzij deze demonstratie van meneer Nessuno hoef ik jullie niet te laten zien waar we het tegenop moeten nemen. Het is niet verstandig om hier zonder plan naar binnen te gaan. Ik geloof dat we met z'n vieren wel een aardig goede kans maken, maar alleen als we slimmer en sneller kunnen zijn. Oh, en liever de boeken niet verbranden. Dat is helaas geen optie,' Adrian stond er een beetje beduusd bij terwijl hij zich weer naar de deur draaide terwijl hij vaag knipperde met zijn ogen om dan na te denken over een idee. Geen vuurmagie gebruiken was iets wat lastiger was vooral voor hem. 'Mijn idee was om een schild op te werpen waarachter we ons kunnen terugtrekken terwijl de rest de voorwerpen verlamd. Dan kunnen we iemand dekken die op zoek gaat naar de bron van deze ellende. Een groot groen boek met de titel: De visualisatie van leven,' stelde hij voor. 'Maar als een van jullie een beter idee heeft...,'
Adrian schudde zijn hoofd met een nadenkende expressie. "Mijn excuses van daarnet, ik dacht niet na," begon hij zijn kleine uitleg. "Het schild dat ik bij vuurmagie heb geleerd zal wel niet sterk genoeg zijn om alle aanvallen tegen te houden die er naar ons zullen gegooid worden. Plus geen vuurmagie. Dus als er iemand een schild kan maken heb ik mijn kleine shadow bats die de meute aan boeken kan bezighouden voor een deeltje en voor een tijdje voor dat groene boek te zoeken. Het plan lijkt me een goed iets om uit te voeren," sprak hij op een eentonige toon terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde, zolang zijn blinde oog maar niet duidelijk toonde. Het plan dat Aloysius had voorgelegd was een goed plan en hij had er geen commentaar op want het was een plan dat goed zou uitwerken in de praktijk nu hij de aanvallen van al het gerei in de bib had gezien.

PROFILE MAGICIAN

» [Rang E] Missie: Black as Ink
» [SP-Missie] Under the Sea
» [C-Missie] Near-Far (Hayden)
» [SP-Missie] Under the Sea (Hayden)
» Missie 007; Find Nearvus.

[Missie] Black as Ink

[Missie] Black as Ink

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen