Durback - Cassia

Temperatuur: -16 ºC

Team:

Als hij echt eerlijk moest zijn, had hij liever het warme weer want fuck het was hier koud. Uiterstmate geïrriteerd snoof hij, want zijn neus was gaan lopen en zijn sjaal reikte niet verder dan tot aan zijn neus. Jammer dat hij geen bredere sjaal had dan dit smalle scharminkel, als je dit al op zijn minst een sjaal kon noemen toch. Veel geld voor een nieuwe had hij niet, dus hij was gedwongen om zichzelf op te warmen met zijn magie, wat al energie genoeg kostte eerlijk gezegd. Ah, waarom had hij hier zich voor opgegeven. Oké, de combatboots die hij van iemand had geleend zaten wel prima warm om zijn voeten heen, maar de lange dikke jas met van die grenaanse schapenwol was toch niet genoeg om er niet voor te zorgen dat Ryan haast letterlijk uit zijn vel bibberde. De sneeuw was zo helwit dat Ryan zijn bril had afgelaten voor deze reis, maar hem wel bij had in geval van, zijn ogen konden toch niet meer slechter worden. Eerder had hij nog lekker warm in de shuttle gezeten en eenmaal dat hij dan naar buiten was gekomen, wel je wilde niet weten hoe een klap in het gezicht het was met die ijskoude snijdende wind. Zijn neus was net zo rood als die van Rudolf, dat ene rendier en zijn kaken zagen er vast ook net zo fabuleus uit. Het was een stukje wandelen voor de koets en Ryan zakte letterlijk een kwart weg in de sneeuw bij de eerste stap die hij zette. “What the..?” sprak hij verbaasd toen hij tot aan zijn knieën zat in de sneeuw. Wel iemand had zeker niet de moeite eventjes gedaan om hier de sneeuw even weg te scheppen of smelten. Eenmaal wat verder was de sneeuw wel platgereden door de koetsen die hier langskwamen. Met een brommend geluid wandelde hij ietwat moeizaam naar de koets en stapte hij in, op weg naar de afgesproken plek voor de missie van Master Savador.

Enigszins opgewarmd stapte hij uit de koets, weer bibberend van de kou toen hij gewoon nog maar uit de deur kwam. Meteen spijt van dat hij niet gewoon was blijven zitten. Met zijn handen diep in de zakken van zijn lange leren jas gestopt, wandelde hij naar Savador toe, die duidelijk stond bij de grote eik zoals afgesproken. “Goede dag Master,” sprak hij op een serieuze toon terwijl hij knikte om zich dan te draaien naar de plek waar hij van koets was afgestapt, wachtend op die twee anderen die zouden komen.

_{Zijn lange donkere silhouet bij de eik was als een corporeel startpunt, duidelijk opvallend in het wijd uitgerekte laken van wit. Met zijn armen voor zijn borst over elkaar geslagen en de gebruikelijke kille, afstandelijke blik in zijn goudgele ogen, wachtte hij de komst van zijn verwachte leerlingen af. De sneeuw om hem heen was in een perfecte cirkel van een aantal diameter gesmolten door middel van de laag opgezweepte vuurmagie waarin hij zich had gehuld. Het was niet geheel aan zijn gestalte zichtbaar, op een paar zachte helrode vonkjes na die als kleine slijkvisjes over de lengte van zijn lichaam sprongen. Hoe de drie blagen zich eronder vonden kon hem nog minder schelen dan de inkijk van de hupsige barvrouw in het luxe Oak's Forest Inn (de 'Bokkenburcht' voor de hogere klassen), maar hij was niet van plan zich te laten verkleumen door het wachten op die snotneuzen. De eerste die aan kwam hikken was dat joch van Burned dat onder een grasmaaier had gelegen en waarbij zijn haar het had moeten ontgelden. Het duurde niet lang voor ook de twee anderen voor zijn neus stonden te klappertanden: Meneer-'allow me to show off on my ill-bred dragon'-Moonus en een donkerharige jongen met ogen zo lumineus als die van hem. Nog een schrale troost dat niemand van hen de missie had afgeblazen - dat zou ze zuur te komen staan. Hij negeerde de begroetingen straal, niet de moeite nemend om er woorden aan te verspillen. Zijn vloeiend gevormde ogen, die zich uit licht misnoegen of misschien wel uit focus voor de toelichting van de missie hadden gesloten (al om al zou hij het in kleutertaal moeten uitleggen voor die bende rekels), gleden langzaam open en gleden kritisch over het drietal, bij ieder gezicht een seconde of drie stil hangend om ze kritisch gade te slaan.
'Oh, how dreary,' kwam er na een korte stilte bijna met een emotie uit die evengoed afschuw als geveinsd medelijden kon zijn. 'Another bunch of self-intrigued vermin, soon to be begging for a rushed cancel.' Eén van zijn mondhoeken leek zich ietsje op te trekken in wat een honend grijnsje kon zijn voor hij langzaam van zijn plek kwam en zich dichter naar het drietal toe bewoog. 'Now listen carefully. Hier verderop bevindt zich een grot die van binnen volledig bestaat uit ijs. Die is één van de weinige plaatsen waar zich zeldzame Raziaanse stalactieten vormen, ooit in de solide aarde gestopt door een rondreizende geleerde Raziaan, in de hoop ze zo te kunnen verspreiden,' hij besloot ter plekke met de uitleg van de missie te beginnen om geen verdere tijd te verspillen. 'Dit was mogelijk op Cassia door Capped Amethysts die in deze grot leven; kleine paddestoel-achtige wezens die enkel en alleen leven om grotten van binnenuit te verwarmen. Voor de Raziaanse stalactieten, die alleen stand kunnen houden in een warm klimaat, was dit ideaal. Door de extreme Noord-Cassiaanse weersomstandigheden werden de Capped Amethysts vatbaar voor de kou en ernstig ziek. Jullie doel is om de drie Capped Amethysts te vinden en de spreuk Tender Warmth op ze toe te passen, zodat hun innerlijke vlam weer aangewakkerd wordt en ze hun werk om de Raziaanse stalactieten in leven te houden weer kunnen oppakken. En, beste dames, als het even kan ~' Zijn kalme toon ging over in een bijtend gesis terwijl hij zich ietsje naar de drie leerlingen toe bewoog. '- Stel me niet teleur.'}

Gedurende de missie zal Savador de hogere plaatsen opzoeken om het proces van het team in de gaten te houden, en op de achterhoede te hulp snellen als support wanneer dit nodig mocht zijn. Voor nu geeft hij slechts een korte uitleg over de bedoeling van de missie. Daarna is het aan het team om dit doel te behalen.