Kippenvel was overal over haar huid verspreid. Ze klapper tandde en had het koud. Waarom was ze nou naar buiten gegaan… Waarom was ze zo stom geweest, zo eigenwijs! Het was gaan sneeuwen, en ze was een paar keer uitgegleden en op haar achterste gevallen. Wat ijskoud was. Haar lippen waren langzaam blauw geworden, als teken dat ze een beetje onderkoeld begon te worden. De wind sneed gemeen in haar gezicht, en overal langs haar ledematen. Het enige wat ze aanhad was een armzalig wit jurkje… Het zou dus moeilijk zijn om haar te spotten in de witte sneeuw. Overal was wit, on doorbroken wit. Haar blonden haren dansten wild in de wind. Met waterige ogen keek ze zoekend om zich heen. Ze had haar armen om zich heen geslagen, in de hoop wat meer lichaamswarmte te kunnen bewaren. Een eenzame traan verliet haar ooghoek, om zich een weg te banen over haar wang. Was ze bang? Misschien… Ze was hier nog niet lang en kende de weg niet. En als ze nog lang in deze kou zou blijven, zonder enige verwarming, zou ze misschien onderkoeld raken. Als ze nou gewoon at als normale meisjes zou ze het wellicht wat warmer hebben; een kleine vetlaag zou fijn zijn nu. Net zoals zeehonden eigenlijk… Nee, daar moest ze nu niet over nadenken. Zie moest de weg terug vinden.

Met trillende benen van de kou stapte het meisje door de sneeuw – die kraakte onder haar voeten -. Haar ogen waren inmiddels rood en opgezwollen van het huilen. Ze voelde zich nietig en alleen. Normaal deed ze altijd stoer, was ze meestal meester over de situatie. Maar nu? Ze was wanhopig. Wanhopig opzoek naar warmte. Of naar iemand die haar kon helpen. Het was weer begonnen met sneeuwen, waardoor ze vrijwel niets kon zien. En de wind bleef langs haar lichaam snijden. Waarom moest ze nou naar buiten gaan… Waarom? Waarom was ze zo eigenwijs geweest… Opnieuw begon ze weer zachtjes te huilen, maar haar benen bleven doorlopen. Ze wouden niet stoppen, niet opgeven. Wat als dadelijk niemand haar zou vinden… Zou ze dan doodgaan? Ze huiverde bij de gedachte. Ze zou een moord doen om nu van Razen af te komen, dan beheerste ze misschien wel vuur magie en kon ze zichzelf opwarmen aan een warm vuurtje. Maar nee, ze kon alleen duistere en water magie. En ze kon niet eens magie gebruiken in haar toestand nu. Ze was zwak… Bijna onderkoeld en zoals gewoonlijk weer hongerig. En om magie te gebruiken had je veel inspanning van je lichaam nodig. En al die inspanning had ze al nodig om zichzelf warm proberen te houden, waarvan ze wist dat het toch tevergeefs was.

Ze bleef om zich heen kijken, hopend om een gestalte te zien of iets dat haar kon voorzien van warmte. Maar de sneeuw maakte het er niet gemakkelijk op. Uiteindelijk hield ze halt en leunde ze tegen een boom op. Hier viel de sneeuw tenminste niet op haar. Weer keek ze om zich heen. Waar was ze eigenlijk?... Ze was waarschijnlijk afgedwaald van haar route terug naar het gebouw, ook al wist ze de route niet eens.
Ineens spotte ze een gestalte, ergens in de verte. Proberend het beter te kunnen zien kneep ze haar ogen tot spleetjes, maar alles was tevergeefs. De sneeuw hinderde haar teveel. Nou, ze wist nu tenminste dat iemand haar zou vinden… Toch?

