the "good" begin (open)

Het was een winderige dag opn deze nieuwe planeet. Willow knoopte haar knalgroene jas wat dichter en verschool haar hoofd nog dieper in haar wollen sjaal. Ze hield niet echt van de herfst het was steeds zo’n deprimerend weer. Maar ergens vond ze het ook wel interessant om het rottingsproces te bestuderen van de fauna en flora. Dat vond ze verreweg wel het leukste aan een ieuwe plek er viel zoveel te ontdekken en er was zoveel te leren. Willow vond het gewoon weg heerlijk. Met haar trouwe viervoetertje Sandwich aan haar zijde liep ze goed bepakt en bezakt over het lanceringsplatform. Het was allemaal nogal ontwennig en meteen voelde ze een hele hoop trillingen. Dat maakte het moeilijker om te “zien” voor haar maar het lukte haar wel. Ze moest er maar eht beste van maken. Ze zag iets heel groots en als ze naar de aanwijzingen van Sandwich luisterde was dat dus het hoofdgebouw. Daar zou ze moeten zijn daar zou ze zich moeten gaan melden aan de administratie en zou ze een kamer krijgen toegewezen. Haar huisdiertje was al bijna net zo nieuwsgierig als Willow zelf dus het was wat lastig om zijn volledige aandacht te krijgen. Toen ze over het binnen hof liepen drong een sterke geur haar neus binnen : eten. Ooh dit was foute boel! Heel erg foute boel. Nog voor ze wat had kunnen zeggen was haar kleine vriendje er al vandoor gerend. Ja één van zijn slechtste eigenschappen was zeker wel dat hij verzot was op eten en tot gevolg haar dus ook vaak alleen liet. Willow zuchtte even diep maar vervolgde daarna haar weg wel. Ze moest gewoon rustig blijven en op haar gevoel af gaan dan zou alles wel goed komen. Maar wat er nu gebeurde had ze niet zien aankomen ze werd door iets geraakt. Een bal? Waarschijnlijk. Ze had hem niet zien aankomen omdat het wind magiërs waren geweest. Iets dat niet verbonden was met de grond was onzichtbaar voor Willows manier van zien dus ze werd compleet verast en viel op de grond. Ze hoorde hoe haar spullen vielen en hoe er blaren opstegen met de wind. Willow mompelde een paar vervloekingen en probeerde haar spullen terug te vinden. Waar verdorie zat haar huisdier?!

When everyobody stares at me and I weare a big scratch on my face, I know it went wrong again...

Hij voelde voorzichtig aan zijn gezicht, ja hoor, van boven naar beneden liepen drie striemen waaruit het laatste bloed wegliep over zijn gezicht. Shit motherfucker! Hij moest toch even weten of hij niemand had verwond behalve zichzelf. Zijn voetstappen waren nauwelijks hoorbaar over de stenen gang, simpelweg omdat hij geen schoenen droeg. Wel handig zo, het waren echt heerlijke sokken die nooit sleten en altijd lekker warm waren. Dat was zeker handig nu het weer zo koud werd.
Het was allemaal het optimistische wat hij zelf nu nodig had, hij moest een leraar of stagiaire vinden die kon hem vertellen of er iemand met krassen en beten was binnen komen strompelen... Hij hoopte vurig dat hij niemand pijn had gedaan want na zo'n aanval kon hij zich er niets meer van herinneren. De krassen op zijn gezicht deden ook pijn maar hij merkte het nauwelijks meer. Hij had daar nu al zo vaak iets gehad en door de schmink kon hij alles verbergen. Maar wat hij nu nodig had was zekerheid en een fles faygo. Als enige kleine troost had hij nu de knijptoeter in zijn zak. Het geluid echode door de gang maar hij knapte er een beetje van op.
Hij ging de volgende hoek om en zag eindelijk iemand. Hij was vlak bij de lokalen dus was het niet vreemd dat het een stagiaire was. 'Uhm...mevouw? Mag ik u wat vragen?' vroeg hij voorzichtig aan de vrouw die kennelijk iets kwijt was.

Verdorie toch. waar waren die blaren? Willow haatte het echt wanneer dit gebeurde het gaf altijd zo'n gedoe. sandwich zou het straks nog te horen krijgen. Het was verdorie altijd hetzelfde hij ging er altijd vandoor als hij eten rook. Willow schrok op toen ze een stem hoorde. 'Uhm...mevouw? Mag ik u wat vragen?' Hoorde ze een voorzichtige stem vragen. Willow verplaatse haar concentratie weer naar de trillngen van de aarde. Zo kon ze de jongen -teminste ze veronderstelde dat het een jongen was aan de stem te horen.- localiseren. Ze stond langzaam op en draaide zich naar hem toe haar blik op zijn gezicht gericht zoals een mens zou doen dat wel met zijn ogen kon zien. Je zag het niet aan willow dat ze blind was, haar ogen zagen er normaal uit misschien ietsje lichter dan die van een normaal mens maar voor de rest was er echt in geen mogelijkheid te zien dat ze een afwijking had. Ze ademde even diep in en liet toen een kleine glimlach zien. 'Natuurlijk, wat wilde je vragen jongeman?" Vroeg ze op een vriendelijke toon. ze vond dit best spannend, dit was de eerste leerling waarmee ze praatte en die daadwerkelijk haar hulp vroeg. ja hiervoor was ze naar hier gekomen ze wilde mensen helpen ze wilde leerlingen helpen.

Ze keerde zich naar hem toe en met een lichte schok besefte hij dat ze blind moest zijn. Haar ogen leken tamelijk wazig, alsof er een vlies op lag en ze keek hem niet rechtstreeks aan. Ze ademde even diep in en liet toen een kleine glimlach zien. 'Natuurlijk, wat wilde je vragen jongeman?" Vroeg ze op een vriendelijke toon. Nouja, misschien pakte dit ook goed uit, dan kon ze de striemen op zijn gezicht niet zien. 'Ik vroeg me af...' begom hij aarzelend want hij kon niet laten doorschemeren dat hij om de zoveel uur in een meedogenloze horrorattractie veranderde. 'Is er tussen nu en drie uur geleden toevallig...iemand gewond naar binnen gebracht...?' misschien iets te direct...maar hoe moest hij het anders vragen?
Hij moest plots weer denken aan die keer dat het echt fout was geweest, die ene keer dat hij het slachtoffer tot de dood had gebeten en gekrabd. Een volwassen man was het geweest. Nog vrij jong en erg sterk. Maar Gamzee was sterker, sterker dan wie dan ook. Al zag hij er niet zo uit, en hij was snel, heel snel.
Hij schudde zachtjes de gedachte weg. Misschien was het ergste van dit alles dat hij zijn ''andere kant'' s'nachts tegen hem hoorde praten. Fluisterend dat hij bloed verdiende, pijn....

Ze voelde het aan de trillingen hij schrok. Waarschijnlijk had hij door dat ze hem niet kon zien, allesinds niet met haar ogen. 'Maak je geen zorgen blindheid is niet besmettelijk' Zei ze met een kleine grijns. Ja persoonlijk maakte Willow eerder grapjes over blindheid dan dat ze er om ging gaan treuren. 'Ik vroeg me af...' begom hij aarzelend. Willow wachtte geduldig nog steeds met een lichte glimlach op haar gezicht. zo'n glimlach die leraren opzette als je hun hulp vroeg en ze je graag mochten. 'Is er tussen nu en drie uur geleden toevallig...iemand gewond naar binnen gebracht...?' Willow trok vragend een wnekbrauw op. 'Een gewond iemand?' Vroeg ze met een lichtelijk ongerustte stem. 'Volgens mij niet nee maar we kunnen wel even bij de ziekenboeg gaan kijken als je dat wilt?' Vroeg ze weer met diezelfde glimlach. Ze stelde zich er wel vragen bij. Hoezo kwam een leerling dat nu weer vragen? 'Maar zeg eens, waarom denk je dat er vandaag een gewonde is binnengebracht?' Vroeg ze terwijl ze haar armen kruistte en haar blik op hem gericht hield. Natuurlijk kon ze hem niet zien met haar ogen maar ze wist wel dat mensen zich prettiger voelde als ze in ieder geval deed of ze naar hun keek.

Vreselijk! Het enige woord waar Light nog aan kon denken. Wat was dat geweest?! Hij was net rustig uit het bos komen wandelen, en had opeens een paarsachtige schim gezien. Light besefte nog steeds niet wat het was geweest. Was dit een leerling? Hij snapte nog steeds niet hoe het allemaal liep hier op school. In de gangen zag hij een tweetal mensen staan die in conversatie waren. De pijnscheuten schoten door zijn verwonde been, van zijn kuit tot zijn dij was zijn vel opengerijt. Al strompelend probeerde hij te rennen naar het tweetal, bij elke stap gutste er bloed op de donkere stenen. Een van het tweetal zag er tte oud uit om leerling te zijn.. Vast een stagaire! Die weet de weg naar de ziekenboeg wel! Toen hij naar de andere kant van het tweetal keek herkende hij tot zijn schrik de kleur paars die in overvloed aanwezig was bij dit schepsel. Jij, jij.. jij bent..! Verder kwam hij niet.. dit werd hem te veel en in shock en al kermend viel Light op de stenen vloer.

