De afgelopen nacht was een hel geweest. Ze had liggen woelen en draaien en was uiteindelijk gillend wakker geworden, nat van het zweet. Trillerig was ze naar de ziekenzaal gegaan om daar de rest van de nacht door te brengen maar zelfs de slaappillen hadden niet geholpen. En zelfs overdag waren de nachtmerries haar blijven achtervolgen. Malekith liep gevaar, en niet zo'n beetje ook. Ze zou het nooit overleven als hem iets overkwam door haar schuld. Maar hoe moest ze het hem uitleggen. Ze kende zijn opvliegende aard nu langzamerhand wel. Hij zou haar nooit pijn doen, tenminste niet bewust. Maar nu zou ze hem pijn moeten doen, erg veel pijn. Die pijn vlijmde nu al door haar borst heen en leek haar te doorklieven.
Maar ze moest zich sterk houden. Ze had haar plan goed uitgedacht. De enige manier om hem veilig te stellen, was om hem zo te kwetsen, dat hij zich zeker niet meer in haar buurt wilde komen. Ze moest hem zeggen dat ze zich had laten meeslepen, dat haar gevoelens niet verder reikte dan die van een goed vriend. Nee, nog erger... Hij moest een stoot krijgen, een harde stoot. Terwijl het voor haar een langdurige marteling zou zijn. Ze zou hem de waarheid zeggen, de glasharde waarheid.
Met een enorme knoop in haar maag naderde ze de ruïnes. Zo zag haar hart er nu uit. Verbrijzeld.
Ze haalde eens diep adem, veegde een haarpluk uit haar gezicht en verhief haar nog zwakke stem. 'Malekith, waar ben je?' het klonk erg onduidelijk onder de wind uit. Maar het gaf niet, tenslotte was ze ook voor hem hoorbaar geweest toen ze twee verdiepingen hoger had gezeten.

(Malekith)

"Hoe durf je nog in mijn buurt te komen?" Zei Malekith giftig terwijl hij de bruinharige jongen Amaris een enorme schop in zijn maag gaf. Hij ontblootte zijn tanden en gromde even toen Amaris zich staande probeerde te houden. Amaris had Malekith's vroegere beste vriend in een gevecht gedood, en dat had hij hem nooit vergeven. Het gebeurde wel vaker dat iemand een gevecht niet overleefde, maar niemand moest aan Malekith's vrienden komen. Dat was Amaris toendertijd kennelijk even vergeten. "Je weet toch wat ik je had belooft voor als ik je ooit nog zou zien?" Gromde Malekith nijdig in het gezicht van Amaris terwijl hij hem bij zijn kil greep en hem een stukje in de lucht hield. "Ja.... Maar....." Probeerde Amaris met moeite uit te brengen. "...Ze zijn naar je op zoek...." Kwam nog net uit zijn keel. Bang probeerde hij Malekith's klauwen van zijn hals af te rukken, maar daar was geen beweging in te krijgen. Malekith grinnikte even spottend. "Ze zijn naar me op zoek, zeg je?" Vroeg hij geheimzinnig terwijl hij recht in Amaris zijn ogen staarde. "Zeg ze dan maar dat ze het vooral moeten proberen, maar dat ze er rekening mee moeten houden dat ze het risico lopen hun hoofd kwijt te raken! Riep Malekith lachend, terwijl hij Amaris wegslingerde. Hij kwam hard met zijn rug tegen een steen aan, en zakte kreunend onderuit. Toen Malekith een paar boze stappen op hem af zette kromp hij in elkaar. Malekith knielde naast hem neer en bracht zijn gezicht bij Amaris zijn oor, terwijl hij hem voor de tweede keer bij zijn keel vastgreep. "Weet je nog wat ik met je lieve zusje Yiva heb gedaan?" Siste hij in zijn oor, terwijl hij zijn keel nog harder vastgreep. Amaris kreeg een verlagen blik over zich heen, terwijl er een traan over zijn wang naar beneden liep. Hij snikte een keer zachtjes, wat Malektih niet op prijs stelde. "Wat is dat nu?! Moet ik me nu gaan schamen voor mijn eigen soortgenoten?!" Siste Malektih nijdig terwijl hij Amaris met een zwaai recht op hijste. Daarna drukte hij hem tegen een boom, waar hij gevaarlijk zijn tanden ontblootte. "Ik kan je maar beter uit de weg ruimen voordat ik dat echt ga doen!" Siste hij met een geamuseerd toontje in zijn stem. Net toen Malekith zijn arm ophief om Amaris daarmee van zijn leven te beroven, klonk er een bekende stem achter hem. "Malekith, waar ben je?!" Klonk de stem van Enya. Geschrokken keek Malekith om het hoekje van de ruine waarin hij stond, en keek recht in de ogen van Enya. Hij dook weer weg naar Amaris om hem nog wat toe te fluisteren. "That was luck. Siste hij en liet Amaris los. "Is dat je meisje, Malekith? Zei Amaris grinnikend. "Heb ik zojuist je zwakke plek gevonden?" Riep hij triomfantelijk. Hij wilde duidelijk wraak nemen. "Waag het niet om aan haar te komen!" Riep Malekith snuivend. Juist op dat moment keek Enya om het hoekje.