{ 568 woorden ;P... Lekker puh >;D }

Ace deed zijn jas uit, waardoor zijn armen bloot waren, en hij begon vormen door te nemen, met zijn zwaard. Cerberus hield de jas bij zich terwijl hij door de lucht een menselijke geur rook. "Heer... Er is een ander." Ace keek om naar de wolf en nam zijn jas aan. Hij deed hem aan en zorgde dat de schouderplaten goed zaten. Hij volgde de wolf die abnormaal groot was. Als de wolf op zijn achterpoten stond, kwam hij boven Ace uit. De wolf stopte plots toen hij de bron van de geur had gevonden. Hij keek naar zijn baas terwijl Ace aan kwam lopen, het zwaard gebruikend als wandelstok. Hij keek verrast naar een meisje dat niet meer dan een tweedejaars kon zijn. Hij haalde het zwaard uit de sneeuw en begon richting het meisje te rennen, terwijl de sneeuw voor zijn voeten wegsmolt. De hitte die hij uitstraalde was alsof er achter zijn voeten een vlam stond, die hem opwarmde. Toen hij bij het meisje was haalde hij haar van de boom en deed zijn jas uit. Cerberus kwam om het meisje te ondersteunen en Ace deed zijn jas om haar heen. Hij stak zijn zwaard in de grond onder hem, waarna die rood begon te gloeien. Na een tijdje te hebben gegloeid werd de vatte de grond onder het zwaard plots vlam. Ace gaf het meisje een plaats op Cerberus, die dichter bij het vuur kwam. "Je zou niet zo ondergekleed in de sneeuw moeten lopen. Als Cerberus je niet had gevonden, was je nu waarschijnlijk onderkoeld geraakt." Hij wees naar Cerberus met een platte hand en een bezorgde blik op zijn gezicht.

Haar gevoel begon weg te gaan. Ze voelde niets meer, behalve pijn. Zelfs de kou voelde ze niet meer. Haar oogleden voelden zwaar. Je moet bij bewustzijn blijven, sprak ze streng tegen zichzelf in haar gedachtes. Er was iemand die haar had opgemerkt en nu naar haar toe kwam. Alles ging wel goed komen… Althans dat hoopte ze. De persoon die op haar afkwam was een jongen, overduidelijk een paar jaar ouder dan haar. Ze liet hem gewoon zijn gang gaan, ze kon toch niets doen. Ze voelde iets zachts en warms… Was het een vacht van een of ander dier? Een beetje afwezig liet ze haar blik afglijden naar de kant waar ze die vacht voelde; waarna ze verstarde. Een wolf ondersteunde haar… Een grote wolf. Ach, hij scheen haar niet te willen opeten, en zijn vacht was lekker warm. Maar ze werd nog meer verwarmd toen ze voelde dat er een of andere stof langs haar armen gleed. Nog steeds een beetje afwezig keek ze ernaar. Een jas… Niet veel later werd ze opgetild, waardoor ze haar ogen open sperde. En voor ze het doorhad zat ze op die wolf die haar eerst had ondersteund. Ze deed nog steeds geen moeite om een protest te geven en boog zich voorover, de wolf een soort van omhelzend. Wat was dat dier lekker zacht zeg… Al snel voelde ze dat iets haar verwarmde… Een vuurtje? Ze hief haar hoofd op. Er was een zwaard dat in de grond was gestoken, het gloeide en er kwamen vlammen vanaf. Vol ontzag keek ze ernaar, wat een mooi ding.

‘Je zou niet zo onder gekleed in de sneeuw moeten lopen. Als Cerberus je niet had gevonden, was je nu waarschijnlijk onderkoeld geraakt.’ Trok de jongen haar uit de trance waar ze zich in bevond. Rustig richtte ze zich tot de jongen, die een bezorgde blik op zijn gezicht had. ‘Ben ik dat dan al niet… Ben ik niet gewoon al bewusteloos of dood, dat kan ook nog…’ Ze sloeg haar ogen op en keek eventjes bedenkend naar boven. ‘Of is dit een vage illusie.’ Ze liet haar blik weer afdwalen naar onder en keek de jongen in zijn blauwe ogen aan. Ze bleef hem een paar tellen gewoon aankijken, waarna ze naar de grond keek. ‘Dank je…’ mompelde ze terwijl ze de jas wat strakker om zich heen trok. Normaal was zij degene die bezorgd was over jongens om zich heen, niet hun over haar. Of waren ze dat wel? Nou, meestal lieten ze het dan niet blijken. ‘Maar… Toen ik naar buiten ging was er nog geen sneeuw. En ik zocht gewoon wat afleiding zodat-’ ze staakte haar zin. Misschien dat als ze hem zou vertellen dat ze niet wou eten dat hij nog bezorgder zou worden. ‘Ik had er geen rekening mee gehouden dat het kon gaan sneeuwen,’ sprak ze maar vlucht, nog voor hij kon vragen wat ze nog meer wou gaan zeggen. ‘En ik heb eigenlijk niet meer kleding dan dit…’ gaf ze zachtjes toe, terwijl ze weer naar hem keek.

