Araguana opende haar ogen en was hiermee dan ook wakker geworden. Ze rekte zich uit en voelde de hitte van haar lichaam langzaam van zich afglijden toen ze opstond en daarmee ook meteen haar slaperigheid een beetje mee verbrak. Ze wierp haar blik naar de lege bedden in de zaal. Ze was laat. Haar lessen waren bezig. Of niet? Of had ze vrij? Ze was erg loom 's morgens. Ara was ze al een paar dagen kwijt. Die was misschien naar Razen of naar Shadra gegaan om te gaan jagen. Dat deed hij vaker. Maar zodra Araguana in gevaar zou zijn, zou hij terugkeren. Araguana richtte haar blik op de lege kast. Hoe kon dat nu weer? Ze wist zeker dat ze haar spullen in de kast had gedaan. Ze zat te twijfelen. Zou iemand een leuke grap met haar hebben uitgehaald? Ze zou die persoon is flink de nek omdraaien. Dit was niet leuk. Dit was achterlijk. Dit was onacceptabel. Dit was... Toen viel het haar op dat ze bij de verkeerde kast stond. Dit was een onbewoonde kast, als je het zo maar moest zeggen. Lachend richtte Araguana haar blik op haar kast. Ze opende de kast en haar kleren kwamen haar tegemoet. Typisch zij om zo uit haar slof te schieten. Gelukkig had niemand haar doorgehad. Ze grinnikte en wierp haar blik toen op haar kleren. Wat zou ze aandoen? Ze koos voor het witte, fluwelen jurkje (zie afbeelding) en liep richting de uitgang. Ze opende de deur en liep toen de trappen af. Ze had geen schoenen aan, zoals vaker. Ze deed bijna nooit schoenen aan, alleen voor speciale gelegenheden. Maar ze had ook vaak jurkjes aan en ze vond schoenen daaronder gewoon niet fijn. Bij een spijkerbroek had ze dan wel weer een paar sneakers bij. Haar lievelingskleur was wit. Soms wou ze ook witte haren hebben. Ze was soms jaloers op meiden die witte haren hadden. Waar ze trots op was, was haar haren, die dan chocoladebruin waren, de kleur als diarree hadden als ze in de zon kwamen en die net niet tot op de grond kwamen. Ook haar goudgekleurde ogen mochten er zijn. Maar Araguana schepte nooit op over haar uiterlijk. Wat had je daar in godsnaam aan? Nee, ze wou liever aardig zijn voor anderen. Ze voelde de zon meteen en voelde ook een beetje energie opkomen, maar legde zich in het gras neer. Haar haren zochten meteen een weg in het gras. Waar zij zich aan ergerde, was aan haar heupen die vrolijk heen en weer wiegden als ze liep. En ze was zo zacht als een graf. Door middel dat ze op haar tippen liep. Soms vond ze zichzelf een beetje abnormaal. Ze keek naar de zon en genoot ervan.

Alleen Nearvus en ik
(Flutpostje, moet erin komen )

Nearvus zat met een boek rustig een broodje te eten in de kantine. Het boek was een normaal boek. Geen leerzame boek, maar gewoon een verhaal. Zijn ogen schoten over de regels heen terwijl in rustig tempo zijn kaken op en neer bewogen om zijn hap te verteren in zijn mond. Bij zijn laatste hap bleef hij nog even zitten om het hoofdstuk af te lezen. Het hoekje van de bladzijde vouwde hij om en deed hem rustig dicht. Zijn ogen gleden naar Bellingar, maar die was zoals gewoonlijk bezig met een meisje. Rustig stond hij op en schoof zijn stoel aan. Hij pakte zijn bord en legde die in het rek. Zijn ogen vielen op de ramen waar de zon vrolijk door heen scheen. De zon voelde warm en uitnodigend aan. Niet iets wat hij graag liet schieten. Met een ommetje langs de slaapzaal liep hij naar buiten met een groene jas aan. Near had een zwarte spijkerbroek aan en een paar nette schoenen. Zijn blik was op het boek gericht die hij weer open had geslagen en nu al lopend aan het lezen was. Met zijn vrije hand bleef hij lichte luchtstoompjes naar voren sturen zodat hij niet tegen iemand aan zou lopen. Zigzaggend liep hij tussen de leerlingen door. Met een rustige pas liep hij door naar het grasveld. Om de zoveel tijd sloeg hij de bladzijde om. Hij merkte met zijn flauwe luchstroom dat er iets op de grond lag. Hij deed zijn boek naar benden om te kijken wat het was. Wat verbaast keek hij een een paar blote voeten. Zijn ogen gleden lang de benen naar beneden tot bijna aan zijn voeten. Als hij een stap verder had gedaan had hij op het hoofd van Araguana gestaan. Zijn voeten stonden, tot zijn opluchting, niet op haar haren. 'Goede morgen Araguana.' Hij vouwde het hoekje van zijn bladzijde weer om en sloot zijn boek. 'Ook van het heerlijke weekend zonnetje aan het genieten?' Hij stond nog steeds op de zelfde plek. Hij stond wat voorovergebogen zodat het voor hem makkelijker was om haar bij haar gezicht aan te kijken. Zijn lange blonde lokken gleden eigenwijs uit zijn model en hingen nu slank naar beneden en zwierde lichtelijk op het kleine briesje wat er was.

