_{In de herfst waren er problemen, dat was even normaal als dat dingen niet omhoog, maar naar beneden vielen. Natuurlijk waren er problemen – ze was de leider van een planeet die voornamelijk berustte op planten en gezien planten nu eenmaal verdorden in de herfst, leverde dat problemen op. Hoewel niet alles afstierf omdat het een tropische planeet was waar ze op leefden, waren er weldegelijk problemen met de economie – de export vroeg veel meer en er waren niet veel goede oogsten geweest dit jaar – de jaarlijkse stormen die over de planeet woedden en zoveel meer. Genoeg problemen om de helft van de herfst op Gren door te brengen, in ieder geval. Zelf had ze er weinig problemen mee; voor haar collega’s was het waarschijnlijk irritant.
Ze was namelijk onbereikbaar, zoals ze hier stond. Geen telefoon, geen post, geen connectie met de buitenwereld. Er was een pad wat ze volgde, maar het stond alleen op regionale kaarten. Op Gren was het moeilijk contact te leggen als je niet in de steden woonde en Lesaiah had geleerd om de steden te vermijden, wilde ze ook maar een beetje rust hebben. Dus hier stond ze, helemaal alleen, voor haar gevoel omringd door stilte. Het enige geluid naast haar ademhaling was de ademhaling van planten, de paar dieren die zich verzameld hadden op veilige afstand van de vrouw. Ze kwamen normaal wel dichterbij, maar nu was haar uitstraling zo sterk, zo voelbaar voor de dieren, dat ze niet durfden. Voor mensen was de aura overigens onbespeurbaar. Dieren zaten op een heel andere golflengte als het om het aanvoelen van kracht ging en voelden het dus wel.
Langzaam ging ze op haar knieën zitten, bestudeerde een lelietje van dalen – een bloempje wat duidelijk de klok verkeerd had staan aangezien ze meestal het eindigen van de winter aanduidden, niet het begin. Haar handen vouwden zich om het plantje heen, liepen de processen na. Het was vrij duidelijk waar het fout was gegaan. De plant was op het verkeerde moment de grond in gegaan en daardoor was hij gewoon gegroeid alsof het net lente was. Het was niet zo heel erg, maar het was haar opgevallen. De enige manier waarop deze plant zo vreemd kon reageren, was als hij door mensen geplant. En als hij geplant was, was dit niet langer een van haar paden. Het was vervelend als je geheimen ontdekt werden – dat ervoer Lesaiah op dit moment voor de zoveelste keer, maar ja, ze had dit stuk bos nooit geclaimd en zou dat ook nooit willen doen – dus waarom zou ze boos zijn?
Ze stond weer op, klopte haar lichtpaarse jurk af en sloot even haar ogen. Goed, ze moest aan het werk. Ze had er geen zin in, maar ze moest wel, aangezien problemen zichzelf niet altijd oplosten. Sommige problemen deden dat wel – maar de meesten niet. Het moment dat ze zich wilde omdraaien en wilde oplossen in bladeren – de snelste manier van reizen en in de herfst ook de meest onopvallende, omdat bladeren overal vlogen – maar het moment dat ze zich omdraaide, zag ze in dat dat niet zo zou gaan. Dit pad was niet alleen niet haar eigen pad meer, er was ook nog iemand. ‘Oh,’ reageerde ze zachtjes op het meisje, niet zeker wat nu te doen. Ze was verdwaald, zei ze. Was niet heel erg verbazend, volgens Lesaiah. Er was wel een dorpje vlakbij, maar het was algemeen bekend dat dit bos je zintuigen wat beduvelde en de meeste mensen gingen er dus ook niet lopen. Ze viel even stil – tot het meisje begon te huilen. Lesaiah was en bleef nu eenmaal een vrouw en die waren vrijwel hulpeloos als het ging om huilen. Ze moest wel helpen. In een reflex sloeg ze haar armen om het meisje heen, wreef ze even over haar bol. Ze was jong – een jaar of elf, twaalf, leek het. Lang niet oud genoeg om zomaar alleen in het bos rond te dwalen – zeker dit bos. ‘Rustig maar,’ suste ze, ‘Ik weet de weg terug.’ Die wist ze inderdaad, zodra ze wist waar ze naartoe moest. ‘Hee, niet huilen,’ schakelde ze over op een wat warmere toon – haar jarenlange ervaring als dokter hielp vaak bij het kalmeren van mensen. ‘Alles komt goed. Ik breng je terug, goed?’}

Ze was dit niet gewend. Helemaal niet gewend. Wanneer had ze voor het laatst überhaupt een kind gezien? Laat staan vast gehouden. Weken, maanden hiervoor. Het was vreemd, hoe ze op een school woonde en toch amper in contact stond met kinderen. Natuurlijk had ze er redenen voor en in feite kon niemand haar vertellen dat ze per sé contact moest hebben met ze, maar ze moest toegeven dat het lang geleden was dat ze überhaupt iemand moest geruststellen. Op dat ene geval na dan- Maar daar dacht ze liever niet aan terug en die gedachten stopte ze vlug weg in een laatje wat ze daarna stevig dicht deed. Die gedachten waren voor als ze alleen was, niet nu ze verantwoordelijk was voor iemand. Dat was ze namelijk; ze had een belofte gedaan om het meisje thuis te brengen – of zo zag ze het zelf – dus dat moest ze doen en ze was verantwoordelijk voor haar veiligheid. Anders verbrak ze de belofte en dat deed ze liever niet meer. Ze brak liever spiegels en kreeg dan zeven jaar ongeluk dan dat ze beloftes brak; ervaring leerde haar dat dat een betere keuze was.
Het meisje leek zichzelf al weer te herpakken, keek naar haar op. Ook dat was een tijdje geleden. Meestal was zij het die het opkijkwerk moest doen, puur omdat de mannen in haar omgeving zo belachelijk lang waren. Of ze was zelf gewoon niet de langste, dat kon ook. Waarschijnlijk een combinatie van beiden. In ieder geval, ze kon het meisje nu aankijken zonder omhoog te moeten staren, kon haar hoofd zelfs wat naar beneden kantelen. Ergens verbaasde het haar dat het meisje haar zo vertrouwde – zo betrouwbaar zag ze er nu ook niet uit, eerder een nimf dan moeder natuur, eerder een vluchtig oostenwindje dan een stevige passaatwind waar je op kon zeilen. Dat was ze dan ook; onberekenbaar en vluchtig. Dat dit kind haar zo vertrouwde was nieuw, zeker als je bedacht dat ze gewend was aan het niet vertrouwen van mensen en dat terugkrijgen.
Het meisje trok zich los. Oké, dan was het drama hopelijk achter de rug. Ze was niet goed met drama, of huilende mensen, of beiden. Het leverde druk en die druk werd niet altijd gewaardeerd – zeker niet als je dokter was en het was leven of dood. Ze presteerde wel onder druk, maar zonder druk presteerde ze nog beter. Ze had liever beter dan gewoon goed, dat had iedereen, toch? In ieder geval, dat was over en die last vloog zo snel van haar schouders als hij erop was geland. ‘Nariko, eh?’ vroeg ze, de naam een beetje vervormd door het accent was op Gren altijd in haar woorden sloop, ‘Dat is een mooie naam, maar hij lijkt me niet Grens.’ Ze was in haar geheel niet Grens, merkte ze op, maar dat zei ze niet. Ze had vast haar redenen om hier te zijn en daar moest ze zich niet mee gaan bemoeien. Toen het meisje naar haar naam vroeg, kon ze het niet helpen te glimlachen. Ze wist niet wie ze was. Eigenlijk was dat zo erg nog niet – misschien zelfs wel makkelijker. Dan kwamen er tenminste geen vragen, of onnodige formaliteiten. Het was beter om het zo te houden, die anonimiteit, alsof ze niemand was. Makkelijker voor haar en waarschijnlijk beter voor het meisje – stel dat ze haar bang zou maken? ‘Ik ben Florence Batillo, Nariko.’ Naam gestolen van een vriendin van vroeger, maar ze was dood en doden konden hun bezittingen niet meer opeisen. ‘Goed, het is beter als we gaan. Kan je misschien vertellen waar je vandaan kwam, dan kan ik de weg terug wel vinden.’ Glimlachend keek ze het meisje aan.

Sorry voor de late reactie -> afleiding is groot