Drie hele weken. Dat was de tijd dat hij gescheiden was van de persoon die hem zeer dierbaar was. Mitsu had het in het begin makkelijk gehad. Hij was de eerste week totaal niet op vakantie met zijn ouders. Het was werk, het was zijn ‘case’ waar hij aan zou werken. Het was alleen een cover voor Nina. De eerste twee dagen had hij uitgezocht waar de ouders van Nina zich bevonden en nam de derde dag de tijd om ze op te zoeken.

Herinnering deel 1:

Het duurde lang, het had hem tijd gekost om de moeder over te halen, maar langzaam werpte het zijn vruchten af.

Herinnering deel 2:

Mitsu had zijn vader ingelicht over de voorwaarden en over het feit wat er voor vooruitgangen waren. Eerst was hij bang voor de reactie. De eerste voorwaarde was moeilijk maar te doen. De tweede was makkelijker maar duurde veel langer. Maar zijn vader was alleen maar trots om het feit dat hij het jusit had aangenomen. Mitsu had met zijn vader en moeder op Razen vakantie gehouden. Het was de bedoeling dat hij afleiding had. Niet denken aan de dochter, niet denken aan…..Nina. Maar het werkte niet. Iedere dag duurde langer en nachten lang sliep hij niet. Hij maakte zich zorgen om Nina. Hij had de tweede week geen vooruitgang geboekt en hij had maximaal 3 weken voor hij terug moest. Mitsu had gespannen gewacht, maar aan het einde van week twee schoot het antwoord door de bus. Het was gevonden en Mitsu kon op pad om de pleegouders te overtuigen.

Het was zwaar. Met een vermoeide houding zat Mitsu in de stoel van het jonge stel en deed voor de tweede keer zijn verhaal. Het jonge stel stond zwijgend te luitseren en de vrouw had bijna tranen in haar ogen. Mitsu had opnieuw een voorwaarde voorgeschoteld al was deze vele malen makkelijer uit te voeren. Hij had ja gezegd en had de rest van de week rustig geslapen. Niet dat hij Nina mistte maar het feit dat hij zijn doel bereikt had vond hij al geruststellend. Hij gaf het jonge stel die de tien maanden voor Alice hadden gezorgd de tijd gegeven om afscheid te nemen. Al was dit niet voorgoed. Rustig was hij aan zijn terugreis begonnen.


Stilzwijgend met een doek in zijn handen zat Mitsu doodop in de shuttle richting SSA. Het waren drie zware weken. En hij had Nina enorm gemist. Niet alleen dat. Hij had slecht geslapen dankzij het gemis. Het eerste wat hij deed was op de Gren etage zich wat opfrissen. En niet alleen dat. Hij trok zijn vermomming aan die hij ook aan had op het moment dat Nina hem betrapte terwijl hij in haar kistje zat te neuzen. Hij hield het masker op en pakte het slapende meisje op. Zwijgzaam sloot Mitsu zijn ogen. Hij zuchtte. Voorwaarde één was het lastigst. Hij zou de waarheid vertellen. Dat was wat de moeder van hem verlangde. Dat hij vertelde dat hij degene was in haar kistje. En hij zou de directe aanpak nemen. Met een kalme pas liep hij met de maxi cosi richting de etage van Razen. Hij had deze gecreëerd van zijn eigen magie. Liep met een ongemakkelijke pas richting de etage. Iedere stap leek er meer van zijn benen af te smelten en leken ze zwakker te worden. Op het moment dat hij aan kwam liep hij de woonkamer straal door zonder acht te slaan op overige leerlingen. Hij liep naar de meisjesslaapzaal. Deed de deur langzaam open. Zette Alice met haar maxi cosi ergens uit het zicht. Hij moest eerst de waarheid zeggen. Rustig liep hij, met zijn gewaad nog voor zijn gezicht. Naar het kistje. Deed alsof hij dezelfde rover was als eerst. Maakte een klein beschermend laagje over zijn hand. Nina had het kistje beschermd met iets, hij wist het zeker. Het laagje werd ineens gloeined heet. Mitsu trok direct terug. Nina had dus een beschermende bezwering uitgevoerd. En ongetwijfeld wist ze nu ook dat iemand haar kistje probeerde te benaderen. Hij zweeg en wachtte zachtjes op mogelijk rennende voetstappen die de trap op stormde en aangaven dat Nina er aan kwam.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside. Hoe ze het ging aanpakken wist Nina nog niet.. Maar drie weken zonder Mitsu zouden niet makkelijk zijn. Zeker niet na de laatste avond. Maar Nina hield de moet er in. Ze kon het wel, makkelijk. Simpel, als een gekookt eitje.. Ze had het immers ook al maanden uitgehouden zonder hem te zien. Dus die drie weken hield ze ook echt wel vol. En daarbij, ze wit zeker dat hij terug zou komen, hij had het beloofd, en ze was een Maiy. En Maiy's zijn niet slap, in tegendeel, ze zijn sterk, en koppig. Ze had het niet altijd op de beste manier bewezen, maar ze was het echt, een Maiy. En ze had hem gezoend, op hun laatste avond. Niet een keer, nee drie keer vonden ze elkaar lippen echt, twee keer was het een vluchtig kusje geweest. Misschien niet de beste manier om het aan te pakken, Nina was immers in de war. Een twee strijd had zich binnen in haar plaats gevonden. Misschien had het nog wel consequenties dat ze zijn zoenen had beantwoord en zelf ook nog eens een zoen had gegeven, maar dat was het dan misschien wel waard. Al zou ze het niet makkelijk krijgen als ze weer eens met Bell zou afspreken. Ze zou zo er weer kunnen in trappen, in zijn versierspelletjes die ze soms wel gretig meespeelde. Maar het gesprek met Wren laatst had haar op andere gedachten gezet. Het was waar wat Wren zei. Ze moest er voor gaan. Zeker nadat Wren nog iets had toegevoegd: 'Je komt genoeg jongens tegen die je nakijken, maar je komt niet vaak iemand tegen die echt zoveel om je geeft..' En hoe meer Nina er over nadacht, hoe meer gelijk ze Wren kon geven. Helaas liep hun gesprekje net wat anders dan ze dacht. Ze had dat telefoontje gekregen met het bericht dat haar vader was overleden. Dus nu was Wren ook weg, terug naar Puffoon om er afscheid te nemen. Ze had het behoorlijk te doen met haar. En het idee dat Mitsu misschien wel langs zijn moeder zou gaan... Ze kreeg er spontaan de bibbers van. Wat nou als hij wel meer te weten kwam.. Met een zucht gleed Nina haar bed uit. Al een week was ze door gekomen, maar die laatste twee telden zwaar. Erg zwaar. Het liefst zou ze in een shuttle stappen en vertellen wat ze had besloten. Zichzelf in zijn armen storten en hem nooit meer laten gaan. Maar helaas. Ze moest nog minstens 2 weken wachten, twee lange weken. Maar in die weken kon ze best wat lol hebben, vond ze zelf. Ze ging voor haar kast staan wist er een van haar oude setjes uit te plukken en liep toen naar buiten. Een aantal andere achtergebleven jongens keken haar na. Ze had sinds ze Mitsu weer had ontmoet zich niet meer zo gekleed en om toe te geven, het zat heerlijk. Een grote grijns lag om haar lippen, een van de jongens wist nog iets toe te schreeuwen als: "Goh, is je vriendje er niet?" Nina haalde haar neus op en liep door. Zielepietjes waren het. Ze was van plan om de weken te genieten van de zon die buiten straalde. Ze zou zonnen tot ze er bij neer viel, en misschien zou ze nog wel een keer langs huis gaan. Misschien, als ze zin had om haar ouders weer te zien, en andersom. Oké die twee weken waren niet voorbij gevlogen zoals Nina had gehoopt. Ze was nog een klein weekendje naar huis gegaan, maar daar waren ze ook niet al te vriendelijk. Haar moeder was chagrijnig en haar vader liet zich amper zien. Haar zussen waren nou net dat weekend met vrienden weg. Alsof het niet allemaal geregeld was. A sinds ze belde voor de plannen was haar moeder niet vol lof ervan geweest. En owe als ze maar een woord over Alice zei, dan kon ze gelijk terug naar huis. Nou, een ruzie over Alice met haar ouders verder en ze zat weer in de shuttle terug naar het school terrein. Heerlijk zo'n weekend naar huis. Waar waren die leuke tijden gebleven. Goed, ze kon er niet te lang over in zitten. Als het goed was was Mitsu niet lang geleden aan gekomen en ze kon niet wachten om hem uit te horen over zijn vakantie en over wat zij te zeggen had. Maar al voor ze zich richting de Gren etage kon begeven begon eer iets te gloeien op haar heup. Even legde Nina haar hand erop. Wat in vredesnaam was... Verdomme! Met snelle passen beende ze richting haar eigen etage. Ze was dat laagje om haar kistje totaal vergeten. Ze had er een bescherm laagje om gemaakt en een teken op haar heup als iemand er aan zou komen. En nu, na iets meer dan drie weken was het weer zo ver. Nergens begon er een lichtje te branden bij Nina, ze was witheet. Laaiend. Met een zwaai wist ze de deur open te gooien toen ze eindelijk er was gekomen, met niet al te veel geluk, het duurde even voor ze goed en wel bij de deur van de kamer was. Even bleef Nina stil staan. Haar ogen groot, haar mond open gevallen. Daar stond hij weer. die klootzak die in haar kistje durfde te zitten. "Zozo meneer. U dacht, misschien kan ik nog iets halen?" Beet Nina hem zachtjes toe. "Dit maal kom je er niet mee weg. Wat wíl je van me?!" Nina's stem schoot van woede een octaaf omhoog. Nee hij kwam er ditmaal niet makkelijk van af. Hoewel, hij kon weer makkelijk wegrennen, Nina stond vastgenageld aan de grond. Geen idee van wat haar allemaal overkwam. maar die klootzak zou boeten, hoe dan ook!

