Haar rode ogen gleden door de gang en haar vingers speelde met een munt in haar hand. Ze had die ochtend een brief gekregen van Lieke. Eerst had ze niet kunnen geloven dat ze haar had geschreven, maar toen ze besefte dat er niemand anders op de wereld rond kon lopen met een net zo lelijk handschrift, had ze er wel aan moeten geloven. Damian kon haar immers niet meer schrijven vanuit de gevangenis, dus was het vrij duidelijk dat Lieke en Sam afgesproken hadden dat Lieke zou schrijven. Wat maar goed ook was, want het handschrift van Sam was alles behalve leesbaar. Ze snapte wel dat hij nooit naar school gegaan was.. Goede cijfers had hij toch nooit gehaald als zijn leraren zijn handschrift met geen mogelijkheid konden lezen.
In de brief had niet veel bijzonders gestaan, maar de munt had haar aandacht getrokken. Lieke had haar geen uitleg gegeven en eigenlijk twijfelde ze eraan of het meisje het überhaupt wel zelf bij de brief gedaan had. Langzaam liet ze de munt in haar zak glijden. Ze keek even opzij, naar de Tasmaanse duivel die rustig met haar mee liep.
Tári sloeg af en liep richting de toiletten. Daar aangekomen duwde ze de deur open. Ze wachtte tot Terra naar binnen was gelopen, voordat ze ook naar binnen stapte en de deur dicht liet vallen. Ze sloeg haar hoofd even in haar nek en keek bedenkelijk naar het plafond. Ze was stil geweest vanaf het moment dat ze de brief gekregen had en ze kon echt niet begrijpen waarom ze een munt had gekregen. Het was niet eens een munt waar ze iets mee kon. Er stond niks bijzonders op.. Ze kon zich vaag herinneren dat Sam vroeger munten spaarde, maar dit was niet een munt die hij zou kunnen hebben gehad. Het enige wat erop stond was een klein vierkantje op een van de zijde, meer niet.
Ze zuchtte even en wilde net naar de spiegel lopen om te kijken of er iets aan haar te zien was. Ze zat er immers echt niet op te wachten dat iemand op zou merken dat haar iets dwars zat, maar net op dat moment kwam er iemand een van de hokjes uitlopen. Super. Ze had gehoopt dat ze hier op zijn minst een beetje alleen zou zijn. Hoe groot was immers de kans dat iedereen tegelijk naar de wc ging? Nou ja, blijkbaar wist zij weer het perfecte moment uit te kiezen. Terra bleef net als haar bazin stil staan en keek nieuwsgierig naar de onbekende voor hen. De onbekende lachte even naar haar, voor die zijn handen ging wassen, om ze erna af te drogen en een blik in de spiegel te werpen. Tári keek naar de haren van de persoon voor haar en schudde even langzaam met haar hoofd. Ze keek even naar de spiegel, maar bleef staan waar ze stond. Ze wilde niet eens weten hoe vreemd het over zou komen als ze naar de spiegel zou lopen en erin zou kijken. Ze droeg geen make-up – alle zin die ze had gehad die troep op te smeren, was als sneeuw voor de zon verdwenen nadat ze de brief gelezen had – en haar haren waren duidelijk net pas gekamd. Was er iets anders waarvoor ze in de spiegel kon kijken? Niet dat ze zo snel kon bedenken tenminste.
Ze wende haar blik even af en keek naar de hokjes. Misschien moest ze gewoon doen alsof.. Nee, wat had dat in hemelsnaam voor een zin? Trouwens, sinds wanneer maakte ze zich druk om dingen als dit? Als het kind haar iets zou vragen over de reden dat de spiegel ineens zo interessant was, kon ze het toch altijd negeren of kwaad reageren? Ze slikte even. Lieke leek het altijd voor elkaar te krijgen haar tot waanzin te drijven. Ze liep met enige twijfel naar de spiegel en keek er even in. Haar vermoede was juist geweest, haar haren zagen er inderdaad uit alsof ze net pas gekamd waren, wat nog waar was ook eigenlijk.. Ze keek wat twijfelend naar zichzelf in de spiegel. Enkel haar rode ogen stonden afwezig. Niet het soort afwezig dat je normaal hebt, maar het soort afwezig dat niemand thuis kon brengen.