Ace luisterde naar de woorden van het jonge meisje en knikte langzaam met zijn ogen dicht, in goedkeuring, toen ze een dank-woord mompelde. Hij keek naar Cerberus, die op basis van geur zijn gedachten confirmeerde, terwijl hij naar haar laatste woorden luisterde. "Je bent nieuw hier, hé? Een Cassiaan? Starshine heeft niet, zoals de planeten, 1 standaard weertype. Het weer verandert hier constant. Dus het zou slim zijn als je tenminste 1 outfit hebt voor elk soort weertype." Met zijn blote armen had Ace er eigenlijk weinig over te zeggen, maar door zijn vurige aard was hij goed bestond tegen hitte en door de mogelijkheid om zichzelf warm te kunnen houden was hij goed bestond tegen kou. Tegen de regen had hij een mooie rode jas, die op het moment om het meisje heen lag. Toen Ace dacht aan zijn jas en er ook even naar keek bedacht hij zich iets. "Als je honger hebt zijn er in mijn rechter-binnenzak nog wortels, denk ik." Maïko, een majestueuze feniks waarvan de vleugels net vlammen leken als ze vloog, kwam opeens over de situatie heen vliegen en landde op het omhoog gestoken handvat, van het zwaard. Ze was ongeïnteresseerd in Ace, ze kende haar baasje wel. Ze keek met een schuin hoofd naar het meisje en Ace realiseerde zich dat het meisje nog geen van hun kende. "Ik ben trouwens Ace. Dit zijn Maïko en..." Voordat Ace zijn zin af kon maken begon Cerberus te spreken. "Cerberus, aangenaam..." De wolf sprak in een diepe, maar verder erg menselijke stem.

‘Je bent nieuw hier hé?’ Zwijgend knikte het meisje. ‘Een Cassiaan?’ Opnieuw knikte ze. ‘Starshine heeft niet, zoals de planeten, één standaard weertype. Het weer verandert hier constant. Dus het zou slim zijn als je tenminste één outfit hebt voor elk soort weertype.’ Ze liet haar blik weer afzakken naar de grond. Het werd er lekker ingewreven dat ze een arm kind was met weinig kleding, fijn… Hij mocht haar dan een soort van gered hebben, wat maakte het uit? Hij was haar nu wel een soort van aan het beledigen, zonder dat hij het doorhad. Ze zuchtte. ‘Zoals ik eerder al zei; ik heb niet meer dan dit… Ik ben niet echt een rijk type, en heb geen familie die me steunt. En ik moest gewoon eventjes naar buiten, daar binnen voel ik me zo snel benauwd,' reageerde ze zachtjes over zijn eerdere uitspraken. Ze voelde geen behoefte om hem nu eventjes aan te kijken. Ze schaamde zich, omdat ze dom was geweest en bovenal omdat iemand haar had moeten ‘redden’. Als ze iets haatte dan was het dat. Ze kon prima voor zichzelf zorgen, het enige probleem was dat ze nog in een kinderlichaampje zat. En dan ook nog een nietig en tenger lichaampje. Nou, ze kwam meer in de buurt van uitgemergeld, maar dat deerde haar niet. ‘Als je honger hebt zijn er in mijn rechterbinnenzak nog wortels, denk ik.’ Marjolijn haar ogen werden groter, en met een ruk hief ze haar kop op. Ze had een felle blik en keek hem vol minachting aan. Altijd hetzelfde gedoe. Die andere jongen… Sorax, had ook al aanmerkingen over haar eetgedrag. ‘Ik weet prima wat ik doe,’ siste ze zowat. Oké… Eigenlijk had ze dat beter niet kunnen zeggen. Zij was degene die bijna onderkoeld was geraakt door haar eigenwijsheid en bovendien zag ze er ook nog eens erg mager uit.

