The winged boy [Malekith]

There is no one who can live their whole live

being completely uncorrupted.

De wereld draaide om hem heen, alle dingen gebeurde met een reden zeiden ze wel eens. Hij wist niet wat hij er van moest denken, hij snapte het nut er namelijk niet van. Waarom? Hij voelde zich een mislukkeling, alles wat hij aanraakte brak in duizenden stukjes uiteen. Alles wat hij lief had leek voor zijn eigen ogen te verbranden, weg te schroeien. Daarbij had hij er natuurlijk weer geen vat op. Hij had nooit ergens van op, waarom ook. De onmacht, het maakte hem af en toe woedend. Het was stil in het kasteel, de rumoerige geluiden van kinderen en leraren die stonden te praten waren overgelaten aan de klaarlichte dag. Dit waren de uren dat je in je bed hoorde te liggen, niet rond zwerven op de gangen in de school. Rustige stappen verplaatste zich over oude stenen. Zwarte gympen, broek, shirt, jas met witte bondkraag. Zwart haar en bruine ogen die konden ontvlammen wanneer hij boos was. Hij keek door de lokken haar heen, zijn handen rustend in zijn zakken. Drake was uit zijn bed geglipt omdat hij niet kon slapen, teveel gedachten en beelden die hem teisterde. De nachtmerries waren minder dan voorheen, maar ze maakte hem wel nog vaak midden in de nacht wakker, badend in het zweet. Op dat moment wilde hij de dekens van zich af gooien door de hitte, zo warm en verstikkend. Toch bleef de deken dan op hem liggen omdat hij het enige gevoel van veiligheid daaruit vandaan haalde, alsof het een schild was. De nachtmerries, herinneringen, hij sliep liever een nacht zonder te dromen dan die beelden te zien. De jongen liep verder door de gang en keek naar de oude muren. Als Savador hem nu zou snappen, was Drak de pineut en zou het hem wat weken nablijven kosten. Enkel een dingetje, het kon Drake dus bar weinig schelen. Die gast moest doen wat hij niet laten kon. Hij kwam liep door een door en zag dat hij was uitgekomen bij het kruispunt van bijna alle etages. Bewegende trappen, hoog en laag op en neer, het was net alsof hij in een schilderij van Escher terecht gekomen was. Hij liet zijn handen rusten op een trapleuning en keek naar beneden. Nu het kasteel veel donkerder was in de nacht, enkel verlicht door fakkels, leek het vierkante gat oneindig. Diep zwart, alsof er elk moment een groot monster uit kon komen uit een enge film. Drake keek naar beneden en glimlachte even sluw. Het geniepige gezicht van de jongen, vol raadsels en geheimen. Hij hield zijn hand omhoog en maakte een balletje van vuur, dat even in zijn hand bouncde. Een geniepige grinnik liet hij het naar beneden vallen. Het was een mooi gezicht om te zien hoe gedeelten van de etages nu gemanipuleerd oplichtte. Toen het bijna de grond bereikte loste het op. Drake was niet van plan om het kasteel in de fik te zetten, zeker niet.