Ze wende haar blik van haar spiegelbeeld af en keek naar de onbekende. Ze trok haar wenkbrauwen op toen ze zag dat de persoon diens haren uit de klit probeerde te krijgen met zijn vingers. Ze wierp even een blik op Terra, die alles prima leek te vinden. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd. ‘Ooit gehoord van een borstel? Het werkt, geloof me.’ Er klonk helemaal niks in haar stem door van sarcasme of iets in die richting. Haar stem was emotieloos en net zo afwezig als haar blik. Ze begreep niet eens waarom ze moeite deed om iets te zeggen. Ze zou zichzelf er alleen maar voor gaan vervloeken. Nu was de afwezigheid in haar stem te horen geweest. Geweldig..

Het was een poging waard geweest. Het had kunnen werken.. Maar natuurlijk zat alles haar tegen, zoals eigenlijk bijna altijd. Had er nou echt, precies op dit moment, iemand op de toiletten moeten zijn? Echt heel veel zin in een gesprek had ze niet, het zou alleen maar verraden hoe ze zich voelde, als haar blik dat niet al genoeg deed, maar toch trok ze haar mond open en kreeg ze het voor elkaar het voor zichzelf te pesten. ‘Ooit gehoord van een borstel? Het werkt, geloof me.’ Had ze niet haar mond kunnen houden? In dat geval was het kind misschien weggelopen zonder iets te zeggen en had ze haar zin gehad, maar nee, natuurlijk niet. Het was gewoon een stomme en onnadenkende actie geweest.
De blik van het kind, liet haar ook op kijken. Ze wachtte geduldig af op een reactie, waarvan ze eigenlijk niet eens snapte waarom ze die verwachtte. Was zij niet net de gene geweest die geen gezelschap had gewild? En nu wilde ze een antwoord op haar opmerking? Het was een opmerking!
‘Ik…’ Haar ogen schoten kort naar Terra. Of er begon ook iets aan haar oren te mankeren of ze had het echt goed gehoord.. De onbekende slikte even, voordat er een zucht uit diens mond ontsnapte. ‘Ik heb nou niet altijd een borstel op zak.’ Nu wist ze het toch echt zeker. Dit meisje, was in geen enkel opzicht een meisje. Voor een fractie van een seconde vroeg ze zichzelf af of ze in haar afwezigheid niet heel toevallig zelf de verkeerde toiletten in gelopen was, maar ze had de vraag amper in haar hoofd gevormd, of ze wist al zeker dat zij toch echt goed zat. Ineens besefte ze dat haar opmerking vreemd had moeten klinken. Wie vroeg een jongen nou of hij.. God, wat maakte het ook uit! Terugdraaien kon ze het niet en zij was niet de gene die in de verkeerde toiletten stond.
Terra zette haar nageltjes in Tári’s broek en klom naar haar schouder. Tári negeerde het en keek de jongen even onderzoekend aan. Hij had zijn ogen gesloten en ze vroeg zich af waarom hij in hemelsnaam hier stond en niet de moeite genomen had de juiste toiletten te vinden. Haar ogen gingen even naar de deur achter zich, maar ze zuchtte even. Ze had geen enkele reden om weg te lopen. Ze wilde dan wel eens waar liever niet dat iemand wist hoe ze zich voelde of dat iemand haar zag zoals ze er nu uitzag – de afwezige blik, het simpele trainingspak dat ze tussen de berg kleding had uitgevist en dan niet te vergeten de schoenen die ze droeg; versleten en als je goed keek, zag je dat de zolen aan een kant los zaten -, het was niet zo dat het haar iets uitmaakte wat andere van haar dachten, maar op dit moment was het gewoon.. Het verkeerde moment om iemand tegen te komen eigenlijk.
Toen de jongen zijn ogen opende, keek hij haar recht aan. ‘Pleased to meet you,-’ Hij maakte een kleine buiging en Tári voelde dat Terra zachtjes tegen haar oor blies. Tári knikte kort, nog niet in staat zichzelf zo ver te krijgen om er een reactie op te geven. ‘I’m Kanrou Takumi, a new student here.’ Tári kon er niks aan doen dat er een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. Nieuwe studenten.. Normaal gesproken was dat een teken voor haar om te beginnen met haar frustratie en leedvermaak op andere uit te oefenen, maar die behoefte had ze nu totaal niet.
