Het denderende water van de waterval, dat zonder enig oponthoud of onderbreking naar beneden kwam zetten duwde het bulderende geluid van zich af. Naast het machtige water voelde Ephony zich behoorlijk klein, nietemin bijna zwak. Toch had de waterval iets prachtigst, als de zon op precies de goede manier op het water scheen waren de meest prachtige kleuren te zien. En door de speciale omstandigheden was de flora en de fauna ook anders in dit gebied dat op de andere delen van het school terrein. Met een kalme uitdrukking, en haar hoofd bijna in haar nek was Ephony's blik op de bovenkant van de waterval gericht, met haar handen op haar rug en haar blote voeten naast elkaar. Ze vroeg zich af waar al dit water vandaan kwam, wat de bron was voor deze verwoestende, maar prachtige kracht. Langzaam gleed haar blik naar beneden, waardoor ze nu recht voor zich uitkeek. Haar schoenen stonden een stukje van haar af, ze had ze uitgedaan. Hoewel de temperatuur nu flink aan het dalen was, en hierbij de zomer voor dit jaar verdreef had ze verleiding niet kunnen weerstaan het gras tegen haar huid te voelen kietelen. Behoedzaam, alsof ze een wild dier naderde, liep ze nu naar voren. Lichtvoetig, waarbij ze de stenen die verborgen lagen achter het vallende water amper aanraakte, zweefde ze bijna haar weg af. Pas toen ze uiteidelijk in de grot terrecht kwam leken haar voeten weer contact te maken met de rotsige grondlaag. Met een glimlach op haar mond keek ze rond. De grot was nu kaal en leeg, niet gevuld met miljoenen vlinders zoals de keer dat ze hier met Zalas was geweest. Ze draaide zich op haar hielen om, en keek vanuit de donkere grot naar het grote brede vlak wat bedekt werd met het vallende water. Ze had zelf nooit geweten dat er een grot achter de waterval was, en ze moest toegeven dat de ingang ook behoorlijk moeilijk te vinden was. In een vloeiende beweging zakte ze door haar knieën, ging hierbij in kleermakerszit zitten. Haar blik nog steeds op het vallende water gericht, verder verzonken in gedachten.

Zalas was al de hele tijd op zoek naar Ephony. Hij wou haar spreken voor hij met Deshas, Savador en de rest van de legendarische magicans zou vertrekken naar het Rijk der Schaduwen voor het proces van Marcus. Hij had de mazzel dat hij nog net haar blonde lokken zag verdwijnen achter het neerstortende water van de waterval. Stilletjes sloop hij achter haar aan. Asb'el had zich half in zijn bovenkleding verstopt zodat eigenlijk alleen zijn kop er nog tussenuit kwam.
Toen hij de grot betrad zag hij Ephony al zitten. 'Hoi' zei hij zachtjes met een flauwe glimlach. 'Ik zocht je al' vervolgde hij terwijl hij verder de grot inliep.

In gedachten verzonken staarde ze voor zich uit. Zoals ze erbij zat leek ze een half depressieve eend. Maar de kleine, bijna dromerige glimlach verried dat ze zich alles behalve zo voelde. Haar grijsblauwe ogen schoten naar de kleine ingang van de grot toen ze een gestalte haar richting op zag lopen. De kleine glimlach, die even was weggestorven bij haar besef, keerde weer terug in een bredere glimlach bij het zien van Zalas. 'Heey,' klonk haar begroeting al even zachtjes. Bij Zalas volgende woorden stond ze op en liep ze al even lichtvoetig naar hem toe. 'Wat is er?' vroeg ze, als reactie op zijn woorden dat hij haar zocht.

Zalas liep wat meer naar voren zodat hij Ephony halverwege haar weg naar hem tegenkwam. Hij legde zijn armen zacht om haar middel en gaf haar eerst een zachte kus op haar lippen als teken van begroeting. Pas daarna overdacht hij zijn antwoord op haar vraag. 'Het is niet iets heel ernstigs' begon hij zachtjes. 'Nou ja...Ik moet binnenkort een paar dagen weg. Ik weet niet wanneer ik terug zal zijn. Ik ga met Deshas, Savador en de andere Legendarische Magicans en hun opvolgers naar het Rijk der Schaduwen vanwege Marcus' rechtszaak' vertelde hij waarna hij haar recht in haar ogen keek. 'Het leek me wel belangrijk dat je dat wist' eindigde hij zacht. Aan zijn stem was te horen dat hij liever hier was gebleven bij Ephony. Maar als Deshas hem vroeg of hij meeging, dan was hij eigenlijk een soort van plicht. Het was meer een bevel dan een verzoek. Los van het feit dat je de Heer der Duisternis niet weigert.

Haar brede glimlach zakte terug in een kleinere, maar bleef wel op haar lippen liggen. Dit glimlachje was eigenlijk altijd te zien op haar lippen zodra Zalas in de buurt kwam of was. Haar eigen handen lagen op zijn bovenarmen, haar lichaam wat tegen hem aangedrukt toen hij zijn armen om haar middel legte en haar een kus gaf. De blik in haar ogen veranderde in licht vragend toen hij begon met dat het niets ernstigs was. Bij zo'n zin kon je meerdere betekenissen bedenken. De kleine glimlach verdween langzaam, om in een vage teleurstellende uitdrukking te veranderen toen hij doorsprak. 'Ooh,' kwam het er allereerst alleen maar zachtjes uit. Een rechtzaak, met alle Legendarische Magicans. Het klonk behoorlijk beangstigend. Ze sloeg haar blik op, met een nieuwe glimlach. 'Dan hoop ik dat Marcus gauw berecht word, al is het alleen voor mijn eigen belang om jou weer te kunnen zien,' antwoorde ze hem uiteindelijk. 'Doe je wel voorzichtig,' hoewel alle Legendarische Magicans er zouden zijn, was ze het beeld dat Zalas voor haar neus gespiest werd door zijn eigen zwaard nog steeds iets waar ze 's nachts wakker van kon schrikken.

Zalas wende zijn blik een beetje af toen hij Ephony's teleurgestelde blik zag. Daar was hij al bang voor geweest. Maar het was ronduit gemeen geweest om niets te zeggen en zomaar te verdwijnen. Al was dat een stuk makkelijker gegaan. Hij blikte weer terug toen hij haar stem opnieuw hoorde. Als vanzelf gleed er een nieuwe glimlach op zijn gezicht. Hij trok haar iets dichter naar zich toe en omhelsde haar. 'Geen zorgen. Ik beloof je voorzichtig te doen' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Hij gaf haar zacht een kus tegen haar slaap. Daarna week hij iets terug om haar weer aan te kijken. 'Waarom was je juist hier naartoe gegaan?' vroeg hij daarna. Deze grot was eigenlijk wel de laatste plek waar hij Ephony had gedacht te vinden.

Haar armen schoven zich om hem heen toen Zalas haar omhelsde, en beanwoorde hierbij die zelfde omhelzing. 'Dan is het goed. Let een beetje op Heer Deshas,' grapte ze zachtjes, hoewel alleen de flauwe glimlach op haar gezicht aangaf dat ze een grapje maakte. Even sloot ze haar ogen, waarna ze zijn lippen tegen haar slaap voelde en ademde diep in. Toen hij terugweek gleed haar blik automatisch naar die van hem. Bij zijn vraag sloeg ze haar blik neer, waarbij haar lichte verlegenheid weer opspeelde. 'Ik.. ik weet het niet,' antwoorde ze hem na een tijdje zachtjes. Ze had geen flauw idee hoe ze hier was beland. Maar haar gedachtes bij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, en de jaren daarvoor hadden haar waarschijnlijk naar een stille, maar prettige plek gebracht. Vooral het gesprek met Savador, die avond dat ze haar vleugels uitprobeerde in haar eentje had haar geest in beslag genomen. 'Hoe wist je dat ik hier was?' vroeg ze uiteindelijk, om verdere vragen over waarom ze hier heen was gegaan bijna angstig te ontwijken.