Araguana genoot met gesloten ogen van de heerlijke zon, die fijn neerkwam op haar gezicht. Maar vanbinnen waren de gevoelens een beetje sloom. Alsof die ook wakker moesten worden. Het ene moment was ze zenuwachtig voor iets waarvoor ze niet eens wist waarvoor en het andere moment hield ze haar ogen een beetje gesloten tegenover de zon. Langzaam kwamen haar gevoelens tot bedaren en Araguana had er weer een beetje controle over. De zon liet een soort gele gloed op haar huid achter en Araguana was blij dat ze iets fris aangetrokken had. De jurk wapperde vrolijk heen en weer. En toch vroeg zij zich nog steeds af waarom ze vrij had. Hoe kon dat nu weer? Had ze soms een uur uitval? Of twee? Of drie? Of was school even gestopt? Oké, van de lijst met belachelijke gedachten kwam deze zeker op nummer een. Ze keek op naar de zon. Haar goudkleurige ogen leken de zon wel te beantwoorden met een soort schittering. Maar Araguana wist dat goudkleurige ogen tegenwoordig niet eens meer vreemd waren. Want er waren ook mensen met gifgroene ogen. Of blauw/grijs. Dan had ze in elk geval niet zoveel kijk op zich. Dat vond ze dan wel weer fijn. Want ze hield er niet echt geweldig veel van als er mensen de hele tijd haar kant opkeken. En dan de hele tijd bleven staren, jaloers zijnd op je karakter of op je uiterlijk, of juist om je het gevoel te geven dat je minderwaardig dan hun was. Nee, zulke mensen verbrandde Araguana liever. Op Razen had ze vroeger ook iemand bijna verbrand. Dat was echt zo'n trutje die dacht dat ze àlles was. Araguana moet er nog steeds van lachen als ze eraan terugdenkt hoe dat mens alles bij elkaar begon te gillen toen Araguana haar bijna verbrand had. Ja, dat waren mooie tijden. Araguana sloot haar ogen weer, om vervolgens een schaduw te voelen en een stem te horen. Araguana's ogen schoten open. Ze keek recht tegen Nearvus' gezicht aan en een glimlach kwam over haar gezicht bij zijn begroeting. 'Ook een goedemorgen Nearvus!' begroette ze vrolijk terug. Nu ze eenmaal weer controle over haar gevoelens had, kon ze tenminste normaal en niet loom antwoorden op iedereen zijn of haar vragen. Toen hij zijn vraag stelde, glimlachte Araguana en knikte, wat er nogal raar uitzag, aangezien ze met haar hoofd op het gras lag. 'Ja, het is echt heerlijk! Ik was vergeten dat we weekend hadden. Nu hoef ik mijn hoofd ook niet meer te breken over het feit waarom we nu vrij hebben,' zei Araguana lachend. Ze bleef gewoon liggen. Dat zou Nearvus vast niet erg vinden. Nearvus' mooie, blonde haren leken wel te schitteren in de zon. Araguana keek recht omhoog tegen zijn gezicht aan. Dat was trouwens de eerste keer dat ze hem met een boek zag. 'Je houdt ook van lezen? Ik ook,' zei ze. Misschien vond Nearvus het een leuk onderwerp. Ze keek hem aan met haar ogen. De schaduw die over haar heen gevallen was, vond ze niet eens belangrijk. Ze was nu meer met Nearvus bezig dan met de zon. Dan had ze ook meteen even afleiding van het feit dat Ara nog steeds zat te jagen en dat ze zich dan ook niet meer zo eenzaam voelde.

- Gaat goed hier met mijn posts! XD Leuk onderschrift! -

Nearvus merkte dan Araguana ergens in haar gedachten verzonken was aangezien ze met een schok haar ogen open deed. Hij vond het wel grappig dat ze zo plots haar ogen open deed. Gaar gouden ogen keken hem gelijk aan. Voor hem een redelijk aparte kleur. Maar blijkbaar had iedereen hier op school aparte oogkleur. Zelf had hij groengeel. Ook redelijk apart naar zijn zin. Hij werd even uit zijn gedachte gang gesleurd bij het horen van zijn naam bij haar begroeting. 'Hoe weet je zo zeker dat ik Nearvus ben?' Zei hij plagerig en duidelijk niet gemeend en hij haalde een hand door zijn lokken heen en zette en net zo verleidelijke glimlach als Bellingar op. Hij was misschien niet z'n charmeur maar Bellingar had hem met veel geweld aangeleerd hoe hij hem precies na kon doen. Was wel grappig. Vooral om hun ouders door de war te halen. Bellingar had het vroeger ook bij meiden gebruikt om ze door de war te halen of als hij weer een vervelende aanbidder had. Dan deden ze samen heet zelfde en moest het meisje kiezen wie nu wie was. Eigenlijk had iedereen het fout. Hij hield de zelfde glimlach op zijn gezicht en bleef boven Ara hangen. 'Vergeten dat je Weekend hebt? Ach arm kind toch, Heb je zoveel aan je hoofd?' Hij vroeg zich af hoe snel Ara er door heen zou zien, maar hij wachten rustig af. 'Lezen is meer iets voor Near.' Hij wilde er geen ontkenning in zetten. Zelf hield hij daarvoor te veel van boeken om te kunnen zeggen dat hij er niet van hield. 'Roman boeken zijn wel leuk om ze af en toe te lezen. Wat lees jij voornamelijk?' Hij haalde nog een keer zijn hand door zijn haar en zeeg neer naast Ara zodat hij nu naast haar zat en haar schuin opzij aan keek. 'Gelukkig is het vandaag mooi weer. Meer meiden en dame's in jurkjes en rokken.' Near bleef het moeilijk vinden om te liegen en noemde daarom meer feiten op.