Met zijn ogen van de deur afgericht stond Mitsu te wachten op het vonnis dat hem te wachtten stond. Zijn blik schoot naar de deur die opensloeg en zijn blik verstrakte. Hij zweeg en keek Nina aan. "Ik wil niets komen halen..." sprak een gesmoorde stem waar amper iets van Mitsu in te bekennen was. Met een kalme pas liep de jongen richting Nina en haalde iets uit zijn zak. "Drie weken geleden..' sprak de jongen. "Nam ik dit mee..." sprak hij kalm en legde de half gedupliceerde foto in haar handen. Mitsu had het moeilijk. Hij wilde zijn hoofddoek niet af doen. Maar hij had het beloofd. Hij zette een paar stappen achteruit. Legde zijn hand op de bovenkant van het doek. Trok het langzaam weg. Langzaam kwamen zijn blauwe plukken haar tevoorschijn. Het doek voor zijn mond haalde hij weg en het teken kroop weer in zijn gebruikelijke plek in de gebruikelijke vorm. Mitsu keek met dezelfde kledij en het masker in zijn handen richting Nina. "Ik had het je eerder willen vertellen..." sprak hij kalm en keek weg. "Ik mocht het alleen niet..." sprak hij kalm. "Het was een zaak, waar ik in geheim aan werkte..." sprak hij kalm. "Ik ben niet drie weken op vakantie geweest met mijn ouders. Ik ben maar een week geweest..." sprak hij zachtjes. Hij keek haar aan met een verbeten blik. Angstig dat dit een hoop kapot zou maken. "Weet je nog, toen ik vroeg dat als je wist wat er werkelijk in mij om ging. Dat ik vroeg dat je niet boos zou worden..." sprak hij. "Het was om deze reden..." voegde hij er aan toe. Hij keek Nina aan met een blik van een kleuter die tegenover een grommende tijger zat. Angstig, en verdrietig. Hij zweeg. Draaide zijn rug naar haar. Knipte in zijn vingers waar zijn gebruikelijke kleding onder een hoop roze bloesem tevoorschijn kwam. Hij zuchtte kort. Liep nog niet naar Alice. "Maar, ik hoop..." sprak hij. "...het is toch niet voor niets geweest..." sprak hij verwarrende taal. "Alsjeblieft Nina, haat me niet....." sprak hij en keek haar toen aan met een haast smekende blik. Hij wist niet hoe hij het moest brengen. Hij wilde graag vertellen over hoe vaak hij hun plek wel niet had bezocht tijdens zijn vakantie. En hoe vaak hij wel niet heeft lopen schreeuwen om zijn frustratie te uiten. Maar hij durfde het nog niet te zeggen. Hij wilde eerst weten hoe Nina reageerde.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside. Nina stond vol woede aan de grond genageld. Wat wilde hij van haar? "Ik wil niets komen halen..." Nina keek hem verbaasd aan.. "O nee? Wat kwam je dan 3 weken geleden doen? Wat probeerde je dan mee te nemen? Zeg dan?! Vertel op wat je komt doen!" Nina's gezicht stond strak, haar kaken klemde ze op elkaar en haar blik was ijzig. Haar stem klonk kil in de kamer. Zachtjes, maar kil. Als ze eens wist.. Ze zou hem nog iets aan doen. De man voor haar sprak verder. Waarom moest hij tussen haar en Mitsu komen, Ze wilde verdomme naar hem toe. Nina keek naar de foto die tevoorschijn kwam. Het was de foto van Alice. "Waarom?" Ze keek hem strak aan. "Wat moet je met een foto van een kind?" Haar stem was nog meer gedaald, bijna gebroken, het ging verdomme om haar kind. Die gast moest iets met haar kind. Haar kaken klemde nog meer op elkaar. De jongen stapte naar achter. Nina keek hoe hoe die klootzak veranderde in het vertrouwde gezicht van Mitsu. Ze hapte naar adem. Greep zich vast aan de deur post om niet door haar benen te zakken. Eerst die bekende blauwe plukken, vervolgens het teken bij zijn oog. "Nee.." mompelde Nina. "Nee, nee, nee!" Ze keek naar de ogen die haar zo vertrouwd waren. "Ga weg.. alsjeblieft. Zet me hier niet voor schut." Haar stem was bijna niet meer te horen. Vol ongeloof keek ze hem aan. Was dit een of andere zieke grap? "Breng me de echte en doe niet alsof." Ze kon niet geloven dat het de echte was. Ze dacht enkel aan een of andere grapjas, tot hij weer begon te spreken. Het bekende geluid, bij het bekende gezicht. "Ik had het je eerder willen vertellen..." Nina hapte weer naar adem terwijl ze haar hoofd schudde. "Nee, aah verdomme. Had dat dan gedaan!" Haar stem klonk wat luider nu. Verdomme, waarom had hij geen woord gezegd? Waarom had hij het niet gewoon verteld.. Nina hoorde hem op de gewoonlijke kalmte verder praten. Wat ze behoorlijk knap vond. Ze kon die kalmte dus totaal niet vinden. Niet van binnen. Nergens niet. Alles was onrustig en in de war. Zijn woorden over maar een week vakantie kapte ze af. Ze had amper gehoord wat hij zei. Het enige wat zij kon prevelen was een. "Had het verdomme gezegd!" Nina stond nog steeds in de deur opening. Haan handen die wit waren geworden van het drukken tegen de deur post. Haar kaken nog steeds strak gespannen en haar blik in die van hem vast. Weer die twee strijd in haar. Nina keek hem aan. Zachtjes schudde ze haar hoofd. Haar ogen liepen vol met vocht zodra hij zich om draaide. Nina zweeg. Fronste lichtjes met haar wenkbrauwen. Dat het niet voor niets is geweest. Waar had hij het over? Hij draaide zich weer om. "Alsjeblieft Nina, haat me niet....." Nina trok een wenkbrauw op. Haar ogen stonden nog steeds op zout water, die over enkele momenten haar wang zou gaan verkennen. Nina sloeg haar ogen even neer. "Welke missie? Wat moest je met die foto en wát bedoel je met, ik hoop dat het niet voor niks is geweest? En graag een éérlijk antwoord deze keer!" Haar stem brak bij elk woordje steeds een beetje meer. Nou, daar stond ze dan. Als een malloot in de deur opening, tot over haar oren op een of andere leugenaar. Nina voelde een traan over haar wang rollen, gevolgd door nog een en nog een. En zo bleven er tranen vallen. "Zeg me voor een keer de volledige waarheid." Ze keek naar Mitsu. Hopelijk besefte hij dit keer dat het menis was.. En niet een of ander spelletje. Ze had namelijk zojuist op het punt gestaan om alles op te geven, voor hem. En hij kon nu bepalen of ze dat misschien nog wel zou doen, of juist niet, met pijn in haar hart.

Mitsu zweeg en keek naar Nina die in de deuropening stond en tegen hem snauwde. Het was begrijpelijk. Hij keek haar aan met een verbeten blik en kreeg haast zelf tranen in zijn ogen. Hij zag Nina haast door elkaar zakken en niet veel later in tranen schieten. Ze smeekte hem over de volledige waarheid. Hij zuchtte. Liep naar haar toe en sloot de deur van de meisjesslaapzaal. Legde zijn hand op de deur die vergrendeld werd door enkele lianen. Mitsu zweeg kalm. Alhoewel kalm? Hij was een en al onrust en chaos van binnen. Hij pakte Nina's hand en trok haar mee naar het bed. Rustig zoals hij dat doorgaans ook zou doen maar dan zonder glimlach. Hij ging zitten en klopte naast hem op het bed om aan te geven dat ze plaats moest nemen. Hij zuchtte kort. "De volledige waarheid begint enkele dagen na onze ontmoeting...onze eerste echte..." sprak hij. Ik heb een of andere gave, een gave om in verkeerde groepen terecht te komen. Ik was altijd het voorbeeldige jongetje in de ogen van jou ouders en jou maar dat was ik echt niet. Ik heb geregeld in straatbendes gezeten en verschillende dingen gedaan die ik niet kan omkeren." sprak Mitsu zachtjes maar beheerst. "Toen ik hier op school kwam heb ik een meisje leren kennen, genaamd Kori..." sprak hij kalm. "We werden verliefd en van het ene kwam het andere. Echter had Deshas haar meegesleurd en de helft van haar bloed opgedronken." sprak Mitsu zachtjes. "Ik heb Savador nog geprobeerd te stoppen maar tevergeefs..." sprak hij zachter. "Ik was furieus, woedend en kwaad tegelijk. En ik heb in die woede een groep gevonden en heb ik me bij aangesloten.." sprak hij wat harder. Al was het meer zijn eigen stemgeluid als hij vrolijker was. "Met als hoofddoel, het uitschakelen van de legendarische magicians hier op starshine..." sprak hij ter verdere uitleg. "Met enkele Legendarische magicians verdween ook de groep en een stel leerlingen, waaronder Kori..." sprak Mitsu ter nader uitleg. Hij pauzeerde en haalde even diep adem om zijn innerlijke rust weer terug te vinden. "Kortom, ik heb een gave om verkeerde groepen te helpen." sprak hij. "Maar nu komt het, de dag dat ik jou zag. Hier weer schoot er een knop om. Ik kreeg korte flitsen bij mijn geheugen over jou en ik wilde koste wat kost er weer voor je zijn en je steunen." sprak hij kalm. "Mijn vader heeft niet alleen de leiding over onze clan, hij heeft ook de leiding over een groep die bevoegd is voor bepaalde taken en toegang heeft tot veel meer informatie dan een gemiddeld mens." sprak hij. "Ik wist dat dit een groep was waar ik wel op kon bouwen en ben er bij gegaan.." sprak hij verder. "Echter, om jezelf waardig te bewijzen, moest je de eerste taak goed ten einde brengen, in het geheim..." sprak hij. "We hebben ook opdrachten die je in het geheim moet uitvoeren en om je te bewijzen dat je dat kan moet de eerste ook in geheim worden uitgevoerd.." sprak hij zachtjes. "Vandaar dat ik jou niets kon zeggen of vertellen..." sprak hij. "Ik heb er spijt van, als ik wist dat ik voorwaarden kreeg zou ik het nooit gedaan hebben. Dan zou ik het gewoon gezegd hebben..." sprak hij zachtjes. "Ik ben niet twee weken op mijn luie reet gaan zitten..." sprak hij kalm en glimlachte kort. Toch zelfvoldaan. "Ik hoop dat het feit dat ik niet helemaal eerlijk ben geweest je me niet voor eeuwig laat haten..." sprak hij kalm. Van onder zijn mouw kroop er onder een bed een liaan door. Op zo'n manier dat Nina het niet zag. Richting de maxi cosi. "Nina, ik moet je iets zeggen..." sprak hij kalm. "Mijn missie was om Alice te vinden." sprak hij kalm. De maxicosi werd opgetild en zacht gebrabbel kwam er uit. Mitsu liet deze naar Nina's schoot gaan en zette hem er op. "Het ging sneller dan verwacht, maar ik heb het voor elkaar..." sprak hij zachtjes en glimlachte. "Dit is haar, dit is jou dochter Nina..." sprak hij kalmpjes en glimlachte. Hij keek toen naar het raam. "Er waren echter voorwaarde gesteld. En een heb ik voldaan. Je moeder wilde twee dingen, waarvan een dat ik de waarheid sprak." zei hij. "De pleegouders wilde op de hoogte blijven van de voorgangen...." sprak hij kalm. "Dat was de derde..." sprak hij. Hij liet de tweede voorwaarde die de moeder had gesteld expres achterwegen. Hij wist niet of Nina er nu nog op zat te wachten na wat er gebeurd was.

Zo boos als Nina was, liet ze zich mee trekken door Mitsu. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Het was een weer war in haarzelf. Geloof hem, geloof hem niet. Ga weg en blijf toch hier. Twee kanten die ontzettend veel ruzie maakte. Dit maakte dat Nina het niet meer begreep. Waarom had hij die foto gepakt, zichzelf laten uitschelden, door haar, en onwetend gedaan. WAAROM? De enige vraag die in haar hoofd rondspookte was, waarom? Met grote ogen vol tranen keek ze in de zijne. Haar ogen stonden angstig voor de waarheid en lichtelijk gekwetst om de waarheid die ze nu al kende. Hoewel, lichtelijk gekwetst.. Ze voelde zich enkel dom. Dom dat ze het nooit door had gehad. Ze had hem gesmeekt om de waarheid te vertellen en daar begon hij mee. Tenminste ze moest er van uitgaan dat hij het vertelde. Verkeerde groepen, Kori, legendarische megicians en de verdwijning van Kori. Zijn verklaring dat hij de gave had om verkeerde groepen uit te kiezen. Het was alsof ze zichzelf hoorde, wellicht met andere informatie. Maar zo had Nina zelf de gave om met de verkeerde mensen om te gaan. Zwijgend hoorde ze hem aan. Zwijgend viel er af en toe een druppel water over haar wang, die dan met een zachte plof op haar kleding viel. Ze keek even naar beneden toen hij het over een of andere missie had. Deze moest in het geheim worden uitgevoerd en daarom kon hij niks zeggen. Ze keek weer naar hem op. Hij glímlachte zelfs. Nina voelde een brok in haar keel zitten. Ze opende haar mond om iets te zeggen, al had ze geen idee wat ze dan wel niet uit zou brengen. Echter kwam er geen geluid uit, en sloot ze hem weer. Ze zuchtte even kort. Misschien kon ze hem wel nooit haten. Maar dat betekende niet dat ze niet boos kon zijn. Ze wilde zoveel tegen hem zeggen, schreeuwen of zelfs gillen. Alleen ze kreeg niks haar strot uit. Haar mond was dicht genaaid. Hij kon amper meer open. Nina's ogen werden groot. Zijn missie was om Alice te vinden, haar Alice. Ze schudde haar hoofd. "Nee, nee en nog een nee, dat kan niet!" Haar stem was zacht, zacht en kwetsbaar. Toen hoorde ze het gebrabbel. Een liaan die de maxicosi vast hield kwam op haar af. Nina schoot omhoog waardoor de maxi cosi op het bed belandde naast Mitsu. Tranen rolde nu nog meer over Nina's wangen. "Dit kan niet.. Dit kan niet.." Kwam er meerdere keren uit haar mond. "Maak me alsjeblieft wakker.." Met grote ogen keek ze naar het meisje in de reiswieg. Bijna een jaar. Een klein ding met de donkere lokken, net als haar moeder. De woorden van Mitsu kwamen op de een of andere manier hard aan. Zij had haar moeten zoeken, hij zou alleen wat aan haar moeder vragen. Niet het kind regelen. Dit ging allemaal te snel, niet zoals het hoorde te gaan. Lichtjes bleef ze haar hoofd schudden toen er weer een; "Dit kan niet." haar mond verliet. Haar ogen schoten even kort naar Mitsu om daarna weer naar het kleine meisje keek, die vrolijk met haar handen graaide. "Je hebt haar weg gehaald? Je hebt haar bij haar ouders weg gehaald?" Sprak Nina ongelovig, alsof het kind voor haar niet de hare was. Ongelovig keek ze weer naar het kind. Dezelfde donkere ogen, dezelfde donkere lokken. "Mijn moeder had je voorwaarden verteld? Je zou alleen gaan voor wat informatie.." Nina haalde even alles door de war. "De tweede voorwaarden? Wat is de tweede voorwaarden van mijn moeder? Die heb je nog niet verteld." Nina ging op een ander bed zitten, tegenover Mitsu en dat.. dat kind. "Wanneer moet ze terug? Ze moet terug naar haar ouders, dat snap je toch wel?" Nina snapte niks meer van wat er voor haar gebeurde. Een redelijk trotse Mitsu met een kind. Hij beweerde dat het Alice was. En al waren de gelijkenissen groot, ze kon het niet geloven. Hij kon Alice niet zomaar meenemen. Als ze wist wat zijn moeder van hem geëist had... Misschien kon ze dan alles een beetje verwerken. Het feit dat hij loos, een kind had meegenomen naar haar en dan die voorwaarden.. Alles moest nog bezinken. En alles ging van hot naar her in haar hoofd, die nu volle toeren draaide. Overal gingen kastjes open om de informatie te verwerken, maar het was in een woord, te veel. Het was gewoon te veel. Zo had ze haar weerzien niet voor gesteld.

Met een kalme blik keek hij naar Nina. Hij hoorde haar woorden. Hij zuchtte. Dit ging niet als verwacht. "Het kan wel Nina, en je droomt niet..." sprak hij kalm. "Nee, ik heb haar niet weggehaald. Ik heb met toestemming haar hiernaartoe genomen. Ik steel informatie uit de kist van een vriendin, dat is fout. Maar ik steel absoluut geen kinderen." sprak hij verder. "Nina! Wordt wakker! Jij bent de moeder en niemand anders..." sprak hij streng. "Ja, ik zou ook gaan voor informatie maar ik mocht je alleen herenigen als ik de voorwaarden voldeed..." sprak hij kalm en knikte. "Nina, ze gaat ook terug. Maar je hebt toestemming om haar regelmatig op te zoeken..." sprak hij kalm. "De tweede voorwaarde....." sprak Mitsu. "Ik moest je bijspringen als je het niet meer zag zitten. Ik moest je steunen en niet meer teveel achter je rug doen..." sprak hij kalm. Hij zweeg en keek naar Nina die tegenover hem zat. Mitsu zuchtte kort. Het was niet de reactie die hij verwacht had. Hij zette zich af waardoor hij overeind kwam. Hij liep naar hetzelfde bed als Nina en legde zijn hand over haar schouder. Trok haar zachtjes tegen zich aan. Hij streek haar tranen weg en legde zijn hand op die van haar. "Nina, mijn manier was niet de beste..dat geef ik toe..." sprak hij kalm. "Maar kijk daar..." sprak hij en wees kort naar de maxicosi. "Dat is jou kind, en jij mag het regelmatig opzoeken..." sprak hij. "En als je niet durft zal ik naast je staan om je te helpen..." sprak hij. "Om je dat duwtje in je rug te geven en je te steunen waar je in lijkt te storten.." sprak hij. "Nina, ik heb spijt van wat ik heb gedaan, en ik wil het koste wat kost recht zetten..." sprak hij vriendelijk en kalm.

Nina had niks meer recht op een rijtje, Alles vloog en leek overal tegen te botsen. Ze kon het allemaal niet meer volgen. Ze verstond amper wat Mitsu zei. Het ging het ene oor in en het andere oor weer uit. Niks bleef hangen. Het was enkel nog ongerustheid die door Nina heen ging. Er lag daar verdomme en kind met haar handen te graaien, te graaien naar haar handen. En Nina kon het niet in zich opbrengen om er naar toe te lopen en die kleine, lieve, zachte handjes vast te pakken. Enerzijds, ze durfde het niet, anderzijds kon ze het niet. Dit was niet de bedoeling, dit was niet hoe ze alles gepland had. Ze had gepland dat ze hém zou verassen op de Gren etage. Ze was van plan om alles te vertellen, alles waar ze over in had gezeten deze vakantie. Alleen alles was anders. Hij had haar verrast, eerst met de 'overval' daarna met dat kleine meisje met die prachtige donkere lokken. Waarschijnlijk gitzwart, dezelfde kleur als Nina. Pas toen Nina de strengheid in de stem van Mitsu hoorde leek ze een beetje bij te komen. Al die tijd had ze zitten staren naar dat kind. Dat kind dat Alice was. Alleen dan 10 maanden ouder dan de dag dat ze haar voor het eerst zag. Nina keek weg van het kind en keek Mitsu aan. Zíj was de moeder, Nina Chloë Maiy was de moeder van dat kind. En dat kind heette Alice, Alice-Falicity Maiy.. "Hoe noemen ze haar?" Vroeg ze in een opwelling. Dwars door de woorden van Mitsu in, die vertelde over dat ze haar regelmatig zou mogen bezoeken. Ze wilde het weten. Ze moest en zou weten hoe ze Alice noemde. Ze mochten haar niet anders noemen. Nooit niet, ze was geboren als Alice-Falicity en zo moest het blijven. "De tweede voorwaarden.." Herhaalde ze zachtjes. Ze hoorde wat Mitsu zei. Dat klonk niet anders dan haar moeder. Die alles in touwtjes probeerde te houden. Ook het leven van haar eigen kind. Ze zou nooit iets alleen kunnen doen in de ogen van haar moeder. Er moest altijd iemand zijn die haar in de gaten hield. Naast Savador moest nu ook Mitsu op haar letten, zo kwam het over. Nina knikte lichtjes. Ergens had ze deze voorwaarde wel kunnen bedenken. Het was typisch iets voor haar moeder om te bedenken. E dat zou ze waarschijnlijk overal bij bedenken. Ongeacht was. Nina zag Mitsu op haar af lopen. Ze deed niks, keek hem enkel aan. Volgde hem met haar ogen en voelde zich zachtjes tegen hem aan getrokken woorden. Tranen stroomde nog zachtjes en langzaam over haar wang, minder dan eerst, maar ze bleven op de een of andere manier stromen. En het wilde niet meer stoppen, hoe hard Nina het ook binnen schreeuwde. Ze voelde hoe hij de verdwaalde tranen weg streek. De aanraking deed haar alleen al bibberen, het voelde zo goed en vertrouwd. Ze begroef haar gezicht tegen zou schouder aan. Hoorde zijn woorden. Keek kort opzij naar het kind dat een pruillipje liet zien. Blijkbaar boos omdat ze geen aandacht kreeg. Ergens schrok Nina ervan, het was op dit moment net alsof ze naar zichzelf keek, in een mini versie. Koppig en, houdend van de aandacht. "Ze is het echt, he.." Zei ze zachtjes. Het kind keek op. Haar pruillipje begon te bibberen en voor Nina het wist begon het te huilen. Nina's hoofd kwam omhoog. "Wat nu?" Ze keek Mitsu haast angstig aan. Het kind was gaan huilen en ze had geen idee wat te doen.

