Langzaam liep Jadira over het veld. Het was koud en het waaide. Dat maakte de gevoels temperatuur nog lager. Ze had Kijito belooft met Roxas te praten,en dat zou ze ook doen. Met de beschrijving die ze van Kijito had gekregen ging ze naar hem opzoek. Alleen...ze wist nog steeds niet wie hij precies was. En ze hoopte dat hij haar begreep,dat hij haar belofte aan Kijito begreep. Maar zoals Kijito hem beschreef deed hij dat vast wel. Dus ging ze verder. Alleen...omdat het best koud was waren er niet veel mensen maar op het veld. Ze zuchtte eens diep. Ze trok dekraag van haar rode trui verder omhoog. Een rilling ging door haar lichaam. Voor haar gevoel kon het niet kouder. Ze liep en keek verder.Ze haalde hopeloos haar wenkbrouwen omhoog. Wie zou nou Roxas zijn? Er waren meer mensen met blond haar... Maar...hij moest er ongeveer even oud uitzien als Kijito. Rustig liep ze verder,ze wilde niet te veel energie verspillen. Dan zou er ook veel warmte verloren gaan. ''Oh..Roxas..waar en wie ben je??''fluisterde ze in zichzelf...

-Alleen Roxas en Ik natuurlijk xd -

Had het geholpen? Misschien… Een beetje… Hij was nu in ieder geval zeker van zijn vaak, althans dat dacht hij dan. Het enige probleem wat er bij was komen kijken was dat hij nu ieder moment misselijk werd. Als hij alleen was. Want dan sloeg er iets in hem om, waardoor hij aan haar moest denken en dan… Nee, daar moest hij niet weer over na gaan denken, want dan werd hij weer misselijk. En dat kon hij niet meer verdragen. Of ja, zijn maag kon het niet verdragen. Soms had hij moment waarop hij zat te dag dromen en dan zwijmelde hij helemaal weg… Dat was het enige positieve eraan, maar na een paar tellen begon het weer en werd hij misselijk en noem het maar op. Soms vroeg hij zich af of zij zich ook zo zou voelen… Of misschien zou het bij haar wel precies andersom zijn. Zou ze hem haten, omdat hij… Wild schudde de blonde jongen zijn hoofd, waarna hij zijn oren bedekte met zijn handen. Wat moest hij nu doen? Axel had hem gezegd dat hij ervoor moest gaan; maar wat hield dat precies in? Dat hij gewoon weer op haar af moest stappen en zijn lippen nog een keer- Hij staakte zijn gedachtes en kreunde eventjes. Dat wou hij niet… Het maakte hem misselijk. Snel stond hij op en liep – eigenlijk half rennend – de kamer uit. Hij moest eventjes een frisse neus halen. Niet naar het dak, misschien dat Axel dan weer naar hem toe zou gaan… En dan moest hij weer denken aan zijn advies en alles…

De ijskoude wind sloeg hem zowat in zijn gezicht toen hij bijna buiten was. Hij fronste. Dat was niet echt een goed teken noch een warm welkom. Maar toch wou hij verder, eventjes weg van dat gebouw… Waar hij gedwongen werd alleen te zijn en na te denken, wat hij eventjes niet kon verdragen op het moment. Hij liep gewoon een richting op, hopend op iets… Iets wat hem afleiding zou kunnen geven. Uiteindelijk hield hij halt en zuchtte hij. Nou, hij was buiten. Dat was tenminste een goed ding, toch? Nu nog afleiding zoeken. Hij kon proberen wat te oefenen, maar dat deed hem teveel denken aan haar. Hij sloeg zijn ogen op en staarde naar de hemel. Wat moest hij nu doen. ’Roxas.’ Met een ruk draaide hij zijn hoofd om. Ze zeiden dat je het altijd wel hoorde als iemand je naam zei, ook al was het nog de zachtste fluistering, of was de persoon een paar meter van je verwijderd. Zolang hij of zij op dezelfde plek was zou jij je eigen naam horen. Zoekend keek hij om zich heen, tot zijn blik uiteindelijk bleef hangen bij een meisje. Hij bekeek haar eventjes vluchtig. Er was niemand anders hier, dus moest zij zijn naam wel hebben gezegd… Maar zover hij wist kende hij haar niet. Hij kende geen enkel meisje met zwarte haren, had er zelfs niet eens eentje een keertje begroet in de gangen. Met een frons op zijn gezicht geprent bleef hij naar haar kijken. Hoe wist ze zijn naam?...

{ Here I am, Hurr (A) }

Ze keek weer even rond. Haar blik gleed over het veld. Gras,gras,blonde jongen en nog meer gras. Wacht..blonde jongen? Ze bekeek hem eens goed. Hij leek op de jongen die Kijito had beschreven. Ze liep dichterbij tot ze vlak voor hem stond. ''Uhm...ben jij Roxas??''vroeg ze hem. Als hij het niet was zou ze wel héél erg voor schut staan. Maar iets vertelde haar dat hij het was. ''Ik..ik heb met Kijito afgesproken dat ik met je zou praten...ik ben Jadira trouwens,Kijito's vriendin..''zei ze en ze stak haar hand uit. Wat Kijito had gezegt klopte en ze hoopte dat eht hielp als ze met hem zou praten.

Zijn blauwe ogen had hij strak op haar gericht. Ze kwam op hem aflopen. Een koude rilling kroop over zijn rug. Hij hield zich voor dat het de kou was, maar diep van binnen wist hij wel beter. Ze leek zijn naam te kennen en bovendien… Ze straalde iets uit, iets wat hij maar al te goed kende; datgene wat al de Shadrianen uitstraalden. En tot nu toe had hij nog geen een gevonden die hem aardig leek te vinden, noch daar de moeite voor te doen. Vlak voor hem hield ze halt. ‘Uhm… Ben jij Roxas?’ vroeg ze. Roxas fronste. Ja, ze wist zijn naam, daar was nu geen twijfel meer over mogelijk. ‘Dat ben ik, in levende lijven.’ De frons bleef op zijn gezicht staan. Hij vertrouwde dit voor geen haar. Wat als ze dadelijk iets van hem wou, of hem iets wou aandoen? En nog een betere vraag, die hem de meeste angst aanjoeg; waarom wist ze zijn naam? Het was niet dat hij erg bekend was in Starshine. Of kon het dat-… Dat Kijito alles had verteld, en dat het als een soort van roddeltje door de hele school was gegaan. Dat iedereen het nu wist… Dat hij werd gezien als een of andere pervert, of iets in die richting.

‘Ik…’ klonk de stem van het meisje opnieuw, ‘Ik heb met Kijito afgesproken dat ik met je zou praten.’ Vrijwel meteen ontspande Roxas zich. Er was niets ergs aan de hand. ‘Ik ben Jadira trouwens, Kijito’s vriendin.’ Kalm schudde Roxas haar hand. ‘Je weet mijn naam al, dus heeft het niet meer zoveel zin om hem nog te zeggen,’ glimlachte hij. Zo te zien had Kijito ook iemand opgezocht waarmee ze kon praten. En ze had die persoon – Jadira – ook op hem afgestuurd. Eventjes dacht hij na over hoe het zou zijn gegaan als hij Axel op Kijito had afgestuurd. Het idee dat hij haar wellicht allemaal dingen ging vertellen over hoe je… Bepaalde volwassen dingen moest doen, waar zij twee nog veel te jong voor waren, kwam gelijk in zijn hoofd op. Dat zou wel het meest voor de hand liggend zijn, als je denk aan hoe Axel als persoon is.
Hij keek weer naar Jadira. Als Kijito werkelijk haar op hem zou hebben afgestuurd dan zou zij alles moeten weten over wat hij met haar gedaan had… Zijn ogen werden een tikje groter en vulden zich met angst. Dit was niet echt wat hij wou… Totaal niet. Wat als ze nu boos op hem zou worden, omdat hij iets met haar vriendin had gedaan. En het feit dat er nu al twee mensen van afwisten zorgde ervoor dat hij zich ongemakkelijk begon te voelen. Axel, oké, hij kende de gozer. Had hem zelfs om advies gevraagd. Maar hij kende Jadira niet, enkel het feit dat ze bevriend was met Kijito. ‘Dus… Jadira, Kijito heeft je op mij afgestuurd?’ besloot hij maar te vragen, hopend dat zijn gedachtestroom snel zou stoppen. ‘Wat moet je proberen los te peuteren bij van haar?’ Met een vragende blik keek hij het meisje aan. Zijn gedachtestroom was wel zo’n beetje gestopt… Nou, eigenlijk niet… Maar het ergste was over.