[ sorry, was inspi loos en dit kwam het eerste in me op x.x
dankje voor het compliment]

Araguana glimlachte naar Nearvus en keek hem aan in zijn ogen, toen hij een vraag stelde. Ja, hoe wist ze dat eigenlijk? Ze keek Nearvus even onzeker aan toen hij door zijn haren ging en zo'n glimlach opzette zoals Bellingar ook had gedaan bij zijn aankomst bij het Lanceringsplatform, maar keek toen naar Nearvus. 'Omdat ik Bellingar gewoon niet zo snel een boek zie lezen en jij er echt helemaal mee overdondert werd, anders was je niet vlak voor mijn gezicht gestopt,' zei ze als een soort beschuldiging, maar ze glimlachte wel. Toen Nearvus, ze wist gewoon zeker dat hij het was, verder praatte, maar dan op de manier zoals Bellingar zou hebben gedaan, keek Araguana hem even aan. Ze hoorde zijn vraag en wou net een wederkerend antwoord geven, toen hij iets zei waardoor Araguana in de lach schoot. Ze legde haar hand op Nearvus' arm, ging overeind zitten, voelde vervolgens de hoofdpijn waardoor ze gedwongen werd weer te gaan liggen en zei toen: 'Nearvus, ik weet bijna zeker dat jij het bent en ik lees eigenlijk van alles, zolang het me maar boeit en bezighoudt.' Toen keek ze hem aan om zijn voorgaande vraag te beantwoorden. 'Ach ja, zo druk heb ik het nu ook weer niet, ik kan makkelijk zeven proefwerken in een week aan hoor, simpel,' zei ze met een rood hoofd. Ze hees zich overeind door midden van haar armen achter haar rug te plaatsen en keek toen naar Nearvus. 'Ik wist niet dat jij zo geïnteresseerd in meiden met jurken was,' plaagde ze, terwijl ze Nearvus daarna lachend aankeek. Pretlichtjes in haar ogen hadden zich verzameld. Nearvus leek totaal anders dan Bellingar, maar toch waren ze broers. Tweelingbroers. Als Araguana het moest toegeven, vond ze Nearvus fijner dan Bellingar. Bellingar begon, maar zo was zijn karakter ook ingesteld, meteen charmant te doen, terwijl Nearvus meer haar was, een beetje nonchalant en gewoon vriendelijk reageerde. Ze trok haar benen ietsje op, sloeg haar armen daaromheen, legde haar wang tegen haar knieën en keek zo richting Nearvus. 'Inderdaad leuk dat het mooi weer is, dan heb ik meer kans dat er jongens zijn die hun shirt uittrekken vanwege de hitte,' knipoogde ze en ze schoot in de lach. Ze keek een beetje voor zich uit. Haar haren bewogen vrolijk mee op het ritme van de wind, die langs haar waaide. Araguana richtte haar blik even richting de lucht en glimlachte toen.

Nearvus bleef even naar Araguana kijken toen hij haar woorden hoorden. 'Misschien staat er wel een geweldige mooie vrouw in.' zei hij wat plagerig. Hij vond het wel geinig zo. Kijken hoever hij haar kon loodsen in dat hij Bellingar was. Maar al snel was hem duidelijk dat hij niet weg gelegd was als charmeur. Hij lied zijn houding zakken en plofte languit in het gras neer vanuit zijn zittende positie. Hij kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. 'Blijkbaar moet ik meer gaan oefenen op men immitatie.' Hij haalde met een hand zijn lokken uit zijn gezicht en wurmde die daarna tussen zijn hoofd en het gras in. Zijn andere hand lied hij rustig op zijn buik liggen.'Boeken zijn ook een goede vermaking.' Een wenkbrauw trok zich omhoog bij het horen van haar zin. 'Proefwerken? Hebben ze die hier ook al?' Hij hield zijn gezicht naar de hemel gericht. Zijn ogen volgden de paar kleine wolkjes aan de hemel die langzaam vooruit gingen en van vorm veranderde. Met wat geknersp geluid van het gras draaide hij zijn hoofd naar Araguana. 'Ik blijf nu eenmaal een man.' Natuurlijk had Nearvus ook zo zijn gedachtes. Het waren alleen zo zijn behoeftes die hij niet had. Hij had liever een goed boek om te lezen als een vriendin die aandacht vroeg en alleen maar zat te zeuren dat hij meer bezig was met boeken als met haar. Lichterlijk vertrok zijn gezicht even naar pijnlijk naar de gedachten alleen al. Bij haar laatste woorden trok hij even zijn wenkbrouw om hoog. 'Was dat een hint?' vroeg hij en hij kreeg een speelse glimlach op zijn gezicht.