Ze wende haar blik even af en slikte kort, voor ze de jongen weer aankeek. ‘Tári. Tári Chronos.’ Ze wende haar blik weer af, meer verbaasd dat ze haar eigen naam had gezegd dan wat anders. Ze keek even naar haar spiegelbeeld en haar hand ging bijna automatisch naar haar zak, waar ze controleerde of de munt er nog inzat. Ze schudde haar hoofd en keek Kanrou aan. ‘Wat doe je eigenlijk.. In het damestoilet?’ Ze keek hem vragend aan en hoopte dat ze de afwezigheid dit keer wel uit zijn stem had kunnen mijden, maar ze wist eigenlijk al dat dat niet gelukt kon zijn. ‘Ik neem tenminste aan dat je er een goede reden voor hebt.’ Haar ogen werden iets groter. ‘Of.. Niet?’ Ze haalde haar hand weer uit haar zak, maar wende haar blik niet van de jongen af. Dit keer wist ze wel heel zeker dat ze op een antwoord hoopte.

Ze had een hele boel mee gemaakt sinds ze op deze school zat, maar ze had nog nooit een jongen op het damestoilet gezien. Normaal gesproken had ze erom kunnen lachen en had ze de jongen waarschijnlijk de rest van zijn tijd hier op school herinnerd aan dit moment, maar op dit moment leek niks normaal. Wat iets positiefs was voor de jongen, maar iets waar zijzelf helemaal niet blij mee was. Wie was er ooit blij met dit soort dagen? Niemand!
Vreemd genoeg had het haar niet helemaal verbaasd hoe hij zich voorstelde. Hij was niet de eerste die zich op die manier voorstelde en hij zou waarschijnlijk ook niet de laatste zijn. Ze vond het meestal amusant, maar soms – zoals nu – leek het wel de normaalste zaak van de wereld.
Toen Kanrou zei dat hij nieuw was, verdween de frustratie die ze had voor een kort moment. Er verscheen een glimlach rond haar lippen toen ze bedacht wat ze normaal gesproken zou hebben gedaan op dit moment. Ze vroeg zich enkel af of ze het echt gedaan had. Ze was er dol op om andere te kwellen, zeker als ze nieuw waren en nog niet alle wisten te vinden, maar ze was er niet helemaal van overtuigd of ze het dit maal ook op die manier had gedaan. Ze zou het ook nooit weten.
Ze stelde zich voor en daarna kwam de vraag die de jongen had kunnen verwachten, maar waarvan ze zich voor kon stellen dat hij er geen antwoord op wilde geven. Juist omdat ze dat wist, vond ze het amusanter de vraag te stellen. ‘Wat doe je eigenlijk.. In het damestoilet?’ Haar afwezige stem had ze niet uit haar woorden kunnen mijden, ook al bleef ze hopen dat het haar gelukt was. Ze hield er niet van als mensen wisten hoe ze zich voelde. Ze kende maar een handje vol mensen die er geen misbruik van zouden maken. Ze wilde haar zwaktes niet tonen, ook als ze wist dat ze er al behoorlijk in gefaald had.
‘Ik neem tenminste aan dat je er een goede reden voor hebt.’ Haar ogen werden iets groter. ‘Of.. Niet?’ Haar hand gleed uit haar zak, weg bij de munt. De vraag waarom ze het ding had, spookte vaag door haar hoofd, maar het feit dat Kanrou hier stond, op het verkeerde toilet, verzette haar gedachtes van de munt.
Kanrou wende zijn blik af en Tári’s ogen gleden langzaam naar Terra, die voorzichtig har natte snuit tegen de wang van Tári legde en zacht blies. Tári knikte onbewust en hield haar hoofd iets schuin, weg bij de natte snuit van het diertje. Ze hield er niet van als het dier haar dingen op deze manier duidelijk probeerde te maken. De natte snuit was dit keer op haar wang beland, maar ze was de tel allang kwijt geraakt als het ging om de keren dat de Tasmaanse duivel haar natte snuit tegen Tári’s oor had gelegd en had geblazen.