Ze bleef hem een tijdje strak aankijken, wetende dat ze eigenlijk een beetje verscheurd werd door zijn blik. Hij beschouwde haar als een kind. Een klein meisje dat niet goed wist wat ze deed. Ze spotte iets vanuit haar ooghoek. Er was iets bij dat zwaard… Kalm draaide ze haar hoofd en stond ze oog in oog met een soort… Vogel? Het was een mooie vogel. Maar was het wel een vogel? Het leek net alsof het dier in brand stond, zo mooi rood/geel waren zijn veren. Het schuine kopje van de vogel zorgde ervoor dat Marjolijn zachtjes grinnikte. Zelf hield ze ook haar hoofd een tikje schuin, terwijl ze met een kinderlijke glimlach naar de vogel bleef kijken. ‘Ik ben trouwens Ace. Dit zijn Maïko en -’ ‘Cerberus, aangenaam.’ Gelijk had het meisje haar hoofd richting de lage stem gedraaid toen ze hem hoorde. Was er nog een persoon hier? Maar nee… Het die wolf, die zo’n zachte vacht had. Ze keek weer naar Ace, ook al was de nijging groot om weer naar Maïko – die vogel – te kijken, aangezien ze het een pracht dier vond. ‘Ik ben Marjolijn,’ stelde ze zichzelf voor, ‘Marjolijn van de Booghaard.’ Na zich voorgesteld te hebben richtte ze zich weer tot Maïko. Ze vond dat dier veel interessanter dan de jongen. Natuurlijk; ze had bijna haar hele leven door gebracht met jongens, dus erin geïnteresseerd zijn was werkelijk onmogelijk voor haar geworden. Ze leunde wat naar voren, op haar knieën en reikte met haar hand uit naar de vogel. Zoals bijna ieder klein kind wou ze het aanraken. Alles wat ze mooi vond wou ze aanraken. Waarom? Dat was een goede vraag…

Ace liet zichzelf vallen en ging op de grond liggen. Hij bekeek Marjolijn. Het was duidelijk dat hij iets verkeerd had gezegd, hij wist alleen niet wat. Hij besloot om maar even stil te blijven en Maïko haar gang te laten gaan. Hij deed zijn armen onder zijn hoofd, kruisden zijn benen en sloot zijn ogen, terwijl hij van de smeltende sneeuw genoot. Maïko zag de hand naderen en pakt haar wijsvinger vast in haar bek. Niet om haar pijn te doen, maar om steun te zoeken, want hierna gebruikte ze Marjolijn's wijsvinger om op haar arm te springen. Opeens begon ook de feniks te spreken, maar in een hele zachte, bijna moederlijke stem. "Aangenaam." Zei ze, terwijl ze een buiging-achtige beweging maakte. Ze bewoog zichzelf heen en weer over het meisje's arm, totdat ze zichzelf uiteindelijk naar Marjolijn's schouder bewoog, om daar rustig te blijven zitten. Cerberus keek even naar Ace, die een geïrriteerde blik trok, en Maïko fluisterde zacht in Marjolijn's oor. "Wees niet te hard voor hem. Het is niet elke dag dat je een meisje onderkoeld vindt in de sneeuw, weet je. Hij was gewoon bezorgd." Maïko sprong van de schouder naar Marjolijn's hoofd en bekeek het zwaard dat onder andere uit haar veren was gecreëerd. Cerberus keek omhoog naar Marjolijn, die op hem zat. Hij gaf een kopje tegen Marjolijn's been, en bewoog daarna met zijn kop richting Ace. Als zowel Ace's adviseurs, als zijn vrienden, vonden ze dat het meisje de jongen niet echt een kans gaf, en daar wilden ze verandering in brengen. Ace begon hardop een gezicht voor te lezen, maar het boekje zat nog in de zak van de jas. Hij had het gedicht nu zo vaak gelezen, dat hij het uit zijn hoofd kende.

When the war of the beasts brings about the world's end
The goddess descends from the sky

Wings of light and dark spread afar
She guides us to bliss, her gift everlasting.

Hij opende zijn ogen bij een lange zucht en keek de lucht in. "LOVELESS - Acte 0" kwam er uit zijn mond. Hij gaf Marjolijn niet veel aandacht meer, aangezien ze overduidelijk ongeïnteresseerd was in hem. Zijn vrienden zouden wel voor haar zorgen. Hij liet zichzelf gewoon gaan en verdronk bijna in de open lucht.