Araguana keek hem glimlachend aan, maar wat Nearvus misschien niet doorhad, was dat ze stiekem heel opgelucht was dat zij zichzelf niet voor paal had gezet. Als het inderdaad Bellingar was geweest, had ze zichzelf helemaal voor schut gezet, door haar eigen gelijkwaarneming te stimuleren. Ze keek opzij naar Nearvus. Een blos verscheen over haar wangen toen hij praatte en bij de glimlach van hem bloosde ze al helemaal. Zo goed was ze nu ook weer niet in deze dingen. Een zacht gegiechel ontsnapte uit haar keel en ze keek hem toen met half gesloten ogen aan, om vervolgens een speelse glimlach om haar lippen te krijgen en hem uitdagend aan te kijken. 'Misschien,' zei ze toen heel langzaam. Ze knipoogde naar hem en legde zich toen neer. Stiekem vond ze dit hartstikke leuk. Maar dat ging ze nooit aan Nearvus toegeven. Nee, nooit. Nou ja... Ze zou het toch niet lang kunnen uithouden dat Nearvus erachter kwam dat ze hier verschrikkelijk veel plezier in had. Ze keek even opzij, glimlachte toen en richtte haar blik naar de zon, die fel op hun scheen. Het was een mooie dag op Starshine Academy. Voor dit seizoen vond Araguana het maar zeldzaam. 'Heerlijk, ik heb het lekker warm,' zei ze toen plagend en ze grinnikte zachtjes. Het vervelende was, dat ze het ook nog echt warm had. Hmm... Het jurkje was erg luchtig. Haar benen waren erin bloot en haar armen ook, dus dan zou je toch denken dat ze het lekker fris zou hebben. Of was het iets anders? Araguana sloot haar ogen en probeerde haar gedachten naar iets anders te verrichten. Haar proefwerk, bijvoorbeeld, die ze maandag had. Echt werking had het niet. Ze was wel benieuwd hoeveel Ara zou vangen op Razen. Of zou hebben gevangen. Wie weet was hij al aan zijn terugreis begonnen. Araguana liet zich ietsjes zakken, probeerde het frisser te krijgen en probeerde haar gespannen lichaam vooral te ontspannen.

- Meh... Flutpost -

Nearvus keek Araguana even aan. Hij zag iets in haar ogen veranderen maar kon niet plaatsen wat. Bij het neer ploffen op het gras en het horen van haar zin Trok hij even een wenkbrauw op. 'Ik ben dan misschien Bellingar niet, maar ook ik heb men gekke fratsen.' Zei hij terwijl hij haar aan bleef kijken voor haar reactie. Zijn tweede wenkbrauw kwam echter meer omhoog bij haar volgende zin. Zelf had hij het niet zo op het herfst en winter seizoen. Veel te koud naar zijn zin, maar hij was ook Razen gewend en daar was het nooit zo koud. Een echte kou kleum was hij niet maar snel te warm had hij het ook niet. ''Koud heb ik het niet, maar dat jij het warm hebt snap ik niet zo goed. Van welke planeet kom je?' Hij bleef haar vanuit zijn liggende positie aankijken.

[zoals ik al zei inspi loos x.x dit is echt een van men korte posts sinds een korte tijd.]

Araguana keek Nearvus even nerveus aan en richtte haar blik toen ergens anders op. Waarom bleef hij nu staren? Of was zij het juist die staarde? Araguana schudde even verward haar hoofd. Zulke gedachten hoefde ze nu ook weer niet. Ze bloosde lichtjes. Dit was gewoon niet normaal. Misschien moest zij zichzelf even afleiden door aan iets anders te denken. Hoezeer ze ook haar best deed, dat gevoel kwam steeds terug. Welk gevoel, trouwens? Daar wist Araguana dan weer geen antwoord op. Een fijn, warm gevoel. Ze kon het natuurlijk aan iemand vragen. Ach ja... Ze schudde haar hoofd nogmaals krachtig en keek toen naar Nearvus. Ze streek een lok even peinzend achter haar oor, die weer terugviel. Ze zette zich rechtop, maar legde zich uiteindelijk weer neer en luisterde naar de vraag van Nearvus. Een peinzend kuiltje kwam tevoorschijn, waarna ze verward en blozend haar hoofd schudde, als een teken van verwarring en keek Nearvus nu verward aan. 'Uhh...' kwam eruit en ze keek Nearvus aan, maar schudde toen dwingend haar hoofd. De verwarring bleef even zitten, maar Araguana antwoordde uiteindelijk: 'Ik ben afkomstig van Razen. Ik heb ook de magie van Erd,' zei ze toen hakkelend. Ze legde zich achterover, zodat haar haren weer een weg probeerde te vinden over het gras. En dat was ver. Door de zon werden ze even glanzend, maar Araguana richtte haar blik verward naar de hemel op. Ze zette zich weer overeind. Ze sloeg met haar vuist op de grond en een soort steun van steen achter haar kwam omhoog, waar Araguana haar rug tegen zette en lachend haar hoofd tegen legde. 'Jij ook een steuntje?' vroeg ze toen aan Nearvus, terwijl ze haar vuist uitnodigend de lucht in hield. Blozend hield zij het zich weer naast zich. 'Oké... Dat was een verkeerd overkomend gebaar,' zei ze blozend. Kon ze dan ook niks zinnigs uitbrengen? Waar was trouwens die uitbundige Araguana van eerst? Araguana's hoofd werd zo rood als wat. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen daar om heen, terwijl ze verwoed probeerde het blozen te stillen, wat natuurlijk niet lukte. Ze wist zichzelf nauwelijks een houding te geven. Een druppel zweet ging van haar kin af. 'Van welke planeet kom jij?' vroeg ze toen. Hèhè, eindelijk kwam er nog iets zinnigs uit haar! Blozend hief ze haar blik op naar de zon, sloot haar ogen even en genoot van de warmte, opende haar ogen weer en keek Nearvus aan, met fonkelende, goudkleurige oogbollen.

- Misschien kan je hier iets mee ^_^ -

Nearvus liet een glimlach op zijn gezicht glijden bij het verbaasde en verwarde uhh geluid was ze uitsloeg nadat ze een paar keer met haar hoofd geschud had. Het was wel grappig om meiden verward te zien woorden, mij zij was het wel heel snel. Niet dat het hem zo veel uitmaakte. Zijn ogen gleden naar de blosjes die ze op haar wangen kreeg. Bij het woord Razen werd het hem al snel duidelijk waarom ze het niet koud had. 'Interessant.' Kwam er langzaam uit maar wel gemeend. Zijn ogen keken rustig toe hoe Araguana haar Aarde krachten toepaste om comfortabeler te gaan zitten. 'Waarom niet.' Glimlachte hij haar toe en ging recht op zitten door middel van alleen zijn buikspieren aan te spannen zodat hij Araguana de ruimte gaf om de steun om hoog te doen. Het was wel een grappige manier om te zien hoe ze haar krachten gebruikten. Hij had Windmagie dus hij hoefde alleen maar met zijn handen te wapperen. Nadat het steuntje er was ging het er tegen aan leunen. 'Niet slecht.' complimenteerde hij haar. 'Ik kon ook van Razen af. Mijn sterkste magie is windmagie.' Sprak hij rustig. Hij had zijn gezicht en ogen gericht op de wolken in de lucht. Het was een mooie winterdag. Je zou bijna zeggen dat het een koude lente dag was, maar helaas was dat nog niet zo. 'Vermaak je je een beetje op deze school?' vroeg hij met een afwezig gezicht naar de lucht.

[ Deze is al langer ]

Araguana bloosde nog harder. Hoe Nearvus ook keek! Araguana probeerde haar blik een beetje te richten naar iets anders. Toen ze Nearvus' antwoord hoorde, knikte ze en sloeg ze haar vuist op de grond, zodat er achter Nearvus een steun verscheen. Dat was gelukkig wel nog goed gegaan! Toen Nearvus haar complimenteerde, bloosde Araguana weer net zo hard als eerst. 'D-dankje,' stamelde ze en ze lachte een beetje schuw. Oh nee! Waarom had zij dit ook? Toen ze Nearvus' woorden hoorde, verdwenen de blosjes gelukkig iets, maar ze waren er nog en dat irriteerde Araguana wel. Ze glimlachte. 'Windmagie hè? Da's wel fijn in de zomer, als je het warm hebt,' glimlachte Araguana. Maar diep vanbinnen vond ze het een stomme opmerking. En dat was heel raar, want normaal zou het aar nauwelijks kunnen schelen welke opmerkingen ze maakte tegenover anderen. Maar bij Nearvus leken alle opmerkingen haar wel te schelen en dat irriteerde haar nogal. Nearvus hoefde maar iets te zeggen of kleine blosjes verschenen. Nou ja... Van complimenten dan. Toen hij zijn vraag stelde, keek Araguana op en glimlachte even. Net als Nearus, richtte ze haar blik op de lucht. Om even afleiding te zoeken en niet steeds dat rare, fijne gevoel te krijgen of te blozen. 'Ja, nu wel,' zei ze. Meteen bloosde ze verschrikkelijk. Wat was ze dan ook een idioot! 'Ik bedoel, omdat ik nu weer wat beter aan de school gewend ben,' sprak ze blozend, terwijl ze even verlegen naar haar benen keek. 'En jij?' gooide ze meteen het roer om. Ze maakte met haar vingers rondjes op haar knieën. Het brandde een beetje. Ze hield ermee op en liet een klein steentje voor zich komen, maar hield haar blik wel af en toe op Nearvus gericht. Ze begon iets te kerven in het steentje. Terwijl ze daarmee doorging, luisterde ze rustig naar Nearvus. Meteen kwam dat rare gevoel weer aanwakkeren en blozend hief Araguana haar hoofd de andere kant op. Als Ara kon praten, haar hippogrief, dan had hij het misschien wel doorgehad en eigenlijk hoefde Araguana ook niet lang na te dneken over welk gevoel het was, maar ze was de benaming heel even kwijt. Vroeger had ze het ook niet meer gehad. Vroeger waren er alleen rare mannen geweest. Een rilling ging door Araguana heen en ze sloeg haar armen dichter om haar knieën. Toen ze naar het steentje keek en daar Nearvus' naam tegenkwam, waarbij ze het steentje gauw naar zich toehield, zodat Nearvus het niet kon lezen, alhoewel hij dat misschien al gelezen had, ze wist het niet, wist ze meteen wat het gevoel was wat ze had. De naam schoot haar opeens te binnen. Namelijk: verliefdheid!

