Met een verveelde blik keek Autumn uit het raam van de privéshuttle op naam van haar vader, zoals bijna alle materiële dingen om haar heen. Het was de shuttle die haar naar haar nieuwe school zou brengen: Starshine academie. Niet de beste school waar je heen kon gaan. Vooral niet omdat er absoluut geen onderscheid werd gemaakt tussen de gewone mensen en de zogenoemde ''Elite'' zoals haar vader dat altijd liefkozend had gezegd. Hij was dus ook zeer verbaassd geweest dat zijn dochter juist naar deze school wilde gaan. Autumn had zo haar eigen redenen gehad om naar uitgerekend deze school te willen. Maar die had ze voor zichzelf gehouden. Het maakte haar vader niet uit waar ze studeerde. Als ze er maar gelukkig was. Het duurde dan ook veel te lang voordat de shuttle eindelijk van de grond afkwam en de lucht in schoot, op weg naar dat eenzame rotsblok waar zich haar nieuwe school bevond. Het was niet haar eerste keer dat ze de academie ging bezoeken. Ze was er al één keer eerder geweest. Haar vader was toen mee, om haar in te schrijven. En behalve dat de school ook te voorzien van een flink donatie bedrag. Want ja, hij wilde toch dat zijn kleine meisje de opleiding kreeg die ze verdiende. En net als de vorige keer was de reis te lang en te saai. Het was bijna een opluchting toen ze eindelijk het blikken geval van een shuttle kon verlaten en het lanceringsplatform op kon stappen. Haar piloot kwam achter haar aan en laadde een voor een haar koffers uit. Het enige wat Autumn in de shuttle bij zich had gehouden was haar handtas met de meest noodzakelijke benodigdheden. Nu stond ze te wachten tot de man eindelijk al haar bagage naast haar had neergezet. Ze moest er niet aan denken om aan te bieden om hem te helpen. Dat was zijn taak. Waar kreeg hij anders voor betaald?
Het zweet stond dan ook al op zijn voorhoofd toen hij eenmaal klaar was. 'Was dat alles mevrouw? vroeg hij half buiten adem. Autumn keurde hem geen blik waardig en wuifde hem weg. 'Ik heb je niet meer nodig, je kunt gaan,' zei ze tegen hem. De man knikte, stapte weer in de shuttle en vloog weg, Autumn alleen achter latend. Toen besefte ze zich dat ze misschien iets te snel gesproken had. Ze moest haar koffers nog naar de etage zien te krijgen. Natuurlijk, ze kon lucht magie gebruiken. Maar waarom zichzelf uitputten? Ze was zo erg in gedachten verzonken dat ze niet eens hoorde dat er schuin achter haar voetstappen haar kant op kwamen.

(Dayé)