Ze zuchtte eens diep toen ze zijn woorden hoorde. ''Nee...Kijito heeft me niet op je afgestuurd en ik wil niks bij je los peuteren...alleen praten...alleen...meestal hebben mensen vooroordelen over Shadranen..waar ik dus niet tegen kan...maar ja...wil je praten of niet?Ik laat het aan jou over...alleen..je wil Kijito toch niet kwetsen?''kwam eruit. Ze trok een beetje een scheef gezicht. Ze wilde hem ook niet kwetsen...hij leek zelfs aardig.. Ze trok haar wenkbrouwen even op en ontspande weer. En nu wachten op andwoord. Alleen wist ze neit wat voor een reactie ze moest verwachten.. Misschien werd hij wel heel boos of verdrietig. Ze begon een beetje wanhopig te kijken. Had ze dit wel moeten doen? Alleen nu was er en moest ze door zetten.

‘Nee, Kijito heeft me niet op je afgestuurd en ik wil niets bij je los peuteren,’ sprak Jadira na een zucht te hebben geslaakt. Dan zou ze waarschijnlijk zelf moeten hebben aangeboden aan Kijito om naar hem toe te gaan. ‘Alleen praten… Alleen, meestal hebben mensen vooroordelen over Shadranen. Waar ik dus niet tegen kan.’ Roxas fronste eventjes, waarna hij een glimlach op zijn gezicht toverde. ‘Maak je geen zorgen, Jadira. Het is alleen… Ik heb nogal nare ervaringen; met eigenlijk alle mensen om me heen. En omdat onze magie tegenpolen van elkaar zijn komt er ook nog eens bij kijken dat ik misschien een nogal vaag gevoel kan krijgen, meer niet.’ Zou hij haar gekwetst hebben zonder dat hij het doorhad… Wellicht, anders zou ze het niet hebben gezegd.
‘Maar ja, wil je praten of niet? Ik laat het aan jou over… Alleen, je wilt Kijito toch niet kwetsen?’ Een stemmetje – in zijn hoofd – begon gelijk te schreeuwen dat hij haar bij haar kraag vast moet pakken en moest schreeuwen dat hij dat nooit zou doen. Dat hij dat zelfs anderen nooit zou laten doen. Maar hij balde enkel zijn vuist en hield voor de rest in. Hij keek eventjes naar haar, zoekend naar de juiste woorden. Want de enige woorden en zinnen die tot nu toe in hem op waren gekomen… Nou, daar lag te veel emotie in.

Toen hij zijn concentratie weer op Jadira richtte zag hij tot zijn verbazing dat ze nogal wanhopig keek. Wou ze zo graag dat hij een goed antwoord zou geven? De jongen zuchtte eventjes moeizaam, door die blik die ze hem gaf werd het antwoorden nog moeilijk. ‘Luister Jadira, ik… Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik Kijito zou kwetsen. Eigenlijk zou ik dat bij niemand kunnen, maar bij Kijito is het een ander geval. Je snapt me wel,’ begon hij een beetje vaagjes uit te leggen. Hoe hij dingen moest verwoorden was knap lastig. En op de een of andere manier werd het altijd lastiger als het onderwerp Kijito was. ‘Bij anderen maakt het me eigenlijk niet zoveel uit als anderen ze wel kwetsen maar bij Kijito… Ik wil dat niemand haar kwetst. Ik wil haar niet verdrietig zien, of iets in die richting. Ik wil dat gelukkig is, dat ze kan lachen…’ Zijn stem stierf zachtjes weg en zijn glazige blik ging langs Jadira heen. Opeens trok hij zijn mondhoeken omhoog, waardoor een zwakke glimlach ontstond. Rustig keek hij weer naar Jadira. ‘Maar je wou met me praten, is goed. Waarover?’ Hij was weer een beetje afgedwaald, zoals gewoonlijk voor zijn doen. Maar de laatste tijd dwaalde hij iedere keer af doordat hij stiekem moest denken aan Kijito, zonder dat hij er wat aan kon. Maar erg vond hij het niet, nee… Helemaal niet zelfs. Nou, soms natuurlijk wel, als zijn maag begon te protesteren. Maar voor de rest was het wel fijn.

