'Het is niet eerlijk tegenover de zuidelijke boeren van Puffoon en dat weet u,'
Reá's stem klonk afgemeten en zakelijk. Ze zat met rechte rug op de kleurrijk beklede stoel achter haar al even zo kleurrijk bureau maar zakte nu met een nadenkende blik iets naar voren. Beide kenmerkend Puffoon. In en oude stijl gemaakt die tweehonderd jaar geleden in elk huis had gestaan, maar waar nu op veilingen veel geld voor werd neergeteld. Haar ellebogen steunde op het houten blad en ze had haar handen in elkaar gevouwen. Haar mond steunde op die handen. Voor het bureau had ze de grote spiegel gezet. Rook kolkte erin rond en toonde het beeld van een vergaderzaal waar, afgeleid aan hun kleding, een paar mensen zaten die vrij hoog in rang waren. Ze zaten rond de tafel met aan het hoofd de huidige keizer van Puffoon. De spiegel waarmee Reá contact aan hun kant zocht stond aan het andere hoofdeind. Maar de keizer was in dit geval niet de man waar ze mee aan het discussiëren was. Het was een man die een paar stoelen rechts van de keizer zat, zijn minister van Financiën. De ogen van de man schoten vuur. 'Het is geen forse verhoging en het zal de economie uiteindelijk ten goede komen Vrouwe,' sputterde hij tegen. Maar Reá schudde haar hoofd. 'Fors of niet u weet net zo goed als ik dat ze het niet kunnen opbrengen. Ze kunnen de huidige belasting al amper betalen. Hoeveel Puffoonsen die vastzitten komen uit het zuiden zonder een crimineel verleden?'
Die laatste zin was gericht aan een andere man die aan de tafel zat. Zelfs zonder te kijken op zijn papieren kon hij Reá het antwoord geven. 'De helft meer dan vorig jaar,' antwoordde de man. 'Dat bedoel ik dus,' sprak Reá nu weer naar de keizer gericht. 'Dat aantal is pas verhoogd sinds vorig jaar de nieuwe belastingen zijn doorgevoerd. Als we ze nog een keer verhogen zal volgend jaar het dodenaantal stijgen,' zei ze fel. De bebaarde keizer streek de haren van zijn zwarte baard glad. Uiteindelijk pakte hij zijn houten hamertje op en gaf er een klap mee op tafel. 'De belasting verhoging gaat niet door,' besloot hij. Reá liet zich met een zachte zucht van opluchting iets achterover in haar stoel zakken. Zacht gekwetter liet haar echter opkijken. Op de rugleuning, schuin achter haar schouder, zat een klein vogeltje. Hij tjirpte zachtjes en Reá knikte. Ze richtte zich tot de vergaderruimte. 'Het spijt me maar ik moet u vragen me te excuseren Excellentie. Ik krijg zo meteen bezoek en dat moet ik echt ontvangen,' verontschuldigde ze zichzelf. Ze had haar zin nog maar net uitgesproken of daar verscheen een figuur een paar meter bij haar vandaan in Angani zelf. Hij begroette haar maar Reá maakte enkel een gebaar dat hij nog heel even geduld moest hebben. De keizer had haar gezegd dat ze de vergadering de volgende dag om dezelfde tijd zouden voortzetten. Reá maakte een beleefde knik met haar hoofd en maakte een veeg gebaar met haar hand. De vergaderruimte werd wazig en al gauw zag je alleen maar rook. Toen de rook optrok was het enkel een doodgewone spiegel. Reá schoof haar stoel naar achteren en stond op. Haar spieren protesteerde even van de lange zit maar Reá negeerde het. Ze liep een paar passen op haar bezoek af tot de afstand tussen hen verkleint was tot twee meter. Ze was niet geschrokken van zijn plotselinge entree. De vogel was het haar al eerder komen vertellen en als ze al geschrokken was over zijn plotselinge verschijning had haar gezicht dit niet laten blijken. Wat dat betreft kon Reá soms de wereld inkijken met het gezicht van een diplomaat. Nooit haar ware gevoelens onthullend. 'Een goedemiddag. Ik verwachtte je al. Kan ik je van iets voorzien?' vroeg ze kalm, wijzend op de kast waarop de deurtjes open vlogen en zo toonde wat er aan drinken in de kast stond. Ondertussen nam Reá de persoon voor zich op. Even gleed haar blik over hem heen om weer bij zijn ogen te eindigen.

Reá had vanuit haar ooghoeken opgemerkt dat haar nieuwe gast probeerde mee te kijken in de spiegel. Ze negeerde het al maakte haar gedachte er wel een notie van hoe nieuwsgierig dit bezoek was. Normaal gesproken zou ze zich daaraan geërgerd hebben, maar bij deze niet. Nieuwsgierigheid was immers een goede eigenschap voor een adviseur. Als je niet alles wist van wat er speelde, dan kon je nooit goed advies geven. Met dat in haar achterhoofd was Reá opgestaan en naar haar gast toegelopen tot er nog maar een luttele aantal meters tussen zat. Ze liep met het gemak dat van iemand met haar training verwacht werd. Ze maakte geen enkel geluid op de stenen vloer maar lukte het toch om in redelijke pas te lopen. Zodra ze stilstond bood ze haar bezoek iets te eten of te drinken aan. Dat waren beleefdheden die van haar kant verwacht werden. Toen hij afwees veranderde niets aan Reá. Niet in haar blik, niet in haar houding. Ze haalde geen schouders op, leek niet in de verste verte beledigd te zijn. Ze knikte enkel terwijl ze met een stroom lucht magie de deur weer zachtjes dicht liet vallen. 'Zoals ze wens,' was het enige wat ze daaraan toevoegde. De stilte die daarop volgde leek wat ongemak bij Reá's bezoek op te brengen. Ze merkte hoe hij begon te schuifelen om maar iets te doen te hebben. Hij zou niet de eerste zijn die zich bij haar ongemakkelijk voelde. Maar toen deed hij iets wat Reá nooit had verwacht dat hij zou doen. Voor ze het in de gaten had, had hij de laatste meters afstand tussen hem overbrugd en had haar stevig vast in een omhelzing. Al haar spieren spande zich automatisch aan. Haar hart begon wel vier keer zo snel te kloppen en haar pupillen vernauwde zich tot minuscule kleine stipjes zwart. Ze slikte onhoorbaar maar haar keel voelde kurkdroog. Normaal gesproken als iemand dat had gedaan dan had ze die persoon persoonlijk een vliegles gegeven. Op een vrij ruwe manier, of hij nou vleugels had of niet. Maar hier kon ze dat niet maken. Dit was niet zomaar een een ander mens. Hier moest ze een tijdje mee overweg kunnen en ze wilde geen verkeerde start maken. Je werkte zoveel beter samen als je niet het gevoel had dat de ander je niet mocht. Dus Reá bleef daar, in helse ongemak, staan en wachten tot het voorbij was.
Na een paar seconden wat eerder een paar eeuwen leek werd ze eindelijk losgelaten. Haar gast zette weer een paar passen achteruit en stelde zichzelf voor als Cupido. Waar hij geamuseerd klonk moest Reá haar hartslag weer terug naar normaal krijgen. Ze drukte twee vingers op haar pols en dwong het om weer kalmer te gaan kloppen. Dit alles achter haar rug zodat haar adviseur het niet zou zien. Ze voelde als reactie op haar handeling hoe ook haar spieren zich wat meer ontspande. 'Goed, Clyde,' begon ze kalm terwijl ze haar kleding weer recht trok. 'Ik zou je willen verzoeken om dat niet meer te doen,' ging ze verder. Reá doelde op de omhelzing. Ze had een hekel aan menselijk contact, laat staan als dat ook nog eens van een mannelijk wezen was. Het was wel weer heel typisch dat haar adviseur dat Engel der Liefde moest zijn. 'Afgezien van dat heet ik je graag welkom in Angani. Ik hoop dat we een succesvolle samenwerking tegemoet kunnen gaan,' ging Reá kalmpjes verder.