THANKS ❤

Malekith lag al de hele avond te woelen, en kon de slaap gewoonweg niet vatten. Het was dan ook niet het moment van de dag dat hij van nature in bed hoorde te liggen, maar het was niet anders. Voor wezens zoals hij was er geen ruimte op een school als deze, dus moest hij zich maar inhouden. Toch bleef het kriebelen. Hij had al een week niet gevlogen, dus hij zou het er maar gewoon op wagen. Zonder enig geluid - zoals hij dat kon - klom hij zijn bed uit, en wandelde kalm naar de deur van de slaapzaal. Deze kraakte erg toen hij open werd gedaan, dus Malekith liet hem maar gewoon openstaan. Stilletjes liep hij in zijn zwarte broek en shirt naar de etage, waar hij eindelijk zijn vleugels uit kon slaan. De gang was hier net breed genoeg. Hij vloog snel maar nog altijd geluidloos naar het trappenhuis; een grote, diepe ruimte waar genoeg ruimte was om rond te vliegen.
Blij vroog Malekith rond, zijn gitzwarte haren wapperden om zijn hoofd, en zijn zwarte vleugels maakten krachtige slagen waardoor hij de etages op en neer schoot. In het donker was hij onzichtbaar, en omdat hij geen geluid maakte, leek het al helemaal of er niemand aanwezig was. Het liefst zou Malekith naar buiten gaan. De heldere, met sterren bezaaide nacht zag er aanlokkelijk uit, maar na de aanvaring met Savador waagde hij het er niet meer op. Opeens verscheen er in Malekiths ooghoek een lichtje, met als gevolg dat hij zich gelijk vastgreep aan de muur en zich stil hield. Het lichtje leek een balletje van vuur... Het zou toch niet?! Malekith werd al chagrijnig bij het idee dat Savador hem weer eens betrapt had. Het lichtje verdween weer toen het de grond bijna raakte, en verder bleef het stil. Zou het een val zijn? Zou Savador hem uittesten op nieuwsgierigheid, en zodra hij zich liet zien, betrappen en meenemen? Na een tijdje gewacht te hebben was Malekith het zat. Hij zou die vervelende Savador eens mooi laten schrikken. Snel als de wind vloog hij - nog altijd zonder geluid - naar boven. Hij zag de gedaante die er stond wel, maar diegene - waarvan Malekith dacht dat het Saf was - zag hem niet. Lekker puh. Hij bleef tegen het plafond van de etage plakken, en kroop langzaam op de gedaante af. Om de stilte te doorbreken maakte hij een zacht, sissend geluid, en vloog toen gauw weer weg. Malekith raakte echter in de war toen hij zag dat het Savador niet was. Nam die mafkees hem soms in de maling? Zachtjes zweefde hij weer naar boven, en ging stilletjes op het hek zitten, een paar meter vanaf de persoon verwijderd. Volgens Malekith was het toch echt Savador niet, dus hij kuchte, om vervolgens zijn excuses aan te bieden. "Sorry, ik dacht dat je Savador was." Zei hij koeltjes, maar vriendelijk. Zijn zilveren ogen verlichtten de huid rond zijn ogen een beetje, en zijn vleugels waren nog altijd uitgeslagen, maar stonden rustig naast zijn lichaam. "Ik ben kennelijk niet de enige die van nachtelijke uitstapjes houdt." grapte hij. Op de één of andere manier kwam de jongen Malekith bekend voor, maar hij wist niet meer waarvan.