Ze zuchtte opgelucht bij zijn woorden. ''Nou...Kijito zegt dat je haar ontwijkt..en ik wil jullie helpen..om een oplossing ofzo te zoeken...ik kan er niet tegen om Kijito zo verward te zien soms..ze denkt dat je haar nu haat..''kwam er met een droevige blik uit. Ze hield er niet van om haar vrienden wanhopig of verdiretig of wat dan ook te zien. Ze wilde gelukkig zijn...ze wilde haar gelukkig maken...ook al moest ze daar bij helpen. ''Je snapt wel waarom ik wil helpen hé?..''zei ze met een vragend gezicht... ''Maar ik wil jou ook niet kwetsen...ik kan daar gewoon niet tegen...en ik heb zelf soms al zo'n last van erge stemmings wisselingen..dan wil ik dat ook niet bij andere zien..''ze zuchtte weer. Ze hoopte dat het gesprek wat hulp opleverde.

‘Nou, Kijito zegt dat je haar ontwijkt… En ik wil jullie helpen; om een oplossing of zo te zoeken. Ik kan er niet tegen om Kijito zo verward te zien soms. Ze denkt dat je haar nu haat,’ legde Jadira uit met een droevige blik op haar gezicht. ‘Dat ik haar haat?...’ echode Roxas haar zachtjes na. Maar hij had juist gedacht dat zij hem nu haatte… Maar er was een reden voor dat hij haar ontweek. Of het een goede was, nou dat kon je nog in twijfel trekken. Maar hij haatte haar absoluut niet. Hij was er nu zelfs een beetje zeker van geworden over hoe hij nou werkelijk over haar dacht. ‘Hoe kan ik haar nou haten? Ze heeft zo veel voor me gedaan,’ hij had het meer tegen zichzelf dan tegen Jadira. ‘En de reden dat ik haar ontwijk… Nou…’ Met een onzekere glimlach keek hij naar Jadira. ‘Dat is omdat ik iedere keer als ik haar zie… Dan… Dan word ik een soort van misselijk.’ Maar toch zou hij ooit over zijn misselijkheid heen moeten komen wou hij haar nog eens onder ogen willen komen. En dat wou hij. Hij wou haar zien, alles aan haar vertellen… Praten over van alles en nog wat, dingen die wellicht niet eens belangrijk waren. Hij wou haar gewoon weer zien, en haar weer eens zien glimlachen.

‘Je snapt wel waarom ik wil helpen hé?’ klonk Jadira haar stem weer, ‘Maar ik wil jou ook niet kwetsen. Ik kan daar gewoon niet tegen, en ik heb zelf soms al zo’n last van erge stemmingswisselingen.. Dan wil ik dat ook niet bij anderen zien,’ sprak Jadira, gevolgd door een zucht. Kalm knikte Roxas. Maar hoe wou hij haar nu weer onder ogen komen? Zij denkt dat hij haar haat en hij wordt iedere keer misselijk als hij haar ziet. Net wanneer hij eens dacht dat zijn ongeluk was omgeslagen in geluk… Gebeurde er toch iets waardoor alles weer een soort van hel werd. ‘Ik waardeer het heel erg dat je Kijito wilt helpen,’ zei hij tot slot maar eventjes. Hij kon hier wel uit afleiden dat Jadira een goede vriendin van Kijito was, geen wonder dat Kijito het juist aan haar had verteld. ‘En ik wil je wel helpen om te voorkomen dat Kijito er nog verward uitziet… Alleen weet ik niet precies hoe.’ Hij zuchtte. ‘Het feit dat ze denkt dat ik haar haat helpt niet echt mee noch mijn maag die protesteert iedere keer dat ik ook maar een glimp van haar opvang. Dus hoe wil ik ooit gewoon met haar kunnen praten? Hoe wil ik dit ooit gewoon kunnen uitpraten…’ De laatste zin klonk nogal wanhopig en verloren. Maar zo voelde hij zich ook op het moment. Want hij had nog steeds niet echt een goed idee over hoe hij nu alles onder controle moest houden als hij Kijito zag. Altijd kwam er weer een of andere gedachtestroom, dan kwam zijn protesterende maag weer eventjes om de hoek kijken. En hij – die zelf al verward genoeg was – kon dan natuurlijk niet met een goed idee op komen dagen, omdat hij niet eens wist hoe hij zichzelf in de hand moest houden.

Bij zijn woorden kreeg ze medelijden met hem. Zij had zich nog nooit zo gevoeld. Ze wilde hem echt graag helpen. ''Ik weet ook niet waarom je maag steeds protesteert..maar ik wil je wel helpen er overheen te komen...als je dat wilt..?''zei ze zacht. Ze dacht na...was dat misselijke gevoel angst voor liefde..? Of iets anders? Ze wist bijna zeker dat het de angst was..of alleen de liefde.. Maar ze wilde hem sowieso helpen. Hij leek haar erg aardig. En Kijito wilde hem ook graag weer zien. ''Ík snap je punt...''''vroegde ze eraan toe.

‘Ik weet ook niet waarom je maag steeds protesteert… Maar ik wil je wel helpen er overheen te komen… Als je dat wilt?’ Waarschijnlijk kwam het door de zenuwen… Of omdat iedere keer hij haar zag alles weer overnieuw begon; dat eeuwige beeld dat op zijn netvliezen gebrand leek te zijn. En dat branderige gevoel op zijn lippen. Zelfs nu werd hij er al een beetje misselijk van. Maar misschien had hij afleiding nodig als hij naar haar toe wou. Dan zou hij misschien niet misselijk worden. Wacht… Jadira zou… Ja, Jadira zou voor afleiding kunnen zorgen. Zijn blik, die eerst zo treurig en verloren was, klaarde op tot een blije glimlach. ‘Jadira, ik weet wat je kunt doen om mij te helpen,’ zijn stem klonk opgetogen. ‘Zou je misschien… Samen met mij naar Kijito toe kunnen gaan?’ Oké, dat moest waarschijnlijk heel vaag klinken. ‘Want misschien dat als ik wat afleiding heb, ik niet misselijk word,’ legde hij blij uit.

Voorzichtig pakte hij haar bovenarm losjes vast. ‘Alsjeblieft?’ Het kwam een beetje smekend. Maar zijn verlangen om Kijito eindelijk een keertje normaal onder ogen te kunnen komen was erg groot. Hij wou haar zien, en ook zo snel mogelijk. Hij wou alles uitpraten, alles uitleggen… En… Hij wou eindelijk kunnen zeggen wat hij nou werkelijk voor haar voelde, ook al wist hij dat zelf ook nog niet echt zo goed. Maar hij wist dat hij er pas zeker over zou worden als hij erover sprak. Tegen haar. Persoonlijk.
‘Ik snap je punt…’ Rukte Jadira hem uit zijn gedachtestroom. Hij richtte zijn aandacht weer op het meisje en glimlachte. Blij dat hij eindelijk een idee had gevonden voor zijn probleem. Nou, of het werkte… Dat was niet zeker. Maar het viel te proberen. Rustig knikte hij. Nu kon hij alleen nog maar wachten, totdat ze zou antwoorden op zijn vraag of ze dat voor hem wou doen.

{ Een flutpost. Iknow. Maar erg veel afleiding hier ¬¬
Overal familie die aandacht van je wilt
En ik met mijn klorte concentratie xd... }

Ze pakte zijn hand en keek hem aan. ''Oké,alleen..Waar is ze?''zei ze glimlachend. Ze trok hem een stukje mee en liet toen los. Hij was geen hond die aan de riem mee moest. Hij was dan misschien wel jonger,maar zeker niet afhankelijk van anderen. Alleen iedereen had wel eens hulp nodig. ''Jij en Kijito passen echt goed bij elkaar..''zei ze glimlachend en keek hem aan. ''Kijito was heel blij datz e me het kon vertellen...en ze vindt je echt leuk..alleen het heeft gewoon wat tijd nodig,het gaat niet bij iedereen zo snel als bij bijvoorbeeld mij en Torak...je kent hem vast niet''''ze glimlachtte ongemakkelijk en krabte haar achterhoofd. Ze scheepte hem op met nutteloze informatie. ''Maar ik ben wel blij dat je zelf een idee hebt voor gesteld...niet iedereen kan dat...''voegde ze er aan toe terwijl ze verder liep.