- Hmm.... Allemaal gevoelentjes XD Volgens mij is deze wel goed (dat zeg ik alleen maar zodat ik hem niet heof te veranderen, haha XD -

Nearvus kon nog net een klein gniffeldje in houden bij het horen van het stotterende "Dankje". Hij begreep er vrij weinig van waarom Araguana zo aan het blozen was. Er verscheen even een brede glimlach op zijn gezicht. 'Het kan handig zijn, inderdaad.' Hij hief rustig zijn gezicht naar de hemel en de glimlach verdween langzaam. Een wenkbrauw trok zich omhoog bij het horen van haar antwoord. De groengele ogen gleden naar zijn ooghoeken zodat hij Araguana kon zien. Haar hoofd was vuurrood. Er verscheen een klein geniepig glimlachje op zijn gezicht en zijn ogen gleden terug naar het uitzicht van de lucht. Waarschijnlijk was ze er achter gekomen dat je het ook anders op kon vatten dacht hij. En dat werd ook bevestigt bij haar ik bedoel zin. Een klein zacht zuchtje verliet zijn lippen voordat hij antwoord gaf. 'We hebben nog geen rooster. Dus we weten niet wanneer we les hebben en waar.' Nearvus haten het als dingen zo als dit gebeurde. Zelf had hij bijna altijd alles geregeld en ergerde hier zich nu best wel kapot aan. 'Helaas gebeurt er vrij weinig in mijn dag.' zei hij met een wat dromerige stem. 'Had liever wat meer educatieve dingen meegemaakt' Hij liet zijn hoofd wat scheef richting Araguana draaien en via zijn ooghoeken keek hij even naar Araguana.

[sorry als hij wat rommelig is x.x]

Araguana merkte dat ze het steeds ongemakkelijker kreeg, naarmate Nearvus praatte over school. Jeetje... En waarom had de hemel haar weer vervloekt om dit te laten overkomen? Meteen moest ze moeite doen om haar lach in te houden. Het klonk ook zo belachelijk! Haar ogen gingen even richting Nearvus. Het steentje die ze vast had, bekeek ze even. Ze schudde lichtjes haar hoofd bij het zien van Nearvus' naam en legde de steen een beetje van haar verwijderd, op het gras. Ze had algauw geen oog meer voor het steentje en keek naar Nearvus. Daarmee verloor ze ook het oog op het steentje. Haar aandacht ging even naar Nearvus. Daarna werd ze even dromerig en keek ze naar de lucht. Ze probeerde met haar ogen een letter 'A' te maken. Dit ging echter niet. Hier had je heel andere magie voor nodig. Die kracht had Nearvus. Araguana schudde haar hoofd nogmaals. Zij was echt erg! Bij elk klein, onnozel dingentje, dacht zij meteen aan Nearvus. Ze was hier niet goed in, mede dankzij dat ze dit gevoel nog nooit had meegemaakt. Eerst had ze depressie ontdekt, toen angst voor verdere misbruiking en hierna niets. En nu was het opeens liefde. Maar ze kon aan Nearvus niet ontcijferen of hij er blij mee was, of dat hij haar het liefst nu zo ver mogelijk uit zijn buurt wou hebben. Haar handen zweetten. Maar Araguana liet het niet merken. Nee. Nooit. Araguana probeerde zich te herinneren wat 'educatief' ook alweer betekende. Ver kwam ze er niet mee. Ze dacht en dacht... En ze had het woord gevonden in haar hoofd. Nou ja... Eerder de betekenis. Maar haar hoofd had ondertussen alleen maar geknikt. Hè, jeetje, ze zag er stom uit zo. En dat blozen werd haar ook zat gemaakt. 'Ach ja... Als ik een lokaal zoek, beland ik meestal bij het verkeerde,' grinnikte ze, wat niet eens gelogen was. Araguana liet haar blik naar Nearvus glijden. Hij was ook zo knap! Te knap... Voor haar... Araguana schudde haar hoofd en probeerde haar aandacht te richtne op iets anders dan op Nearvus, wat nog redelijk goed lukte. Ze richtte haar aandacht op de lucht. Ze liet haar benen een klein stukje zakken. Ze keek naar Nearvus.

- Flutpost -

Nearvus had het steentje was Araguana al de heletijd in haar hand had pas opgemerkt toen ze het weglegde. Kort trok hij even een wenkbrauw op. Sinds wanneer had ze die vast? Zijn ogen gleden naar het steentje wat nu op de grond lag. Het leek alsof er iets opstond maar hij kon het zo niet lezen. Zijn ogen gleden naar Araguana's gezicht maar die was blijkbaar ergens over aan het na denken of iets aan het proberen. Met zijn een vinger nouwlijks te bewegen kwam het steentje langzaam naar hem toe gerold. Het steentje kwam in zijn handpalm tot stilstand en bekeek het steentje even. Met wat gedraai kon hij zien wat er op stond. Zijn gezicht bleef neutraal staan toen hij zijn naam op het steentje las. Hij verborg het steentje in zijn hand toen ze weer begon te praten. 'Zijn er zo veel lokalen dan?' vroeg hij nieuwschierig. Als dat zo was en hij verloor Bellingar uit het ook als ze naar de les gingen was er kans dat hij veelste laat kwam. 'Wat doe je eigenlijk als je geen les hebt.' zijn blik weer op de hemel gericht terwijl hij voelde dat Ara hem aan aan het kijken was. Hij had besloten om haar nog maar even niet te laten merken dat hij het steentje nu had mijn zijn naam er op. Misschien zou hij er later wel iets over vragen.