Er ging een soort van schok door het meisje heen wanneer Maïko haar wijsvinger vast pakte, in haar snavel. Maar het deed geen pijn. Eventjes later sprong de vogel op haar arm. ‘Aangenaam,’ sprak Maïko zachtjes. Onthutst keek Marjolijn naar de vogel, kon die ook al spreken? Het buiginkje dat volgde liet het meisje grinniken. Rustig liet ze de vogel haar gang gaan, ze hopte van haar hand naar haar schouder. Maïko liet haar snavel dichterbij Marjolijn haar oor komen, zodat ze er wat in kon fluisteren. ‘Wees niet te hard voor hem. Het is niet elke dag dat je een meisje onderkoeld vindt in de sneeuw, weet je. Hij was gewoon bezorgd.’ Nu pas realiseerde ze hoe onvriendelijk ze over moest zijn gekomen. Met een spijtige blik keek ze naar de grond. Ze had hem niet eens geprobeerd een kans te geven… Een kans op vriendschap. Terwijl hij haar wel had gered van onderkoeling. Iets zachts streek langs haar been. Een beetje afwezig keek Marjolijn ernaar. Het was Cerberus, die haar een kopje gaf. Met een zwakke glimlach gaf ze de wolf een aai over zijn kop. ‘Dank je,’ fluisterde ze zachtjes. Ze hapte één keer naar adem, waarna ze wou aankondigen dat ze het zou proberen. Maar Ace was haar voor, door iets anders te zeggen.

‘When the war of the beasts brings about the world’s end,
The goddess descends from the sky.

Wings of light and dark spread afar,
She guides us to bliss her gift everlasting.’

Ze had niet echt poëzie achter de jongen gezocht, totaal niet. Maar ze vond het wel een mooi gedichtje. Misschien dat ze door te zeggen dat ze het mooi vond al een stapje in de goede richting kon maken… ‘Loveless – Acte 0’ kwam er nog over zijn lippen. Ze gaf Cerberus een paar klopjes op zijn flank, als teken van dank dat ze op hem mocht zitten. Ze sloeg haar ogen op, in een poging Maïko te zien, die op haar hoofd zat. Maar die zou wel begrijpen dat ze er nu eventjes afmoest. Rustig liet Marjolijn zich van de rug van de wolf afzakken, waarna ze een zucht slaakte. Zwijgend liet ze zich naast Ace vallen en keek ze vanuit haar ooghoeken naar de jongen. ‘Je hebt een mooie stem voor het vertellen van gedichten,’ merkte ze zachtjes op. De sneeuw voelde koud aan – bij haar benen – maar ze negeerde het. Ze moest nu blijven liggen, laten zien dat ze hem wel een kans wou geven. En dat ook kon.

Ace keek richting Marjolijn, vanuit zijn ooghoeken. Hij zag wat het meisje probeerde en zag het wel zitten om haar een tweede kans te geven. Hij knipte in zijn vingers waardoor er langs het kleine lichaam van de meid kleine vlammen ontstonden, bedoeld om haar warm te houden. "Dank je. Het is een obsessie van me. Ik lees dit boek..." Hij pakte een klein rood boekje uit zijn jas. "...Elke dag wel een paar keer, maar ik ben de diepere betekenis achter de gedichten aan het zoeken." Door een beetje Shadraanse magie begonnen plots de vlammetjes in verschillende kleuren op te lichten. "Je bent niet een volbloed Cassiaan... of wel?" Hij wachtte niet echt op een antwoord, het moment dat ze dichterbij kwam had hij al geroken dat ze deels Shadraans was. Hij draaide zijn hoofd richting Marjolijn en glimlachtte warm. "Weet je wat? Ik ga jou binnenkort meenemen naar de Cassiaanse winkels. Dan gaan we een beetje shoppen." Hij keek weer naar de lucht en deed zijn ogen dicht, nog steeds glimlachend. "Ik weet zeker dat we allebei een voorval als dit niet nog eens willen meemaken."

Het geluid van een vingerknip galmde eenzaam over de sneeuwvlakte. Daarna kwamen er vlammen, om haar heen. Bang kneep het meisje haar ogen dicht en kneep ze haar lippen op elkaar; om te voorkomen dat ze zou gillen van angst. Maar er kwam geen pijn, alleen maar warmte. Fijne warmte. Toen ze de moed weer had gevonden om haar ogen open te doen zag ze dat de vlammen haar niet aanraakten. Overduidelijk magie van Razen – vuur magie -. Maar ze had het niet echt verwacht bij hem… Ze werd in de war gebracht door haar gevoel; dat zei dat hij Shadriaans moest zijn. Maar misschien was het net zoals bij haar gegaan; geboren op een andere planeet, maar getogen op de planeet waarvan je de magie leerde kennen. Nou, zij kende beide magie; duister en water. Maar dat vond ze op zich niet erg; het was immers een droom van haar om ooit al de soorten magie te kunnen beheersen.
‘Dank je. Het is een obsessie van me. Ik lees dit boek…’ sprak Ace, terwijl hij een roodkleurig boekje tevoorschijn haalde. ‘Elke dag wel een paar keer, maar ik ben de diepere betekenis achter de gedichten aan het zoeken.’ Begrijpend knikte Marjolijn. Zij was eigenlijk ook het type dat altijd wou weten wat bepaalde dingen betekende; om het alleen te lezen was niet genoeg, ze moest meer weten. Haar blik gleed weer af naar de vlammen, die van kleur begonnen te veranderen. Schitterende kleuren. Met grote ogen, vol ontzag, keek ze ernaar. ‘Je bent niet volbloed Cassiaan… Of wel?’ Een zucht verliet haar mond. ‘Wel. Ben wel volbloed Cassiaan. Maar de laatste paar jaren – ongeveer zes om precies te zijn – heb ik door gebracht op Shadra. Daarom kan het zijn dat alles een beetje verwarrend aan me is qua magie, sinds ik beiden soorten magie beheers.’ Ze hief haar hand op en keek naar het brandmerk erop. ‘En dit zorgt voor nog meer verwarring,’ prevelde ze, terwijl ze er met een zwakke glimlach naar keek.

‘Weet je wat?’ Marjolijn keek vanuit haar ooghoeken weer naar Ace. ‘Ik ga jou binnenkort meenemen naar de Cassiaanse winkels. Dan gaan we een beetje shoppen,’ stelde hij voor. Zwijgend richtte ze haar blik weer naar boven. ‘Ik weet zeker dat we allebei een voorval als dit niet nog eens willen meemaken.’ Zachtjes grinnikte ze. ‘Ik kan me ook gewoon in het gebouw op sluiten, zodat ik niet naar buiten kan. Dat is ook een optie,’ sprak ze spottend. ‘Ace, ik vind het heel erg aardig van je… Maar het hoeft echt niet. Ik heb mijn lesje wel geleerd.’ Ze weigerde het enkel omdat ze niet gewend was om dingen te krijgen van anderen. Meestal was zij degene die altijd dingen weg gaf aan anderen. Zij moest altijd vechten, en die anderen? Die wachtten gewoon rustig totdat zij terugkwam met hun voorzieningen. Ze wist niet anders. En ze zou zich dan alleen maar verlegen voelen, en als ze een ding was wat ze haatte was het of verlegen zijn of zich schamen omdat ze weer eens niet voor zichzelf kon zorgen. Het waren allemaal dingen die in haar verleden waren gebeurd waardoor ze er niet tegen kon.

Ace bleef in zichzelf glimlachen terwijl hij rustig zijn hoofd schudde. "Je moet niet zo hard voor jezelf zijn. Als iemand je een cadeau wilt geven, dan moet je dat aannemen. Anders komt het zo onbeleefd over." Alle vlammen hadden een andere kleur en begonnen plots de vorm aan te nemen van een opengaande roos. Ace glimlachte weer warm naar Marjolijn. "Neem het aan voor mij. Iedereen mag wel een keertje verwend worden." Hij keek de lucht in, waar onderhand Maïko weer rondjes aan het vliegen was. Hij keek daarna naar Cerberus, die dicht bij het vuur was gaan liggen als een tam hondje, terwijl het eigenlijk nog een wilde wolf was. Zijn blik ging weer terug naar Marjolijn. In haar zag hij de ziel en het hart van een ware Shadraanse krijger, het enige wat haar achterhield was het sierlijke, maar tengere lichaampje van een jonge Cassiaan. Toen hij zich dit realiseerde keek hij weer naar de lucht, om zich verder te richting om Marjolijn over te halen om met hem te gaan winkelen. "Dan kan ik ook meteen wat SOLDIER-uitrustingen bezorgen. Ik denk dat die je wel goed gaan staan." Net zoals zijn eigen jas waren de SOLDIER-uitrustingen gewone kleding, maar bewerkt om functioneel te zijn in een strijd. Een paar mooie SOLDIER jurken zouden precies kunnen zijn wat dit meisje nodig had.