Het was zo donker om hem heen, al lichtte de toortsen de gang gelukkig op. Hij keek naar beneden en liet zijn gedachten gaan met de duisternis.. hij voelde zich wat vreemd. Het gevoel dat je honger hebt.. maar niks wilt eten. Dat je iets wilt doen wat eigenlijk niet goed is. Misschien was het ook niet iets bewust en voelde hij het allen op een vreemde manier. Misschien moest hij er niet teveel over nadenken, niet teveel simmen en zijn gedachten alles laten regelen. Hij deed nooit meer iets op zijn gevoel, alleen vanuit het zicht dat hij het wel beter wist.. Hij wilde niks voelen, wilde niks met zijn hart doen. Alles wat je met je gevoel deed, dat zorgde alleen maar voor meer pijn en vragen. Hij wilde alles los laten en tegelijk zo graag vasthouden. Hij kneep zijn vuist ineen en gromde even. Het was alsof zijn gedachten langzaam werden opgesloten in een kooi, geketend aan de grond, niet vrij kunnen rond vliegen terwijl dat juist was wat hij wilde. Opeens hoorde hij vreemde geluiden om zich heen. Hij keek verschrikt om zich heen, stapte achteruit. Er was nog iemand.. nog iemand maar hij had geen idee wie. De verwarring in zijn hoofd zorgde voor verwarring in zijn zintuigen. De bruine ogen werden zichtbaar in het licht van het vuur.. er stond angst in te lezen. Angst die niet kwam van zijn belager, maar van een ver verleden. Hij voelde zich bespied.. beslopen en vaak na kijken kwam aanraken. Drake slikte, stapte achteruit. Hij voelde zich kwetsbaar, daar had hij een gruwelijke hekel aan. Opeens hoorde hij weer geluid achter zich en Drake draaide zich om, zag een vaag bekende jongen op het hek zitten. Dat was die gast met de vleugels, die hij bij de schaatsbaan had ontmoet. Nu Drake wist wie het was en er verder geen enkele twijfel meer was, werd er figuurlijk een muur voor zijn gezicht getrokken, lagen van maskers en hij was weer de persoon die je dagelijks door de gangen zag lopen en andere mensen in de maling nam. Hij schoot in de lach, kort. "Sorry, ik dacht dat je Savador was." Zei hij koeltjes, maar vriendelijk. Drake keek de jongen even aan. ''Ow, nie erg joh. Beetje angst adrenaline op z'n tijd is wel eens goed. Savador?! daar laat je me alleen maar meer mee schrikken, haha! Ik heb zwart haar.. maar daar blijft het bij.. die oude sok hoef ik niet op te lijken.'' zei Drake lachend. Op Savador lijken? wat een grap, Drake vond de leraar geniaal.. maar tegelijk mocht Savador Drake niet, waardoor Drake het geweldig vond om deze leraar opp te utten en op de kast te jagen, wat voor Drake een koud kunstje was. ''Savador willen laten schrikken, ik mag je nu al.'' zei Drake grinnikend.

"Ik ben kennelijk niet de enige die van nachtelijke uitstapjes houdt." Drake wreef even over zijn kin en haalde toen zijn schouders op terwijl hij zijn handen in het jack stopte. ''Yeah, ik kon niet slapen. Daarbij heeft het kasteel iets engs en grilligs op dit uur, extra griezelig, heerlijk is dat. Malekith, was het toch?''

De jongen ontspande zodra hij Malekith zag. "Ow, nie erg joh. Beetje angst adrenaline op z'n tijd is wel eens goed. Savador?! Daar laat je me alleen maar mee schrikken, haha! Ik heb zwart haar. maar daar blijft het bij.. die oude sok hoef ik niet op te lijken." Zei de jongen lachend, met een beetje een slordig accent. Malekith lachte mee, niemand zou op Savador willen lijken. Die ouwe, humorloze tak... lachend schudde Malekith zijn hoofd bij het idee. "Savador willen laten schrikken, ik mag je nu al." Zei de jongen grinnikend. "Achja, ik vind het leuk om te kijken waar iemand zijn grenzen liggen." Zei Malekith lachend erachteraan. Als het toch Savador was geweest, had hij hem niet gezien. Daar was Malekith snel en sluw genoeg voor, en zijn zwarte vleugels deden hem zowieso in het donker onzichtbaar maken.

"Ik ben kennelijk niet de enige die van nachtelijke uitstapjes houdt." Zei Malekith. De jongen leek er even over na te denken, en haalde toen zijn schouders op. "Yeah, ik kon niet slapen. Daarbij heeft het kasteel iets engs en grilligs op dit uur, extra griezelig, heerlijk is dat. Malekith, was het toch?" Malekith schoot bijna in de lach, maar hield zich in. Hij vond de jongen erg aardig, en wilde hem niet kwetsen of beledigen. Het enige wat er aan hem te zien was, was dat zijn scherpe, door zijn lach ontblootte tanden in het maanlicht glinsterden. "Griezelig en grillig zou ik het zelf niet noemen, maar het is wel heerlijk, inderdaad." Zei hij instemmend. "En inderdaad Malekith. Nogmaals hallo." Zei hij grappend, en stak zijn hand uit. "Drake, was het niet?" Vroeg hij. Malekith zuchtte even, en ging toen in een raamkozijn in het maanlicht zitten. "Ik ben het heel wat enger en grilliger gewend." Zei hij zachtjes alsof hij een groot verhaal ging beginnen. "Niet dat ik dat erg vond, het was heerlijk. Met uitgestrekte vleugels door de koele nacht, terwijl het maanlicht over de meren danste." Zei hij als een dromerig, klein meisje. Maar het was zo. Voor Malekith was er niets beters en mooiers dan nacht, vooral niet met zijn status. Heer van alle Meryles, was hij. Hij was het nog steeds, maar wat minder actief. "Ik zal je voor de rest niet meer lastig vallen met mijn dromerige gedrag." Zei hij grappend, en richtte zich weer tot de jongen. "Dus, hoe zit het met jou?"