Ze was dood. Hij kon het soms nog steeds niet geloven. Hij had haar zijn hart gegeven en zij de hare. Ze waren perfect geweest samen. Hij wist zeker dat zij de liefde van zijn leven was. Een concept waar hij nooit in had gelooft, tot hij in haar schitterende ogen had gekeken. Het leven was wreed. Dat werd hem nog maar eens goed bij hem ingestampt. Vooral op momenten als deze. Hij stond te wachten op het lanceringsplatform van de academy, waar hij kort geleden aangenomen was als stagiair fire magician. Het was een nieuw doel voor hem. Want alleen met doelen kon hij zijn leven beetje bij beetje terug oppakken. Het was nog nieuw en onbekend. Al moest hij bekennen dat hij er plezier in had. Daarbij kwam dat hij zijn kleine zusje nu veel vaker kon zien. Hij was zo verbaasd geweest, de eerste keer dat hij haar was tegen gekomen. De laatste keer dat hij haar in levende lijve had gezien was meer dan twee jaar terug. Dus haar make-over, zoals ze dat zelf noemde, was nog helemaal nieuw voor hem. Geen bril meer, geen beugel meer, geen babyvet meer en wat hij zelf toch best erg vond; haar prachtige lange dikke rode haar kort gewiekt tot een vlot en fris kapsel. Hij schudde even in gedachte zijn hoofd. Maf kind. Op hetzelfde moment kwamen twee shuttles aan. Een shuttle was duidelijk een privé shuttle, waar hij dus niet voor kwam. De andere, duidelijk veel groter en waarschijnlijk ook goedkoper, vergeleken dat glanzende model. Die grote was degene waar hij voor gekomen was. Bij zijn baan als stagiair moest hij ook enkele taken afhandelen. En vandaag kwamen ze enkele materialen en specerijen afleveren, voor de lessen, die Master Savador had besteld. Meteen ook de verklaring waarom hij al die tijd tegen een plat karretje op vier wieltjes had gestaan. Dayé stak zijn hand op ter begroeting naar de chauffeur. “Ik kom wat spulletjes afleveren,” De man kwam naar hem toe en krabbelde wat op een klembord en liep vervolgens het lijstje af met Dayé. Toen alles leek te kloppen, werden verschillende dozen en boxen uitgeladen en op het transportkarretje geplaatst. “Mooi, bedankt. Goeie reis terug,” bedankte hij de chauffeur en begon het karretje richting de deur te duwen toen hij een jongedame zag staan. Ze stond er nog al verloren en eenzaam bij, zo met al haar bagage (shjezus wat een lading). Ze was duidelijk een nieuwe student. Maar goed! Hij had zijn eigen taken te doen. Ze kon vast haar weg zelf wel vinden. Resoluut, alsof hij het meisje niet eens had zien staan, begon hij weer te duwen. De kar was zwaar en stond vol met kostbaar spul dus probeerde hij zo voorzichtig mogelijk, maar snel, te werk te gaan. Een van de wieltje wilde alleen niet meewerken en slingerde de kar uit balans. Het vol bepakte ding maakte een onverwachte draai en stootte de koffers van het meisje om, die als een rijtje domino stenen tegen elkaar aanvielen. Dayé kon nog net het karretje remmen en in bedwang houden voordat het tegen de slanke kuitjes van de jongedame zou botsen. Opeens nam hij een rare sprong om een paar vallende dozen op te vangen, waardoor hij met een pijnlijke smak op de grond terecht kwam. Hij vloekte zachtjes, wat er eigenlijk best luid uitkwam, terwijl hij de dozen terug op hun plek schoof. Had hij bijna een dozijn kostbare Animæ-eieren gebroken.

{Ik hoop dat je er wat mee kan }

Ze zuchtte even. Ze kon eerst op zoek gaan naar waar ze heen moest. Maar ze wilde haar bagage liever niet onbeheerd achterlaten. Ze kon het echter ook niet allemaal meenemen als ze niet wist waar ze heen moest. Dat zou onnodige inspanning zijn en ze hield niet van extra moeite doen als het niet nodig was. Er was iemand anders aanwezig op het platform. Een jongeman, flink wat ouder dan zij. Hij leek een bestelling op te komen halen. Iets met kratten. Wat precies kon Autumn niet schelen. Maar hij was interessant. Hij zag er niet uit als een leerling. Het was dus al iets minder tegen haar trots in om hem de weg te vragen. Maar hij scheen niet veel aandacht voor haar te hebben. Niets wat een beetje onzichtbare luchtmagie niet kon verhelpen. Maar dat bleek niet eens nodig te zijn. De jongeman zorgde zelf al voor het vuur. Nu kon zij het vuurwerk laten afgaan. Ze liep op de jongeman af en sloeg haar armen over elkaar. 'Pardon, zou u niet uw excuses maken? Als er ook maar iets kapot is in een van die koffers dan houd ik u persoonlijk verantwoordelijk,' sprak ze kalm maar enigszins gefrustreerd. Ze speelde haar rol als verontwaardigde onschuldige perfect. Nu moest hij alleen de juiste tegen reactie geven. Niet dat dat moeilijk zou zijn. Autumn kende meer troeven om de dingen naar haar hand te zetten. Dat was haar talent. Haar woorden konden scherper en doeltreffender zijn dan welk schermzwaard ze bezat. Ze had zo wel vaker dingen voor elkaar gekregen. Zo had ze op de basisschool de hoofdrol in een toneelstuk verkregen, had haar oppas van wie ze niets had gemogen laten ontslaan en had op die manier ook toestemming weten te krijgen om naar Starshine te kunnen. Het ging allemaal om het juiste gebruik van woorden. Zoals haar vader wel eens zei ''de wereld behoort toe aan hen met de grootste mond''. Vroeger had ze dat nooit begrepen, totdat ze de effecten van het juist bespelen van mensen zelf had ondervonden. Toen pas besefte ze hoe machtig het woord wel niet kon zijn. Met een afwachtende houding en haar armen nog steeds defensief over elkaar heen geslagen bleef ze de jongeman aankijken.