‘Je moet niet zo hard voor jezelf zijn. Als iemand je een cadeau wilt geven, dan moet je dat aannemen. Anders komt het zo onbeleefd over.’ Marjolijn snoof, overduidelijk zich niets aantrekkend van zijn woorden. ‘Manieren zijn bij mij ver te zoeken. En bepaalde dingen die je hebt aangeleerd, in je gedrag, zijn moeilijk te vergeten. Aanleren is makkelijker dan afleren.’ Ze vouwde haar handen in elkaar en strekte haar armen, terwijl ze haar ogen eventjes dichtkneep. Rustig liet ze ze weer zakken en opende ze haar ogen, zodat ze nog net het schouwspel van de vlammen kon aanschouwen. Ze namen de vorm aan van een roos, die langzaam openging. Zwijgend keek ze ernaar. ‘Neem het aan, voor mij. Iedereen mag wel een keertje verwend worden.’ Zachtjes lachte het meisje. ‘Ik ben al verwend geweest; door het leven. Dat ik in leven mocht blijven is genoeg verwenning voor mij. Dat ik ben wie ik nu ben is genoeg voor mij. Dat het leven mij zo gemaakt heeft tot wie ik nu ben…’ Ze stopte eventjes, wierp een vluchtige blik op Ace en keek toen weer naar boven. ‘Is genoeg voor mij.’ Het kwam er tevreden uit, maar dat was ze ook. Ze was tevreden met haar leven. Natuurlijk waren er dingen die ze over wou doen, maar dat had iedereen. En zij had het geluk dat het er maar een paar waren; maar er waren ook mensen die hun hele leven opnieuw wouden doen.

‘Dan kan ik ook meteen wat Soldieruitrusting bezorgen. Ik denk dat die je wel goed zou staan.’ Opnieuw een poging om haar over te halen. Een zucht verliet haar mond. Ze wou het wel weer afslaan; maar Ace leek een fanatiekeling te zijn. Hij zou zich niet zomaar opgeven, en om eerlijk te zijn was ze te moe om nu nog een beetje moeite te doen om haar eigen mening vast te houden. ‘Oké,’ begon ze met tegenzin, ‘Jij wint. Ik ga met je mee.’ Het kwam met moeite over haar lippen. Aangezien ze niet gewend was om met iemand anders in te stemmen, en dan vooral niet zo snel. Zij was normaal altijd de meester over de situatie, zij deelde de lakens uit. En niemand anders. Maar nu had ze daar vanaf gezien, omdat ze moe was. Ach… Ze had het nu tenminste wel lekker warm. Als ze haar best niet zou doen om bij bewustzijn te blijven was ze nu allang in slaap gevallen. Want wie zou dat niet doen; je was zo moe als maar kon – aan het einde van je krachten -, en je had het lekker warm waardoor je ontspande.

{ Meh, flutpost.
Maar mijn inspi werkt niet mee D: }

(Hmmm.... zullen we dan maar gewoon in slaap vallen en dit topic laten voor wat het is?)

Cerberus liep naar Ace zijn zijkant en liet zichzelf vallen, waardoor zijn kop op Ace zijn buik kwam. Hij bekeek en snoof nog even de omgeving, voordat hij zijn ogen sloot en van de warmte genoot. Als snel was de wolf in slaap gevallen, en dat was te horen aan zijn halve gegrom, tussen ademhalingen door. Maïko vloog naar Marjolijn en, integenstelling tot andere vogels die staand slapen, sloot ze haar vleugels en legde zichzelf neer op Marjolijn haar torso.

Ace kreeg een glimlach op zijn gezicht, wetend dat hij haar tot shoppen had overgehaald. Hij sloot zijn ogen en genoot van het vuur dat Gillian, het zwaard, ze schonk. Hij begon in ietwat van een fluisterstem te spreken: "Dank je, Gillian." Hij opende een oog en keek vanuit zijn ooghoek naar Marjolijn. "Is de warmte niet heerlijk?" Hij sloot het oog weer en wachtte rustig op een antwoord.