"Achja, ik vind het leuk om te kijken waar iemand zijn grenzen liggen." hoorde Drake de jongen zeggen. ''Zeker, het is altijd grappig om iemand uit de tent te lokken.'' Hij vond het leuk om mensen op te jutten. "Ik ben kennelijk niet de enige die van nachtelijke uitstapjes houdt." Drake keek de jongen even aan en haalde zijn schouders op. De jongen moest lachen om zijn opmerking. "Griezelig en grillig zou ik het zelf niet noemen, maar het is wel heerlijk, inderdaad." Zei hij instemmend. "En inderdaad Malekith. Nogmaals hallo." Drake knikte naar de jongen. Hij had het dus goed onthouden. "Drake, was het niet?" kaatste Malekith terug. Drake grinnikte even. ''Yeah, indeed. Drake Burned is the name.'' Hij liep even verder om zijn wandeling te vervolgen, alleen wel wetend dat het gesprek nog niet over was. ''In het diepste van de nacht zien dingen er anders uit. De reden waarom een oude trui aan je slaapkamer deur tot een monster gefantaseerd kan worden wanneer je klein kind bent. De nacht heeft vele geheimen.'' hij wees met zijn vingers naar de naargeestige schaduwen van pilaarstandbeelden op de muren als voorbeeld. Niet dat Drake ooit angstig was geweest voor dat soort kleine dingen, hij had zijn angsten ergens anders liggen. "Ik ben het heel wat enger en grilliger gewend." hoorde hij de jongen zeggen. Drake's ogen werden lichtelijk nieuwsgierig, maar hij vroeg niks. De jongen stopte zijn handen in zijn zakken en liep rustig verder. Dat zou nog wel eens interessant kunnen zijn, deze jongen. "Niet dat ik dat erg vond, het was heerlijk. Met uitgestrekte vleugels door de koele nacht, terwijl het maanlicht over de meren danste." Drake sloot glimlachend zijn ogen om zich dat voor te kunnen stellen, dat was zeker iets prachtigs om over te fantaseren. De jongen had smaak wat dat betreft, Drake had die ervaring ook niet erg gevonden, al kon hij die zelf ook waar maken. "Ik zal je voor de rest niet meer lastig vallen met mijn dromerige gedrag." Drake haalde even zijn schouders op. ''What you want.'' spark hij makkenlijk, al wist hij nu al meer over Malekith, vond de gast wel interesting. "Dus, hoe zit het met jou?" Drake's ogen trokken tot spleetjes toen hij de vraag hoorde, stopte met lopen en hij balde even zijn vuist in zijn broekzak. Toen hij zich omdraaide keek hij de jongen scherp aan. ''Je weet mijn naam, wat zou je verder dan nog interessant vinden om te weten? Veel boeiender dan een notendop zal het niet wezen.''
hij grinnikte even, maar de toon was gevaarlijk. Drake praatte niet graag over zijn verleden, hield dingen liever voor zich. Toch zou deze jongen het gesprek willen vervolgen dus Drake besloot hem eerst antwoord te laten geven.

Sorry zo laat D:

PROFILE MAGICIAN

» {+} A broken-winged bird. [Open]
» I don't need you [Malekith]
» A long hidden past||Malekith
» This is farewell||Malekith
» This is only getting worse||Malekith

The winged boy [Malekith]

The winged boy [Malekith]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen