Mitsu had heel de rit met Nina tegen zich aan in de shuttle gezeten en zo goed en kwaad hij kon het geheim te houden wat hij nou precies van plan was en wat hij in gedachten had. Hij had het zo goed en kwaad proberen te ontwijken met een kusje op haar mond maar Nina hield stug vol. Hij glimlachte en stapte met haar de shuttle uit waar hij op zijn beurt haar weer hielp met de reiswieg. Kalmpjes keek Mitsu de rustige straat rond. Hij glimlachte. Het was een dorp verder op van waar de ouders van Nina woonde en wist dat maar wat goed. Kalmpjes pakte hij de hand van Nina en trok haar lichtjes mee. De reiswieg stuurde hij zo goed en kwaad als hij kon mee. Door de straten heen was er weinig volk en Mitsu liep over de straat verder richting een bepaald huis. Bij dat huis stopte hij en belde hij gelijk aan. Zonder pardon om te vragen aan Nina of ze het wel wilde. Een vrouw deed open. "Mitsu?" sprak ze vragend. Mitsu knikte. "Ik kwam Alice terugbrengen..." sprak hij. "En Nina is meegekomen..." sprak hij verder. "Kom verder..." sprak de vrouw. Mitsu schudde zijn hoofd lichtjes. "Nee, we komen een andere dag wel een keer langs, vandaag komen we alleen Alice afzetten, we hebben nog wat meer te doen..." sprak hij kalmpjes. De vrouw knikte. "Nina" sprak Mitsu zachtjes. "Geef Alice nog een laatste kus voor nu, je zult haar deze week nog een keer zien..." sprak Mitsu met een kalme en vriendelijke stem. "We zullen regelmatig wel eens hier langskomen..." sprak hij glimlachend.

Toen Nina de wieg had afgezet en Mitsu en zij weer alleen waren pakte hij haar hand en liep met haar verder. Hij zweeg. Hoe verder ze liepen des te hoger ze kwamen ten opzichte van het punt waar ze Alice hadden afgezet. Hij glimlachte. Echter ergens bij de rand van het dorpje stond hij stil. Hij keek naar een restaurant en glimlachte. "Dit wordt onze eerste stop..." sprak hij kalmpjes en keek naar Nina. Ze had vast niet verwacht dat hij haar mee zou nemen op een etentje. Als ze dat al niet verwachtte zou ze het laatste des te beter vinden. Tenminste dat dacht Mitsu.

Ze glimlachte naar Mitsu toen ze eenmaal klaar was met pakken, de schoenen zaten erbij, ze was zelf helemaal klaar voor de trip. Nina haalde nog een hand door haar haar heen toen ze haar tas pakte en over haar schouder hing. Zoals gewoonlijk weer loei zwaar. Go Nina. Ze had de reiswieg van Mitsu over genomen zodra ze van de slaapzaal afliepen. Had zijn hand beet gepakt met een stralende lach. Ze kon het niet laten, maar die lach bleef er maar, alsof het een tatoeage was.. Ze werd geholpen door hem de shuttle in, met de reiswieg. Het was alsof het een gelukkig gezinnetje was, maar Nina wist dat het straks anders zou zijn. Dat zou het moment zijn dat ze Alice weer weg moest geven, de 2e keer in een jaar. Nina nam plaats bij een raampje, waar nog enkele plekken vrij waren, De reiswieg met Alice erin had ze op schoot gezet en Mitsu was naast haar gaan zitten. Ze had haar hoofd tegen het raam kozijn gelegd, terwijl ze Mitsu naast zich voelde. Hij zat tegen haar aan. De brok in haar keel werd alsmaar groter naarmate ze Razen naderde. De vertrouwde gloed die er van de planeet af kwam. Ze kreeg steeds minder zin om er naar toe te gaan. Nina zuchtte even. Ze was reuzen benieuwd wat hij allemaal van plan was. Maar ze zou nu gewoon geduldig afwachten. Langzaam aan merkte Nina dat de shuttle ging landen. Een haast beverige zucht kwam tussen haar lippen door. "Kunnen we niet gewoon terug gaan?" Fluisterde ze zacht terwijl ze een speentje in Alice haar mond stopte, Je zou kunnen zeggen dat ze 'coldfeet' kreeg. Het zat haar inmiddels tot ver boven het niveau. Ze wilde niet meer. Zonder tegen stribbelen ging ze Mitsu achterna de shuttle uit. Hoewel, ze wilde wel tegen stribbelen maar ze kon het niet. Ze moest dit doen. Ze moest haar kleine meid weg brengen, weggeven. Geheel niet vrijwillig. Nina voelde de warmte vrijwel gelijk op haar gezicht branden. De vertrouwde warmte die ze miste op SSA, was uiteraard hier te vinden. Haar planeet. Ze liet zich meenemen door Mitsu terwijl ze de reiswieg stevig in haar handen vast hield. Zo stevig zelfs dat haar handen wit waren door de druk. Ze knikte behoedzaam op de woorden van Mitsu, ze zouden Alice eerst wegbrengen.

Nina keek de straten in van het kleine dorpje, hoe vaak had ze hier wel niet gelopen.. Een klein dorpje dat net een aantal kilometers van haar huis af stond. Ze had geen idee wat ze hier zouden doen, dus als een trouw hondje liep ze met Mitsu mee. Die vastbesloten was en wist waar hij heen moest. Ze kreeg nu echt zenuwen. Haast abrupt stopte Mitsu voor een deur en belde aan. Zachtjes kneep ze in zijn hand. Een vrouw deed open. Ze kende hem, sprak zijn naam. Haast angstig en verlegen stond ze half achter hem. De reiswieg geklemd in haar hand de andere omklemde die van Mitsu. Bij de woorden van Mitsu kreeg Nina een grote brok in haar keel. Haar ogen werden haast vochtig. Ze kon haar kind toch niet nog een keer afstaan. Een keer was al erg genoeg, en nu stond ze op het punt om het nog eens te doen. Verdomme. Nina staarde naar het kleine meisje in de wieg. Sabbelend op haar speen. Nina zuchtte en keek Mitsu aan met grote ogen, die alleen maar uitstraalde 'Doe me dit niet aan.' Maar toch. Nina pakte Alice voorzichtig uit het wiegje, nadat ze die op de grond had gezet. Zachtjes drukte ze het meisje tegen zich aan. Fluisterde wat woorden in haar oor. "Bedankt." Zei ze zacht tegen de vrouw toen ze Alice gaf, en meteen draaide ze zich om, weg van dit alles. Ze kon geen minuut langer blijven. De woorden van Mitsu negeerde ze. Ze zouden hier niet regelmatig terug komen. Dit was de laatste keer, ze kon het niet nog eens doen.

Om de hoek van de straat bleef ze staan. Haar rug tegen de muur, een voet tegen de muur en haar hoofd ver achter in haar nek. Naar de lucht starend, tranen weg knipperend wachtte ze op Mitsu. Toen hij kwam liet ze hem haar hand pakken en liep ze zwijgend met hem mee. Haar blik op oneindig. Alles kon haar nu wel gestolen worden. Terwijl ze liepen legde Nina haar hoofd op de schouder van Mitsu. Haar beide handen omsloten die van hem. Ze keek even op toen hij stil stond. "Dit wordt onze eerste stop..." Nina keek hem verbaasd aan. Een etentje, met zijn tweeën. Ze glimlachte. "Wat een verassing." Wist ze er uit te brengen zonder dat je de brok in haar keel kon horen. Alsof ze weer zwanger zou zijn, zo emotioneel was ze. Ze kon wel van alles vol schieten. Nina zuchtte even. Vlug duwde ze een kus op zijn mond. "Laten we dan maar snel naar binnen gaan, ik ben uitgehongerd!" Grinnikte ze. Ze trok hem haast naar binnen. De gastvrouw keek hen vragend aan. "Tafel voor twee.' Zei ze vriendelijk tegen de vrouw die knikte en hen voor ging naar een tafeltje in de hoek. 'Wilt u iets drinken?' De vrouw was terug gekomen toen ze eenmaal zaten en gaf hen een menu kaart. "Doe maar een rosé." Glimlachte Nina beleefd waarna ze even naar Mitsu keek.

-- Wooooeeeej, ik heb een stukje van de vorige maar hierin geplakt... (:

Mitsu had de vrouw nog even toegesproken en had vanuit zijn ooghoeken naar Nina gekeken die ineens wegliep naar de hoek van de straat. Mitsu had het korte gesprek nog korter gemaakt en keek naar Nina die nu op de hoek naar de lucht zat te kijken. Mitsu zuchtte. Hij zei de vrouw nog gedag en glimlachte. Hij stak zijn handen in zijn zaken en liep naar Nina toe. Kalmpjes keek hij naar haar. "Je bent haar niet voorgoed kwijt..." sprak hij glimlachend. Veegde wat vocht bij haar ogen weg. "Daarbij opgeteld, we kunnen langskomen wanneer je wilt. En ik verplicht je dat regelmatig te doen..." sprak hij. "Want ik ga het hoe dan ook wel doen, met of zonder jou..." sprak hij met een serieuze toon. Hij glimlachte vriendelijk en legde zijn handen op haar schouders en gaf haar een warme knuffel. Streek over haar rug. "Het is moeilijk, maar ik beloof je, je ziet haar deze week nog een keer..." sprak hij zachtjes en glimlachte. Hij pakte haar hand en trok haar zachtjes mee. "Kom..." sprak hij zachtjes en glimlachte.

Mitsu keek naar het restaurant bord dat boven hun hoofd hing. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. Hij wist dat ze haar masker van vrolijkheid op probeerde te zetten maar van hem hoefde dat niet perse. Als ze zich niet goed onder voelde dan moest ze dat aan hem laten zien. Hij zou hun tweede stop alleen maar goed maken. Hij glimlachte toen zij de vrouw aan de balie aansprak. Ze nam zijn taak over? Hij grinnikte en liep mee met de vrouw die hun een tafeltje aanbood. Zwijgzaam ging hij tegenover Nina zitten en bestelde een colaatje. De vrouw liep weg Mitsu en Nina achterlatend. Zijn blik ging glimlachend naar Nina. Hij boog wat voorover en legde zijn hand tegen haar wang. "Kop op, het komt wel goed..." sprak Mitsu. "Alice is een deel van jou, die je ouders je hebben terug gegeven. Maar met onze school is het nou eenmaal dat je haar niet op kan voeden. Maar je kunt haar regelmatig opzoeken. En als het moet ga ik mee." sprak hij om haar wat op te beuren. "Ik ben er voor je, en zeker wanneer jij het moeilijk heb..." sprak hij en streek evn over haar bovenarm. Kalmpjes ging hij weer zitten toen de vrouw met het menu kwam en nam deze aan. Ook gaf ze er een aan Nina. Zwijgzaam klapte hij de zijne open en begon met het kiezen van zijn gerecht.