"Hoe ze haar noemen..." sprak hij haast verontwaardigd uit. "Dat je dat durft te vragen..." sprak hij wat streng. "Hetzelfde zoals jij haar noemde, Alice-Falicity." sprak hij kalmpjes en glimlachte kalm. Hij wist dat ze bang was dat ze haar anders hadden genoemd. "Ze noemde haar wel constant Alice, maar dat was uit gemakkelijkheid." sprak hij kalm. "Maar ze hadden de naam niet veranderd..." sprak hij kalm. Toen ze haar gezicht tegen zijn schouder aan duwde sloeg zijn hart een slag over. Ze was dus niet enorm boos. Meer verward. Het kwam toch goed? Althans dat gevoel kreeg hij beetje bij beetje. Hij zag dat het meisje geen aandacht kreeg en glimlachte om de reactie. "Jap, ze is het echt..." sprak hij tevreden. Hij zag ineens dat het mondje wagenwijd open ging en een gil uit kraamde. Het begon hevig te huilen. Mitsu glimlachte toen Nina overeind kwam en hem vroeg wat ze meost doen. De angstige blik deed hem net niet in de lag schieten. Mitsu stond op en zuchtte. Hij legde zijn hand op Nina's bed en leek het uit elkaar te trekken. Echter bleef het dezelfde vorm en opende hij een doorgang. Hij duwde zijn hand er in. Hij trok er iets uit. Hij keek naar het fotolijstje waar hij en Nina op stonden in een gekke houding. Hij duwde hem gelijk terug. "Verkeerde..." sprak hij kalm en grinnikte. Hij pakte een tas er uit en liet het weer dicht groeien. Rustig ritste hij hem open. "Hmmm...mam geef me kracht..." sprak hij haast alsof zijn moeder hem hierbij kon helpen. Hij pakte Alice voorzichtig op en legde haar in zijn handen. "Je lijkt wel zwaarder dan toen ik je...." sprak Mitsu kalmpjes. "Ah, tuurlijk..." sprak hij. Hij legde Alice voorzichtig neer en maakte haar luier los. Zijn hand ging in de tas en haalde een schone tevoorschijn. Hij pakte de gebruikte goed vast zodat het gebeuren er niet uit zou vallen en kuchtte even. "Zo zo.." sprak hij met een vriendelijke stem. "Dat zat toch wel dwars he..." sprak hij met een liefelijke stem tegen Alice. Alsof Nina er niet was. Hij glimlachte en wierp de oude luier in de prullenbak. Hij zuchtte en keek toen naar het meisje. Dat nu met haar armpjes in de lucht graaide. Mitsu glimlachte. Haalde een doosje met doekjes tevoorschijn, deed zijn ding. Pakte nog even een beetje talkpoeder en voilá. Alsof het een beheersde hobby was bond hij de baby een nieuwe luier om. Hij zette haar weer in de maxicosi, waar ze brabbelend genoot van haar schone luier en de aandacht die ze kreeg. Mitsu wilde weer naar Nina lopen toen Alice opnieuw in een huilbui schoot. "Potver..." sprak hij terwijl hij haar oppakte. Hij haalde een knuffel tevoorschijn en wierp hem naast Nina. Hij pakte Alice op en liep naar Nina. "Hier, hou haar even vast en geef haar wat aandacht..." sprak hij zachtjes maar vriendelijk. Terwijl hij de knuffel ook aan Nina gaf toen ze Alice had overgenomen. Mitsu liep terug naar de tas en gritste er wat uit. Rende richting een klein keukenblok en zette een vuurtje aan. Pakte een plastic flesje tevoorschijn en deed een pan met water op het vuur zetten. Hij zette het vuur zachtjes en liep terug naar de tas om er wat uit te gritsen. Opende het zakje en deed wat in het plastic flesje. Deed een thermometer in de pan en keek naar de temperatuur. "Nog iets warmer..." mompelde hij. Hij deed wat water bij het poeder achtige spul en schudde het even goed. Legde daarna het flesje met dop er op kalmpjes in het warme water. En keek kort naar de staartklok aan de muur. Hij glimlachte. Na vijf minuten haalde hij het flesje er uit en zette er een drinkdop op. Kneep er even zachtjes in terwijl hij een krachtige beweging maakte waardoor een kleine straal over zijn arm heen ging. Hij knikte. Dat was nog net niet te warm. Kalmpjes droogde hij het flesje af en liep naar Nina. "Nina, ik wil dat jij dit doet." sprak hij kalm. "Je zult het toch eens moeten doen..." sprak hij zachtjes en nam de knuffel over. Kalmpjes gaf hij haar de fles met warme melk aan. Hij wist dat het wat vreemd over kwam dat hij dit kon. Maar toen zijn moeder hoorde van het feit dat hij waarschijnlijk Nina moest helpen kon ze het niet laten hem een spoedcursus te geven. De pop van zijn zusje had vaak genoeg een halve luier er aan hangen die ook nog eens regelmatig er af viel. Eigenlijk had Nina het moeten zien, ze had het hilarisch gevonden. Hoe vaak hij wel niet een te heette fles melk had gemaakt. Waarop zijn moeder weer mopperde. Als het een echt kind was zou het zijn tongetje verbranden... de woorden galmde nog na. Maar goed, het had geholpen. Zo kon hij Nina tenminste de eerste keer al helpen. Ze zou het eventueel zelf ook een keer moeten doen. Bij een kind kwam niet alleen vreugde, ook verplichtingen. En een immense verantwoordelijkheid.

-hopelijk vind je het niet erg dat ik Alice wat heb gespeeld-

Nina keek geschrokken op van de strengheid in Mitsu's stem. Het had toch gekund. Het zou heel logisch zijn als ze Alice een andere naam hadden gegeven. Ze was immers net geboren toen ze haar kregen. En Nina had enkel achter hen aan geschreeuwd hoe ze heette. Misschien hadden ze haar wel echt een andere naam gegeven. Opluchting was dan ook groot dat ze haar nog steeds Alice-Falicity noemde, of in het kort, Alice. Ze hadden haar verstaan. Ze hadden haar enige wens die ze op dat moment had, oke, een van de wensen, haar de naam geven die Nina in gedachten had. Nina had inmiddels haar gezicht tegen zijn schouder had gedrukt. Ze was totaal in de war. Ze zat hier,met Mitsu, die iets ongelofelijks heeft gedaan en tegelijkertijd had hij gelogen. En met haar dochter, die het nu op een schreeuwen zette. Angstig keek Nina naar het kind. Wat moest ze doen, hoe wist ze wat ze moest doen. Ze kende er nog niks van, en hoe wist je dan ook wat het kind mankeerde. Misschien wilde het wel naar haar moeder. Of, wacht.. Nina was de moeder zelf. Of haar adoptief moeder.. He..? Nina was totaal in de war. Waardoor ze een "Wat nu?" uit wist te brengen terwijl ze Mitsu aan keek. Mitsu stond op en liep naar haar bed, waar het kleine meisje lag. Hij rommelde wat in iets en mompelde verschillende dingen over dat zijn moeder hem bij moest staan, ofzo, dat ze zwaarder was en dat het wel dwars zat. Nina had al snel door dat hij haar luier aan het verschonen was. Ze keek lang hem heen en zag hoe het meisje genoot, van hoe hij bezig was. Haar mond hing inmiddels open van verbazing. De lieve stem van hem zorgde ervoor dat haar hard een slag oversloeg. Hij verschoonde de luier vaan haar dochter. Van haar meisje. Iets wat Nina zou moeten doen. Hij was zo druk bezig met haar. Nina zag hem omdraaien. Een klein glimlachje stond om haar lippen, alleen begon Alice weer te huilen. Nina keek naar haar, durfde zich niet te bewegen. Mitsu draaide zich om, pakte haar op. Gooide een knuffel naar Nina toe die naast Nina op het bed viel. Nina pakte het knuffeltje op en keek er even naar toen Mitsu naar haar toe kwam lopen. Ze kreeg het meisje in haar armen geduwd, terwijl hij zich omdraaide, wat pakte en weg beende naar het keukentje elders op de etage. Nina was alleen. Alleen met het meisje dat met de knuffel in haar handen speelde. Ze zat in haar schoot. Ze had precies de zelfde kleur ogen, de zelfde kleur haren. Het was net zichzelf in het klein. Voorzichtig duwde Nina een kus op het hoofdje. "Wat ben je groot." Zei ze zachtjes tegen het meisje. Ze draaide het kind om en tilde haar voor zich uit. Alice keek haar met grote ogen aan. Nina kreeg een glimlach op haar gezicht. Er was herkenning, van beide kanten. Het meisje kraaide het nu uit, waardoor Nina moest lachen. Zachtjes duwde ze het kind tegen haar aan. Het meisje leek het leuk te vinden. Al leek Nina het minder te vinden toen ze haar haren beet pakte en trok. "Au, au, au Alice, dat doet pijn." Het meisje liet haar haren los en keek haar ondeugend aan. Nina gaf een klein tikje tegen haar neus aan. "Jij bent net je moeder." Zei Nina zachtjes, terwijl ze Alice op het bed legde, die gelijk op onderzoek uit ging. Ze keek om en zag Mitsu met een flesje aan komen. Nina glimlachte even. Ze keek naar Alice, die haar handjes al uitstrekte. Ze zat op het bed, tegen een kussen aan. Het was net alsof het zo hoorde, alsof het altijd zo was geweest. "Volgens mij kan ze het al prima zelf!" Grinnikte Nina terwijl ze het flesje die ze van Mitsu aan het meisje gaf. Alice begon meteen gulzig te drinken. Had echter nog niet helemaal door dat ze het flesje omhoog moest doen, dus Nina duwde zachtjes aan de onder kant van het flesje. "Maar mijn complimenten Mitsu, ik had nooit verwacht dat je het al zo goed in de hand had." Ze glimlachte, terwijl ze het meisje weer in haar schoot zette. Ze voelde het hoofdje steeds wat verder naar achter ging, naarmate het flesje leger werd en Nina het wat hoger duwde. Toen het flesje op was stak ze haar handjes uit en gaf de fles aan Nina, waarna ze graaide naar de knuffel in de handen van Mitsu. Nina aaide zachtjes over haar zwarte haren. "Weetje, ze is net mij." Zei Nina zacht. "Haar duidelijke wil, haar manier van doen, dat was precies hoe ik ook was, toen ik zo'n kleine uk was, toch wonderbaarlijk, is het niet?" Voorzichtig maakte Nina een klein staartje in de haartjes van Alice. Ergens vroeg ze zich af wat Mitsu van dit alles vond. Hoe hij er tegenover stond. Maar dat zou later wel komen, eerst wilde ze genieten van het moment. Alles liep totaal anders, maar misschien was het maar goed ook.

Mitsu was druk bezig met het flesje en hoorde Nina wat zeggen tegen het kind. "Hey, Alice..." sprak hij vanuit het keukenblok. "Laat mijn vriendin, en jou moeder wel heel he..." sprak hij en grinnikte even. Hij kwam even later terug met het lauwe melk en glimlachte. Hij knipte in zijn vingers en de maxicosi verdween. Met een kalme pas liep hij naar Nina en gaf haar het flesje. Die Alice nu zelf over het bed liep kruipen. Hij glimlachte en zag dat ze gulzig naar het flesje greep en het in haar mond wist te stoppen. Nina hield het flesje wat omhoog. Hij grinnikte om haar woorden en ging naast haar zitten. "Ik heb zo een spoedcursusje gehad.." sprak hij onschuldig. "Moeders hoorde dat ik jou moest helpen dus ik kreeg een dagje les in luiers verschonen enzovoort..." sprak hij en glimlachte. Mitsu had inmiddels de knuffel in zijn handen en was naast Nina gaan zitten. Mitsu glimlachte toen hij Alice er naar zag grijpen. Hij legde de knuffel op het bed. "Pas er op hoor, hij gaat je pakken..." sprak hij kalmpjes terwijl hij de knuffel wat dichterbij schoof. Hij keek naar Nina. "Ze is inderdaad een kindje naar jou.." sprak hij. "Maar ik heb toch liever deze..." sprak hij terwijl hij zijn arm om haar nek legde en haar naar zich toe trok. "Nina? Misschien was mijn aanpak wat fout, maar..." sprak hij zachtjes. "Heb je al wat kunnen nadenken over dit..." sprak hij terwijl hij zijn hand legde op de plek waar haar hart zat. Zijn glimlach was vriendelijk en warm en was klaar voor ieder mogelijk reactie. Hij keek naar Alice die niet meer bezig was met de twee maar druk bezig was om de knuffel dood te 'knuffelen'. Mitsu glimlachte en keek toen weer naar Nina. "Ik heb je ontzettend gemist, de eerste week was een dag, de tweede week een week, de derde week een jaar..." sprak hij zachtjes om aan te geven hoe vermeoiend het was geweest om die drie weken van haar gescheiden te zijn. Om die drie weken constant wat aan haar te denken en het vinden van Alice. Nu kon hij vaker bij haar zijn en haar zijn volle aandacht geven zonder te liegen.

Het kleine meisje tussen haar benen was van haar. Haar eigen vlees en bloed. Het was geweldig dat ze dit mocht meemaken. Hoewel ze ergens ook nog steeds boos was op Mitsu. Wat hij had gedaan. Ze had hem helemaal verrot gescholden. Nina zuchtte even. Ze hoorde een stem vanuit het keukentje komen. Dat Alice haar heel moest laten.. Maar hoe hij het zei. Ze glimlachte. "Je hebt ome Mitsu wel gehoord he, mama heel laten!" Fluisterde ze in het oortje van Alice. Of Alice ook daadwerkelijk zou begrijpen dat Nina haar echte moeder was, wist Nina niet. Maar het maakte niet uit. Alice dronk inmiddels gulzig uit het flesje, terwijl haar hoofd steeds dichter tegen Nina aan kwam. 'Zozo, een spoedcursus nog wel!" Nina keek hem even ongelovig aan. "Heb je haar ook meegenomen naar je huis?" Het was voornamelijk nieuwsgierigheid. Ze wilde wel eens weten wat hij met Alice had gedaan. Alice kroop inmiddels half over Nina heen doordat Mitsu, die naast haar was gaan zitten, de knuffel naar haar toe schoof. Alice greep de knuffel en ging weer recht zitten in Nina's schoot. Waar ze een poging deed de knuffel een dikke knuffel te geven. Nina glimlachte naar Mitsu die haar tegen zich aan trok. "Ja, toch wel?" Ze grinnikte en ging weer recht zitten. Begon te friemelen in de zwarte lokken van Alice. Ze keek opzij naar Mitsu die de woorden uitsprak waar Nina al bijna op zat te wachten. Ze voelde zijn hand terecht komen op de plek waar haar hart zou moeten zitten. Nina keek even neer op Alice, die naast het knuffelen ook nog eens een heel gesprek had met de knuffel. "Ja, dat heb ik." Zei Nina simpel. "En eigenlijk wist ik het ergens al toen de laatste avond. En deze drie weken waren een hel."Nina keek even op van het kleintje naar Mitsu. "En toen was ik op weg naar de Gren etage.. En toen was er een of andere sukkel die het me weer niet makkelijk maakt." "Bij het woord sukkel legde Nina automatisch haar handen op de oortjes van Alice. "En daarbij..Ik ben nog steeds kwaad op je. Maar tegelijkertijd ook weer niet. Kijk dit!" Nina aaide over het bolletje van Alice, die op keek naar haar. "Dit is geweldig, maar was ook weer niet de bedoeling." Nina zuchtte even. "Je moet me beloven dat je me voortaan alles verteld. Geen geheimen meer. Geen leugens of wat dan ook." Nina staarde voor zich uit. Moest ze het zeggen of even wachten. "Mitsu, beloof het me en maak het echt waar, want ik kan niet zonder je." Nina keek op van haar kijkpunt en richtte deze op Mitsu zelf. Haar punt was duidelijk gemaakt, ze had gezegd wat ze wilde zeggen, min of meer. En nu was het aan hem.

Mitsu had zich naast Nina neergezet en kort naar haar gekeken. "Mijn moeder was niet de makkelijkste, iedere fout kwam ze met het feit dat ik dadelijk nog iets verkeerds zou doen met Alice. Niet dat ze me zonder het goed te laten doen uberhaupt Alice in mijn handen zou geven..." sprak hij zachtjes en kalm. "Nee, ze is niet op Gren geweest.." sprak hij. "Ze is constant op Razen geweest bij de pleegouders." sprak Mitsu. "Ik wilde haar niet weghalen van de planeet waar ze woonde. En daarbij opgeteld mochten de ouders nog afscheid nemen..." sprak hij zachtjes maar kalm. "Ik heb haar pas vandaag meegenomen. Ze lag vredig te slapen in de shuttle..." sprak hij zachtjes. Hij glimlachte toen Alice brabbelde tegen de knuffel. Mitsu keek naar Nina toen ze sprak 'Ja, dat heb ik...'. Zijn blik werd licht angstig. Dat kwam er niet al te best uit. Hij keek voor zich en bij ieder woord keek hij strakker en voelde zijn hart steeds sneller en lager kloppen. Hij wilde zuchtten van opluchting dat het vonnis er uit was. Maar haar woorden deden hem een hartslag missen. He, weer een minder! Hij keek voorzichtig naar Alice. "Ik zag je zo verbitterd kijken toen we het over haar hadden. Ik kon het niet laten om haar zelf te gaan zoeken..." zei hij haast zachtjes maar toch duidelijk. Zijn blik ging naar Nina. Haar woorden deden hem lichtjes glimlachen. Hij kwam dichterbij en gaf haar een klein kusje op haar mond. "Blijf boos zolang je wilt en desnoods geef me een pak slaag als het je woede wegneemt..." sprak hij. "Ik zal mijn best doen om geen geheimen meer te houden en je zo veel mogelijk te vertellen..." sprak hij zachtjes maar wel vastberaden. Hij stond op en stak een hand in zijn mouw. Trok er een bos met blauwe rozen uit. Hij legde het naast Nina. "Pfff..." zei hij kalmpjes. "Dat zat in de weg..." sprak hij. "Voor jou..." sprak hij kalmpjes. Liet de tickets expres onder liggen. Hij had een paar vrijkaartjes voor de disco in Oak's field weten te regelen en had ze bij het boeket gestopt. Zo kon ze met een vriendin naar de bioscoop gaan als ze wilde. Hij legde ze expres onderop zodat ze niet direct zichtbaar waren. Hij ging weer naast Nina zitten. Hij legde zijn arm om haar schouder en trok haar weer tegen zich aan. Hopend dat ze het nu geen ramp zou vinden.