‘Ik euh…’ Tári sloot haar ogen en boog haar hoofd iets, zodat haar haren voor haar ogen vielen en Kanrou de twinkeling in haar ogen niet zou zien als hij opkeek. Het feit dat hij twijfelde, was genoeg om haar even te laten vergeten dat haar hoofd bleef malen over zinloze dingen. Heel even was zij niet de persoon met de grootste problemen. De jongen voor haar stond immers op het damestoilet en zij hield hem alleen maar tegen. Hoe langer zij hem ophield, hoe groter de kans dat er iemand anders binnen kwam. Op zich zou dat geen ramp zijn, als hij zijn mond maar hield.
‘I got lost…Badly…Again…En een of andere idioot stuurde me hier naar binnen…’ Ze keek op, recht in de ogen van Kanrou en deed haar best niet in de lach te schieten. Verdwalen was niet zo moeilijk als je nieuw was op een school als deze, zij het hetzelfde probleem gehad, maar het verkeerde toilet in lopen? Zelfs als iemand je het verkeerde toilet wees, zou je toch denken dat het je op zijn minst te binnen zou schieten dat je het verkeerde toilet in liep als je eenmaal binnen was?
‘Een andere idioot? Dus je geeft toe dat het behoorlijk stom was om deze toiletten in te lopen? Is er geen enkel moment geweest waar je bedacht dat niet iedereen de waarheid spreekt?’ Ze kon niet ontkennen dat ze plezier had in het vertrouwen dat Kanrou had gehad in die “idioot”.
Terra sprong van Tári’s schouder en liep naar Kanrou toe. Tári keek het dier vragend aan en keek toen argwanend naar Kanrou. Ze wist niet hoe hij op het diertje zou reageren. Niet iedereen regeerde op een normale manier op het dier, ook al deed ze enkel iets als Tári haar die opdracht gaf of als ze in gevaar was. Terra stopte voor Kanrou en keek de jongen aan. Tári bleef Kanrou aankijken, afwachtend hoe hij zou reageren op Terra.

Mijn post is ook niet echt grandioos.. Sorry

Kreeg ze ooit de kan om rustig ergens heen te gaan, alleen te zijn? Het leek wel of dat een onmogelijke taak was.. Onmogelijk, absoluut onmogelijk. Als ze mensen om zich heen wilde, waren die nooit te bekennen, maar wilde ze eens alleen zijn, dan bleef iedereen als een soort bijen nest om haar heen zoemen. Vandaag was weer zo een dag. Misschien moest ze eens iets vinden om ervan af te komen.. Had ze niet het best op haar kamer kunnen blijven? Jawel.. Het was al een wonder dat ze de gangen door was gekomen zonder dat een van die bijen bij haar aan was komen kloppen. Misschien was zij niet de gene die blij moest zijn, maar het kind dat twee keer na gedacht had gehad.
En nu, nu ze eindelijk een plek gevonden dacht te hebben waar ze even alleen kon zijn, een plek waar niemand kon zien hoe ontzettend de brief haar dwars zat, kwam ze iemand tegen die overduidelijk niet was waar hij zou moeten zijn. Oke, ze moest toegeven dat het haar ergens opvrolijkte. Je kwam niet elke dag iemand tegen die in de verkeerde toiletten stond.
Nu hij vertelde over de idioot die hem de verkeerde kant uitgewezen had, kon ze de opmerking niet laten. Hoe kon ze het niet doen? Hij zei het zelf. Een andere idioot.
‘Een andere idioot? Dus je geeft toe dat het behoorlijk stom was om deze toiletten in te lopen? Is er geen enkel moment geweest waar je bedacht dat niet iedereen de waarheid spreekt?’ Hij keek haar maar heel even recht aan, voordat zijn blik naar Terra ging. Hij hurkte neer en aaide het diertje. Tári opende haar mond en deed een stap naar voren om hem tegen te houden, maar klapte haar mond dicht toen ze zag dat Terra niks deed. Normaal had het diertje zich terug getrokken of was het gaan grommen. Misschien hielp het dat ze zelf naar hem toe was gelopen.. Tári bleef het diertje met een verdwaasde blik aankijken.
‘Misschien. Maar het maakt voor mij niet zo heel veel uit. Tot nu toe heeft niemand het door gehad dat ik in de verkeerde toiletten stond. En voor je andere vraag, lady Tári, ik ben opgegroeid op een plek waar het je leven kon kosten als je niemand vertrouwd.’ Pas toen hij al zijn woorden had gezegd, keek ze op van de Tasmaanse duivel. Ze keek hem met iets opgetrokken wenkbrauwen aan en knikte. ‘Dus ik ben, volgens jou, niemand?’ Maakte het haar veel uit? Niet echt. Natuurlijk, het was niet geweldig om zoiets te horen, maar ze nam het hem niet kwalijk. ‘Want volgens jou heeft niemand het door, maar ik geloof toch echt dat ik hier nu sta en ondertussen weet dat je weldegelijk in de verkeerde toiletten staat.’ Er was een lichte frons te zien, maar haar ogen twinkelde een klein beetje. Iets wat absoluut niet samen ging. De serieuze en iets beledigde frons, tegenover de speelse twinkeling.
Hij stond op en maakte een lichte buiging. ‘I’m sorry lady Tári, I must apologize for the rude word choice.’ Dus, hij begreep hoe hij bezig was? Ze glimlachte even en schudde haar hoofd. ‘Het geeft niet. Het is menselijk.’ Ze keek weer naar de spiegel en sloot haar ogen even. Toen ze die weer opende, gleed haar blik naar Terra, die nog steeds bij Kanrou stond en haar aankeek. Haar vingers speelde met de munt die ze nog steeds in haar broekzak had zitten. Ze beet even op haar lip. ‘Ik ben degene die zijn excuses aan zou moeten bieden. Ik hoopte even alleen te zijn en het feit dat dat niet zo is, reageer ik een beetje op jou af, sorry.’ Ze liet de munt los en keek hem met een zwakke glimlach aan. Ze hoopte dat hij haar woorden niet verkeerd op zou vatten en weg zou lopen. Ook al was dit niet het plan dat ze in gedachte had gehad, het gesprek – hoe zinloos die eigenlijk ook was – deed haar goed, leidde haar af.

Niemand, hm-mh. De jongen had haar op een behoorlijk verkeerde dag getroffen als hij van plan was zo door te gaan. Al was het niet nieuw.. Op de een of andere manier ging het altijd zo. Het leek wel of er iets was dat simpelweg niet wilde dat ze alleen was als ze dat wilde zijn..
‘No dear lady, tot nu toe. Lady Tári is de eerste die mij ontdekt heeft, was wat ik probeerde duidelijk te maken. Misschien is het beter gezegd dat Lady Tári de enige is aan wie ik het heb laten weten.’ Verbeterde hij haar. Ze fronste even en keek hem met een emotieloze blik aan. Aan wie had hij het willen vertellen? De kaboutertjes? Ze keek even naar de wc deurtjes en toen weer naar de jongen. Ze knikte kort en schudde kort met haar hoofd, gaf geen reactie op zijn verbetering. Het enige wat ze zou doen was zijn verbetering verbeteren en ze was er niet helemaal zeker van of dat wel goed af zou lopen. Het zou waarschijnlijk uitlopen op een onophoudelijk gesprek en daar zat ze nu echt niet op te wachten. Echt, echt niet.
Kanrou bood zijn excuses aan. Haar ogen gleden naar de spiegel en daarna naar Terra. Soms snapte ze echt helemaal niks van dat dier. Waarom liet ze het toe? Waarom liet ze toe dat de jongen haar oppakte en haar begon te aaien? Goed, het dier zou het wel weer zien als een of ander compliment en als ze een ding had geleerd, was dat dat Terra dol was op complimentjes.