Zalas lachte even zachtjes. 'Maak je maar niet druk om Deshas. Die loopt in zeven sloten tegelijkertijd' zei hij. Maar zijn lach verdween en maakte even plaats voor een bedenkelijke blik. 'Bij nader inzien. Ik zal op 'm letten' zei Zalas grijnzend. Zijn grijs veranderde in een liefkozende glimlach toen Ephony hem verlegen antwoord gaf. 'Dat was niet zo moeilijk. Zodra ik hier kwam zag ik nog net jouw mooie gouden lokken achter het water verdwijnen. Aan aangezien vrijwel niemand anders van deze grot af weet...,' zei hij. Hij vertelde er maar niet bij dat het pure mazzel was geweest dat, juist als hij bij de waterval langs kwam, hij haar net daarachter zag verdwijnen. Hij streek zacht een lok haar achter haar oor. Daarna drukte hij opnieuw een kus op haar lippen.

Ze lachte zachtjes, waarbij er een brede grijns op haar gezicht lag bij Zalas' woorden. 'Eeuwen oud, nog steeds een gevaar voor zichzelf,' grijnsde ze. 'Hoewel, voor jou geld dat ook,' vervolgde ze met een onschuldige glimlach op haar lippen. Met wat toegeknepen ogen, alsof ze hem niet vertrouwde, luisterde ze naar zijn verklaring hoe hij haar had gevonden. 'Hmm, nou vooruit,' gaf ze uiteindelijk schoorvoetend toe, alsof hij net zijn leven probeerde te beschermen. Hij had een punt, niet veel mensen wisten van de grot af. Verder maakte het haar eigenlijk niet uit hoe of waarom hij hier was gekomen. Zolang hij er maar was. Ze legde haar armen wat verder om hem heen, ging op haar tenen staan om meer op gelijke hoogte te komen en druke haar lippen op die van Zalas. Als hij van plan was een paar dagen de benen te nemen, zou ze hem voorlopig nog niet los laten.

Zalas lachte even zachtjes op Ephony's woorden. 'Eph, lieverd. Daar zijn we mannen voor' grijnsde hij op haar woorden dat zowel hij als Deshas nog steeds een gevaar voor zichzelf waren. 'Daarom bestaan er van die mooie wezens als jij die er zijn voor onze veiligheid. Als beschermengelen' ging hij grinnikend door. Zijn armen legde hij iets steviger om Ephony's middel toen ze op haar tenen ging staan om hem terug te zoenen. Maar na een tijdje liet hij haar los en ging op een rots zitten. Hij trok haar naast zich. Dat was makkelijker dan als hij de hele tijd een beetje moest bukken of dat zij de hele tijd op haar tenen moest staan. Beide waren namelijk niet lang vol te houden.

Lachend schudde ze haar hoofd, slaakte hierbij een quasie vermoeide zucht. 'Heb ik weer,' grijnsde ze naar hem, hoewel haar verlegenheid weer op kwam spelen bij zijn woorden. Niet dat ze het erg vond, tenminste, Deshas had zijn eigen iemand om verzorgt door te worden. Maar zij zou haar tijd maar al te graag aan Zalas besteden. Wat pruttelend verslapte ze haar greep toen ze merkte dat Zalas haar los liet. Ze wist zelf niet echt een rede waarom hij dat zou doen. Maar de kleine glimlach speelde alweer terug toen hij haar met zich mee trok. Toen ze naast hem zat kroop ze tegen hem aan, legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen. 'Er is hier veel gebeurd, afgelopen keer,' herinnerde ze zich zachtjes hardop, waarbij er een dromerige glimlach op haar lippen verscheen. Met gesloten ogen bleef ze zitten, gewoon simpelweg genietend van het moment.

Met een kleine glimlach legde Zalas zijn armen om Ephony heen toen ze haar hoofd op zijn schouder legde. Hij sloot zelf ook zijn ogen en steunde licht met zijn kin op Ephony's hoofd. 'Hmm Hmmm' zei hij zachtjes met gesloten mond op Ephony's woorden. Vorige keer stond ook nog vers in zijn geheugen gegraveerd. De leuke, maar ook de nare dingen van die dag. 'Wat ga ik dit missen de komende dagen' mompelde hij zachtjes. Gewoon lekker samen zitten. Op zo'n manier dat het eigenlijk niet eens nodig was om iets tegen de ander zeggen en toch te begrijpen wat de ander bedoelde.

Even speelde er een dromerig glimlachje bij haar op toen ze Zalas instemmende reactie hoorde. Bepaalde momenten sloot ze liever buiten, hield het bij de dingen die hier waren gebeurd. Het voelde beangstigend dat ze wist dat hij nu technisch gezien gewoon naar Marcus toe ging. Hoewel alle Legendarische Magicans er zouden zijn, was het toch iets wat haar niet lekker zat. Bij zijn zachte woorden richtte ze zich met een klein, speels glimlachje op. Ze sloeg haar armen om zijn nek en trok hem met zich mee toen ze zich liet zakken en ze op haar rug ging liggen. 'Des te meer reden om sneller terug te komen,' antwoorde ze hem even zachtjes, waarna ze met die zelfde speelse glimlach haar lippen op die van hem drukte.

Toen Ephony haar armen om zijn nek sloeg opende Zalas zijn ogen weer en keek haar aan. Een beetje verbouweerd liet hij zich door haar meetrekken. Hij plaatste zijn onderarmen aan weerzijde van haar hoofd zodat Ephony niet al zijn gewicht bovenop zich zou krijgen. Zijn vlecht viel over zijn schouder om met een soort doffe plof op de grond naast Ephony's hoofd te belanden. Hij kuste haar terug toen hij haar lippen op de zijne voelde. Hij verplaatste zijn gewicht naar een van zijn armen om met zijn andere hand zachtjes door Ephony's te kunnen gaan. Hij ging van haar haren naar haar arm en pakte uiteindelijk haar pols zacht vast. Zonder haar los te laten draaide Zalas zich om en trok haar zo met zich mee. Zijn vrije hand legde hij nu om haar middel en keek haar met een glimlach aan.

De blik in Zalas ogen deed een geamuseerd gevoel bij Ephony oproepen. Ze vond het leuk dat er nog manieren waren om hem te verassen. Ze was dankbaar voor dit plekje, afgezonderd en geheim zodat niemand hun zou storen. Elke zenuw registreerde de plekjes waar ze hem tegen zich aan voelde, waar de warmte zich vermengde. Hoe zijn hand bewoog, zijn lippen tegen die van haar, hoe zijn vingers haar zintuigen streelde. In eerste instantie liet ze zijn lippen niet los, toen ze opeens met hem mee getrokken werd. Maar uiteindelijk gaf ze het midden in de draai op, en lag nu half over hem heen. Haar pols die hij zachtjes vast had draaide, verbrak de greep waarna haar eigen vingers zijn pols omsloten. Met een warme blik, en een speelse grijns pakte ze de arm die rond haar middel lag. Naast zijn hoofd hield ze zijn polsen vast, drukte ze met weinig kracht naar beneden. Zelf kwam ze omhoog, zat nu met haar knieën aan weerszijde van zijn heupen en zat hierbij lichtjes op zijn bovenbenen. Haar lichaam naar voren gebogen. 'Zie daar, meneer Zalas gevangen door zijn eigen daden,' sprak ze zachtjes, alsof ze een verhaal voorlas, en alsof het iets was wat onmogelijk had kunnen zijn. De grijns speelde weer op. 'Hoe gaat hij zich bevrijden?' haar stem klonk bijna uitdagend, benieuwd naar wat hij zou doen.

Zalas verzette zich weinig tot niet toen Ephony zijn polsen naar beneden drukte naast zijn hoofd en hem zo in de houdgreep hield. Hij keek met een veel betekende grijns naar Ephony bij het horen van haar woorden. 'De mooie dame schijnt een klein dingetje te vergeten' zei hij met een kleine glimlach. Hij boog zich wat naar voren om Ephony een kus te geven wat alleen lukte omdat zij nu voorover gebogen zat. Maar ondertussen draaide hij zijn polsen om en bevrijdde zich uit Ephony's greep. Hij pakte haar polsen vast en trok haar verder naar voren zodat ze een beetje van hem af ging waarna hij onder haar door schoof. Hij draaide zich weer om en sloeg zijn armen om Ephony's middel. Hij ging weer zitten en trok haar bij hem op schoot. 'Je vecht tegen een oud militair generaal' antwoordde hij toen op zijn eigen eerdere woorden.

De speelse twinkeling in haar ogen bleef, deels omdat Zalas terug grijnsde en deels door haar eigen handelingen en gedachtes. De vlaag verbazing speelde even door haar ogen bij het horen van Zalas woorden. Maar met een klein glimlachje kuste ze hem terug, boog hierbij wat naar voren om er beter bij te kunnen. Ze voelde hoe ze Zalas polsen verloor, maar deed geen moeite om de greep terug te krijgen. Ze tuimelde bijna voorover tijdens Zalas ontsnappings manouvres en schoot in de lag. Met een pruillipje sloeg ze haar armen om zijn nek, toen hij haar op schoot trok. 'Ja maar, dáárom juist. Ik had je... gevangen en wel,' mopperde ze teleurgesteld alsof haar een tweede toetje geweigert werd. Sipjes keek ze op naar Zalas, alsof ze daarmee de tijd wilde terugdraaien.

Op Ephony's mopperende en teleurgestelde woorden moest Zalas zachtjes lachen. Hij gaf haar zacht een kusje op haar wang toen ze hem sip aankeek. Zijn ogen zochten daarna de hare weer op. Plotseling hoorde hij een ander geluid. Zijn amberkleurige slangenogen gingen onmiddellijk alert en onderzoekend langs de grot. Het geluid kwam van de ingang vandaan. Een soort krakend geluid. Maar Zalas wou weten of er een andere uitgang was. Jammerlijk genoeg kon hij die niet ontdekken. Voorzichtig duwde hij Ephony van zijn schoot en stond op. Als ze hier uit wouden komen moest dat via de ingang van de waterval. En daarmee dus recht op het onheilspellende geluid af.

Bij Zalas kus op haar wang, kon ze haar teleurgestelde blik niet meer vasthouden, waarbij haar toneelstukje verbroken werd en er een gelukkige glimlach op haar lippen sierde. Een moment nadat Zalas het geluid was opgevallen draaide haar hoofd richting de ingang van de grot. Haar wenkbrauwen waren lichtjes gefronst, terwijl Zalas om zich heen keek. Zonder enig protest liet ze zich van zijn schoot af duwen, bleef alert op de steen zitten waarbij ze Zalas met haar ogen volgde. 'Zalas?' fluisterde ze, haar stem meegenomen op de wind, waardoor alleen hij haar zou horen. Zachtjes stond ze op, om vervolgens om haar gewichtloze passen naar hem te te komen.

Het krakende geluid was afkomstig van ijs. Ineens sprongen er twee schaduw tijgers de grot in. Ze waren groter dan een gemiddelde tijger en hadden sabeltanden. Hun ogen glommen rood en vervaarlijk. Achter hen aan kwam Finnegan. Zijn normale slungelige uiterlijk was even verdwenen. Hij stond rechtop met zijn handen ineen gevouwen op zijn rug. Zijn felle gele ogen keken van het meisje naar de jongen. Die laatste hield hij al een tijdje in de gaten. Evenals het meisje aangezien hij erachter was gekomen dat die twee een relatie hadden. 'Zalasthan Mathonwy Desdoithe en Ephony Duvessa' zei hij kalm terwijl hij van de een naar de ander keek. Hij wist dat, wat hij nu zou gaan doen, gevaarlijk was voor hem. Als hij zich nu bekend ging maken dan zou er geen weg meer terug zijn. Maar aan de andere kant. Het was zijn woord tegen die van hun. En beide mochten dan wel hooggeplaatste vrienden hebben. Wie zou geloven dat een slungelige achttienjarige twee schaduwtijgers op kan roepen?
'Mijn naam is Finnegan Vjenlov. Al denk ik dat jullie beiden me beter zullen kennen onder de naam Re Eneas. Ik ga er maar van uit dat ik jullie niet hoef te vertellen over de Organisatie. Zeker geen oud generaal' zei hij met een korte blik op Zalas. 'Waar het in elk geval op neerkomt is dat ik werkelijk alles over heb om onze idealen te bereiken. En ik denk, Zalas, dat jij mij daar fantastisch bij kan helpen' zei hij en hield zijn blik nu strak op hem gericht.

Zalas keek even om naar Ephony toen ze zijn naam fluisterde. Hij toonde haar even kort een geruststellende glimlach. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op de ingang van de grot. Er vormde zich zilverwitte mist rond zijn hand waar even later zijn zwaard in verscheen. De kling glinsterde. Hij keek naar de twee tijgers die binnen kwamen. Dat waren speciale schaduw tijgers, dat voelde hij. Deze waren van nature zo koud dat het leek of ze ijskrachten hadden. Zalas' aandacht werd al gauw getrokken door de jongen die achter de tijgers binnen kwam. Ongeveer even lang als hij zelf. Zalas schatte hem ook op ongeveer dezelfde leeftijd. Nou ja, bij hem was dat meer qua uiterlijk dan werkelijke leeftijd. In het begin was hij niet bepaald onder de ondruk van de knul. Maar het feit dat hij zijn volledige naam wist zorgde ervoor dat er een alarmbelletje ging rinkelen. Niemand kon zijn volledige naam weten. Zelfs in zijn school dossier stond dat niet. Alleen op zijn certificaat wat bewees dat hij afgestudeerd was op militair gebied. Al gold dat certificaat al driehonderd jaar niet meer, Zalas had het altijd bij zich. Hij lag op school altijd bij zijn persoonlijke spullen. En aangezien ze beiden Shadraans waren, wat bij die knul niet te missen was, moest hij zijn spullen doorzocht hebben. 'Iemand heeft zijn huiswerk goed gedaan' zei Zalas kalm op het feit dat de jongen zijn naam en die van Ephony kende. Zijn zwarte pupillen verkleinde bij het horen van de naam Re Eneas. Natuurlijk wist hij over de Organisatie. Deshas had hem wel op tijd ingelicht. Zalas' ademhaling was versneld en zijn knokkels werden nog witter dan normaal. Een teken dat hij het gevest van zijn zwaard zowat fijn kneep. 'Verrader' siste hij zachtjes. Hij had sterk de drang om Finnegan te lijf te gaan. 'VUILE BLOEDVERRADER' schreeuwde Zalas fel. Zijn stem weergalmde tegen de wanden van de grot.