[ valt wel mee hoor =3]

Araguana's blik bespeurde de grond naar het steentje. Ze kwam algauw tot de conclusie dat het steentje verloren was en dat het een beetje een verloren zaak was om steeds te blijven zoeken. Tenslotte begon dat natuurlijk opvallend te worden. Araguana glimlachte even naar Nearvus, luisterde naar zijn vraag en wachtte even met het antwoord, om nog een keer te zoeken naar het steentje. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat een sterke wind het had weggeblazen. Misschien had zij het niet gevoeld. Misschien kwam dat wel door Nearvus, dat ze het niet gevoeld had. Araguana liet haar blik naar de lucht gaan. Ze kwam tot de ontdekking dat ze veel te lang wachtte met het antwoord. Ze had haar gevoelens al zou duidelijk laten zien en hier zou Nearvus alleen maar meer zekerder worden. Araguana schudde lichtjes haar hoofd. 'Nee hoor. Ik denk dat er van elke planeet een lokaal is,' zei ze, terwijl ze even een denkrimpel kreeg, wat liet zien dat zij het echt niet wist. Ze keek weer naar Nearvus en glimlachte even. Daarna stelde Nearvus nog een vraag en Araguana keek opzij. Deze keer antwoordde ze iets sneller dan ze daarnet had gedaan. Het was al zo opvallend geweest dat ze verliefd op hem was. Nou ja... Is. Ze is verliefd op hem. Ze liet haar blik naar hem glijden en antwoordde toen: 'Een beetje liggen, schrijven, lezen en school proberen te overleven.' Ze keek glimlachend naar Nearvus en speurde met haar goudkleurige ogen de grond af. Toen keek ze naar Nearvus, om hem gauw een wederkerend antwoord te geven. 'En jij?' Araguana keek vragend naar Nearvus. Ze gaf op met zoeken. Het hielp toch niet. Dat steentje was weggeblazen of zo.

- Sorry voor de kortheid.... -

Nearvus merkte dat Araguana naar het steentje aan het zoeken was. Lichtelijk twijfelend keek hij even vluchtig naar het steentje, maar besloot het maar niet te zeggen of te laten merken dat hij het vast had. Langzaam trok Nearvus een wenkbrauw lichtelijk op toen ze wat laat een reactie gaf. Van het gezicht van Araguana was duidelijk te lezen dat ze het antwoord niet met alle zekerheid wist net zoals ze het ook in haar zin gezegd had. Bij zijn volgende vraag antwoorden ze wat sneller. Terwijl hij met een aandachtig oor luisterde keek hij even naar zijn eigen boek toen ze het woord "Lezen" zijn. Bij de terug ketsende vraag keek hij Araguana in haar ogen aan. 'Lezen, Leren, Bell uit de problemen houden en meer niet echt iets.' Zijn gezicht ging even bedenkelijk staan. 'Waar ben je toch de hele tijd naar op zoek?' vroeg hij maar. Het was nu wel erg overduidelijk dat ze het steentje terug wilde hebben en hij vroeg zich af waarom. Zijn naam stond er wel in gekerfd maar hij had geen flauw idee waarom. Op liefdes gebied wist Near bijna niks van af. En ondanks zijn broer dat liever anders zag wilde hij dat ook zou houden. Van alle verhalen wat hij allemaal al gehoord had wat voor ellende relaties konden zijn was dat nooit een aanmoediging voor hem geweest om een vriendin te zoeken.

[het spijt me echt heeeeel erg v.v voor de oo zo late post. Het kon niet eerder. x.x ]

Araguana keek een beetje zenuwachtig richting Nearvus. Ze was het steentje overduidelijk kwijt en dat beviel haar totaal niet. Misschien moest ze Nearvus ook gewoon maar de waarheid vertellen. Ooit zou het er toch uitkomen en trouwens, ze was niet eens zo onopvallend met haar rode hoofd. Araguana keek hem aan en schoot in de lach. Hij had veel te doen! Ze glimlachte naar hem. Toen hij zijn vraag stelde, werd ze weer rood en keek ze richting de grond. Moest ze het nu zeggen? Moest ze zeggen dat ze dacht dat ze iets voor hem voelde? 'Naar een steentje waar jouw naam in staat,' bekende ze toen en ze keek hem aan. Ze wist dat het schaamrood naar haar hoofd was gestegen, maar probeerde toch door te zetten. Als het een afwijzing zou worden, zou ze tenminste niet de hele tidj met het gevoel in haar hoofd zitten dat ze het had moeten zeggen tegen Nearvus. 'Ik... Ik denk dat ik verliefd op je ben,' zei Araguana blozend. Ze keek naar de grond. Waarom zij? Waarom moest speciaal zij nu weer verliefd worden? Ze keek naar Nearvus en kon een schichtige glimlach op haar gezicht toch niet laten. Hij zou haar misschien niet eens aan willen kijken. Araguana keek zenuwachtig naar de zon en naar de leerlingen, die zeer rustig rondliepen. Ze had net de leukste jongen van deze school bekend dat ze verliefd op hem was en iedereen liep lekker rustig rond. Araguana keek naar de leerlingen en keek toen weer naar Nearvus. Ze had haar knieën ondertussen weer opgetrokken en sloeg haar armen daaromheen. Ze keek hem aan. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wist niet eens wat ze moest zeggen. Ze wist alleen dat ze erg verliefd op hem was en dat ze stiekem wel blij was dat ze het hem verteld had. Ze keek hem aan en een flauwe glimlach kwam weer over haar gezicht tevoorschijn, alleen wist ze nu niet meer wat ze moest doen. Hij bleek zo vredig te zijn. Araguana legde haar kin op haar knie en keek hem vragend aan.

