'But don't bloom, withered, fell and rotted, like bloody fountain.' humde het meisje mee op de muziek, terwijl ze naar buiten liep. Dat de band niet meer bestond wilde nog niet zeggen dat ze haar liedjes niet meer kon zingen. Dit was dan wel een van de liedjes uit haar depressieve periode, de melodie was zo vrolijk dat je wel moest glimlachen. De tekst was echter bijna horror. Sja, dan moest je een depressieve zestienjarige geen nummers laten schrijven. 'I am, Crimson Camellia.' ging ze verder, terwijl ze zich verder van de school verwijderde. Crimson Camellia. De enige die haar nog zo noemde was Kaito. Megurine zuchtte. Zij wist ook wel dat het eigenlijk een vreselijke reactie was geweest, maar ze kon er echt niet langer tegen. Toen Len was weggegaan was ze weer even teruggevallen in haar depressies. Twee weken lang was Kaito de enige geweest die tegen haar had gepraat. En het enige wat hij had gezegd, waren de woorden "Crimson Camellia", om haar eraan te herinneren dat ze hen veel pijn deed. Maar het had haar niets kunnen schelen. Ze was net een paar jaar van de depressies af, en dan kwam dit. 'Not as strong as the meaningless blood.' Haar stem was hoog, maar zacht. Als iemand haar zou horen zou ze het hele verhaal misschien moeten uitleggen, omdat het nieuws hier kennelijk nog niet doorgedrongen was. Dat ze gestopt waren.

Haar iPod gleed soepel in haar tas, de oortjes uit haar oren. Ze pakte haar bruine haarband, en deed die op zijn plek. Als ze haar boek wilde lezen, moest ze dat wel snel gaan doen. Haar ogen gleden over het grasveld. Toen zij hier op school had gezeten, een tijd die eeuwen geleden leek, was de helft van het grasveld bezaaid geweest met verschillend gekleurde bloemen. Een grap van een aantal tweedeklassers, waar zij bij hoorde. Ja, ze hadden flink straf gekregen, maar de bloemen konden niet weggehaald worden. Kennelijk was er in de tussentijd veel veranderd. Haar afscheidscadeautje aan de school had ze nog niet gecheckt. Een enorme muzieknoot, op een van de muren, met daar onder, in bloedrode letters: Crimson Camellia. Altijd. Die naam gebruikte ze toen altijd. Eigenlijk wilde ze er nu vanaf. Dat was een naam uit een ver verleden. Maar ze kwam hem gewoon overal tegen. Het was bijna irritant. Zuchtend plofte ze neer, zich voorbereidend op een leerzame middag van eindeloos gezever over de wonderschone wereld van de eik. Nou ja, het moest voor haar studie. Zodra ze klaar was, zou ze geen eik meer aankijken. Bah. Nee, Megurine was meer van de bloemen. De bloemen en de dieren waren meer haar ding. Dat combineerde ze met luchtmagie, en dan was ze bijna onverslaanbaar. In haar ogen dan. Haar lichtblauwe jurkje waaide een klein beetje op, maar dat boeide haar niet. Ze had genanter momenten gehand. Even sloot ze haar ogen, genietend van de zon op haar gezicht.

-Anyone?-
-Jurkje: Klik!-

'Wij kennen elkaar niet?' Bijna vragend hiel Megurine haar hoofd scheef. 'Maar ik herinner me toch duidelijk dat ik een keer strafwerk van u heb gekregen. Ehm.. Omdat ik niet luisterde, volgens mij. Ja, dat was het.' Even mijmerde ze waarnaar ze dan luisterde. Dat was eigenlijk een domme vraag. Natuurlijk had ze nooit echt goed naar leraren geluisterd. Muziek was veel interessanter, in haar oogpunt. Veel interessanter. Het had tenminste niet van die talloze feiten die je moest onthouden. Alleen woorden, en dat was lang zo moeilijk niet. Je sloeg de juiste noten aan, en dan lukte het wel. Als je er een beetje talent voor had, maar dat was zo standaard geworden voor Megurine dat ze daar gewoonweg niet meer aan dacht. Haar gedachten waren al bijna weer vergeten dat er nog iemand was. Dat deed ze altijd. Zelfs met concerten was ze wel eens vergeten dat ze zich moest omkleden, of in plaats van de gitaar de bas moest pakken. Hoewel het dan altijd goed afliep, en misschien bij een kennismaking niet. 'Megurine. Ik ben uw nieuwe stagaire. Ik heb hier maar twee jaar gezeten, daarna moest ik terug naar Puffoon.' Met een grijns schudde ze zijn hand, terwijl ze iets rechter op ging zitten. Het was misschien een slim idee om tenminste een beetje een goede indruk te maken. Tweede indruk dan. Haar eerste was volledig verpest door het feit dat ze de klas binnen was komen lopen, in een discussie met haar tas. En dan dat ze de verkeerde boeken had meegenomen ook. Nou ja. Ze was misschien wel iets veranderd. Iets verantwoordelijker, misschien.