(Beetje kort, sorry)

Dayé wist haast zeker dat hij iets had horen kraken toen hij met een klap tegen de grond was gesmakt, om de kostbare doos te redden. Hij moest er niet aan denken wat er zou gebeuren had hij de doos wel laten vallen. Zijn loonstrookje op in vlammen, zoals Meneer Sathandiai hem daar zo vriendelijk op had geattendeerd mocht hij ooit een fout maken. Dan toch liever een gekneusde rib. Bij de smak op de grond was de lucht uit zijn longen met een kreun ontsnapt. Zacht vloekend had hij zijn irritatie geuit en zijn gezicht stond op onweer. Het moest er ook weer precies bij komen dat de jongedame, tegen wie hij bijna was aangebotst, veel te lange tenen had en hem terechtwees. Je zou denken dat ze zou vragen of het ging en of hij zich niet bezeerd had. Maar nee, haar belachelijke hoeveelheid aan bagage was hier het slachtoffer. Gepikeerd keek hij van de grond naar haar op. Met haar armen over elkaar keek ze op hem neer. Ze had een bepaalde air over zich en Dayé wist meteen met wat voor type hij te maken had. Een rijke lui’s kindje. Niet zo gek ook, aangezien ze met een privé shuttle aan was gekomen."Heb je een momentje? Ik ben bezig." antwoordde de jongeman nors. Met een verbeten gezicht kwam hij overeind toen hij een spier voelde verzuren in zijn zij. De pijn vervolgens koppig negerend klopte hij eerst het vuil van zijn kleding, want de betonnen vloeren hier werden niet bepaald elke dag gedweild. Nu hij voor haar stond was het lengte verschil overduidelijk. Hij torende boven haar uit en keek, nog steeds wat norsig, op haar neer. "Mijn excuses, ik verloor even de controle. Heeft u zich bezeerd?" vroeg hij vervolgens, al was het niet echt gemeend. Opnieuw met een verbeten grimas bukte hij zich om de omgevallen koffers met een zekere voorzichtigheid weer overeind te zetten. "Kan ik je misschien ergens mee helpen?" vroeg hij toen toch maar, als was het met een lichte tegenzin. Ze verdiende zijn hulp dan misschien niet, hij was wél netjes opgevoed. En daarbij kwam dat hij haar moeilijk nu kon laten staan.

(That's ok ^~^~)

Het was gewoon te absurd voor woorden. Ten eerste liep hij tegen háár bagage aan. En als ze daar dan in haar goed recht wat van zei kreeg ze een snauw? Wat voor een onbeschoft stuk vuil had ze nu weer voor zich op de grond liggen. Een van haar welgevormde wenkbrauwen kroop wat omhoog in een verontwaardigde uitdrukking. Bezig? Met die achterlijke eieren die hij liet vallen omdat hij niet kon kijken waar hij liep zeker. Ze toonde geen enkele intentie om hem te helpen. Had hij maar niet zo grof tegen haar moeten zijn. Ze had meer aandacht voor hem de tweede keer dat hij tegen haar sprak. Dat leek er meer op. 'Nee, ik ben ongedeerd. Maar ik dank u voor uw bezorgdheid,' antwoordde ze kalm. Goed, nu moest ze hem niet teveel tegen de schenen trappen, anders had ze er nog niks aan. 'Tja, eigenlijk kunt u me wel ergens mee helpen ja,' begon ze nadenkend alsof ze nog niet helemaal wist waar ze mee geholpen kon worden. 'Ik ben nieuw hier. En er is niemand die me kan vertellen waar ik heen moet. En zeg nou zelf. Een beetje doelloos met al die koffers gaan sjouwen is ook zo stompzinnig,' zei ze. 'Daarbij kan ik onmogelijk al deze koffers in mijn eentje meezeulen, en het is gevaarlijk om bagage onbeheerd achter te laten,' vervolgde ze met een trieste blik op alle bagage achter haar. 'Dus ik had eigenlijk gehoopt dat u me een handje kon helpen. Tenminste, als die val van net u niet te ernstig beschadigd heeft,' eindigde ze. Een beetje water bij de wijn kon geen kwaad. Dan zou hij hopelijk sneller geneigd zijn om haar inderdaad te helpen in plaatst van haar hier alleen achter te laten.