Ephony's ademhaling staakte even in haar keel, toen de oorzaak van het krakende geluid hoorbaar werd. De twee tijgers zagen er in haar ogen angst aanjagend uit. Even dacht ze dat er weer een herhaling kwam van de afgelopen nacht in de grot. Maar haar vermoeden nam een andere zwaai toen de lange, dunne jongen op zijn gemak binnen kwam lopen. Haar blik bleef op die van hem hangen, staarde hem koortsachtig aan, waarbij haar blik af en toe naar de tijgers schoten. Waarom waren het nou nooit eens schattige vlindertjes, of pluizige konijntjes. Nee, of het waren agressieve schaduwwolfen, mislukte vogels of moordlustige tijgers. Haar blik schoot terug naar de jongen toen zijn stem de snijdende stilte verbrak. Haar scherpe wenkbrauwen fronste zich lichtjes bij het horen van zijn woorden. Hoe wist hij haar naam? En Zalas was dus niet zijn gehele naam. Haar wenkbrauwen ontspande zich ietsjes toen de jongen zichzelf voorstelde. Maar haar ogen vergrootte zich zichtbaar, haar wenkrbauwen schoten omhoog om het gehele verbaasde plaatje af te maken bij het horen van zijn benaming. 'Re Eneas?' fluisterde ze onthutst. Ze stond nog steeds vlak bij Zalas, waarbij haar schouder bijna zijn rug aanraakte, aangezien ze een stukje achter hem stond. Ephony's ogen verkleinde zich weer, waarbij ze ook weer terug op aarde kwam van haar verbazing, waarbij haar blik gespannen werd na de woorden van Finnegan. Haar blik schoot naar Zalas bij zijn sissende woorden, waarna ze zich dood schrok en hierbij bijna een stap naar achter zette toen hij zijn verwensing uitschreeuwde. 'Zalas,' probeerde ze hem voorzichtig tot rust te brengen. De lichtte zwarte lijntjes, die bijna niet zichtbaar waren, kriebelde op haar hand. De spreuk die er voor zorgte dat ze haar boog ten alle tijden bij zich had waarschuwde haar. Ze deed een stap naar voren, zodat ze nu schuin voor Zalas stond en richtte haar aandacht op Finnegan. 'Finnegan, toch? Ik neem aan dat we geen kleine kinderen meer zijn, dus die tijgers zijn nergens voor nodig,' begon ze zachtjes, geen enkel spoortje van haar, woede of kwaadheid was in haar stem te horen. Er lag zelfs een kleine glimlach op haar lippen, die gepaart ging met een kalme en vriendelijke blik. Gek genoeg was geen van die negatieve gevoelens in haar lichaam. Achter zich was haar hand in die van Zalas gegleden, kneep hem bemoedigend toe. 'Mag ik vragen wat je van ons moet? Ik weet genoeg van de Organisatie af dat ik misschien een vaag idee heb. Maar wat is je preciese reden om twee mensen op een moment als dit te storen?' met die zelfde kleine glimlach bleef ze Finnegan aankijken. Waarschijnlijk als ze Zalas zijn gang liet gaan zou het weer op vechten uitlopen, en daar had ze nu even geen zin in.

Finnegan bleef met een kalme blik naar Zalas kijken. Ook toen hij luid tegen hem begon te schreeuwen. 'Ik ben net zo min een verrader als jij Zalasthan. Ik ben een idealist' zei hij kalm. Zijn blik ging naar Ephony toen zij besloot het woord te nemen. Hij bleef zwijgend luisteren tot ze uitgesproken was. 'Laat ik ten eerste duidelijk maken, juffrouw Duvessa, dat ik niet wist dat jij hier ook aanwezig was. Mijn bedoeling was een gesprek met Zalas, maar zoals ik al voorzien had wenst hij niet naar me te luisteren als hij de keuze krijgt' begon hij kalm. 'Die tijgers zijn deels mee voor eigen bescherming. Ik ben bekend met de reputatie van Zalasthan' vervolgde hij simpel. 'Maar verder heb ik totaal geen intentie tot geweld. Zoals ik al eerder zei, ik ben een idealist. Geweld is bruut en grof en alleen nodig ter verdediging. Nooit als oplossing algemeen. Ik ben hier ook niet om te vechten. Het enige wat ik wil is praten en daarna zijn jullie van me af' eindigde hij. Zijn fel gele blik keerde terug naar Zalas. 'Dus, wat ben je van plan. Ik ben ongewapend gekomen. Ga je me neersteken? Of heb je genoeg eer om me netjes uit te laten praten?' vroeg hij aan Zalas.