Nina grinnikte even om wat hij over zijn moeder zij. Tsja, het is ook niet niks een kind van een ander. "Je moeder is gewoon een goed mens! Ik geloof het best, ik zou het ook niet doen als je alles fout doet!" Nina keek hem aan toen hij het over Alice had. Ze knikte af en toe even. Het was maar goed dat ze daar was gebleven. Anders was ze misschien wel helemaal in paniek geraakt. Het verbaasde Nina al dat ze dat nu niet was. Ze was zo lief aan het brabbelen met de knuffel. Hij had haar vandaag meegenomen, misschien zag ze het wel als een dagje bij de oppas. Dan zou het later wel verschrikkelijk worden. Het was maar goed dat ze had geslapen in de shuttle, dat konden misschien nog wel de verschrikkelijkste reisjes zijn met kinderen. Mitsu sneed een gevoelig onderwerp aan waar Nina op reageerde. Ze luisterde naar zijn reactie. "Had dan enkel wat informatie gezocht. Dan hadden we haar misschien wel samen kunnen zoeken! Dat zou veel specialer zijn dan nu." Na nog wat zegjes van Nina zag ze hem dichterbij komen om een kus op haar mond te voelen. Ze keek hem aan bij zijn woorden, het leek net alsof hij er een grapje over maakte. Maar ze was bloedserieus. "Mitsu, echt, maak er nou geen grapje van. Ik wil echt dat je niks meer verbergt. Probeer me alsjeblieft alles te vertellen." Haar stem was zacht maar streng. Ze had verdomme Wrens advies opgevolgd, en ze had nu zeker geen zin in een gebroken hart of iets dergelijks. Ze had voor een keer iets anders gekozen, zoals Wren het zei, 'Je komt genoeg jongens tegen die je nakijken, maar je komt niet vaak iemand tegen die echt zoveel om je geeft.' En dat was ergens waar. Een Bell zou zoiets nooit doen. Dus misschien was het alleen maar goed. Nina keek op toen Mitsu ging staan en een bos blauwe rozen uit zijn mouw trok, Dat was eens iets anders dan een bos rode rozen. Nina kon een glimlach niet onderdrukken. Ze pakte de bloemen van het bed af en rook er even aan, voorzichtig, bang dat er doorns Alice zouden prikken. Maar Alice kreeg ze in het vizier en begon er naar te graaien. "Nee Alice, dat is au!" Zei Nina op een lichtelijk strenge toon en het meisje richtte haar aandacht beteuterd op haar knuffel. Toen Nina de bloemen terug wilde leggen zag ze pas wat tickets. Ze keek Mitsu aan. "Wat is dat?" Ze wees naar de tickets terwijl ze de bloemen achter zich legde, ver uit het zicht van Alice. Ze zag er iets op staan van een discotheek, iets wat ze al in geen tijden had gedaan. Eens lekker gedanst! God, nu ze die kaartjes zag liggen kreeg ze er spontaan zin in!

Mitsu zweeg en keek voor zich uit. "Ja, dat is ze zeker..." sprak hij zachtjes. "Ze is een bezorgd en zorgzaam persoon en ik begreep haar punt iedere keer weer..." sprak hij kalm. "Het was niet mijn kind, en dan moet je al extra voorzichtig zijn dan je al bent bij je eigen kind. Zwijgzaam keek hij naar Alice. Hij hoorde haar woorden en keek naar het raam. "Misschien was het wel beter geweest..." sprak hij zachtjes. Hij zweeg en keek naar hetzelfde raam. Misschien was hun band dan nog steviger. Zijn blik schoot naar haar en zijn ogen waren wat furieus. Dacht ze serieus dat hij niet serieus was. Hij zette hier verdomme zijn vriendschap op het spel door eerlijk te zijn over dat hij gelogen had en dan nog geen vertrouwen. Hij stond op en liep naar het raam. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek kalmpjes voor zich uit. "Nina..." sprak zijn stem wat lager dan zijn gewoonlijke stem en zijn toon op een hoogte. "Ik maar er geen grapjes over. Ik ben serieus..." sprak hij. Hij keek over zijn schouder toen ze naar het bosje bloemen keek en vroeg wat de kaartjes waren. "Tickets voor de Disco in Oak's Field..." sprak hij zuchtend terwijl hij zich op het bed liet vallen tegenover Nina. Hij keek naar het plafond en zuchtte. "Nina, om eerlijk te zijn, had het zo kunnen wezen dat dit gesprek niet eens plaats had gevonden..." sprak hij haast zachtjes maar zeker. "Het had zo kunnen zijn dat Alice nog bij hun thuis was en dat ik totaal niet op SSA meer zat..." sprak hij verder. "Laat staan in het universum in Kovomaka..." sprak hij. Hij kwam overeind. "Nina, ik heb een keer een levensbedreigend virus opgelopen. Besmettelijk voor Grense personen. Het was een virus waar een volwassen persoon in 2 dagen aan overlijd. Ik heb er twee weken mee gezeten..." sprak hij zachtjes terwijl hij overeind was gekomen en haar strak aankeek. Als hij toch eerlijk was, dan zou hij maar wat van die ziekte openbaren. Hij had het gehad in de periode dat hij het nog met Kori had. Hij zuchtte. "Een virus die een illusie op je werpt, waarin je hevige pijnen lijd. Al je botten lijken gebroken, ieder spiertje lijkt gescheurd." sprak hij zachtjes. "Om een of andere reden kon mijn hart het aan, want een volwassen persoon kan de pijn amper twee dagen uithouden..." sprak hij zachtjes. "Waarom, is nog steeds een raadsel..." sprak hij. "Maar ik kon twee weken lang niets..." sprak hij. "Ik heb een aantal maanden moeten revalideren..." sprak hij zachtjes en keek naar Nina. "Ik mag van geluk spreken dat ik nog leef..." trok hij als conclusie. Het was in de periode dat Nina en Mitsu gescheiden waren. Vanwege de Razense Epedemie. En de ziekte die Mitsu had had er geen connectie mee. Die was uiterst zeldzaam op heel Gren.

Nina keek hem aan toen hij haar naam op een ongewone manier uitsprak. Geen grapjes. Nou die opmerking van een klap leek anders wel op een stomme grap, misschien had hij het zelf nog niet eens door. Nina zuchtte even. Ze keek naar de kaartjes en las het. De disco in Oak's Field. Ze zou zo graag er heen, maar nu ze hem zo hoorde kreeg ze een knoop in haar maag. Alsof er iets niet goed zat. Was het dan zo'n domme opmerking geweest. Maar dan was die niet alleen van haar kant af geweest. Hij had het dan gewoon niet moeten zeggen. Toen drongen de woorden bij Nina binnen. "..zou het kunnen wezen dat dit gesprek niet plaats had gevonden" Nina keek hem niet begrijpend aan. Wat bedoelde hij daar nou mee. "W..Wat bedoel je, niet meer op Kovomaka..?" Hij lag inmiddels op haar bed, De woorden kwamen langzaam maar zeker door. Een ernstige ziekte op Gren. Nina's adem stokte even. Twee weken. Hij had dóód kunnen zijn?! Nina zette Alice op de grond die er meteen vandoor kroop, met haar knuffel mee slepend. Ze kon nergens heen, enkel war rond kruipen. Waarom had hij het toen der tijd niet laten weten? Dan had ze hem op kunnen zoeken. Stel je voor dat hij dood ging. Dan... dan... dan had ze hem voor altijd moeten missen. En hoe meer ze dat besefte hoe meer ze bij hem wilde zijn. Nina sloeg haar handen voor haar mond toen ze hoorde van de illusie van pijn. Je zou zelfs kunnen zeggen dat haar ogen vochtig werd. "Ik weet niet wat ik moet zeggen.. Wat erg!" Haar stem klonk zachtjes. Nina richtte haar blik op de grond. Iedereen die haar verhaal kende van Alice, kende allemaal het zelfde, maar het verkeerde. Zo ook Mitsu. Hij kende het verhaal waarschijnlijk van haar vriend en zij waarbij de condoom was gescheurd. Helaas was het allemaal anders. "Ik moet je ook iets vertellen." Alsof het een biecht uurtje was geworden. Nina zuchtte en staarde naar haar voeten. "Jij kent me zoals ik bij je ben.. Maar er is een andere kant." Nina keek hem even aan en daarna weer naar de grond. "Ik ben altijd het flirterige meisje geweest. Hield van de aandacht van jongens, wat ik nog steeds niet erg vind. Alleen toen alles mis ging, jij was weg en ik draaide door. Ik kwam ik contact met de verkeerde mensen, raakte steeds meer in contact met wiet, heroïne en coke. Daarbij kreeg alcohol ook steeds vaker een grotere rol. Ik kwam vaker stoned en high in de klas. Of gewoon stom dronken, ben van 5 scholen af getrapt. Bij de laatste was het op een schoolfeeest. Zoals wel vaker die periode was ik stoned. had een glaasje teveel op en kreeg genoeg aandacht van de jongens. Ik voelde me heerlijk, vrij." Nina stond op en liep naar het raam, voorbij Mitsu. Dit verhaal wist niemand, alleen haar familie, de schoolhoofd en Nina zelf. "Ik belandde in een schoonmaakhok met een jongen, de vader van Alice. Ik kon niet meer helder denken, anders had ik het nooit gedaan." Nina slikte. Het was misschien dan wel anders dan wat Mitsu had meegemaakt.. "Ik weet best dat dit heel anders is dan wat jij hebt meegemaakt. En ik kan het haast niet geloven dat je hier misschien wel niet meer had kunnen zijn.. Maar wat er ook verder gebeurt tussen ons, wil ik dat je dit ook weet. Het echte verhaal, niet het verhaal er om heen. Want sinds het eerste moment geef ik al om je." Nina's stem was zacht, klein en bijna gebroken. Ze draaide zich bijna abrupt om en keek hem met een soort onzekere en angstige blik hem aan. "Ik hou van je." Haar stem was zacht, bijna niet te verstaan. Maar hoe dan ook zou hij het verstaan. "Ik wil alles achter me laten en verder gaan, met jou en alleen jou." Nog nooit had Nina zoiets naar iemand geuit. En het kwam een beetje in een opwelling, maar totaal gemeend. Ze leunde tegen het raam aan. Niet goed wetend wat ze moest doen. Naar hem toe of blijven staan?

Mitsu zag Nina's reactie en liet zich weer achterover vallen. Hij plofte in het bed waarbij Nina's geur onbewust weer een weg in zijn neus vond. Het hield hem om een of andere rede kalm. "Ik had je wat willen laten weten maar het begon met enkel wat spierpijn. We dachten dat het door het werk kwam. Maar later bleek ik in isolatie te werden gezet door die spierpijn. En voor ik het wist sloeg het toe. Niet veel later lag ik op een gesloten afdeling waar enkel een aantal mensen mochten komen. De doktoren en mijn ouders. Mijn zusje was nog jong en kwetsbaar. Dus daarbij ook meer vatbaar voor de ziekte. Ze heeft me twee weken lang niet gezien. Ze wist er van en dat doet me lichtelijk pijn. En ik ben blij dat je het nog niet wist..." sprak hij zacht. "De zorgelijke blik in mijn ouders hun ogen, het is iets wat ik nooit meer vergeet. Ik wilde je niet dezelfde pijn aan doen...." sprak hij zachtjes. Mitsu sloot kort zijn ogen en haalde diep adem. Zijn zegje was gedaan. Niets meer had hij te verbergen. Niets wat echt een beangstigend verhaal was. Maar Nina besloot ook iets te bekennen. Haar woorden waren zacht maar o zo diudelijk hoorbaar voor hem. Ze vertelde over haar flirterige kant. Een kant waar hij nooit van had geweten. En toen het schoonmaak hok. Ergens kwam woede opzetten. Hoe stom kon ze zijn. Echter werd die woede hem snel afhandig gemaakt. De laatste woorden. Zijn ogen schoten open. Zei ze dat werkelijk? Was dit geen droom. Mitsu kwam overeind maar Nina zat niet meer tegenover hem en stond achter hem bij het raam. Zijn haren waren door het liggen wat warrig geworden en hingen voor zijn ogen. Er zat een glundering in. Zijn gezicht hield een glimlach. Maar hij twijfelde kort. Hij keek naar het raam en zag Nina in een silhouet er in staan. Dit deed hem niet meer twijfelen. Ze was onzeker of ze dichterbij moest komen of niet. Mitsu stond resoluut op en liep om het bed heen. Wist het gewoon. Het was alsof alles voorgeprogrammeerd was voor die woorden. Hij liep naar haar toe en legde zijn handen op haar bovenarm. Hij zweeg alleen en trok haar dichter tegen zich aan. Hij gaf haar een warme omhelzing. "Niets op toe tevoegen..." sprak hij zachtjes en vriendelijk. Hij hield haar voorzichtig vast alsof ze een kostbaar bezit was die hij zou breken als hij te hard kneep of te zacht vast hield. Hij glimlachte. Onbewust vormde zijn magie in de omgeving kleine bladeren die maar een vorm hadden. Een hartachtig blad. Ze kwam uit het niets tevoorschijn en op de grond verdwenen ze weer. Mitsu had het zelf niet door. Hij zat in een omhelzing met zijn ogen gesloten bij Nina. Vergat de wereld voor kort en had niet door wat er in de omgeving gebeurde.

Nina knikte begrijpend bij zijn verdere woorden. Hij was in quarantaine, omdat hij een levensbedreigende ziekte had gehad. Niemand kon bij hem komen. Het was ergens wel egoïstisch dat ze zou denken dat hij het haar wel zou melden. Immers.. ze hadden geen contact meer. Dus misschien was het wel meer dan egoïstisch. Daarna begon Nina aan haar eigen zegje, over Alice en hoe zij was ontstaan. Nina was juist bij het raam gaan staan, staarde naar buiten en praatte op een zachte toon. Ergens bang voor zijn reactie. Hij had waarschijnlijk, zoals iedereen, geweten dat het toen der tijd haar 'vriend' was waarbij het condoom was gescheurd. Maarja, ze was zwaar onder invloed van de alcohol en voornamelijk de drugs. Nog voor ze hem de kans gaf om te reageren op haar verhaal, had ze het eruit gegooid. Het was niet het 'moment' dat ze het wilde zeggen, maar het was er uit gevlogen. Zachtjes, bijna niet verstaanbaar. Net zoals de woorden die ze erna toe voegde, En nu stond ze daar, tegen de post van het raam aan. Niet wetend wat ze moest doen. Ze had zojuist iets geuit wat ze nooit snel zou doen. Nina keek onzeker naar Mitsu, toen naar Alice die vrolijk rond kroop en af en toe langs een bed liep door zich vast te houden. Af en toe brabbelde en kierde ze was, gewoon de dingen die een 10, bijna 11, maanden oude baby zou doen. Nina's ogen schoten naar Mitsu toen hij opstond en op haar af liep. Een glimlach op zijn gezicht. Ze voelde zijn handen op haar armen, waarna ze hem tegen zich aan voelde. Hij omhelsde haar. De woorden die zo zachtjes in haar oren klonken. Een voorzichtig glimlachje kwam op haar gezicht te staan. Nina sloot haar ogen even toen Alice ineens krijste: "Ook! Oook!" Ze graaide naar de blaadjes die uit het niets verschenen en verdwenen. "Oohoook!" Riep ze nu terwijl ze zich optrok aan Nina's been. Nina keek naar beneden, naar het kleine meisje. Een klein lachje verliet haar mond. "Oohook!" Riep ze inmiddels terwijl ze haar handjes omhoog had en naar haar graaide. Nina bukte zich en tilde het meisje op die haar kleine armpjes om Nina's nek legde. Daarna draaide ze zich om en graaide naar Mitsu. Sloeg haar armpjes om zijn nek heen. Nina grinnikte. "Jij wilde ook gewoon een knuffel, nietwaar kleintje?" Heftig knikte Alice met haar hoofd waarna een luide "Ja!" uit haar mond kwam. "Ja!" Nina aaide haar over haar bolletje terwijl het meisje zich weer naar Mitsu uitstrekte.

Mitsu stond nu met Nina tegen zich aan in de raampost en genoot van het moment. Hij had zijn ogen gesloten en een tevreden glimlach op zijn gezicht. Zijn blauwe haren nog steeds wat warrig, al liet hij dit moment er niet door verpesten. Echter werd het moment verbroken door een gekrijs dat iemand ook aandacht wilde. Mitsu zijn ogen gingen open met een jammerlijke blik liet hij Nina los die Alice oppakte. Per direct gingen de armpjes om de nek van Nina. Hij glimlachte. Hij had echter geen spijt dat hij Nina los had gelaten. Het zag er gewoon prachtig uit. Nina met haar dochter die haar omhelsde. Mitsu grinnikte kort. Het zag er echt leuk uit. Ineens draaide het kindje zich zo goed en kwaad om en graaide naar hem. "Ho ho, ik denk niet dat je moeder mij met jou gaat delen hoor..." sprak hij maar voor hij het wist zaten de armpjes al om zijn nek. Mitsu legde zijn handen beschermend, en voor de zekerheid, dat ze niet zou vallen. In de zijn van Alice en glimlachte. "Jij bent ook zo knuffel baar als je moeder..." sprak zijn stem wat opgewekter en zachter dan dat hij bij Nina deed. Eerder als een vader tegen zijn dochter zou doen. Al wist Mitsu maar wat goed dat hij die rol nooit voor de honderd procent op zich zou dragen. Hij glimlachte. Het meisje kierde het uit van blijdschap. Mitsu zelf glimlachte. "Hmmmhmm..." sprak hij. Opnieuw graaide het meisje naar Mitsu. Hij glimlachte en opnieuw kreeg hij een knuffel. Hij glimlachte. Streek met zijn hand voorzichtig over het bolletje van het meisje. "Jij houdt deze tijd tegoed..." sprak hij haast zonder woorden en zo dat alleen Nina het echt zou begrijpen. Hij glimlachte. Hij zou die tijd wel met haar inhalen. Waar, dat wist hij, wanneer, zo spoedig mogelijk. Mitsu glimlachte. "Ik denk dat je moeder ook nog wel een dikke knuffel wil" sprak hij kalmpjes en grijnsde naar Nina. Hij glimlachte en keek naar Nina. Hij gaf haar een kleine knipoog en glimlachte toen.

Nina had eerst wat onzeker haar armen om hem heen geslagen, maar al snel drukte ze zich dichter tegen hem aan. Ze had haar kin op zijn schouder gelegd. Hij was van haar. Een vrolijke glimlach sierde haar lippen. Al snel kwam er gekrijs onder haar vandaan gevolgd door een trekkend gevoel aan haar rokje. Nina glimlachte en kwam los van Mitsu om het kleine meisje op te pakken. Het meisje gooide haar armpjes om haar nek, waarna ze zich omdraaide om haar armpjes ook om die van Mitsu te gooien. "Ook!" Had ze gezegd nadat Mitsu een opmerking maakte. Nina grinnikte. "Hmm, misschien maak ik wel een uitzondering." Zei Nina zacht. Ze had Aloce nog in haar handen die nu Mitsu los liet. Ze aaide haar bolletje, glimlachte toen Alice weer naar Mitsu greep hem een knuffel gaf. Nina liet haar los toen ze zeker wist dat Mitsu haar vast had. Ze had wat verlegen geglimlacht toen hij de opmerking maakte over het knuffel gehalte.. En nu maakte hij weer zo een opmerking. Ze hield deze tijd nog te goed.. Nina glimlachte weer wat verlegen. Ze was blij dat alles nu gewoon over was en dat ze kon genieten. Genieten van haar dochter, en haar vriend. Iets wat ze met trots zou zeggen. "Ik denk dat je moeder ook nog wel een dikke knuffel wil" Nina grijnsde. Ze legde haar hand op zijn gezicht en drukte een tedere kus op zijn mond, waarna ze haar andere arm om Alice heen legde. "Een kleine groepsknuffel.. Is dat ook goed?" Grijnsde ze. Alice had haar hoofdje bij Mitsu op zijn schouder gelegd en haar duim in haar mond gestoken. Nina nam haar over en legde haar op haar bed, sloeg de deken over haar heen en drukte voorzichtig een kusje op haar voorhoofd, daarna draaide ze zich om en liep op Mitsu af. "Dus, wat zijn de plannen? Ik denk dat ik je sowieso een etentje verschuldigd ben." Ze sloeg haar armen om zijn nek waarna ze met haar handen door zijn warrige haar ging. "Staat je goed, dat warrige, moet je vaker doen." Fluisterde ze inmiddels. Daarna zoende ze hem, vol overgave, vol passie en vol liefde.

Mitsu zweeg en liet Nina wat los. Pas toen zag hij de vallende blaadjes. "Soms, als magiërs een sterke emotie voelen. Wordt dit gematerialiseerd in de directe omgeving zonder dat de magiër dit bewust doet..." sprak hij terwijl hij een blaadje op zijn hand liet landen en deze verdween. "Waarschijnlijk voel ik dat nu ook..." sprak hij en gaf Nina een knipoog. Hij keek daarna naar de kierende Alice. Hij grinnikte om haar woorden. "Misschien," sprak hij tegen Alice. "Hoor je dat, het is niet zeker of je mij mag knuffelen..." sprak hij met een liefelijke stem. "Ja hoor, is beter..." sprak hij kalmpjes en grinnikte. Hij gaf haar een kleine kus op de wang en glimlachte. Mitsu keek naar Alice die ineens met haar hoofdje lag te knorren op zijn schouder. Hij glimlachte en streek over het bolletje maar geen reactie. Nina nam haar over en legde haar op het bed. "Mijn plannen, om je de schuld afhandig te maken..." sprak hij en tikte haar tegen haar neus. "Ik heb het allemaal al gepland..." sprak hij. "En jij hoeft niets als alleen maar gehoorzaam mee te komen..." sprak hij. "We gaan eerst Alice weg brengen vanavond en verder laat je het aan mij over..." sprak hij kalmpjes en gaf haar een kleine kus. "Pak wel wat schone kleren en zo in want we overnachten vanavond niet op SSA..." sprak hij kalmpjes. Hij glimlachte. "Oh vind je..." sprak hij alsof hij het totaal niets vond. Ineens voelde hij haar lippen op zijn mond. Een zoen kwam gevolgd. Hij zoende haar terug. Met dezelfde overgave, dezelfde passie, en dezelfde liefde.

Nina was de blaadjes haast niet opgevallen, tot hij het eigenlijk zei. Verbaasd keek ze om zich heen terwijl ze luisterde naar Mitsu. De blaadjes waren een uiting voor zijn emotionele gevoelens. Best apart om te horen en te zien. Nina stak een hand uit om een blaadje te vangen, maar deze verdween vrijwel direct. Ze ontving niet veel later tijdens een soort, groepsknuffel, zijn kus op haar wang en glimlachte. Alice had blijkbaar besloten om te gaan slapen dus Nina nam haar over van Mitsu en legde haar op bed. Terwijl ze terug liep vroeg ze naar de plannen. "Mijn plannen, om je de schuld afhandig te maken..." Ze kreeg een tik op haar nes, keek hem even vragend aan waarna hij verder ging. "Hmm.. jou gehoorzaam volgen.. Ik weet niet of ik dat wel zou moeten doen.." Zei ze met een grote grijns op haar gezicht. "Hmm, klink goed. Samen een avond doorbrengen buiten school. Ben benieuwd!" Ze glimlachte en kuste hem terug. "Wat moet ik eigenlijk meenemen voor kleren. Iets liefs, iets netjes.. misschien iets sexy of alleen maar mijn slobber pyjama..?" Ze grinnikte even. Ze had inmiddels haar armen om zijn net geslagen en speelde wat met zijn warrige haren. "Ohja.." Zei ze met een lach. "Jij weet gewoon niet hoe sexy het je maakt." En daarna zoende ze hem. Vol overgave, passie en liefde. En hij zoende haar terug, met de zelfde overgave, passie en liefde. En damn, wat voelde dat goed. Geen gedoe meer, het mocht, zonder er over na te denken of het wel of niet een goed plan was. Tevreden eindigde Nina de zoen. "Goed, dan moet ik maar gaan pakken, denk je niet?!" Ze maakte al aanstalten om naar de kast te lopen, een koffertje te pakken en het vol te gooien met haar spullen. Ze draaide zich nog eens om en gaf een kus waarna ze naar haar kast liep. Trok een klein koffertje onder haar bed vandaan en legde het naast Alice neer, voorzichtig zodat ze niet wakker zou worden. Ze trok een oudbollig jurkje uit haar kast(dat ze dat ding had meegenomen?!). "Zoiets?" Ze grijnsde. "Of misschien..." Ze trok er nu een van haar lievelings jurkjes uit. Eentje die bijna ging slijten van het vele dragen. "Zoiets?" Ze fronste even. Keek hem aan en lachte zachtjes. "Weetje wat? Als jij jou spullen pakt, dan doe ik dat ook." Ze keek hem even onderzoekend aan.. "Of heb jij alles al gepakt en gehoopt hierop?"

- Flut.. sorry

Mitsu grinnikte om haar woorden. "En of jij mij gehoorzaam volgt, dametje..." sprak hij streng maar zijn glimlach verraadde het feit al dat hij niet serieus was. Hij glimlachte en gaf haar nog een klein kusje op haar wang waarna zijn mond naar haar oor ging en glimlachte. "Iets wat sexy is is altijd welkom..." sprak hij zachtjes. "Zolang je wat warmere kleren inpakt..." sprak hij zachtjes en glimlachte terwijl hij wat afstand nam. Maar die kreeg hij niet want toen kreeg hij de passievolle zoen te verwerken. Zijn ogen sloten zich en hij reageerde er op terug. Hij glimlachte toen ze weer terugweek. Zijn ogen vonden die van haar. Het voelde bevrijdend. Alsof ketens zijn lichaam los lieten en hij kon zijn wie hij nu werkelijk wilde. Hij glimlachte en gaf haar een klein kusje. "Misschien wel handig..." sprak hij kalm. Hij glimlachte. Haar vraag deed hem opkijken. "Verhip das waar ook..." sprak hij. "Ik hoop dat je alles red hier met Alice." sprak hij kalm.

Daarna liep hij de slaapzaal uit en rende de naar zijn etage. Rende de slaapzaal in. Greep zijn tas en deed er een tweetal sets kleding in. Wat loopschoenen en zijn toiletspullen. Verder was het voldoende. Kalmpjes trok hij onder zijn bed een tent vandaan. Dat had hij een tijdje niet meer gebruikt. Hij klopte wat stof er af. Met zijn ouders ging hij regelmatig kamperen. Kalmpjes rolde hij het in een matje en bond deze boven op zijn tas. Kortom hij had dit vaker gedaan. Kalmpjes knipte hij in zijn vinger. Een hoop bladeren verzamelde zich onder hem en vielen toen uit elkaar.

Op de Fire-etage kwam deze hoop bladeren tevoorschijn vanonder een bed en verzamelde zich weer tot Mitsu met de tas. Hij glimlachte. "Zo, klaar om te gaan..." sprak hij. Hij glimlachte. Keek naar Alice die nog steeds vredig lag te slapen. Hij liep naar de tas die er nog stond en haalde er een zachte doek uit. Klampjes wist hij deze om Alice te wikkelen zodat ze tijdens de reis het niet koud zou krijgen. Rustig deed hij de tas om zijn rug pakte Alice op. "Zo, is de dame ook klaar?" vroeg hij daarna plagend.

"Warme kleren inpakken.. Zoals een slobbertrui? Want dan moet ik er toch een van jou lenen." Zei ze zachtjes terwijl ze grinnikte. Daarna had ze hem gezoend. Vervolgens gezegd dat ze dan maar moest in pakken. "Ik red me prima met Alice, ze ligt heerlijk te slapen, dus dat komt goed." Ze ontving nog een kus en toen ging hij weg. Ze plofte even op het bed. Goed, iets warm meenemen. Daarbij wilde ze niet dat het lelijk was of iets dergelijks. Nina stond op en ging voor haar kast staan. Dat werd nog een moeilijke, hoewel ze haar magie kon gebruiken om zich warm te houden.. Maar dat zou alleen maar energie kosten. Ze trok daarom een tweetal broeken uit de kast. Lange smalle broeken, die zaten altijd het lekkerst en waren redelijk warm. Daarbij trok ze een aantal shirtjes uit de kast waar ze weer een bijpassend vestje bij zocht. Dumpte er wat lingerie bij en was klaar. Oke, bijna dan. Schoenen. Wat voor schoenen moest ze aan. Nina zuchtte even. Draaide zich om en tilde Alice voorzichtig op om haar in de reiswieg te leggen. Toen ze zich weer had omgedraaid naar haar kast hoorde ze ineens de stem van Mitsu. Ze had hem niet eens horen binnen komen. Even schrok ze. Ze draaide zich glimlachend om. "Nee." Zei ze simpel met een glimlach. "Ik weet niet wat voor schoenen ik mee moet nemen." Ze keek hem even aan. Wat had hij in gedachten om te doen... En daarbij, moest ze zich waarschijnlijk nog omkleden voor ze gingen, ze zag er niet bepaald reisproof uit. O, en ze moest nog een pyjama inpakken. Ze griste er willekeurig een van de plank en propte die ook in een tas, dat was waarschijnlijk makkelijker dan een koffer. "Nee, de dame moet zich denk ik nog even verkleden. Aangezien een kort rokje en pumps niet de beste combi is voor jou plan, al mag Joost weten wat dat plan is." Ze griste nog een broek uit de kast waar ze haar lievelings jurkje op wilde dragen. Ze beende naar de badkamer waar ze zich in mum van tijd had omgekleed. Op haar blote voeten liep ze terug. Trok passende schoenen aan. "Zo, nu is de dame klaar!" Ze pakte haar tas op en deed hem om haar schouder. Een vrolijke lach stond op haar gezicht, klaar voor een, misschien wel, avontuur.

"Dan zal ik die wel eentje meenemen voor jou..." sprak hij kalm. Hij glimlachte en voelde haar lippen nog steeds op de zijne al was de zoen al afgelopen. Het voelde zo goed om het moeilijk te vergeten. Mitsu glimlachte toen ze zei dat ze nog niet reisproof was. Hij zette zijn tas tegen een willekeurig bed neer en ging op dat bed zitten om te wachten tot Nina kwam. Hij keek op de klok, tijd zat. Het was nog 3 uur en over een half uur zou de shuttle uiterlijk vertrekken. Dus dat zouden ze wel redden. Mitsu glimlachte toen ze terug kwam. "De dame is klaar..." sprak hij bevestigend en stond op. Hij deed zijn tas op zijn rug. "Dan zullen we maar naar de shuttle gaan..." sprak hij glimlachend. Rustig liep hij verder richting de shuttle en liep nog steeds met haar naast hem het platform op. Hij hielp Nina de reiswieg mee de shuttle in te krijgen en liep toen met haar naar een leeg plekje. Niet veel later verliet de shuttle SSA en konden ze verder door naar hun bestemming. Mitsu wist dat Nina de planeet wel meer kon raden naar mate ze dichterbij kwamen. Razen bleef de meest oranje planeet in de omgeving. Mitsu glimlachte toen ze uitstapte en voelde de warme zonnenstralen op zijn gezicht belanden. half 4 inmiddels. Hij glimlachte en pakte de hand van Nina vast. "Kom, dan gaan we eerst Alice afzetten..." sprak hij kalmpjes.

-ik open een topic op het lanceeringsplatform als vervolg -