'Maak je geen zorgen blindheid is niet besmettelijk' Zei ze met een kleine grijns. Gamzee schrok enigszins. 'N...nee, dat bedoelde ik niet...' stamelde hij. Shit man, dit was nog moeilijker dan een spreekbeurt. 'Een gewond iemand?' Vroeg ze met een lichtelijk ongerustte stem. 'Volgens mij niet nee maar we kunnen wel even bij de ziekenboeg gaan kijken als je dat wilt?' Vroeg ze weer met diezelfde glimlach. Als hij het hardop had gedaan, had ze zijn opluchting gehoord. 'Ja..ik ga zo even kijken...' 'Maar zeg eens, waarom denk je dat er vandaag een gewonde is binnengebracht?' Vroeg ze terwijl ze haar armen kruistte en haar blik op hem gericht hield. Oooooww....shit! Daar had je het al. Hij wilde zo graag dat dat vermeden kon worden. 'Nou, ik....' begon hij.'Jij, jij.. jij bent..!' klonk het achter hem. Hij hoorde iets op de grond vallen en zag een jongenslichaam op de grond liggen. Zij ene been was verwond, duidelijk door een soort klauw....Shit, shit, shit!!! Waarom overkwam hem dit weer?! Er was dus wel een slachtoffer geweest en aan zijn been te zien was het niet echt onschuldig...
Hij knielde naast hem neer. 'Hee, jong, wordt wakker!' zei hij paniekerig.

'N...nee, dat bedoelde ik niet...' stamelde hij. hmmm het was me wel een vreemde jongen hij leek zo zenuwachtig kwam dat door haar? Nee dat kon haast niet 'Ja..ik ga zo even kijken...' Willow knikte goedkeurend "Ik loop wel met je mee" Zei ze op een vriendelijke toon. Bij haar vraag werd hij kennelijk nog zenuwachtiger dat kon ze gewoonweg voelen. 'Nou, ik....' begon hij. Maar hij kon zijn zin niet afmaken. er kwam iemand aan, iemand die op een hele vreemde manier liep want zijn trillingen waren gebogen. 'Jij, jij.. jij bent..!' klonk het achter hen. die stem klonk niet goed happerig van angst en pijn. Willow draaide zich naar de nieuwe trillingen oftewel de nieuwe persoon toe. Wat was er met hem aan de hand? en waarom voelde ze een angst die naar de andere jongen toevloeide? Had hij hier iets mee te maken? Had hij haar daarom die vragen gesteld? Was hij daarom zo zenuwachtig? De eerste jongen liep naar de andere toe die kaarblijkelijk op de grond was gevallen. dat veronderstelde ze omdat ze een bonk had gehoord en zware trillingen gevoeld. 'Hee, jong, wordt wakker!' hoorde ze de vragensteller paniekerig zeggen. Willow ging dichterbij knielde ook langs hen neer. dit was lastig ze kon niet zien wat er met de jongen aan de hand was. Maar gelukkig voelde ze al gauw bekende trillingen de trillingen van haar huidier, sandwich. Het kleine wolfachtige geval kwam aangetrippeld en ging langs haar zitten. ze praatte tegen hem in snelle onverstaanbare woorden voor een normaal mensenoor. het dier antwoordde vertelde haar wat er met de jongen mankeerde. Hij had dus een flinke wonde in zijn been, en de andere jongen had striemen op zijn gezicht, hoogstwaarschijnlijk van hetzelfde wezen. Willow nam haar sjaal en met een paar aanwijzingen van haar huisdier bond ze de sjaal om de jongens been heen zodat het bloed zou afknellen en hij er niet meer zou verliezen. een frons zat op Willows gezicht voor ze haar hoofd oprichtte om naar de vragen steller te "kijken". 'En nu ga je me precies vertellen wat er gebeurd is' Zei ze op een strenge toon.

Spoiler:

'Hee, jong, wordt wakker!
Alsof hij wakker kon worden in zo'n situatie?!

Bah, die stekende pijn van iets wat om zijn been werd geknoopt.. Het zat veel te strak maar Light had geen energie om dit duidelijk te maken.. er kwam alleen een beetje gekerm over zijn lippen. Waarom had hij het akelige idee dat er drie paar ogen over hem heen keken, in plaats van twee?