Ze schrok van een hoop lawaai, wat eerst niet tot haar door was gedrongen. Aarzelend liep ze eropaf. Heel schoot een hoofd met zwart haar tevoorschijn, daar was hij. Maar bijna direct verdween dat weer achter de stenen. Ze versnelde haar pas en keek verbaasd om de hoek. Malekith schreeuwde iets tegen een persoon wat ze niet kon zien omdat hij er vlak voor stond. Argwanend streek ze een pluk haar achter haar oor. 'Wat is hier aan de hand?' vroeg ze. Ze kon niet met hem praten als er iemand bij was. De persoon was tamelijk in elkaar geslagen. Hij had een vreemde, dierlijke trek in zijn gezicht. Er was geen twijfel mogelijk, dit was één van Malekith's soortgenoten. Maar ze zagen er niet uit alsof ze vrienden waren en dus, voor alle veiligheid, liep ze naar Malekith toen en pakte zijn arm. 'Wie is dit?' vroeg ze met een blik op de andere jongen.
Hij joeg haar meer angst aan dan Malekith, waarschijnlijk omdat Malekith tamelijk klein was voor een jongen. En deze andere man leek gekweld, in elkaar gezakt. Wat had hij Malekith aangedaan? En wat had Malekith hem aangedaan?
'Wat is er gebeurd?' vroeg ze nogmaals omdat het een tijd stil bleef.

Enya liep aarzelend op Malekith en Amaris af, en had kennelijk geen idee van wat er aan de hand was. Ze streek even een pluk haar achter haar oor, waarna ze vroeg wat er aan de hand was. Ze liep een stukje naar Malekith toe en pakte zijn arm vast. Hij probeerde haar nog een beetje weg te schudden, dit was voor Enya absoluut niet het moment om tussen beiden te komen. "Wie is dit?" Vroeg ze argwanend terwijl ze even naar Amaris knikte. Amaris zat, ook al was hij flink in elkaar geslagen, met een verleidelijk lachje te grinniken, omdat hij wist dat Malekith niets zou doen zolang Enya in de buurt was. Malekith wist niet zoveel uit te brengen. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze nogmaals toen er geen antwoord kwam. Amaris wist dat Malekith moeite had met zijn twee kanten. De éne kant wilde zijn zoals hij altijd bij Enya was, en de andere kant was zoals hij net nog was geweest. Hij grinnikte even, en stond toen op. "Ik denk dat je vriendje voorlopig niet zal antwoorden, dus laten we hem er maar even buiten houden. Hij wil waarschijnlijk niet dat je ziet wie hij echt is." Zei Amaris verradelijk. Malekith had geen echte kant, hij had er gewoon twee, en het hing van de persoon af welke hij liet zien. Dat was nu dus het probleem. Hij wilde Enya liever niet laten zien wie hij óók was, maar hij had nu waarschijnlijk geen keus. Amaris zette een paar dreigende stappen in Enya's richting, en grinnikte gemeen. "Hello beautiful..." Zei hij verleidelijk, en nam een trotse houding aan. Malekith was helemaal in de war en had even geen idee van wat er om hem heen gebeurde. "Dus Malekith heeft jou lief hè..." Fluisterde Amaris grinnikend. "Voor zijn doen is dat....." Begon hij weer zachtjes. "........Very unusual......." Eindigde hij zijn zin. Malekith had nog steeds niets door, pas toen Amaris opeens bij Enya was en haar ruw bij haar polsen vastgreep kwam hij weer bij 'bewustzijn'. "RAAK HAAR NIET AAN!" Schreeuwde hij. Hij vloog als een speer op Amaris af en greep hem bij zijn keel, die Enya geschrokken losliet en net zoals Malekith zijn vleugels ontvouwde. De twee jongens gingen als dolle honden het gevecht aan. Al gauw waren beiden van tientallen krassen en beten voorzien, maar gaven niet op. "Ben je het verleerd, king Malekith?" Vroeg Amaris spottend. Dat was genoeg. Bij het horen van het woord "King" was Malekith niet meer te stoppen. Met enorme kracht slingerde hij Amaris tegen de grond en dook er zelf achter aan. Daar hief hij zijn arm op, en haalde uit naar Amaris' hals. Net voordat het licht uit zijn ogen verdween fluisterde Malekith hem nog triomfantelijk iets toe. "Neenee, King Malekith is het niet verleerd." Klonk zijn stem als vergif. Amaris lach roerloos op de grond, met zijn vleugels helemaal uitgestrekt. Malekith herinnerde zich opeens weer dat Enya nog steeds stond toe te kijken, en waarschijnlijk wel erg geschrokken moest zijn. Eigenlijk durfde hij haar niet aan te kijken, maar hij had geen keus. Met bebloede handen en gezicht draaide hij zich om, en keek recht in Enya's ogen. De zijne stonden verradelijk en boos, zoals ze eens permanent hadden gestaan. Hij had nu niet de uitstraling over zich die hij altijd had wanneer hij bij Enya was, maar de uitstraling van de andere Malekith, de Malekith die hij het meest gewend was te zijn. Deze trok langzaam weg, maar was nog wel te zien. "Dat wás Amaris." Zei Malekith nog steeds een beetje opgefokt.


Amaris:

Spoiler:

Hij zag er nogal afgetobt en ongezond uit. "Ik denk dat je vriendje voorlopig niet zal antwoorden, dus laten we hem er maar even buiten houden. Hij wil waarschijnlijk niet dat je ziet wie hij echt is." klonk zijn stem verradelijk. Enya werd hoe langer hoe angstiger. Ze ging een beetje achter Malekith staan en hield zich aan zijn arm vast. "Hello beautiful..." Zei hij verleidelijk, en nam een trotse houding aan. Ze snapte het niet. Wat was hier gaande? "Dus Malekith heeft jou lief hè..." Fluisterde hij grinnikend. "Voor zijn doen is dat....." Begon hij weer zachtjes. "........Very unusual......." Eindigde hij zijn zin.
Hoezo was dat ongebruikelijk? Kon het dan niet, was Malekith iemand die niet lief kon hebben? Hij stond er in ieder geval tamelijk stil bij en leek niet te weten wat hij moest doen. Enya verstevigde haar greep en keek de andere jongen een tikje uitdagend aan. Maar de angst schoot weer door haa lijf heen toen hij plotseling haar bij haar polsen greep en naar zich toetrok. Ze rook een sterke lucht van drank en bloed. Ze schrok zo, dat ze er niet eens aan dacht om te gillen.
"RAAK HAAR NIET AAN!" schreeuwde een stem achter haar. Malekith vloog op de jongen af zodat Enya ruw aan de kant werd geduwd. Ze wreef over haar polsen die in zijn greep bijna verbrijzeld waren. Met grote afkeer zach ze hoe de twee elkaar te lijf gingen, met uitgevouwen vleugels. "Ben je het verleerd, king Malekith?" Enya keek op. King?
Maar veel tijd om daar over te piekeren was er niet. Malekith begon hem te wurgen. Op dat moment hervond Enya haar stem. 'Nee!' gilde ze en sloeg haar handen voor haar gezicht. En tot haar afgrijzen hoorde ze Malekith nog zacht sissen. "Neenee, King Malekith is het niet verleerd." Klonk zijn stem als vergif.
Het was voorbij. De jongen lag roerloos, met uitgespreide vleugels op de grond. "Dat wás Amaris." Zei Malekith. Hij zat onder het bloed. Enya liep niet naar hem toe, maar bleef hem alleen maar aanstaren. Er kwam geen geluid uit haar keel.
Na een tijdje hervond ze haar stem. 'Wat had dat te betekenen?!' vroeg ze bijna net zo opgefokt als Malekith. Het was al een nachtmerrie, de woorden die ze zometeen moest uitspreken. Dit deed haar toch walgen. Waarom ging deze soort zo graag elkaar te lijf?!

