Marjolijn vond het nu al niets. Die Jadira had niet echt een goede frisse indruk gemaakte qua de leerlingen op deze academie. Trokken ze allemaal zo snel vooroordelen, bepalend op de magie die de ander beheerste. Met grote passen liep het meisje door de gangen. Ze marcheerde zowat. Als meisje dat voor de helft van haar leven geen goed vrouwelijk voorbeeld had gehad wist ze niet echt hoe ze vrouwelijk moest overkomen. De wiegende heupen die iedere vrouw had als ze liep, had zij nooit wat van gehoord. Ze vond het maar vreemd, dacht dat vrouwen anders hun evenwicht zouden verliezen. Het enige dat enigszins vrouwelijk aan haar was, was het feit dat ze een wit jurkje droeg. Ze was nog te jong om vrouwelijke rondingen te hebben, maar ze zou dan toch alleen maar een of andere vreemdeling in de spiegel zien zodra ze ze zou krijgen. Ze had bij god geen idee waar ze moest zijn. Ze beheerste zowel duistere als water magie. Maar ze was geboren in Cassia. Ze was daar zo ongeveer vijf jaar getogen en toen waren ze opslag verhuisd naar Shadra. Dus op welke etage ze nou moest zijn was een goede vraag. En stel ze zou wel weten op welke etage ze moest zijn: dan wist ze niet waar ze deze zou moeten vinden. Het was een waar doolhof hier. Met haar grote goudbruine ogen keek ze overal naar, hopend een aanwijzing te vinden. Natuurlijk wou ze liever naar de etage voor de Cassianen, omdat die mensen wat vredelievender waren dan de Shadrianen. Maar het was niet aan haar om te bepalen waar ze nou naar toe zou moeten qua etage.

Een zucht verliet haar mond, wat moest ze nu? Ze hield halt en keek een beetje verloren om zich heen. Ze prentte een frons op haar gezicht, waarom was er niemand nu ze iemand nodig had. Zo was het eigenlijk altijd geweest. Nooit ging iets zoals zij wou. Maar aan de ene kant wou ze ook weer niet dat iemand haar zou zien. Ze hield er niet van om op te vallen. Vooral niet omdat ze altijd een armzalige uitstraling had. Ze had bijna altijd hetzelfde saaie witte jurkje aan, waarvan ze er drie had. En haar schoenen? Maar een paar versleten gympen die eigenlijk allang vervangen moesten worden. Ze had geluk dat ze niet snel vet haar kreeg, want anders zou ze er ook altijd nog eens vies uit zien. Meer kon ze eigenlijk niet veroorloven. Haar vader was altijd een emotioneel wrak geweest en werkte dus vrijwel nooit. Sommige van haar broers hielpen haar, maar later verwaarloosde ze hun hulppogingen en ging ze naar school toe. En zij? Zij moest thuis alles doen, iedereen onderhouden en ook nog proberen wat geld bij elkaar te schrapen. Maar nu was ze vrij, nu kon ze voor het eerst eens een beetje aan zichzelf denken en niet aan de mensen om zich heen. Niet dat ze dat met veel plezier had gedaan, maar ze was langzamerhand veranderd in een soort van moeder voor al die mannen in huis. Zonder dat ze het eigenlijk wou.
Ze knipperde eventjes met haar ogen. Was ze nu werkelijk de hele tijd stil blijven staan en zitten denken aan haar verleden. Ze hapte één keer naar adem, ze moest nu echt proberen iemand in de vorm van een docent – of iets dergelijks – te vinden die haar zou kunnen helpen. Want ze wist nog steeds niet naar welke etage ze nou moest, en hoe ze daar überhaupt zou moeten komen. Zoekend keek ze om zich heen, tot haar aandacht werd getrokken door voetstappen die galmden in de gang. Rustig draaide ze zich om en keek ze naar hoe een gestalte naderde, hopend dat het iemand was die haar zou kunnen helpen.