Nina stond met haar rug tegen de muur van de zijkant van een huis. Haar hoofd achterover in haar nek. Haar ogen die waterig naar boven staarde. Verdomme. De tweede keer alweer. De tweede keer in een jaar tijd dat ze haar kind moest afgeven. Ze wist wel dat het geen doen was om het op SSA te houden. Maar continu het kind achterlaten en weglopen alsof het niks was. Dat kon ze toch niet. Wat als de ouders niet meer wilde dat ze kwam, dan zou ze er te gehecht aan raken. Dat wilde ze nu voorkomen, en de enige manier was het van haar af te zetten. het hoofdstuk Alice achter zich sluiten en het niet meer terug lezen of heropenen. Ze hoorde Mitsu aan komen lopen. Ze bleef in de zelfde houding staan, haar lippen strak op elkaar, haar kaken geklemd op elkaar. "Je bent haar niet voorgoed kwijt..." Ze keek naar hem terwijl ze zijn duimen onder haar ogen voelde, die zachtjes het vocht weghaalde die er toch was komen te zitten, stomme verdomde tranen. Nina zuchtte. Ze kon amper een woord uitspreken. Ze keek hem met grote ogen aan bij zijn woorden. Hij zou langs gaan, met of zonder haar. Ja, vast. Bij hem lag het niet zo gevoelig als bij haar. Laat staan de angst die Nina inmiddels had om haar echt te verliezen en om haar meer in haar hart te sluiten. Ze voelde de armen, de stevige armen, van Mitsu om zich heen. Nina sloeg die van haar stevig om hem heen, haar gezicht begroef ze haast in zijn schouder. Ze keek even op. "Ik weet niet of ik dat deze week al kan. Het voelt gewoon alsof ik haar net als de eerste keer moet afstaan. En dat gevoel zal telkens weer terug komen." Zei ze zachtjes. Ze voelde zijn hand om die van haar toen ze werd meegetrokken.

Ze waren bij een klein restaurantje gekomen. Ze zouden gaan eten, lekker, ze stierf zowt van de honger. Daarom trok ze hem met een vrolijke grijns mee naar binnen waarna ze om een tafel voor twee vroeg. Even onbezorgd genieten. Genieten van alles en van hem. De vrouw nam wat drinken op. Oh, wat had zij zin in een glaasje, een enkel glaasje, met een percentage alcohol. Ze had het gewoon even nodig. Toen de vrouw eenmaal weg liep zag ze Mitsu wat dichterbij komen. Hij wreef zachtjes over haar wang. "Kop op, het komt wel goed... Alice is een deel van jou, die je ouders je hebben terug gegeven. Maar met onze school is het nou eenmaal dat je haar niet op kan voeden. Maar je kunt haar regelmatig opzoeken. En als het moet ga ik mee." Nina knikte. "Geloof mij, voor mijn ouders zal het wel een keer zijn. Stel je voor dat die mensen weg gaan, omdat ze hier geen zin in hebben, gewoon willen genieten van haar?!" Zuchtte Nina haast treurig. "En dan ben ik al die tijd geweest en is die pijn alleen maar erger! dat wil ik niet.." Ze keek Mitsu serieus aan. Ze kon toch niet het erger laten worden. Alice had een toekomst, zonder haar. Maar met haar liefhebbende adoptieouders. "Ik ben er voor je, en zeker wanneer jij het moeilijk heb..." Ze knikte even en legde een hand over zijn hand, die op haar boven arm streek. "Dat weet ik.." Zei ze zachtjes en glimlachte. De vrouw kwam inmiddels alweer terug met de drankjes en de menukaart. Nina knikte beleefd en sloeg, net als Mitsu, het boek open. Nina nam een slokje van haar rosé. Na de eerste slok zou ze al bijna de neiging krijgen om het in een keer achter over te slaan, maar ze hield zich keurig in. Ze bekeek de lijst nauwkeurig en stuitte al snel op het probleem dat ze altijd had. Ze kon niet kiezen. Dus besloot ze al snel voor iets waar ze eigenlijk altijd voor ging. Friet met kip. Ze sloeg het boek weer dicht. Gelukkig was dit niet zo'n typisch Raziaans restaurant waar ze alleen Raziaans konden. "En, wat neem jij?" Ze glimlachte terwijl ze nog eens nipte aan haar glas.

-bleg, volgens mij is tie behoorlijk ):
Maar dat van die kip... THAT IS JUST ME! (:

Mitsu glimlachte om haar woorden. "Geen zorgen, die pleegouders gunnen het jou om Alice op te zoeken, daarbij opgeteld, dat gevoel wordt langzaam minder. Je zult veel meer spijt krijgen dan wanneer je het niet gedaan hebt. Let op mijn woorden..." sprak hij kalmpjes en glimlachte toen. Daarna trok hij haar mee.

Eenmaal in het restaurant zakte Nina de moet helemaal in de schoenen en was ze nog meer angstiger om Alice te verliezen dan ze al was geweest. "Hehehe..." sprak hij. "Die ouders geven jou de kans om Alice vaker te zien. En jij denkt dat ze zo gemeen zijn om de boterham weg te trekken voor je ook maar een hap kan nemen..." sprak hij met een vriendelijke toon. "Ze hebben het juist graag dat jij deel van Alice leven ben. Niet dat je achter bang zit en niet durft te komen omdat de pijn eventueel groter zou kunnen worden..." spraken zijn woorden lief en bemoedigend met onbewust een enorme kracht erachter gezet. Hij glimlachte en gaf haar een kusje op het voorhoofd. "Het komt wel goed...." sprak hij terwijl hij weer ging zitten. "Pffff tja..." sprak hij. "Ik twijfel een beetje tussen de biefstuk of een heerlijk varkenshaasje..." sprak hij kalmpjes. Maar toen de vrouw kwam koos hij maar direct. Hij kon onmogelijk de dame laten wachten. "Doe mij maar een heerlijke stuk biefstuk..." sprak Mitsu. 'Medium' kreeg hij nog toegeworpen. "Ja doe maar..." sprak hij kalmpjes. Mitsu zijn blik ging toen naar Nina, haar keuze nog op tafel en ze konden heerlijk genieten. Hij glimlachte en wachtte geduldig af.

Nu zat ze in een restaurant en stond ze bijna letterlijk op instorten. Stom gedoe allemaal. Nina zuchtte even. "Die ouders geven jou de kans om Alice vaker te zien. En jij denkt dat ze zo gemeen zijn om de boterham weg te trekken voor je ook maar een hap kan nemen..." Nina haalde haar schouders even op. Het kon toch. Zoveel ouders deden dat. Hoevaak had ze zoiets wel niet gelezen en gezien om haar heen. En al zouden ze het niet doen, die angst bleef. Hoe graag ze het wilde dat het verdween. Het was er toch en kwam telkens om een hoekje kijken. "Ze hebben het juist graag dat jij deel van Alice leven ben. Niet dat je achter bang zit en niet durft te komen omdat de pijn eventueel groter zou kunnen worden..." Nina sloeg haar ogen even neer. Ze voelde een kus op haar voorhoofd. Zachtjes zuchtte ze. Misschien had hij wel gelijk, waarschijnlijk had hij dat ook, zo als gewoonlijk. Hij kende haar inmiddels wel goed genoeg. Nina pakte zijn hand beet en kneep er even zachtjes in. "Ik zal het proberen, ik wíl het proberen. Maar ik kan niet zeggen dat het zal lukken.." Nina zei het zachtjes en de angst was ergens wel te horen. Al snel wist ze het onderwerp weer te veranderen op het eten. ze vond het wel even goed zo. Het onderwerp Alice was even weg. De vrouw kwam al weer terug om te vragen wat ze wilde eten. Mitsu ging voor een biefstuk. "Doe mij maar de kip." Ze glimlachte vriendelijk. "Friet of gebakken aardappeltjes?" Het leek wel of die haar dag niet had. "Friet alstublieft." Haast zuchtend en kreunend liep ze weer weg. "Die heeft blijkbaar haar dag niet." Grinnikte ze zachtjes. "Dus, vertel je me nog wat je van plan bent deze dagen, of is alles voor mij verboden om te weten?" Ze keek hem vragend en nieuwsgierig aan. Ze nam een slok van haar drinken en glimlachte ondeugend. Wat was hij allemaal van plan met haar. De vrouw kwam alweer en schotelde de borden voor hen neer. Het zag er goed uit, heerlijk zelfs. "Eetsmakelijk." Nina glimlachte en propte een patatje in haar mond.

Mitsu zweeg en sloot zijn ogen in een glimlach. "Zolang je het probeert is het al een begin..." sprak hij kalmpjes en glimlachte. Zwijgzaam keek hij naar haar en ging toen weer tegenover haar zitten. Hij hoorde de zuster die zuchtend wegliep. En of die haar dag niet had. Een glimlach ging er dus ook niet van af. Dat werd geen fooi voor haar. Mitsu glimlachte bij de woorden van Nina. "Kennelijk..." sprak hij. Niet veel later kwam er twee borden met het heerlijke eten. Mitsu glimlachte en pakte zijn bestek. Sneed de biefstuk als eerste aan. En nam een stukje in zijn mond. Slikte het na wat kauwen door. "Insgelijks...." sprak hij kalm op haar woorden. "Niet alles is verboden voor jou om te weten. Maar een klein detail wel...." sprak hij kalm terwijl hij nog een stukje in zijn mond stak en deze opat. "De locatie van onze tent kom je wel te weten, die ga ik je niet vertellen. Verder gaan wel een paar nachtjes kamperen. Even niet in dat muffe gebouw waar jij constant aan school denkt. Gewoon even, ontspannen..." sprak hij kalmpjes en nam nog een hap. Zwijgzaam kauwde hij deze ook fijn. De zoete smaak gemengd met wat kruiden deed hem genieten en glimlachend keek hij naar Nina. "Hoe is uwe kip..." sprak hij glimlachend. Zwijgzaam keek hij naar haar en wachtte glimlachend op een mogelijke reactie.

[jeej weer een inspiratieloze dag~! Dat wordt nog wat met het verhaallijn dat ik nog moet uittypen >.> ow, nu zeg ik teveel -fl-]

Nina glimlachte vriendelijk. Ja ze zou het proberen en meer dan dat kon ze niet doen. Nina knikte vriendelijk toen de vrouw zuchtend en kreunend de borden kwam brengen. Ze was blij als ze dat vrolijke gezicht niet meer hoefde te zien. Ze werkte Nina op haar zenuwen. Nina propte wat patatjes in haar mond. "Niet alles is verboden voor jou om te weten. Maar een klein detail wel...." Nina lachte. "O, nee. Jammer, die kleine details maken het." Ze grijnsde. "Je laat het zeker ook niet stiekem per ongelijk vallen, he?" Haar grijns stond ontzettend nieuwsgierig en ondeugend. Ze stopte nog een patatje in haar mond. "De locatie van onze tent kom je wel te weten, die ga ik je niet vertellen. Verder gaan wel een paar nachtjes kamperen. Even niet in dat muffe gebouw waar jij constant aan school denkt. Gewoon even, ontspannen..." Hij had toch niet net het 'k' woord genoemd? Als ze iets niet kon was het wel kamperen. Dus dat zou nog een ramp worden. Ze was altijd de luxe gewend van huisjes met alles erop en eraan. En nu ging ze voor het eerst in een tentje slapen. "We gaan dus kamperen.." Ongelovig sprak ze de woorden uit en keek ze hem aan. "Dat kan nog lachen worden, voor jou." Grijnsde ze. Hiervoor had ze niet de kleding mee genomen. Dat werd nog eens wat. Namelijk een ramp. En geen kleine ook! En dan moest ze nog ontspannen. Maar alles was beter dan dat gebouw. Daar had hij gelijk in. "Maar gelukkig ben jij er om me van alle nare beestjes te beschermen." Liefjes glimlachte ze hem toe. Ze nam een paar happen van haar kip die heerlijk mals was. "Proef zelf maar." Ze stak haar vork uit naar Mitsu. Wachtte tot hij de kip had gegeten om zelf nog een stukje in haar mond te stoppen. Toen ze haar eten op had keek ze hem even vragen aan. "Are we ready?" Ze glimlachte. "Of gaan we hier nog een toetje eten?"


Blug..

Mitsu at zwijgzaam verder. "Hmmm, nee ik laat niet toevallig vallen wat het is nee. Dat vind ik zo, zo verassingseffectverpestend..." sprak hij een woord dat totaal niet bestond. Hij glimlachte en keek naar Nina. "Uhu..." sprak hij kalmpjes. "Zeg ik iets verkeerds?" sprak hij. "Inderdaad dat wordt lachen....voor ons beide..." sprak hij ter verbetering. "Ach er is niets mooiers om in de wijde natuur te liggen in een tentje met degene die je leuk vind..." sprak hij. "Oeps, dat weet ik zelf nog niet....wel dat kamperen leuk is, maar niet hoe leuk het is met degene die je leuk vind..." sprak hij kalmpjes en grinnikte. "Ja hoor, die komen niet in de buurt van jou..." sprak hij kalmpjes. Hij stak een stukje vlees aan zijn vork en hield deze ook voor Nina klaar waar zijn arm en die van haar zowat een kruis vormde. Mitsu nam pas de hap wanneer Nina hem ook nam zodat ze tegelijk hapte. Hij glimlachte enkel en nam rustig een het laatste hapje. "Als jij wilt dan bestellen we dat..." sprak hij kalmpjes. Maar aan haar woorden te horen was ze op en top in haar nopjes en wilde ze verder. Hij nam de rekening op en legde het geld op het daarvoor bestemde bordje en stond toen op. Zijn rugzak zette hij weer aan zijn rug en pakte de tas van Nina. "Kom dame, dan gaan we eens op pad..." sprak hij kalmpjes en wenkte haar. Hij glimlachte enkel. Hij wist aan de zin met beestjes op te maken dat kamperen dus niet haar ding was. Dat kwam wel goed. Hij had het allang uitgedokterd. En tegen de tijd dat ze daar waren was het nog steeds licht. Kalmpjes liep hij met Nina het restaurant uit klaar om het volgende halte te bezoeken.

Zwijgzaam liep hij met Nina's tas over zijn schouder en zijn rug zak op zijn rug naast Nina en hield haar hand kalmpjes vast. "Op het eerste blik zal je het wel niet herkennen, maar het is bij zonsondergang zeer herkenbaar..." sprak hij op een nietszeggende manier. Hij liep met Nina het bos in dat er rustig bij lag. Echter kwamen ze bij een klein bergpadje dat wat omhoog liep. Mitsu liep er rustig overheen terwijl hij zijn arm wat naar achteren hield zodat hij Nina vast gehouden had. Hij wist precies waar hij naar toe ging. Zwijgzaam liep hij richting het bosrand. Daar stopte hij. Een prachtig uitzicht. En Mitsu genoot van de nostalgie die er bij kwam kijken. Al was het voor hun niet zo heel oud. Zwijgzaam legde hij de tassen neer. "Zo, we zijn er..." sprak hij kalmpjes. Hij wist niet of Nina het herkende met dit daglicht maar het was hun plekje, hun toevluchtsoord. Hij had het alleen met een omweg bereikt. Dat hij expres had gedaan om haar op het verkeerde been te zetten. Aangezien er een snellere weg was. Mitsu glimlachte naar Nina en keek haar aan. "Verrassing?" sprak hij plagend en glimlachte.

Nina schoot in de lach. "Is dat verassingseffectverpestend?" Ze grinnikte, hoe kwam hij ook bij dat woord. Nina keek hem aan en grinnikte. Wat een praatjes kreeg hij ineen. "Gelukkig, ik hou niet zo van die beestjes." Ze glimlachte. Terwijl zij een stukje kip aan haar vork deed en deze uitstak deed Mitsu het zelfde. Ze keek hem even aan toen ze een hap nam. Verdomd, sit was ook behoorlijk lekker. Nina propte de laatste patatjes in haar mond. Legde netjes haar vork en mes neer. "Als jij wilt dan bestellen we dat..." Nina keek hem even aan. Waarschijnlijk zou dat goed genoeg zijn voor hem om te weten dat ze daar totaal geen zin in had. Ze glimlachte toen hij de rekening vroeg en betaalde. Nina trippelde achter Mitsu aan die haar wenkte. Eenmaal buiten pakte ze zijn hand beet. "Dus, wat gaan we nu doen?" Vroeg ze terwijl ze liepen.

Nina liep gespannen met Mitsu mee. Wat was hij allemaal van plan. Nina keek hem even vragend aan. Wat bedoelde hij daar nu mee. Niet herkennen maar later zeer herkenbaar. Al zei die zonsondergang eigenlijk al deels genoeg, zodat Nina een voorgevoel kreeg waar ze heen ging. Al bleek de weg totaal ander zodat ze helemaal in de war raakte. In plaats van het paadje dat ze normaal nam,ging hij ineens het bos in. Niet begrijpend volgde ze hem. Hij ging een bospaadje op die wat omhoog liep. Nina was genoodaakt om iet wat achter hem te gaan lopen terwijl ze naar boven liepen. Wat was hij wel niet allemaal van plan? Uiteindelijk stopte hij, waardoor Nina tegen hem aan botste omdat ze het niet door had. "Zo, we zijn er..." Ze stonden aan de bosrand, en Nina verwachtte nu ergens dat ze bij een of andere heide zouden zijn. Nina stapte op zij om voorbij Mitsu te kijken waar ze precies waren beland. Maar de eerste glimp gaf jaar eerdere vermoeden waar. Ze waren op hun plekje, de rots. Sprakeloos keek ze rond. Ze had hier zo vaak gezeten. Eerst met Mitsu, daarna met haar dikke buik waar ze verhalen tegen had gesproken. Ze zou er zo emotioneel van kunnen worden, al hield ze dat tegen. "Verrassing?" "En of het een verassing is!" Glimlachte Nina. Ze sloeg haar armen om zijn nek. "Ik vroeg me al af wanneer ik hier weer een keer zou komen met jou" Fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Met een grote glimlach keek ze hem aan. Waarna ze hem een tedere zoen op zijn lippen gaf. En alleen al het gevoel van zijn lippen op de hare deed haar ergens alweer smelten.

-- Woow.. en ik maar wachten tot je had gereageerd.. moest ik zelf reageren x')

"Vraag het niet aan mij, jij bent degene die waarschijnlijk het verassingseffect gaat verpesten..." sprak hij haast serieus. Maar zijn glimlach verraadde hem zoals gewoonlijk weer en hij keek richting Nina. Ze had zijn hand beetgepakt en hoorde haar vraag. Hij grinnikte. "Dat had ik je toch gezegd..." sprak hij kalmpjes. "We gaan kamperen..." sprak hij glimlachend. Tijdens de wandeling had Mitsu af en toe naar Nina gekeken of hij op kon maken of ze al wat door had. Maar haar redelijk gespannen houding zei hem voldoende en ze had dus nog niet door waar ze heen gingen. Mitsu genoot er van want hij wist het wel. En hij had het helemaal gepland. Zwijgzaam trok hij haar mee en stopte op een gegeven moment. Nina botste wat tegen hem op maar Mitsu deerde het niet. Zij mocht het. Zwijgzaam legde hij de tassen neer en hoorde haar woorden. "Tja, ik heb hier altijd weer een keer willen komen, met jou..." sprak hij kalm. Ineens voelde hij haar armen om zijn nek en kreeg hij een tedere zoen. Zijn armen vonden een weg om haar middel gevolgd van een reactie op de zoen van haar. Zwijgzaam sloot Mitsu zijn ogen en hield deze zoen geruime tijd vast. Ondertussen kwamen er vijf lianen om de tassen heen omhoog die rustig de bovenste gedeelte van Mitsu's tas losmaakte en openmaakte. Mitsu hield de zoen nog steeds aan. En ondertussen begonnen de lianen als een stel armen kalmpjes de tent op te zetten. Het was geen kleine tent dus ze hadden beide ruimte zat. Al hadden ze beide niet zo veel ruimte nodig. Aangezien Mitsu het alles behalve erg vond om bij Nina te slapen. Mitsu verbrak op den duur de kus en streek een lok achter haar oren. "Je blijft mooi, bij maan of zon licht, bij volle licht of schemer. En ieder licht heeft weer een ander effect..." sprak hij haast zonder geluid maar voldoende zodat Nina het kon horen. Ondertussen waren de lianen druk bezig met het opbouwen van de tent die niet eens doorhadden dat Mitsu en Nina er waren.

Nina had haar armen om zijn nek gelegd en vervolgens hem teder gezoend. Ze stond een klein beetje op haar tenen omdat hij net iets groter was dan haar. Ze voelde zij armen om haar middel glijden en zijn lippen die reageerde op haar. Haar ogen had ze gesloten terwijl ze op ging in de zoen. Nina hoorde het een en ander rommelen maar het deerde haar niet, Ze ging op in het moment. Terwijl er achter hen een hele tent werd opgezet stonden ze er nog steeds, Nina speelde wat met zijn blauwe lokken en glimlachte half, zover het kon. Uiteindelijk verbrak Mitsu de zoen. Ze voelde zijn vingers langs haar gezicht strijken terwijl hij een lok achter haar oor schoof. "Je blijft mooi, bij maan of zon licht, bij volle licht of schemer. En ieder licht heeft weer een ander effect..." Het was haast nauwelijks te verstaan. Maar Nina hoorde elk woord. Ze drukte nog een kun van verlegenheid op zijn mond. "Jij bent de liefste en zorgzaamste man die ik ooit heb gekend." Zij ze zacht fluisterend. "Zullen we de..." Nina keek op. Verbaasd keek ze naar de lianen die de tent al bijna hadden staan, en niet zo'n kleintje ook. "Oow, Hij staat al.." Grinnikte ze. Nina draaide zich om uit Mitsu greep en liep naar de rand van de rots. Ze had hier zo vaak gezeten, maar geen ene keer was hetzelfde als de eerste keer. Elk moment had een ander gevoel en een andere feel gehad. Nina was gaan zitten en keek uit over het uitzicht. Ze grinnikte even, "Weetje, de eerste keren dat ik hier alleen kwam, kon ik de weg niet eens vinden. Ik had uren gelopen tot ik eindelijk hier kwam." Ze keek even om naar Mitsu. "Maar geen enkele keer voelde het het zelfde als de eerste keer." Zuchtte ze. "Maar dit maak al die keren weer goed."

-- sorry voor de kortheid.. heb de inspi nog niet gevonden onder alle bedden die er in mn kamer liggen..

Mitsu voelde een nieuw vuurwerkshow in hem van start gaan toen ze zoende. Zijn hoofd maakte overuren en zijn hart raakte overspannen van alle kloppingen die het maar niet moest maken. En ondertussen zoende hij ongestoord Nina met gesloten ogen. Hij glimlachte terwijl ze de zoen verbraken en keek haar in haar ogen. Hij sprak de woorden zachtjes maar voor honderd procent gemeend. Hij glimlachte en hoorde haar woorden. "Dat is de standaard plicht voor een man in een relatie..." sprak hij terwijl hij zijn schouders ophaalde alsof het niets meer was dan een verplichting waar hij maar wat graag aan wilde houden. "Maar toch bedankt..." sprak hij en tikte op haar neus. Hij glimlachte. "Jap, magie kan op sommige momenten handig zijn..." sprak hij toen de lianen langzaam weer terug de grond in verdwenen. Mitsu liep achter haar aan en ging naast haar zitten. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. Hij keek voor zich uit en hoorde haar woorden. Het klonk wat droevig. Maar haar woorden werden snel weer beter aangezien ze vond dat dit alles goed maakte. Mitsu glimlachte en legde zijn arm over haar schouder en trok haar dichter tegen zich aan. "Ik ben hier nog een keer geweest sinds ons contact verbroken was..." sprak hij ineens. "De epedemie was over en ik mocht weer vrij reizen van mijn ouders. Ik kwam hier om mezelf moed in te praten om jou op te zoeken..." sprak hij zachtjes en keek over het uitzicht. Opnieuw was een gat in zijn geheugen gevuld door hier te komen. "Ik heb echter weer terug gelopen naar de shuttle en Razen achter me gelaten. Ik kreeg de moed niet gevonden..." sprak hij en keek naar de zon die al wat anders stond dan in de middag. Hij zuchtte kort maar glimlachte. "Wat was ik een bangerik. Angstig dat je boos, woedend en alleen maar kwaad zou zijn op mij..." sprak hij. "Nu ik dit weet had ik toen beter wel naar je toe kunnen gaan..." sprak hij glimlachend en gaf haar een kusje op haar voorhoofd. "Helaas kan ik niet in de toekomst kijken..." sprak hij en glimlachte toen weer.

"Dat is de standaard plicht voor een man in een relatie..." Nina zuchtte even. "Jij hebt ook altijd commentaar he mannetje.." Ze grinnikte en drukte een kus op zijn mond. "Maar toch bedankt..." Nina gaf hem een tik terug. "Pas maar op wat je zegt!" Nina keek even om hoe de lianen die langzaamaan verdwenen. De tent stond helemaal. Het was soms inderdaad verdomd handig. Nina was inmiddels aan de rand gaan zitten van het ravijn. Mitsu ging naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Uit automatisme schoof Nina dichter tegen hem aan, terwijl ze zijn lichtelijke druk voelde om haar tegen hem aan te trekken. Ze glimlachte. Ja het voelde daadwerkelijk heerlijk om hier weer te zijn. Zeker met haar gezelschap erbij. Dat was lang geleden dat ze hier waren, dat hij hier überhaupt was... "Ik ben hier nog een keer geweest sinds ons contact verbroken was..." Nina keek hem vragend aan. Hij was hier geweest? Wanneer? Waarom? Van alles ging door haar hoofd, voornamelijk,, Waarom was je niet langs gekomen? Ergens kon ze er kwaad op worden dat hij niet was langs gekomen. Hoe durfde hij hier te komen en niet langs te komen. Misschien was ze toen wel dik. Misschien had ze het toen ook niet gewild met de emoties die door het dolle heen waren. "De epedemie was over en ik mocht weer vrij reizen van mijn ouders. Ik kwam hier om mezelf moed in te praten om jou op te zoeken..." Zei hij nou dat hij wél lang wilde komen.. Waarom kwam hij dan niet? Maar voor Nina ook een vraag kon stellen werd haar mond al gesnoerd door zijn verdere worden. "Ik heb echter weer terug gelopen naar de shuttle en Razen achter me gelaten. Ik kreeg de moed niet gevonden..." Nina zuchtte even. "Waarom niet?" Zei ze zachtjes en lief. "Wat was ik een bangerik. Angstig dat je boos, woedend en alleen maar kwaad zou zijn op mij... Nu ik dit weet had ik toen beter wel naar je toe kunnen gaan..." "Dat had je inderdaad moeten doen, scheitluis." Nina grinnikte terwijl ze zachtjes in zijn zij porde. "Hoewel ik natuurlijk niet weet wanneer dat was, want als het tijdens mijn zwangerschap was geweest had je er goed aan gedaan niet te komen." Grinnikte ze. Als ze alleen hier al kwam begon ze te janken. Zodra ze thuis kwam werd ze boos en schreeuwde ze de hele boel bij elkaar, de eerste dagen op school deed ze net alsof er niks aan de hand was en was ze de zelfde flirterige leerling die ze altijd al was geweest en als ze op straat liep of ging shoppen dan was ze vrolijk. Haar hele emotionele hebben en houwen was over hoop. En als hij terug zou zijn gekomen. Ze had geen idee wat ze dan wel of niet zou hebben gedaan. Misschien gejankt, misschien geschreeuwd of juist een combinatie van beide. Nina legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. "Maar ik ben blij dat ik je nu weer terug heb." Zuchtte ze. "Beter laat dan nooit."

-- Ojaa.. i <3 your new ava
-- En wat is jou taal af en toe GE-WEL-DIG! "Ik kreeg de moed niet gevonden"

"Oh, sorry dat ik de standaard taak van de dame overneem. Commentaar hebben..." sprak hij plagend en glimlachte. Zwijgend keek hij naar de tent die opgezet werd. Hij ging langzaam naar haar toe en ging naast haar zitten. Zwijgzaam keek naar naar haar en merkte dat ze automatisch tegen hem aan kwam zitten. Hij glimlachte. Het voelde zo goed om iemand te hebben die zich veilig voelde in je armen. Het gaf je het gevoel alsof je nog nuttiger was dan je daadwerkelijk al was. En Mitsu voelde zich niet alleen als dé vriend van Nina. Nee, hij voelde zich verplicht om haar van onheil te behoeden. En zou kostte wat kost dat doen. Het was geen verplichting die hij zomaar zou verzuimen. Eentje die hij het liefst zou doen. De rest van de tijd dat hij bij haar was. Hij glimlachte en gaf haar een klein kusje op haar voorhoofd. Mitsu voelde de por in zijn zij en grinnikte. "Tja, je wonderschone uiterlijk en je prachtige karakter is ook zeeer angstaanjagend hoor..." sprak hij plagend. Hij glimlachte en bleef tegen haar aan zitten. Hield zijn ogen gesloten en probeerde haar hartslag te horen. En het lukte. Het was rustig maar toch had het kracht. Hij glimlachte en opende zijn ogen en keek in die van haar. "Geef mij eens een kaart..." sprak hij kalm. "Ik verdwaal zowat in die parels van jou..." sprak hij en grinnikte waarna hij een klein kusje gaf op haar mond. "Ik ben net zo blij..." sprak hij kalmpjes en keek naar de lucht. "Ik zelf heb dit soort momenten gemist. Gewoon, bij iemand zijn. Het maakt niet uit wie. Met mijn vrienden was het anders. Dat was gewoon gezellig. Hier speelt een band veel sterker op en het voelt ongelooflijk goed. Vooral nu hij met Nina hier zo zat. De zon begon al lager te staan en Razen kreeg nu echt een oranje gloed over zich heen geworpen.