Enya stond een hele tijd ongelovig te kijken. Ze bleef Malekith maar aanstaren, en hij stond er nog steeds een beetje als een wild dier bij. Er zat bloed rond zijn mond en op zijn armen, en er zaten krassen op zijn hele lichaam. "Wat had dat te betekenen?!" Vroeg Enya uiteindelijk trillerig en opgefokt. Ze zag er erg bang uit, en Malekith deed maar geen stap in haar richting voor het geval dat ze dat niet wilde. Hij zei even niets, en keek vanuit zijn ooghoek weer even naar Amaris, die dood op de grond lag. Wat zou hij daar mee doen? Hij kon hem immers niet zo laten liggen. Malekith keek weer terug naar Enya, en wist eindelijk iets uit te brengen. "Ik had hem belooft dat als ik hem ooit nog zou zien, ik hem zou afmaken." Zei Malekith een beetje platvloers, hij klonk totaal niet als de Malekith die Enya gewend was. "Ik had hem bijna laten gaan, maar ik pikte het niet toen hij jou iets wilde doen." Voegde hij er daarom maar aan toe. Er zat wel wat in, Malekith had zich ooit voorgenomen om Enya niets te laten overkomen, en daar hield hij zich aan. Hij wilde haar niet kwijt, nooit! Zijn blik ging weer naar Amaris die nog altijd op dezelfde plek lag. Malekith had geen idee van wat hij moest doen of zeggen, en wist niet hoe Enya erop zou reageren. "Well...." Begon hij maar na een tijdje, omdat hij toch iets zou moeten zeggen. "I guess....you just saw my other side." Kwam er zuchtend uit. Hij haalde zijn schouders op en hield even wanhopig zijn handen in de lucht. Toen hij zijn armen weer ontspande kwamen zijn handen met een klap tegen zijn benen aan. Kennelijk was hij nog steeds niet helemaal de Malekith die Enya kende, want hij kwam erg verveeld en chagrijnig over. Hij deed zijn handen in zijn zij en wreef even over zijn voorhoofd, terwijl hij langzaam rond Amaris' lichaam beende. "Tja....uuh..." Probeerde hij weer. Hij sloeg zijn blik even naar Enya, maar keek toen snel weer weg. "Fuck..." Mompelde hij in zichzelf. Wat moest hij nu doen? Hij had zojuist iemand recht voor Enya's ogen vermoord, en die lag nog altijd voor haar ogen op de grond. Wie wilde nou iemand die zoiets deed? Vroeger deed hij het dagelijks, maar dit was de eerste keer sinds een paar maanden. Bij het woord "King" herinnerde hij weer even wie hij ook was, en het zou behoorlijk wat moeite kosten om dat woord weer zijn hoofd uit te krijgen. Enya stond hem nog altijd aan te staren, en daar had hij nou wel even genoeg van. "Wat nou..?" Mompelde hij zachtjes, terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken aanstaarde. Het kwam niet erg vriendelijk over. Correctie: Helemaal niet. "Dit heb ik al tientallen keren gedaan, voor het geval je dacht dat ik m'n hele leven zo lief ben geweest." Zei hij verveeld. "It's who I am..."

Ze staarde naar de dode Amaris. "Ik had hem belooft dat als ik hem ooit nog zou zien, ik hem zou afmaken." Zei Malekith een beetje platvloers, het klonk niet alsof hij spijt had. "Ik had hem bijna laten gaan, maar ik pikte het niet toen hij jou iets wilde doen." O...aha....dat verklaarde een hoop misschien. Ze begon langzaam kwaad te worden. Dacht hij dat hij daarmee zoiets goed kon maken? "Well...." begon hij weer, niet goed wetend wat te zeggen. "I guess....you just saw my other side." Kwam er zuchtend uit. Alsof ze dat nog niet door had gehad.
Ze liep naar Amaris toe en knielde naast hem neer. Bijna overbodig voelde ze zijn halsslag. Zie je wel, morsdood. "Tja....uuh..." Probeerde hij weer. Hij sloeg zijn blik even naar Enya, maar keek toen snel weer weg. "Fuck..." kwam er zacht achteraan, meer tegen zichzelf.
Ze stond weer op en keek hem weer aan. Dat scheen hij na een tijdje vervelend te vinden. "Wat nou..?" Mompelde hij zachtjes, terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken aanstaarde. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem half streng en half antipathies aan. "Dit heb ik al tientallen keren gedaan, voor het geval je dacht dat ik m'n hele leven zo lief ben geweest." Zei hij verveeld. "It's who I am..." Dat was te veel. Met een blik waar het vuur bijna letterlijk vanaf spoot, keek ze hem aan. 'O zeg, nu ben ik gerustgesteld! Ja hoor, dat maakt een hoop goed!' snauwde ze en haar ogen werden weer rood. 'Dat je hem afmaakte is één ding, maar die onbeschaamdheid erover gaat mij toch echt een stapje te ver! Jij bent echt een misselijk ventje weet je dat!' zonder dat ze het in de hand had stapte ze op hem af, hief woedend haar hand en....
Pets! Haar hand haalde ongewild werk uit. Dezelfde kracht waarmee ze Lie had geslagen kwam eruit. Direct erna schrok ze zich kapot. Ze deinsde achteruit en hield haar handen voor haar mond geslagen. Haar ogen schoten meteen weer naar blauw.
Shitshit...nu kwam de herrie pas echt! Wat had ze gedaan?! Maar direct daarna bedacht ze zich dat dit alleen maar goed was. Ze moest hem kwetsen, heel erg.

Het was duidelijk dat Enya wat Malekith zojuist had gedaan niet erg op prijs stelde. Haar blik veranderde in iets waar het vuur bijna lettelijk vanaf spoot, en ze keek hem met rode ogen aan. "Ó zeg, nu ben ik gerustgesteld! Ja hoor, dat maakt een hoop goed!" Snauwde ze hard. Malekith hield niet van hard geluid, dus keek boos terug en gromde even. "Dat je hem afmaakte is één ding, maar die onbeschaamdheid erover gaat mij toch echt een stapje te ver! Jij bent echt een misselijk ventje weet je dat!" Schreeuwde ze. Voor Malekith iets terug kon zeggen haalde Enya naar hem uit, en haar hand kwam met een harde pets in zijn gezicht terecht. Ze keek Malekith geschrokken aan, maar Malekith was nog harder geschrokken. Malekith stond even verbijsterd te kijken, en wreef even over zijn wang. Hij keek Enya weer aan die met haar hand voor haar mond stond te kijken. Zijn ogen vulden zich met tranen. Hij wilde iets zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Enya zag er even uit alsof ze spijt had, maar het leek alsof ze zich toen opeens bedacht, en meende wat ze zojuist had gedaan. Malekith keek haar wanhopig aan, wat had hij gedaan?! "Enya...." Probeerde hij te zeggen. Hij viel op zijn knieën neer, maar bleef haar in haar ogen kijken. ".....Enya...." Fluisterde hij nogmaals in zichzelf. "Het spijt me zo.." Zei hij terwijl de tranen over zijn wangen begonnen te stromen. "Het spijt me voor alles wat ik net heb gedaan.... Voor wat ik ben..." Stotterde hij een beetje onverstaanbaar. Hij wist niets te zeggen, maar probeerde gewoon iets uit te brengen. Hij bleef even stil, en lag ondertussen bijna aan haar voeten. Het was allemaal Amaris zijn schuld! Als hij niet was gekomen dan had Enya niet..... Nee het was zijn eigen schuld! Malekith wist het allemaal niet meer... wat moest hij zeggen of doen? "Enya....." Stotterde hij weer. "....Kan je het me vergeven?" Vroeg hij wanhopig. Zijn wangen waren inmiddels nat van de tranen, vermengd met wat bloed dat nog uit een wond druppelde. Hij was flink toegetakeld, Amaris was immers niet de allerslapste van zijn soort. Toch was Malekith sterker, boven hem kon niemand. Althans, niemand waarvan hij wist dat diegene bestond. "Het is gewoon...." Begon hij weer haperend. "...Ik heb mij ooit voorgenomen om jou niets te laten overkomen.......En wat Amaris van plan was....." Stotterde hij, en nam even pauze om de juiste woorden te vinden. "...Dat is te erg om te beschrijven..." Snikte hij uiteindelijk. "...Dat wil ik niet voor jou..." Fluisterde hij.

Het was zo pijnlijk, zo immens pijnlijk. Ze wilde dit niet, ze wilde bij hem zijn... Malekith wreef even over zijn wang, zijn ogen stonden geschokt en vulde zich met tranen. Hij keek haar aan en viel op zijn knieën. "Enya...." Hij bleef haar aankijken, recht in haar ogen. Die blik sneed door haar heen. ".....Enya...." Fluisterde hij nogmaals in zichzelf. "Het spijt me zo.." Zei hij terwijl de tranen over zijn wangen begonnen te stromen. "Het spijt me voor alles wat ik net heb gedaan.... Voor wat ik ben..." Ze kneep haar ogen dicht en een traan liep over haar wang heen. Schokkerig schudde ze haar hoofd, hij moest ophouden, hij moest ophouden met praten!
"Enya....." Stotterde hij weer. "....Kan je het me vergeven?" Vroeg hij wanhopig. Het liefst had ze hem in haar armen genomen, maar de keiharde realiteit stond in de weg. "Het is gewoon...." Begon hij weer haperend. "...Ik heb mij ooit voorgenomen om jou niets te laten overkomen.......En wat Amaris van plan was....." Stotterde hij, en nam even pauze om de juiste woorden te vinden. "...Dat is te erg om te beschrijven..." Snikte hij uiteindelijk. "...Dat wil ik niet voor jou..." Fluisterde hij. Haar ogen schoten weer open. Nu moest het komen...Ze moest het zeggen, of het zou nooit meer lukken.
'En dat wil ik ook niet voor jou...' fluisterde ze en haalde haar handen voor haar mond weg. 'Heb je beseft wat voor een gevaar je loopt, als we dit openbaar maken?' ze keek hem nog steeds niet aan. 'Ik weet dat je me wilt beschermen, maar ik wil jou ook beschermen...' Meer en meer tranen welden op.
'Ik ben zo'n naïef kind geweest!' riep ze opeens uit. Ze balde haar handen tot vuisten en keek hem nu recht aan terwijl de tranen over haar gezicht liepen. 'Ik kan niet van je houden....ik mag niet van je houden!' ze schreeuwde bijna en haar stem sloeg nog net niet over. 'Ik wil je niet terug in die cel! Ik wil dat je veilig bent, hier.....Maar niet met mij...' Haar vuisten verslapten. 'Ik heb het uitgedacht...ik ben zo'n trut geweest! Ik had nooit mogen toegeven! Door mij wordt je straks afgemaakt! Ik hoorde Amaris wel!' Ze had gehoord dat hij werd gezocht, woord voor woord. 'En daarom kan ik niet bij je blijven...Nooit niet!' Ze zakte in elkaar tegen de steen achter haar en hield haar handen weer voor haar gezicht.

"Heb je beseft wat voor een gevaar je loopt, als we dit openbaar maken?" Enya's gezicht stond ernstig, maar ze keek Malekith niet aan. Hij begreep niet helemaal wat ze bedoelde, ging het over Amaris die net door Malekith was vermoord? "Ik weet dat je me wilt beschermen, maar ik wil jou ook beschermen..." Ging Enya verder. Hem beschermen? Als er iemand was die niet beschermd hoefde te worden dan was het Malekith wel. Niemand kon hem iets doen, nooit.
"Ik ben zo'n naïef kind geweest!" Riep Enya op eens uit. Malekith schrok ervan, en zag hoe de tranen over Enya's wangen begonnen te stromen. Die van hem begonnen ook weer te stromen. Waarom noemde ze zich nu opeens naïef? Malekith wilde iets terugzeggen, maar hield zijn mond toen Enya weer verder ging. "Ik kan niet van je houden....ik mag niet van je houden!" Schreeuwde ze. Malekith's ogen werden groot. Zei ze nu nou echt... dat ze niet meer van hem wilde houden? De tranen begonnen harder over zijn wangen te lopen. "Ik wil je niet terug in die cel! Ik wil dat je veilig bent, hier.....Maar niet met mij..." Malekith werd misselijk en boos tegelijk van het denken aan de cel waar hij jaren in vast had gezeten, daar zou hij nooit meer naar terug gaan! Niemand hoefde hem daar tegen te beschermen, dat deed hij zelf wel. "Ik heb het uitgedacht...ik ben zo'n trut geweest! Ik had nooit mogen toegeven! Door mij wordt je straks afgemaakt! Ik hoorde Amaris wel!" Riep Enya uit. Waar had ze het nou weer over? Dacht ze dat ze naar hem opzoek waren om hem te vermoorden? Waarschijnlijk had ze gehoord dat hij gezocht werd, maar ze wist nog niet half waar dat over ging. "En daarom kan ik niet bij je blijven...Nooit niet!" Zei Enya opeens. Malekith's ogen werden groot. Hij moest iets zeggen om Enya gerust te stellen! "Enya....." Begon Malekith smekend. "Ik snap dat je bang bent dat mij iets overkomt, maar dat gebeurd echt niet! Ze zoeken mij niet om me vervolgens te vermoorden of wat dan ook, het gaat over iets heel anders." Zei hij iets minder smekend. "Ik ben veel sneller dan iedereen, en ze hebben geen idee van waar ik zit. Niemand kan mij iets doen, begrijp dat dan!" Zei hij hard, en greep haar even bij haar schouders. Waarom drong het toch niet tot haar door dat Malekith niet voor niets 'The King' werd genoemd?! "Ga nou alsjeblieft niet weg bij me..." Smeekte Malekith met tranen in zijn ogen. "Alsjeblieft... Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest in mijn leven.." De tranen stroomden inmiddels over zijn wangen, en hij liet zich neerzakken op de grond. Als een klein jongetje lag hij daar ineengekrompen met zijn handen voor zijn ogen te snikken.

'Mama, hoe weet je of je van iemand houdt?' Een roodharige meisje van ongeveer tien jaar oud trok aan haar moeders rok. Seevra dacht even na en legde toen haar borduurwerkje aan de kant. Ze nam haar dochter op schoot. 'Lastig te zeggen lieveling, je kunt het niet zomaar weten.' zei ze met haar zachte, warme stem. 'Het is niet iets wat je zomaar tegen iemand zegt.' vervolgde ze nadenkend. 'In feite weet je het gewoon als je zo iemand tegenkomt. Als je twijfelt, is het vrij onzeker of je het ook echt kan zeggen.' zei ze met een glimlach. Enya keek naar het vriendelijke gezicht van haar moeder. Ze lachte haar vertrouwelijke kinderlach.
'En hoe moet ik dat laten weten dan?' vroeg ze na een poosje. 'Door diegene alles te willen geven wat in je vermogen ligt.' dit keer klonk ze vastberaden. 'Je zal diegene altijd willen beschermen, hoe sterk hij ook is. Want tegen bepaalde zaken, is uiterlijk vertoon niet opgewassen.'

Vechtend tegen het doorslaan van alles wat ze aan zelfbeheersing had zat ze daar. Haar tranen vielen een voor een op de grond en wilde niet stoppen met stromen. Ze wilde dat het ophield. Ze wilde dat ze zou verdwijnen naar een plek waarin ze geen pijn meer kon voelen. Malekith was steeds geschokter gaan kijken en bij hem waren er ook tranen verschenen. "Enya....." Begon hij smekend. "Ik snap dat je bang bent dat mij iets overkomt, maar dat gebeurd echt niet! Ze zoeken mij niet om me vervolgens te vermoorden of wat dan ook, het gaat over iets heel anders." Zei hij iets minder smekend. "Ik ben veel sneller dan iedereen, en ze hebben geen idee van waar ik zit. Niemand kan mij iets doen, begrijp dat dan!" Zei hij hard, en greep haar even bij haar schouders. Ze moest hem nu wel aankijken maar haar emoties waren zo overvloedig dat ze bleef snikken en zich zwak probeerde los te rukken. Haar binnenste voelde zo kapot aan. Ze wilde dat het ophield. "Ga nou alsjeblieft niet weg bij me..." Smeekte Malekith met tranen in zijn ogen. "Alsjeblieft... Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest in mijn leven.." De tranen stroomden inmiddels over zijn wangen, en hij liet zich neerzakken op de grond.
Allebei lagen ze zo op de grond, huilend en wanhopig. Ze wilde niets liever dan hem vasthouden, hem zeggen dat ze altijd bij elkaar zouden zijn......Maar het ging niet. Er was al teveel schade aangericht. Het deed zo vreselijk veel pijn.
'Ik....wil dit...niet...' snikte ze. 'Ik had nooit gedacht dat liefde zoveel pijn zou doen...Wat haalde ik me in mijn hoofd? Alles leek een sprookje, te mooi om waar te zijn....' ze kalmeerde wat, in ieder geval genoeg om te zeggen wat gezegd moest worden. 'Denk je dat ik ooit met mezelf kan leven als ik bedenk wat ik je te bieden heb...?' ze keek naar hem, daar zat hij, ineengedoken. 'Ik ben onvruchtbaar, zwak en ik denk het allemaal te kunnen oplossen door hierin te vluchten.....Wat heb jij er uiteindelijk aan?' ze onderdrukte een nieuwe snik. 'Ik zal nooit de mogelijkheid hebben om iets voor je te doen...We zullen nooit een gezin kunnen stichten, nooit iets kunnen uithalen....Al dat omdat ik vervloekt ben, ik zou een nog groter monster worden als ik jou meeneem in mijn lot!' Ze kon niet meer, maar ze moest. Met haar laatste kracht gooide ze het eruit. 'Jij was een prachtige droom, een onvergetelijk avontuur...Weet je wat er met de laatste jongen gebeurd is waarop ik hopeloos verliefd ben geworden? Verdwenen, in rook opgegaan, weg!' Ze zag Milo's gezicht voor zich, vrolijk en geïnteresseerd.
Ze stond wankelend op terwijl er nog steeds tranen op de grond spatte. 'Het spijt me Malekith, wordt gelukkig want dat verdien je....Maar ik niet. Ik hou teveel van je om je te vergeten, maar misschien is het voor jou nog niet te laat. En ik zou je nog gelijk geven ook...Vaarwel....' Met een grote pin door haar hart draaide ze zich om en maakte haar aanstalte om weg te lopen.