''Heb je trouwens zin in het Kerst Gala?...Ga je Kijito vragen?...''ze werd opeens knalrood. [color=red''Sorry!Stom van me om te vragen...''color]zei ze ongemakkelijk. Ze moest ze namelijk nog helpen om over hun angsten heen te komen en dan vroeg ze dit! Ze keek wat om haar heen en bleef stil. Hopelijk werd hij niet boos. Ze beet even op haar lip. Ze was niet erg goed in gesprekken voort zetten. Ze neuride wat. Èen kerst liedje...

- Ik moet vaker muziek op zetten..krijg ik inspi van xd -

Zijn hand werd vast gepakt. Het voelde een beetje alsof er een schok door hem heen ging. Afleiding? Nee. Meer herinneringen ophalen van die bewuste dag. Afwezig schudde hij zijn hoofd. Daar was het anders geweest… Vele malen anders. ‘Oké, alleen… Waar is ze?’ Langzaam keek hij op. Dat was eigenlijk wel een goede vraag. Maar zelf had hij ook geen idee. Het werd maar op goed geluk ergens naartoe lopen, in de hoop dat ze Kijito tegen kwamen. In het begin werd hij gedwongen om een stap te zetten, omdat Jadira hem een beetje mee trok. Gelukkig dat ze dat maar deed; hij was half verlamd. Maar toen zijn benen eindelijk in beweging waren gekomen hield hij ze ook maar in beweging, bang dat ze misschien weer verlamd raakten.
‘Jij en Kijito passen echt goed bij elkaar…’ Met een neutrale uitdrukking keek hij vanuit zijn ooghoeken naar het meisje. Moest hij het opvatten als een compliment of wat? Of moest hij zich ervoor schamen… Nee. Hij hoefde zich er niet voor te schamen. Hij zou het als een compliment moeten zien, toch? Ach, wat maakte het uit. Hij had zijn hoofd er toch niet helemaal bij.

‘Kijito was heel blij dat ze me het kon vertellen, en ze vindt je echt leuk.’ Zijn ogen werden groter. Oké… Hij was alleen maar van plan om het een beetje uit te praten. Maar nu moest hij ook nog eens rekening gaan houden met het feit dat ze hem leuk vond. Maar op de een of andere reden werd hij er alleen maar nerveus van. ‘Alleen het heeft gewoon wat tijd nodig, het gaat niet bij iedereen zo snel als bij bijvoorbeeld mij en Torak… Je kent hem vast niet.’ Met een geforceerde glimlach keek hij haar aan. Hij had moeite die geschrokken reactie weg te wissen over de informatie die hij net had gekregen. ‘Het komt nog wel. Ben er zeker van dat we elkaar nog eens een keertje tegen het lijf lopen. Jij samen met Torak aan je zij en ik…’ Een pauze, terwijl hij zijn blik strak op de grond richtte. ‘Ik ontmoet hem nog wel een keertje,’ sprak hij vervolgens maar zachtjes erachteraan. ‘Maar ik ben wel blij dat je zelf een idee hebt voor gesteld, niet iedereen kan dat.’ Gelukkig, eindelijk iets in de vorm van afleiding. Zachtjes grinnikte hij. ‘Ach, ik word vaak beschouwd als een dagdromer en een denker… Ik bedenk om de haverklap wel een ideetje voor iets.’

‘Heb je trouwens al zin in het kerstgala? Ga je Kijito vragen?...’ Met een ruk draaide de jongen zijn hoofd richting Jadira, zijn ogen wijd opengesperd. ‘Sorry! Stom van me om te vragen,’ zei ze er vluchtig achteraan. Roxas hapte één keer naar adem. ‘Nou je het zo zegt; had er niet eens over nagedacht joh,’ reageerde hij kalm. Hij stopte een hand in zijn zak en krabde met de ander in zijn nek. ‘Ben er ook niet echt het type voor. Denk soms zelfs dat ik pleinvrees heb of zoiets.’ Zachtjes grinnikte hij, waarna hij weer naar Jadira keek. ‘Maar ik kan mezelf aanpassen. En over Kijito…’ Zijn blik ging weer naar voren, starend in het niets. ‘We’ll See…’

{ Daarom luister ik altijd muziek, 24/7 (A)
Maar, wanneer laten we Kijito verschijnen in het topicje
Of maken we ergens een nieuwe aan ;o ? }