‘Ik ben degene die zijn excuses aan zou moeten bieden. Ik hoopte even alleen te zijn en het feit dat dat niet zo is, reageer ik een beetje op jou af, sorry.’ Er verscheen een zwakke glimlach rond haar lippen toen ze hem weer aankeek. De munt die ze vast had, liet ze los. Ergens in haar achterhoofd spookte nog steeds de zelfde, knagende vraag; wat had Lieke in godsnaam bezielt? Ze wist wat voor een hekel Tári had aan onbeantwoorde vragen, zeker als die van Lieke afkwamen. Een munt.. Wat kon ze er in godsnaam mee? Niks. Wat wilde dat kind dan dat ze ermee deed? Ze hoopte echt dat Sam haar over kon halen een fatsoenlijke uitleg te sturen.. Tenzij de jongen er natuurlijk niks vanaf wist.. Juist..
Kanrou lachte zacht en warm, voordat hij Terra met twee handen op haar schouder zette. ‘Well, I shouldn’t be here in the first place right? So it is entirely my fault, dear Lady. But wanting to be alone, why? Being alone is not really fun at all. It doesn’t even give rest. Believe me, I know.’ Ze trok haar wenkbrauw lichtjes op en wilde net haar mond open doen om commentaar te geven, toen Terra in haar oor blies. Ze wierp het dier een kwade blik toe, maar besloot haar woorden toch iets beter te kiezen. Misschien had het diertje gelijk. Ze had haar excuses al aangeboden dus waarom zou ze nu opnieuw beginnen?
‘Voor sommige werkt het wel om alleen te zijn. Als je alleen bent hoef je geen gesprek te beginnen en kan je nadenken..’ Dat klonk als een redelijk antwoord. Niet te bot en het verraadde ook niet meteen helemaal hoe ze zich voelde. Hoopte ze dan toch.
Kanrou sloot zijn ogen en stak zijn vinger in de lucht. ‘Why don’t you join me tonight? I’ll be watching the stars because there won’t be any clouds tonight. Take my invitation as an apology. I would be honored to be joined by such a Lady as yourself, Tári.’ Tijdens zijn woorden waren haar ogen iets gegroeid. Ze slikte even en keek de jongen met een verbijsterde blik aan. Had ze zijn woorden goed gehoord of begon ze gek te worden? Het laatste klonk nog verdomde aannemelijk ook. Iets zei haar nee te zeggen, ze kende deze jongen eigenlijk pas net.. Kende, nee, ze wist wie het was, dat was iets anders. Haar ogen gleden over de jongen heen, terwijl Terra nogmaals in haar oor blies. Tári tikte het dier tegen haar neus, nog een keer en het dier zou erachter komen dat haar bazin echt geen zin had om gecommandeerd te worden op dit moment.
Er was iets dat achter in haar hoofd zei dat ze ja moest zeggen, dat ze op zijn uitnodiging in moest gaan. Sterren.. Een sterren hemel zonder wolken. Bij de gedachte alleen al zou er een glimlach verschenen moeten zijn bij haar. Ze wende haar blik af en beet op de binnen kant van haar wang. Wat wist ze van hem? Ze kende zijn naam, ze wist dat hij idioot genoeg was om de verkeerde toiletten in te lopen, gelovig genoeg om iedereen zomaar op diens woord te geloven.. Ze wist dat zijn hand er nog aan zat, nadat hij Terra op had getild. Terra.. Haar ogen gleden naar de Tasmaanse duivel, die de twee om de beurt aankeek, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Toen het diertje haar blik voelde, piepte het kort. Tári sloot haar ogen en begon langzaam te knikken. Ze draaide zich om naar de spiegel en zei zacht: ‘Prima..’ Haar ogen gleden open en via de spiegel keek ze naar de jongen. Haar antwoord had een beetje twijfelend geklonken, al lag er geen twijfel in haar ogen. Ze had ja gezegd vanwege de reden dat hij naar buiten zou gaan. Ze hield van de sterren hemel, was er dol op. Een ding was alleen wel zeker. Terra zou met haar mee gaan en de riem vol met messen zou ook zeker niet op haar nachtkastje blijven liggen.
Ze keek recht in de spiegel en besefte zich ineens hoe ze hier stond. Ze lachte zacht en wende zich weer tot Kanrou. ‘Maar alleen als je het laat me irritante vragen te gaan stellen.’ Hij mocht het best proberen, maar dan zou hij er snel genoeg achter komen wat er dan gebeurde.