Auru wist dat er een moment als deze moest komen. Er was geen ontkomen aan geweest al had hij het zo lang mogelijk uit proberen te stellen. Futloos stond hij in zijn kamer. Zijn ene arm tegen het raam zodat zijn hoofd ertegenaan kon leunen en naar buiten kon staren. Daar woei een hevige storm die grote regendruppels met veel geweld tegen het raam sloeg. Zijn andere arm hing levenloos langs zijn lichaam. Auru's ogen stonden triest waardoor zijn vrouwelijke trekken sterk omhoog kwamen. Een paar van zijn lange rode lokken lagen over zijn schouder naar voren. Hij pakte een lok en wikkelde de zachte haren om zijn vinger. Hij liet ze al snel weer met rust. Hij was niet in de stemming. Dit was één van die twee dagen in het jaar waarop hij alles behalve zichzelf was. Het hele kasteel sliep en was aan het rusten, maar Auru kon het niet. Vandaag was de geboortedag van zijn moeder. Hoe oud zou ze zijn geworden? Auru wist het meer, was er te moe voor. En toen sloeg de woede toe. Woede jegens zijn vader, zijn moeder, de buitenwereld en hijzelf. Woedend op zijn vader omdat hij zoiets vreselijks kon doen. Woedend op zijn moeder opdat ze het liet gebeuren en hem in de steek had gelaten die vervloekte dag. Woedend op de buitenwereld omdat iedereen wist dat het gebeurde maar niemand er iets aan deed. Iedereen had gedaan alsof hij blind en doof was en niemand sprak erover. Alsof zijn moeder nooit had bestaan. Ten slotte was hij woedend op zichzelf, omdat hij die dag niets anders had kunnen doen dan toekijken. Als hij had ingegrepen, of zelfs maar geprobeerd zijn vader tegen te houden, dan was het vandaag feest geweest. Dan was hij naar huis gegaan en hadden ze met z'n allen aan de taart en een drankje gezeten. Lachend om wat er de afgelopen jaren was gebeurd. Auru zou op deze dag en de geboortedagen van zijn moeder die nog zouden komen nooit meer lachen. Zijn overmaatse vrolijkheid waardoor mensen gek van hem werden was vandaag nergens te bekennen. En hij had ook echt geen zin om te gaan doen alsof.

Uiteindelijk werd het zinloos hangen tegen het raam hem teveel. Hij werd er niet goed van. Auru trok in een snelle beweging zijn rode hak laarzen aan en verliet zijn kamer. Het was overal stil in de school. Hij hoorde alleen het geluid van zijn eigen kwade voetstappen die voortkwamen uit het harde getik op de vloer van zijn hakken. Zijn woede liet zijn onmiskenbare mannelijke trekken omhoog komen. Als Auru kwaad was spande hij zijn spieren altijd aan. Vooral nu hij enkel zijn witte overhemd droeg was dat goed zichtbaar. En in tegenstelling tot zijn vrouwelijke kant leek het wel dat, als hij kwaad werd, zijn gelaatstrekken wat scherper werden. Zelfs de manier waarop hij liep veranderde. Gelijke afgemeten passen vervingen zijn anders zo bijna huppelende manier van doen. Zelfs zijn lange haar liet nu geen enkele twijfel meer ontstaan dat hij een jongen was. Maar plots stopte Auru met lopen. Hij voelde iets, een aanwezigheid. Een magische aanwezigheid. En het was dichtbij. Nog steeds niet helemaal ''afgekoeld'' liep Auru verder tot hij opeens iets zag. Twee ogen om precies te zijn. Hij hield zijn pas in en niet veel later verscheen er een figuur om de hoek. Een meisje, toen hij wat beter keek. Auru's groen gele ogen bleven het meisje door de glazen van zijn rode bril aankijken tot ze begon met praten. Het klonk aarzelend, maar vriendelijk. Hij was hier nu niet voor in de stemming. Maar aan de andere kant. Hij wilde nu liever ook niet alleen zijn. Niet nu zijn woede hem in zijn macht hield. Dat herinnerde hem eraan. Zijn ogen gleden even kort naar zijn rode lokken haar. Normaal gesproken waren ze meer een scharlakenrood. Maar nu waren ze donkerder. Ze waren bloedrood. Een kleur die nog meer negatieve gevoelens bij hem omhoog bracht. 'Hallo,' wist Auru uiteindelijk een begroeting terug te maken. Ook zijn stem klonk anders. Normaal gesproken was het niet te onderscheiden hoe hij klonk. Hij had zo'n stem die precies tussen hoog en laag zat. Maar nu had hij een echte basstem. Hij schrok er zelf bijna van. Auru bleef het meisje aankijken, niet goed wetend hoe nu verder.