(kunt dr achterna komen ofzo, kijk maar effekes, anders is ze weg)

Spoiler:

Enya begon snikkend te praten. "Ik....wil dit...niet..." snikte ze zachtjes. "Ik had nooit gedacht dat liefde zoveel pijn zou doen...Wat haalde ik me in mijn hoofd? Alles leek een sprookje, te mooi om waar te zijn...." Malekith keek haar ongelovig aan. Wat zei Enya nou allemaal? "Denk je dat ik ooit met mezelf kan leven als ik bedenk wat ik je te bieden heb...?" Malekith begon een beetje boos te worden. Wat Enya bazelde sloeg helemaal nergens op! "Ik ben onvruchtbaar, zwak en ik denk het allemaal te kunnen oplossen door hierin te vluchten.....Wat heb jij er uiteindelijk aan?" Dat was genoeg. Malekith wilde zeggen dat het hem niets uitmaakte wat er met Enya aan de hand was, hij hield verdomme van haar! Maar ze ging alweer verder met haar verhaal. "Ik zal nooit de mogelijkheid hebben om iets voor je te doen...We zullen nooit een gezin kunnen stichten, nooit iets kunnen uithalen....Al dat omdat ik vervloekt ben, ik zou een nog groter monster worden als ik jou meeneem in mijn lot!" Malekith keek haar ongelovig aan. Waarom zei ze dit allemaal? Wilde ze van hem af? "Jij was een prachtige droom, een onvergetelijk avontuur...Weet je wat er met de laatste jongen gebeurd is waarop ik hopeloos verliefd ben geworden? Verdwenen, in rook opgegaan, weg!" Riep ze bijna, en wankelde een beetje. "Het spijt me Malekith, wordt gelukkig want dat verdien je....Maar ik niet. Ik hou teveel van je om je te vergeten, maar misschien is het voor jou nog niet te laat. En ik zou je nog gelijk geven ook...Vaarwel...." Enya draaide zich om en begon weg te lopen. Ze had er duidelijk moeite mee, dat had Malekith allang door. Hij was op zijn knieën neergezakt, voelde hoe zijn ziel een enorme klap kreeg, en zag hoe een klein zilver wolkje de lucht in zweefde. "That's how we all lost it..." fluisterde hij zachtjes in zichzelf. "Enya, je kan nu weglopen, maar ik wil dat je één ding herinnerd." Riep hij achter haar aan. Er was geen traan meer op zijn gezicht te herkennen, die zweefden ergens in de lucht, gevangen in een deel dat Malekith de komende tijd weer terug zou moeten vinden. "I'm the biggest beast." Zei hij zachtjes. Hij draaide zich om, sloeg zijn vleugels alvast uit, maar fluisterde nog één ding. "And I know you'll come back" Klonk het zachtjes. Daarbij zette hij zich af, en vloog zachtjes en geluidloos weg. Hij wist dat Enya terug zou komen. Dat was wat zo gevaarlijk aan hem was, wat zo gevaarlijk was aan alle Meryles. Er was iets anders wat niemand kon beschrijven.

Ze voelde de spanning van haar af vallen en plaats maken voor kilte. In haar borst zat alleen nog een gapend, leeg gat. Ze huilde niet meer, ze staarde alleen nog dof voor zich uit. Ze voelde dat haar kracht wegebde, het zou haar niets verbazen als ze vanavond niet meer lopen kon. "That's how we all lost it..." hoorde ze heel vaag achter zich. Het drong eigenlijk niet tot haar door, maar toch stopte ze. "Enya, je kan nu weglopen, maar ik wil dat je één ding herinnerd." Riep hij achter haar aan. Een deel van haar hersens hoorde het, dus zou ze het zich nog herinneren later. "I'm the biggest beast." Zei hij zachtjes. Hij draaide zich om, sloeg zijn vleugels alvast uit, maar fluisterde nog één ding. "And I know you'll come back" Klonk het zachtjes.
Hij was weg. Hij was echt weg. Ze had bereikt wat ze wilde, of grotendeels misschien. Maar hij was weg. Nu konden ze elkaar niets meer aandoen. Hopelijk zou hij iemand anders vinden, iemand die hem wel gelukkig kon maken en hem niet in gevaar bracht. Zou dat haar werkelijk troosten? Kon ze dat beeld, haar Malekith met een ander meisje, werkelijk verdragen? Het was in ieder geval haar eigen schuld. En misschien ook maar goed.
Ze wreef over haar hoofd, de hoofdpijn kwam op. Misschien dat ze zichzelf vanavond in slaap huilde, misschien dat ze alleen de hele nacht naar het plafon zou blijven staren. Ze wist het niet. Ze wilde ook niets meer weten.
Malekith was alles voor haar geweest, maar zij had niet alles voor hem kunnen zijn.
Als ze op dat moment had beseft wat Malekith was, had ze nu geen zware pijn in haar hele lichaam.