Ephony's stem leek van heel ver te komen voor Zalas toen ze zijn naam zei. Zijn blik was enkel strak gericht op Finnegan. Maar hij liet haar haar gang maar gaan toen zij tegen Finnegan besloot te spreken. Hij snoof licht en sarcastisch op Finnegans woorden dat hij een idealist was en geen verrader. Zo werden ze tegenwoordig allemaal genoemd. Hij had zijn blik nijdig afgewend maar keek even kort om naar Ephony toen zij zijn hand vast pakte en er even een zacht kneepje in gaf. Zalas keek Finnegan tussen zijn witte lokken aan toen hij antwoord gaf op Ephony. Verdraaid, die knul was goed. Zalas besefte dat die vragen alleen formeel waren. Zij kwamen hier niet uit eer Zalas antwoord had gegeven op Finnegans vragen. En daar stond tegenover dat Finnegan hem daarvoor niet eens had hoeven bedreigen. Als hij weer weg was kon Zalas niets doen. Ja, hij kon rondbazuinen dat Finnegan de leider van de Organisatie was maar dat zou niets uithalen. Finnegan had niets verkeerd gedaan. Hij was alleen gekomen om te praten. Zalas stond hier machteloos tegenover en moest toekijken hoe die knul er mee wegkwam. Hij liet een zwarte riem met een zilverwitte schede om zijn heupen verschijnen en liet zijn zwaard erin glijden tot hij een droge klik hoorde die aangaf dat hij vast zat. 'Goed gespeeld Re Eneas, dat geef ik eerlijk toe. Maar je zult nog wel meer nodig hebben. Dat kan ik je verzekeren' zei hij terwijl hij op een rots ging zitten. 'Als je belooft daarna te vertrekken dan verzoek ik je om snel te spreken' vervolgde hij kalm.

Even klemde ze haar kaken lichtjes op elkaar toen Finnegan sprak. Ze kon zich goed inleven in Zalas, natuurlijk wilde hij niet luisteren. Ze tilde haar kin lichtjes op, liet hierbij haar blik weer over de tijgers glijden. Toch zijn ze nergens voor nodig, vond ze. De spanning die in de lucht hing, gedeeltelijk van Zalas afkomend berijkte ook Ephony's lichaam. Hoewel ze een kalme blik strak op Finnegan gericht hield stond elke zenuw in haar lichaam op scherp. De lijntjes tintelde nog steeds, en ze probeerde ze met alle kracht te negeren. Natuurlijk was dit niet de meest veilige situatie, en blijkbaar kwamen ze hier niet uit voordat Zalas tot rust kwam. Toen ze een zachte klink hoorde scheurde ze haar blik met moeite los van Finnegan om Zalas aan te kijken. Haar blik ontspande toen ze zag dat hij nu in staat was om te praten. Meer kans om een gesprek buiten te sluiten. Wat moedeloos bleef ze op haar plek staan, draaide zich half naar Zalas toe om Finnegan niet haar rug toe te keren, toen Zalas op de steen ging zitten. Het enige wat ze kon doen was wachten. Mocht die Finnigan iets uithalen, de theorieën in de boeken die ze na de ontmoeting met Marcus had gelezen zagen er dan heel aantrekkelijk uit. Als het moest, zou ze het waarschijnlijk gedeeltelijk tegen haar wil in haar eigen kracht laten zien. Niet dat dat waarschijnlijk iets bijzonders was vergeleken met Zalas of die Finnigan. Ze sloeg haar armen over elkaar, hield haar bijna norse blik nu op Finnegan gericht.