<sub>Normaliter zou je haar niet zo snel op Cassia krijgen, eerlijk gezegd zou ze in haar vrije tijd enkel met een goede reden naar de ijskoude planeet reizen. Het was niks voor haar, dat ijskoude klimaat. Vooral niet nu haar vuurmagie haar in de steek had gelaten en ze haarzelf niet kon opwarmen, zoals veel Razianen dat deden bij dit soort klimaten. Vandaar dat ze toch warme kleding had moeten aantrekken, maar er daarnaast op had gelet dat het haar niet zo belemmeren. Ze gingen namelijk een spel spelen, en niet zomaar een spel, het zou helemaal in het thema zijn van het verwoesten van andermans sneeuwpop - een beetje zoals dat spel waarin je de vlag van het andere team moet veroveren - en dat was wel iets waar je Ziva voor naar Cassia kon krijgen. Ze had wat afleiding nodig gehad van haar dagelijkse leven, goh, misschien zou een beetje plezier - lees agressie - haar wel wat opluchten. Ze had zich dus ingeschreven voor het spel en hier stond ze dan. Op Cassia, in een of ander ijskoud gebied, waar ergens twee sneeuwpoppen in verstopt zaten, waarvan zij met samenwerking van haar teamleden, ééntje moest verwoesten. Zo simpel was het, maar toch ook weer niet. De sneeuwpoppen waren niet zo gemakkelijk te verwoesten zoals een normale sneeuwpop. Iemand had er genoeg magie in gestopt zodat het zeker een hele klus zou zijn het ding tot moes te slaan. Ach, wat maakte het haar ook uit wat er gebeurde, zolang haar team maar won.

De man die het startsein zou geven had ze nog niet eerder gezien, hij was vast pas net aangekomen op de school. Aan de grote aanwezigheid watermagie die rondom de gast hing, kon ze bemerken dat hij vast de nieuwe legendarische magiër van water was. Top. Want dat betekende dat die asshole van een Hyoka weg was, hoefde ze zich daar tenminste geen zorgen meer over te maken - want nogmaals een mes naar haar hoofd geworpen krijgen, daar had ze of course geen zin in. Ze liet haar blik glijden over de personen die vandaag mee zouden doen aan het spel. Al ging haar aandacht voornamelijk uit naar de mensen die níet in haar team zaten. Ze wilde weten tegen wie ze vandaag moest strijden. Zack torende duidelijk boven de rest uit, hij was dan ook de eerste die ze opmerkte. Hmn, niet in haar team, dat was jammer want die gast zou vast en zeker veel kracht in zich hebben. Dan was er nog Drake, waarvan ze ergens wel blij was dat hij niet in haar team zat. Ze wilde niet met hem samenwerken. En dan herkende ze Kailee nog, de blauwharige jongen waarmee ze koffie had zitten drinken de laatste keer dat ze hem had gezien. En Syrax, dat jochie waaraan ze zich geërgerd had tijdens de VVF lessen, omdat zijn draak opeens de les kwam verstoren. De rest van de groep kende ze nog niet echt, ze had ook geen idee of ze de andere mensen ooit had gezien in de lessen. Ach, het maakte ook ergens niet veel uit, ze kwam er wel achter tijdens het spel. Haar blik ging kort over haar eigen teamleden, waarvan ze vrij weinig personen kende en van enkele de shadraanse vibes kreeg die haar de rillingen gaven. Bah, had zij weer geluk. Bij het horen van de man zijn laatste woorden, keek ze niet naar wat de rest van haar teamleden deden, maar draaide ze zich om en liep richting haar kamp. Vanuit daar zouden ze pas mogen starten en het was nou niet bepaald alsof Ziva een goede teamspeelster was, grote kans dat ze voornamelijk alleen zou spelen. Iemand helpen was nou nooit bepaald haar sterkste kant geweest, nadat die Shadranen haar vader van haar hadden afgepakt.</sub>

Hij was eigenlijk bijzonder uit zijn humeur, hij had geen flauw idee waarom hij zelfs meedeed aan dit idiote event. Een sneeuwman? Hij kon... op zijn kamer zitten en niets doen, dat was toch veel leuker dan dit? De jongeman haalde een hand door zijn haar voor hij - ja echt waar - een muts op zijn hoofd zette. Niet zo'n lelijke oma-muts, ook niet een muts zoals Zack had, maar gewoon een muts. Beanie, als je het zo wou noemen. Zijn ogen waren gevestigd op de man, die hij nog nooit eerder gezien had, maar waarvan hij vermoedde dat het de Legendarische Magiër van het water was. Kailee was zeker dat hij geen plezier ging beleven hier. Hij had ook geen zin in plezier maken, want hij kon geen plezier maken. Sneeuwballen gooien en mensen kwetsen was het enige wat hier te doen viel, want hij was niet het type dat met een grote grijns op zijn gezicht naar de overwinning toedanste. Hij wou niet eens winnen, wat had je er aan. Je mocht een sneeuwman stuk maken. Waren ze allemaal acht? De jongeman met het blauwe haar liet zijn ogen over de anderen heen gaan terwijl hij ongeveer aan het negeren was wat Tyr aan het zeggen was. Crappy references die hem met zijn ogen zouden doen rollen als hij nu nét iets meer geërgerd geweest was. Er waren veel mensen - te veel mensen. Ziva, haar persoonlijkheid en mond telden al voor drie en mensen als Zack en de leerkrachten trokken ook zeer zeker de aandacht. Hij was van plan om niet de aandacht te trekken. Hij had Zack en Drake bij zich in het team (het lot, het lot, ze waren ook al met z'n drieën geweest toen de Rohkwalk bij de ruïnes verschenen was).

Het startsein had geklonken en met een diepe zucht had de kerel zich omgedraaid om mee te wandelen in de richting van het kamp. Hij moest wel. Wie had hij zelfs in zijn team, buiten die twee jongens met wie hij wel redelijk goed op kon schieten? Hij kende toch amper iemand. Misschien bleef hij wel gewoon de hele game in het kamp zitten. Hij zou nog wel zien. Misschien als hij aangespoord werd om mee te doen, dat hij dat effectief deed.