{ Post maar (A) ? }

Met een brede grijns liep ze door de gangen. Waarom wist ze niet. Maar hij kon gewoon niet breder. Misschien had het wel te maken met haar terugkomst na die weken afwezigheid. Met een koffer in haar hand liep ze op de gang richting de etages. Op naar haar bed, op de etage van Cassia. Emily had nu haar haar in een staart gedaan en dat bewoog ritmisch mee op Emily's passen. Haar tas was niet al te zwaar. Enkel haar muziek, wat haar passie was, en wat kleding zaten er in. Gewoon haar simpele pakjes, hoge kousen, kort rokje en een top. Eigenlijk altijd wel in een blauwe tint. Iets wat ook perfect bij haar blauwe haar paste. Emily knipperde even met haar ogen. Streek met een hand haar rokje recht toen ze steeds dichter in de buurt van de Cassia etage kwam. In de verte zag Em een meisje staan. Een beetje roerloos aan de grond. Starend ofzo. Em haalde haar schouders op en liep door. Vlak voor ze bij het meisje kwam draaide zij zich om en keek haar aan. Em die nog steeds een brede lach had begroette haar vriendelijk; 'Hooi!" klonk het vrolijk door de gangen. Met een klap kwam de koffer van Em op de grond. Het galmde nog een beetje na in de gang, en dat terwijl dat ding niet eens zwaar was. Een zucht verliet Emily's mond terwijl ze naar de koffer keek. Ze was er eindelijk. Eindelijk. Weer terug naar haar eigen bed. Als die niet ingenomen was, in haar afwezigheid. Em glimlachte naar het meisje en ging in een vensterbank zitten terwijl ze wat in haar koffer ging rommelen. De sleutel naar haar kamer, en ook kast. Wie weet wat er kon gebeuren in haar afwezigheid.

Het gestalte tekende zich donker af tegenover het licht in de gangen. Marjolijn kneep haar ogen tot spleetjes en herkende het gestalte van een meisje erin. Het meisje had een nogal erg lange staart vergeleken met Marjolijn haar korte blonde haar, dat nog maar net tot haar schouders reikte. Ze had een brede glimlach op haar gezicht geprent. En aan haar blauwe haar en ogen te zien moest ze wel van Cassia zijn, gokte Marjolijn. Ook kon ze het een beetje aanvoelen, ze had lang genoeg in Cassia gewoond om te weten hoe de mensen daarvandaan een beetje waren. ‘Hoi!’ Het woord van het meisje galmde oorverdovend door de gangen. Marjolijn fronste. Over uitbundige blijdschap gesproken, dacht ze, maar van buiten lied ze niets merken. Kalm glimlachte ze terug, half geforceerd, half automatisme. Ze bekeek het meisje nog eens goed. Vergeleken met haar had ze nogal opvallende kleren, en de koffer… Daar kon haar rugzakje niet tegenop boksen. Marjolijn kneep haar ogen eventjes dicht, door de pijn die ze aan haar oren kreeg toen het meisje haar koffer op de grond liet vallen. Ze had een doffe klap verwacht, dat was hij ook… Min of meer, maar toch was hij nogal hard voor haar oren. Ze keek rustig toe hoe ze op de vensterbank ging zitten en wat in haar koffer begon te zoeken. De neutrale blik bleef strak op Marjolijn haar gezicht gegrift staan. Ze geloofde er eigenlijk niet echt in dat zij, een normale doorsnee studente, zou weten waar ze nou eigenlijk naartoe moest. Maar het viel te proberen. Een zucht verliet haar mond. ‘Hoi,’ begon ze zachtjes, ‘Ik ben nieuw hier… En ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik naartoe moet. En door de een of andere reden zijn de docenten hier onvindbaar,’ een zacht grinnikgeluidje kwam uit haar mond, ‘Maar… Ik beheers zowel water als duistere magie en ik weet nu niet zo goed op welke etage ik me nou zou moeten installeren, en hoe ik er eigenlijk zou moeten komen. Het is hier nogal een doolhof.’ Een lieftallige kinderlijke glimlach sierde zich rond haar lippen. Zo zag je maar weer hoeveel mensen qua karakter kunnen verschillen. Natuurlijk rekende ze haar vader dan maar niet mee, want hij was een geval apart en een duistere bladzijde uit haar geheugen.

Het meisje keek weer eventjes zoekend om zich heen, terwijl ze een van haar handen balden met de witte stof van haar jurkje ertussen. Ze verwachtte eigenlijk niet dat ze het gewenste antwoord zou krijgen van dat andere meisje. Ze hapte één keer naar adem. ‘Als je het niet weet maakt het niets uit, ik kan ook wel opzoek gaan naar een docent hier zo.’ Haar stem was weer lieflijk en moederlijk zoals hij bijna altijd was. Het was een automatisme geworden om zo’n stem op te zetten, tegen bijna iedereen. Omdat ze de helft van haar leven een soort moeder was geweest voor haar familie thuis. Maar nu moest ze weer een meisje gaan spelen en dat viel niet mee. Ze probeerde altijd ouder over te komen dan ze was; omdat ze zich ook ouder voelde. Aangezien ze de rol van moeder had gekregen thuis. Dus verwachtte ze ook met respect behandeld te worden, door bijna iedereen. Tenzij het haar meerdere waren, tegen die was ze altijd nederig en gehoorzaam. Wel was ze niet echt een ideale moeder geweest: ze had vele mannelijke trekjes omdat ze vrijwel alles had gekopieerd van haar broers en vader. Ze schudde eventjes met haar hoofd, ze moest bij de les blijven. Afwachtend keek ze weer naar het meisje, wachtend op antwoord.

Druk rommelend in haar koffer, het meisje bijna vergeten, had Em haar sleutel bijna te pakken. Ze graaide een hangertje eraan vast en trok met alle kracht, maar de sleutel zat ergens klem. Weer verliet er een zucht uit Ems mond. ‘Hoi,’ hoorde Em het meisje zachtjes praten, ‘Ik ben nieuw hier… En ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik naartoe moet. En door de een of andere reden zijn de docenten hier onvindbaar,’ een zacht grinnikgeluidje kwam uit haar mond, ‘Maar… Ik beheers zowel water als duistere magie en ik weet nu niet zo goed op welke etage ik me nou zou moeten installeren, en hoe ik er eigenlijk zou moeten komen. Het is hier nogal een doolhof.’ Em keek even verbaasd op. Zij had er nooit last van gehad. Puur Cassiaans, geen moeilijke keuze dan. Em bekeek het meisje even van top tot teen. En nam haar goed in zich op. Maar na een kleine pauze, en nu kreeg Em ook rode vingers vanwege zie sleutel die ze echt niet los zou laten, ging het meisje verder. ‘Als je het niet weet maakt het niets uit, ik kan ook wel opzoek gaan naar een docent hier zo.’ Iet wat verbaasd glimlachte Em naar haar. Het meisje had een, voor haar idee moederlijke stem, net alsof haar eigen moeder praatte. Dit bracht Em even van haar stuk. Maar al snel herstelde ze zich en sprak vriendelijk terug, op een dit keer iets minder opgewekte stem. "Ik zou naar de etage gaan waar jij je het beste bij zou voelen. Doe je dat niet zul je hier ook minder snel een leuke tijd beleven. Als jij je het prettigst voelt bij de dark magiërs zou ik daar heen gaan, maar voel jij je prettiger bij de water magiërs, dan is die keuze snel gemaakt." Emily glimlachte even vriendelijk. "Ik weet natuurlijk niet of ze je een advies geven, of waar ze je willen indelen, maar ik zou gaan naar de etage waar jij denkt je het prettigst bij te voelen. Je zult zien, dat maakt de tijd echt leuker hier." Emily keerde zich naar haar koffer en gaf een ruk aan de sleutels. Haar arm vloog er gevaarlijk uit en Em glimlachte. "Daar ben je. pff... " Ze stopte de sleutels in een zakje van haar rok en keerde zich weer naar het meisje. "O wat onbeleefd trouwens van me.. Ik ben Emily, maar de meeste noemen me Em."

Het meisje leek opzoek te zijn naar iets kleins, aangezien ze moeite had het te vinden. ‘Ik zou naar de etage gaan waar jij je het beste bij zou voelen. Doe je dat niet zul je hier ook minder snel een leuke tijd beleven. Als jij je het prettigst voelt bij de dark magiërs zou ik daar heen gaan, maar voel jij je prettiger bij de water magiërs, dan is die keuze snel gemaakt.’ Haar stem was minder opgewekt dan eerst, maar nog steeds sierde een glimlach haar gezicht. ‘Ik weet natuurlijk niet of ze je een advies geven, of waar ze je willen indelen, maar ik zou gaan naar de etage waar jij denkt je het prettigst bij te voelen. Je zult zien, dat maakt de tijd echt leuker hier.’ Marjolijn liet haar blik afdwalen naar de grond, dat meisje had wel gelijk. Ze had al doorgehad dat ze zich meer thuis voelde bij de Cassianen dan bij de Shardianen. Maar dat kwam mede door haar karakter, ze was meestal nogal zachtaardig tegenover anderen. Wanneer Marjolijn weer opkeek schrok ze een beetje. Het meisje gaf een harde ruk aan iets uit haar koffer, waardoor haar arm met een ruk omhoog schoot toen het loskwam. Haar elleboog had wel tegen haar gezicht aankunnen komen. ‘Daar ben je.’ Ze leek blijkbaar opzoek te zijn naar haar sleutel, aangezien ze er nu eentje in haar hand had. Ze stopte hem in haar zak, waarna ze glimlachend weer haar kant opkeek. Een beetje onthutst keek Marjolijn naar haar. ‘O, wat onbeleefd trouwens van me… Ik ben Emily, maar de meeste noemen me Em,’ stelde het meisje – genaamd Emily – zich voor. Met een onderdrukte glimlach keek Marjolijn naar haar, om eerst een knikje te geven en vervolgens haar mond open te trekken: ‘Aangenaam Emily. Ik ben Marjolijn,’ sprak ze, ‘Marjolijn van de Booghaard.’ Dit was nu al de tweede persoon die ze had ontmoet waarvan ze de achternaam niet te horen kreeg, misschien was dat een gewoonte hier. Maar zij bleef altijd trouw aan haar familie naam – van haar moeder dan – en zei deze dan ook altijd trots erbij. Ze begreep wel dat sommige mensen niet zo blij waren met hun achternaam, omdat hij hun herinnerde aan misschien nare tijden. Maar zij had dat ook, en daarom noemde ze altijd alleen maar het gedeelte van haar moeder en niet dat van haar vader.

Ze keek eventjes over haar schouder, een gang in. Ze ademde een keer diep in. Ze had haar besluit gemaakt en ze zou wel zien of dat de docenten van deze school daar vrede mee zouden hebben. ‘Ik denk, na jouw woorden te hebben gehoord, dat ik toch liever naar de etage van de Cassianen wil,’ sprak ze kalm. Ze richtte zich weer op Emily. Er zou nu dan wel een kans bestaan dat ze op dezelfde kamer moesten. ‘Zeg Emily, als het niet al te veel gevraagd is… Zou je me dan een beetje rond kunnen leiden door deze etage? Aangezien jij hier wel de weg schijnt te kennen.’ Ze keek weer eventjes om zich heen. Waarschijnlijk zou Emily dit niet als een doolhof zien, maar als een tweede huis – met haar oude huis, waar ze getogen was meegerekend. Afwachtend keek ze naar Emily, hopend dat ze haar wou begeleiden.

{ Meer en deels een kopie, Sorry ;d }

Emily glimlachte bij het horen van de naam van het meisje, ‘Aangenaam Emily. Ik ben Marjolijn,’ sprak ze, ‘Marjolijn van de Booghaard.’ Em bedacht zich dat ze niet bepaald respectvol was, Je hoorde gewoon je achternaam erbij te noemen, Al vond ze het hier op school een beetje overbodig. 'Aangenaam Marjolijn, Emily Miller, om het even af te maken." Emily lachte even en propte nu nog wat spullen in haar koffer. Ze dacht echt dat dat ding niet zo vol zou zitten. Nou moest Emily er wel bij zeggen dat ze het er gewoon ingegooid had zonder er bij na te denken. Emily ging boven op haar koffer zitten en deed hem dicht. Waarna ze op stond en naar Marjolijn keek die, nu Emily stond, toch een stukje kleiner was. Haar blauwe ogen twinkelde door de doffe ruimte heen. ‘Ik denk, na jouw woorden te hebben gehoord, dat ik toch liever naar de etage van de Cassianen wil,’ sprak ze kalm. EMily glimlachte. "Ik kan niet meer zeggen dan dat het een goede keus is. Maargoed ik weet verder niet zo veel af van de Shadranen." Emily greep haar koffer beed. ‘Zeg Emily, als het niet al te veel gevraagd is… Zou je me dan een beetje rond kunnen leiden door deze etage? Aangezien jij hier wel de weg schijnt te kennen.’ Emily glimlachte en liep richting de Cassia etage. "Tuurlijk is het niet te veel gevraagd! Loop maar mee dan wijs ik je de weg. En als je vragen hebt dan hoor ik het wel!" Emily liep Marjolijn voor Richting de etage. En al snel belande ze bij de deur. Met een grote zwaai gooide Emily de deur open.

{ topic openen bij de water etage of einde topic hier(na)? ?
Trouwens! Petje af voor je posts haha!}

Er verscheen een blije glimlach op Marjolijn haar gezicht toen Emily de volgende woorden over haar lippen liet komen: ‘Aangenaam Marjolijn, Emily Miller, om het even af te maken.’ Een lachje volgde. Ze was opgelucht om te weten dat zij niet de enige was die haar achternaam zei als ze zich voorstelde, dadelijk zou ze nog als dat ene gekke meisje overkomen dat altijd haar achternaam zei of zo. En dat was het laatste wat ze wou. Een zacht grinnikgeluidje verliet haar mond toen ze zag hoe Emily op haar koffer ging zitten om hem dicht te krijgen. Wel moest ze haar kin een beetje in de lucht steken om Emily aan te kunnen blijven kijken wanneer ze opstond. Ze was erg klein vergeleken met haar, maar dat vond ze op zich niet zo erg. Ze had haar hele leven lang haar oudere broers en vader om zich heen gehad; die altijd een paar koppen groter waren dan haar. Diep in zichzelf had ze de glimlach van Emily al verwacht op haar besluit. ‘Ik kan niet meer zeggen dan dat het een goede keus is. Maar goed, ik weet verder niet zo veel af van de Shadranen.’ Begrijpend knikte Marjolijn. Geloof me, een persoon zoals jij wilt ze gewoon niet leren kennen, dacht ze zachtjes en waarschuwend – tegenover Emily – in zichzelf. Ze wist hoe bepaalde Shadranen waren, en die zouden Emily’s blije en vriendelijke gedrag niet waarderen, eerder verafschuwen. Ze hoopte dat niet alle Shadranen op de Starshine Academie zo waren. Zijzelf wist wel hoe ze nu zo onderhand met ze om moest gaan, maar anderen zoals Emily… Ze huiverde zachtjes bij de gedachte, niet iets fijns om aan te denken.

Kalm keek ze toe en draaide ze haar hoofd toen Emily al verder liep richting een bepaalde gang, vast en zeker degene die naar de etage leidde van de Cassianen. ‘Tuurlijk is het niet teveel gevraagd! Loop maar mee, dan wijs ik je de weg. En als je vragen hebt dan hoor ik het wel!’ Een opgeluchte en kinderlijke glimlach verscheen op het gezicht van het meisje, waardoor er kleine lieftallige kuiltjes zich aftekende in haar wangen. Ze had die kuiltjes al haar hele leven gehad als ze blij glimlachte, maar had er zelf nooit wat van gemerkt. Ze besteedde nooit zoveel tijd aan haar uiterlijk, dus had ze die ook nog nooit opgemerkt. Maar later als ze ouder zou worden kwam het wel, dat wist iedereen. Behalve zijzelf natuurlijk. Wel was ze opgelucht dat Emily haar wou helpen, wat als ze nee had gezegd? Ze had het zich eigenlijk niet kunnen voorstellen, aangezien Emily een vriendelijk en behulpzaam persoon leek te zijn van aard. Maar anders had ze hier gestaan, niet wetende waar ze nou naartoe moest… Noch waar ze nou eigenlijk naartoe wou. Maar Emily had haar meer geholpen dan ze had verwacht. Dankzij haar wist ze nu naar welke etage ze moest en binnenkort zou ze ook weten hoe ze er zou moeten komen! Misschien ging dingen nu eindelijk wel zoals ze wou, over wisseling van geluk en ongeluk gesproken. Blij volgde ze Emily. Ze wist nog snel door de deur te glippen die Emily met een harde duw had opengezwaaid.

Topic Uit, Denk Ik

{ Uhg... Mijn inspiratie voor Mar is een beetje op...
Dus een nieuw topic starten zou geloof ik niet zo'n goed idee zijn xd
Trouwens; Het is een soort van automatisme van me geworden om min 500 woorden
Te hebben in mijn posts (;
Maar jouw posts zijn ook goed hoor (A) }