Nearvus keek met een rustige blik toe naar hoe het gezicht van Araguana nog roder werd nadat hij zijn vraag gesteld had. Bij het horen van het steentje was hij niet echt verbaast. Hij wilde het laten zien, maar blijkbaar was ze nog niet uitgesproken. niet veel later gaf ze hem ongeveer een liefdes verklaring. Met een neutraal gezicht keek hij haar aan terwijl ze naar de leerlingen en eindje verder op keek. 'Als je het denkt, had je beter kunnen wachten tot je het zeker weet.' Zei hij met een neutrale stem. Zijn ogen vonden die van Araguana. Ze had haar houding aangepast. Nearvus liet het steentje uit zijn hand los zodat het op zijn schoot kwam te liggen. Met zijn magie lied hij het voor Araguana's neus zweven. 'Pak het terug als het je dierbaar is.' Near had zelf geen gevoelens voor haar en waarschijnlijk zou hij die ook niet krijgen ook niet. Hij zag veel liever een boek als een meisje die zich voor hem uit stond te sloven. Nearvus had nooit liefde voor een meisje gevoeld. Dat was naar zijn mening meer Bell's afdeling. Hij bleef Ara even aan kijken en schonk haar een kleine glimlach waarna hij zijn blik weer op de lucht vestigde en rustig naar de wolkjes keek.

Araguana keek blozend richting Nearvus. Ze zag al aan zijn gezicht dat het hem niks deed. Of in elk geval niet verraste. Araguana voelde een gevoel van spijt omkomen, ook toen zij zijn woorden hoorde. Ze keek hem een beetje onbeholpen aan. Ze wist eigenlijk niet goed wat ze moest zeggen. 'Ik... Ik weet het ook zeker,' zei ze een beetje onbeholpen, maar Nearvus' blik verraadde al genoeg. Hij wou het overduidelijk nog niet of vond haar gewoon niet goed genoeg of zo iets. Ze keek een beetje onbeholpen naar hem. Ze had wel geluk dat ze het blauwtje bij hem liep. Ze pakte de steen zonder aarzeling uit de lucht en keek Nearvus aan. Die glimlachte licht, dus liet Araguana ook maar een gepijnigde glimlach zien. Ze wierp haar blik de andere kant op. 'Sorry,' zei ze toen zachtjes. Het speet haar een beetje dat ze het gevraagd had. Maar ja, soms moest je gewoon het initiatief nemen! Araguana keek naar Nearvus en glimlachte een beetje. Nu kon ze wel beter over haar verliefdheid raken. Ze keek even naar Nearvus en wierp haar blik glimlachend op het wolkendek. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen of wat ze moest doen. In elk geval ging dat gevoel over een tijdje pas over. Misschien bedacht hij zich dan nog. Dat was valse hoop, dat wist Araguana zo al. Ze keek naar Nearvus. Toen weer naar de lucht.

- Aah, fluppost! -

Nearvus luisterde rustig aan wat Araguana te vertellen had, maar het deerde hem niks. Hij had nu eenmaal geen gevoelens voor haar. Nadat ze het steentje uit de lucht zonder enige aarzeling pakte keek hij haar met een neutraal gezicht aan. De sorry die ze zei begreep hij niet helemaal. Het was nou niet echt dat ze hem iets aan gedaan had of zo. Ara wisselde haar blik van hem naar de lucht. Met een soepele beweging stond hij op en raapte zijn boek op. 'Ik zal maar weer eens gaan.' Het was niet zo dat Araguana hem nu nerveus of zo maakte. Nee, dat absoluut niet, maar hij haar waarschijnlijk wel. Het leek hem gewoon beter om haar nu met rust te laten nu ze net een blauwtje bij hem gelopen had. Hij stak zijn vrije hand in zijn broekzak en gaf Ara een knikje met zijn hoofd. 'Misschien spreek ik je binnenkort nog.'.

Araguana wist, zoals wel vaker, niet veel meer te zeggen. Zeker bij Nearvus in de buurt was ze bang om domme dingen te zeggen. Araguana keek Nearvus verbouwereerd aan toen hij op stond. Wou hij weg of zo? Araguana keek hem verbouwereerd aan, maar knikte beduusd. Misschien was het een beetje beter om wat te ontspannen als Nearvus weg was, ook al klonk dat nogal gemeen misschien. Araguana wist echter zich niet meer te gedragen en keek naar Nearvus. 'Oké, tot nog eens,' kon ze alleen maar uitbrengen. Ze keek hem aan en kon een glimlach opbrengen. Ze knikte. Ze had net een blauwtje gelopen bij hem. Araguana sloeg verlegen haar blik neer en keek weer even naar Nearvus. Araguana keek naar de lucht en legde zich twijfelend neer, tegen de grond. De stenen die Nearvus en haar overeind hadden gehouden, verdwenen terug de grond in, op commando van Araguana natuurlijk. Araguana miste Ara een beetje. De hippogrief was nu wel erg lang weg. Jagen. Araguana keek naar de lucht en keek naar een voorbij drijvend wolkje. Een glimlach was verschenen op haar gezicht.

- Is dit het einde van het topic of moet jj nog of zo..? -