'En nu ga je me precies vertellen wat er gebeurd is' Waarom konden ze die discussie niet beginnen, nadat
hij geholpen was? Ondertussen lag hij nog te kermen af en toe, te moe om zijn ogen te kunnen openen. Als hij nou maar eerst iets kon drinken. Zijn strot voelde aan als schuurpapier, en volgens hem lag er nu genoeg bloed op de vloer om een kleine kat mee te vullen. Als dit zo doorging was hij binnen de kortste keren volledig buiten bewustzijn, en dat wou hij dus totaal niet! Waarom moest dat iets hem nou uitkiezen om aan te vallen?!

Er kwam een klein beestje aangetrippeld die iets tegen de vrouw fluisterde. Nu wist ze waarschijnlijk wat hem mankeerde. Ze bond een sjaal om het been van de jongen en keek vervolgens streng, niet helemaal rechtstreeks naar hem maar Gamzee wist dat ze het tegen hem had. 'En nu ga je me precies vertellen wat er gebeurd is' Zei ze op een strenge toon. Gamzee wees paniekerig van de gang naar de jongen op de vloer maar besefte toen dat ze dat natuurlijk niet kon zien. Hij zuchtte en veegde even over zijn voorhoofd. Hij was goed in liegen maar iemand met haar aura zou het toch wel doorhebben. 'Geloof me of niet, maar die wonden....die heb ik aangebracht...' hij keek weer naar de wond aan het been en voelde een lichte paniek opkomen. 'Soms heb ik rare aanvallen...dan ben ik mezelf niet en moet ik bloed zien...dan heeft een of andere ''andere ik'' me overgenomen...Ik denk dat ik hem heb verwond toen de aanval bijna voorbij was, maar dat weet ik niet zeker, na zo'n moment kan ik me niets herinneren...' Hij keek haar aan en hoopte dat er geen gedonder zou komen, hoewel hij dat al zijn hele leven had verdiend...
'Mevrouw, ik zal u alles uitleggen maar moeten we hem niet eerst naar de ziekenzaal brengen?' Dat knelverband zou wel helpen maar hij had toch hulp nodig.

'Geloof me of niet, maar die wonden....die heb ik aangebracht...' Zoiets had ze dus al vermoed. Haar blik werd eerst even bezorgd, toen streng en daarna wederom bezorgd. Wat een gedoe en dat op haar eerste dag hier. 'Soms heb ik rare aanvallen...dan ben ik mezelf niet en moet ik bloed zien...dan heeft een of andere ''andere ik'' me overgenomen...Ik denk dat ik hem heb verwond toen de aanval bijna voorbij was, maar dat weet ik niet zeker, na zo'n moment kan ik me niets herinneren...' Hij was dus eigenlijk feitelijk een slachtoffer van zichzelf? Arme jongen. maar hij moest hulp gaan zoeken want ze konden onmogelijk nog eens zo'n geval krijgen. Hij mocht geen gevaar vormen voor andere leerlingen. 'Mevrouw, ik zal u alles uitleggen maar moeten we hem niet eerst naar de ziekenzaal brengen?' Dat knelverband zou wel helpen maar hij had toch hulp nodig. Ze tuitte haar lippen en knikte. ze draaide zich naar haar kleine hulpertje en vroeg hem hoe groot de jongen ongeveer was. haar diertje antwoordde en ze knikte. Voorzichtig tilde ze de gewonde jongen op en volgde het huppelende groene wolfje naar de ziekenzaal toe. Het komt wel goed met jeFluisterde ze geruststellend tegen de half bij bewustzijnde jongen in haar armen. daar namen een paar verpleegsters de jongen over. Willow draaide zich weer naar de andere jongen toe die mee was gewandeld. "Het komt wel goed met hem. Hij heeft veel bloed verloren en hij zal een hoop blauwe plekken en stijve spieren krijgen maar hij haalt het wel. Sprak ze met een kleine verdrietige glimlach. Ze legde een hand op zijn schouder. "Is het al vaker voorgevallen dat jij een leerling verwond hebt?" Vroeg ze kalm.

'Het komt wel goed met je.' Was het laatste wat Light nog hoorde, daarna viel hij in een droomloze slaap. Hij voelde nog wel even dat hij opgetild werd, en overhandigd aan een groot bed. Daarna doezelde hij weg. Wat een vage situatie toch weer allemaal.

Nu laat ik het weer even aan jullie over! Wink

PROFILE MAGICIAN

» In the begin everything dark. (open)
» A new begin.
» [WTS] Let the games begin
» Het begin van een hittegolf
» Let's the game begin

the "good" begin (open)

the "good" begin (open)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen